Новый Завет. Притчи Иисуса Христа.

28 (XLIX). Блудный сын (1-ый кондак)

28.t.1

Τκυριακτῆς βʹ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν, κοντάκιον κατανυκτικὸν εἰς τὸν

ἄσωτον υἱόν, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ δέησις καὶ ταύτη ἡ τοῦ ωμανοῦ]

πλ. δʹ, πρός· Τὸν πρὸ ἡλίου λιον.

Προοίμιον I

28.pro 1.1 Τὸν ἄσωτον ἐζήλωσα ταῖς ἀτόποις μου πράξεσι,καὶ ς ἐκεῖνος προσπίπτω σοι καὶ ζητῶ τὴν ἄφεσιν, Κύριε·διὸ μὴ παρίδς με, ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

Προοίμιον II

28.pro 2.1 Τῆς μυστικῆς σου τραπέζης, ἀθάνατε,τὸν ἀσωτίφθαρέντα ἀξίωσον,καὶ τὴν πρώτην καταστολὴν τῆς χάριτός [σου]ἣν παθῶν ταῖς κηλῖσιν ὁ τάλας ἐμόλυνα  

28.pro 2.5οἰκτιρμοῖς ἀνεφίκτοις καὶ πάλιν μοι δώρησαι  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.1.1 Δεῖπνον κατίδωμεν ἡμεῖς εὐτρεπισθὲν ἐξαισίως  τῷ πρώην μὲν ἀσώτῳ, σωφρονήσαντι δὲ μως·πατὴρ γὰρ ὁ τούτουμλλον πάντων ἀνθρώπων μετανοοῦντα τοῦτον δέχεται ς φιλάνθρωπος,

28.1.5τδὲ μετανοίχαίρων ττούτου  λέγει πρὸς τούς δούλους· "Σπεύσατε τὸ δεῖπνον ἡμῖν   ποιῆσαι τὸ πανάγιον. Σπεύσατε, θύσατε πάντως τὸν μόσχον νπερ ἐγέννησε παρθένος δάμαλις,

28.1.10ὅτι ὁ υἱός μου ἀπώλετο πρώην  καὶ νῦν εὑρέθη· ἀλλ᾿ εὐφρανθῶμεν· νεκρὸς ν καὶ ἀνέζησεν ν ἔλαβον ἐν τοῖς σπλάγχνοις μου,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.2.1

νθεν σπουδάσωμεν νυνὶ καὶ μετάσχωμεν τοῦ δείπνουἐὰν ἀξιωθῶμεν τῷ πατρὶ συνευφρανθῆναι· συνεστιαθῶμεν τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων· ἄρτους παρέχει τούς διδοῦντας μακαριότητα,

28.2.5 πόμα δὲ δωρεῖταιγιον αμα   πρόξενον ἀφθάρτου καὶ ἀτελευτήτου ζωῆς,  παρίστανται δὲ ἄγγελοι.

δωμεν πρῶτος μὲν πῶς ἀνεκλίθη  αὐτὸς ὁ κύριος ὁ προτρεψάμενος·

28.2.10εὐθύς πατριάρχαι, χοροὶ ἀποστόλων  καὶ οἱ προφῆται μετὰ μαρτύρων· πλησίον δὲ ἀνέκλινε  τὸν ἄσωτον ὑϊὸν αὐτοῦ   ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.3.1

δὲ ἑστία τίς ἐστι μάθωμεν πρῶτον τοῦ δείπνου  ἐκ τῶν εὐαγγελίων, ἵνα καὶ ἐπευφρανθῶμεν·τῆς ον τοῦ ἀσώτου παραβολῆς μνημονεύσω· οτος γὰρ πρώην ἐγυμνώθη πάσης τῆς χάριτος,

28.3.5πσαν τὴν οὐσίαν καταναλώσας,καὶ πρὸς τὸν πατέρα τρέχει σύν πολλοῖς ὀδυρμοῖς   βοῶν· "Πάτερ, ἡμάρτηκα». Εδεν ον, ἔσπευσε πάντα ὁ βλέπων  καὶ ὑπαπήντησε καὶ κατεφίλησε

28.3.10τὸν τράχηλον τούτου τοῦ ἐπιστραφέντος·θεὸς γὰρ ἔστι μετανοούντων·

λέησεν ς εσπλαγχνος  τὸν πταίσαντα ὑϊὸν αὐτοῦ  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.4.1 Σωτὴρ ὁ πάντων κατιδνερυπωμένην ἐσθῆτα  τότε μφιεσμένον τὸν υἱὸν κατεσπλαγχνίσθη·εὐθύς ον τοῖς δούλοις τοῖς ὑπουργοῦσιν ἐβόα· "Δότε συντόμως τὴν στολὴν τὴν πρώτην τῷ τέκνμου

28.4.5ἣν ἡ κολυμβήθρα πσιν ὑφαίνει,ἣν κατασκευάζει χάρις ἡ τοῦ πνεύματός μουκαὶ σπεύσαντες ἐνδύσατε· μέμνησθε πῶς αὐτὸν ἐνδεδυμένον  ἐχθρὸς ἀπέδυσε καὶ ἐδειγμάτισε

28.4.10τοῖς δαίμοσι πσι, βαλλόμενος φθόντὸν βασιλέα τῆς γῆς πάσης, δι᾿ν τὸν κόσμον παντα  ἐκόσμησαν παρήγαγον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.5.1

δον αὐτὸν καὶ παριδεῖν οὐ στέγω τὸν γυμνωθέντα· οὐ φέρω βλέπειν οτως τὴν εἰκόνα μου τὴν θείαν· ἐμὴ γὰρ αἰσχύνη τὸ ὄνειδος τοῦ παιδός μου·ἰδίαν δόξαν τὴν τοῦ τέκνου δόξαν ἡγήσομαι.

28.5.5 Σπεύσατε ον, δοῦλοι καὶ λειτουργοί μουἀνακαλλωπίσαιπαντα τὰ μέλη αὐτοῦ·  εἰσὶ γάρ μοι ἐράσμια. Κρίνω γὰρ ἄτοπον τοῦτον ὁρσθαι  ἢ ἀπρονόητονἀκαλλώπιστον

28.5.10 τὸν ἐν μετανοίἐμοὶ προσδραμόντα   καὶ τῆς συγγνώμης ἀξιωθέντα· στολὴν τοῦτον ἐνδύσατε   τῆς χάριτος, ὡς προσέταξα   ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος. 28.6.1 Στήλη αἰδέσιμος ἱνὰ ἐστὶ τκτίσει ὁ παῖς μου,τὴν χεῖρα δακτυλίκαλλωπίσατε τὴν τούτου·ἀρραβν γὰρ ἔστι τριάδος τῆς ἀχωρίστου,

να φρουρεῖται ὑπὸ ταύτης, ὡς προσδραμν αὐτῇ,

28.6.5ἵνα τὴν σφραγῖδα ταύτην προφέρων  φαίνεται μακρόθεντι ὑϊός μου ἐστὶν   τοῦ πάντων βασιλεύοντος· γένηται γνώριμος τοῖς ἐναντίοις  καὶ φοβερώτατος φαντοῖς δαίμοσι

28.6.10καὶ τῷ διαβόλτῷ ὑπερηφάνῳ,ἵνα μηκέτι αὐτῷ ἐγγίζῃ· ὁρῶν γὰρ τὴν σ`#966;ραγῖδά μου οὐχ σταταινπερ δίδωμι,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.7.1 Καὶ οὐδὲ πόδας τούς αὐτοῦ ἀνασφαλίστους ἐάσω·οὐ θέλω οὐδὲ τούτους γεγυμνῶσθαι τῆς προνοίας·ὑποδήσατε ον συντόμως τὸν γυμνωθέντα, μὴ πάλιν ερὁ πανοῦργος ὄφις καὶ δόλιος

28.7.5πτέρναν τοῦ παιδός μου γεγυμνωμένην  καὶ ἐπιβουλεύσδιὰ τῆς κακίας αὐτοῦ   τῷ πρᾴῳ ὁ παμπόνηρος. Δύναμιν δίδωμι τῷ ὑϊῷ μου,ἵν᾿ς ἀδύνατον παττὸν δράκοντα,

28.7.10ἵνα ἐπιβαίνμετὰ παρρησίας  ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον, καὶ ἐπὶ τὸν παράδεισον  πορεύεταιν ἐφύτευσα,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.8.1 Ἀλλ᾿ ὑπὲρ πταίσαντος λοιπὸν θύσατε νῦν, καθς επον,τὸν μόσχον τὸν παρθένον τὸν υἱὸν τὸν τῆς παρθένου,τὸν μὴ δαμασθέντα ζυγῷ τῷ τῆς μαρτίας, τὸν προθυμίπρὸς τούς λκοντας πορευόμενον·

28.8.5οὐ γὰρ στασιάζει πρὸς τὴν θυσίαν,ἀλλὰ τὸν αὐχένα κλίνει ἑκουσίως αὐτοῖς   τοῖς θύειν ἐπισπεύδουσιν.

λκετε, θύσατε τὸν ζωοδότην  τὸν καὶ θυόμενον καὶ μὴ νεκρούμενον,

28.8.10τὸν ζωοποιοῦντα πάντας τούς ἐν δῃ,ἵνα φαγόντες ἐπευφρανθῶμεν· νεκρὸς γὰρ ν, ὡς πρόειπον,καὶ ἔζησενν ἐλέησα  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

ερεῖς, δοῦλοί μου πιστοί, θύσατε τοῦτον τὸν μόσχον  καὶ δότε πσι τρώγειν τοῖς τοῦ δείπνου μου ἀξίοις  τὸν ἄσπιλον μόσχον, τὸν καθαρὸν κατὰ πάντα, τὸν σιτευθέντα ἐξ ἀσπόρου γῆς σπερ ἔπλασε·  

28.9.5δότε δὲ πρὸς τούτοις τίμιον πόμα,αμά τε καὶ δωρ τὸ ἐκ τῆς πλευρς τῆς αὐτοῦ   πηγάζον τοῖς πιστεύουσι. Πάντες ον πάντοτε φάγετε τοῦτον·κν γὰρ μελίζεται, ἀλλ᾿ οὐ μερίζεται,

28.9.10οὐδὲ διαιρεῖται, οὐδὲ δαπανται,ἀλλ᾿ εἰς αἰῶνας χορτάζει πάντας· εἰς ἔδεσμα γὰρ πρόκειται  πανάγιον ὁ φιλάνθρωπος,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.10.1 Τῶν κεκλημένων πς λοιπὸν ὁ θίασος ς ἐδείπνει  καὶ πάντες εὐφρανθέντες ἐμελδουν θεῖον μνον·ὁ πατὴρ μὲν πρῶτος κατήρξατο τῶν παρόντων, "Γεύσασθε, λέγων, καὶ ἴδετε τι Χριστός εἰμι».

28.10.5Ετα μετὰ ταῦτα ὁ ψαλμολόγος  κρούων τὴν κιθάραν κράζει ἡδυτάτφωνῇ· "Σπουδαίως προσαγάγετε θύματα ἄχραντα, εὐλογημένα,πρὸς τὸ πανάγιον θυσιαστήριον·

28.10.10ἀνοίσατε μόσχον μετ᾿ εὐχαριστίας."Καὶ μετ᾿ αὐτὸν δὲ βοὁ Παῦλος· "Τὸ πάσχα τὸ ἡμέτερον  ἐτύθη νῦνησοῦς Χριστός,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.» 28.11.1

γγελοι εἴδοσαν αὐτούς οἱ ὑπουργοῦντες τῷ δείπνοτως εὐφραινομένους καὶ συντόνως μελδοῦντας, καὶ ζηλοῦσι τούτους καὶ ρξαντο ὑμνδίας· τίς δὲ ὁ μνος ἐπακούσωμεν, εἰ δοκεῖ ὑμῖν·

28.11.5'Ἅγιος εἶ, πάτερ, ὁ εὐδοκήσας  τοῦ σφαγιασθῆναι ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων νυνὶ  τὸν μόσχον τὸν ἀκήρατον·

γιος ἔστι δὲ καὶ ὁ υἱός σου  ἑκν θυόμενοςς μόσχος ἄσπιλος,

28.11.10ὃς καὶ γιάζει τούς βαπτιζομένους  ἐν τδυνάμει τῆς κολυμβήθρας· τὸ πνεῦμα πάλιν γιον δίδωσι τοῖς πιστεύουσιν  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.12.1 Yἱὸς ὁ πρῶτος παντελῶς ταῦτα γνόει, διότι  ἐτύγχανεν ἐκεῖνος εἰς ἀγρὸν πεπορευμένος·ἀλλὰ ὑποστρέψας ἀκούει τῆς συμφωνίας καὶ παῖδα να μεταπέμπεται καὶ πυνθάνεται·

28.12.5"Τί ν εἴη τοῦτο; λέγε συντόμως·καὶ γὰρ μυστικός μοιχος εἰς τὰ τα κτυπεῖ   μεγάλης πανηγύρεως· λέγε μοι τί ἐστι τοῦτο τὸ δρμα·τίς τὰ προσήκοντα ἐμοὶ μυστήρια

28.12.10καὶ πάντα τὸν πλοῦτον τῆς θείας θυσίας  ἐμοῦ ἀπόντος μερίζει ἄλλοις; Μὴ ἄρα πάλιν δίδωσι  χαρίσματα ὁ γεννήσας με  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος;"

28.13.1 Τότε ὁ παῖς ἐρωτηθεὶς επεν πρὸς τοῦτον σπουδαίως τι "Ὁ ἀδελφός σου παρεγένετο ὁ νέος·ηὐφράνθη δὲ τοῦτον ἀπολαβν ὁ πατήρ σου, καὶ ἐπειδήπερ ἐρρωμένον τοῦτον ἐδέξατο,

28.13.5ἔθυσε τὸν μόσχον τὸν σιτευθέντα  καὶ ἐπὶ τὸ δεῖπνον τοῦτο προετρέψατο νῦν   τούς φίλους καὶ γνωστούς αὐτοῦΤαῦτα ονπαντα οτος ἀκούσας  εὐθύς ἐξίστατο καὶ οὐκ ἐβούλετο

28.13.10τῷ δείπνπαρεῖναι τῷ τῆς εὐωχίας,ὡς ργισμένος τοῖς γινομένοις, εἰπών· "Οὐκ εἰσελεύσομαι,οὐκ ὄψομαιἐποίησεν  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.14.1

μῖν ὑπογραμμὸν Χριστὸς τῆς ἑαυτοῦ εὐσπλαγχνίας  διδάσκει διὰ τούτου καὶ ἀμέτρου συμπαθείας  τῆς καὶ τούς δικαίους πρὸς φθόνον ἐρεθιζούσης. Δεῦτε ον, γνῶμεν πῶς παρακαλῶν αὐτὸν σταται

28.14.5οτος ὁ γεννήσας τούς ἀμφοτέρους,οτος ὁ τῶν λων πρύτανις καὶ κτίστης Θεόςὁ θέλων πάντας σζεσθαι· ἄφατος, ἄφραστος τοῖς σζομένοις  ἡ εὐσπλαγχνία σου ἐστί, φιλάνθρωπε·

28.14.10τούς μὲν γὰρ δικαίους ἀεὶ θεραπεύεις,ἁμαρτωλούς δὲ ἀνακαλεῖσαι· τὸν δίκαιον ἐφύλαξας,τὸν ἄλλον δὲ περιέσωσας,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.15.1

γειρε πεσόντα υἱὸν δούς δεξιὰν ὁ οἰκτίρμων,τὸν ἄλλον δὲ ὁμοίως ὑπεστήρισεν ἑστῶτα·τὸν κείμενον κάτω ἀνέστησε συμπαθήσας, τὸν δὲ ἑστῶτα πεσεῖν λως οὐ συνεχώρησε·

28.15.5τὸν μὲν ἐν πενίὄντα πλουτίζει,τὸν δὲ ἐν τῷ πλούτγενέσθα[ι ο]ὐκ εἴασε πτωχόνἀλλ᾿ ἔσωσε τούς παντας. Δεῦτε ον, μάθωμεν τί τῷ πατρὶ μὲν  ὁ παῖς ἐφθέγγετο καὶ οὐκ ἐβούλετο

28.15.10τῷ δείπνπαρεῖναι τῷ εὐτρεπισθέντι,ὡς ργισμένος τοῖς γινομένοις· αὐτὸς δὲ ὁ πατὴρ αὐτοῦ  πῶς στατο δυσωπῶν αὐτόν,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.16.1

ήματα ἔφη τῷ πατρὶ ὁ υἱὸς ἀγανακτήσας·"Τοσοῦτον χρόνον ἔχω τβουλήσει σου δουλεύων  καὶ ταῖς ἐντολαῖς σου ἀεὶ ὑπηρετησάμην, καὶ οὐδεμίαν ἐντολήν σου λως παρέτρωσα·

28.16.5οδας, κν μὴ λέγω, ὡς ἀληθεύω,  καὶ ὑπὲρ τῶν πόνων τούτων οὐ #960;αρέσχες ἐμοὶ  ὡς τέκνσου κν ἔριφον· πάντοτε θλίβομαι ἐν ἐρημίαις  καὶ ὑστερούμενος καὶ κακουχούμενος

28.16.10ἐν καύσωσι πλείστοις καὶ ἐν τοῖς χειμῶσιν,ἵνα ἀρέσω τσδυνάμει, καὶ λως ἐπιστρέψαντα  τὸν ἄσωτον προετίμησας,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.17.1

ς εδες δὲ τὸν ὑϊὸν τοῦτον τὸν καταφαγόντα  τὸν πλοῦτόν σου σύν πόρναις, εὐθύς ἔσφαξας τὸν μόσχον·ἐχρῆν γάρ, ὡς ομαι, κν μέμψασθαι διὰ λόγων καὶ διελέγξαι, ἀποστρέψαι δὲ καὶ τὸ πρόσωπον·

28.17.5ἀλλὰ παραχρῆμα τοῦτον ἐδέξω,καὶ κατηλέησας, πρῶτον συνεπλάκης αὐτῷστολδὲ κατεκόσμησας· ἔντιμον ἔδειξας τῷ δακτυλίκαὶ περιέσφιγξας τοῖς ὑποδήμασιν·

28.17.10ἐποίησας δεῖπνον πρὸς τὴν εὐωχίαν  καὶ προετρέψω τούς φίλους πάντας· τιμὰς τοιαύτας ἔδωκας  τῷ πταίσαντι, ἐπιστρέψαντι,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.» 28.18.1 Μόνον δὲ ταῦτα ὁ πατὴρκουσε παρὰ τοῦ τέκνου,εὐθέως ἀπεκρίθη σύν πραότητι πρὸς τοῦτον·"Κλῖνόν σου τὰ τα καὶ ἄκουσον τοῦ πατρός σου. Σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, οὐκ ἀπέστης γάρ μου οὐδέποτε·

28.18.5σύ τῆς ἐκκλησίας οὐκ ἐχωρίσθης·σύ μοι συντυγχάνεις πάντοτε παρν σύν ἐμοίσύν πσι τοῖς ἀγγέλοις μου. Οτος δὲλυθε κατσχυμμένος,γυμνὸς καὶ ἄμορφος, βοῶν· ‘Ἐλέησον·

28.18.10ἡμάρτηκα, πάτερ, καὶ καθικετεύω  ὁ πλημμελήσας ἐνώπιόν σου·

ς μίσθιόν με πρόσδεξαι  καὶ θρέψον μες φιλάνθρωπος,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.’

28.19.1 Ἀδελφὸς ἔκραξεν ὁ σός· ‘Σῶσόν με, ἅγιε πάτερ’.Τί εχον ον ποιῆσαι τοῦ κλαυθμοῦ τούτου ἀκούων;Πῶς δὲ ἐδυνάμην μὴ ἐλεῆσαι καὶ σῶσαι τὸν ὑϊόν μου τὸν θρηνοῦντα καὶ ὀδυρόμενον;

28.19.5Σὲ κριτὴν αἱροῦμαι τὸν ἐγκαλοῦντα·δίκασόν μοι, τέκνον, ὁ καταμεμφόμενός μοικαὶ γίνου διαγνώμων μοι. Χαίρω γὰρ πάντοτε φιλανθρωπίᾳ·πῶς ον ἀπάνθρωπος γενέσθαι ἴσχυον;

28.19.10Ὃν ἔπλασα πρώην πῶς μὴ ἐλεήσω  καὶ οἰκτειρήσω μετανοοῦντα; Τὰ σπλάγχνα μου ἐγέννησαν  τὸ τέκνον μουἐλέησα  ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.20.1 Νόει λέγω σοι, υἱέ· τὰ ἐμὰ πάντα σὰ ἔστι,κἀκείνἐβουλήθην παρασχεῖν τῶν ἀγαθῶν μου·ἀμείωτος ἔστινν ἔχεις περιουσίαν· οὐ γὰρ ἐκ ταύτης λαβν δέδωκα τῷ συγγόνσου·

28.20.5ἐκ τῶν θησαυρῶν μου τούτπαρέσχον.Ες εἰμι τῶν δύο κτίστης καὶ πατὴρ ἀγαθόςφιλάνθρωπος καὶ εσπλαγχνος· σὲ τιμῶ, τέκνον μου, ὡς προαιρέσει  ἀεί με στέρξαντα καὶ θεραπεύσαντα,

28.20.10κἀκείνσυμπάσχω διὰ τὸ σπουδάσαι  τμετανοίπροσκαρτερῆσαι· εὐφραίνεσθαι ον ἔδει σε  σύν πασιν οσπερ κέκληκα,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

28.21.1

θεν σύν πασιν, υἱέ, τοῖς εἰς τὸ δεῖπνον κληθεῖσιν  εὐφραίνου καὶ μελδει μετὰ πάντων τῶν ἀγγέλων·ὁ γὰρ ἀδελφός σου ἀπώλετο καὶ εὑρέθη· οτος νεκρὸς ν καὶ ἀπροσδοκήτως ἀνέζησε."

28.21.5Ταῦτα ον ἀκούσας οτος ἐπείσθη  καὶ γαλλιτο μετὰ τοῦ συγγόνου αὐτοῦκαὶ ψάλλων ταῦτα ἔλεγεν·

"Ἅπαντες κράξατε μετ᾿ εὐφημίας,ὅτι μακάριοινπερ ἀφίεται

28.21.10πσα μαρτία, καὶ ἡ ἀνομία  ἐπεκαλύφθη καὶ ἐξηλείφθη. Σὲ εὐλογῶ, φιλάνθρωπε,ὃς ἔσωσας καὶ τὸν σύγγονον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος."

28.22.1 Yἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ, δημιουργὲ τῶν πάντων,αἰτοῦντες δυσωποῦμεν οἱ ἀνάξιοί σου δοῦλοι·ἐλέησον πάντας τούς σὲ ἐπικαλουμένους· ἡμαρτηκόταςς τὸν ἄσωτον περιποίησαι·

28.22.5πρόσδεξαι καὶ σῶσον δι᾿ εὐσπλαγχνίας  τούς ἐν μετανοίτρέχοντας πρὸς σέ, βασιλεῦκραυγάζοντας· "ἩμάρτομενΔὸς ἡμῖν δάκρυα, ὥσπερ τπόρνῃ,καὶ τὴν συγχώρησιννπερ ἡμάρτομεν,

28.22.10καὶ ς τὸν τελώνην οἰκτείρησον πάντας  ταῖς ἱκεσίαις τῆς Θεοτόκου, μετόχους τε τοῦ δείπνου σου  ἀνάδειξονς τὸν ἄσωτον,ὁ τῶν αἰώνων δεσπότης καὶ κύριος.

29 (LXXXVII). Блудный сын (2-й кондак)

29.t.1

Κυριακπρὸ τῆς ἀποκρέου, κονδάκιον εἰς τὸν ἄσωτον υἱόν, φέρον ἀκρος

τιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]

χος αʹ, πρός· Τζωτταφῇ.

Προοίμιον

29.pro.1 Ἀγκάλας πατρικὰς διανοῖξαί μοι σπεῦσον·ἀσώτως τὸν ἐμὸν κατηνάλωσα βίον,εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον ἀφορῶν τῶν οἰκτιρμῶν σου, σωτήρ· νῦν πτωχεύουσαν μὴ ὑπερίδς καρδίαν·

29.pro.5σοὶ γάρ, Κύριε, ἐν κατανύξει κραυγάζω·«Ἥμαρτον, πάτερ, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου

29.1.1 Τοῦ σωτῆρος ἡμῶν καθ᾿ ἑκάστην ἡμῖν   τοἰκείφωνβοῶντος ἐν γραφαῖς  τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τὴν μετάνοιαν, ἀποθώμεθα πσαν ἀσέβειαν  

29.1.5 καὶ τῷ πατρὶ τῷ εἰδότι τὰ πάντα προσπέσωμεν· οδε γὰρ, οδεν ἐκδέχεσθαι τὴν τῶν πταιόντων μετάνοιανἔνδυμα δὲ τῆς ἀφθαρσίας   ἐπιστρέφοντας μόνον ἐνδύει αὐτὸς τούς βοῶντας κλαυθμῷ·  "Ἥμαρτον, πάτερ, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.»  

30 (L). Богач и Лазарь

30.t.1

Τδʹ τῆς ϛʹ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν, κοντάκιον κατανυκτικὸν εἰς τὸν

πλούσιον καὶ τὸν Λάζαρον, οἡ ἀκροστιχὶς ατη·[ ποίημα ωμανοῦ ταπεινοῦ]

χος πλ. βʹ.

Προοίμιον

30.pro.1 Εἰ καὶ τῶν ἐμῶν βλέπω πταισμάτων ὑπὲρ ἀριθμὸν ψάμμου τὸ πλῆθος,ἀλλὰ τὸ ἄφατον τῶν οἰκτιρμῶν σου   γινώσκων κραυγάζω· "Οἴκτειρόν με κα[ὶ ἐ]λέησον, Κύριε."

30.1.1 Πνευματικὑμνδίὑμνοῦμέν σε, πανάγιεσύν τῷ ἀνάρχσου Λόγκαὶ τῷ γίπνεύματι·  προσκυνοῦντές σοι ἐν πίστειὁμολογοῦμεν τριάδα ἀχώριστόν σε, τρισάγιε.

30.1.5 Ἀλλ#955;' αὐτὸς τούς πίστει βοῶντάς σοι φωτί σου καταύγασον   μετὰ τῶν γίων σου, ὡς τὸν δίκαιον Λάζαρον· ἀνέγνωμεν γὰρ τούτου τὸν βίον ἐν γραφαῖς   καὶ τοῦ μισανθρώπου ἀσπλαγχνίαν πρὸς αὐτόν·τὸν μὲν γὰρ παρέπεμψας [γεέ]ννπυρός,

30.1.10 τὸν δὲ κόλποις Ἀβραάμ· ἀλλ᾿ αὐτὸς ἡμς, οἰκτίρμωντῆς ὀργῆς σου υσάμενος ἐλέησον, Κύριε.

30.2.1

Κύριος ὁ τῆς δόξης, φιλῶν τὴν ἀνθρωπότητα   καὶ θέλων πάντας σωθῆναι, ἐγνώρισε τὰ μέλλοντα,προχαράξας ἐν τβίβλῳ τὴν ἀπόδοσινν δώσει τότε ἀγαθοῖς καὶ πονηροῖς·

30.2.5 τὸν γὰρ βίον τούτου τοῦ ρπαγος ἀρτίως ἀκούσαντεςτὰ ἡμῶν σκοπήσωμεν, ἑαυτούς ἀνακρίνωμεν. Τοῦτο γάρ φησι καὶ ἡ θεόλεκτος γραφή· τὶς ἄνθρωπος ν πλούσιος χρήμασι πολλοῖς,ὃς ἐνεδιδύσκετο βύσσον πολλὴν

30.2.10 καὶ πορφυρίδα λαμπράν, εὐφραινόμενος ἐν δόξῃ, εὐωχούμενος, μὴ βοῶν· «Ἐλέησον, Κύριε

30.3.1

δν τὸν Λάζαρον τότε ὁ πλούσιος, ὡς ἄσπλαγχνοςὀργίλἀπανθρωπίτὸν πένητα βδελυττόμενος  ἀσθενείτετρωμένον   καὶ ἀπανθρώπως ἀποστρεφόμενος αὐτὸν ὁ εὐσθενής,

30.3.5 ὀδυνώμενον δὲ παρέβλεπε λιμῷ τε φθειρόμενονοὐδέποτε ἐλεῶν ὁ Θεὸν μὴ φοβούμενος,   ὑπερηφανῶν τὸν ἀδελφὸν ὁ δυσμενήςκαὶ ἀνηλεῶς βλέπων ἐν πτωχείαὐτὸν  γυμνὸν ὄντα πάντοτε [⏑⏑⏑-]

30.3.10 ἐν τῷ πυλῶνι αὐτοῦ κατακείμενον ς σκεῦος   τεθλασμένον, κραυγάζοντα· «Ἐλέησον, Κύριε

30.4.1

ὑπερήφανος γνώμη εἰργάσατο τὸν πλούσιονἀνελεήμονα φύσει, ἀπάνθρωπον καὶ ἄφρονα·ἐπελπίσας γὰρ τῷ πλούτῳ, ἐφυσιοῦτο, καὶ ἐν τοῖς χρήμασιν αὐτοῦν γαυριῶν.

30.4.5 Ἀλλ᾿ς ἔφη ἡμῖν τὸ σύγγραμμα, λαμπρῶς εὐφραινόμενοςτῷ οἴνμεθυσκόμενος, ἀσελγείαις δεδούλωτο·

ς καὶ ἐνδημῶν καὶ ἐκπορευόμενοςἑώρα ἐν γΛάζαρον ψιχίων ἐνδεῆ  καὶ πρὸ πύλης κείμενον ἐν στεναγμοῖς,

30.4.10 τὸ σῶμα βλέπων αὐτοῦ ἀσθενείτετρωμένονκαὶ οὐδ᾿ οτως ἐβόησεν· "Ἐλέησον ΚύριεΜακροθυμῶν καρτερίὁ Λάζαρος ὑπέμενεν· ὡς δὲ ἑώρα εἰκότως τὸν πλούσιον ἐσθίοντα,ἐπεθύμει καὶ ἐζήτει   ἐκ τῶν ψιχίων τῶν ἐκπιπτόντων παρ᾿ αὐτοῦ μεταλαβεῖν.

30.5.5 Κατακείμενος γὰρ παράλυτος τραυμάτων πεπλήρωτο·   δεινῶς δὲ ἐπτώχευεν ἀσθενείαις κρατούμενος, βοῶν ἐκτενῶς ἐν τεὐχπρὸς τὸν Θεόντὰ λκη ὁρῶν τῆς ἀνιάτου συμφορς·ὅθεν καὶ συνέπασχονς ἰατροὶ

30.5.10 οἱ κύνες τῷ ἀσθενεῖ, καὶ ἀνέλειχον τὰ λκη   τοῦ ἐν θλίψει κραυγάζοντος· «Ἐλέησον Κύριε

30.6.1 Ἀνεξερεύνητα πάντα τὰ κρίματα τοῦ πλάσαντος· τὸν μὲν γὰρ ἐνταῦθα κρίνει, τὸν δὲ ἐκεῖ εἰς γέενναν·ἕκαστος κατὰ τὸ ἔργον   καθς μετρήσει, καὶ μετρηθήσεται αὐτῷ παρὰ Θεοῦ.

30.6.5 Ταῦτα δέ τινες ἐλογίσαντο σκιὰν καὶ ἐνύπνιον, ἕως ν κατήντησαν εἰς τὴν γέενναν τὴν ἄσβεστον·

ς οτος ὁ ρπαξ καὶ μισόθεος ἀνὴρ   τρυφὴν τὰ αὐτοῦ πρὶν ἐλογίσατο κακῶς,λέγων· "Οὐκ ἔστι Θεὸς οὐδὲ κριτὴς

30.6.10 ὁ Κύριος τῶν βροτῶν· διὰ τοῦτο εὐωχοῦμαιἐντρυφῶ, σκιρτῶ κα[ὶ ο]ὐ βοῶ· Ἐλέησον Κύριε."

30.7.1

ύπον εἰ εχεν κηλῖδος ὁ Λάζαρος τοῖς πταίσμασι   μικρὸν πρὸς ἔτασιν, οτω προσκαίρως ἔνθεν κρίνεται,ἕως του ἀνρέθη   μαρτία τοῖς πόνοις τοῦ σώματος νῦν, ὡς ἐν πυρί.

30.7.5 Οὐδείς ἐστι γὰρ ἀναμάρτητος, εἰ μὴ μόνος Κύριος· ὅθεν ὁ ἐλάχιστος μετὰ φειδοῦς κριθήσεται, δυνάσται λαῶν δὲ ἐτασθῶσι δυνατῶς, ὡς ἔφη τὸ πρὶν ἐν παροιμίαις Σολομών·οτοι γὰρ γενήσονται βρῶμα πυρός

30.7.10 οἱ ἀμελοῦντες Θεοῦ καὶ δικαίου ἀποστάντες· δι᾿ν ἡμς υσάμενος ἐλέησον, Κύριε.

30.8.1

ς ἐκ πολλῆς ἀσθενείας ὀχλούμενος ὁ σιοςδεχόμενος τὰς ὀδύνας εἰκότως ταῦτα ἔφησεν·"Πρώην μὲν ἐν τοῖς ἀρχαίοις  Ἰὼβ πτωχεύσας, ἐγκαρτερῶν ἐν τπληγἐρρύσθ[η α]ὐτῆς·

30.8.5 ἐγδὲ τὸν θάνατον τοιμον ὁρῶ ἐναντίον μου· διὸ μὴ παρίδς με, ἀλλὰ δέξαι τὸ πνεῦμά μου,

τι κατελείφθην ὑπὸ πάντων ς νεκρός· ἀπέλθω ον νῦν καὶ οὐχ ὑπάρξω λυπηρός,κατοικῶν ἐν μνήματις οἰκιᾷ,

30.8.10 ὡς χνοῦς εἰς γῆν κατελθών· ἀλλὰ ῦσαί με ἐξ δουὁ Θεός μου, κραυγάζοντα· Ἐλέησον Κύριε."

30.9.1 Μετὰ τοιαύτας δεήσεις, ὁ πάντα ἐπιστάμενος   τῷ ἐν ὀδύναις ἐπεῖδεν καὶ ἔπεμψε τὴν λύτρωσιν  δι᾿ ἀγγέλων ταξιάρχων   τοῦ μεταστῆσαι ἐκ τῶν τοῦ σώματος δεινῶν τὸν εὐσεβῆ.

30.9.5 Τούτδὲ ἀθρόως ἐπέστησανς φίλοι οἱ ἄγγελοι   αὐτὸν κολακεύοντες, ὡς δικαίσυμπάσχοντες· ος πόθὁρῶν οὐ θορυβεῖται τψυχῇ, τὴν ἔξοδον δὲ οὐκ γωνία ἐννοῶν.Τοῦτον ἀσπασάμενοις προσφιλεῖς

30.9.10 πορεύονται ἐν χαρᾷ, καταλείψαντες τὸ σῶμα   ἐν τγτοῦ κραυγάζοντος· «Ἐλέησον Κύριε

30.10.1 Ἀλλ᾿ ἀνεθεὶς τῆς ὀδύνης, ἄμωμος ἐπορεύετο   μετὰ γίων ἀγγέλων ὁ δίκαιος γηθόμενος·καταφθάσας δὲ τὸ βῆμα   καὶ προσκυνήσας Κυρίτῷ πάντων κριτῇ, εχε χαράν.

30.10.5 Εὐμενῶς δὲ τοῦτον προσέταξεν ὁ πάντα δυνάμενος   οἰκεῖν [με]τὰ Ἀβραὰμ εἰς τὸν θεῖον παράδεισον. Μακάριος γὰρ ν ἐξελέξω, ἀγαθέκαὶ ν προσελάβου ἐν αὐλαῖς σου, λυτρωτά,κατοικεῖν τὴν ἄφατον δόξαν ἀεὶ

30.10.10 τοῦ οἴκου σου καὶ ὁρνπερ νοῦς βροτῶν οὐκ ἔγνω· ἃ καὶ ἡμῖν δωρούμενος ἐλέησον Κύριε.

30.11.1 Νέμων ὁ κριτὴς ἑκάσττὰ δίκαια ς δίκαιοςἀγγέλους ἐξαποστέλλει ὀξεῖς καὶ ὀλοθρεύοντας  συλλαβέσθαι ἀποτόμως   τὸν μὴ θελήσαντα συμπάσχειν τῷ πτωχῷς γηγενεῖ.

30.11.5 Ἀθρόως δὲ τούτἐπέστησαν οἱ ἐπὶ τῆς φάσεως   ἐν προφυλακνυκτός, ος ἰδν ἀπεπλήκτησε· τῷ βέλει τρωθεὶς τῷ τοῦ ὀλοθρεύοντοςἐδίδου ψυχήν, βρύχων τε καὶ ἀγωνιῶν.Φανερῶς γὰρ φθέγγεται ὁ ψαλμδός·

30.11.10 "Τὰ βέλη τοῦ δυνατοῦ σύν τοῖς ἄνθραξιν ὑπάρχειἀναιροῦντα τούς μὴ κράζοντας· ‘Ἐλέησον Κύρ&##953;ε’."

30.12.1

ντως τὰ βέλη Κυρίου ὀργδιαπορεύεται   ἐπὶ υἱούς ἀδικίας· διὸ καὶ τούτἔφθασεν  δὶν ς [τῇ] τικτούσῃ, καὶ καταλείπει τὰ πρὶν ὑπάρξαντα αὐτῷ ἄλλοις ἄκων.

30.12.5 Πάντες δὲ οἱ φίλοι καὶ ἴδιοι ἐτήρουν τὸν κείμενοντὸ ἄπληστον μεμφόμενοι· πρὸς ἀλλήλους δὲ ἔλεγον· «Οὐχ οτός ἐστιν ὁ μὴ φοβούμενος Θεὸν   καὶ ἄνθρωπον λως μὴ ἐλεήσας ποτέΚαὶ σπουδαίως θάψαντες τοῦτον εἰς γῆν,

30.12.10 μερίζονται τὰ αὐτοῦκατέλιπεν ἀδίκοις   θησαυροῖς· οὐ γὰρ ἔκραξεν· "Ἐλέησον Κύριε.»  

30.13.1

λπολλτῶν πταισμάτων κρινόμενος ὁ πλούσιος   εἰκότως ἐνεθυμήθη· "Πολλὰ μὲν ἡμάρτηκα·τίς δὲ ἡ αἰτία ἐστὶν  ὅτι ἐνταῦθα νῦν τηγανίζομαι φλογὶ ἀνηλεῶς;"

30.13.5

τε ταῦτα κουσεν Κύριος ὁ πάντ[α ἐ]πιστάμενοςδεικνύει τῷ πταίσαντι τὴν αἰτίαν τῆς κρίσεως. Εἰς δην γὰρ ν, ἐπὶ τὸ ψος ἀφορᾷ καὶ Λάζαρον βλέπει ἐν τοῖς κόλποις Ἀβραάμ·ὅθεν κα[ὶ ἐ]πεγίνωσκε τὸν πρὶν πτωχὸν

30.13.10 καὶ ἀλλοιοῦται τηρῶνν παρέβλεπεν ἐν κόσμῳ εὐωχούμενος, μὴ βοῶν· «Ἐλέησον Κύριε

30.14.1 Τότε θαυμάζων ὁ ρπαξ καθ᾿ ἑαυτὸν ἐφθέγγετο· "Οτος ὑπάρχει ὁ πρώην ἐν τοῖς προθύροις κείμενος,ὃν ψιχίων οὐκ ξίουνΚαὶ πόσον φέγγος καὶ δόξαν ἔχει, ἣν οὐκ εδον ἐν τγῇ;

30.14.5 Καὶ τί νῦν βοήσω σκέψομαι; Αἰτήσω τὸν Λάζαρον  ἵνα ανίδι μικρκαταψύξτὴν γλῶσσάν μου; Αἰσχύνομαι νῦν τοῦτον αἰτῆσαι τὸν πτωχόν, ὃν ἔβλεπον πρὶν καὶ τῶν ψιχίων ἐνδεῆ.Ἀβραὰμ αἰτοῦμαι ον· ‘Πάτερ, βοῶν,

30.14.10 ἐλέησον τὸν υἱὸν καὶ ἀπόστειλον ταχέως   τὸν βοήσαντα Λάζαρον· Ἐλέησον Κύριε’.  

30.15.1 Ἀδίκως πρὶν τῷ Λαζάρἐνήδρευσα ς πένητι· ἀνομιῶν ἐνεπλήσθην· ἀδίκως ἐπορεύθην δὲ  γαυριῶν ἐπὶ τῷ πλούτῳ· ἀλαζν ν δὲ ἀπεπλανήθην τῆς ὁδοῦ τῆς ἀληθοῦς,

30.15.5 καὶ τὸ φῶς ἐμοὶ οὐκ ἐπέλαμψεν, ὅτι οὐκ ἐπέγνωκα   ὁδούς ὁσιότητος, παροδεύσας τὸν βίον μου.Παρῆλθεν ὁ πλοῦτος ς ἀράχνη καὶ σκιὰ   καὶ ς ἐξανθῶν χόρτος ἐπὶ δώματος·ὡς ναῦς δὲ διέδραμεν ἐν τῷ βυθῷ,

30.15.10 ἴχνος οὐκ ἔστιν εὑρεῖν· ἀνωφέλητον ον ἐστι   τὸ ἐνταῦθα κραυγάζειν με· Ἐλέησον Κύριε.

30.16.1 Πλοῦτος καὶ βίος παρῆλθεν· ὡς ἄχνη ὑπὸ λαίλαπος   καὶ καπνὸς ὑπὸ ἀνέμου ἐκδιωχθεὶς οὐ φαίνεται,οτως μου τὸ πνεῦμα, ἄφνω   ἐκπορευθέν, ἐμοῦ διεχέθη ς χαῦνος νυνὶ ἀήρ.

30.16.5 Σκιὰ γὰρ ὁ βίος παντὶ θνητῷ· οὐκ ἔστιν ἀνάλυμα   ἐν ττελευτἐμοῦ, ὅτι σφόδρα ἡμάρτηκα. Δικαίων ψυχαὶ ἐν ταῖς χερσὶ δὲ τοῦ Θεοῦκαὶ οὐκ ἐγγιεῖ μάστιξ σκηνώματι αὐτῶν·διὸ νῦν κεκράξομαι πρὸς Ἀβραὰμ

30.16.10 ἐξιλεῶσαι Θεὸν καὶ πεμφθῆναι τὸν γνωστόν μου   τὸν βοήσαντα Λάζαρον· Ἐλέησον Κύριε."

30.17.1 Εὐθύς νευροῦται ἐν τούτοις ὁ πλούσιος κρινόμενοςκαὶ Ἀβραὰμ ἐδυσώπει δακρύων καὶ βοῶν αὐτῷ·» – Πάτερ Ἀβραάμ, οἰκτείρας   σπλαγχνίσθητί μοι καὶ πέμψον Λάζαρον δροσίσαι με σπουδῇ.

30.17.5 Τφλογὶ δεινῶς ὀδυνώμενος ἀποτηγανίζομαι· διὸ μὴ παρίδς με, ἀλλὰ πρόσχες τκρίσει μου· ἐλθέτω πρός με νπερ παρέβλεπον μισῶνὁρῶν ἐνδεῆ καὶ ἐκτηκόμενον λιμῷ·νῦν γὰρ οτος πλούσιος, ἐγπτωχός,

30.17.10 κρινόμενος ἐν φλογί· διὸ οτός μου δροσίσῃ χείλη τὰ μὴ βοήσαντα· Ἐλέησον Κύριε.

30.18.1

– Ἰδού πατέρα φωνεῖς με, μὴ γνούς μου τὸ φιλόξενον· οὐκ ν γὰρ βλέπων παρεῖδες τὸν ἐν πτωχείΛάζαρον·οτος γὰρ νπερ καλέεις   παρακαλεῖται· σύ δ᾿ ὀδυνσαι ἐν πυρί, ἄθλιος ν.

30.18.5 Οὐκ κτείρησας, οὐκ λέησας ἐν τπαροικίσου   τὸν δίκαιον Λάζαρον ἐν πτωχείφερόμενον· οὐκ ἐνεθυμήθης ς θνητὸς τὰ τοῦ Θεοῦἀλλ᾿ ἔμεινας μάτην θησαυρίζων τὸν χρυσόν·ἐνδεῆ παρέβλεπες μὴ ἐλεῶν,

30.18.10 ὡς πλούσιος καὶ φθαρτός· προστιθέμενος τῷ πλούτῳ πλοῦτον ἄλλον, οὐκ ἔκραζες· Ἐλέησον Κύριε.

30.19.1 – Νῦν τῆς προσκαίρου ἀπάτης ἀπήλαυσα, ὡς ἔφησαςκαὶ ἐν τῷ δὑπάρχω πικρῶς βασανιζόμενος·ὅθεν ἐρωτῶ σε, πάτερἐξαπόστειλον τὸν Λάζαρον ς ὑετὸν γλώσσἐμῇ."

30.19.5 Ἀβραὰμ δὲ τούτἀντέφησεν· "Ἀπέλαβες, ἄνθρωπεἐν βίτὰ ἀγαθά· ὅθεν οὐ κεχρεώστησαι· καὶ Λάζαρος πάντα τὰ κακὰ ἔλαβεν, ὡς βέλη τὰ λκη ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ·ὅθεν οὐκ ἐτάζεταις πληρωθεὶς

30.19.10 τῶν ἀπεκεῖθεν κακῶν, ἵνα τούτων ἀπολαύσῃ τῶν καλῶν, ὅτι ἔκραζεν· Ἐλέησον Κύριε.

30.20.1 Οὐκ ν ἀνοικτίρμων νῦν σοι τοιαῦτα ἔφην, ἄνθρωπεἀλλ᾿τι μέγιστον χάος ὑπάρχει μεταξύ ἡμῶν,ἵνα μὴ οἱ ἐν τῷ δῃ ἐνταῦθα ἔρχωνται, μήθ᾿ ἡμεῖς διαπερῶμεν πρὸς ὑμς.»  

30.20.5 Πρὸς ταῦτα τῷ Ἀβραὰμ ἔφησε· "Σοῦ δέομαι, κύριεἐγεῖραί με ἐκ νεκρῶν το[ῦ ἀ]ναγγεῖλαι τῷ γένει μου, μήπως καὶ αὐτοὶ σύν ἐμοὶ κριθήσονται.» Ἀντέφη δ᾿ αὐτῷ· "Ἔχουσι προφήτας καὶ Μωσῆν·αὐτῶν ἀκουσάτωσαν ταῖς διδαχαῖς·

30.20.10 ὃς δ᾿ν τούτοις μὴ πεισθῇ, οὐδ᾿ ἐκ τάφου ν καθίδῃ [δια]νιστάμενον φθέγξηται· Ἐλέησον Κύριε."

30.21.1 Yἱὲ Θεοῦ, σῶσον ἡμςς μόνος ἀτελεύτητος· ἀνθρώπου γὰρ αἱ ἡμέραις ἄνθος χόρτου ἔσονται·ὡς χλόη πρωἀνθήσειτὸ δὲ ἑσπέρας ἀποπέσει, σκληρυνθκαὶ ξηρανθῇ,

30.21.5

τι πνεῦμα λθεν ἐν ισὶν ἡμῶν καὶ ς οὐχ ὑπάρξαντες   πάλιν γενησόμεθα, ὡς σκιὰ παρερχόμενοι.

Ἐν τῷ ον ἐκλείπειν τὴν ψυχήν μου ἀπ᾿ ἐμοῦμὴ ὄντος λυτρουμένου μηδὲ σζοντος,αὐτός με ἐξάρπασονς λυτρωτὴς

30.21.10 τῆς ἀπειλῆς τοῦ πυρός, ἀκατάκριτόν με δείξας   μετὰ πάντων τῶν δούλων σου· ἐλέησον Κύριε.  

31 (XLVII). Десять дев (2-й (I) кондак)

1-ый кондак помещён в разделе «Гимны по обстоятельствам»

31.t.1

Ἕτερον κοντάκιον εἰς τὰς ιʹ παρθένους, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε· [τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ τοῦτο τὸ ποίημα] ἦ χος δʹ, πρός· Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ σταυρῷ

Προοίμιον I

31.pro 1.1 Τὸν νυμφίον, ἀδελφοί, ἀγαπήσωμεν, τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπί&##963;ωμεν,ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ,

να ς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου ἐλθόντος,

31.pro 1.5 ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν σύν αὐτῷ ἐν τῷ γάμῳ· ὁ γὰρ οἰκτίρμων δῶρον ς Θεὸς  πσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Προοίμιον II

31.pro 2.1

νυμφίος τῆς σωτηρίας, ἡ ἐλπὶς τῶν σε ἀνυμνούντων, Χριστὲ ὁ Θεός,δώρησαι ἡμῖν τοῖς αἰτοῦσί σε  ἄσπιλον εὑρεῖν ἐν τῷ γάμσου,ὡς αἱ παρθένοι, τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

Προοίμιον III

31.pro 3.1

Ἐν τδευτέρσου, Χριστέ, παρουσίᾳ,ὅταν καθήσς, ὁ Θεός, ἐπὶ θρόνου  τοῦ φοβεροῦ σου, δέσποτα φιλάνθρωπε, δέομαι μὴ καταισχύνς με κατενώπιον πάντων·

31.pro 3.5ἄνοιξον τὰς θύρας μοι τοῦ νυμφῶνος, οἰκτῖρμον,ὡς ταῖς φρονίμοις τότε γυναιξίν,πσιν παρέχων τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Προοίμιον IV

31.pro 4.1 Τὰς φρονίμους μίμησαι, ψυχή, παρθένους,καὶ αὐτῶν ζηλώσασα τὴν ἐλεήμονα στοργήν,ἐν μετανοίνῦν κραύγαζε·«Πσι παράσχου, Χριστέ, στέφος ἄφθαρτον

Προοίμιον V

31.pro 5.1

νυμφν ηὐτρέπισται, ψυχὴ ἀθλία·ἕως πότε πάθεσιν ἐκδαπανς σου τὴν ζωὴν  καὶ οὐκ ἐργάζει τοῦ δέξασθαι ς αἱ παρθένοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

Προοίμιον VI

31.pro 6.1 Νῦν ὁ καιρὸς τῶν ἀρετῶν ἐπεφάνη   καὶ ἐπὶ θύραις ὁ κριτής· μὴ στυγνάσωμεν,   ἀλλὰ δεῦτε, νηστεύοντες προσάξωμεν δάκρυα, κατάνυξιν καὶ ἐλεημοσύνην,

31.pro 6.5 κράζοντες· "Ἡμάρτομεν ὑπὲρ ψάμμον θαλάσσης· ἀλλ᾿ ἄνες πσιν, πάντων ποιητά,ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.1.1 Τῆς ἱερς παραβολῆς τῆς ἐν εὐαγγελίοις ἀκούσας τῶν παρθένωνἐξέστην, ἐνθυμήσεις καὶ λογισμούς ἀνακινῶν,πῶς τὴν τῆς ἀχράντου παρθενίας ἀρετὴν   αἱ δέκα μὲν ἐκτήσαντο,

31.1.5 ταῖς πέντε δὲ παρθένοις ἐγένετο ἄκαρπος ὁ πόνοςαἱ δὲ ἄλλαι ταῖς λαμπάσιν ἐξήστραπτον τῆς φιλανθρωπίας. Διὸ προτρέπεται αὐτὰς ὁ νυμφίος   καὶ εἰσάγει ἐν χαρἐν τῷ νυμφῶνι,ὅτε οὐρανούς ἀνοίγει καὶ διανέμει

31.1.10 πσι δικαίοις τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.2.1 Οὐκοῦν ζητήσωμεν ἡμεῖς τῆς θείας γραφῆς ταύτης τὴν χάριν καὶ τὸν τρόπον· ἀφθάρτου γὰρ ἐλπίδος ὑπάρχει πσιν ὁδηγός,ὥσπερ ον καὶ πσα ἡ θεόπνευστος γραφὴ   καθέστηκεν φέλιμος.

31.2.5 Χριστῷ ον τῷ σωτῆρι προσπίπτοντες, κράξωμεν προθύμως· "Βασιλεῦ βασιλευόντων, φιλάνθρωπε, δὸς πσι τὴν γνῶσιν· ὁδήγησον ἡμς πρὸς τὰς ἐντολάς σου, ἵνα γνῶμεν τὴν ὁδὸν τῆς βασιλείας·ταύτην γὰρ ἡμεῖς ὁδεῦσαι ἐπιποθοῦμεν,

31.2.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.3.1

πὸ τῆς πίστεως αὐτῆς καὶ τῆς ἐπαγγελίας οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων   ποθοῦσιν ἐφικέσθαι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ·ὅθεν διὰ τοῦτο παρθενίας ἀρετὴν   φυλάττειν κατεπείγονται·

31.3.5 ἀσκοῦσι καὶ νηστείας, κατόρθωμα μέγιστον ἐν βίῳ, ταῖς εὐχαῖς προσκαρτεροῦσι, τὸ δόγμα δὲ ἄχραντον τηροῦσιν·   ἐλλείπει δὲ αὐτοῖς ἡ φιλανθρωπία   καὶ εὑρίσκεται λοιπὸν μάταια πάντα·πς γὰρ ἐξ ἡμῶν μὴ ἔχων τὴν εὐσπλαγχνίαν

31.3.10 οτε λαμβάνει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.4.1 Τὸν πλοῦν ποιούμενοί τινες πάντων κατηρτισμένων, λιπόντες τὴν ὀθόνην   εὐθεῖαν ἐν θαλάσσπορείαν οὐ κτῶν[ταί] ποτε·τότε γὰρ τοῦ δρόμου ἐμποδίζεται ἡ ναῦς   καὶ ἄπρακτος καθίσταται,

31.4.5 οὐ τέχνκυβερνήτου δουλεύουσα, οτε δὲ τοῖς ναύταιςΤὸν αὐτὸν δὴ τρόπον πάντες οἱ σπεύδοντες πρὸς τὴν βασιλείαν, κν πάσης ἀρετῆς σωρεύσουσι φόρτονεὐσπλαγχνίας δέ εἰσι γεγυμνωμένοι,τοῖς πρὸς οὐρανὸν λιμέσιν οὐ προσορμῶσιν,

31.4.10 οὐ κομιοῦνται τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.5.1

πασῶν μεῖζον ἀρετῶν τὴν ἐλεημοσύνην ὁ πάντων κριτὴς κρίνας   παρέδωκεν ἀνθρώποις διδάξας τὴν παραβολήν·πέντε μὲν φρονίμους τὰς τὸ ἔλαιον σαφῶς    βαστάσαντας ἐκάλεσε,

31.5.5 μωρὰς δὲ τὰς τὸν δρόμον τελέσαντας ἄνευ τοῦ ἐλαίουΚαὶ τὴν δύναμιν τὴν ταύτηςκούσαμεν κράζοντος Ματθαίου·

ς πάλιν ἐπελθεῖν τὰ ήματα πάντα   πρὸς εἰδότας τὰς γραφὰς ἄτοπον κρίνω·ὅθεν τὸν σκοπὸν τὸν ταύτης ἀναζητῶμεν,

31.5.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.6.1 Πολλὴ ἡ τῆς παραβολῆς ἐστὶ διδασκαλία, πάσης φιλανθρωπίας   καὶ ταπεινοφροσύνης ὁδὸς καὶ πσιν ὁδηγός·ἄνακτας υθμίζει, ἡγουμένους τοῦ λαοῦ   διδάσκει τὴν συμπάθειαν.

31.6.5 Καθάπερ γάρ τις οκον ὑπέρλαμπρον κτίσας καὶ πληρώσαςεἰ μὴ τοῦτον ὀροφώσῃ, ἀνόνητος γίνεται ὁ πόνος, οτως τὰς ἀρετὰς ὁ οἰκοδομήσαςκαὶ τὸν ὄροφον εἰ μὴ τῆς συμπαθείας  προσθήσαὐταῖς, ἀπόλλυσι τούς καμάτους,

31.6.10ὥστε μὴ ἔχειν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.7.1 Εἰδεῖν ἰσχύομεν τὸν νοῦν τῆς θείας γραφῆς ταύτης, εἰ τὰ τῆς διανοίας   ὄμματα γρηγοροῦντα ἐπανατείνωμεν Χριστῷ·δόξωμεν ον βλέπειν τῆς ψυχῆς τοῖς ὀφθαλμοῖς   τὴν πάγκοσμον ἀνάστασιν,

31.7.5 Χριστὸν δὲ τὸν σωτῆρα δεικνύμενον πάντων βασιλέα, ὃς καὶ νῦν γὰρ βασιλεύει καὶ κύριος ἐστὶ καὶ δεσπότης. Κν στασιάζουσι τινὲς ἀγνοοῦντεςἀλλ᾿ ἡ φλὸξ ἡ τοῦ πυρὸς πάντας χωνεύσει·τότε ον οὐδεὶς δυνήσεται ἀντιστῆναι,

31.7.10 ὅτε παρέξει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.8.1

[Ἴσμεν γὰρ πάντες ς φωνἡ σάλπιγξ ἐξαπίνηςχοῦσα δι᾿ ἀγγέλου   νεκρούς τούς ἀπ᾿ αἰώνων#957; ἐγερεῖ μένοντας Χριστὸν  τὸν καλὸν νυμφίον, ὑϊὸν τὸν τοῦ Θεοῦ,  τὸν ἄναρχον Θεὸν ἡμῶν·

31.8.5 κραυγῆς τε γινομένης αἰφνίδιον, πάντες ἀπαντῶσικαὶ ἑτοίμους τὰς λαμπάδας οἱ ἔχοντες τὰς ἐλαιοθρέπτους   εἰσέρχονται εὐθύς μετὰ τοῦ νυμφίουβασιλείαν οὐρανῶν κληρονομοῦντες·τότε γὰρ αὐτοῖς ἡ πίστις μετὰ τῶν ἔργων

31.8.10 δώσει ἀξίως τὸν ἄφθαρτον στέφανον.]

31.9.1 Νικτὰς ἄλλας ἀρετὰς ἡ ἐλεημοσύνη ἡ ὄντως λαμπροτέρα   πασῶν προκαθημένη τῶν ἀρετῶν παρὰ Θεῷ·τέμνει τὸν ἀέρα, ὑπερβαίνει μετ᾿ αὐτὸν   σελήνην καὶ τὸν λιον,

31.9.5 καὶ φθάνει ἀπροσκόπως τὴν εἴσοδον τῶν ἐπουρανίωνκαὶ οὐχ σταται οὐδ᾿ οτως, ἀλλ᾿ ἔρχεται μέχρι τῶν ἀγγέλων, ἐκτρέχει τούς χορούς καὶ τῶν ἀρχαγγέλωνἐντυγχάνει τῷ Θεῷ ὑπὲρ ἀνθρώπων,παρίσταται δὲ τῷ θρόντοῦ βασιλέως,

31.9.10 τοῦτον αἰτοῦσα τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.10.1 Οὐκοῦν κατίδωμεν ἡμεῖς τὰς πέντε τὰς πανσόφους ἐξ πνου ἀναστάσας   καθάπερ ἐκ παστάδος καὶ οὐκ ἐκ τάφου τῶν νεκρῶν·ἔλαιον γὰρ εχον, καὶ εὐθύς τὰς τῆς ψυχῆς   λαμπάδας κατεκόσμησαν.

31.10.5 Αἱ ἄλλαι δὲ ὁμοίως ἀνέστησανθροον σύν ταύταιςσκυθρωπὰ προσκεκτημέναι τὰ πρόσωπα καὶ συμπεπτωκότα· ἐσβέσθησαν μὲν γὰρ αἱ τούτων λαμπάδεςτὰ ἀγγεῖα δὲ αὐτῶν κοῦφα ἐδείχθη· ἔλαιον λαβεῖν ἐζήτουν ἐκ τῶν φρονίμων

31.10.10 τῶν δρεψαμένων τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.11.1

πολαβοῦσαι αἱ σοφαὶ φησὶ ταῖς ἀνοήτοις· "Μήποτε οὐκ ἀρκέσει  ὃ ἔσχομεν ἐν κόσμἡμῖν τε πσι καὶ ὑμῖν·οτε γὰρ θαρροῦμεν οτε ἔχομεν σαφῶς   ἐνέχυρον τὴν ἔκβασιν."

31.11.5 Καὶ γὰρ ὁ τῶν δικαίων νῦν σύλλογοςπας ἀμφιβάλλει   καὶ φοβεῖται ἐν τκρίσει τὸ ἄδηλον τὸ τοῦ κριτηρίου,

ως ν πρόδηλος φανῆται ἡ ψῆφος   καὶ λυτρώσηται αὐτούς πάσης δουλείας·τὸν ἔλεον ον μερίζει ὁ πάντων κτίστης,

31.11.10 ὅστις δωρεῖται τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.12.1

ητῶς αἱ φρόνιμοί φησιν· "Ἀπέλθατε, ζητεῖτε ἐκεῖ πρὸς τούς πωλοῦντας   εἰ ἄρα δυνηθῆτε ἔλαιον πρίασθαι νυνί."Αται δ᾿ ἀπατῶνταις ἀνόητοι ἀεὶ   καὶ σπεύδουσιν νήσασθαι,

31.12.5

τε τῆς πραγματείας τοῖς πασι κέκλεισται ὁ χρόνος,παροδεύσας καὶ συγκλείσας τὸν ἄκαρπον δρόμον τῶν ἀφρόνων· τὴν τότε ταραχὴν αὐτῶν ὑπογράφει   καὶ τὸν θόρυβον σαφῶς τούτων ἐλέγχει·ἀδύνατον γὰρ ἐζήτουν ς μὴ φρονοῦσαι,

31.12.10 ὅθεν οὐκ ἔσχον τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.13.1

ς δὲ τοῦ δρόμου τὸ κενὸν ἐπέγνωσαν εἰς τέλος, ὑπέστρεψαν αἱ πέντε   καὶ ερον τὸν νυμφῶνα ἀποκλεισθέντα τοῦ Χριστοῦ·κράξασαι δὲ πσαι ἐν φωνὀδυνηρᾷ  καὶ στεναγμοῖς καὶ δάκρυσι·

31.13.5 "Τῆς σῆς φιλανθρωπίας, ἀθάνατε, ἄνοιξον τὴν θύραν   καὶ ἡμῖν ταῖς δουλευσάσαις τῷ κράτει σου ἐν τπαρθενίᾳ», τότε ὁ βασιλεύς πρὸς ταύτας κραυγάζει· "Οὐκ ἀνοίγεται ὑμῖν ἡ βασιλεία·οὐκ οδα ὑμς· ὑπάγετε ον ἐκ μέσου·

31.13.10 οὐ γὰρ φορεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον."

31.14.1 Μόνον δὲ κουσαν Χριστοῦ τοῦ πάντων βασιλέως βοῶντος πρὸς τὰς πέντε· «Τίνες ἐστέ, οὐκ οδα», πληροῦνται πάσης ταραχῆς·κλαύσασαι βοῶσι· »Δικαιότατε κριτά,  ἁγνείαν ἐτηρήσαμεν·

31.14.5 ἐγκράτειαν δὲ πσανσκήσαμεν, μετὰ προθυμίας   κατετάκημεν νηστείαις, ἐστέρξαμεν τὴν ἀκτημοσύνην· τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς τῆς ἀκολασίας   ἐνικήσαμεν ἡμεῖς καὶ τὰς ὀρέξεις·ἄχραντον ἀεὶ μετήλθομεν πολιτείαν,

31.14.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.15.1 Ἀλλὰ μετὰ τὰς ἀρετὰς καὶ χάριν παρθενίας καὶ τὸ καταπατῆσαι   τὸ πῦρ τὸ τῆς λαγνείας καὶ φλόγα τὴν τῶν ἡδονῶν,μετὰ πλείστους πόνους, ὅτε τῶν ἐν οὐρανοῖς   τὸν βίον ἐζηλώσαμεν  

31.15.5 – καὶ γὰρ τῶν ἀσωμάτων ἐσπεύσαμεν ἔχειν πολιτείαν – , τὰ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα, ὡς ἔοικεν, ἄτιμα εὑρέθη· πολλῆς γὰρ ἀρετῆς ἐδείξαμεν πόνονκαὶ ματαία ἡ ἐλπὶς πσα ἐδείχθη.Τί ον προσποιεῖ τὴν ἄγνοιαν, ὁ παρέχων

31.15.10 πσιν ος θέλεις τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.16.1 Νεῦσον, σωτήρ, καὶ ἐφ᾿ ἡμς, μόνε δικαιοκρίτα, ἄνοιξόν σου τὴν θύραν· δέξαι εἰς τὸν νυμφῶνα τὰς σὰς παρθένους, λυτρωτά,καὶ μὴ ἀποστρέψς τὸ σὸν πρόσωπον, Χριστέ,  τῶν ἐπικαλουμένων σε,

31.16.5

να μὴ στερηθῶμεν τῆς χάριτος σοῦ τῆς ἀθανάτουμὴ γενώμεθα αἰσχύνη καὶ ὄνειδος ἐπὶ τῶν ἀγγέλων· μὴ μέχρις ον παντὸς ἡμς παρεάσς   τοῦ νυμφῶνός σου, Χριστέ, ἵστασθαι ἔξω·πάρεξ γὰρ ἡμῶν οὐκ σκησαν τὴν γνείαν,

31.16.10 ας καὶ παρέσχες τὸν ἄφθαρτον στέφανον.»  

31.17.1 Οτως ἐρούσαις ταῖς μωραῖς πρὸς τὸν κριτὴν πάντων, πρὸς ταύτας Χριστὸς ἔφη· "Πρόκειται νῦν ἡ κρίσις δικαία καὶ ἀληθινή·τῆς φιλανθρωπίας ἀπεκλείσθη ὁ καιρός,  οὐκ ἔστι νῦν συμπάθεια·

31.17.5 οὐκέτι εὐσπλαγχνίαςνέκται θύρα τοῖς ἀνθρώποις,ἐπειδήπερ μετανοίας οὐ δέδοται τόπος τοῖς ἐνταῦθα· οὐκέτι συμπαθὴς ὁ πρώην οἰκτίρμωνἀλλ᾿ ἀπότομος κριτὴς ὁ ἐλεήμων·ἄσπλαγχνοι ὑμεῖς ἐδείχθητε ἐν τῷ κόσμῳ·

31.17.10 πῶς ον ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.18.1

μῖν ον λέγω φανερῶς ἐπὶ τῶν ἀρχαγγέλων καὶ πάντων τῶν γίων  ἃ πέπονθα ἐκ τούτων τῶν σύν ἐμοὶ συνελθουσῶν·ερόν με ἐν θλίψει καὶ πεινάσαντα σφοδρῶς,  ἐσπούδασαν χορτάσαι με·

31.18.5 διψήσαντα δὲ πάλιν ἐπότισαν πάσπροθυμίᾳ· ξενιτεύσαντα ἰδοῦσαι συνήγαγονσπερ ἐγνωσμένον· δεσμοῖς κρατούμενον περιεποιοῦντο· ἐσκέψαντο δέ με καὶ ἀσθενοῦντα·πσαν ἀκριβῶς ἐφύλαξαν ἐντολήν μου·

31.18.10 ὅθεν καὶ ερον τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.19.1 Τοιοῦτον ον οὐδὲν ὑμεῖς ἐδράσατε ἐν κόσμῳ, φυλάξασαι νηστείανἀσκοῦσαι παρθενίαν καὶ τὴν ἐν λόγοις ἀρετήν·ἄνευ τοίν #965;ν ἔργων εὐσεβῶν καὶ ἐντελῶν   εἰκκεκοπιάκατε·

31.19.5 τούς ξένους δεομένους παρείδετε καὶ τούς ἀσθενοῦνταςοὐδεμίαν τοῖς πεινῶσινρέξατε χεῖρα βοηθείας· ὑπόκρισις ὑμς ἐξέθρεψε μόνη· ἐσεμνύνεσθε ἀεὶ τἀπηνείᾳ·κρούουσι πτωχοῖςλως οὐκ ἐβοηθεῖτε·

31.19.10 πῶς ον ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.20.1

λως πρὸς οκτον ἑαυτὰς οὐκ νέσχεσθε δοῦναι, γυμνούς καὶ προσηλύτους   καὶ ξένους ὑπὸ σκέπην μὴ εἰσαγαγοῦσαί ποτε·πρὸς τούς πικρῶς ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ φυλακαῖς   τὴν ἀκοὴν ἐφράξατε·

31.20.5 τούς [μὲν] ἐν ἀσθενείοὐκ εἴδατε· τούς δὲ ἐν πτωχείᾳ καὶ ἐνδείδεομένους οὐδ᾿ ἱλαρὄψει ἑωρτε, ἀλλ᾿ εἴχετε ἀεὶ τὴν ἀπανθρωπίαν   καὶ παρῆν ὑμῖν ὀργὴ ἀντ᾿ εὐσπλαγχνίας·πῶς ον οἱ ποτὲ τοιαῦτα ἐν βίδρῶντες

31.20.10 ἄρτι ζητεῖτε τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.21.1

περηφάνοις ὀφθαλμοῖς προσείχετε τούς πάντας, πτωχούς κατεφρονεῖτε· γεγόνατε τοῖς πσιν ἀσυμπαθεῖς, ἀνηλεεῖς·κατὰ τῶν πταιόντων ἐκινεῖσθε ἀφειδῶς   αἱ καθ᾿ ἑκάστην πταίουσαι·

31.21.5 κατὰ τῶν ὁμοφύλων ἀπάνθρωποις μὴ πλημμελοῦσαι   ἐφρονεῖτε τὰ μεγάλα, κομπάζουσαι τοῖς κατωρθωμένοις· τούς μὴ νηστεύονταςς ἀπερριμμένουςτούς ἐν γάμβδελυκτούς εἴχετε πάλιν·μόνας ἑαυτὰς ἡγεῖσθε σπερ δικαίας,

31.21.10 μήπω λαβοῦσαι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.22.1 Τὴν μὲν νηστείαν εἴχετε μὴ θίγοντες βρωμάτων· τδὲ πρὸς τούς ἀνθρώπους   ἐχρῆσθε λοιδορίκαὶ συκοφαντίαις ἀεί·ἦν ὑμῖν γνεία καὶ αὐτὴ οὐ καθαρά·  τῷ ύπγὰρ τῶν ήσεων

31.22.5

[καὶ] ταύτην καθ᾿ ἡμέραν ἐχραίνετε· τίς ον φελία   ἡ σεμνότης, εἰ μὴ ἔχει τὴν ἔννοιαν πσαν σεμνοτάτην; Συμφέρει ον τινα ἐσθίειν καὶ πίνειν  καὶ διάγειν συνετῶςπερ νηστεύειν  καὶ μὴ ἐκ πάντων νηστεύειν τῶν βλαπτόντων·

31.22.10 πῶς γὰρ αἰτήσει τὸν ἄφθαρτον στέφανον;

31.23.1 Οὐκ οἰκοδομεῖταί ποτε νηστεία, εἰ μὴ ἔχει τὰ πάντα [ἐξελ]οῦσα   ἐκ λογισμῶν ἀτόπων καὶ πράξεων τῶν χαλεπῶν,οὐδὲ στερεοῦται ἡ ἐγκράτεια σαρκὶ   ἐν ἀκρατεῖ διάγουσα.

31.23.5

πάρχει γὰρ νηστείας θεμέλιος, καὶ ἐν ἀσφαλείᾳ δέον ταύτην καταθεῖναι, ὡς ἐρυμνὸν οκον ἀνεγεῖραι·

ἔλεος αὐτὴν λαμπρύνει μεγάλως   καὶ εὐσέβεια αὐτὴν πάλιν πιαίνει·αται ον αὐτὴνς τείχη περιφρουροῦσι

31.23.10 καὶ προξενοῦσι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

31.24.1 Τί ον φέλησεν ὑμς νηστεία καὶ γνεία μετὰ ἀλαζονείαςΠραότητα ρνεῖσθε, θυμὸν ἐστέργετε ἀεί·προς δὲ ὑπάρχων, ἐπεπόθουν τούς πραεῖς,  διδούς αὐτοῖς τὴν ἄφεσιν·

31.24.5 ἀρνοῦμαι τούς νηστείαν φυλάττοντας μετὰ ἀσπλαγχνίαςκαὶ προσδέχομαι δὲ μλλον τούς ἔσθοντας μετὰ εὐσπλαγχνίας· παρθένους δὲ μισῶ ὄντας ἀπανθρώπουςφιλανθρώπους δὲ τιμῶ γεγαμηκότας·τίμιός ἐστιν ὁ γάμος ἐν σωφροσύνῃ,

31.24.10 ὅθεν καὶ ἔχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.25.1 Οὐ ξίφος ξυνα ἐγπρὸς τούς ἡμαρτηκότας, ἀλλ᾿ ἔσχον ἀεὶ βλέμμα   προν πρὸς τούς ἀνθρώπους ὁ τῶν ἀνθρώπων ποιητής·κλαύσασαν τὴν πόρνην ἐδεξάμην εὐμενῶς   καὶ δέδωκα τὴν ἄφεσιν·

31.25.5 στενάξαντα τελώνηνλέησα καὶ οὐκ ἀπωσάμην, ὅτι εδον τὴν βεβαίαν μετάνοιαν τούτἐνοικοῦσαν· πρὸς πάντας συμπαθὴς ἐδείχθην ὁ κτίστης,  ἀρνησάμενον ἐμὲκτειρα Πέτρον,δάκρυσιν ἐγσυνέπαθον τοῖς ἐκείνου

31.25.10 ὅτι ἐζήτει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.26.1 Περὶ δὲ τῶν συνελθουσῶν ἐμοὶ ἐν τῷ νυμφῶνι εἴπω ἐπὶ τοῦ πλήθους·  ’Ἐφύλαξαν σπουδαίως τὰς ἐντολάς μου ἐπὶ γῆς·γέγοναν ταῖς χήραις ἀντιλήπτορες ἀεὶ

καὶ ὀρφανούς λέησαν·

31.26.5 τοῖς ἐν στενοχωρίαις συνέπασχον καὶ τοῖς θλιβομένοιςκαὶ οὐδέποτε τὴν θύραν ἀπέκλεισαν πένησιν ξένοις· ἰάτρευον ἀεὶ τούς ἐν ἀσθενείαις,  ος ἡγήσασθε ὑμεῖς ἀπερριμμένους.Οὐκ οδα ὑμς· ἀρνοῦμαι τὰς ἀπανθρώπους,

31.26.10  ταύταις δὲ δώσω τὸν ἄφθαρτον στέφανον.’"

31.27.1

τῶν ἀγγέλων δὲ χορὸς θαυμάζει ὑπακούων Χριστοῦ τοῦ βασιλέως   ταῖς πέντε μαρτυροῦντος ταῖς εἰσελθούσαις σύν αὐτῷ.Ὢ τῆς παρρησίας τῶν γίων τοῦ Χριστοῦ   μεγίστου τε καυχήματος·

31.27.5 ἐπὶ τοσούτων δήμων κομίζονται ψῆφον ἀφθαρσίας· ἐπὶ τούτων καὶ αἱ ἄλλαι ἀπόφασιν δέχονται ἐσχάτην   καὶ κλαύσωσι πικρῶς ἀτέλεστον θρῆνον, ὅτι βλέπουσι χορούς τούς τῶν γίων  ἔχοντας ἐκ [τοῦ] ἐλέου τὴν παρρησίαν,

31.27.10 πάντας φοροῦντας τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.28.1

δού ον πρόδηλά εἰσι τὰ εἰς τὴν βασιλείαν καλοῦντα τούς ἀνθρώπους· σπεύσωμεν ον φυλάξαι τὰς ἐντολὰς τὰς τοῦ Χριστοῦ·πρόκειται εἰς πρσιν, ἂν θελήσωμεν λαβεῖνἐν ἀγοραῖς τὸ ἔλαιον·

31.28.5 εἴσι δὲ οἱ πωλοῦντες οἱ χρζοντες ἐλεημοσύνην· καθ᾿ ἑκάστην τὴν ἡμέραν πιπράσκουσι· τί ον ἀμελοῦμεν; Καὶ δύο γὰρ λεπτῶν λαμβάνομεν πάντως  ὅσον λάβτις διδούς χρήματα πλεῖστα·μέτρα γὰρ ἡμῶν ἐτάζει ὁ πάντων κτίστης,

31.28.10 οτως παρέχων τὸν ἄφθαρτον [στέφανον].

31.29.1

ἐντολὴ ἡ τοῦ Θεοῦ βαρεῖα οὐχ ὑπάρχει· οὐδὲ γὰρ παραγγέλλει   δοῦναι οὐκ ἰσχύεις, ἀλλὰ προαίρεσιν ζητεῖ·δύο μόνον ἔχεις ὀβολούς ἐπὶ τῆς γῆς;  Οὐδὲν δὲ ἄλλο κέκτησαι;

31.29.5 Τούτους ὁ πανοικτίρμων προσδέχεται πάντως ς δεσπότηςκαὶ προτίμησίν σοι δώσει τοῦ χρήματα πλεῖστα δεδωκότος.   Οὐκ ἔχεις ὀβολὸννα προσενέγκς· Δὸς ποτήριον ψυχροῦ τῷ δεομένῳ·δέχεται αὐτὸ Χριστὸς μετ᾿ εὐχαριστίας,

31.29.10 πάντως διδούς σοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.30.1 Μικρὰ λαμβάνων ὁ σωτὴρ μεγάλα ἀντιδώσει· ἀντὶ γὰρ τῶν προσκαίρων   ἀπόλαυσιν δωρεῖται τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.Δὸς βραχύ τι ἄρτου καὶ λαμβάνεις ἀντ᾿ αὐτοῦ   τὸν τῆς τρυφῆς παράδεισον·

31.30.5 οὐ βλάψει ς[ε ἡ] πενία, οὐκ ἔνδεια, ἐὰν ὑπομείνςοὐδὲ γὰρ λογοθεσίὑπόκεισαι· μὴ ζήτει ἐντεῦθεν· ὁ γὰρ ἐλάχιστος συγγνώμην λαμβάνειδυνατοὶ δὲ δυνατῶς λογοθετοῦνται·εὐγνώμων γενοῦ, ἵν᾿ ερς τὴν βασιλείαν

31.30.10 καὶ [ἵνα] λάβς τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

31.31.1

νες μοι, ἄνες μοι, σωτήρ, τῷ κατακεκριμένπαρὰ πάντας ἀνθρώπους· οὐ πράττω γὰρ λέγω καὶ συμβουλεύω τοῖς λαοῖς,  ὅθεν σοι προσπίπτω· δὸς κατάνυξιν, σωτήρ,  κἀμοὶ καὶ τοῖς ἀκούουσιν,

31.31.5

να τὰς ἐντολάς σου φυλάξωμεν πάσας ἐν τῷ βίῳ καὶ μὴ μείνωμεν θρηνοῦντες καὶ κράζοντες ἔξω τοῦ νυμφῶνος· ἐλέησον ἡμς τσεὐσπλαγχνίᾳ, ὁ βουλόμενος ἀεὶ πάντας σωθῆναι·κάλεσον ἡμς, σῶτερ, εἰς τὴν βασιλείαν,

31.31.10 ἵνα καὶ σχῶμεν τὸν ἄφθαρτον στέφανον.  

Комментарии для сайта Cackle