Новый Завет. Общественное служение Господа Иисуса Христа.

16 (V). Богоявление Господне (1-ый кондак)

16.t.1

Μηνὶ ἰανουαρίῳ ϛʹ, κοντάκιον εἰς τὰ για φῶτα, ἦχος δʹ, φέρον ἀκροστιχίδα·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ.]  

Προοίμιον I

16.pro 1.1

Ἐπεφάνης σήμερον τοἰκουμένῃ,καὶ τὸ φῶς σου, Κύριε, ἐσημειώθη ἐφ᾿ ἡμς   ἐν ἐπιγνώσει ὑμνοῦντάς σε·"Ἦλθες, ἐφάνης τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον."

Προοίμιον II

16.pro 2.1

Ἐν τοῖς είθροις βλέψας σε τοῦ ορδάνου  βαπτισθῆναι θέλοντα, ὁ μέγας πρόδρομος, Χριστέἐν εὐφροσύνἐκραύγαζεν·«Ἦλθες, ἐφάνης, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον

16.1.1 ΤΓαλιλαίτῶν ἐθνῶν, ττοῦ Ζαβουλν χώρκαὶ τοῦ Νεφθαλεὶμ γαίᾳ, ὡς επεν ὁ προφήτης, φῶς μέγα ἔλαμψε Χριστός·τοῖς ἐ_#957; σκότει οσιν φαεινὴ φθη αὐγὴ   ἐκ Βηθλεὲμ ἀστράπτουσα,

16.1.5 μλλον δὲ ἐκ Μαρίας ὁ Κύριος πάστ[ῇ ο]ἰκουμένῃ ἀνατέλλει τὰς ἀκτῖνας, λιος τῆς δικαιοσύνης.   Διὸ οἱ ἐξ Ἀδὰμ γυμνοί, δεῦτε πάντεςὑποδύωμεν αὐτὸννα θαλφθῶμεν·σκέπη γὰρ γυμνοῖς καὶ αἴγλη ἐσκοτισμένοις

16.1.10 ἦλθες, ἐφάνης, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.2.1 Οὐχ ὑπερεῖδεν ὁ Θεὸς τὸν δόλσυληθέντα ἐντὸς τοῦ παραδείσου   καὶ ἀπολελωκότα τὴν θεοΰφαντον στολήν·ἦλθεν γὰρ πρὸς τοῦτον ἱερπάλιν φωνῇ καλῶν τὸν παρακούσαντα·

16.2.5 "Ποῦ εἶ, Ἀδάμ; Ἀπάρτι μὴ κρύπτου με· θέλω θεωρεῖν σεκν γυμνὸς εἶ, κν πτωχὸς εἶ· μὴ αἰσχυνθς, σοὶ γὰρ μοιώθην· αὐτὸς ἐπιθυμῶν θεὸς οὐκ ἐγένουἀλλ᾿ ἐγνῦν βουληθεὶς σὰρξ ἐγενόμην.Ἔγγισόν μοι ον καὶ γνώρισον, ἵνα λέξς·

16.2.10 Ἦλθες, ἐφάνης, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.  

16.3.1

πὸ τῶν σπλάγχνων τῶν ἐμῶν ἐκάμφθην, ὡς οἰκτίρμων, καὶ λθον πρὸς τὸ πλάσμα   προτείνων τὰς παλάμαςνα περιπτύξωμαί σε.Μὴ ον αἰδεσθς με· διὰ σὲ γὰρ τὸν γυμνὸν   γυμνοῦμαι καὶ βαπτίζομαι·

16.3.5

δη μοι ορδάνης ἀνοίγεται, καὶ ὁ ωάννης   εὐτρεπίζει τὰς ὁδούς μου ἐν δασι καὶ ἐν διανοίαιςΤοιαῦτα ὁ σωτὴρ οὐ λόγοις, ἀλλ᾿ ἔργοις   πρὸς τὸν ἄνθρωπον εἰπνλθεν, ὡς επεν,τῷ μὲν ποταμῷ τῷ βήματι προσεγγίζων,

16.3.10 τῷ δὲ προδρόμτὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.4.1 Τὸν ἐν ἐρήμποταμὸν καὶ δρόσον ἐν καμίνκαὶ ὄμβρον ἐν παρθένῳ ἰδν ὁ ωάννης, ἐν ορδάντὸν Χριστόν,φόβἐταράχθη, ὡς ὁ γεννήτωρ αὐτοῦ   τὸν Γαβριὴλ ἐτρόμαξεν·

16.4.5 μείζω δὲ ν τὰ τότε τῶν πάντοτε· τότε γὰρ πρὸς δοῦλον   ὁ δεσπότης τῶν ἀγγέλων ἐλήλυθε, θέλων βαπτισθῆναι·   διὸ ὁ βαπτιστής, γνωρίσας τὸν πλάστην   καὶ μετρήσας ἑαυτόν, ἔφησε φρίττων·"Στεῖλον, λυτρωτά, ἀρκέσθητι μέχρι τούτου·

16.4.10 οδά σε τίς εἶ, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.5.1

ἐπιτάσσεις μοι, σωτήρ, ἐὰν ἐπιτελέσω, τὸ κέρας μου ὑψώσω· ἀλλ᾿μως οὐχ ρπάσω τὰ ὑπὲρ τὴν δύναμίν μου.Οδα τίς ὑπάρχεις καὶ ὃ ἦς οὐκ ἀγνοῶ· ἐκ μήτρας γὰρ γινώσκω σε·

16.5.5 πῶς σε νῦν ἀγνοήσω φαινόμενον, ὅνπερ κεκρυμμένον   κεκρυμμένος θεωρήσας ἐσκίρτησα ἐν ἀγαλλιάσει;

Ἐπίσχες ον, σωτήρ, καὶ μή με βαρύνς· ἱκανὸν τι ἰδεῖν σε ξιώθην·ἔχει μοι καλῶςν εἴπς με πρόδρομόν σου·

16.5.10 σύ γὰρ ὑπάρχεις τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.  

16.6.1 Παραχωρῆσαί σοι ζητῶ τὴν τοῦ βαπτιστοῦ τάξιν· αὐτὴ γάρ σοι καὶ πρέπει· ἐγγὰρ χρείαν ἔχω τοῦ βαπτισθῆναι ὑπὸ σοῦ·σύ δὲ ἔρχπρός με καὶ προλαμβάνων αἰτεῖς  ἃ βούλομαι αἰτῆσαί σε.

16.6.5 Τί ζητεῖς παρ᾿ ἀνθρώπου, φιλάνθρωπε; Τί τὴν κεφαλήν σου   ὑποκλίνεις τχειρί μου; Οὐκ ἔχει γὰρ ἔθος πῦρ κατέχειν, οὐκ οδεν ἡ πτωχὴ πλουσίδανείζεινἰσχυρῷ ἡ ἀσθενὴς οὐκ ἀντερίζειν·τοῖς μαρτωλοῖςς χρζουσι χρησιμεύει·

16.6.10 σύ γὰρ ὑπάρχεις τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.7.1

Ἐπέστης είθροις διὰ τί; Τί θέλων ἀποπλῦναι, ἢ ποίας ἀνομίας   ὁ δίχα μαρτίας καὶ συλληφθεὶς καὶ γεννηθείς;Σύ μὲν ἔρχπρός με· οὐρανὸς δὲ καὶ ἡ γῆ   τηρεῖ εἰ προπετεύομαι·

16.7.5 λέγεις μοι· Βάπτισόν με, ἀλλ᾿ ἄνωθεν ἄγγελοι σκοποῦσιν  ἵνα τότε λέξωσί μοι· Γνῶθι σαυτόν· μέχρι ποῦ παρέρχῃ; Ὡς επεν ον Μωσῆς, προχείρισαι ἄλλον   εἰς αὐτὸ τοῦτο, σωτήρ, ὃ ἀπαιτεῖς με·μεῖζόν μού ἐστιν καὶ δέδοικα· δέομαί σου,

16.7.10 πῶς γὰρ βαπτίσω τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον;"

16.8.1

δν ὁ πάντα προορῶν τὸν φόβον τοῦ προδρόμου, πρὸς τοῦτον ἀπεκρίθη· "Καλῶς, ὦ Ἰωάννη, καλῶς εὐλαβήθης ἐμέ·ὅμως ἄφες ἄρτι· οτω γὰρ πρέπον ἐστὶν   πληρῶσαι προώρισα·

16.8.5 ἄφες ἄρτι καὶ τέως ἀπόσεισαι ταύτην τὴν δειλίαν· λειτουργίαν χρεωστεῖς μοι καὶ δεῖ σε νῦν ταύτην ἐκπληρῶσαι.

Ἐγτὸν Γαβριὴλ ἀπέστειλα τότεκαὶ ὑπούργησε καλῶς τσγεννήσει·πέμψον ον καὶ σύς ἄγγελον τὴν παλάμην,

16.8.10 ἵνα βαπτίσς τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.  

16.9.1 Νῦν ἐπτοήθης, βαπτιστά, καὶ ἔφριξας τὸ δρμας μέγα, καὶ γὰρ μέγα· μειζότερον δὲ τούτου κατεῖδεν ἡ σὴ συγγενίς·βλέψον πρὸς Μαρίαν καὶ ἐνθυμήθητι πῶς   ἐκείνη με ἐβάστασεν·

16.9.5 πάντως ἐρεῖς μοι· Τότεθέλησας. Οτως καὶ νῦν θέλω· μὴ διστάσς, βάπτισόν με, τὴν δεξιὰν μόνον δάνεισόν μοι· τὸ πνεῦμά σου οἰκῶ καὶ λον σε ἔχω· τὴν παλάμην ον τὴν σὴν πῶς οὐ κιχρς μοι;Ἔνδον σού εἰμι καὶ ἔξωθεν· τί με φεύγεις;

16.9.10 Στῆθι καὶ κράτει τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.10.1 Οὐκ ἀπαιτῶ σε, βαπτιστά, τούς ρους ὑπερβῆναι· οὐ λέγω σοι· Εἰπέ μοι  ἃ λέγεις τοῖς ἀνόμοις καὶ παραινεῖς μαρτωλοῖς.Μόνον βάπτισόν με σιωπῶν καὶ προσδοκῶν   τὰ ἀπὸ τοῦ βαπτίσματος·

16.10.5

ξεις γὰρ διὰ τοῦτο ἀξίωμαπερ οὐχ ὑπῆρξεν  τοῖς ἀγγέλοις· καὶ γὰρ πάντων τῶν προφητῶν μείζω σε ποιήσω.  

Ἐκείνων μὲν σαφῶς οὐδείς με κατεῖδενἀλλ᾿ ἐν τύποις καὶ σκιαῖς καὶ ἐνυπνίοις·νῦν δὲ ἐπὶ σοῦ ἱστάμενον κατὰ γνώμην

16.10.10 βλέπεις, κατέχεις τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.11.1

πέρθου τοῦτο λαλεῖς καὶ δρσον ἀκούεις· μηδέν μοι μαρτυρήσς· ἐμοὶ γὰρ ἀεὶ μάρτυς ἐν οὐρανῷ ἐστι πιστός·σοῦ τὴν μαρτυρίαν ὁ ἑστς οτος λαὸς   εἰκὸς οὐ παραδέχεται.

16.11.5

φες ον οὐρανόθεν διδάσκωνται τίς εἰμι καὶ τίνος   γόνος πέλω, τί δὲ μέλλω χαρίζεσθαι τοῖς ἀγαπητοῖς μου· ἀνοίγω οὐρανούς, κατάγω τὸ πνεῦμα· χορηγῶ τοῦτο αὐτοῖς εἰς ἀρραβῶνα.Δεῦρο ον λοιπόν, προσέγγισον, ἵνα μάθς

16.11.10 πόθεν ἀστράπτει τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον."

16.12.1

ητῶν ἀρρήτων καὶ φρικτῶν ἀκούσας ὁ ἐκ στείρας, φησὶ τῷ ἐκ παρθένου· "Ἐὰν ἔτι λαλήσω, μὴ ὀργισθς μοι, λυτρωτά·  

δη γὰρ ἀνάγκη παρασκευάζε #953; ἐμὲ   πολύ παρρησιάζεσθαι.

16.12.5 Τί ον, σωτήρ, ἵν᾿ οτοι σὲ μάθωσιν, κίνδυνον ἐπάξω   τχειρί μου τἀθλίᾳ, εἰς κλίβανον ταύτην ἐπιρρίπτων; Καὶ τότε μὲν Ὀζν ἐξέτεινε χεῖραν   ἐπισχεῖν τὴν κιβωτὸν καὶ διεκόπη·νῦν δὲ κεφαλὴν κρατοῦντα τὴν τοῦ Θεοῦ μου

16.12.10 πῶς με οὐ φλέξει τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον;

16.13.1

βαπτιστὰ καὶ ἐριστά, μὴ εἰς ἀντιλογίαν, ἀλλὰ πρὸς λειτουργίαν   συντόμως εὐτρεπίζου· ἰδού γὰρ ὄψει τελῶ· ὧδε ζωγραφῶ σοι τὴν τερπνὴν καὶ φαεινὴν   μορφὴν τῆς ἐκκλησίας μου,

16.13.5 νέμων τδεξισου τὴν δύναμιννπερ μετὰ ταῦτα   χορηγήσω ταῖς παλάμαις τῶν μαθητῶν καὶ τῶν ἱερέων. Δεικνύω σοι σαφῶς τὸ γιον πνεῦμα,  καὶ φωνὴν τὴν τοῦ πατρὸς ἀκουτιῶ σοι   γνήσιον υἱὸν δηλοῦσάν με καὶ βοῶσαν·

16.13.10  Οτος ὑπάρχει τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.»  

16.14.1 Μετὰ δὲ ταῦτα τὰ φρικτά, ὁ γόνος Ζαχαρίου ἐβόησε τῷ πλάστῃ· «Ἐγοὐκ ἀντερίζω, ἀλλ᾿κελεύεις μοι τελῶΤαῦτα λέξας τότε, τῷ σωτῆρι προσελθν   δουλοπρεπῶς τένιζεν,

16.14.5 βλέπων εὐλαβῶς μέλη γυμνούμενα τοῦ ἐντελλομένου   ταῖς νεφέλαις περιβάλλειν τὸν οὐρανὸν δίκην ἱματίου, καὶ πάλιν θεωρῶν ἐν μέστῶν είθρων   τὸν ἐν μέστῶν τριῶν παίδων φανέντα,δρόσον ἐν πυρὶ καὶ πῦρ ἐν τῷ ορδάν

16.14.10 λάμπον, πηγάζον, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.15.1 Ἀλλὰ τὰ θαύματα ὁρῶν, ὁ γόνος Ζαχαρίου ἐν τάξει ἱερέως   παρίσταται τοῖς είθροις καὶ τὸν Χριστὸν χειροθετεῖ,κράζων τοῖς ὁρῶσι· "Τὴν ἑκούσιον βροχὴν   ἐν ορδάνβλέπετε,

16.15.5 τῆς τρυφῆς τὸν χειμάρρουν, ὡς γέγραπται, ἐν ταῖς διεξόδοις   τῶν ὑδάτων θεωρεῖτε, ἐν ποταμῷ θάλασσαν μεγάλην. Μηδεὶς ον τολμηρὸν νομίσμε εναι· οὐ τελῶ ς προπετής, ἀλλ᾿ς οἰκέτης·Κύριός ἐστιν καὶ επέ μοι· Τοῦτο δρσον,

16.15.10 ὅθεν βαπτίζω τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.  

16.16.1 Νωθρόν με ὄντα ς βροτὸν αὐτὸς ς Θεὸς πάντων ἐνεύρωσε βοήσας· Ἐπίθες μοι τὴν χεῖραν, κἀγἐνισχύσω αὐτήν.Πῶς γὰρ δυνάμην, εἰ μὴ ν τοῦτο αὐτὸ  ὃ επεν καὶ ἐγένετο,

16.16.5 πῶς εὐτόνουν βαπτίσαι τὴν ἄβυσσον, πήλινος ὑπάρχωνεἰ μὴ πρῶτον ἐδεξάμην καὶ ἔλαβον δύναμιν ἐξ ψους; Αἰσθάνομαι γὰρ νῦν, αὐτοῦ μοι παρόντος, ὅτι οὗ ἤμην τὸ πρὶν πλέον ὑπάρχω,ἄλλο τι εἰμί, ἠλλοίωμαι, ἐδοξάσθην

16.16.10 βλέπων, κατέχων τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.

16.17.1 Οὐκέτι λέγω ς τὸ πρίν· Οὐ λύω τὸν ἱμάντα τῶν σῶν ὑποδημάτων. Ἰδού γὰρ ἐκ βημάτων ἐπὶ τὴν κάραν προχωρῶ·γῆν πατῶ οὐκέτι, ἀλλ᾿ αὐτὸν τὸν οὐρανόν· ἃ γὰρ τελῶ οὐράνια·

16.17.5 μλλον δὲ καὶ τὰ ἄνω παρέδραμον· ταῦτα γὰρ βαστάζει,   ἀλλ᾿ οὐ βλέπειν βαστάζει· ἐγδὲ νῦν βλέπω καὶ βαστάζω. Εὐφραίνου, οὐρανέ, καὶ γῆ, ἐπαγάλλου· ἁγιάσθητε, πηγαὶ αἱ τῶν ὑδάτων·πάντα γὰρ φανεὶς ἐπλήρωσεν εὐλογίας,

16.17.10 πάντας φωτίζει τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον."

16.18.1

περεπῆρεν ον τὸν νοῦν τθείδιατάξει ὁ γόνος Ζαχαρίουκαὶ τείνας τὴν παλάμην ἐπιτιθεῖ τῷ βασιλεῖ,λούει τοῦτον είθροις καὶ λοιπὸν ἄγει εἰς γῆν   τὸν γῆς καὶ πόλου κύριον,

16.18.5

ντινα οὐρανόθεν ὑπέδειξεν φθόγγῳ, ὡς δακτύλῳ, ὁ βοήσας· "Οτός ἐστιν ὁ ὑϊὸς ὁ ἀγαπητός μουΑὐτῷ ον τῷ πατρὶ καὶ τῷ βαπτισθέντι   ὑϊῷ καὶ τῷ αὐτοῦ πνεύματι κράζω·"Θραῦσον, λυτρωτά, τούς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου,

16.18.10 παῦσον τούς πόνους, τὸ φῶς τὸ ἀπρόσιτον.»  

17 (VI). Богоявление Господне (2-й кондак)

17.t.1

Μηνὶ ἰανουαρίζʹ, κοντάκιον εἰς τὸν Πρόδρομον καὶ εἰς τὸ βάπτισμα καὶ

εἰς τὸν Ἀδάμ, ἦχ. πλ. βʹ, φέρον ἀκροστιχίδα·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]  

Προοίμιον

17.pro.1 Τὴν σωματικήν σου παρουσίαν δεδοικώςορδάνης φόβὑπεστρέφετο·τὴν προφητικὴν δὲ λειτουργίαν ἐκπληρῶνωάννης τρόμὑπεστέλλετο·

17.pro.5τῶν ἀγγέλων αἱ τάξεις ἐξεπλήττοντοὁρῶσαί σε ἐν είθροις βαπτιζόμενον· καὶ πάντες οἱ ἐν σκότει κατηυγάζοντο   ὑμνοῦντές σε τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.1.1 Τῷ τυφλωθέντι Ἀδὰμ ἐν Ἐδὲμ ἐφάνη λιος ἐκ Βηθλεέμ, καὶ νοιξεν αὐτοῦ τὰς κόρας   ἀποπλύνας αὐτὰςορδάνου τοῖς δασιν· τῷ μεμελανωμένκαὶ συνεσκοτισμένῳ φῶς ἀνέτειλεν ἄσβεστον·

17.1.5 οὐκέτι αὐτῷ νύξ, ἀλλὰ πάντα ἡμέρα· τὸ πρὸς πρωπρωδι᾿ αὐτὸν ἐγεννήθη·   δειλινὸν γὰρ ἐκρύβη, ὡς γέγραπται·ερεν αὐγὴν φωτίζουσαν αὐτὸν ὁ πρὸς ἑσπέραν πεσώνἀπηλλάγη τοῦ γνόφου καὶ προέκοπτε πρὸς ὄρθρον

17.1.10 τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.2.1

τε ἑκν ἐπηρώθη Ἀδὰμ καρποῦ γευσάμενος τυφλοποιοῦ, εὐθέως ἄκων ἐγυμνώθη·ὡς τυφλὸν γὰρ εὑρν ὁ πηρώσας ἀπέδυσεν·

ν ον γυμνὸς καὶ πῆρος, καὶ ψηλαφῶν ἐζήτει κατασχεῖν τὸν ἐκδύσαντα·

17.2.5 ἐκεῖνος δὲ αὐτὸν θεωρῶν ἐπεγέλα  πῶς ἔτεινε παντὶ τὰς παλάμας, καὶ τει  τὸν χιτῶνα κν μετὰ τὴν γύμνωσιν.

θεν ἰδν ὁ φύσει συμπαθής, ἦλθε πρὸς τοῦτον βοῶν·"Γυμνωθέντα καὶ πῆρον δέχομαί σε· δεῦρο πρός με

17.2.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.»  

17.3.1

μνησον, ὕμνησον τοῦτον, Ἀδάμ, προσκύνησον τὸν ἐλθόντα πρὸς σέ· ἐφάνη γάρ σοι, ὡς ἐχώρεις  θεωρῆσαι αὐτόν, ψηλαφῆσαι καὶ δέξασθαι. Οτος ν ἐφοβήθης, ὅτε ἐξηπατήθης,διὰ σὲ μοιώθη σοι·

17.3.5 κατέβη ἐπὶ γῆςνα λάβσε ἄνω,ἐγένετο θνητὸςνα σύ Θεὸς γένκαὶ ἐνδύστὴν πρώτην εὐπρέπειαν· θέλων ἀνοῖξαι πάλιν τὴν Ἐδέμ, ᾤκησε τὴν Ναζαρέτ·διὰ ταῦτα ον σον, ἄνθρωπε, καὶ ψάλλων τέρπε

17.3.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσα #957;τα πάντα.

17.4.1 Τῷ Ἀβραὰμ τε φθη Θεὸς πρὸς τδρυκαθημένΜαμβρῆ, ὡς ἄγγελος ἐθεωρήθη,μὴ γνωρίσας αὐτὸνπερ ν, οὐ γὰρ ἔφερεν· νῦν δὲ ἡμῖν, οὐχ οτως, ἀλλὰ αὐτοπροσώπως·ὁ γὰρ Λόγος σὰρξ γέγονεν.

17.4.5 Τὸ αἴνιγμα ἐκεῖ, τὸ σαφὲς δὲ ἐνταῦθα·  πατράσιν αἱ σκιαί, πατριάρχαις εἰκόνες,τοῖς δὲ τέκνοις αὐτὴ ἡ ἀλήθεια.

φθη Θεός ποτε τῷ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ οὐ μὴν εδε Θεόν.ἀλλ᾿ ἡμεῖς θεωροῦμεντι θέλει, καὶ κρατοῦμεν

17.4.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.5.1

νω τῆς κλίμακος εδεν Θεόν, ἀλλ᾿ ὄναρ ἔβλεπεν ὁ ακώβ· ἐπάλαισεν αὐτῷ τὴν νύκτα  οὐχὶ φύσις Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἀνθρώπου ὁμοίωμα· νῦν δὲ οὐχ ὁμοιώσεις, ἀλλ᾿ ἀληθιναὶ πράξεις πρὸς τὸ γένος συνέστησαν

17.5.5 τὸ ραμα τὸ πρίν, καὶ ὁ τότε παλαίσας  ἐνώπιον ἐλθν ἐνωπίως ἐφάνη  γρηγοροῦντι τῷ κόσμκαὶ νήφοντι, οὐ φαντασία, οὐδ᾿ ἐνύπνιον· οὐ γάρ ἐσμεν τῆς νυκτός·  ἐν ἡμέρὁρῶμεν Λόγον σεσωματωμένον,

17.5.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.6.1 Πάνυ θαρρῶν ἀγαπσθαι Μωσῆς ἐζήτει τὸν ἀγαπῶντα ἰδεῖν καὶ ἔλεγε μεθ᾿ ἱκεσίας· «Εἰ γάπησάς με, σεαυτόν μοι ἐμφάνισον

μως οὐκ ξιώθη ὄψεως, ἀλλὰ νώτουκαὶ αὐτὸ οὐκ εἰς τέλειον·

17.6.5 ὀπὴ γὰρ ν μικρὰ δι᾿ς εδεν εδεν· πῶς δὲ ἔστιν ἰδεῖν δι᾿ ὀπῆς τὸν ὁρῶνταεἰ μὴ μέροςν θέλει θεάσασθαι; Δόξα σοι, ὅτι λον σεαυτὸν ἔδειξας πσιν ἡμῖνοὐκ ἐκ μέρους, ἀλλὰ σῶον θεωροῦμέν σε τὸν πλάστην

17.6.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.7.1

φησεν τι κατεῖδεν Θεὸν ὁ τοῦ Ἀμς σαΐας ποτὲ ἐν ψει θρόνου ἐπηρμένον  καὶ τῆς δόξης αὐτοῦ πεπλησμένον τὸ οἴκημα· εδεν ἐν κατανύξει πνεύματος, ὡς προφήτης,οὐκ ἐν ὄμμασι σώματος·

17.7.5 ἡμεῖς δὲ σαρκικοῖς ὀφθαλμοῖς θεωροῦμεν  Κύριον σαβαθ καὶ τῶν ἐξαπτερύγων  ὑμνδίαν αὐτῷ ἀναπέμπομεν·

"Ἅγιος, ἅγιος ὁ σαρκωθείς, ἅγιός ἐστι Θεός·ἁγιάζωμεν τρίτοννα γιον γίων,

17.7.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα."

17.8.1

σχυσαν ὄμματα τῶν γηγενῶν οὐράνιον θεωρῆσαι μορφήν· κατεῖδον βλέφαρα πηλίνων  τοῦ ἀΰλου φωτὸς τὴν ἀκτῖνα τὴν ἄσκιον,

ντινα οἱ προφῆται καὶ βασιλεῖς οὐκ εδον,ἀλλ᾿ ἰδεῖν ἐπεθύμησαν.

17.8.5 Τῶν ἐπιθυμιῶν ἀνὴρ ἐπωνομάσθη  ὁ μέγας Δανιήλ, ἐπειδὴ ἐπεθύμει  ἀτενίσαι εἰς ν ἀτενίζομεν.

Ἐπιποθήσας ἐπεπόθησε τοῦτο τὸ κρῖμα Δαυίδ,καὶ ὃ ἦν κεκρυμμένον νῦν ἔστι κατανοῆσαι,

17.8.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.9.1 Νέος ἐφάνη ἡμῖν οὐρανὸς ἐφ᾿ν ἐπέβη ὁ πάντων Θεός· τὸ σῶμα γὰρ τοῦ ἀσωμάτου  οὐρανὸν οὐρανοῦ ὁ προφήτης ἐκάλεσεν. Εἴτε γὰρ ἐγεννήθη, εἴτε ἐσπαργανώθη,οὐρανός ἐστιν ἄμωμος·  

17.9.5 ἐστὶ μὲν οὐρανός, οὐκ οὐράνιον σῶμα·ἐκ γὰρ τῆς Μαριὰμ τῆς παρθένου ἐτέχθη  καὶ ἡνώθη Θεῷ, ὡς οὐκ οἴδαμεν· οὐ φανταζόμεθα γάρ, ὡς πολλοὶ λέγοντες· «Εἴδομεν [Θεό]ν.»Ὁ δοκῶν γὰρ εἰδέναι οπω ἔγνω ς ὀφείλει

17.9.10 τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.10.1

φελον ἔγνωμεν τὰ καθ᾿ ἡμς· οὐδὲν ἡμῖν καὶ τοῖς ὑπὲρ ἡμς· ἐγγύς ἡμῶν ἐστι τὸ ῆμα·τί ζητοῦμεν μακρὰν ἀπελθεῖν, ἵνα μάθωμεν;

χομεν ἐν τπίστει πν ἐπιζητοῦμεν·ποῦ μετεωριζόμεθα;

17.10.5 Εὐθεῖα ἡ ὁδός· μήτις ἡμς πλανήσῃ,ὑπέδειξεν ἡμῖν ἡ Μαρία τὴν τρίβον·ὑϊὸν γὰρ ἐκάλει τὸν Κύριον, υἱὸν αὐτῆς καὶ ὄντως ἐξ αὐτῆς, ὡς ἐδιδάχθημεν νῦν,σαρκωθέντα ἐκ ταύτης καὶ ἐκ Πνεύματος γίου,

17.10.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.  

17.11.1

ψωσον κέρας ἡμῶν, Ἰησοῦ· κρατοῦμεν γὰρ ἀκεραίως τὰ σά, κηρύττοντες ἐν παρρησίᾳ·"Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός· γνῶτε, ἔθνη, καὶ σύνετε

περ καὶ ὁ προφήτης ἔφησε· Ὄψονταί σε  λαοί, καὶ δινήσουσιν."

17.11.5

δού δίναμεν καὶ ἐτέκομεν πνεῦμα  τῆς σωτηρίας σουἐποίησας πσιν·ἐπὶ γῆς γὰρ λαλοῦμεν οὐράνια· εδέ σε πσα σάρξ, καὶ ς τὸ πρὶν πάλιν ἀνέθαλε νῦν·ἐφαιδρύνθη ἡ κτίσις κατιδοῦσά σε τὸν κτίστην,

17.11.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.12.1

ήγνυται νῦν ὁ πενθήρης χιτών· ἐλάβομεν τὴν στολὴν τὴν λευκὴν ν φανεν ἡμῖν τὸ πνεῦμα  ἀπὸ πόκων γνῶν τοῦ ἀμνοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν.

ρθη ἡ μαρτία, δέδοται ἀφθαρσία,ἐμφανὴς ἡ ἀνάκλησις·

17.12.5 ὁ πρόδρομος αὐτὴν ἐνεφάνισε λέγων·"Ἴδε νῦν ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ λαμβάνων  τὰ τοῦ κόσμου παντὸς μαρτήματα."

δειξε πσι χάρτην δωρες τοῖς χρεωστοῦσι πολλά·ὁ ἐκ μήτρας σκιρτήσας νῦν κηρύξας ἐφανέρου

17.12.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.  

17.13.1

τοῦ κηρύγματος τοῦ βαπτιστοῦ καὶ τοῦ αἰνίγματος τοῦ ἐν αὐτῷ· ἀμνὸν γὰρ λέγει τὸν ποιμένα  καὶ ἀμνὸν οὐχ πλῶς, ἀλλὰ λύοντα πταίσματα· ἔδειξε τοῖς ἀνόμοιςτι ἀργὸς ὁ τράγος ν εἰς ἔρημον ἔπεμπον.

17.13.5

"Ἰδού, φησίν, ἀμνός, νῦν οὐ χρεία τοῦ τράγου·ἐπίθετε αὐτῷ τὰς παλάμας οἱ πάντες,ἁμαρτίας ὑμῶν ἀναγγέλλοντες·

λθε γὰρ ραι σύν ταῖς τοῦ λαοῦ καὶ τὰς τοῦ κόσμου παντός·οὐρανόθεν τὸ δῶρον ὁ πατὴρ ἔπεμψε πσιν

17.13.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα."

17.14.1 Μέγα μυστήριον χριστιανοῖς· οὐδὲν ἀμάρτυρόν ἐστιν ἐν σοί· ἐκ πάντων ἔχεις βεβαιώσεις·ἀπὸ πάσης γραφῆς θεοπνεύστου συνίστασαι· πάντες σοι μαρτυροῦσι, νόμος καὶ οἱ προφῆται,οἱ πατέρες δὲ μάλιστα

17.14.5 ἑκάστης γενες· σύ τὸ λας εὑρέθης,  ἀρτύων τοῖς πιστοῖς ἀδιάφθορον βρῶμα,οφαγόντες οὐ μὴ ἀποθάνωμεν·

ρτυσας ἔδεσμα τῷ σαὰκσπερ ἐφίλει φαγεῖν,καὶ εὐλόγει τὸ τέκνον ἐντυπῶν ταῖς εὐλογίαις

17.14.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.15.1

ρωμεν παντες τούς ὀφθαλμούς πρὸς Κύριον τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς, βοῶντες ς ερεμίας·"Ὁ ὀφθεὶς ἐπὶ γῆς, οτός ἐστιν Θεὸς ἡμῶν,

στις καὶ τοῖς ἀνθρώποις θέλων συνανεστράφη»,καὶ τροπὴν οὐχ ὑπέμεινεν

17.15.5 ὁ δείξας ἑαυτὸν ἐν μορφαῖς τοῖς προφήταις,ὃν εζεκιὴλ ἐπὶ πύρινον ρμα σπερ εδος ἀνδρὸς ἐθεάσατο, καὶ Δανιὴλ ἀνθρώπου ὑϊὸν καὶ παλαιὸν ἡμερῶν,τὸν ἀρχαῖον καὶ νέοννα Κύριον κηρύττων

17.15.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.  

17.16.1 Νύκτα φάνισε τὴν ἀμειδῆ καὶ ἔδειξε μεσημβρίαν τὸ πν· κατηύγασε τὴν οἰκουμένην  τὸ ἀνέσπερον φῶς, Ἰησοῦς ὁ σωτὴρ ἡμῶν· χώρα Ζαβουλωνία ἐστὶν ἐν εὐθηνίκαὶ μιμεῖται παράδεισον·

17.16.5 ποτίζει γὰρ αὐτὴν τῆς τρυφῆς ὁ χειμάρρους  καὶ βρύει ἐν αὐττὸ ἀείζωον νμα οἱ πρῶτοι οὐχ ερον ὀρύξαντες φρέαρ τοῦ ρκου, φρέαρ τῆς Συχέμ, ἀλλ᾿ οὐ πηγὴν τῆς ζωῆς·ἐν δὲ τΓαλιλαίφλέβαν ζῶσαν θεωροῦμεν,

17.16.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.17.1

ψομαι ον σε κἀγώ, Ἰησοῦ, φωτίζοντα τὴν διάνοιάν μου καὶ λέγοντα τοῖς λογισμοῖς μου·«Οἱ διψῶντες ἀεί, δεῦτε πρός με καὶ πίετε

ρδευσον τὴν καρδίαν τὴν τεταπεινωμένην,ἣν ὁ πλάνος συνέτριψεν·

17.17.5 κατέτηξεν αὐτὴν ἐν λιμῷ καὶ ἐν δίψῃ,λιμῷ οὐ βρώματος οὐδὲ δίψπομάτων,  ἀλλ᾿ ἀκοῦσαι τῶν λόγων τοῦ πνεύματος· οὐ γὰρ εὑρίσκει τὸν διδάσκοντα οτε μανθάνοντα νῦν·ὅθεν στένει σιγῶσα, δικαστήν σε προσδοκῶσα

17.17.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.

17.18.1

μνησα τὴν ἐπιφάνειάν σου· σημεῖον ποίησόν μοι ἐμφανές, καθάρισόν με τῶν κρυφίων·τὰ γὰρ ἄδηλά μου διαφθείρει με τραύματα· πέμψον ἀθεωρήτως τἀφανεῖ πληγμου  τὴν ἀόρατον ἔμπλαστρον.

17.18.5 Προσπίπτω σοι, σωτήρ, καθάπερ ἡ αἱμόρρους,ἁπτόμενος κἀγτοῦ κρασπέδου καὶ λέγων·"Ἐὰν μόνον κρατήσω, σωθήσομαιΜὴ ματαιώσς ον τὴν πίστιν μου, ὁ τῶν ψυχῶν ἰατρός·ἐκκαλύπτω τὸ ἄλγος, ερω σε εἰς σωτηρίαν

17.18.10τὸν φανέντα καὶ φωτίσαντα πάντα.  

18 (VII). Брак в Кане Галилейской

18.t.1

Τδʹ τῆς βʹ ἑβδομάδος, κοντάκιον εἰς τὸν ἐν Κανγάμον, φέρον ἀκροστιχίδα

τήνδε·[ τὸ ἔπος ωμανοῦ ταπεινοῦ]

χος πλ. βʹ ... πρός· Τῷ τυφλωθέντι.

Προοίμιον

18.pro.1

τὸ δωρ εἰς ονονς δυνατὸς μεταποιήσας,τὴν ἐξ μαρτημάτων συνέχουσάν με θλῖψιν  εἰς χαρὰν μεταποίησον διὰ τῆς Θεοτόκου, Χριστὲ ὁ Θεός,ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.  

18.1.1 Τὴν παρθενίαν τιμήσας Θεὸς γαστέραν κησε παρθενικήν· τεχθεὶς δὲ ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως,τῆς γνείας αὐτῆς τὰς σφραγῖδας οὐκ ἔλυσεν· οτος τὴν ἐκκλησίαν ἄμωμον καὶ παρθένον  ἑαυτῷ ἐμνηστεύσατο.

18.1.5

μήτηρ ον Χριστοῦ καὶ παρθένος καὶ νύμφη,παρθένος καὶ αὐτός· ἡ παστὰς δὲ γία,οὐρανὸν γὰρ νυμφῶνα εἰργάσατο. Κν ον ἐτέχθη ἐκ παρθενικῆς καὶ παναγίας γαστρός,οὐ βδελύττεται μως τὰς τῶν γάμων συζυγίας

18.1.10ὁ τὰ πάντα [ἐν σοφίποιήσας.]

18.2.1

θεν ὁ ἄμοιρος γάμου θνητοῦ, ὁ μόνος γιος καὶ φοβερὸς θαλάμγαμικῷ ἐπέστη,ὡς ὁ θεῖος ἡμςωάννης [ἐδίδα]ξεν

τι ὁ ἀνυμφεύτους διαδραμν δῖνας  [ἐν τοῖ]ς γάμοις ἐλήλυθεν,

18.2.5 ὁ ἐπὶ Χερουβὶμ ἐποχούμενος [ὤμοι]ς,ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς ἀχώριστος ὑπάρχων,ἐν στι[βάδι] φθαρτἀνεκλίνετο· συνεστιάθη τοῖς μαρτωλοῖς [ἁ]μαρτίαν μὴ γνούς,ἵνα δείξτὸν γάμον τίμιον τπαρουσί

18.2.10ὁ τὰ πάντα [ἐν σοφίποιήσας.]  

18.3.1

[Ἔν]θεν εἰκότως λαβν ἀφορμὰς ὁ μέγας ἔγραψε Παῦ[λο]ς βοῶνς τίμιός ἐστιν ὁ γάμος  καὶ τοῦ γάμου ἡ κοίτη ὑπάρχει ἀμίαντος· καὶ γὰρ διὰ τοῦ γάμου λάμπουσιν αἱ παρθένοι· διὰ γάμου γὰρ τίκτονται.

18.3.5

Θεοτόκος γὰρ καὶ γία παρθένος  καὶ ἔμεινεν γνὴ μετὰ τόκον παρθένος,ἀλλὰ γάμος αὐτὴν ἀπεκύησεν,

ς καὶ τὸ πλῆθος τῶν διὰ Χριστὸν παρθενευσάντων ἀεὶ  διὰ γάμου ἐτέχθη, ὃν ἡγίασεν ἐκ μήτρας

18.3.10ὁ τὰ πάντα [ἐν σοφίποιήσας.]

18.4.1 Πρόκειται νῦν καὶ τὸ θαῦμα εἰπεῖνπρῶτον ἔπραξεν ἐν τΚανὁ πρώην Αἰγυπτίοις δείξας  καὶ βραίοις αὐτοῖς τῶν θαυμάτων τὴν δύναμιν. Τότε μὲν γὰρ εἰς αμα ἡ τῶν ὑδάτων φύσις  θαυμαστῶς μετεβάλλετο·

18.4.5 δεκάπληγον ὀργὴν Αἰγυπτίοις ἐπῆξε,τὴν θάλασσαν βατὴν τοῖς βραίοις παρέσχεν,ἣν ς χέρσον σπουδαίως διώδευσαν· ἐν τἀνύδρῳ ὕδωρ χορηγεῖ ἀπὸ τῆς πέτρας αὐτοῖς·ἐν τοῖς γάμοις δὲ ἄρτι φύσιν πάλιν μεταβάλλει

18.4.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.  

18.5.1

τε τοῖς γάμοις παρῆν ὁ Χριστὸς καὶ εὐωχεῖτο ἀνθρώπων πληθύς, ἐπέλειψεν αὐτοῖς ὁ ονος,καὶ εἰς λύπην αὐτοῖς ἡ χαρὰ μετεβάλετο·

χθετο ὁ νυμφίος, καὶ οἱ οἰνοχοοῦντες  ἐψιθύριζον ἄπαυστα,

18.5.5 καὶ μία ν αὐτοῖς τραγδία πενίας,καὶ θόρυβος παρῆν οὐ μικρὸς τῷ θαλάμῳ·ὃν καὶ γνοῦσα Μαρία ἡ πάναγνος

λθεν εὐθύς καὶ λέγει τῷ υἱῷ· "Ονον οὐκ ἔχουσιν·ἀλλὰ δέομαι, τέκνον, δεῖξον τι πάντα δύνῃ,

18.5.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας."

18.6.1 Σὲ δυσωποῦμεν, παρθένε σεμνή, ἐκ ποίων ἔγνως θαυμάτων αὐτοῦ ς δύναται ὁ ὑϊός σου  σταφυλὴν μὴ τρυγήσας τὸν ονον χαρίζεσθαι, οπω θαυματουργήσας πρώην, ὡς ωάννης  ὁ θεσπέσιος ἔγραψεν;

18.6.5

Ἐκδίδαξον ἡμς πῶς μὴ θεασαμένη,πῶς θαύματος αὐτοῦ μὴ λαβοῦσα τὴν πεῖραν,[προ]σκαλεῖσαι αὐτὸν πρὸς τὰ θαύματα· οὐ γὰρ π[λῆ ἡ αἴ]τησις νυνί ἐστιν ἐν τούτἡμῖν,ὅτι πῶς τῷ υἱῷ σου· "Δ[ὸς] αὐτοῖς, ἐβόας, ονον,

18.6.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.»  

18.7.1

ήματα μάθωμεν πρὸς ἡμς ἡ μήτηρ λέγει τοῦ πάν[των] Θεοῦ· "Ἀκούσατε, φησίν, ὦ φίλοι,συνετίσθητε πάντες καὶ γ[νῶ]τε μυστήρια. Εδον τὸν ὑϊόν μουδη θαυματουργοῦντα  [καὶ] πρὸ τούτου τοῦ θαύματος·

18.7.5 οὐδέπω ν αὐτοῦ μαθητὴς ωάννης·οὐδέπω γὰρ οὐκ ν τῷ Χριστῷ μαθητεύσας,ὅτ[ε] ταῦτα ἐποίει τὰ θαύματα· πρώτην αὐτοῦ θαυμάτω[ν ἀ]παρχὴν ταύτην τεθέαται  ἐν Κανγεναμένην, ὥσπ[ερ] οδεν ὁ υἱός μου,

18.7.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.

18.8.1

στε ἐπείπερ ἐκεῖνα οὐδεὶς ἀνθρώπων ἔχει εἰς πίστιν σαφῶς ταῖς βίβλοις μὴ ἐγγεγραμμένα  ας αὐτοῦ οἱ αὐτό&##960;ται τῆς χάριτος ἔγραψαν, ταῦτα μὲν παραλείψω· ἅψομαι δὲ μειζόνων νπερ ἔχω τὴν εἴδησιν.

18.8.5

Ἐπίσταμαι ἐγὼ ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔγνων,καὶ ἔτεκον υἱὸν ὑπὲρ φύσιν καὶ λόγον,καὶ ς μ[ην] παρθένος μεμένηκα· τούτου τοῦ τόκου μεῖζον ον ζητεῖς θαῦμα, ὦ ἄνθρωπε;Γαβριήλ μοι ἐπέστη λέγων πῶς γεννται οὗ[τος]

18.8.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.  

18.9.1 Μετὰ τὴν σύλληψιν εδον ἐγτὴν Ἐλισάβετ καλοῦσαν ἐμὲ μητέρα [τοῦ] Θεοῦ πρὸ τόκου·Συμεν δὲ ἐμὲ μετὰ τόκον ἀνύμνησεν,

ννα με ἀνευφήμει· μάγοι δὲ ἐκ Περσίδος  πρὸς τὴν φάτνην ἐξέδραμον,

18.9.5 οὐράνιος ἀστὴρ προμηνύων τὸν τόκον·ἐκήρυττον χαρὰν μετ᾿ ἀγγέλων ποιμένες,καὶ ἡ κτίσις σύν τούτοις γάλλετο· τί τῶν θαυμάτων τούτων ἐκζητεῖν μεῖζον δυνήσομαι,καὶ ἐντεῦθεν πιστεύωτι ἐστὶν ὁ υἱός μου

18.9.10[ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας;"]

18.10.1 Ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς τὴν μητέρα ἰδν «Παράσχου, λέγουσαν, χάριν ἐμοί», καὶ επεν πρὸς αὐτὴν εὐθέως·»Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; Οὐχ κει ἡ ρα μουΤοῦτον τινὲς τὸν λόγον πρόφασιν ἀσεβείας  ἑαυτοῖς κατεσκεύασαν,

18.10.5 οἱ λέγοντες Χριστὸν ὑποκεῖσθαι ἀνάγκαις,οἱ φάσκοντες αὐτὸν καὶ ταῖς ραις δουλεύειν,οὐ νοοῦντες τοῦ λόγου τὴν ἔννοιαν· ἀλλ᾿ ἐνεφράγη στόμα ἀσεβῶν τῶν μελετώντων κακά,ἐπειδὴ παραχρῆμα καὶ τὸ θαῦμα διεξῆλθεν

18.10.10ὁ τὰ πάντα [ἐν σοφίποιήσας.]  

18.11.1 "[Νῦν] ἀποκρίθητι, τέκνον», φησὶν ἡ πάναγνος μήτηρ τοῦ ησοῦ· "[μέτ]ροις χαλινῶν τὰς ρας,πῶς τὰς ρας ἐκδέχει, [υἱ]έ μου καὶ Κύριε; Πῶς δὲ καιρὸν προσμένεις, σύ ὁ νομοθετήσας  [τοῖ]ς καιροῖς διαστήματα,

18.11.5 ὁ κτίστης ὁρατῶν ὁμοῦ καὶ ἀοράτων,ἡμέρκαὶ νυκτὶ ὁ ἀλύτους βραβεύσας ς δυνάστης τροπάς, ὡς θέλησας; Κύκλοις εὐτάκτοις τούς ἐνιαυτούς σύ περιέγραψας· πῶς καιρὸν ἀναμένεις πρὸς τὸ θαῦμα [ὃ] αἰτῶ σε,

18.11.10[ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας;]

18.12.1 – Οδα πρὶν μάθς, παρθένε σεμνή, ὡς ονος ἔλειψε τούτοις νυνί,», ὁ ἄφραστος καὶ ἐλεήμων  τπανσέμνμητρὶ παρευθύς ἀπεκρίνατο. "Οδά σου τῆς καρδίας πάσας τὰς ἐνθυμήσεις ς ἐν τούτἐκίνησας·

18.12.5 καὶ γὰρ ἐν ἑαυτἐλογίσω τοιαῦτα·ἡ χρεία νῦν καλεῖ τὸν υἱόν μου πρὸς θαῦμα,καὶ προφάσειρῶν ἀναβάλλεται. Μήτηρ γνή, τὸν τῆς ἀναβολῆς νῦν ἐκδιδάχθη[τι] νοῦν·ὅταν τοῦτον γὰρ μάθς, δώσω σοι τὴν χάριν πάντως,

18.12.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.

18.13.1

ψωσόν σου πρὸς τούς λόγους τὸν νοῦν καὶ γνῶθι, ἄφθορε, ἅπερ ἐρῶ· ἡνίκα γὰρ ἐκ τῶν μὴ ὄντων  οὐρανόν τε καὶ γῆν καὶ τὰ πάντα παρήγαγον,

λα τὰ παραχθέντα τότε διακοσμῆσαι  παραχρῆμα ἐξίσχυον·

18.13.5 ἀλλ᾿ ετακτόν τινα συνεισήγαγον τάξιν·  συνέστη γὰρ ἐν ξ τὰ κτισθέντα ἡμέραις,οὐκ ἐπείπερ οὐ δυνατὸς πέφυκα, ἀλλ᾿ν᾿ ἀγγέλων βλέπων ὁ χορὸςκατὰ μέρος ποιῶ  ἐκθειάζεται δων, ὑμνῶν· Δόξα σοι, δυνάστα,

18.13.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.

18.14.1 Ταῦτα σαφῶς ἐνωτίζου, σεμνή, ὡς δυνάμην ἑτέρὁδῷ λυτρώσασθαι τούς πεπτωκότας  καὶ μὴ δούλου, πτωχοῦ τὴν μορφὴν καταδέξασθαι·

μως δὲ νεσχόμην πρῶτον μὲν συλληφθῆναι  καὶ τεχθῆναι ς ἄνθρωπος

18.14.5 καὶ γάλακτος λαβεῖν ἐκ μαζῶν σου, παρθένε,καὶ πάντα δ᾿ ἐν ἐμοὶ κατὰ τάξιν προέβη·παρ᾿ ἐμοὶ γὰρ οὐδέν ἐστιν ἄτακτον. Οτως καὶ νῦν τὸ θαῦμα βούλομαι τάξει εὐτάκτποιεῖν,ὃ ἐυ̣δ̣[όκησα] πράττειν πρὸς ἀνθρώπων σωτηρίαν,

18.14.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.

18.15.1

παντα σύνες λέγω, σεμνή· νυνὶ γὰρ θελον πρ[ῶτον] ἐγκηρῦξαι τοῖς σραηλίταις  καὶ διδάξαι αὐτούς τὴν [ἐλ]πίδα τῆς πίστεως,

να πρὸ τῶν θαυμάτων οτοι ἐκ[διδα]χθῶσιν τι τίς με ἀπέστειλε,

18.15.5 καὶ γνῶσιν ἀσφαλῶς τοῦ [πατρός] μου τὴν δόξαν  καὶ τούτου τὴν βουλήν, ὅτι βούλεται πάν̣[τως]σύν αὐτῷ με ἐκ πάντων δοξάζεσθαι·

ὁ γεννήσας γ[ὰρ] ἐμὲ ποιεῖ, ταῦτα ποιῶ καὶ ἐγώ,ὁμοούσιος τούτου καὶ τοῦ πνεύματος ὑπάρχων,

18.15.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.  

18.16.1 Πάντα γὰρ ταῦτ[α ε]ἰ ἔγνωσαν αὐτοὶ ἡνίκα θαύματα εδ[ον] φρικτά, ἐγίνωσκον τι ὑπάρχω  πρὸ αἰώνων Θεός, κν γεγένημαι ἄνθρωπος· νῦν δὲ παρὰ τὴν τάξιν, πρὸ τῆς διδασκαλίας,ἐπεζήτησας θαύματα,

18.16.5 καὶ διὰ τοῦτό σοι μικρὸν ἀν[ε]βαλλόμην,καὶ τοῦ θαυματουργεῖν ἐπεζήτουν τὴν ραν  διὰ ταύτην καὶ μόνην τὴν πρόφασιν· ἀλλ᾿τι χρὴ τιμᾶ[σθαι] τούς γονεῖς παρὰ τῶν τέκνων αὐτῶν,θεραπεύσω σε, μῆτερ· δύναμαι γὰρ πάντα πράττειν,

18.16.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.

18.17.1 Εἰπὲ ον τάχος τοῖς ἐν τοἰκίᾳ ἵν᾿ ὑπουργήσωσι τοῖς παρ᾿ []μοῦ, καὶ ἔσονται μετὰ ταῦτα  ἑαυτοῖς καὶ τοῖς ἄλλοις τοῦ θαύματος μάρτυρες· Πέτρον γὰρ ὑπουργῆσαι, ἀλλ᾿ οὐδὲ ωάννην,οὐκ Ἀνδρέαν νῦν βούλομαι,

18.17.5 οὐκ ἄλλον οὐδένα τῶν ἐμῶν ἀποστόλων,ἵνα μὴ γεννηθδι᾿ αὐτῶν τοῖς ἀνθρώποις  ὑποψία ἐντεῦθεν φαυλότητος, ἀλλὰ αὐτούς νῦν θέλω ὑπουργεῖν τούς ὑπηρέτας ἐμοί,ἵν᾿ αὐτοὶ μαρτυροῦσιντι πάντα ἐξισχύω,

18.17.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.»  

18.18.1

ξασα τούτοις ἡ μήτηρ Χριστοῦ τοῖς ὑπηρέταις τοῦ γάμου εὐθύς ἐφθέγξατο σύν προθυμίᾳ· "Ἅπερ λέγει ὑμῖν ὁ υἱός μου ποιήσατεΤότε δὲ ξ ὑδρίαι, ὡς ἡ γραφὴ διδάσκειἐν τῷ οἴκἀπέκειντο·

18.18.5 τοῖς ὑπηρέταις ον ὁ Χριστὸς ἐπιτάττει, «Γεμίσατε, λέγων, τὰς ὑδρίας δατοςΚαὶ εὐθέως τὸ ἔργον ἐγένετο· [τὰς γὰρ ὑ]δρίας δατος ψυχροῦ πάσας ἐπλήρωσανκαὶ εἱ[στήκεσαν] γνῶναι τί βουλεύεται πρὸς τοῦτο

18.18.10 ὁ τὰ πάντα ἐν [σοφίποιήσας.]

18.19.1 [Νῦν] ὑδρίας ἐπαινέσω ἐγπῶς ἀπεδείχθησαν οἴνου [μεσταί], πῶς ἀθρόον ἡ τῶν ὑδάτων  μεταχώνευσις οτως [αἰφνί]διον γέγονε. Τότε γὰρ ὁ δεσπότης επεν τοῖς ὑπηρέταις  [φανερ]ῶς, καθς γέγραπται·

18.19.5 "Ἀντλήσατε ὑμεῖς μὴ τρυγή[σαντ]ες ονον·ποτίσατε λοιπὸν τούς ἀνακεκλιμένους,[τὰς ἀ]βρόχους φιάλας ἀρδεύσατε· ἀπολαυέτω πσα ἡ [πλη]θύς καὶ ὁ νυμφίος αὐτός·παραδόξως γὰρ πσιν [δωκα] τ̣̣ν̣ εὐφροσύνην,

18.19.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.»  

18.20.1

[Ὅτε τὸ] ὕδωρ εἰς ονον Χριστὸς σαφῶς μετέβαλεν ς δυνατός, [κατευφρ]άνθη παν τὸ πλῆθος,θαυμασίαν τὴν γεῦσιν αὐτοῦ ἡγησάμενοι· ἄρτι δὲ ἐν τῷ δείπντῷ ἐν τἐκκλησί[νακλί]νομεν παντες·

18.20.5 εἰς αμα γὰρ Χριστοῦ μεταβάλλεται ονος,[καὶ π]ίνομεν αὐτὸν εὐφροσύνῃ ἁγίτὸν νυμφίον τὸν μέ[γαν δο]ξάζοντες· ὁ γὰρ νυμφίος ὁ ἀληθινὸς ὁ ἐκ Μαρίας [ἐστίν],ὁ προάναρχος Λόγος ὁ λαβν μορφὴν τοῦ δούλου,

18.20.10ὁ τὰ πάντα [ἐν σοφίποιήσας.]

18.21.1

[Ὕψι]στε γιε, πάντων σωτήρ, τὸν ονον φύλαξον τὸν ἐν ἡμῖν [ἀν]όθευτον, ὡς παντεπόπτης·κακοδόξους δὲ πάντας [ἐντ]εῦθεν ἀπέλασον, οτινες ς πανοῦργοι μίσγουσί σου [τὸν] ονον  τὸν πανάγιον δατι·

18.21.5 τὸ δόγμα γὰρ τὸ σὸν ἀεὶ ἐξυ[δαρ]οῦντες,κατάκριτοί εἰσι τῷ πυρὶ τῆς γεέννης·ἀλλὰ [ῥῦς]αι ἡμς, ἀναμάρτητε, τοῦ ὀδυρμοῦ τῆς κρίσεως τῆς [σῆς], ὡς ἐλεήμων Θεός,ταῖς εὐχαῖς τῆς γίας Θεοτόκου καὶ παρθένου,

18.21.10ὁ τὰ πάντα ἐν σοφίποιήσας.  

19 (IX). Христос и самаряныня

19.t.1

[ Κυριακδʹ] τοῦ Πάσχα, κοντάκιον εἰς τὴν Σαμαρείτιδα, φέρον ἀκροστιχίδα

τήνδε·[[ τοῦ] ταπεινοῦ ωμανοῦ ανος]

χος βʹ, ἰδιόμελον.

Προοίμιον

19.pro.1

Ἐπὶ τὸ φρέαρς λθεν ὁ Κύριοςἡ Σαμαρεῖτιςρώτα τὸν εὔ[σπ]λαγχνον·"Παράσχου μοι τὸ δωρ τῆς πίστεωςκαὶ λήψομαι τῆς κολυμβήθρας τὰ νάματα,

19.pro.5 ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.» 19.1.1 [Τὸ] τάλαντον τὸ δοθέν σοι, ψυχή μου, μὴ ἀποκρύψς, ἵνα μὴ τῆς αθυμίας ὑπενέγκς τὴν αἰσχύνηνἐν ἡμέρᾳ [ἐν] ᾗ κρί[νει] ὁ Θεὸς τὴν οἰκουμένην.

Ἐρχόμενος γὰρ τότε, τὸ χρῆμα παραχρῆμα ἀπαιτήσει σε·

19.1.5 οὐχ σον ἐκομίσω, ἀλλ᾿σον ἐ[πο]ρίσω   ψηφίσας μεθοδεύσει σε· σύν τόκγὰρ τὸ δάνειον παρ᾿ ἑκάστου λαμβάνει· ψυχή μου, μὴ ἀμέλει, ψυχή μου, ἐμπορεύου, ψυχή μου, δὸς καὶ λάβε,ἵν᾿ταν ἔλθὁ βασιλεύς σου,

19.1.10 [ἀν]τὶ τῆς πραγματείας σοι παράσχῃ ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύ[τρωσιν.]

19.2.1 [Οὐκ] ἦς ἀξία τοῦ ἔχειν, καὶ ἔχεις περ κατέχεις· σοὶ τὴν χάριν [ἄλλ]ου δόντος μὴ ον ὄκνει τοῖς αἰτοῦσιν  [μεταδοῦναι,] ὡς μετέδωκέ ποτε ἡ Σαμαρεῖτις. Ἀντλήσασα γὰρ μόνη παρέσχε καὶ ἑτέ[ροις] οπερ ἔλαβεν·

19.2.5 οὐδεὶς αὐτὴν τεῖτο, καὶ πσιν ἐδωρεῖτο   ἀφθόνως τοῦ χαρίσματος· διψκαὶ δαψιλεύεται, μὴ πιοῦσα ποτίζει· ἀγμὴν μὴ γευσαμένη, ἀλλ᾿ς μεμεθυσμένη τοῖς ὁμοφύλοις κράζει·"Δεῦτε, ὁρτε νμα ερον·

19.2.10 μὴ οτος [ἄρα] πέλει ὁ παρέχων  ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν;»  

19.3.1

δάτων ον ἀθανάτωνν ἡ πιστὴ Σαμαρεῖτις   γέγονε μὲν ς εὑροῦσα ἡμεῖς ἄρτι πιόντες  [οἱ διψῶντες,] ἐρευνήσωμεν καλῶςλας τὰς φλέβας· μικρὸν δὲ καὶ τὰς λέξεις τὰς τοῦ εὐαγγελίου ἀναλάβωμεν,

19.3.5 Χριστὸν σοφῶς ὁρῶντες τὸ δωρ περ πάλαι   ἡ Σαμαρεῖτις ἔπιεν, καὶ πῶς ατη ἐξ δατοςδωρ ἄλλο παρέσχεκαὶ τίνος χάριν τότε διψῶντα οὐ ποτίζει, καὶ τί ν τὸ κωλῦον.Πάντα γὰρ ταῦτα τὸ μεγαλεῖον,

19.3.10 ἡ βίβλος, περιέχει καὶ παρέχει   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.

19.4.1 Τί ον διδάσκει ἡ βίβλος; Χριστός, φησίν, ὁ πηγάζων  π[ηγ]ὴν ζωῆς τοῖς ἀνθρώποις, ἀπὸ τῆς ὁδοιπορίας   κοπ[ιάσας] ἐπεκάθητο πηγτῆς Σαμαρείας, καὶ καύσωνος ν ρα· ὡς κτη γὰρ ὑπῆρχε, καθς γέγραπται,

19.4.5 μες[ού]σης τῆς ἡμέρας, Μεσσίας τε λθε   τούς ἐν νυκτὶ κατ[αυ]γσαι· πηγὴ πηγὴν κατέλαβεν, ἀποπλύνων, οὐ πίν[ων·] κρουνὸς ἀθανασίας τῷ είθρτῆς ἀθλίαςς ἐνδ[εὴς] ἐπέστη·  κάμνει βαδίζων ὁ ἐν θαλάσσ

19.4.10 πεζεύσας ἀκ[αμά]τως, ὁ παρέχων   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.

19.5.1 Ἀλλ᾿τε ν ὁ οἰκτίρμων ἐπὶ τὸ φρέαρ, ὡς εποντότε γύνη Σαμαρεῖτις ἐπὶ μων τὴν ὑδρίαν  ἦρε κα[ἦ]λθεν ἐξελθοῦσα τὴν Συχάρ, πόλιν ἰδίαν. Καὶ τίς οὐ μακαρίζει τὴν ἔξοδον ἐκείνης καὶ τὴν εἴσοδον;

19.5.5 Ἐξῆλθε γὰρ ἐν ύπῳ, εἰσῆλθε δὲ [ἐν] τύπῳ  τῆς ἐκκλησίας ἄμωμος· ἐξῆλθε καὶ ἐξήντλησε τὴν ζωὴν σπερ σπόγγος· ἐξῆλθεν ὑδροφόρος, εἰσῆλθε θεοφόρος· καὶ τίς οὐ μακαρίζει  τοῦτο τὸ θῆλυ, μλλον δὲ σέβει

19.5.10 τὴν ἐξ ἐθνῶν, τὸν τύπον, τὴν λαβοῦσαν   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν;

19.6.1 Προσῆλθεν ον ἡ ὁσία καὶ ντλησεν ἐν σοφίᾳ· τὸν γὰρ δεσπότην ἰδοῦσα κεκμηκότα καὶ διψῶντα   καὶ βοῶντα· «Γύναι, δός μοι πιεῖν», οὐκ ἐτραχύνθη, ἀλλ᾿ επεν εἰλημμένως· »Καὶ πῶς σύ, Ἰουδαῖοςν, ᾐτήσω με;"

19.6.5 Ὑπέμνησε τὸ δόγμα, μετέπειτα τὸ πόμα   φρονίμως ἐπηγγείλατο. Οὐκ επε γάρ· "Οὐ δίδωμι ἀλλοφύλσοι πίνειν», ἀλλ᾿ επεν· «Πῶς τήσω;» ὡς ποτὲ τῷ ἀγγέλἡ Θεοτόκος ἔφη·»Πῶς ἔσται τοῦτο; Πῶς ὁ ἀμήτωρ  

19.6.10 μητέρα με λαμβάνει ὁ παρέχων   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν;"

19.7.1

δού μοι δύο εἰκόνων ζωγράφος ἡ Σαμαρεῖτις   ἐκ τῆς Συχὰρ ἀνεφάνη· ἐκκλησίας, ΣαμαρείαςΔιὰ τοῦτο μὴ παρέλθωμεν αὐτήν· ἔχει γὰρ τέρψιν. Λεγέτω ον τὸ θῆλυ καὶ πάλιν πρὸς τὸν πλάστην· "Πῶς τήσω με;

19.7.5 Ἐάν σοι δώσω πίνς, πιν δὲ μεταβαίνς   τὸν ουδαϊκὸν θεσμόν, καὶ λήψομαι ἐξ δατος σὲ ὁμόφρονα ἄνδρα.» Ὅτι καλοί οἱ λόγοι τῆς Σαμαρ[είτιδοςὑποσκιογραφοῦσιν  ἐπὶ τὸ φρέαρ τὴν κολυμ[βήθραν]

19.7.10 ἐξ ς λαμβάνει δούλην ὁ παρέχων   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.

19.8.1 "[Νῦν ἄκου]σόν μου, ὦ γύναι, ησοῦς ἀνεβόα· εἰ ᾔ #948;εις τὴν δωρεάν [μου] καὶ τίς ἐστιν ὁ εἰπών σοι· Ὕδωρ δός μοι, σύ ν τησας αὐ[τὸν] νάματα ζῶντα·

δωρ γὰρ ζῶν παρέχειΠρὸς ταῦτα ἀ[πεκ]ρίθη ἀμφιβάλλουσα·

19.8.5 "Οὐκ ἄντλημα βαστάζεις, βαθύ δὲ καὶ [τὸ φρ]έαρ·  καὶ πόθεν σοι τὰ δατα; Μὴ μείζων εἶ ἢ κάλλιονα[κβ] τοῦ γενέτουΑὐτὸς γὰρ ἡμῖν ταύτην τὴν πηγὴν πρὶν πα[ρέσχε·] καὶ πῶς σύ λέγεις ἄρτι·Ἔχω σοι δοῦναι νάματα ζῶντα

19.8.10 [οὐ] λήγοντα διδοῦντα τῷ αἰτοῦντι   ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν;  

19.9.1 – Οὐκ οδας, γύναι, ὃ λέγω, οὐκ ἔφθασας που θέλω· διὸ τὰ [ὦτά] σου κλῖνον καὶ τὰς φρένας ἄνοιξόν μοι, ἵν᾿ εἰσέλθω καὶ οἰκήσω ἐν αὐταῖς· οτω γὰρ θέλω. Τοῦ δατος γὰρ τούτου [πίνων] καθ᾿ ἑκάστην πάλιν διψήσεται·

19.9.5 τὸ δωρ δὲ δώσω τοῖς [πίστ]ει φλεγομένοις   ἐκ δίψης μὲν ἀνάψυξις· γενήσεται [γ]ὰρ ἔνδοθεν τοῖς πιοῦσι τὸ εῖθρον   κρουνὸς ἀθανασίαςλλό[μεν]ος καὶ βρύων ζωὴν τὴν αἰωνίαν·τοῦτο γὰρ πρώην ἐν τἐρήμ

19.9.10 οἱ ἐξ βραίων ραν, ἀλλ᾿ οὐχ ερον   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν."

19.10.1

[Ὑ]φήφθη τούτοις τοῖς λόγοις ἡ Σαμαρεῖτις πρὸς δίψανκαὶ μετηλλάγη ἡ τάξις· ἡ ποτίζουσα γὰρ πρώην   νῦν ἐδίψα, κα[ὶ ὁ] διψήσας ἐξ ἀρχῆς ἄρτι ποτίζει. Προσπίπτει ον τὸ θῆλυ· "Τὸ δωρ τοῦτο, φησί, δός μοι, Κύριε,

19.10.5 ἵνα μηκέτι τούττῷ φρέατι προστρέχω   ὃ Ἰακβ παρέσχε μοι. Ἀργείτω τὰ γηράσαντα καὶ ἀνθείτω τὰ νέα· παρέλθτὰ πρὸς ραν· καὶ γὰρ λθεν ἡ ρα τοῦ δατος οἔχεις·τοῦτο βρυέτω καὶ ἀρδευέτω

19.10.10 ἐμοὶ καὶ τοῖς ἐν πίστει ἐκζητοῦσιν   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν. 19.11.1

– Ῥοὰς ἀχράντων ὑδάτων εἰ θέλεις να σοι δώσωπορεύου, φώνει τὸν ἄνδρα. Οὐ μιμοῦμαί σου τὴν γνώμηνοὐκ ἐρῶ σοι· Σαμαρεῖτις εἶ, καὶ πῶςτησας δωρ; Οὐ θλίβω σου τὴν δίψαν· ἐγγάρ σε πρὸς δίψαν δίψελκυσα,

19.11.5 διψῶντα ὑπεκρίθην, καὶ ς διψῶν ἐτρώθην  ἵνα διψῶσαν δείξω σε. Πορεύθητι ον, φώνησον τὸν σὸν ἄνδρα καὶ ἔλθε.» Τὸ γ[ύναιον δὲ] ἔφη· «Οὐκ ἔχω ἄνδρα, οἴμοιΚαὶ πρὸς αὐτὴν ὁ πλ[άστης·]»[Ὄν]τως οὐκ ἔχεις· πέντε γὰρ ἔσχες,

19.11.10 τὸν κτον δὲ οὐκ [ἔχειςνα] λάβς   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν."

19.12.1

τῶν σοφῶν αἰνιγμάτων, ὢ τῶν σοφῶν χαρακτήρων  [δι᾿ν] τὰ τῆς ἐκκλησίας ἐν τπίστει τῆς ὁσίας   ζωγραφεῖτ[αι] ἐκ χρωμάτων ἀληθῶν, ἀπαλαιώτων·

ν τρόπον γὰρ τὸ [θῆλυ] ἠρνήσατο τὸν ἄνδρα ἡ πολύανδρος,

19.12.5 οτως [] ἐκκλησία [πολ]λούς θεούς ς ἄνδρας   ἠρνήσατο καὶ ἔλιπεν, καὶ να ἐμ[νης]τεύσατο ἐξ ὑδάτων δεσπότην· ἐκείνη ἄνδρας πέντε καὶ τὸν κτον οὐκ ἔσχε, καὶ ατη δὲ [τούς] πέντε  τῆς ἀσεβείας ἄρτι λιποῦσα

19.12.10 τὸν κτον ἐξ ὑδάτων σὲ λαμβάνειἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν. 19.13.1 Μισήσωμεν τὰ εἴδη [τὰ] τῆς εἰδωλολατρείας· ἡ ἐξ ἐθνῶν νυμφευθεῖσας πικρὰν ἀποστρέφεται   καὶ ἀρνεῖται τὴν ἀμείνην †, ὅ ἐστιίζα γλυκεῖα. Ἀλλ᾿ ἴσως ἐρωττις· "Τὰ πέντε εἴδη ταῦτα τί ὑπάρχουσι;"

19.13.5 Ἡ τῶν εἰδώλων πλάνη πολυειδὴς μέν ἐστιν,  ἔχει δὲ πέντε κεραίας· ἀσέβειαν, ἀσέλγειαν καὶ τὴν ἐπιμιξίανπρὸς τούτοις ἀσπλαγχνίαν καὶ τὴν τεκνοφονίαν, ὡς καὶ Δαυὶδ διδάσκει,"ἔθυσαν, λέγων, τοῖς δαιμονίοις

19.13.10 υἱούς καὶ θυγατέρας, καὶ οὐχ ερον   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν."

19.14.1 Ἀφῆκεν ον τὰ τοσαῦτα ἡ ἐξ ἐθνῶν μνηστευθεῖσα, [καὶ] πρὸς τὸ τῆς κολυμβήθρας φρέαρ τρέχει ἐκεῖσε   καὶ ἀρνεῖται τὰ ποτέ, ὥσπερ ποτὲ ἡ Σαμαρεῖτις. Οὐκ ἔκρυψε γὰρ ατη τὸν πάντα πρὶν γενέσθαι ἐπιστάμενον,

19.14.5 ἀλλ᾿ ἔφησεν· [«Οὐκ ἔχω»·] οὐκ επε γάρ· «Οὐκ ἔσχον»,    νομίζω, τοῦτο λέγουσα· »Κν ἔσχον ἄνδρας πρότερον, ἀλλ᾿ οὐ θέλω νῦν ἔχειν  [τούς ἄνδρας] οσπερ εχον· σὲ γὰρ ἄρτι κατέχω τὸν σαγηνεύσαντά με,ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν πονηρῶν μου

19.14.10 πιστῶς ἀντλησαμένη, ἵνα λάβω   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν."

19.15.1 Νοήσασα ἡ ὁσία τὴν τοῦ σωτῆρος ἀξίαν   ἐκ τῶν ἀποκαλυφθέντων, ἐπὶ πλεῖον ἐπεπόθει   ἐπιγνῶναι τί ἐστι καὶ τίς ἐστιν ὁ πρὸς τὸ φρέαρ· καὶ τάχα τοῖς τοιούτοις συνείχετο εἰκότως ἐνθυ[μήμασιν

19.15.5 "Θεὸς ὑπάρχει ραἄνθρωπος ν βλέπω,  οὐράνιος γή[ϊνος];

[Ἰ]δού γὰρ τὰ ἀμφότερα ἐν ἑνί μοι γνωρίζειδιψῶν [τε] καὶ ποτίζων, μανθάνων καὶ προλέγων, καὶ πάλιν προ[σκαλ]ῶν με  τὴν παρὰ νόμον καὶ προσδεικνύς μοι

19.15.10 τὰ σφάλματά [μου] πάντα, ἵνα λάβω   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν.

19.16.1 Οὐ[κοῦν] οὐράνιος πέλει καὶ τὸ ἐπίγειον φέρει· † εἰ ον Θεὸς καὶ βροτὸς [ὤν], ὡς ἄνθρωπός μοι ἐδείχθηκαὶ διψήσας [με] ποτίζει ς Θεὸς καὶ προφητ[εύει]. Οὐκ ν γὰρ ἐν ἀνθρώπτὸ γνῶναί μου τὸν βίον κα[ὶ ἐ]νθυμή[σας]θαι,

19.16.5 ἀλλὰ τοῦ ἀοράτου καὶ νῦν θεωρουμένου   ἐνδεῖξαι [καὶ] ἐλέγξαι με· αὐτοῦ ν καὶ εἰδέναι με καὶ κηρῦξαι πέλω· [αὐ]τοῦ τὸν νοῦν ἀντλήσω, αὐτοῦ τὴν γνῶσιν πίω, αὐτοῦ τοῖς [λόγο]ις πλύνω  πάντα τὸν ύπον τῶν μαρτ[ιῶ]ν μου,

19.16.10 ἵν᾿ ἀ[μω]μήτγνώμἀπολάβω   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν.

19.17.1 [Yἱὲ] βροτοῦ ς ὁρῶ σε, υἱὲ Θεοῦ ς νοῶ σεσύ φώτισόν μου [τὰ]ς φρένας, Κύριε, δίδαξόν με   τίς ὑπάρχεις», χρηστῶς πα[ρε]κάλει Χριστὸν ἡ Σαμαρεῖτις.

"Ἰδού σαφῶς σε βλέπω πιστῶς [κα]τανοοῦσα, καὶ μὴ κρύψς μοι·

19.17.5 μὴ ἄρα σύ ὑπάρχεις Χριστὸς [ὃν] οἱ προφῆται   προεῖπον τι ἔρχεται;

Ἐὰν σύ εἶ, ὡς ἔφησαν, [π]αρρησίεἰπέ μοι· ὁρῶ γὰρ τι ὄντωςἔπραξα γνωρίζεις, [κα]ὶ ταῦτα τῆς καρδίας  κρύφια πάντα, [καὶ] διὰ τοῦτο

19.17.10 κα[θι]κετεύω γνώμῃ, ἵνα λάβω   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύτρωσιν.» 19.18.1 [Ἀλλ᾿] ὅτε εδεν ὁ βλέπων τὰς τῆς σοφῆς διαλέξεις   καὶ τὸ πιστὸν [τ]ῆς καρδίας, παρευθύς ἀπεκρίθη   πρὸς τὸ θῆλυ· "Ὃν μὲν λέγεις Μεσσίαν, ὃν οἱ προφῆται νῦν ἔρχεσθαι προεῖπον, ὁρᾷ#8119;ς [μ]ὲν καὶ ἀκούεις τῆς φωνῆς αὐτοῦ.

19.18.5 Ἐγώ εἰμι ν βλέπεις, ἐγώ εἰμι [ὃν] ἔχεις   ἐν μέστῆς καρδίας σου· ἐγποθῶν σε λυθα [σὲ ἑ]λκύσαι καὶ σῶσαι· νῦν κήρυξον τοῖς πσι τοῖς θέλουσι σω[θ]ῆναι ἐν τΣυχὰρ τπόλει  τούς συγγενεῖς σου καὶ συμπολίτας,

19.18.10 καὶ δεῦτε πάντες μα οἱ διψῶντες   ἀγαλλίασιν καὶ [ἀπο]λύ[τρωσιν.]

19.19.1

[Ἰδού] ἤντλησαι, γύναι, ἐκ λάκκου ταλαιπωρίας· ὁ μηδὲ ἄν[τλ]ημα ἔχων, τὴν καρδίαν σου καθῆρα   ἄνευ είθρου, καὶ ἀ[πέπ]λυνα τὸν νοῦν ἄνευ ναμάτων, καὶ κισά σε θέλων, καὶ ἔδειξα πέλω καὶ οὐκ ἔπιον."

19.19.5 Καὶ τούτων λεγομέν[ων ὁμοῦ] καὶ τελουμένων,  οἱ μαθηταὶ ἐλήλυθαν· οὐκ σαν γ[άρ, ὡς γέ]γραπται, πρὸς τὸ φρέαρ ἐν τούτοιςἀλλ᾿λθον μετ[ὰ ταῦτα] καὶ γνόντες ταῦτα πάντα ἐθαύμασαν βοῶντες·"[Ὢ τῆς] ἀφάτου φιλανθρωπίας·

19.19.10 γυναίσυγκατέβη ὁ παρέχων  [ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.]» 19.20.1 Νευροῦται ἡ Σαμαρεῖτις καὶ τρέχει πρὸς Σαμαρείταςκατ[αλι]ποῦσα τὴν κάλπιν καὶ λαβοῦσα ἐπὶ μων   τῆς καρδίας [τὸν] ἐτάζοντα νεφρούς καὶ τὰς καρδίας· καὶ φθάσασα τὴν [πό]λιν, ἐσάλπισε τοῖς πσιν οτως κράζουσα·

19.20.5 "Πρες[βῦται] μετὰ παίδων, νεανίσκοι καὶ παρθένοι,  ἐπὶ τὸ φρέαρ δρά[μετε·] τὸ δωρ ἐπεπόλευσε καὶ προχεῖται τοῖς πσιν· ἐκεῖ κατεῖδ[ον] ἄνδραν οὐ χρὴ λέγειν ἄνδρα· θεοῦ γὰρ ἔχει ἔργα,πάν[τα μοι] λέγων καὶ προφητεύων,

19.20.10 ὁ πάντας σῶσαι θέλων καὶ παρ[έχων] [ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.]"

19.21.1 Οὐδὲν λως οὐκ επον οἱ κήρυκες τοῦ σωτῆρος  ὅτι συνόμιλον [εὗ]ρον τῷ γυναίτὸν ἐλθόντα   καὶ τεχθέντα ἐκ παρθένο[υ ἐ]πὶ γῆς οἰκονομίᾳ· τροφὰς γὰρ ἀπελθόντες κομίσαι, εὗ[ρον] βρῶσιν ἀγεώργητον,

19.21.5 διδοῦντα τοῖς αἰτοῦσι τροφὴν ἀθα[να]σίας·  πρὸς ος καὶ ἀπεκρίνατο·

"Ἐμὸν βρῶμα τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου ὑπάρχει·διὸ ν ἀγνοεῖτε τροφὴν ἐγἐσθίω, ἥ[περ] ἐσθιομένη  πσι πηγάζει πνοὴν τελείαν

19.21.10 καὶ πίστιν ἀν[α]φαίρετον, διδοῦντα ἀγαλλίασιν καὶ ἀπολύτρωσιν.»  

19.22.1 Συνῆλθε τῆς Σαμαρείας τὸ πλῆθος ἐπὶ τὸν πλάστηνκ[ατα]λιπόντα τούς οἴκους, καὶ ἐδείχθησαν τπίστει  ὥσπερ [οἶ]κοι τοῦ εἰπόντος ἐν γραφαῖς ταῖς θεοπνεύστοις ς λ[έγει]· "Ἐνοικήσω καὶ ἐμπεριπατήσω, καθς γέγραπται,

19.22.5 ̣[... οἴ]κοις τοιούτοις καταλιποῦσι πάντα,  ἀγρούς, γονεῖς καὶ φ[ίλ]τατα, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεὸς καὶ σωτὴρ ἐκ παγίδων· αὐτοὶ δὲ ἔσονταί μοι λαὸς ἡγιασμένος, κατοίκησιν ποιοῦντες   τἀϊδίκαὶ ἀχωρίστ

19.22.10 Τριάδι τἀφθόνως πηγαζούσῃ ἀγαλλίασιν [καὶ ἀπολύτρωσιν.]»  

20 (VIII). Исцеление прокаженного

20.t.1

Τδʹ τῆς γʹ ἑβδομάδος τοῦ πάσχα, κοντάκιον εἰς τὸν λεπρόν, φέρον

ἀκροστιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]

χος δʹ, πρός· Τούς μὴ ὄντας θεούς.

Προοίμιον

20.pro.1

ς τὸν λεπρὸν ἐκάθαρας τῆς νόσου, παντοδύναμε,τὸ ψυχικὸν ἡμῶν ἄλγος θεράπευσον ς εσπλαγχνος  τπρεσβείτῆς Θεοτόκου, ἰατρὲ τῶν ψυχῶν ἡμῶν,[ὁ φιλάνθρωπος,] σωτὴρ καὶ μόνε ἀναμάρτητε.  

20.1.1 Τὸν τοῦ γένους Θεὸν καὶ εὐεργέτην καὶ σωτῆρα Χριστὸν [ἀνυμνῶμεν],τὸν τὰς ψυχὰς εὐφραίνοντα τὰς ἡμετέρας, τὴν [ῥίζαν] τῶν ἀγαθῶν,

τι ἔστιν εὐφροσύνη καὶ σωτηρία τοῖς ἀν[θρώποις],ὡς ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων καὶ πιστὸς ἰατρός,

20.1.5 [ὁ ἀφρά]στσοφίδιέπων τὰ πάντα  καὶ βουλήματι θεί[ῳ τῶν] ψυχῶν τὰ πάθης Θεὸς ἰώμενος, ὁ πάντα περιέπ[ων] ὡς ἀχώριστος μόνος δυνάστης,ὁ ἔχων καὶ παρέχων πσι χαρὰν καὶ δόξαν  καὶ ἄφεσιν πταισμάτων ὁ φιλάνθρωπος,

20.1.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.

20.2.1

τοῦ χρόνου δεσπότης τε καὶ κτίστης κατὰ χρόνου [κατ]ῆλθεν ἐν κόσμῳ·ὁ ποιητὴς ἐγένετο ἐν τοῖς ἰδίοις [θε]λήσας σῶσαι ἡμς· τὸν Ἀδὰμ ὁ πλαστουργήσας Ἀδ[ὰμ] ἐγένετο ἀρρήτως,καὶ τὸ μυστήριον ὑπάρχει ὑπὲρ λόγον καὶ νοῦν.

20.2.5 Καὶ γὰρ σὰρξ ἐγεννήθη ἀτρέπτως ὁ Λόγος  καὶ μεμένηκε Λόγος, ὅπερ προϋπῆρχε τοῦ πατρὸς ἀχώρις[τος], σκηνώσας ἀπορρήτως ἐν ἡμῖν ὁ πατὴρ τῶν αἰώνων·[οὐ]δὲ γὰρ ἐπσχύνθη οτος καταπεσοῦσαν  τὴν φύσιν τῶν ἀνθρώπων ὁ φιλάνθρωπος,

20.2.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος. 20.3.1

πὸ πλείστων παθῶν κατεχομένην τὴν ταλαίπωρον φύσιν ἰται,ἣν ἐλεήσας ἔφθασε καὶ ἐπεσκέψατο πάντας ἀγαθός· τούς ἐν θλίψει θεραπεύει, τούς ἐν ἀνάγκπερισζει,τούς ἐν ταῖς νόσοις ἰατρεύεις σοφὸς ἰατρός·

20.3.5 ἐξ ἀνθρώπων ἐλαύνει τούς δαίμονας πάντας·τούς τυφλούς ἀναβλέπειν, παραλύτους τρέχεινς Θεὸς προσέταττεν· λεπρούς δὲ καθαρίζει ἐν τῷ θείβουλήματι μόνῳ,ὅτι καὶ ἀοράτων πάντων καὶ ὁρωμένων  αὐτὸς ὑπάρχεις κτίστης, ὁ φιλάνθρωπος,

20.3.10σωτὴρ καὶ μόνε ἀναμάρτητε.

20.4.1 Τί δὲ λέγει κατίδωμεν σπουδαίως τῷ λεπρῷ ὁ Χριστὸς προσελθόντι,πῶς δὲ τὴν νόσον ἔδειξε τῷ ἰατρῷ τῷ πανσόφὁ ἀσθενῶν. Τοῦ Ματθαίου γὰρ ἡ βίβλος καὶ ἡ τοῦ Μάρ[κου διη]γεῖται  καὶ [] Λουκτῶν θεσπεσίων περὶ τούτου [σαφῶς]

20.4.5

ς ἐν ὄχλτοσούτκαὶ πλήθει ἀπείρσυ[μμιγεὶ]σ̣ τῶν ἀνθρώπων πρὸς Χριστὸν δραμόντων οτος παρεγέ[νετο τοῦ] πάθους δὲ τὸ μύσος οὐκ σχύνετο δεῖξαι τοῖς πᾶ[σι,καὶ] οτως ἐπὶ πάντων πίπτει εἰς γῆν κραυγάζων·"[Κἀμὲ] ὡς πάντας σῶσον, ὁ φιλάνθρωπος,

20.4.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.» 20.5.1 [Ἀπὸ] πάντων ἀνθρώπων ἐστὶ τοῦτο μισητὸν καὶ αἰσχρὸν τὸ πά[θο]ς·κρύπτειν ον τοῦτο σπεύδουσιν οἱ πειραθέντες τῆς νό[σου] τῆς χαλεπῆς· τῶν παθῶν ἐστι τῶν ἄλλων δυσειδεστέ[ρα] ἐν ἀνθρώποις·ὡς ἐπὶ χόρτου, βοσκομένης τῆς σαρκὸς ὑπ᾿ αὐτῆς,

20.5.5 ἐπιτίθεται ατη τοῖς μέλεσι πσιν,

σπερ ἐπι[θ]υ̣μοῦσα παραδεῖξαι ὅ#8005;ρον ὀνειδῶν τὸν ἄνθρωπον. Τῆς λώβης [γὰρ] ὑπάρχει συγγενὴς ἡ ἀκάθαρτος νόσος,ἣν τέχνη ἰατρείαςλως οὐ θεραπεύει,Χριστὸς δὲ ἐκδιώκει ὁ φιλάνθρωπος,

20.5.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.

20.6.1 [Πο]λεμούμενος ον ὑπὸ τῆς νόσου ὁ λεπρὸς δακρυχέων ἐθρήνει·ὥρας ἑκάστης ἔβλεπεντι προσθήκην λαμβάνει τῶν λυπηρῶν, καί φησι τοιούτους λόγους· "Ἡ σάρξ μου, οἴμοι, ἀνεβάφη  δεινβαφπαρὰ τὴν φύσιν ἀσθενείπολλῇ,

20.6.5 καὶ ς πηλὸς διέρπει τῷ σώματι λῳ·ἡ χρόα μετεβλήθη καὶ ἐγένετό μοι θεωρία ἄσχημος,

ς μώλωψ ἐκ καυτῆρος, σηπεδν χαλεπὴ τοῖς ὁρῶσιν·οὐκ ἔχω οὐδὲ μίανλως τῆς σωτηρίας  ἐλπίδα, εἰ μὴ δώσει ὁ φιλάνθρωπος,

20.6.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος. 20.7.1

Ἐν σπουδον, ψυχή μου, νῦν πορεύου πρὸς Χριστὸν τὸν υἱὸν τῆς παρθένου,ἵνα κομίσἴασινν παρ᾿ ἀνθρώπου οὐδ᾿λως δύνλαβεῖν· ἐγεννήθη ἐκ κοιλίας μητρὸς τυφλὸς ἐσκοτισμένος, καὶ ἐστέρησεν ἡ φύσις παρέσχεν ὁ Χριστός·

20.7.5 τὸν υἱὸν δὲ τῆς χήραςρπάζει θανάτου,πολυχρόνια μέλη λελυμένα πόνοις παραλύτου ἔσφιγξεν. Οὐδὲν ον στασιάζει πρὸς αὐτὸν ς Θεῷ τε καὶ κτίστῃ·διόπερ καὶ πιστεύωτι ψιλὸς οὐκ ἔστιν  υἱὸς ἀνθρώπου οτος ὁ φιλάνθρωπος,

20.7.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.

20.8.1

ατρὸς γὰρ τὴν φύσιν οὐκ ἰσχύει ἐλλιπῶς προσελθοῦσαν πληρῶσαι,ὅπερ Χριστὸς ἐποίησεν ἐπὶ τυφλῷ γεννη[θέντι] ἐκ τῆς γαστρός· καὶ ἐντεῦθέν ἐστι δῆλοντι αὐτό[ς ἐ]στιν ὁ κτίστης  τοῦ πρωτοπλάστου, ὁ ποιήσας αὐτὸν []πὸ [τῆς] γῆς·

20.8.5 ἐκ τῆς γῆς γὰρ καὶ ἄρτιν επον προφ[έρει],καὶ τῆς φύσεώς ἐστι πλάστης καὶ δεσπότης καὶ Θ[εὸς ἀΐδι]ος·

Ἐμοὶ δὲ παρὰ φύσιν τῆς σαρκὸς στασιάζει ἡ [ῥῶσις],αὐτὸς δὲ ὑπὲρ φύσιν πσαν ἐτέχθη θέλων  ἐκ μήτρας τῆς παρθένου ὁ φιλάνθρωπος,

20.8.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος. 20.9.1 Νευρωθεῖσα τπίστει ἡ αἱμόρρουςψαμένη κρασπέδου ἰάθη·σπεύσω κἀγτὸν ἄχρονον καθικετεῦσαι δεσπότηνς ἀγαθόν."

ς ἐφθέγξατο δὲ ταῦτα, μετὰ δε[ή]σεως ἐκτρέχει  καὶ εἰς τὴν γῆν τὸ γόνυ κλίνας ἱκετεύ[ει] Χριστόν·

20.9.5 διὰ δύο δὲ λόγων τὴν δέησιν γράφει  καί φησιν· "Ἐὰν θέλς, δύνασαί με πάντως καθαρίσαι, Κύριε. Οὐ πλῆθος γὰρ ημάτων, ἀλλὰ πίστιν ζητεῖ ὁ οἰκτίρμων,ὁ πάσης διανοίας γνώστης, ὁ κυβερνήτης  καὶ κτίστης τῶν ἀνθρώπων, ὁ φιλάνθρωπος,

20.9.10[σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.]

20.10.1

ταν τις συσχεθεὶς ὑπὸ ἀνάγκης ἀπορεῖ βοηθείας καὶ λόγ[ουκαὶ οὐκ ἰσχύει δέησιν συνθεῖναι να προσέλθτῷ ἄνακτι, πρὸς σοφούς εὐθύς ἐκτρέχει τούς δυναμένους ἐν συντόμῳ τὴν ἱκεσίαν διαθεῖναι οὐκ ἐν λόγοις πολλοῖς·

20.10.5 καὶ ς πάνσοφοι οτοι καὶ ἔμπειροι λόγωνδι᾿ ὀλίγων ημάτων σκοπὸν νοημάτων ἄπειρον συντάττουσι   καὶ γράφουσι τούς λόγους τούς τοιούτους εἰς σύμμετρον χάρτην· ὁ ἄναξ δέ, λαμβάνων ταύτην τὴν ἱκεσίαντὸν νοῦν τῶν λόγων οδεν ὁ φιλάνθρωπος,

20.10.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος. 20.11.1

πὸ πίστεως νῦν ὁ ἰδιώτης τῷ σοφῷ ἱκεσίαν συντάξω·ἔσπευσα γὰρ καὶ ἔφθασα τὴν πίστιν τὴν παναγίαν καὶ συνετήν· παρεκάλεσα δὲ ταύτην καὶ ὑπηγόρευσε συντόμως  ὑπὲρ ἐμοῦ τὴν ἱκεσίανησοῦ βασιλεῖ·

20.11.5 διὰ δύο ημάτωνς πάνσοφος ήτωρ,τὰ νοήματα ταύτης τῆς δεήσεώς μουπαντα διέγραψεν· ἐν χάρττῆς ψυχῆς μου γεγραμμέ[νην τὴν αἴ]τησιν ἔχω  καὶ ταύτην σοι προσφέρω· σπεύσας [ἐλέησόν] με,ὁ πάντων εὐεργέτης, ὁ φιλάνθρωπος,

20.11.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.

20.12.1

[Ῥυπωθέν]τα ἄρα μὴ οὐ θελήσςς ἀνάξιόν με κα[θαρίσαι·]τοῦτο πρὸ πάντων ἔφησατι "Ἂν θ[έλς, ἰσχύ]εις, Κύριέ μουΤὴν γὰρ δύναμίν σου ἔγνων, ὅτι οὐδείς [σοι ἀν]τιπράττει,ἀλλὰ φοβοῦμαι μὴ ὑπέρθκαθαρίσαι ἐμέ.

20.12.5 Μόνον νεῦσον, οἰκτίρμον, καὶ φεύγει ἡ λέπρα·μόνον [βούλη]μα δεῖξον, καὶ τὸ πάθος λον ἐκποδν γενήσεται· κν [ἄνθρωπ]ος ἐγένου ἐκ παρθένου Μαρίας ἀσπόρως,ἀλλ᾿μως πρὸ αἰώνων λόγος Θεοῦ ὑπάρχεις,Θεὸς καὶ κτίστης πάντων, ὁ φιλάνθρωπος,

20.12.10[σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.] 20.13.1

[ – Ὡς] πιστόν σε τοῦ πάθους ἀπαλλάξω», ὁ Χριστὸς τῷ λεπρῷ ἀπεκρίθη,"ὅτι αὐτὴ ἡ δέησις ἡ παρὰ σοῦ μοι δοθεῖσα ἔτερψέ [μετδυνάμει ον τταύτης ἀκολουθήσει καὶ ἡ ψῆφος,[ἐπει]δὴ επας· ‘Ἐὰν θέλς, δύνῃ, Κύριέ μου.’

20.13.5 Καὶ δυνάστης ὑπάρχω καὶ βούλομαι σῶσαι·διὰ τοῦτο προστάττω, αὐ[θεν]τῶ καὶ λέγω· ‘Θέλω, καθαρίσθητι’. καὶ θέλω ς οἰκτίρμων [καὶ] προστάττω καθάπερ δυνάστης·ἰσχύν γὰρ τθελήσει [ἔχω συν]υπουργοῦσαν ς ἄναξ τε καὶ κτίστης, ὁ φιλάνθρωπος,

20.13.10σωτὴρ καὶ μόνος [ἀναμάρτητος]."

20.14.1 [Μ]όνος πέλων οἰκτίρμων, συνεκτείνει τὴν παλάμην καὶ πτε[ται] τούτου,καὶ ὁ λεπρὸς αἰφνίδιον ἀνεκαθάρθη τὸ σῶμα [τὸ] ἑαυτοῦ· τῆς γὰρ λέπρας ἀπηλλάγη καὶ ἐδραπέτευσεν εὐθέως·πρὸς φυσικὸν μετῆλθε κάλλος ἡ χρόα τῆς σαρκός.

20.14.5

Ἐθαμβήθησαν πάντες οἱ τότε παρόντες,τοῦ λεπροῦ ἐκβοῶντος· "Σύ Θεὸς ὑπάρχεις μόνος, παντοδύνα[μο]ς, καὶ λθες ἐν τῷ κόσμτὸν πλανώμενον κόσμον καλέσαι·ἀνθρώπου γὰρ οὐκ ἔστινλως τὰ ἔργα ταῦτα·Θεὸς ον ετῶν λων, ὁ φιλάνθρωπος,

20.14.10[σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος].» 20.15.1 []λλ᾿ς κουσε ταῦτα ὁ οἰκτίρμων, τῷ λεπρῷ ἐπὶ πάντων προστάττει·"Ὕπαγε, νόμον πλήρωσον καὶ ἑαυτὸν δεῖξαι σπεῦ[σο]ν τῷ ἱερεῖ, καὶ προσένεγκε τὸ δῶρονπερ προσέταξε προσφέρειν  Μωσῆς ὁ παῖς μου καθαρθέντας ἐν τῷ ἔθνει λεπρούς.

20.15.5

ουδαῖοι ἐχθρόν με τοῦ νόμου καλοῦσι,καὶ πολέμιον εναι τοῦ Μωσέως οτοι ἄσπονδόν με λέγουσι· γ[ενοῦ μοι τού]των μάρτυςτι πάντα πληρῶ τὰ τοῦ νόμου·μ[ισθὸν τῆ]ς ἰατρείας δός μοι τὴν μαρτυρίαν·εἰμὶ γὰρ φύλαξ ν[όμου] [ὁ φιλάνθρωπος,

20.15.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος]."

20.16.1 Νεκρωθὲν τκελεύσει τοῦ Κυρίου δραπετεύει τὸ πάθος [τ#964;ῆς λέ]πρας·ἔφριξε γὰρ τὸ νόσημα αὐτὸν ἰδόντα τὸν κτί[στην] καὶ λυτρωτήν, καὶ οὐ φρίττουσιν οὐδ᾿ οτως Ἀρειανοὶ τ[ὴν δε]σποτείαν,τὴν αὐθεντίαν τὴν τοῦ Λόγου τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ,

20.16.5

[ὅτι] οτος ὑπάρχει ὁ πρὸ τῶν αἰώνων  γεννηθεὶς ἀϊδίως [κ πατρὸς] ἀχρόνου ἄχρονος υἱὸς αὐτοῦ, ὁ μένων εἰς αἰῶνας ὅ[πε]ρ ν πρὸ τῶν πάντων αἰώνων·αὐτὸς γὰρ ἐκ παρθένου θέ[λω]ν σαρκὶ ἐτέχθη,μὴ λείψας τὸν πατέρα ὁ φιλάνθρωπος,

20.16.10σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος. 20.17.1 Οἱ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ πλάστου ἀγαπῶντες τὸ γιον δόγμα,σέβομεν πάντες πιστεύοντες μοναδικὸν μὲν τὸ θεῖον τὸ ἀληθές, ἐν τρισί γε μὴν προσώποις ὁμοουσίοις, συνανάρχοις,ἵνα ἐκκλίνωμεν τὴν πλάνην τῶν ἀθέων ἀν[δρῶν],

20.17.5 τὰς μὲν τρεῖς ὑποστάσεις κατὰ τῶν βραίων,τὴν δὲ μίαν οὐσίαν, τῆς πολυθεΐας φεύγοντες τὸ νόσημα· μις [ἐστιν] οὐσίας ὁ Πατήρ, ὁ Yἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα·ἐκ τούτων ἐσαρκώθη θέλων ἐκ τῆς παρθένου  ὁ ες ὁ τῆς τριάδος, ὁ φιλάνθρωπος,

20.17.10[σωτὴρ καὶ μόνος ἀναμάρτητος.]

20.18.1

ϊὲ τοῦ Θεοῦ ὁ βασιλεύων πρὸ αἰώνων καὶ εἰς τούς αἰῶνας,ὡς τὸν λεπρὸν λέησας, διώξας λόγτὸ πάθοςς δ[υ]νατός, καὶ ἡμς τούς προσιόντας τἀγαθότητί σου [σῶ]σον  καὶ τὴν συγχώρησιν παράσχου τῶν πταισμάτων ἡμῶν.

20.18.5 Σύ γὰρ δύνασαι μόνοςς κτίστης τῶν πάντων μαρτίας ἀφεῖναι· σὲ ον δυσωποῦμεν, δὸς ἡμῖν ἀντίληψιν πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ [ἁγίας] παρθένου Μαρίας,δι᾿ς σοι προσιόντες πάντες παρακαλοῦμενἐλέησον», βοῶντες, »ὡς φιλάνθρωπος,

20.18.10σωτὴρ καὶ μόνε ἀναμάρτητε.»  

21 (X). Помазание Христа грешницей.

21.t.1

Τμεγάλτετράδι, κοντάκιον εἰς τὴν πόρνην, ἰδιόμελον, φέρον ἀκροστιχίδα

τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]

χος πλ. δʹ.

Προοίμιον I

21.pro 1.1

πόρνην καλέσας θυγατέραν, Χριστὲ ὁ Θεός,υἱὸν μετανοίας κἀμὲ ἀναδείξας,δέομαι, ῥῦσαί με τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.

Προοίμιον II

21.pro 2.1 Κατέχουσα ἐν κατανύξει ἡ πόρνη τὰ ἴχνη σου   ἐβόα σοι ἐν μετανοίτῷ εἰδότι τὰ κρύφια, Χριστὲ ὁ Θεός· "Πῶς σοι ἀτενίσω τοῖς ὄμμασιν   ἡ πάντας ἀπατῶσα τοῖς νεύμασιν;

21.pro 2.5Πῶς σε δυσωπήσω τὸν εσπλαγχνον   ἡ σὲ παροργίσασα τὸν κτίστην μου; Ἀλλὰ δέξαι τοῦτο τὸ μύρον πρὸς δυσώπησιν, Κύριεκαὶ δώρησαί μοι ἄφεσιν τῆς αἰσχύνης   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου."

21.1.1 Τὰ ήματα τοῦ Χριστοῦ καθάπερ ἀρώματα  ῥαινόμενα πανταχοῦ βλέπων ἡ πόρνη ποτὲ  καὶ τοῖς πιστοῖς πσι πνοὴν ζωῆς χορηγοῦντατῶν πεπραγμένων αὐττὸ δυσῶδες ἐμίσησεν,

21.1.5 ἐννοοῦσα τὴν αἰσχύνην τὴν ἑαυτῆς   καὶ σκοποῦσα τὴν ὀδύνην τὴν δι᾿ αὐτῶν ἐγγιγνομένην· πολλὴ γὰρ θλῖψις γίνεται τότε τοῖς πόρνοις ἐκεῖ, ὧν ες εἰμι, καὶ τοιμος πέλω εἰς μάστιγας ς πτοηθεῖσα ἡ πόρνη οὐκέτι ἔμεινε πόρνη,

21.1.10 ἐγδὲ καὶ πτοούμενος ἐπιμένω   τῷ βορβόρτῶν ἔργων μου. 21.2.1 Οὐδέποτε τῶν κακῶν ἀποστῆναι βούλομαιοὐ μνήσκομαι τῶν δεινῶνν ἐκεῖ μέλλω ὁρν,οτε λογίζομαι τὴν τοῦ Χριστοῦ εὐσπλαγχνίαν   πῶς περιῆλθε ζητῶν με τὸν γνώμπλανώμενον·

21.2.5 δι᾿ ἐμὲ γὰρ πάντα τόπον ἐξερευνᾷ, δι᾿ ἐμὲ καὶ Φαρισαίσυναριστὁ τρέφων πάντας· καὶ δείκνυσι τὴν τράπεζαν θυσιαστήριονἐν ταύτἀνακείμενος καὶ χαριζόμενος τὴν ὀφειλὴν τοῖς χρεώσταις, ἵνα θαρρῶν πς χρεώστης

21.2.10 προσέλθλέγων· "Κύριε, λύτρωσαί με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου."

21.3.1

πέκνισεν ἡ ὀσμὴ τῆς τραπέζης τοῦ Χριστοῦ   τὴν πρώην μὲν ἄσωτον, νυνὶ δὲ καρτερικήν,τὴν ἐν ἀρχκύνα καὶ ἐν τῷ τέλει ἀμνάδατὴν δούλην καὶ θυγατέρα, τὴν πόρνην καὶ σώφρονα.

21.3.5 Διὰ τοῦτο λίχνδρόμφθάνει αὐτήνκαὶ λιποῦσα τὰ ψιχία τὰ ὑπ᾿ αὐτήν, τὸν ἄρτον ρε τῆς πάλαι Χανανίτιδος πλέον πεινάσασαψυχὴν κενὴν ἐχόρτασεν, οτω πιστεύσασα,ἀλλ᾿ οὐ κραυγἐλυτρώθη, σιγδὲ μλλον ἐσώθη·

21.3.10 κλαυθμῷ γὰρ επε· "Κύριε, λύτρωσαί με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.»  

21.4.1 Τὴν φρένα δὲ τῆς σοφῆς ἐρευνῆσαι θελον   καὶ γνῶναι πῶς ἔλαμψεν ἐν αὐτὁ Κύριος  ραιότατος καὶ τῶν ραίων ὁ κτίστηςοτὴν ἰδέαν πρὶν ἴδἡ πόρνη ἐπόθησεν·

21.4.5

ς ἡ τῶν εὐαγγελίων βίβλος βοᾷ· Τοῦ Χριστοῦ ἀνακειμένου ἐν οἰκιτοῦ Φαρισαίου, γυνή τις τότε κουσεν, ἅμα καὶ ἔσπευσεν, ὠθήσασα τὴν ἔννοιαν πρὸς τὴν μετάνοιαν·"Ἄγε, φησίν, ὦ ψυχή μου, ἰδού καιρὸς ν ἐζήτεις·

21.4.10 ἐπέστη ὁ καθαίρων σε· τί ἐμμένεις   τῷ βορβόρτῶν ἔργων σου;

21.5.1 Ἀπέρχομαι πρὸς αὐτόν, δι᾿ ἐμὲ γὰρ λυθεν· ἀφίημι τούς ποτε, τὸν γὰρ νῦν πάνυ ποθῶ,καὶ ς φιλοῦντά με μυρίζω καὶ κολακεύω· κλαίω, στενάζω καὶ πείθω δικαίως ποθῆσαί με·

21.5.5 ἀλλοιοῦμαι πρὸς τὸν πόθον τοῦ ποθητοῦκαὶ ς θέλει φιληθῆναι, οτω φιλῶ τὸν ἐραστήν μου· πενθῶ καὶ κατακάμπτομαι, τοῦτο γὰρ βούλεται· σιγῶ καὶ περιστέλλομαι, τούτοις γὰρ τέρπεται·ἀναχωρῶ τῶν ἀρχαίωννα ἀρέσω τῷ νέῳ·  

21.5.10 συντόμως ἀποτάσσομαι ἐμφυσῶσα   τῷ βορβόρτῶν ἔργων μου.

21.6.1 Προσέλθω ον πρὸς αὐτόν, φωτισθῶ, ὡς γέγραπται· ἐγγίσω νῦν τῷ Χριστῷ, καὶ οὐ μὴ καταισχυνθῶ·οὐκ ὀνειδίζει με, οὐ λέγει μοι· ‘Ἕως ἄρτι  ἦς ἐν τῷ σκότει, καὶ λθες ἰδεῖν με τὸν λιον.’

21.6.5 Διὰ τοῦτο μύρον αἴρω καὶ πορευθῶ· φωτιστήριον ποιήσω τὴν οἰκιὰν τοῦ Φαρισαίου· ἐκεῖ γὰρ ἀποπλύνομαι τὰς μαρτίας μου· ἐκεῖ καὶ καθαρίζομαι τὰς ἀνομίας μου·κλαυθμῷ, ἐλαίκαὶ μύρκεράσω μου κολυμβήθραν

21.6.10 καὶ λούομαι καὶ σμήχομαι καὶ ἐκφεύγω   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.

21.7.1

Ἐδέξατο ἡ αὰβ κατασκόπους πρότερον   καὶ τῆς δοχῆς τὸν μισθὸνς πιστὴ ερε ζωήν·τῆς γὰρ ζωῆς τύπος ὑπῆρχε τούτους ὁ πέμψαςτοῦ ησοῦ μου βαστάζων τὸ τίμιον ὄνομα.

21.7.5 Σωφρονοῦντας τότε πόρνη ξενοδοχεῖνῦν παρθένον ἐκ παρθένου πόρνη ζητεῖ ἀλεῖψαι μύρῳ·   ἐκείνη μὲν ἀπέλυσεν οσπερ ἀπέκρυψεν· ἐγδὲ ν γάπησα μένω κατέχουσα,οὐχ ς κατάσκοπον κλήρων, ἀλλ᾿ς ἐπίσκοπον πάντων

21.7.10 κρατῶ, καὶ ἐξεγείρομαι ἐκ τῆς λης   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.

21.8.1

δού καιρὸς ἔφθασενν ἰδεῖν ἐπόθησα· ἡμέρα μοι ἔλαμψε καὶ δεκτὸς ἐνιαυτός·ἐν τοῖς τοῦ Σίμωνος αὐλίζεται ὁ Θεός μου· σπεύσω πρὸς τοῦτον καὶ κλαύσω, ὡς ννα, τὴν στείρωσιν·

21.8.5 κν λογίσηταί με Σίμων ἐν μεθυσμῷ, ὡς λὶ τὴν νναν τότε, μένω κἀγπροσευχομένη, σιγβοῶσα· ‘Κύριε, τέκνον οὐκ τησαψυχὴν μονογενῆ ζητῶνπερ ἀπώλεσα·ὡς Σαμουὴλ τῆς ἀτέκνου, Ἐμμανουὴλ τῆς ἀνάνδρου,

21.8.10 τῆς στείρας ρες ὄνειδος· ῥῦσαι πόρνην   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου’."

21.9.1 Νευροῦται μὲν ἡ πιστὴ τοῖς τοιούτοις ήμασιποιεῖται δὲ τὴν σπουδὴν πρὸς τὴν τοῦ μύρου νήν,  καὶ παραγίνεται βοῶσα τῷ μυροπράτῃ· "Δός μοι, εἰ ἔχεις, ἐπάξιον μύρον τοῦ φίλου μου,

21.9.5 τοῦ δικαίως φιλουμένου καὶ καθαρῶςτοῦ πυρώσαντός μου πάντα καὶ τούς νεφρούς καὶ τὴν καρδίαν· μηδὲν περὶ τιμήματος· τί ἀμφιβάλλεις μοιΚν δέοι, μέχρι δέρματος καὶ τῶν ὀστέων μου  ἑτοίμως ἔχω τοῦ δοῦναιν᾿ ερω τί ἀποδοῦναι

21.9.10 τῷ σπεύσαντι καθραί με ἐκ τῆς λης   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου."

21.10.1

δὲ ἰδν τῆς σεμνῆς τὸ θερμὸν καὶ πρόθυμονφησὶν αὐτῇ· "Λέξον μοι τίς ἐστιν ν ἀγαπς,ὅτι τοσοῦτον σὲ ἐπύρωσε [πρὸς] τὸ φίλτρον· ἆρα κν ἔχει τι ἄξιον τούτου τοῦ μύρου μου;"

21.10.5 Παραυτὰ δὲ ἡ ὁσίαρε φωνὴν   καὶ βοσύν παρρησίτῷ σκευασττῶν ἀρωμάτων· "Τί λέγεις μοι, ὦ ἄνθρωπε; ἔχει τι ἄξιονΟὐδὲν αὐτοῦ ἀντάξιον τοῦ ἀξιώματος·οὐκ οὐρανός, οτε γαῖα, οὐδ᾿λος τούτὁ κόσμος

21.10.10 συγκρίνεται τῷ σπεύσαντιύσασθαί με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.  

21.11.1 Yἱός ἐστι τοῦ Δαυίδ, δι᾿ αὐτὸ [καὶ] εοπτος· υἱὸς Θεοῦ καὶ Θεός, δι᾿ αὐτὸ σφόδρα τερπνός·ὃν οὐχ ἑώρακα, ἀλλ᾿κουσα, καὶ ἐτρώθην   πρὸς τὴν ἰδέαν τοῦ ἔχοντος φύσιν ἀνείδεον.

21.11.5 Τὸν Δαυίδ ποτε ἰδοῦσα στέργει Μελχόλ· ἐγδὲ μὴ κατιδοῦσα τὸν ἐκ Δαυὶδ ποθῶ καὶ στέργω· ἐκείνη τὰ βασίλεια πάντα παρέδραμε   καὶ τῷ Δαυὶδ πτωχεύοντι ποτὲ προσέδραμεν·κἀγτὸν ἄδικον πλοῦτον ὑπερορῶ καὶ νοῦμαι

21.11.10 τὸ μύρον τῷ καθαίροντι τὴν ψυχήν μου   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου."

21.12.1

ημάτων δὲ τὸν εἱρμὸν σιωπδιέτεμε   καὶ ἔλαβεν ἡ σεμνὴ τὸ τερπνὸν μύρον αὐτῆς  καὶ εἰς τὸν θάλαμον εὑρέθη τοῦ Φαρισαίου   τρέχουσα, ὥσπερ κληθεῖσα, μυρίσαι τὸ ἄριστον.

21.12.5

δὲ Σίμων θεωρήσας τοῦτο αὐτότὸν δεσπότην καὶ τὴν πόρνην καὶ ἑαυτὸν ρξατο ψέγειν, τὸν μὲν ς ἀγνοήσαντα τὴν προσεγγίσασαντὴν δὲ ἀναισχυντήσασαν καὶ προσκυνήσασαν,καὶ ἑαυτὸν ς ἀσκέπτως δεξάμενον τούς τοιούτους,  

21.12.10 καὶ μάλιστα τὴν κράζουσαν· "Ἐξελοῦ με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου."

21.13.1

ἄγνοια. Τί φησιν; "Τοῦτο μὲν ἐτέλεσα· ἐκάλεσα ησοῦνς τινα τῶν προφητῶν,καὶ οὐκ ἐνόησεν· ἣν καστος ἡμῶν οδενοτος κα[ὶ ο]ὐκ ἔγνω· εἰ ν γὰρ προφήτης, ἐγίνωσκεν."

21.13.5

ἐτάζων δὲ καρδίας καὶ τούς νεφρούςθεωρῶν τοῦ Φαρισαίου τούς λογισμούς ἐξαλλομένους, εὐθέως τούτγίνεταιάβδος εὐθύτητος, "Ὦ Σίμων, λέγων, ἄκουσον τὸ τῆς χρηστότητος  τῆς ἐπὶ σὲ γενομένης καὶ ἐπὶ ταύτην ν βλέπεις

21.13.10 κλαυθμῷ βοῶσαν· Κύριε, λύτρωσαί με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.

21.14.1 Μεμπτέος σοι ἔδοξα ἐπειδὴ οὐκ λεγξα   τὴν σπεύδουσαν ἐκφυγεῖν τῶν αὐτῆς ἀνομιῶν·ἀλλ᾿ οὐ καλῶς, Σίμων, οὐκ ελογος ἡ μομφή σου· σύγκρινον τοῦτο θέλω εἰπεῖν σοι, καὶ δίκασον.

21.14.5 Ὀφειλέται δύο σαν τῷ δανειστῇ, ὁ μὲν ες πεντακοσίων, ἕτερος δὲ πενῆντα μόνον,   καὶ τούτοις ἀπορήσασι πρὸς τὴν ἀπόδοσιν   ὁ χρήσας ἐχαρίσατοτι ἐχρήσατο.Τίς ον αὐτὸν ἐκ τῶν δύο ποθήσει πλέον, εἰπέ μοι;

21.14.10 Τίς φειλε βον αὐτῷ· ‘Ἔσωσάς με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου’;"

21.15.1 Ἀκούσας δὲ ὁ σοφὸς φαρισαῖος ἔφησε· "Διδάσκαλε, ἀληθῶς φανερὸν πσίν ἐστιν τι πλειότερον ὀφείλει τοῦτον ποθῆσαι  ᾧ περισσότερον χρέος ὁ χρήσας κεχάρισται."

21.15.5

δὲ Κύριος πρὸς ταῦτα επεν αὐτῷ· "Ὀρθῶς ἀπεκρίθης, Σίμων· οτως ἐστὶ καθάπερ λέγεις·

ν σύ γὰρ οὐκ ἐπήλειψας ατη ἐμύρισεν· ὃν δασιν οὐκ ἔνιψας ατη τοῖς δάκρυσιν·ὃν οὐκ σπάσω φιλήσας καταφιλοῦσά με κράζει·

21.15.10 ’Ἐκράτησα τούς πόδας σου, μὴ ἐμπέσω   τῷ βορβόρτῶν ἔργων μου.’

21.16.1 Νῦν τε σοι ἔδειξα τὴν ποθοῦσάν με στοργῇ, διδάξω σε, βέλτιστε, τίς ἐστιν ὁ δανειστής,καὶ ὑποδείξω σοι τούς τούτου χρεωφειλέτας, ὧν ες ὑπάρχεις, καὶ ατη ν βλέπεις δακρύουσαν·

21.16.5 δανειστὴς δὲ ἀμφοτέρων πέλω ἐγώκαὶ οὐ μόνον ἀμφοτέρων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων πάντων   ἐγγὰρ πσιν ἔχρησα ταῦτα ἔχουσινπνοήν, ψυχὴν καὶ αἴσθησιν, σῶμα καὶ κίνησιν·τὸν δανειστὴν ον τοῦ κόσμου, ἐν σἔχεις, ὦ Σίμων,

21.16.10 ἱκέτευσον καὶ βόησον· ‘Λύτρωσαί με   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.’

21.17.1 Οὐ δύνασαι δοῦναί μοιπερ ἐποφείλεις μοι· κν σίγησον, ἵνα σοι χαρισθἡ ὀφειλή·μὴ καταδίκαζε τὴν καταδεδικασμένηνμὴ εὐτελίσς τὴν εὐτελισμένην, ἡσύχασον·

21.17.5 οὐ τῶν σῶν, οὐδὲ τῶν ταύτης βούλομαί τι· χρεωλύτης ἀμφοτέρων ἐγεἰμί, μλλον δὲ πάντων· νομίμως, Σίμων, ἔζησας, ἀλλ᾿ ἐχρεώστησας· ἐλθὲ ον πρὸς τὴν χάριν μουν᾿ ἀποδώσς μοι·ἴδε τὴν πόρνην ν βλέπεις καθάπερ τὴν ἐκκλησίαν

21.17.10 βοῶσαν· ‘Ἀποτάσσομαι, ἐμφυσῶσα   τῷ βορβόρτῶν ἔργων μου.’

21.18.1

πάγετε, τὸ λοιπὸν τῶν χρεῶν ἐλύθητε· πορεύθητε, ἐνοχῆς παρεκτὸς πάσης ἐστέ·ἠλευθερώθητε, μὴ πάλιν ὑποταγῆτε· τοῦ χειρογράφου σχισθέντος, μὴ ἄλλο ποιήσητε."

21.18.5 Τὸ αὐτὸ ον, Ἰησοῦ μου, λέξον κἀμοίἐπειδή σοι ἀποδοῦναιχρεωστῶ οὐκ ἐξισχύω·   σύν τόκγὰρ ἀνήλωσα καὶ τὸ κεφάλαιον· διὸ μὴ ἀπαιτήσς μεσον παρέσχες μοι,τοῦ τῆς ψυχῆς κεφαλαίου καὶ τῆς σαρκός μου τὸν τόκον·

21.18.10 κουφίσας με ς εσπλαγχνος, ἄνες, ἄφες   τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου.  

22 (XI). Исцеление гергесинского (гадаринского) бесноватого

 

Τδʹ τῆς εʹ ἑβδομάδος, κοντάκιον εἰς τὸν ἐσχηκότα τὸν λεγεῶνα τῶν δαιμό

νων, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ ὁ Ψαλμὸς οτός ἐστιν ωμανοῦ]

πρός· Τὴν ζωὴν τταφῇ.

Προοίμιον

22.pro.1 Τῶν θαυμάτων σου μεμνημένοι, Κύριε, σὲ ἱκετεύομεν  λυτρωθῆναι τοῦ πονηροῦ καὶ τῆς βλάβης τῆς ἐξ αὐτοῦ·σύ γὰρ μόνος ὑπάρχεις ὁ πάντων δεσπότης.

22.1.1

λαὸς ὁ πιστὸς ἐν ἀγάπΧριστοῦ   συνελθν ἀγρυπνεῖ ἐν ψαλμοῖς καὶ δαῖς·ἀκορέστως δὲ ἔχει τούς μνους Θεῷ· ἐπειδὴ ον Δαυὶδ ἐμελδησε,

22.1.5καὶ ἀναγνώσει εὐτάκτγραφῶν ἐπευφράνθημεν·   αθις Χριστὸν ἀνυμνήσωμεν καὶ τούς ἐχθρούς στηλιτεύσωμεν·ατη γὰρ γνώσεως κιθάρα,τῆς δὲ γνώσεως ταύτης Χριστὸς ὁδηγὸς καὶ διδάσκαλοςὁ πάντων δεσπότης.

22.2.1 Ψάλλειν ἐστὶ καλὸν καὶ ὑμνεῖν τὸν Θεὸν   καὶ τιτρώσκειν ἐλέγχοις τούς δαίμονας  πολεμίους ἀεὶ γενομένους ἡμῖν. Τί δὲ τούτους τιτρώσκειν ἐγνώκαμεν,

22.2.5ὅταν τὴν πτῶσιν αὐτῶν κωμδοῦμεν γηθόμενοι· ὄντως πενθεῖ ὁ διά[βολος], ὅταν δαιμόνων τὸν θρίαμβον  ἐν ἐκκλησίαις τρ[αγῳ]δῶμεν·οὐ γὰρ δύναταί τι κατ᾿ ἀνθρώπων εἰ μὴ συγχωρ[εῖ αὐτῷὁ πάντων δεσπότης.

22.3.1 Ἀναξίοις ἀεὶ βοηθῶν ὁ Χριστὸς   καὶ ὁρῶν ἀθετοῦντας ὀργίζ[εταιοἱ ἐχθροὶ [μὲν] εὐθέως ἐπέρχονται, οὐκ ἐδὲ αὐτούς ὁ [φιλάν]θρωπος

22.3.5 ἐπὶ πολύ παρ᾿ ἐκείνων ἀμέτρως κολάζεσθαι.Ἐν ἀοράτγὰρ σχήματι οἱ δυσμενεῖς ἐπανίστανται  [τοῖς] γυμνουμένοις τῆς προνοίας· ἀοράτως δὲ πάνυ λυτροῦται αὐτούς ἐκ τῆς πλάνης αὐτῶν   ὁ πάντων δεσπότης.  

22.4.1 Λαλιαὶ οὐκ εἰσὶνφθεγγόμεθα νῦνἀλλὰ ἔργα φωτ[ὸς] διελέγχοντα  προφανῆ τῶν δαιμόνων τὴν νέκρωσιν· τ[ὴν] ἰσχύν ον αὐτῶν ἐκπομπεύσωμεν

22.4.5τὴν ἀσθενοῦσαν ἡ[νί]κα ὁ κτίστης προΐσταται·

λθεν Χριστὸς καὶ σθένησαν· [ἔφυ]γον τοῦτον ς δίκαιον·σῶμα ὁρῶντες ἐπλανῶντο,οὐκ εἰδότες ς ἔστι Θεὸς ἀληθὴς καὶ Θεοῦ υἱὸς   ὁ πάντων δεσπότης.

22.5.1 Μάρτυς δὲ ἀληθὴς ὁ εὐαγγελιστὴς   διαγράψας τὴν τού[των] ἀσθένειαν·τὴν γραφὴν ον ἡμεῖς διεξέλθωμεν.

Ἐκ θ[αλάτ]της εἰς γῆν ἐξελθόντος Χριστοῦ,

22.5.5δαιμονιζόμενός τις ἐκ τῆς [πό]λεως ρχετο· γέγονεν οτος αἰχμάλωτος καὶ ἐδουλώθη τῷ δαίμονι·ἔθλιψε τοῦτον δεσμοῖς πλείστοις,ἀλλ᾿ ἐπέστ[η] Χριστὸς τὰ δεσμὰ διαλύων τὰ χρόνιαὁ πάντων δεσπότης.

22.6.1

πικρὸς ὀλετὴρ κυριεύσας αὐτὸν   ἐπὶ χρόνους πολλούς διεκώλυε  τὰ ἀσχήμονα κρύπτειν τοῦ σώματος· ἱματ[ίῳ] γὰρ οὐκ ἐκαλύπτετο,

22.6.5εἰς οἰκιὰν δὲ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν [τοῖς] μνήμασιν.

συμφορὰ ἀδιήγητος· ὢ τραγδία ἀνέκφραστος·ἔμψυχος ἄνθρωπος ἐν τάφοις·ἀθλιώτερος ν τῶν νεκρῶν, εἰ μὴ ἔφθασεν   ὁ πάντων δεσπότης.

22.7.1 Σῶμα κεῖται νεκρὸν ἐνταφίων τιμῇ καλυπτόμενος ἔνδον τοῦ μνήματος·ἡ δὲ γῆ τούτου κρύπτει τὸ ἄμορφον· εἰ γ[ὰρ] καὶ τάφος κατέχει τὸν θνσκοντα,

22.7.5οὐ λυπηρόν, οὐ χρηστὸν οὐκ αἰσθάνεται κείμενος.

δαιμονῶν δὲ ὁ ἄθλιος [οὐ]δὲ νεκρῷ παραπλήσιος·ζῶν γὰρ εἰς τάφον κατηνέ[χθη]καὶ γυμνὸς ἐνταφίων καὶ πάσης ζωῆς, εἰ μὴ ἔφθασεν   ὁ πάντων δεσπότης.

22.8.1

[Ὁ] γὰρ δαίμων αὐτὸν μεταξύ τῶν νεκρῶν   καὶ τῶν ζώντων πικρῶς ἐβασάνιζεν,ἑκατέροις κακοῖς περιβάλλων αὐτόν· ἐν τοῖς ζῶσιν λύσεις ἐπέβαλεν,

22.8.5ἐν τοῖς νεκροῖς εἰς φθορὰν φυλακἐναπέκλεισεν,   ἐν ταῖς ἐρήμοις ἐ[δ]ίωκεν, ἐν τοῖς βουνοῖς κατεκρήμνιζε,βόθροις κατέρριπτε καὶ τάφροις, πανταχοῦ θανατῶσαι σπουδάζων αὐτόν, εἰ μὴ ἔσωσεν   ὁ πάντων δεσπότης.

22.9.1

[Ὑλ]ακτῶν ὁ φονεύςσπερ κύων δεινῶς   τοῦ δειλαίου τὸν φόνον ἐσκεύαζεν·ἀληθείἀνθίστατο ς πονηρός· ὁ γὰρ δαίμων ἀεὶ ἐβουλεύετο

22.9.5ἐν τοῖς κρημνοῖς καταρρίπτειν πνῖξαι ἐν δασιν,

περιπεῖραι ἐν ξίφεσιν, ἢ ἀποκτεῖναι ἐν ὄρεσιν,ἢ τῷ πυρὶ καταναλῶσαι·οὐκ δύνατο δέ, ἐπειδήπερ αὐτὸν διεφύλαττεν   ὁ πάντων δεσπότης. Ταῦτα ὁ δαιμονῶν ὑπομένων ποτὲ   τῶν φρενῶν ἐγυμνοῦτο καὶ τοῦ λογισμοῦ,ἀπὸ τόπου εἰς τόπον πλανώμενος· τῷ Χριστῷ δὲ ἡνίκα συνήντησε

22.10.5καὶ βασιλέα κατεῖδε δυνάστην καὶ εσπλαγχνον, τὴν παρρησίαν ἐλάμβανε, τὸν λογισμὸν ἐπανήγαγε,τὴν ἀδικίαν ἐξαγγέλλει  κράζων· «Ῥῦσαί με τοῦ ἀδικοῦντος ἐχθροῦ καὶ ἐλέησονὁ πάντων δεσπότης

22.11.1

χορὸς εὐσπλαγχνίσθη τῶν Χριστοῦ μαθητῶν· προσελθν ὑπὲρ τούτου ἱκέτευε,"Βλέψον, λέγων, Χριστέ, καὶ ἐλέησον πῶς καθυβρίσθη ἡ φύσις ν ἔπλασας,

22.11.5πῶς ὁ ἐχθρὸς ἀτιμάζει εἰκόνα τῆς δόξης σου, πῶς τυραννεῖται ὁ ἄνθρωποςν ταῖς χερσί σου ἐτίμησας,πῶς τιμωρεῖται διὰ φθόνον  ἐξ ἀρχῆς τοῦ ἐχθροῦ· ἀλλὰ σῶσον αὐτόν, παντοδύναμεὁ πάντων δεσπότης.

22.12.1 Σῶσον, σῶσον, Χριστέ, τὸν ἱκέτην τὸν σὸν   ἀδικούμενον ὑπὸ τοῦ δαίμονος  καὶ ἰάτρευσον τοῦτον ς εσπλαγχνο#959;ς. Μὴ ἐγκαυχάσθω, σωτήρ, ὁ ἐχθρὸς ἡμῶν·

22.12.5ἐν τἰδίκακίᾳ, μὴ εἴπῃ· ‘Ἐνίσχυσα’. Οἴδαμεν ς ἀσθενής ἐστι σοῦ βουλομένου, φιλάνθρωπε·μόνον ν νεύσς, ἀπολεῖται·σῷ γὰρ νεύματι πάντα συνέστη, ἀεὶ δὲ συνίσταταιὁ πάντων δεσπότης."

22.13.1

Ἐπακούων Χριστὸς τῶν αὐτοῦ μαθητῶνἐπευφραίν[ετο τού]των τοῖς ήμασι  καὶ εὐθύς πρὸς αὐτούς ἀπεκρίν[ατο]· "Ἀποδέχομαι τὴν προθυμίαν ὑμῶν,  

22.13.5ἐπειδὴ θέλω ὑμς ἐλεήμονας γίνεσθαι· πρὶν δὲ ὑμεῖς δεηθῆτέ μου, το[ύτῳ] παρέσχον τὰ σπλάγχνα μου,καὶ δι᾿ αὐτὸν παρεγενόμ[ην]ἐκ θαλάττης νυνί, ὁ πρὶν γεννηθπροειδς αὐτόν[πάντων δεσπότης.]

22.14.1 Σῶσαι πάντας ἐγὼ ἦλθον ἐξ οὐρανῶν   ἡ αὐτόκλητος πάν[των] βοήθεια·διὰ τοῦτο καὶ ἄνθρωπος γέγονα,

να τὸ γένος κατ[ά]ρας λυτρώσωμαι

22.14.5τὸ συγγενὲς τῆς σαρκός μου, διὸ καὶ ς[ε]σάρκωμαι ἔμψυχον σάρκα ὁ εσπλαγχνος· θέλω γὰρ σῶ[σαι] τὸν ἄνθρωπον,ὃν ἐλεήσας λθον θέλων  ἐν παρθένγαστρί, μὴ λιπν οὐρανούς ς ἀχώριστοςὁ πάντων δεσπότης."

22.15.1 Τούς αὐτοῦ μαθητὰς ἐκδιδάσκει Χριστός· ὁ δὲ δαίμων πρ[ὸς] ταῦτα ἐκώφευε  καὶ ἐκτρέπεται πρὸς λοιδορίαν αὐτοῦ· τὸν κριτὴν ὁ κατάκριτος μέμφεται,

22.15.5τὸν δικαστὴν τὸν χρηστὸν αἰτιται ὁ ἄδικος· "Τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ; φησίν· ἄνθρωπος ετὸ φαινόμενον,οὐχ ὑποκείμεθα ἀνθρώπῳ·εἰ δὲ σύ εΘεός, δυσωπ[] ἵνα μὴ βασανίσς μεὁ πάντων δεσπότης.  

22.16.1

να τί πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμς   παρεγένου, ἰσχύειν οἰόμενος περ δύναται μόνος ποιεῖν ὁ Θεός;

τι γὰρ τῷ κριτὑποκείμεθα

22.16.5τῷ οὐρανίῳ, καὶ κρίσις φρικτὴ προτεθήσεται ἐν τἡμέρτῆς κρίσεως, τοῦτο σαφῶς ἐπιστάμεθα·σύ δὲ τὸν χρόνον προλαμβάνεις  καθ᾿ ἡμῶν ς Θεὸς καὶ ς ἔχων τὸ κράτος ἀήττητονὁ πάντων δεσπότης.

22.17.1 Νῦν γὰρ οδα κἀγσὲ Μαρίας υἱόντὸν πατρίδα κτησάμενον τὴν Ναζαρέτ,καὶ ς ἐξ οὐρανῶν ἐπιτάττεις ἡμῖν. Φορτικὸς ἡμῖν λθες πολέμιος,

22.17.5τῶν ἡμετέρων δεινὸς θηρευτὴς ἀποδέδειξαι· πάσης τῆς γῆς ἐδεσπόζομεν, πάντα αἰχμάλωτα εἴχομεν·σύ δὲ ς μέγας αὐτοκράτωρ  ἐπελθν αὐθεντεῖς, ἀπελαύνων ἡμς ν κεκτήμεθα  ὡς πάντων δεσπότης.

22.18.1

Ῥᾳδίως τούς ἡμῶν μάγους μέμνημαι πῶς   γεννηθεὶς ἐ[κ Περ]σίδος ἀπέσπασας·  σωφρονεῖν δὲ τὰς πόρνας μετέ[πει]σας· πλεονέκτας τελώνας ἐζώγρησας·

22.18.5τούς δὲ νε[κρού]ς ὑφ᾿ ἡμῶν κρατουμένους ἐσύλησας, τούς δαιμονῶν[τας] ἀπέλυσας, πάντων ἡμς ἀπεστέρησας,ἅπερ οὐ[δεὶ]ς ἐξ Ἀδὰμ πρξαι δυνήθη ποτέ· ἀλλά, δέομαι, μὴ μαστιγώσς με  ὡς πάντων δεσπότης."

22.19.1

ς δεινὸς ὀλετὴρ οὐκ ἐπέγνω σαφῶς   τὸν Χριστὸν ς αὐτός ἐστιν ὁ ποιητής,διὰ τοῦ φαινομένου πλανώμενος. Εἰ γὰρ πίστατο εναι δεσπότην αὐτόν,

22.19.5οὐκ ν ἐτόλμησε λέγειν αὐτῷ· «Τί σοὶ καὶ ἡμῖνΤαῦτα οὐκ ἔστι γινώσκοντος, ὥσπερ καὶ πρώην ἐπείραζεν  [εἰς] τὸ πτερύγιον κραυγάζων·»Εἰ υἱὸς εΘεοῦκαὶ ἐκεῖ γὰρ ἀμφέβαλεν τι ἔστιν   ὁ πάντων δεσπότης. Μὴ θαυμάσωμεν δὲ εἰ υἱὸν τοῦ Θεοῦ   ὀνομάζων γνόει τὸν Κύριον·ὑϊοὶ γὰρ Θεοῦ ἐκαλοῦντό ποτε οἱ ἀγαπῶντες Θεὸν παντοκράτορα·  

22.20.5[υἱ]ὸς πρωτότοκος ὁ σραὴλ ἐπεκέκλητο, καὶ ἐν τΚτίσει εὑρίσκο[μεν] ὅτι υἱούς ἀπεκάλεσε  τούς γυναιξὶν ἐπιφυρέντας·καὶ το[ι]οῦτον ἐνόμιζεν εναι καὶ νῦν τὸν φαινόμενον  [τὸν πάντων δεσπότην].

22.21.1 Αὐτὸς ον ησοῦς, ὡς καὶ [Θεὸ]ς ἰσχυρόςἀφανῶς τιμωρεῖται τὸν δαίμονα  καταλύσας αὐτοῦ τὴν θρασύτητα, καί φησι πρὸς αὐτόν· «Τί τὸ ὄνομά σοι

22.21.5Ὡς δικαστὴς φοβερὸς ἐρωττὸν κατάρατον· οὐκ ἀγνοῶν δὲ ἐρώτησεν, ἀλλ᾿να γνῶμεν τὸν ἄνθρωπον  δαίμοσι πόσοις ἐπειράσθη·«Λεγεν γάρ, φησίν, ἔστι τ[ὸ ὄ]νομά μοι, ὡς ἐπίστασαιὁ πάντων δεσπότης

22.22.1 Νῦν δὲ ς κελευσθεὶς ἐξελθεῖν τοῦ ἀνδρόςἐστασίαζε καὶ καθικέτευε·ἡ θρασύτης δὲ πρὸς τὸ φαινόμενον, ἀλλ᾿ ἡ παράκλησις πρὸς τὸ ἀπόρρητον·

22.22.5ἡ τῶν μαστίγων ἀνάγκη ἐκίνει τὴν δέησιν. Χοίρων ἀγέλη ὑπῆρχε δὲ καὶ πρὸς τὸ ὄρος ἐβόσκετο·  εδεν ὁ δαίμων τὴν ἀνάγκην  καὶ βοτῷ Χριστῷ· "Εἰ ἐκβάλλεις με, δὸς τὸ αἰτούμενον  ὡς πάντων δεσπότης.

22.23.1

Χριστὸς ησοῦς, εἰ ἐκβάλλεις ἐμέκν τὴν αἴτησιν πλήρωσον νπερ αἰτῶ,εἰσελθεῖν εἰς τούς χοίρους ἐπίτρεψόν μοιΤπροστάξει ον ττοῦ δεσπότου Χριστοῦ,

22.23.5τοῦ μὲν ἀνθρώπου ἐξῆλθον εὐθύς τὰ δαιμόνια, εἰς δὲ τούς χοίρους εἰσέρχονται καὶ εἰς κρημνούς ἀποπνίγουσιν.Ὄντως μεγάλα σου τὰ ἔργα,ρπάσας ἡμς ἐκ χειρὸς τοῦ ἐχθροῦ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, [ὁ πάντων δεσπότης.]

22.24.1

[Ὑὸς] γὰρ οτε τινὸς ζου πετεινοῦ   οἱ δαίμονές εἰ[σι δυ]νατώτεροι,ἐὰν μὴ ὁ Θεὸς συγχωρήσαὐτοῖς. Καὶ βλέπ[ε] πῶς οὐκ ἐτόλμησαν οἱ τολμηροὶ

22.24.5οὐδὲ τοῖς χοίροις αὐτ[οῖς] ἀκελεύστως ἐφίστασθαι·

τε δὲ ἔλαβον ἄδειαν, οὐδὲ [τῶν] χοίρων ἐφείσαντο·οτως βούλοντο τὰ πάντα  δια[θεῖναι], εἰ μὴ τἰσχύϊ αὐτοῦ διεφύλαττεν   ὁ πάντων δεσπότης.  

22.25.1

πηρέται Χριστοῦ, οἱ φιλοῦντες ἀεὶ   παραμένειν καὶ ψάλλειν εἰ[ς] δόξαν αὐτοῦ,οἱ πομπεύσαντες νῦν τὸν διάβολον, π[αρα]καλέσωμεν τὸν κυβερνήτην ἡμῶν

22.25.5ἵνα καλῶς τὸν τοῦ [βίου] παρέλθωμεν κλύδωνα· οἴδαμεν δὲ ς ἀκοίμητον ἔχ[ει] τὸ ὄμμα φρουροῦν ἡμς,καὶ ταῖς εὐχαῖς τῆς Θεοτόκου  διασζει ἡμς εἰς λιμένα τὸν εδιον καὶ ἀγαθὸν   ὁ πάντων δεσπότης.  

23 (XII). Исцеление кровоточивой

23.t.1

Τδʹ τῆς κτης ἑβδομάδος, κοντάκιον εἰς τὴν αἱμόρρουν, φέρον ἀκροστιχίδα

τήνδε·[ ψαλμὸς τοῦ κυροῦ ωμανοῦ]

χος πλ. δʹ, πρός· Οἱ ἐν πάστγμαρτυρήσαντες

Προοίμιον

ς ἡ αἱμόρρους προσπίπτω σοι, Κύριε,ὅπως τοῦ ἄλγους με ύσῃ, φιλάνθρωπε,καὶ πταισμάτων μοι παράσχς συγχώρησιν,ἵνα ἐν κατανύξει καρδίας κραυγάζω σοι·

23.pro.5 Σῶτερ σῶσόν με.

23.1.1 Ψάλλω σοι ἐν δαῖς, ἄναξ ψιστε, ὅτιπερ οὐ στερεῖς με τῆς δόξης σου·παρορς μου γὰρ τὰ μαρτήματα, θέλων μετανοοῦντα εὑρεῖν ἐμέ,   ὑπάρχων φύσει ἀναμάρτητος· ὅθεν λίττομαί σου ἐμοὶ γενέσθαι  τὴν σὴν μακροθυμίαν εἰς ἐπιστροφὴν

23.1.5 καὶ μὴ εἰς καταφρόνησιν, ὅτι βοῶ· Σῶτερ σῶσόν με.

23.2.1 Ἀφθαρσίας ποσὶν γῆς ἐπέβης νῦν πσι καταμερίζων ἰάματα·πηροῖς γὰρ ἐδωρήσω ἀνάβλεψιν, παρειμένοις δὲ ἔδωκας [σύ]σφιγξιν χειρὶ καὶ λόγκαὶ θελήματι· οτως ον ἐπακούσασα ἡ αἱμόρρους  σοὶ προσῆλθε σωθῆναι, σιγῶσα φωνῇ,

23.2.5 τπαλάμη δὲ κράζουσά σοι ἐκτενῶς· [Σῶτερ σῶσόν με.]

23.3.1 Λανθανόντως, σωτήρ, σοὶ προσήρχετο, καὶ γὰρ ἄνθρωπον μόνον ἐνόμιζεν·ἰωμένη δὲ ἐξεπαιδεύετοτι σύ Θεὸς μα καὶ ἄνθρωπος. Λαθραίως ψαύει τοῦ κρασπέδου σου, τπαλάμκρατοῦσα, ψυχδει[λιῶ]σα·σὲ ἐνόμιζεν ἀποσυλν τχειρί,

23.3.5 ὑπὸ σοῦ ἐσυλήθη δὲ κράζουσά σοι· Σῶτερ σῶσόν με.

23.4.1 Μαθεῖν θέλεις σαφῶς πῶς σεσύληται ὁ σωτὴρ καὶ ἐσύλησεν, ἀκροατά;Ὅπερ εχε ποιῆσαι πίστατο ἡ γυνή, καὶ σιγκλοπῆς νεκα· εἰ γὰρ ἐγνώρισεν, ἐμάνθανεν ὁ ἐχθρὸς τὴν τῆς κόρης σωτηρίαν  κα[ὶ ε]ἰς ἀπόγνωσιν ταύτην ἐνέ[βαλ]λε·

23.4.5 διὰ τοῦτο σιγὑπακούει αὐτῆς· Σῶτερ σῶσόν με.

23.5.1 Οὐ γὰρ μόνον εἰκὸς ἐλογίζετο ἡ αἱμόρρους καὶ ἔλεγε καθ᾿ ἑαυτήν·"Πῶς ὀφθήσομαι τῷ παντεπόπτμου, φέρ[ουσα] τὴν αἰσχύνην πταισμάτων ἐμῶν; Αἱμάτων ύσιν ὁ ἀ[μώ]μητος ἐὰν ἴδῃ, χωρεῖ μου ς ἀκαθάρτου,καὶ δεινότερον [ἔς]ται μοι τοῦτο πληγῆς,

23.5.5 ἐὰν ἀποστραφμε βοῶσαν αὐτῷ· [Σῶτερ σῶσόν με.] Συνωθοῦσί με πάντες ὁρῶντές με, ‘Ποῦ νυνὶ σύ προσέρ[χει;] βοῶντές μοι.Κατανόησον, γύναι, τὸ ασχός σου, γνῶθι [τίς] τίνι θέλεις ἐγγίσαι νυνί· τῷ ἀμωμήτἡ ἀκάθαρτος. Ἄ[πι]θι καὶ καθάρθητι ἀπὸ ύπου,καὶ τὸν σπίλον τὸν σὸν ἀπ[οσμή]ξασα,

23.6.5 τότε τούτπροσέρχει βοῶσα φωνῇ· Σῶτερ σῶσόν με.’  

23.7.1 – Τοῦ ἐμοῦ πάθους τάχα βουλεύεσθε χαλεπώτεροι, ἄνδρ[ες,] γενέσθαι μοι·μὴ γὰρ νῦν τἀγνοίκεκράτημαι; Οδα τι αὐτὸς καθαρός ἐστιν,

θεν αὐτῷ καὶ προσελεύσομ[αι] τῶν ὀνειδισμῶν υσθῆναι καὶ τῶν κηλίδων·μὴ κωλύσητε ον ῶσιν δρέψασθαί με·

23.7.5 διό, λίττομαι, ἄφετε κρά[ξαι ἐμέ·] [Σῶτερ σῶσόν με.]

23.8.1 – Οὐ νοεῖς τί αἰτεῖς, γύναι· ἄπιθι, μὴ ἡμεῖς ὑπὸ μέμψιν γενώμεθα.Ἂν ἐάσωμέν σε, πάντες αἴτιοι τῆς αὐτοῦ ἀτιμίας δεικνύμεθα· ἐὰν δὲ πάλιν σε θεάσωνται οἱ φοιτῶντες αὐτῷ νῦν προσιοῦσαν,ὥσπερ καταφρονοῦντα[ς] μέμψονται ἡμς

23.8.5 καὶ ς ἄφρονας κρινοῦσιν, ὅτι βος· Σῶτερ σῶσόν με.

23.9.1

– Ὑμεῖς, δύσμοροι, φθόνκεκράτησθε, ὅθεν ἐμὲ σωθῆναι οὐ βούλεσθε·ἡ πηγὴ πσι βλύζει τὰ νάματα· χάριν τίνος αὐτὴν ἀποφράττετε;

δού προσέρχομαι τῷ πλάστμου, κα[ὶ ἐ]ὰν θυμωθῇ, οὐκ ἔστιν ὑπὸ μέμψιν·ἐὰν δὲ σώσμε τῆς πληγῆς τῆς ἐμῆς,

23.9.5 τὴν αἰσχύνην κομίσησθε τι βοῶ· Σῶτερ [σῶσόν με.] 23.10.1 Καθορτε αὐτοῦ τὰ ἰάματα, καὶ τί τούς προσιόντας κωλύετε;Καθ᾿ ἑκάστην βοκαὶ προτρέπεται· ‘Δεῦτε πρός με νῦν, οἱ κοπιῶντες κακοῖς· ἐγγὰρ ὑμς ἀναπαύσοιμι.’ Χαίρει δῶρον διδούς πσι τὴν ὑγείαν,καὶ ὑμεῖς τί κεντσθε [κωλύ]οντές με,

23.10.5 ὡς προφάσει τιμῆς, μὴ βοῆσαι αὐτῷ· Σῶτερ σῶσόν με;

23.11.1

[Ὑμ]ῶν ὄμμασι τί ἐνεφάνησα; Ῥῶσιν γὰρ ς οὐκ οἴδατε [λήψ]ομαι·μὴ γὰρ μύσται ὑπάρχετε τοῦ Χριστοῦ; Τί δὲ ἀκολουθεῖτε [στυγνοῦν]τες αὐτῷ;

μεῖς πτερνίζετε τὸν ἄχραντον· ὅθεν ἀπόστη[τε], καὶ μόνος οὐκ ἔνι·φθόνου, φόνου δυσοσμίαν πνέετε·

23.11.5 διὰ [τοῦτ]ο κωλύετέ με τοῦ βον· Σῶτερ σῶσόν με."

[Ῥή]σεις ταύτας αἱμόρρους ἐλάλησε τάχα πρὸς τούς σοβεῖν [αὐ]τὴν θέλοντας,καὶ λαθραίως κρασπέδου προσήψατο· ὥς[περ] ἄνθρωπον γὰρ ἐπειρτο συλν   τὸν τθεότητι ἀκοίμητον· ὅ[μω]ς Χριστὸς νέσχετο τοῦ κλαπῆναι  πρὶν ὁ κλέψας πλευρὰν ἐν [δὲμ] τοῦ Ἀδὰμ

23.12.5 καὶ μορφώσας τὴν κράξασαν νῦν ἐν κλοπῇ· Σῶτερ σῶσόν [με.]

23.13.1

[Ὁ τ]ὰ πάντα εἰδς πρὶν γενέσεως, ὅστις πρὶν οὐκ γνόει [τί] πέπονθε,στραφεὶς επε πρὸς τούς μαθητὰς αὐτοῦ· "[Τίς] [δὴ] ἥψατο νῦν τοῦ κρασπέδου μου καὶ ἔλαβεν περ θέλησε; [Πῶ]ς φυλάττετε ον τὸν θησαυρόν μου;Γρηγορούντων ὑμῶν [τῶ]ν ἐμῶν μαθητῶν

23.13.5 μὴ κλαπεὶς ἐσυλήθην βοώσχειρί· Σῶτερ σῶσόν με;

23.14.1

[Ὑπ]ὸ τίνος αὐτὸ τοῦτο γέγονεν, ὑμεῖς γνῶναι ὀφείλετε, φίλοι μου·[νῦν] ἐγνώρισα τὸ δραματούργημα, νῦν ὑμῖν ἐκκαλύπτω τὸν [κλ]έψαντα δυνάμεις τρόππῶς ἐχρήσατο· ἀφωνίπρο[ς]ῆλθεν ἐμοὶ βοῶσα  καὶ κρατοῦσα στολὴν σπερ ἐπιστολήν,

23.14.5 θεραπείαν ἐδρέψατο κράζουσά μοι· Σῶτερ σῶσόν με.

23.15.1

[Ῥ]σιν ἔλαβεν ἡ προσελθοῦσά μοι, δύναμιν ἐξ ἐμοῦ γὰρ ἐλστευ[ς]ε·τί μοι φθέγγει, ὦ Σίμων Βαριωνά, ὅτι ὄχλοι πολλοί με συνέχουσι;   Οὐ ψαύουσί μου τῆς θεότητος· ατη, ψαύσασα δὲ στολῆς ὁρωμένης,θείας φύσεως σαφῶς ἐδράξατο

23.15.5 καὶ ὑγείαν [ἐκ]τήσατο κράξασά μοι· Σῶτερ σῶσόν με."

23.16.1

[Ὡς] κατεῖδεν δὲ τι οὐκ ἔλαθεν, ἡ γυνὴ ταῦτα συνελογίζετο·φησὶν τι "Ὀφθῶ τῷ σωτῆρί μουησοῦ, καθαρθεῖσα τούς σπίλους [μουοὐκέτι φόβος γὰρ οὐκ ἔστι μοι· τβουλγὰρ αὐτοῦ ἐξετέ[λουν] τοῦτο·ὃ ἠθέλησε, τοῦτο καὶ ἔδρασα·

23.16.5 ἐν γὰρ πίστει προσῆλθον βοῶσα αὐτῷ· Σῶτερ σῶσόν με.

23.17.1 Μὴ οὐκ δει ὁ πλάστης ἔπραττον, ἀλλ᾿νέσχετό μου ς καὶ εσπλαγχνος·μόνον ψαύσασα, ῥῶσιν ἐτρύγησα, ἐπειδήπερ ἡδέως σεσύλητο. Διὸ οὐ δέδοικα ὀ[φθῆ]ναι νῦν τῷ Θεῷ μου κηρύττουσα τι ἔστιν  ἰατρὸς ἀσθενῶν καὶ σωτὴρ τῶν ψυχῶν

23.17.5 καὶ δεσπότης τῆς φύσεως, ᾧπερ βοῶ· Σῶτερ σῶσόν με. Ἀγαθῷ ἰατρῷ σοι προσέφυγον, ἀπορρίψασά μου νῦν τὸ ὄνειδος.Κατ᾿ ἐμοῦ τὸν θυμὸν μὴ ἐγείρς σου, μηδὲ [τῇ] θεραπαίντσὀργισθς·

γὰρ θέλησας ἐτέ[λεσαπρὶν λογίσωμαι γὰρ ποιῆσαι τὸ δρμα,σύ ὑπῆρχες ς[υμ]βιβάζων με πρὸς αὐτό·

23.18.5 τὴν καρδίαν μου δεις κραυγ[άζου]σάν σοι· Σῶτερ σῶσόν με.  

23.19.1 – Νῦν νευρώθητι, γύναι, τπίστει σου θέλοντά με συλής[ασαθάρσει λοιπόν·οὐ γὰρ νεκεν τοῦ ἐλεγχθῆναί σε τού[των] πάντων εἰς μέσον παρήγαγόν σε, ἀλλ᾿να τούτους νῦν [πι]στώσωμαις συλούμενος χαίρω, οὐκ ἀπελέγχω·ὅ[θεν] ἔσο λοιπὸν ὑγιαίνουσα,

23.19.5 μέχρι τέλους τῆς νόσου σου κράζουσά [μοι]·   &nnbsp;[Σῶτερ σῶσόν με].

23.20.1 Οὐ χειρὸς τῆς ἐμῆς τοῦτο ἔργον νῦν, ἀλλὰ πίστεως τ[ῆς] σῆς τὸ κάτεργον·πολλοὶ ψαντο γὰρ τοῦ κρασπέδου μου, τῆς δυνάμεως δὲ οὐκ ἐπέτυχον, ἐπειδὴ πίστιν οὐ προ[σή]γαγον· σύ δὲ πίστει πολλἐμοῦ ψαμένη  τὴν ὑγείαν ἐδ[ρέ]ψω, ὅθεν σε νῦν

23.20.5 ἐπὶ πάντων προήγαγον, ἵνα βος· [Σῶτερ σῶσόν με.]"

23.21.1

ϊὲ τοῦ Θεοῦ ἀκατάληπτε δι᾿ ἡμς σαρκωθεὶς ς φιλάνθρωπος,ὡς ἐκείνην αἱμάτων τὸ πρότερον, οτως μαρτημάτων με λύτρωσαι, ὑπάρχων μόνος ἀναμάρτητος· ταῖς εὐχαῖς καὶ πρεσβείαις τῶν γίων,κλῖν[όν] μου τὴν καρδίαν, μόνε δυνατέ,

23.21.5 ἐπὶ τὸ μελετν σου τούς λόγους ἀεί, ἵνα σώσς με.  

XXXVIII. Усекновение главы Иоанна Предтечи

38.t.1.1

ΤΟY ΤΑΠΕΙΝΟY ΡΩΜΑΝΟY

38.pro 1.t.1

διόμελον

38.pro 1.1.1 Πρέπει σοι, Πρόδρομε, ἔπαινος ἄξιος,ὅτι τῆς αἰωνίας ζωῆςπερ ἀπέθανες ς μισήσας τὴν πρόσκαιρον.

38.pro 2.t.1

διόμελον

38.pro 2.1.1

τοῦ Προδρόμου ἔνδοξος ἀποτομὴ οἰκονομία γέγονέ τις θεϊκή,ἵνα καὶ τοῖς ἐν ιδτοῦ σωτῆρος κηρύξτὴν ἔλευσιν· θρηνείτω ον ρωδιὰς ἄνομον φόνον αἰτήσασα·οὐμενοῦν γὰρ τὸν τοῦ θεοῦ ζῶντα αἰῶνα γάπησεν,

38.pro 2.1.5

❘:ἀλλ᾿ ἐπίπλαστον, πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.t.1

διόμελον (App. Metr. xxix)

38.strop.1.1 Τὰ γενέσια τὰ τοῦ ρώδου πσιν ἐφάνησαν ἀνόσια,ὅτε ἐν μέστῶν τρυφώντων ἡ κεφαλὴ [] τοῦ νηστεύοντος  παρετέθη σπερ ἔδεσμα· τχαρσυνήφθη λύπη, καὶ τῷ γέλωτι ἐκράθη πικρὸς ὀδυρμός,

38.strop.1.5

τι τὴν κάραν τοῦ βαπτιστοῦ πίναξ φέρων  ἐπὶ τῶν πάντων εἰσῆλθεν, ὡς επεν ἡ παῖς·   καὶ διὰ στρῆνον θρῆνος ἐπέπεσε πσι  τοῖς ἀριστήσασι τότε σύν τῷ βασιλεῖ· οὐ γὰρ ἔτερψεν ἐκείνους οτε ρώδην αὐτόν·

38.strop.1.10φησὶ γὰρ ἐλυπήθη λύπην οὐκ ἀληθινήν,

❘:ἀλλ᾿ ἐπίπλαστον, πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.2.1 Οὐκ ἀνέμεινε γὰρ ὁ ρώδης οτε ἐχρόνισε λυπούμενος·ἀλλ᾿σπερ δη μελετήσας τὸ ἀσεβὲς εὐθύς ἐποίησεν,ἵνα τέρψῃ ἣν ἐμοίχευσεν· ἡ μοιχὰς γάρ, οὐχ ἡ κόρη ἀποκόψαι τὸν τῆς στείρας ἐζήτει καρπόν·

38.strop.2.5

τις καὶ τάχα πρὸ τῆς τομῆς τὴν ἰδίαν  γνώμην ἐδήλου τκόρβοῶσα αὐτῇ·

38.strop.2.7 “Δεῦρο μοι, τέκνον, συναίνεσον τμητρί σου·λόγον γὰρ κρύφιον ἔχω γυμνῶσαι πρὸς σέ· φανερῶ σοι τὴν βουλήν μου· ἐπιθυμῶ ἀνελεῖν

38.strop.2.10τὸν υἱὸν Ζαχαρίου· ἔδωκε γάρ μοι πληγὴν

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.3.1

πακούσασα δὲ ἡ παιδίσκη τοῦ παρανόμου μελετήματος  ἔφριξεν, ἔκραξεν· “Ὦ μῆτερ, ὢ τί δεινόν ἐστι τὸ πάθος σου·ἄφες τοῦτο ἀνιάτρευτον·

ν γὰρ θέλς θεραπεῦσαι χαλεπώτερον τὸ τραῦμα ποιεῖς σεαυτῇ·

38.strop.3.5 κοίμησον ἔνδον τῶν λογισμῶν σου τὸ ῆμα,μήποτε γένηται πτῶμα τῷ γένει ἡμῶν· οτε γὰρ μόνη τὸν ἐξ αὐτοῦ μόρον δέχῃ,ἀλλὰ κἀγκαὶ ρώδης καὶ οἱ ἐξ ἡμῶν· ἐὰν θάνῃ Ἰωάννης, γέγονε πάντα νεκρά,

38.strop.3.10καὶ ἐτάφημεν ζῶντες μνήμην λείψαντες κακήν,

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.4.1 “Τί ἐγένετο σοί, ὦ παιδίσκη; τί σοι συμβέβηκεν αἰφνίδιον;πόθεν ἐφείσω ωάννου καὶ τῆς μητρὸς ὑπερηγάπησας  τὸν μισοῦντα τὴν ζωὴν ἡμῶν;   ἀγνοεῖς πολλάκις, τέκνον, ἃ ὑπέθετο ρώδῃ ἕνεκεν ἐμοῦ,

38.strop.4.5 ’οὐκ ἔξεστί σοι’, [λέγων], ‘ἔχειν τὴν γυναῖκα  Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ σου· ἀπόθου αὐτήν’· θέλω ον δη τὴν ἄκαιρον παρρησίαν  τοῦ τολμηροῦ ἀποκόψαι, ἂν ερω καιρόν· ἀφελῶ αὐτοῦ τὴν γλῶτταν, μλλον δὲ τὴν κεφαλήν,

38.strop.4.10καὶ λοιπὸν οὐ λυποῦμαι ἔχουσα ἐν ἀσφαλεῖ

❘:τὴν ζωήν μου τὴν πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.5.1 “Ἀσεβοῦμεν, μῆτερ, οὐκ εἰς ἄλλους, ἀλλ᾿ εἰς ἡμς καὶ τὴν ζωὴν ἡμῶν,ὥσπερ [Ἰε]ζάβελ τὸν λίαν ὀλέσαι θέλουσα τὸν δίκαιον  ἑαυτὴν μλλον ἀπώλεσεν·

38.strop.5.4

Ὁ Ἠλίας μὲν ἐντόνως, Ἰωάννης δὲ ἐννόμωςλεγξεν ἡμς·

38.strop.5.5 ὁ ἐρημίτης σύν αὐστηρότητι επεν ς παραινῶν τῷ ρώδῃ· ‘οὐκ ἔξεστι σοί’· ὁ δὲ Θεσβίτης μετὰ πραΰτητος ερξε  τοῦ Ἀχαὰβ τὰς νεφέλας· οὐκ ἔβρεξε γάρ· διὰ τοῦτο, δέσποινά μου, θάψον τὸ σκέμμα σου νῦν

38.strop.5.10καὶ τὸ σκάμμα νεκρώσς, μὴ ποιήσς ς ἀεὶ

❘:τὴν αἰσχύνην τὴν πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.6.1 “Παρ᾿ ἐμοῦ διδάσκου, ἀνοσία, μὴ ἐπιχείρου νουθετῆσαι με·ὅταν γὰρ πάντα μάθς πλήρις τὰ νῦν ἐπιλανθάνει σε†·οὐ νοεῖς· οὐδὲ γὰρ δύνασαι·

ν γὰρ οτος ὁ βαπτίζων ἐπιμείνμε ὑβρίζων καὶ φαίνηται ζῶν,  

38.strop.6.5

καστος αἴρει τὴν πρὸς ἐμὲ παρρησίαν,καί, ἅπερ θέλει, ὡς θέλει λέγει κατ᾿ ἐμοῦ

ς τῆς τυχούσης, οὐχὶ δὲ βασιλευούσης,ὡς γυναικὸς ἰδιώτου καὶ οὐ σεβαστοῦ· ἀλλ᾿ ἡσύχασον, παιδίσκη· πλέον γὰρ σοῦ καὶ πολλῶν

38.strop.6.10τὸ συμφέρον γινώσκω· οδα κτήσασθαι τιμὴν

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.7.1

Ἐρωτῶ σε, μῆτερ, τὸ τοιοῦτον πότε βουλεύει τελεσθῆναι σοι;ἐν τῷ φωτὶ ἐν τῷ σκότει; τὸ ἀσεβὲς γάρ σου ἐνθύμημα  τῆς νυκτός ἐστιν ἐπάξιον· διὰ τίνος ον τελεῖται; τίς μὴ ναρκήσει φονεῦσαι προφήτην Χριστοῦ;”

38.strop.7.5 “Σύ ς θυγάτηρ συνέρχου τσε τεκούστοῦ ἀνελεῖν τὸν ἐχθρόν μου καὶ γένμοι χείρ”· “Δέομαι, μῆτερ, μὴ δι᾿ ἐμοῦ τῆς ἀθλίας  δέξεται γῆ τὸ ἀθῷον αμα τοῦ σοφοῦ·

ς ἐσφάγη Ζαχαρίας, νῦν ωάννης τμηθῇ·

38.strop.7.10κἀγμὴ ὑπουργήσω, μήπως λήψωμαι πληγὴν

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.8.1

“Ἰωάννης σοι προετιμήθη, ὦ παναθλία καὶ ταλαίπωρε,τῆς βαστασάσης σε κοιλίας; ὁ βαπτιστὴς ἀναγκαιότερος  κατεφάνη τἀνοίσου; οὐκ αἰδεῖσαι τούς μαστούς μου, οἐποίησαν τροφήν σου; ὡς εἴθοις γε μή·  

38.strop.8.5 τί γὰρ ἐζήτουν κατ᾿ ἐμαυτῆς ἀναθρέψαι  τὴν διὰ τῆς ἀπειθείας ἐχθραίνουσαν μέ; τί δὲ πείχθην τῷ βασιλεῖ συναφθῆναι  διὰ τὸ περισωθῆναι τὴν θλίβουσαν μέ; διὰ τί δὲ προλυποῦμαι; γένηται ῆμα ἐμόν·

38.strop.8.10καὶ θέλω τελεῖται· καὶ μὴ θέλουσα ποιεῖς

❘:τὴν βουλήν μου τὴν πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.9.1 Νῦν ον ἡσυχάσω καὶ μὴ δείξω τπαγκακούργῳ ἃ βουλεύομαι·μήποτε σκέψηται καὶ ερτοῦ ἐνθυμίου μου ἀναίρεσιν  ἡ τεχθεῖσα μου εἰς κόλασιν.” τῶν τοιούτων ἐσκεμμένων καὶ πολλάκις εἰρημένων ὑπὸ τῆς μητρὸς

38.strop.9.5 ἡ μὲν θυγάτηρ ἐν ἡσυχίδιῆγεν,ἡ δὲ τεκοῦσα ἐνήχει τότε τῷ ἀνδρὶ λέγουσα· “Ἄνερ, τῶν γενεσίων σου ρα·ποίησον μιν ἡμέραν φαιδρς ἑορτῆς· εὐφρανθῶμεν ἐν τῷ γήρει· τὴν γὰρ νεότητα μοῦ

38.strop.9.10λαβν ὁ ἀδελφός σου περιέσυρε κακῶς

❘:εἰς τὸν βίον τὸν πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.10.1

Ὁ Ἡρώδης ον ὑπὸ τῶν λόγων τῆς ἐπιβούλου βουκολούμενος  μέγα ἐκραύγασε βοήσας καὶ ς ἀσύνετος ἐν γέλωτι  τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀνύψωσε· “Κοινωνέ μου”, λέγων, “γύναι, καὶ ἐν τούτχάριν ἔχω τῷ φίλτρτῷ σῷ·

38.strop.10.5

ν ον τελέσω τῶν γενεσίων τὴν ραν,σύ τί προσάγεις μοι δῶρον ἄξιον ἐμοῦ;”   “Τί σοι προσάξω; δούλην ἐμαυτήν, καὶ πάλιν  τὴν ἐξ ἐμοῦ παραστήσω ὀρχήστριαν σοί,

38.strop.10.9 τὴν εὐφραίνουσάν σε πάνυ, καὶ φαιδρυνῶ ἀληθῶς

38.strop.10.10τὴν τῆς γενέσεως ἡμέραν, ἣν ποιήσεις, βασιλεῦ,

❘:διὰ τέρψιν τὴν πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.11.1

πεκλίθη ον τῷ παρανόμτῆς πονηρς αὐτοῦ γενέσεως  ἡ τρισκατάρατος ἡμέρα, ἣν καὶ αὐτὸς κατηράσατο  Ἰὼβ οτω φθεγξάμενος,

ἢ ὡς επε Ζαχαρίας· “Ἡ ἡμέρα ἔσται ἐκείνη σκότος καὶ οὐ φῶς”·

38.strop.11.5 κν γὰρ ἐρρέθη τοῦτο περὶ τῆς ἡμέρας,ὅτε τὸ φῶς τῶν ἐν σκότειν ἐν τῷ σταυρῷ,

μως ρμόττει ττοῦ ρώδου ἡμέρᾳ,ὅτι ἐν ταύτἐκτάνθη φίλος τοῦ φωτός· καὶ ὁ κτείνας μὲν οὐκ ἔστιν, ὁ δὲ κτανθεὶς καὶ ἐστὶ

38.strop.11.10καὶ λαλεῖ μετὰ θνῆσινλκων πάντας πρὸς ζωὴν

❘:τὴν ἀεὶ καὶ οὐ πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.12.1

ίψας ταῦτα πάντα ὁ ρώδης τῶν ἑαυτοῦ λοιπὸν ἐγένετο,καὶ τῆς ἡμέρας συμφθασάσης τῶν γενεσίων, καθς γέγραπται,ἐν αὐτδεῖπνον ἐποίησε μεγιστσι καὶ τοῖς φίλοις, χιλιάρχοις καὶ συμβούλοις πσιν ὁμαδόν·

38.strop.12.5 τοῦ δὲ ἀρίστου μετὰ χαρς τελουμένου  καὶ ἐσθιόντων ἡδέως τῶν ἀριστητῶν, ἄφνω ἐτράπη ἡ τράπεζα εἰς παγίδα,καὶ ἐγενήθη τὸ βρῶμα σκάνδαλον αὐτοῖς, ἐπειδὴ τὴν κεκρυμμένην παγίδα τοῦ βαπτιστοῦ

38.strop.12.10οὐ συνέτριψαν γνόντες, ἀλλ᾿νέσχοντο ὁρν

❘:διὰ τέρψιν τὴν πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.13.1

ς ον εδε πάντας μεθυσθένταςρωδιὰς ἡ πολυμήχανος,ἥνπερ ἐζήτει εὐκαιρίαν εὑροῦσα, επεν ἐν ψυχαὑτῆς·“Ἴδε, ὥρα ν ἐθήρευον· νῦν τελεῖται περ θελον, καὶ φονεύεται ὁ λέγων μοιχάδα ἐμέ·

38.strop.13.5 δεῦρο ον, τέκνον, προσάξω σὲ τἡμέρ

38.strop.13.6δῶρον καλὸν ὑποτάσσονρώδην ἡμῖν· εἴσελθε, τέκνον, χαρίτωσον τῷ ποδί σου  τὸν βασιλέα καὶ πάντας τούς φίλους αὐτοῦ· μεταστρέφς τὴν καρδίαν τοῦ σεβαστοῦ πρὸς ἡμς

38.strop.13.10†ὡς στρεβλὸν τόξον ἄρτι· κερδανοῦμεν τιμὴν

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.14.1 Μετεποίησεν ἡ ἀνοσία τοῖς λόγοις τούτοις τὸ κοράσιον,καὶ κοσμηθὲν ἐπὶ τὸ πργμα τὸ ἀναιδὲς περιεβάλλετο  ἀτιμίαν ς ἱμάτιον· οἱ δὲ φίλοι τοῦ ρώδου τὸ μὲν κάλλος τῆς παιδίσκηςνεσαν πολύ,

38.strop.14.5 τῆς δὲ τεκούσης τὴν ἀδιάτρεπτον γνώμην  καὶ τὸν σκοπὸν ἐννοοῦντες επαν ἐν κρυφῇ· “Βλέπετε γνώμηνρωδιάδος τῆς πόρνης,πῶς καὶ ν ἔτεκε θέλει δεῖξαι κατ᾿ αὐτήν; οὐκ ρκέσθη τἰδίἀναισχυντίαὐτῆς,

38.strop.14.10ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκ σπλάγχνων ἔχρανεν ἐπὶ ἡμῶν

❘:διὰ τέρψιν τὴν πρόσκαιρον.: ❘  

38.strop.15.1 Ἀψευδὴς ὁ λόγος τῆς σοφίας· ‘τέκνα μοιχῶν ἔσται ἀτέλεστα,καὶ παρανόμου κοίτης σπέρμα ἀφανισθήσεται εἰς τέλεον’·ὥσπερ τοῦτο τὸ κοράσιον,

πρὸς ραν μὲν σχύνθη, μετ᾿ ὀλίγον δὲ πολλάκις χεῖρον τι ποιεῖ”·

38.strop.15.5 τούτων δὲ πάντων οὐ φανερῶς λεγομένων,ἦλθε κατόπιν τῶν λόγων ἔργα πονηρά· ἡ γὰρ παιδίσκη ὀρχησαμένη ἐν μέστῶν ἀριστώντων τὸ στόμα ἔπλησε κραυγῶν· “Βασιλεῦ”, φησίν, “Ἡρώδη, ὡς ἐκ μελέτης ἐστὶν

38.strop.15.10ἡ ὀρχήστρια ατη· πάνυ ἔχει ἐν ψυχ

❘:τὴν πορείαν τὴν πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.16.1 Νικηθεὶς ὁ ἄναξ τοῖς ἐπαίνοις τῶν εὐφημούντων τὸ κοράσιον

38.strop.16.2ὤμοσε τότε ἐπὶ πάντων· “Ὃ ἂν αἰτήσμε, παρέχω σοι  ὑπὲρ ταύτης τῆς ὀρχήσεως”· ἡ δὲ παῖς ἐξῆλθε καὶ φησὶ πρὸς τὴν τεκοῦσαν· “Αἰτήσομαι τί;”

38.strop.16.5 “Αἴτησον, τέκνον, τὴν κεφαλὴν ωάννου  τοῦ βαπτιστοῦ, ὅτι ταύτης μόνης ὑστερῶ”· “Οἴμοι, τεκοῦσα, εἴθε ἐτμήθην τούς πόδας  καὶ μὴ ἐξέδραμον πρός σε μαθεῖν παρὰ σοῦ· εἴθε πάλιν ἐφιμώθην καὶ μὴ ρώτησά σε

38.strop.16.10ἃ οὐκ ἔδει· εἴθε σκησα σιγὴν

❘:αἰωνίαν οὐ πρόσκαιρον.”: ❘

38.strop.17.1 Οτως ἔδει λέξαι τὴν παιδίσκην· ὅμως οὐδὲν τούτων ἐφθέγξατο·ἦν γὰρ ἐκ γῆς ἀκανθηφόρου, ῥίζης κακῆς πικρὸν ζιζάνιον,νόσον ἔχουσα θανάσιμον·

ς γευσάμενος ρώδης οὐκ ἀπέπτυσεν, ἀλλ᾿ ἔσχεν ἔνδον ἑαυτοῦ· 38.strop.17.5

θεν μὴ πέμψας τοῦτο ρεύξατο φόνον  καὶ τὴν τοῦ θείου προδρόμουμεσε τομὴν πόνον γεννῶσαν τῷ ἐκτελέσαντι φόνον  καὶ τὴν τομὴν τοῖς τιμῶσι νέμουσαν τιμήν·

φανίσθη γὰρ ὁ κτείνας, οἱ δὲ τιμῶντες πιστοὶ

38.strop.17.10εἰσὶν ἔτι καὶ ζῶσι ποριζόμενοι ζωὴν

❘:αἰωνίαν, οὐ πρόσκαιρον.: ❘

38.strop.18.1

ϊὲ τοῦ ὄντως ἱερέως, τέκνον τῆς στείρας καὶ προφήτιδος,θρέμμα ἐρήμου, Ἰωάννη, ὅτι νηστείας σου ἐμνήσθημεν,δὸς ἰσχύν ἱνὰ νηστεύσωμεν· γενηθῶμεν μιμηταί σου, κν εἰς τοῦτο ἰσχύεικαστος ἡμῶν·

38.strop.18.5 οὐ γὰρ δεσπόζει τινὸς [ἡμῶν] ἡ κοιλία,ἀλλὰ ἡμεῖς τῆς κοιλίας κρατοῦμεν ἀεὶ κατὰ τὸν Παῦλον· “Τὰ βρώματα τκοιλίκαὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν”· ἡμεῖς δὲ Χριστοῦ τοῦ νηστεύσαντος βουλήσει καὶ ἀφελόντος ἡμῶν

38.strop.18.10τὴν πεῖναν τὴν ἀρχαίαν, ἣν ἐπείνασεν Ἀδὰμ

❘:διὰ τέρψιν τὴν πρόσκαιρον.: ❘  

24 (XIII). Насыщение 5000 человек 5 хлебами

24.t.1

Τδʹ τῆς ζʹ ἑβδομάδος, κοντάκιον εἰς τούς πέντε ἄρτους, φέρον ἀκροστιχίδα

τήνδε·&llt; ποίημα ωμανοῦ τοῦ ταπεινοῦ]

χος πλ. δʹ ... πρός· Τίς ἐφύλαξε τὴν τοῦ μαθητοῦ.

Προοίμιον

24.pro.1 Τούς ἐκ τῆς σῆς τρεφομένους σαρκός, ἐλεῆμονἀπὸ λιμοῦ καὶ ἀνάγκηςυόμενος πάσης, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν σου τἱκεσίτῆς Θεοτόκου ἀξίωσον ἡμς, ὅτι ὑπάρχεις, σωτήρ, ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος. Πάντες ἄγγελοι οἱ ἐν οὐρανοῖς θαυμάζουσι τὰ ἐπ[ίγεια], ὅτι ἄνθρωποι γηγενεῖς τὰ κάτω κατοικοῦντες  ὑψ[οῦνται] τδιανοίκαὶ φθάνουσι πρὸς τὰ ἄνωμέτοχοι Χ[ριστοῦ ὄν]τες τοῦ ἐσταυρωμένου.

24.1.5 Τὸ σῶμα γὰρ αὐτοῦ πάντε[ς] ἅμα ἐσθίουσι   τῷ ἄρττῆς ζωῆς πρόθυμοι προ[σκυνοῦντες],   ἀθάνατον ἐλπίζουσιν ἐντεῦθεν σωτηρίαν· κν αἰ[σθη]τῶς γὰρ ἄρτος ὁρταινοητῶς γιάζει αὐτούς ς ὑ[πάρχων]

24.1.10 [ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.]

24.2.1

τι σάρξ ἐστι τοῦ Ἐμμανουὴλ ὁ ἄρτος νπερ λαμβάν[ο]μεναὐτὸς πρῶτος πάντας [ἡμς] διδάσκει ὁ δεσπότης·[]νίκα γὰρ πρὸς τὸ πάθος ἐλήλυθεν ἑκουσίωςἔκλα[σε] Χριστὸς ἄρτον τὸν τῆς σωτηρίας

24.2.5 καὶ λέγει τοῖς αὐτοῦ ἀποστόλοις, ὡς γέγραπται· "Προσέλθετε νυνί, φάγετε ἀπὸ τούτου  [καὶ] τεύξεσθε ἐσθίοντες ζωῆς τῆς αἰωνίου· ἔστι γὰρ σάρξ [μου] ατη ἡ βρῶσιςἐπειδήπερ ἐγὼ ὃν ὁρτε ὑπάρχω

24.2.10 [ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.]"

24.3.1

σμεν παντες, ὅσοι ἐν Χριστῷ τὴν πίστιν πσαν κεκτήμ[ε]θα, ὡς τῷ ἄρττῷ μυστικῷ προθύμως προσιόντ[ες],λαμβάνοντες δὲ πρὸς τούτοις ποτήριον σωτηρίουγνώμ[ης] καθαρς ὄντες καὶ ἀνυποκρίτου,

24.3.5 τοῦ σώματος Χριστοῦ ἅ[μα] τε καὶ τοῦ αματος   ἐν πίστει ταὐτοῦπαντες μ[ε]τασχόντεςἰσάγγελον ἐλπίζομεν ἐκ τούτων πολιτείαν· []στι γὰρ ὄντως τοῦ πεπονθότος  Ἰησοῦ τοῦ Χριστοῦ τὸ πανάγιον σῶμα

24.3.10 [ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.] Ἤλθομεν παντες ἀκοῦσαι καὶ νῦν πῶς κράζει τὰ εὐαγγέλ[ιακαὶ θαυμάζειν τὸν ησοῦν· αὐτὸς γὰρ ἀπορρήτως  διέθρεψεν ἐν ἐρήμτὰς πέντε πρὶν χιλιάδας· θαῦμα φοβερόν, πάς[ης] ἐκπλήξεως γέμον.

24.4.5 Λαβν γὰρ ὁ σωτὴρ πέντε ἄρτους, ὡς γέγραπταιἐκτρέφει ἐξ αὐτῶν ταύτας τὰς χιλιάδαςκαὶ π[άν]τες ἐκορέσθησαν σοφίτἀφράστῳ· οὐδὲ γὰρ πλήθους ἔχ[ρῃ]ζον ἄρτωνἐπειδήπερ παρῆν ὁ Χριστὸς ὁ ὑπάρχων

24.4.10 ἄρτος ἀφθαρ[σίας ἐπουράνιος].

24.5.1 Μνήμην βούλομαι ποιήσασθαι νῦν τὸ πλῆθος πῶς διετρέφετο· γεωργοῦ [τε] καὶ ἰατροῦ παρόντος ἐν ἐρήμῳ,ἡ χώρα ἡ ἀσθενοῦσα καὶ ἔχουσα τὰς ἀκάνθας   ἔσπευσεν εὐθύς φθάσαι τὸν εὐεργετοῦντα.

24.5.5

ώρα δὲ Χριστὸς πάντας καὶ ἐσπλαγχνίζετοκαὶ πρῶτον ὁ σοφὸς δίδωσι θεραπείαν   καὶ δύναμιν χαρίζεται ττούτων ἀσθενείᾳ· οτοι δὲ τότε τῆς ἰατρείας   ἀπολαύσαντες ἔγνωσαν τι ὑπάρχει

24.5.10 ἄρτος ἀφθαρσίας [ἐπουράνιος]. 24.6.1

παξάπαντας ὁ πάντων Θεὸς ἰάτρευε τούς ἐν θλίψεσιθεραπεύων καὶ τῶν ψυχῶν τὰ πάθη ς δυνάστης,λαμβάνων συγκληρονόμους ὁ πλούσιος κληρονόμος   πάντας τούς πτωχούς, μόνον ἐὰν βουληθῶσιν.

24.6.5

Ἐν σδὲ αὐτοῖς ταῦτα εὐηγγελίζετοτὸ μέτρον πρὸς δυσμὰςχετο τῆς ἡμέρας   καὶ λον τὸ συνάθροισμα ὑπῆρχεν ἐν νηστείκεκορεσμένον διδασκαλίαις   καὶ εἰδὸς ς ὑπάρχει Χριστὸς τοῖς ἀνθρώποις

24.6.10 ἄρτος ἀφθαρσίας [ἐπουράνιος].

Ῥᾴως μάθωμεν τί μὲν τῷ Χριστῷ ἐφθέγγοντο οἱ ἀπόστολοιτί δὲ ὁ σωτὴρ πρὸς αὐτούς εὐθέως ἀπεκρίθη.Αὐτὸς μὲν γὰρ ς προγνώστης τὰ μέλλοντα προεώραοτοι δὲ οὐδὲν τούτων δύναντο γνῶναι·

24.7.5 αὐτὸς μὲν γὰρ Θεὸς κτίστης τε τοῦ παντός ἐστιναὐτοὶ δὲ ἀσθενεῖςσαν ς ὄντες κτίσμα· αὐτὸς μὲν δυνατός ἐστιν, ἀδύνατοι δὲ οτοι· ἀλλὰ παρέσχε δύναμιν τούτοιςδιαθρέψας αὐτούς θεϊκῶς ς ὑπάρχων

24.7.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.8.1

ς γὰρ εἴδοσαν οἱ τοῦ λυτρωτοῦ ἀπόστολοι ς ἐξέδραμεν   ἡ ἡμέρα πρὸς τὰς δυσμάς, σπουδαίως προσελθόντες·"Διδάσκαλε, ἀνεβόων, ἀπέκλινεν ἡ ἡμέρα·   πς δὲ ὁ λαὸς οτος νηστείαις ἐτάκη·

24.8.5 ὁ τόπος δέ ἐστιν ἔρημος, ὡς ἐπίστασαι· ἀπόλυσον αὐτούς πρὶν γενέσθαι ἑσπέραν, ἵν᾿ ἄρτους ἀγοράσωσιν ἐλθόντες εἰς τὰς κώμας· οὐ γὰρ ἀρκοῦσιν οτοι νηστεύειν  ὡς ἡμεῖς, ος παρέσχες ἰσχύν ς ὑπάρχων

24.8.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.9.1 Μέγας πέφυκας τοῦ κόσμου σωτὴρ καὶ γνῶσιν πάντας ἐδίδαξας· διαθρέψας δὲ τὸν λαὸν ἐν λόγοις ἀληθείας,ὡδήγησας τούς ἀνθρώπους πρὸς τρίβον τῆς σωτηρίαςδεδωκς αὐτοῖς γνῶναι τὴν δικαιοσύνην·

24.9.5 αὐτοὶ μὲν τὰς ψυχὰς νοητῶς ἀπετράφησαντὸ σῶμα δὲ λοιπὸν χρζουσι θεραπεῦσαικαὶ μάλιστα τὰ νήπια καὶ τούτων αἱ μητέρες·

μεριμνῶντες παρακαλοῦμεν  ἵνα θρέψς αὐτούς, λυτρωτά, ὡς ὑπάρχων

24.9.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος. Ἀλλά, Κύριε, ὁρῶμεν νυνὶ πῶς στέργουσί σε οἱ ἄνθρωποιἀντὶ πάσης οτοι τρυφῆς τούς λόγους ἀγαπῶντες·ἂν γένηται δὲ ἑσπέρα, καὶ μέλλουσιν ὑποστρέφειν· πόρος μὲν οὐδεὶς ἄρτων ἐστὶν ἐν ἐρήμῳ,

24.10.5 καὶ πίπτουσιν εἰκὸς ἀσιτίαν οὐ φέροντεςἈπόλυσον αὐτούς· σφόδρα γὰρ μεριμνῶμεν· ἀπέλθωσιν, ὠνήσωνται τροφὰς πρὸ τῆς ἑσπέρας·   τούς μαθητάς σου καὶ ἀποστόλους   συμπαθεῖν ἐξεδίδαξας πσιν, ὑπάρχων

24.10.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος."

24.11.1 Νῦν ὁ Κύριος πρὸς τούς μαθητὰς τί ἔφησεν ἐπακούσωμ[εν]· "Μεριμνῶντες δότε τροφὴν καὶ ἄρτους τοῖς πεινῶσιν·οὐ χρζουσιν ἐξ ἑτέρων χορτάσματα ἀγοράζειν· θρέψατε αὐτούς πάντας ἐνταῦθα προθύμως."

24.11.5 Εὐθύς δ[] πρὸς αὐτὸν ἀντεφθέγξαντο λέγοντες· "Ἀμέτρητός ἐστιν ὄχλος ὁ συνηγμένοςκαὶ ἄρτους ν θελήσωμεννήσασθαι, οἰκτίρμον, διακοσίων οὐκ ἐξαρκέσει   δηναρίων αὐτοῖς· σύ δὲ πέφ`#965;κας μόνος

24.11.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.12.1

πως ἐμάθομεν  – καὶ τὸ ἀληθὲς οὐ κρύπτομέν σοι, διδάσκαλε – , εἰ μὴ πέντε ἄρτους ἡμῖν κριθίνους οὐχ εὑρήσεις·οὐδεὶς ἡμῶν οὐδὲ τούτους ἐκόμισεν ἐν ἐρήμῳ· παῖς γὰρ συμπαρν τούτους βαστάσας ἐπέστη·

24.12.5 οὐκ ἔστιν [δὲ] ἡμῖν τρόπος ἄλλος, φιλάνθρωπε· πρὸς πλῆθος δὲ πολύ, ἄπειρον, π[αν]οικτίρμονἀρκέσαι πῶς δυνήσονται οἱ πέντε ἄρτοι οὗ[τοι;]

χει πρὸς τούτοις δύο ἰχθύαςἀλλὰ σπεῦσον καὶ θρέψον [αὐ]τούς ς ὑπάρχων

24.12.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.» 24.13.1

πὸ τῶν αὐτοῦ μαθητῶν ὁ Χριστὸς τούς λόγους τούτους ς κουσενἀπεκρίθη οτως αὐτοῖς· "Πλανσθε οὐκ εἰδότες ς κόσμου ὑπάρχω κτίστης· τοῦ κόσμου δὲ προνοοῦμαι· οδα δὲ σαφῶς ἄρτι ν χρζουσιν οτοι·

24.13.5 τὴν ἔρημον ὁρῶ καὶ τὸν λιον δύναντατὸν δρόμον δὲ ἐγἔταξα τῷ ἡλίῳ· τὸν κάματον ἐπίσταμαι τοῦ πλήθους τοῦ παρόντος· οδα τί μέλλω πράττειν εἰς τούτους· θεραπεύσω τὴν πεῖναν αὐτὸς ς ὑπάρχων

24.13.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.14.1 Τοῦτο οἴεσθε ἔσθ᾿τε ὑμεῖς ἀνθρώπινά με λογίζεσθαιοὐκ εἰδότες τι ἐγτὰ πάντα πρὶν γενέσθαι  ἐπίστα[μαι] ὡς δυνάστης· τὰ κρύφια προγινώσκωνοδα πρὸ [ὑμ]ῶντι οὐκ ἔχετε ἄρτους·

24.14.5 βουλδὲ τὑμῶν ἡρμοσάμην [εἰπ]ὼν ὑμῖν· ’Παράσχετε τροφὴν πσι τοῖς συμπαροῦσι.’ [Φρο]νεῖτε γὰρ ἀνθρώπινα ἀτόπως μεριμνῶντες· τί με[ριμ]ντε, ὦ μαθηταί μουοὐκ εἰδότες ς πρόκειμαι ἄφθονος πσιν

24.14.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος; 24.15.1 [Οὐδ]ὲ μέμνησθεπως ἡ ἐμὴ παρθένος μήτηρ μ[ε ᾐ]τήσατο  [ἐν] τοῖς γάμοις τοῖς ἐν Κανὰ εἰποῦσα· ‘Ὑϊέ μου,οὐκ ἔχουσιν [ονον] ὧδε οἱ τρέφοντες ἐν τοῖς γάμοις’; Ὅπως δὲ ἐγταύ[τῃ] πεισθεὶς ς μητρί μου

24.15.5 τὴν φύσιν ς Θεὸς τῶν ὑδάτων με[τέβ]αλονἀμπέλου δὲ χωρὶς ονον ἐδωρησάμηνΔιόπερ [δυ]νατός εἰμι καὶ ἄρτι διαθρέψαι νεύματι μόνῳ ἅπαν τὸ πλῆθος· καὶ γὰρ ἄμπελος πέφυκα καὶ τοῖς πεινῶσιν

24.15.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.16.1

[Ὑ]μεῖς οὐ δύνασθε φροντίζοντες νῦν τροφὴν παρέχειν ς ἄνθρωποι· ἢ γὰρ θρέψατε τὸν λαὸν οἱ οτως μεριμνῶντες,ἢ θρέψαι αὐτούς μηδ᾿λως ἰσχύοντες σιωπτε· μόνος γὰρ ἐγπάντων φροντίζω ς κτίστης

24.16.5 ὑπάρχων ἀγαθὸςς Θεὸς προαιώνιοςκαὶ πάσδὲ σαρκὶ πσαν τροφὴν παρέχω· ὑμεῖς δὲ θεωρήσαντες τὸ πλῆθος μεριμντε καὶ οὐ νοεῖτε τὸν χορηγοῦντα, ὅτι ἄνωθεν πρόκειμαι πσι παρέχων

24.16.10 ἄρτον ἀφθαρσίας ἐπουράνιον.

24.17.1 [Τί] λογίζεσθε καὶ λέγετε νῦν καθ᾿ ἑαυτούς προεπίσταμαι, ὡς []ρῶντες νῦν τὸν λαόν, τὸν τόπον καὶ τὴν ραν,’Τίς θρέψει τὸ πλῆθος παν, λογίζεσθε, ἐν ἐρήμῳ;’   Ὅθεν φανερῶς γνῶτε τίς πέφυκα, φίλοι·

24.17.5 ἐγτὸν σραὴλ ἐν ἐρήμδιέθρεψα   καὶ ἄρτον οὐρανοῦ τούτοις ἐδωρησάμην· ἐκ πέτρας δὲ ἐξήγαγον τὸ δωρ ἐν ἀνύδρῳ, πρὸς ἐπὶ τούτοις ὀρτυγομήτραν   παρεσχόμην ἀφθόνως αὐτοῖς ς ὑπάρχων

24.17.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.18.1

[Ἅμα] δύναται καὶ λόγος ἐμὸς καὶ νεῦμα σῶσαι τὰ σύμπαντα· [ἵν]α γνῶτε δὲ τὴν ἐμὴν καὶ ἄρτι δυναστείαν,ποιήσατε κατὰ τάξιν τὰ νήπια καὶ τούς ἄνδρας  ἅμα γυναιξὶ πάσαι[ς] νῦν ἀνακλιθῆναι,

24.18.5 καὶ δείξω ς Θεὸς καρποφόρον τὴν ἔρημον· ἐμοῦ μὲν τούς καρπούς νεύματι γεωργοῦντ[ος], ἐργάται δὲ δειχθήσεσθε ὑμεῖς καὶ ὑπηρέται, καὶ διαθρέψωλον τὸ πλῆθος  ὅτι μόνος ὑπάρχω προκείμενος πσιν

24.18.10 [ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος]."

24.19.1 Πρὸς ἃ ἤκουσαν παρὰ τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔσπευσαν οἱ ἀπόστολοι· τπροστάξει γὰρ ταὐτοῦ τὸ πλῆθος κατὰ τάξιν  εὐθέως ἀνακλιθῆναι ἐποίησαν προσηκόντως· χόρτος [ἦν] αὐτοῖς στρωμναὶ καὶ τράπεζαι μα.

24.19.5 Τούς πέντε δὲ Χ[ριστὸς] τότε ἄρτους κομίζεται   καὶ λέγει παρευθύς, βλέψας πρὸς τὸν πατέρα·   "Τὰ ἔργα σου ἐργάζομαι· ὑπάρχω γὰρ υἱός σου, [καὶ] γὰρ τὸν κόσμονλον ἐν πρώτοις   μετὰ σοῦ καὶ τοῦ πνεύματος ἔκτισα ὥ[σπερ]

24.19.10 ἄρτος ἀφθαρσίας [ἐπουράνιος.]"

24.20.1

δού ς κύριοι οἱ δοῦλοι Χριστοῦ ἀνέμενον ἀνακείμενοι   ὑπ[ηρέ]την τὸν ησοῦν καὶ ερον παραυτίκα·τούς πέντε γὰρ τού[τους] ἄρτους εὐλόγησεν ὁ δεσπότηςλέγων πρὸς αὐτούς οτω φωνἀοράτῳ·

24.20.5 "Αὐξάνεσθε ὑμεῖς αἰσθητῶς καὶ πληθύνεσθεκαὶ θρέψατε νυνὶ πάντας τούς συμπαρόντας.» Εὐθέως δὲ ὑπήκουσαν οἱ ἄρτοι τῷ Κυρίῳ· ἔτικτον οτοι ἀορασίᾳ, ὥσπερ επεν αὐτοῖς ὁ Χριστὸς ς ὑπάρχων

24.20.10 ἄρτος ἀφθαρσίας [ἐπουράνιος].

24.21.1 Νοῦς οὐ δύναται ἀνθρώπων οὐδεὶς τὸ θαῦμα λως λογίσασθαιπῶς οἱ ἄρτοι οἱ ὁρατοὶ ἐπέρρ[εο]ν ἀοράτως·ἡ αξησις δὲ ἡ τούτων ἡ ἄφραστος ποῦ ἐνήργειἐν τοῖς μαθηταῖςρα ἐν ταῖς τραπέζαις;

24.21.5 Τὸν τρόπον οὐκ εἰδς τοῦ ἀρρήτου θεάματος   τὸ θαῦμα σιωπῶ, πίστει δὲ διορθοῦμαι   τὸν νοῦν μὴ ἐφικνούμενος πρὸς βάθος μυστηρίου,   δώδεκα βλέπων ἄρτι κοφίνους   πληρωθέντας κλασμάτων, ὡς οδεν ὁ μόνος

24.21.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.22.1 Οτως πλήθυνον καὶ πσιν ἡμῖν τὸ πλῆθος τῆς εὐσπλαγχνίας σουκαὶ καθάπερ τότε, σωτήρ, τὸ πλῆθος ἐν ἐρήμἐχόρτασας ἐν σοφίκαὶ ἔθρεψας ἐν δυνάμειχόρτασον ἡμς πάντας τὴν δικαιοσύνην,

24.22.5 περι[σφίγγ]ων ἡμς ἐν τπίστει σου, Κύριε· διάθρεψον ἡμς πάντας, [ὡς] ἐλεήμωνκαὶ δὸς ἡμῖν τὴν χάριν σου καὶ ἄφεσιν πταισμάτων ταῖς ἱκεσίαις τῆς Θεοτόκου, ὅτι μόνος Χριστὸς καὶ οἰκτίρμων ὑπάρχεις,

24.22.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

24.23.1

[Ὕ]μνον παντες ὀφείλομέν σοι, Χριστέ, σωτὴρ ἀναμάρτητεκαὶ πιστεύομεν τι σύ Θεὸς ν πρὸ αἰώνων  ὁ τεχθεὶς ἐκ τῆς παρθένου καὶ ἔμεινας ὑπῆρχες· μόνος δὲ αὐτὸς οδας τοῦ τόκου τὸ [θ]αῦμα·

24.23.5 τούς ἄρτους γὰρ ἡμεῖς οὐκ εἰδότες πῶς ἔτικτοντὸν τόκον σου, σωτήρ, τὸν ἐξ ἀπειρογάμου   χωρῆσαι πῶς δυνάμεθα καρδίαις ἀνθρωπίναις;

θεν σε πάντες δοξολογοῦμεν  ὅτι σύ εΘεὸς τοῦ παντὸς καὶ ὑπάρχεις

24.23.10 ἄρτος ἀφθαρσίας ἐπουράνιος.

25 (LXXXVIII). Исцеление слепого от рождения

25.t.1

Κυριακεʹ, κοντάκιον εἰς τὸν ἐκ γενετῆς τυφλόν, ἦχος δʹ, πρός· Ἐπεφάνης ...

ΤΓαλιλαίᾳ.

Προοίμιον

25.pro.1 Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος,σοί, Χριστέ, προσέρχομαις ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆςἐν μετανοίκραυγάζων σοι·"Σύ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον."

25.1.1

εῖθρόν μοι δώρησαι, Σωτήρ, σοφίας τῆς ἀρρήτου καὶ γνώσεως τῆς ἄνω,  τὸ φῶς τῶν ἐν τῷ σκότει καὶ πλανωμένων ὁδηγέ,  ἵνα ἐξισχύσω τὰ θαυμάσια τὰ σὰ   ὁ τάλας διηγήσασθαι,

25.1.5

περ ἡ θεία βίβλος ἐδίδαξε τοῦ εὐαγγελίου   τῆς εἰρήνης, παραθεῖσα τὴν τοῦ τυφλοῦ θαυματοποιΐαν,

τι ἐκ γενετῆς πηρὸς ἐνυπάρχων   ὀφθαλμούς μὲν αἰσθητούς ἀπολαμβάνει  καὶ τούς τῆς ψυχῆς, ἐν πίστει ἀνακραυγάζων·

25.1.10  "Σύ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον."

25.2.1

ς συναΐδιος Πατρὶ Yἱὸς γεγεννημένος, ὁ καὶ συμβασιλεύων   τῷ Πνεύματι τῷ θείῳ, τῷ παντουργῷ καὶ θεϊκῷ,τὴν τῶν ουδαίων σκαιωρίαν καὶ βουλὴν   τὴν ἄδικον ἐλέγχοντα,

25.2.5 ἐν σαββάτὀφθαλμούςνέξε τοῦ ἐκ γενετῆς μὲν   τυφλοῦ ὄντος, ὕστερον δὲ νιψαμένου προστάξει τοῦ πλάστου· πηλῷ γὰρ τούς ὀφθαλμούς χρίσας, τὸ λεῖπον   ἀν[ε]πλήρου ς Θεός, ὁ τὸν Ἀδὰμ μὲν  πάλαι ἐκ χοὸς ποιήσας ἄνθρωπον λόγ

25.2.10 καὶ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.  

25.3.1 Μανθάνει δῆμος μαθητῶν τὴν θείαν δεσποτείαν Χριστοῦ τοῦ διδασκάλουΦησὶ γάρ· «Ἐπηρώτων· ‘Καρδιογνῶστα καὶ Θεέ,τίς μαρτεν, οτοςοἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γενήσεται;’»

25.3.5

θεν τὸν νοῦν τούτων διορθούμενοςτι ὑπὲρ δόξης  [καὶ] σοφίας τῆς ἀρρήτου καθίστατο ἡ πήρωσις τούτου, κελεύει ον εὐθύς αὐτὸν πορευθῆναικαὶ νιψάμενος τρανῶς ἀπολαμβάνει  φῶς τῶν ὀφθαλμῶν, χαρβοῶντα []λήκτῳ·

25.3.10 "Σύ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.»  

26 (XIV). Воскрешение Лазаря (1-ый кондак)

26.t.1

Τῷ σαββάττῆς ϛʹ ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν, κοντάκιον δόμενον εἰς τὸν

δίκαιον καὶ τετραήμερον Λάζαρον, φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]

[ἦ χος] πλ. βʹ

Προοίμιον

26.pro.1

Ἐπέστης ἐν τῷ τάφτοῦ Λαζάρου, Κύριε,καὶ τοῦτον τετραήμερον ἐκ νεκρῶν ἀνέστησας,δεσμεύσας τὸν ιδην, δυνατέ· Μαρίας δὲ καὶ Μάρθας οἰκτείρας τὰ δάκρυα,  

26.pro.5ἐβόας πρὸς αὐτάς· «Ἀναστήσεται,στήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις

26.1.1 Τὴν ταφὴν βλέποντες καὶ τούς ἐν τταφκλαίομενἀλλ᾿ οὐκ ὀφείλομεν· καὶ γὰρ οἴδαμεν πόθεν ἐξῆλθον   καὶ ποῦ πέλουσι νῦν καὶ τίς ἔχει αὐτούς.

Ἐξῆλθον μὲν τῆς προσκαίρου ζωῆς, ἀπαλλαγέντες τῶν πόνων αὐτῆς·

26.1.5 πέλουσι δὲ ἐν ἀναπαύσει, προσδοκῶντες τὴν θείαν φαῦσιν·ἔχει τούτους ὁ φιλάνθρωπος ἀποδύσας τὸ πρόσκαιρον ἔνδυμα, ἵν᾿ ἐνδύσαἰώνιον σῶμα. Τί ον μάτην ὀδυρόμεθαΤί ἀπιστοῦμεν τῷ βοῶντι Χριστῷ·

26.1.10'Ὁ πιστεύων μοι οὐκ ἀπόλλυται· κν γὰρ ἴδφθοράν, ἀλλὰ μετὰ φθορὰν ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις»;

26.2.1

πιστὸς πάντοτετι ν βούλεται δύναταιἐπειδὴ κέκτηται τὴν τὰ πάντα ἰσχύουσαν πίστιν   δι᾿ς παρὰ Χριστοῦ ἰσχύει ζητεῖ.

[Ἡ] πίστις [γὰρ] μέγα κτῆμά ἐστιν, ἣν ἔχων ἄνθρωπος πάντων κρατεῖ·  

26.2.5 εχον αὐτὴν καὶ ἐκαυχῶντο Μαρία ὁμοῦ καὶ Μάρθα,καὶ ς εδον ἀσθενήσαντα τὸν πιστὸν ἀδελφὸν αὐτῶν Λάζαρονπρὸς τὸν πλάστην ἀπέστειλαν ταύτην, "Σπεῦσον, λέγουσαι, δέσποτα· ἴδε οτοςν φιλεῖς ἀσθενεῖ·

26.2.10ἀλλὰ πρόφθασον καὶ σωθήσεται· ἐὰν γὰρ ἐπιφάνς τὸ πρόσωπόν σου, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ [καὶ ἀνάστασις.]"

26.3.1

πὸ τῆς πίστεως τῶν γυναίων κληθείς, ἔρχεται   ὁ αὐτεπάγγελτος ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων   βοήσας παραυτὰ πρὸς τούς φίλους αὐτοῦ·

"Ἐγέρθητε, πορευθῶμεν ἡμεῖς ἐν ουδαίοὗ ἦμέν ποτε·

26.3.5 ἐπιστολὴν γὰρ ἐδεξάμηνν ἡδέως ἀναγινώσκω·καὶ γὰρ πίστις ὑπηγόρευσε, καὶ ἐλπὶς ἀδιάπτωτος ἔγραψεκαὶ ἀγάπη ἐσφράγισε ταύτην. Τί δὲ κρύπτω τὰ φαινόμεναΜάρθα [-⏑] καὶ Μαρία πιστῶς

26.3.10ἐδεήθη μου διὰ Λάζαρον  ὅτι νῦν ἀρρωστεῖ· ἐὰν ον ἐπιστῶ, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις."

26.4.1 Ταῦτα φθεγξάμενος ὁ ἐπιστάμενοςπαντα   τὰ ἐνθυμήματα τότε ἔμεινε δύο ἡμέρας   ἐν τῷ τόποὗ ἦν, ὡς λέγει ἡ γραφή. Παρέμεινεν να φανερωθἡ γνώμη τῶν ἀγαπώντων αὐτόν·

26.4.5 καὶ γὰρ γάπων τὸν δεσπότην Μάρθα, Λάζαρος καὶ Μαρία,οὐ ποτὲ μὲν καὶ οὐκ ἄλλοτε, ἀλλὰ πάντοτε, [πάντες] προσμένοντες   ἐν ἀνέσεσι καὶ ἐν ἀνάγκαις.

θεν οτως τὴν διάθεσιν   πλέον αξουσαν θεωρῶν ὁ Χριστὸς

26.4.10τὴν μὲν ἔσωσε, τὴν δὲ ἔστεψε· περὶ γὰρ τοῦ Λαζάρου εἰρήκει αὐταῖς· «Ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις

26.5.1 Ἀλλ᾿ εἰκὸς λέγετε· "Ποίαν μὲν ἔστεψε δήλωσονποίαν δὲ ἔσωσε· τὸν γὰρ Λάζαρον οἴδαμεν τι   τῆς τοῦ ιδου χειρὸς ἐξήρπασε ΧριστόςΜαρία ν, ὡς φησὶν ἡ γραφή, ἣν ἔσωσεν ἐκ δαιμόνων ἑπτά,

26.5.5 ἥτις καὶ λειψε τῷ μύρτὸν δοτῆρα τῶν ἀρωμάτων,καὶ ἐξέμαξε θριξὶ πόδας τ#964;ούς καθάραντας λον τὸν ἄνθρωπον   ἀπὸ τῆς τοῦ δολίου κηλῖδος. Μάρθαν τότε ἐστεφάνωσεν  ὅτε πόθδιηκόνει αὐτοῖς,

26.5.10ἣν καὶ κλαίουσαν παρεθάρρυνε   περὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῆς, λέξας αὐτῇ· "Ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ [καὶ ἀνάστασις].»  

26.6.1 Πάλιν ὁ Κύριος τοῖς αὐτοῦ μαθηταῖς ἔφησεν· "Ἴδε νῦν Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν ἐκοιμήθηκαὶ θέλω ἀπελθεῖν ἀφυπνίσαι αὐτόν."

γνόουν δὲ τι ὁ λυτρωτὴς κοίμησιν επε τὴν θνῆσίν ποτε·

26.6.5 εἴπερ ον ν ἐκεῖ ὁ Παῦλος, τὸν τοῦ Λόγου ἐνόει λόγον·παρ᾿ αὐτοῦ γὰρ διδασκόμενος, ταῖς αὐτοῦ ἐκκλησίαις ἐπέστελλε   τούς νεκρούς λέγων κεκοιμημένους. Τίς γὰρ θνσκει τὸν Χριστὸν στέργωνΠῶς δὲ πίπτει ὁ ἐσθίων αὐτόν;

26.6.10Τὸ μυστήριον φυλακτήριον   ἔχει ἐν τψυχῇ· ἐὰν ον καὶ φθαρῇ, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· «Σύ εζωὴ [καὶ ἀνάστασις.]»

26.7.1

Ἐπεὶ ον ἔγνωσαντι ὁ Κύριος κοίμησιν   επε τὸν θάνατον  – καὶ γὰρ επεν αὐτοῖς παρρησίᾳ· "Ὑπάγω τὸ λοιπὸν ἀναστῆσαι αὐτόν» – , διένευον πρὸς ἀλλήλους εἰκὸς χειρὶ λαλοῦντες καὶ τκορυφῇ· 26.7.5 "Θαῦμα πρὸ θαύματος ὁρῶμεν, διὰ τοῦτο καὶ δειλιῶμεν·οὐ γὰρ ἔμαθεν ἔφησεν, ὅτι Λάζαρος τέθνηκεν, ἀλλ᾿ ἀσθενεῖκαὶ προλέγει μέλλομεν βλέπεινφόβος, θάμβος καὶ κατάπληξιςΤινὲς επον τοῦτον ἄνδρα ψιλόν,

26.7.10κα[ὶ ο]ὐκ σχύνθησαν τὴν ἰσχύν αὐτοῦ, ὅτι λόγον ἐρεῖ, καὶ εὐθύς ὁ φθαρεὶς ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· «Σύ εἶ [ζωὴ καὶ ἀνάστασις].»

26.8.1

ησοῦς ἔρχεται εἰς ουδαίαν νῦν σώματι· τγὰρ θεότητι περιέπει ἀεὶ καὶ κατέχει   τὴν γῆν καὶ τούς ἐκ γῆςς ἀκρίδας οἰκτράς.

Ἐλήλυθεν ον ὁ πάντα πληρῶν ἐν Βηθανίτὰ θεῖα τελῶν·

26.8.5 τῶν δὲ ποδῶν αὐτοῦ τὸν κτύπονς ἀκούσας ὁ ιδης τότε,τῷ Θανάτἐψιθύριζε· "Τίνες οτοι οἱ πόδες, ὦ Θάνατεοἱ πατήσαντες τὴν κεφαλήν μου; Οἴμοι, τάχαησοῦς πέλειπάλιν λθεν ἀναπράξας ἡμς·

26.8.10ἀποφεύγει ον, ὡς τὸ πρότερον   ὁ τῆς χήρας υἱός, καὶ ὁ Λάζαρος νῦν· ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις.  

26.9.1 Νικητὰ Θάνατε, ἀκαταγώνιστε, ἄκουσον  Ἅιδου τοῦ φίλου σου, καὶ ἀνέθητι τούτων τῶν κόπων· μὴ φέρε μοι τροφήν, οὐ πέπτω γὰρ αὐτήν· προσάγεις μοι δεδεμένους νεκρούς, καὶ καταπίνων εὐθέως ἐμῶ·

26.9.5 χαίρω καὶ αἴρω θαπτομένους, οὐ κατέχω δὲ φθειρομένους·τούς ἐντός μου ἀναπράττομαι καὶ ος ἡτοιμάσω μοι ρπάζομαι· διὰ τί ον [σύ] μάτην ταράττῃ; Παῦσαι, στεῖλον, ὦ Θάνατε· κτῆσαι φίλον τὸν ἐκ τῆς Ναζαρέτ·

26.9.10ὑποτάγηθι ἐνθυμούμενος  ὅτι ὁ τετραήμερος μετὰ μικρὸν ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις."

26.10.1

τε δὲ κουσε τούτων, ὁ Θάνατος ἔβρυξεν, ὅθεν ἐκραύγασε καὶ θυμούμενος ἔφη τῷ ιδῃ· "Ὡς ἄμοιρος κακῶν καλῶς μοι παραινεῖς· νουθέτησον τὴν γαστέρα τὴν σὴνν οὐκ ἐχόρτασας ως τοῦ νῦν·

26.10.5 καὶ γὰρ ἀπέκαμόν σοι φέρων, καὶ οὐκ επας λοιπόν· ‘Ἀρκεῖ μοι,’ἀλλ᾿ ἡπλώθης ς ἡ θάλασσα, ποταμούς τελευτώντων δεχόμενος   καὶ μηδέποτε κόρον λαμβάνων. Τί ον ταῦτα πρὸς ἐμὲ φθέγγειΠρῶτον μάθεδιδάσκεις ἐμὲ

26.10.10καὶ ἡσύχασον καὶ εὐτάκτησον· ὃν γὰρ ἔχεις ἐντὸς μετὰ μίαν οπὴν ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εἶ [ζωὴ καὶ ἀνάστασις.]  

26.11.1

δωρ σοι ἔδοξεν ἡ ζωὴ τῶν βροτῶν πάντοτε, ὅθεν ἐπλάτυνας κα[ὶ ο]ὐκ ἐπαύσω ἀεὶ καταπίνων· ἀρκέσθητι οὐκοῦν, μὴ πληθύνς σαυτῷ. Οἱ πόδες γὰρ ν ἀκούεις φωνήν, [ὡς] ἀφορῶ, ἀπειλοῦντός εἰσι,

26.11.5 βήματα μὲν ἐμβριμωμένου, κατὰ σοῦ δὲ ὀργιζομένου,τῷ μὲν τάφπροσεγγίζοντος, τὰς δὲ πύλας σου διαλακτίζοντος   καὶ τὴν σὴν κοιλιὰν ἐρευνῶντος. Μλλον λθεν ὁ καθαίρων σε· χρζεις τούτου, ἐξωγκώθης γὰρ σύ·

26.11.10ἐλαφρύνει ον, ἐὰν Λάζαροςἀπὸ τῶν ἐντοσθίων σου ἐκκενωθείς, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ [καὶ ἀνάστασις.]

26.12.1

– Ῥυπαρὰ ήματα καὶ αἰσχύνης μεστὰ φθέγγμοι  Ἅιδτῷ φίλσου, καὶ ὁρῶν τὰ κακὰ ἐπιχαίρεις· ἐγδὲ δι᾿ αὐτὰ δακρύω ἐμαυτόν· τὰ μέλη γὰρ τοῦ Λαζάρου ὁρῶπερ διέλυσε πρὶν ἡ φθορὰ

26.12.5 ὡς προσδοκῶντα ἀναστῆναι· μελετγὰρ συναθροισθῆναι,ὅτι ρπουσιν ς μύρμηκες, ἐπειδὴ ἀνεχώρησαν σκώληκες   καὶ ἀφῆκεν αὐτὰ δυσοσμία. Οἴμοι, ὄντωςησοῦς λθεν· οτος, πέμψας τὴν ὀσμὴν πρὸς ἡμς,

26.12.10τὸν ὀζέσαντα εὐωδίασε· καὶ λοιπὸν ὁ φθαρεὶς μα καὶ τεφρωθεὶς ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις."

26.13.1

ς ον ἀκήκοε τούτων ὁ Θάνατος, ἔκραξενετα καὶ ἔδραμεν, τπαλάμτὸν ιδην κατέχων· καὶ βλέπουσιν ὁμοῦ τεράστια, φρικτά· τὴν ὄσφρησιν τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἐνειραμένην τῷ φίλαὐτοῦ,

26.13.5 ἐξευτρεπίζουσαν τὸ σῶμα πρὸς τὴν κλῆσιν τοῦ ζωοδότου,τὰς μὲν τρίχας εὐθετίζουσαν, τούς ὑμένας δὲ τούτῳ, ὑφαίνουσαν   καὶ τὰ σπλάγχνα αὐτῷ συνιστῶσαν, φλέβας πάσας διατείνουσαναμα πάλιν ἐπαφοῦσαν αὐταῖς,

26.13.10ἀρτηρίας δὲ καταρτίζουσαν, ἵνα τοιμος Λάζαρος, ὅταν κληθῇ, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· «Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις

26.14.1 Μόνον ον ἴδοσανιδης καὶ Θάνατοςπαντα   ταῦτα γινόμενα, ὀδυνώμενοι επον ἀλλήλοις·   "Οὐκέτι τὰ ἡμῶν φανεῖται κρατεῖ· ἐγένετο ἡ ταφὴ ς βαφὴ μεταποιοῦσα φθορὰν εἰς ζωήν·

26.14.5 νῆμα λελόγισται τὸ μνῆμα καὶ ὁ θέλων ἀκόπως τέμνει,καὶ κομίζεται ν βούλεται, ἀδελφόν, ὑϊὸν [ἢ] θυγάτριονκαὶ γελῶσιν ἡμς οἱ γεώδεις. Δοῦλος μα καὶ ἐλεύθεροςεἴ τις θέλει, διαρπάζει ἡμς·

26.14.10κν οὐράνιος, κν ἐπίγειος, ῥῆμα μόνον ἐρεῖ, καὶ εὐθύς ὁ φθαρεὶς ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις.

26.15.1 Ἀπὸ γῆς γέγονεν λίας ποτὲ ἄνθρωποςκαὶ ς θέλησε τὸν υἱὸν ἀναστῆσαι τῆς χήραςπαρέσχε δι᾿ ἡμῶνν ἔφαγε μισθόν. Ἀνάλωσε τῆς πτωχῆς τὴν τροφήν, δεδώκαμεν δὲ ἡμεῖς τὴν τιμήν·

26.15.5 ὁ μὲν προφήτης διετράφη, ὁ δὲ Θάνατος διεστράφη  σύν τῷ ιδἀπαιτούμενος τὸ παιδάριον ἐθανάτωσαν   οἱ κλαυθμοὶ καὶ εὐχαὶ τῶν πεινώντων. Γῆ γὰρ πσα διεφθείρετο   πείνῃ, δίψῃ, οὐ γὰρ ν ὑετός·

26.15.10ὁ παρθένος δὲ εὐφραινόμενος   πρὸς τὴν χήραν φησίν· ‘Τὸν υἱόν σου ζητεῖς; Ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις.’

26.16.1 Νεαρὸν ττημα τοῦ ἀρχαίου ἡμῖν πτώματος   λήθην ἐποίησε, καὶ λοιπὸν ς οὐδὲν ὁ λίας   σύν τῷ Ἐλισσαιὲ παρῆλθεν ἀφ᾿ ἡμῶν· εὑρίσκονται δὲ ἀκμὴν ἐν ἡμῖν οἱ μώλωπες τῶν τραυμάτων αὐτῶν,

26.16.5 μάλιστα δὲ τοῦ Ἐλισσαίου τοῦ ποιήσαντος μεγαλεῖα·ζῶν γὰρ νέκυν ἐξανέστησε, καὶ θανν τοῦ θανάτου ἀφήρπασε   τὸν νεκρὸν τὸν αὐτῷ προσριφέντα. Τοῦτο πάντας ἐπιστώσατο  ὅτι θνσκει τῶν πιστῶν οὐδὲ ες,

26.16.10ἀλλὰ ζήσεται, ὅταν μάλιστα   τῶν γίων τοῖς σώμασι προσκολληθῇ, ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις."

26.17.1 Οἱ μὲν ον παντα ταῦτα ἐλάλησαν, στένοντες   καὶ ὀδυνώμενοι ἐπὶ ττοῦ θανέντος ἐγέρσειθρηνοῦντες ἑαυτούς καὶ πάντα τὰ αὐτῶν.

πλάστης δὲ δι᾿ν καὶ παρῆν κατέλαβε τοῦ νεκροῦ τὴν ταφήν,

26.17.5 μετὰ τὸ δῆθεν ἐρωτῆσαι ποῦ ὁ Λάζαρος κατετέθη·  εἰρωνείγὰρ ρώτησεν ὁ παλάμποιήσας τὸν ἄνθρωπον, "Ποῦ κατάκειται Λάζαροςλέγων· θέλει γνῶναιἐπίσταται· ὥσπερ επεν πρώην· «Ποῦ εἶ, Ἀδάμ

26.17.10οτως ἔλεγεν· «Ποῦ ὁ Λάζαρος;» ὁ τΜάρθᾳ [⏑-⏑] εἰπν πρὸ μικροῦ· »Ἀναστήσεταιστήσεται λέγων· Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις."

26.18.1

ψηλὲ Κύριε, ταπεινῶν δὲ πατὴρ εσπλαγχνεὁ ἐκ τοῦ μνήματοςς ἐκ βήματος ἐξαναστήσας   τὸν Λάζαρόν ποτε ζωώσας τφωνῇ, παράσχου τοῖς προλαβοῦσιν ἡμς τὸ πρόσωπόν σου ἰδεῖν ἱλαρόν·

26.18.5 δὸς καὶ ἡμῖν ἐν ἡσυχίτὸν παρόντα καιρὸν βιῶσαι  καὶ τὸ τέλος τὸ ἀρέσκον σοι, ἵνα ζῶντες ὁμοῦ τε καὶ θνσκοντες   τβουλήσει σου κυβερνηθῶμεν. Νεῦσον, κέλευσον, δέσποταλέξον, θέλησον σῶσαι ἡμς·  

26.18.10οὐκ ἀπόλλεις γὰρ τὸν ποθοῦντά σεἀλλὰ ζῶντα κρατεῖς καὶ θανόντα καλεῖς, κα[ὶ ἀ]ναστήσεταιστήσεται λέγων· "Σύ εζωὴ καὶ ἀνάστασις.»  

27 (XV). Воскрешение Лазаря (2-й кондак)

27.t.1

τερον κοντάκιον εἰς τὸν σιον καὶ δίκαιον Λάζαρον τὸν τετραήμερον,

φέρον ἀκροστιχίδα τήνδε·[ τοῦ ταπεινοῦ ωμανοῦ]

χος βʹ, πρός· Τὰ ἄνω ζητῶν.  

Προοίμιον

27.pro.1

πάντων, Χριστέ, τὴν γνῶσιν ἐπιστάμενοςτὸν τάφον μαθεῖνρώτας τοῦ Λαζάρουκαὶ ἐλθν αὐτὸν γειρας  τεταρταῖον ὄντα, παντοδύναμε, κατοικτειρήσας ς εσπλαγχνος

27.pro.5 Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα.

27.1.1 Τὸν ὀδυρμὸν Μαρίας καὶ Μάρθας   ἐπιστὰς ὁ δεσπότης, μεταβάλλει εὐθύς   ἐγείρας αὐτῶν τὸν σύγγονον·ἦν ον ἰδέσθαι θαῦμα θαυμάτων,

27.1.5  πῶς ὁ ἄπνους ἐξαίφνης ἔμπνους ρτο. Τῆς γὰρ φωνῆς κατελθούσης, τοῦ δου συνέσεισε   τὰ κλεῖθρα πύλας τε μα καὶ μοχλούς τοῦ θανάτου συνέτριψε,  νεκρὸν δὲ αθις ἀνέστησε τεταρταῖον, οἰκτείρας ς εσπλαγχνος

Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα.

27.2.1

λοι συνδράμωμεν μετὰ πόθου  ἕως τῆς Βηθανίας τοῦ ἰδέσθαι ἐκεῖ   Χριστὸν τὸν φίλον δακρύοντα·θέλων γὰρ πάντα νομοθετῆσαι,

27.2.5  πάντα πράττει τφύσει διπλοῦς ὑπάρχων· πάσχει μὲν ονς υἱὸς τοῦ Δαυίδ, ὡς υἱὸς δὲ Θεοῦ  τὸν κόσμον πάντα λυτροῦται ἀπὸ πάσης κακίας τοῦ ὄφεωςκαὶ τεταρταῖον τὸν Λάζαρον ἀνιστᾷ, οἰκτειρήσας ς εσπλαγχνος   Μαρ[ίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα].

27.3.1

πὸ τῆς πίστεως αἱ γυναῖκες   συνεχόμεναι μα τῷ Χριστῷ καὶ Θεῷ   προκαταγγέλλουσι θάνατον  τὸν τοῦ συγγόνου, λέγουσαι οτως·

27.3.5  "Σπεῦσον, φθάσον, ὁ ἀεὶ παρν ἐν πσι· Λάζαρος γάρ, ὃν φιλεῖς, ἀσθενεῖ· ἐὰν ον ἐπιστς,ὁ θάνατος δραπετεύσει καὶ ὁ φίλος φθορς λυτρωθήσεται· οἱ δὲ βραῖοι θεάσονταιτι σύ κατοικτείρεις ς εσπλαγχνος

Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα].» 27.4.1 Τοῖς μαθηταῖς ὁ κτίστης τῶν λων   προηγόρευσε λέγων· "Ἀδελφοὶ καὶ γνωστοίἡμῶν ὁ φίλος κεκοίμηται»,μυστικῶς τούτους προεκδιδάσκων

27.4.5  ὅτι πάντα γινώσκεις κτίστης πάντων.

"Ἄγωμεν ον, πορευθῶμεν καὶ ἴδωμεν ξένην ταφὴν,καὶ θρῆνον τὸν τῆς Μαρίας καὶ τῆς Μάρθας ταχύ ἀπαλείψωμεν· τὸν Λάζαρον γὰρ ἐκ τῶν νεκρῶν ἀναστήσας, οἰκτείρω ς εσπλαγχνος   [Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα]."

27.5.1

μα δὲ κουσαν τῶν ημάτωνοἱ ἀπόστολοι πάντεςς ἐκ μίας φωνῆς   ἐβόησαν πρὸς τὸν Κύριον·"Ὕπνος ἀνθρώποις πρὸς σωτηρίαν,

27.5.5  οὐχὶ δὲ πρὸς ἀπώλ[εια]ν πάντως ὑπάρχει."

θεν αὐτὸς παρρησίἐβόα· "Ἀπέθανεν·ἀπν γὰρ ς βροτὸς πέλω, ὡς Θεὸς δὲ τὰ πάντα ἐπίσταμαιἘὰν ον ὄντως προφθάσωμεν, τὸν νεκρὸν ἀναστήσω καὶ παύσω νῦν   Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα.» 27.6.1 Πάντες ὁμοῦ ἐπέστησαν τότεπροϋπήντων δὲ τούτοις καὶ ἐβόων πικρῶς   Μαρία τε καὶ ἡ σύγγονος·"Κύριε, ποῦ ς; Ὅτι παρῆλθεν

27.6.5  ὃν ἐπόθεις, καὶ δη παρν οὐκ ἔστιΤαῦτα αὐτῶν ἐκβοώντων, αὐτὸς ὑπεδάκρυσεν·ἠρώτα δέ· "Ποῦ ὁ τάφος τοῦ ἐμοῦ προσφιλοῦς, ὅνπερ μέλλω νῦν   δεσμῶν τοῦ δου λυτρώσασθαι, κατοικτείρας ς μόνος φιλάνθρωπος   Μαρίας καὶ [Μάρθας τὰ δάκρυα];"

27.7.1

Ἐπιστὰς ον ἐπὶ τὸ μνημεῖονὁ ἐν κόλποις ὑπάρχων τοῦ ἰδίου Πατρὸς  ὡς γόνος τούτου ἐβόησε·"Σύ με ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον

27.7.5  ὅπως τούς νεκρωθέντας ζωοποιήσω.

λυθα ον καὶ ἐνταῦθα ἐγεῖραι τὸν Λάζαρον  καὶ δεῖξαι τοῖς ουδαίοιςτι μέλλω ἐκ τάφου ἀνίστασ&##952;αι   τριήμερος, ὁ τὸν φίλον μου τεταρταῖον ζωώσας, οἰκτείρας νῦν   Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα]."

27.8.1

να δὲ παύσΜάρθας τὸν θρῆνονὁ σωτὴρ τῶν πάντων προσφωνήσας αὐτῇ θεϊκῶς τότε ἐφθέγξατο·"Ἐγὑπάρχω τὸ φῶς τοῦ κόσμου

27.8.5  καὶ ἀνάστασις πάντων τῶν νεκρωθέντων· ὁ εἰς ἐμὲ πεποιθς εἰς αἰῶνας οὐ θνήξεται·εἰς τοῦτο γὰρ ἐπεφάνην τὸν Ἀδὰμ ἀναστῆσαι καὶ τούς Ἀδάμκαὶ τεταρταῖον τὸν Λάζαρον ἐξεγεῖραι, οἰκτείρας ς εσπλαγχνος   Μαρίας [καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα]."

27.9.1 Νεύματι ον ἰδίκελεύσαςἐσαλεύθη ὁ δης καὶ θανάτου ἰσχύς   καὶ διαβόλου τὸ φρύαγμα,ὅτε ἐφώνει τὸν τεταρταῖον

27.9.5  ἐκ τῶν καταχθονίων τοῦτον ἐγείρας·

νπερ ἰδν Ἀβραάμ τε καὶ πάντες οἱ δίκαιοι  ἐβόων· "Νυνὶ θαρσεῖτε, ὅτι κει ἡ πάντων ἀνάστασις   δεσμῶν θανάτου λυτρώσασθαιν φιλεῖ, κατοικτείρας ς εσπλαγχνος   Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα]."

27.10.1

ν πρὸς ὀλίγον ἔσχε δεσμώτην   κάτω Λάζαρον ιδης, ὡς αἰχμάλωτος νῦν   ὁρται τοῦτον στερούμενος·τοῦ βασιλέως γὰρ τῶν ἀγγέλων

27.10.5  ἐπελθόντος, δαιμόνων ἰσχύς ἐλύθη, καὶ ὁ πρὸς γῆς τκοιλίσυρόμενος ὄφις νῦν  ξυλίνλόγχτὰ στέρνα κεντηθείς, ὡς νεκρὸς ἀποδείκνυται· Ἀδὰμ δὲ χαίρει, θεώμενος τὸν Χριστὸν κατοικτείροντα ς ἀγαθὸν   Μαρίας [καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα].

27.11.1

πεξελθν τοῦ τάφου ὁ φίλος   σουδαρίτὰς ὄψεις καὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ   συνδεδεμένος ἐδείκνυτο·λύουσι τοῦτον οἱ δεσμευθέντες

27.11.5  τὰς καρδίας τῷ φθόντῆς βασκανίας καὶ τοῖς σὶνς ἀσπίδες βυοῦντες καὶ πρὸς σφαγὴν  ἀδικωτάτην τὰς χεῖρας ἑτοιμάζοντες, ὅπως ἐκχέωσιν   ἀθῷον αμα καὶ δίκαιον τοῦ νεκρούς ἀνιστῶντος καὶ παύσαντος   Μαρίας [καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα].

27.12.1

ήματα παίδων ἀκηκοότες   καθαρς ἐκ καρδίας καὶ χειλέων γνῶνθορύβου πάντες ἐπλήσθησαν  λέγοντες μα· «Τίς ἐστιν οτος

27.12.5  Ὢ μανίας καὶ πάσης ἀσυνεσίας. Οἱ πρὸ μικροῦ ἀνιστάμενον βλέποντες τὸν ἐν νεκροῖς  ὑπάρχοντα ὀδωδότα, ἀγνοοῦσι τίς γειρε καὶ ἔλυσε   φωντοῦ ιδου τὴν δύναμιν καὶ κατέπαυσε φύσει ς εσπλαγχνος   [Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα].

27.13.1

τῆς ἀφάτου σου εὐσπλαγχνίας, Ἰησοῦ πανοικτίρμον· ὁ δ[ι᾿ ἐ]μὲ κατ᾿ ἐμὲ   γενόμενος, ὡς ηὐδόκησας,πῶς ἐπὶ πώλου μετριάζεις

27.13.5  καὶ εἰς πόλιν προφθάνεις τῶν θεοκτόνων,

ν τὴν δεινὴν ἀπιστίαν προβλέπων, ἐκέλευσας  χερσὶν ἰδίαις Λαζάρου τὰ δεσμὰ διαλῦσαι, ἵν᾿ ἰδῶσι  ὃν μετ᾿ ὀλίγον βουλεύονται ἀποκτεῖναι, μηδ᾿λως οἰκτείροντες   Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα].

27.14.1 Μετὰ βαΐων πάντες ἐξῆλθον   εἰς ἀπάντησιν, σῶτερ, τῆς ἐλεύσεώς σουτὸ σαννά σοι κραυγάζοντες.Νῦν δὲ ἡμεῖς τὸν μνον οἱ πάντες

27.14.5  ἐκ στομάτων οἰκτρῶν προσφέρομέν σοι, τούς τῆς ψυχῆς ἐπισείοντες κλάδους, καὶ κράζομεν·"Ὁ ὢν ἐν τοῖς ὑψίστοις σῶσον κόσμον ν ἔπλασας, Κύριεκαὶ μαρτίας ἐξάλειψον τὰς ἡμῶν, ὥσπερ πρώην ἐξήλειψας   Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα]."

27.15.1

γει πανήγυριν ἐτησίαν   ἡ σεπτὴ Ἐκκλησία συγκαλοῦσα πιστῶς   τὰ τέκνα ταύτης, φιλάνθρωπε,μετὰ βαΐων προσυπαντῶσα

27.15.5  καὶ χιτῶνας στρωννύουσα εὐφροσύνης,

πως αὐτὸς μετὰ τῶν μαθητῶν σου καὶ φίλων σου  τούς πόδας ἐπιβιβάσς καὶ εἰρήνην βαθεῖαν τοῖς δούλοις σου   ἐπιβραβεύσς καὶ θλίψεως ἀπαλλάξς, ὡς πρώην ἀπήλειψας   Μαρίας καὶ Μάρθας τὰ δάκρυα. 27.16.1 Νεῦσον τὸ ος σου, Θεὲ τῶν λωνκαὶ ἡμῶν δεομένων ἄκουσον, καὶ δεσμῶν   τῶν τοῦ θανάτου ἐξάρπασον·οἱ γὰρ ἐχθροὶ ἡμῶν ἀεὶ κυκλοῦντες

27.16.5  ὁρατῶς καὶ ἀοράτως ἐπαπειλοῦσι τοῦ θανατῶσαι ἡμς καὶ τὴν πίστιν ρπάσαι λοιπόν·ἀνάστα, καὶ διὰ τάχους ἀπολέσθωσαν πάντες καὶ γνώτωσαν  ὅτι σύ εὁ Θεὸς ἡμῶν καὶ οἰκτείρεις ἡμς, ὥσπερ κτειρας   Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα].

27.17.1 Οἱ νεκρωθέντες ταῖς μαρτίαις   καὶ ἐν τάφοἰκοῦντες ἀπὸ γνώσεως κακῶντὰς ἀδελφὰς μιμησώμεθα  τοῦ πιστοῦ Λαζάρου, Χριστῷ βοῶντες

27.17.5  ἐν κλαυθμῷ καὶ ἐν πίστει καὶ τἀγάπῃ· "Σῶσον ἡμς, ὁ βουλήσει γενόμενος ἄνθρωπος,καὶ τάφου μαρτημάτων ἐξανάστησον, μόνε ἀθάνατελιταῖς Λαζάρου τοῦ φίλου σου, ὃν ἐγείρας ἀπήλειψας, Κύριε,  Μαρίας καὶ Μάρθας [τὰ δάκρυα].»  

27.18.1

λην ευστὴν μισήσωμεν πάντες   καὶ Χριστῷ τῷ σωτῆρι ὑπαντήσωμεν νῦν   ἐν Βηθανίσπεύδοντι,ὅπως αὐτῷ συνεστιαθῶμεν

27.18.5  σύν τῷ φίλΛαζάρκαὶ ἀποστόλοις, καὶ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις υσθῶμεν τῶν πρώην κακῶν·τοῦ νοῦ δὲ πσαν κηλῖδα καθαρθέντες, ἀμέμπτως ὀψόμεθα   αὐτοῦ τὴν θείαν ἀνάστασινν παρέσχεν ἡμῖν, ἀφελόμενος   Ἀδάμ τε καὶ Εας τὰ δάκρυα.  

27а. Воскрешение Лазаря (приложение)

Προοίμιον

27app.pro.1

πάντων χαρά, Χριστός, ἡ ἀλήθειατὸ φῶς, ἡ ζωή, τοῦ κόσμου ἡ ἀνάκλησις   τοῖς ἐν γπεφανέρωται  ταὐτοῦ ἀγαθότητι, γέγονε τύπος τῆς ἀναστάσεως,

27app.pro.5 τοῖς πσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.

27app.1.1

οὐρανὸν καὶ γῆν στερεώσας, ἥλιον καὶ σελήνην καὶ ἀστέρων πληθύν   μετὰ βροτῶν συναυλίζεται·  πάντας διδάσκων καταφωτίζει

27app.1.5  καὶ παράδοξα τούτοις θαυματουργῶν τε.

λθε καὶ νῦν Βηθανίτκώμτοῦ σῶσαι αὐτούς,  καὶ δεῖξαι τέρατα θεῖα, καὶ ἐγεῖραι τὸν φίλον τὸν Λάζαροντὰ πάντα θέλων καὶ πράττων αὐτὸς τβουλκαὶ ἀχράντδυνάμει αὐτοῦ,   τοῖς πσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.

27app.2.1

Ἐπὶ τὴν πόλιν σπεύδων ἐλθῆναιἐξαπέστειλε τούτου μαθητὰς ὁ σωτὴρ   τοῦ πορευθέντας κομίσασθαι  πῶλον υἱόν τε ὑποζυγίου,

27app.2.5  ἐν αὐτῷ ἐπιβῆναι nbsp;   καταξιώσας ὁ οὐρανὸν θρόνον ἔχων καὶ γῆν ὑποπόδιον·καὶ λθεν φέρων εἰρήνην, ἱλασμὸν καὶ χαρὰν τοῖς αὐτὸν ἐκ ψυχῆς   προσδεξαμένοις καὶ ψάλλουσιν ἐκ καρδίας σύν πόθῳ· "Ἐπέστη Χριστὸς,  τοῖς πσι παρέχων θείαν ἄφεσιν."

27app.3.1

πλωσαν ον χιτῶνας οἱ ὄχλοικλάδους τε καὶ βαΐα ταῖς χερσὶν ταῖς αὐτῶν   κατέχοντες προϋπήντησαν  τὸν ἐν ἐρήμτὸ πρῶτον τούτοις

27app.3.5  τεσσαράκοντα ἔτη μάννα δοτοῦντα, καὶ ταῖς φωναῖς ἀνυμνοῦντες ἐκραύγαζον τὸ "ὡσαννὰ  υἱῷ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου καὶ Δαυίδ»; ἀναμέλποντες ἔλεγον· "Χαρὰ γὰρ γέγονεν πσιν ἡμῖν ἡ καλὴ παρουσία καὶ ἔλευσις,  ὁ πσι παρέχων θείαν ἄφεσιν."

27app.4.1 Δέσποτα, Κύριε ταν μέλλς   κρῖναι πάντα τὸν κόσμον κα[ὶ ἀ]ποδοῦναι αὐτοῖς   καθάπερ καστος ἔπραξεν,στῆσον τὴν πίστιν [τὴν] τοῦ λαοῦ σου·

27app.4.5  κατακόσμησον νίκαις τὸν βασιλέα· δὸς καὶ ἡμῖν ἱλασμὸν τῶν πταισμάτων καὶ λύσιν παθῶν  ἀμέτρων, ἀκαταισχύντους παραστῆναι τῷ βήματι τῷ φρικτῷ· ἐν μετανοίπεραίωσον ἡμς ταῖς εὐχαῖς τῆς ἀχράντου μητρός σου, σωτήρ,  ὁ πσι παρέχων θείαν ἄφεσιν.

Комментарии для сайта Cackle