Шлёнов Дионисий, игумен
Памяти старца Моисея Агиорита

(3 голоса5.0 из 5)

Оглавление

Взгляд из вечности. Памяти ученого монаха и старца Моисея Агиорита

Εἰς μνήμην τοῦ λογίου μοναχοῦ, Γέροντος Μωυσέως Ἁγιορείτου

1. Читателю предлагается подборка стихов, посвященная памяти старца Моисея Агиорита. Первое стихотворение посвящено старцу и его приезду в Россию в октябре 2006 г. На встрече со студентами Московской духовной академии в одной из академических аудиторий монах Моисей премудро и емко отвечал на актуальные духовные вопросы, что и отражено в стихе. Стихи 2–8 являются стихотворными откликами на еще неизданную духовную поэзию о. Моисея, любезно предоставленную мне о. Адрианом Ватопедским. 9-й стих посвящен духовному восхождению на Афон, он написан во время восхождения на вершину вместе с архиепископом Сергиево-Посадским Феогностом. 10-й стих посвящен старцу Порфирию с эпиграфом из посвящения, составленного старцем Моисеем. Он написан в Ватопедском монастыре после первого всенощного бдения, посвященного этому святому. И наконец, два последние стиха написаны на Крите во время проведения курсов греческого языка Институтом греческого языка под руководством протопресвитера Георгия Марнеллоса. 11-й посвящен греческому языку, как особому дару, он написан сразу на греческом. 12-й стих – «живым водам» вечности, в которую вступил старец Моисей, переступив порог смерти.

Στὸν ἀναγνώστη προσφέρεται ἡ μικρὴ συλλογὴ τῶν ποιημάτων «Βλέμμα ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα», ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τοῦ γέροντος Μωυσῆ τοῦ Ἁγιορείτη. Τὸ πρῶτο ποίημα ἀναφέρεται στὴν προσωπικότητα τοῦ γέροντος καὶ στὴν ἐπίσκεψή του στὴ Ρωσία τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2006. Στὴν συνάντησή του μὲ τοὺς φοιτητὲς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τῆς Μόσχας ὁ μοναχὸς Μωυσῆς εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀπαντήσει σαφῶς καὶ περιεκτικῶς στὶς ἐπίκαιρες ἐρωτήσεις τους, γεγονὸς ποὺ ἀντικατοπτρίζεται καὶ στὸ ποίημα. Τὰ ποιήματα 2-8 εἶναι στιχοποιημένες ἀπαντήσεις στὴν ἀνέκδοτη πνευματικὴ ποίηση τοῦ γέροντος Μωυσῆ, τὴν ὁποία παρεῖχε εὐγενικὰ σ᾽ ἐμένα ὁ μοναχὸς Ἀδριανὸς Βατοπαιδινός. Τὸ 9ο ποίημα ἀναφέρεται στὴν πνευματικὴ ἀνάβαση στὴν κορυφὴ τοῦ Ἀθωνα μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Σέργιεφ Ποσὰδ Θεόγνωστο. Τὸ 10ο ποίημα ἀφιερώνεται εἰς τὸν ἅγιο γέροντα Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη μὲ ἐπιγραφὴ ἀπὸ ἀνέκδοτο ἀφιέρωμα στὸν ἅγιο ἀπὸ τὸν γέροντα Μωυσῆ. Συνεγράφη στὴν Ἱ.Μ. Βατοπαιδίου μετὰ ἀπὸ τὴν πρώτη λειτουργία πρὸς τιμὴν τοῦ νεοανακυρηχθέντος ἁγίου. Τὰ δύο τελευταῖα ποιήματα γράφτηκαν στὴν Κρήτη, κατὰ τὴν περίοδο τῶν μαθημάτων ἑλληνικῶν στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἑλληνικῆς Γλώσσας ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μαρνέλλου. Τὸ 11ο ποίημα ἀφιερώνεται στὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα ὡς δῶρο Θεοῦ καὶ συνετάχθη κατ᾽ εὐθείαν στὰ ἑλληνικά. Τὸ 12ο ποίημα ἀναφέρεται στὰ ζῶντα ὕδατα τῆς αἰωνιότητας, στὰ ὁποῖα εἰσῆλθε καὶ ὁ γέροντας Μωυσῆς, ὅταν πέρασε τὴ γραμμὴ μεταξὺ ζωῆς καὶ θανάτου.

1. Некролог монаху Моисею Агиориту в стихах

Стихия слова и стихия речи.
Слова, что Богу точатся хвалой,
Горят, не гаснут на ветру, как свечи,
И не сгорают перстною золой…

Был на Афоне старец, кто в затворе
Слова о вечном и святом писал
Размеренно и тихо – ведь, не споря,
Он Богу жизни подвиг отдавал.

Его слова – большое утешенье.
В общеньи с ним примера полнота,
Зовущего искать преображенье
Честного силой Господа Креста!

Писал о том, что исполнять старался
В гармонии прекрасной и живой.
И тот, кто его взором вдохновлялся,
Охотней был готов идти на бой.

Приехал он в российские пределы
И долго на ответы отвечал.
Совпало слово мудрое и дело.
И тот, кто унывал, душой восстал!

«Возможно ли нам стать святыми в мире,
Который слеп, безволен, омрачён?
Возможно ли на вечном царском пире
Найти удел, что светом озарен?

Скажите, неужели идеалы
И ныне живы так, как были встарь?
И снова к пренебесному причалу
Стремится судно – где Господь и Царь!

Бог близок ли энергиями света,
Иль так далёк, что не найти вовек?
Мы ждём от вас живых словес ответа
Из книг и сердца – путь на вечный брег!»

«Держи свой ум во аде или мраке,
Да будет мрак как невечерний свет!
И мира обессилятся атаки,
И пирамиды зла отселе нет…»

Ответы о предании, что живо,
Что непрерывен ряд святых всегда.
И нету никакого перерыва.
Все призваны ответить Богу «да!».

Агиорит – особое призванье
Того, кто Богу правдой угождал.
Но слову предпочёл удел молчанья
И перешёл на вечности причал…

Слова, слова как будто замолчали,
Но продолжали в сердце старца петь.
Ведь там, где неземные близко дали,
Ликует жизнь и в пораженьи смерть!

Слова молитвы и слова надежды,
Писание на вечности листе –
Не смогут опознать его невежды,
Но те, кто свят в незримой полноте!

Подобное подобным постигая,
Поднялся старец сердцем до небес.
И оказался ныне среди рая
Среди святых, и страх души исчез…

Неспешно, в тишине, неторопливо
Текла та жизнь, которой нет конца.
Для братьев слово Святогорца живо,
Как мудрый взгляд от доброго лица…
27.07.2017

Ἀφιέρωση εἰς τὸν γέροντα Μωυσῆ τὸν Ἁγιορείτη σὲ στίχους

Στοιχεῖα λόγων καὶ ρημάτων.
Λόγια πρὸς τον Θεό – αἶνος.
Τ᾽ ἀνάβουμε, νὰ μὴν σβήνονται ἀπὸ τὸν ἄνεμο
καὶ νὰ μὴν καίγονται καταλήγοντας σὲ στάχτη.

Ζοῦσε στὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ γέροντας σὰν
ἔγκλειστος, ἔγραφε λόγους γιὰ τὸ αἰώνιο καὶ τὸ ἅγιο
μὲ ρυθμὸ στὴν ἡσυχία – ἀφοῦ οἰκειοθελῶς
ἀφιέρωσε στὸν Θεὸ τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς.

Τὰ λόγια του – μεγάλη παρηγοριά.
Ἡ κοινωνία ἀληθὲς παράδειγμα,
ποὺ καλοῦσε νὰ μεταμορφωθοῦμε
μὲ τὴ δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ!

Ἔγραφε γιὰ ὅ,τι προσπάθησε νὰ κάνει
σὲ ἁρμονία ὡραία καὶ ζωντανή!
Καὶ ὅποιος ἐμπνεόταν
ἦταν πρόθυμος νὰ μπεῖ στὴ μάχη.

Εἶχε ἔρθει στὰ πέρατα τῆς Ρωσίας
καὶ προσεκτικὰ ἀπαντοῦσε στὶς ἐρωτήσεις.
Συνέπιπτε ὁ σοφὸς λόγος μὲ τὴν πράξη.
Καὶ ὅσοι βρίσκονταν σὲ ἀκηδία ἀναστήθηκαν ψυχικά!

Εἶναι δυνατὸν νὰ γινόμαστε ἅγιοι στὸν κόσμο,
ποὺ εἶναι τυφλός, ἄβουλος, σκοτισμένος;
Εἶναι δυνατὸν στὴν αἰώνια τράπεζα
νὰ βροῦμε θέση ποὺ λαμπρύνεται μὲ φῶς;

Πέστε μας, ἐὰν τὰ ἀσκητικὰ ἰδανικὰ
εἶναι ζωντανά, ὅπως καὶ στὸ παρελθόν;
Καὶ ἐὰν πάλι πρὸς τὸ ἐπουράνιο λιμάνι
τείνει τὸ καραβάκι – ὅπου ὁ Κύριος καὶ Βασιλεύς!

Ἐὰν εἶναι πλησίον ὁ Θεὸς μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ φωτὸς
ἢ τόσο μακρινός, ὥστε οὔτε κἂν φαίνεται;
Περιμένουμε ἀπὸ σᾶς ἠχηρὴ ἀπάντηση
γιὰ τὴν ὁδὸν εἰς τὴν ἐπουράνια ἀκτή!

«Κράτα τὸ νοῦ σου στὸν ᾍδη ἢ τὸ σκότος
γιὰ νὰ γίνει τὸ σκότος ὡς ἀνέσπερο φῶς!
Καὶ νὰ ἀσθενήσουν οἱ ἐπιθέσεις τοῦ κόσμου
καὶ οἱ πυραμίδες τοῦ κακοῦ νὰ ἐξαφανιστοῦν…»

Ἀπάντηση ὅτι ἡ παράδοση ζεῖ,
ὅτι ἡ σειρὰ τῶν Ἁγίων παραμένει συνεχής.
Χωρὶς διακοπή. Καὶ ὅλοι ἔχουν
τη δυνατότητα νὰ ἀπαντήσουν στὸ Θεὸ «Ναί».

Μωυσῆς Ἁγιορείτης – ἰδιαίτερη κλήση
ἐκείνου ποὺ εὐαρέστησε τὸν Θεὸ ἀληθῶς.
Ἀλλὰ προτίμησε νὰ σιωπήσει
Καὶ μπῆκε στὸ λιμάνι τῆς αἰωνιότητας…

Οἱ λόγοι σὰν νὰ εἶχαν σιωπήσει,
ἀλλὰ ἔψαλαν στὴν καρδιὰ τοῦ γέροντα.
Ἐκεῖ ποὺ τὰ ἀπώτερα ἦρθαν κοντά.
Ἀγάλλεται ἡ ζωὴ καὶ νικᾶται ὁ θάνατος!

Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἐλπίδος,
τὸ γράψιμο στὸ χαρτάκι τῆς αἰωνιότητας
ποὺ οἱ ἀμύητοι δὲν θὰ καταλάβουν,
ἀλλὰ μόνο ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἅγιοι στὸ ἀόρατο πλήρωμα!

Καταλαβαίνοντας τὸν ὅμοιο ὡς ὅμοιος,
ἀνυψώθηκε ὁ γέροντας καρδιακὰ ἕως τοὺς οὐρανούς.
Καὶ βρέθηκε μέσα στὸν παράδεισο
μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους χωρὶς φόβο…

Ἥσυχα χωρὶς βιασύνη
βάδιζε πρὸς τη ζωὴ ποὺ δὲν ἔχει τέλος.
Γιὰ τοὺς ἀδελφοὺς ὁ λόγος τοῦ Ἁγιορείτου ἀληθής,
ὅπως καὶ τὸ σοφὸ βλέμμα ἀπὸ τὸ χαμογελαστό του πρόσωπο…
4.08.2017

2. Смирение готовящегося к смерти

Ἐνθάδε κεῖται ἕνας ποὺ πέρασε ἀπὸ ᾽δῶ. Μὰ στὸν Ἅδη δὲν ἔχει μετάνοια
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης)

«Здесь находится тот, кто отсюда ушел».
«Покаяния в аде не будет».
Помолитесь о том, чтоб удел свой нашёл,
Очень добрые верные люди!

«Здесь находится тот, кто писал, говорил,
Но не знает, насколько искусно.
Он всей жизнью своею Творца умолил» –
Со смиреньем написано грустно!

Тот, кто свой исполняет на свете удел,
В тишине святогорской готовно,
Написать о себе покаянно посмел,
Верно Богу служа безусловно.

Как пророчество эти о смерти слова,
Что бессильно стоит у порога.
Безначальная жизнь бесконечно права –
Дар, что вечен у Господа Бога.

«Здесь находится тот, кто отсюда ушёл»
И остался ведь, молим как прежде.
Над могилой простой тех молитв ореол,
Что не гаснут в священной надежде!
6.08.2017

Ἡ ταπείνωση τοῦ ἕτοιμου γιὰ θάνατο

«Ἐνθάδε κεῖται ἕνας ποὺ πέρασε ἀπὸ ᾽δῶ».
«Μὰ στὸν Ἅδη δὲν ἔχει μετάνοια».
Νὰ προσεύχεστε γιὰ νὰ βρεῖ τὴ θέση του,
οἱ καλοὶ καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι!

«Ἐνθάδε κεῖται ἔνας ποὺ ἔγραφε, μιλοῦσε,
ἀλλὰ δὲν ἤξερε πόσο ἔντεχνα.
Μὲ ὅλη τὴ ζωή του παρακαλοῦσε τὸν Δημιουργό». –
Μὲ ταπείνωση καὶ θλίψη!

Ἐκπλήρωσε στὸν κόσμο τὴν κλήση του,
ἑτοιμοθάνατος στὴ ἡσυχία τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
εἶχε τὸ θάρρος νὰ γράφει γιὰ τὸν ἑαυτό του μὲ μετάνοια,
ὑπηρετῶντας τὸν Θεὸν μὲ ἀπόλυτη πίστη.

Αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι σὰν προφητεία γιὰ τὸν θάνατο,
ποὺ ἀσθενικὰ στέκεται στὴ εἴσοδο.
Ἡ ἄναρχη ζωὴ παντοτινὰ δίκαιη –
ὡς δῶρο ἀπαιώνιο τοῦ Θεοῦ.
«Ἐνθάδε κεῖται ἕνας ποὺ πέρασε ἀπὸ ᾽δῶ».
Καὶ ἔμεινε, ἀφοῦ προσευχόμαστε ὅπως πρῶτα.
Πάνω ἀπὸ τὸν τάφο τὸ λιτὸ φωτοστέφανο τῶν προσευχῶν,
ποὺ δὲν σβήνουν σὲ ἱερὰ προσδοκία.
6.08.2017

3. Сила духовного плача

Πένθος χαιροποιὸ καὶ καθημερινό.
Πένθος, μέλι, ἀλήθεια…
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Σάββατο Λαζάρου 2007)

«Плач радостнотворящий и обычный,
В котором мед и истины» урок,
Наполнил жизнь струями безгранично.
И лёгкий путь тогда через поток.

Монах живёт обычно этим плачем,
Что о усопших и живых внутри,
И о себе чтоб жизнь переиначить,
Прославить Бога Слова до зари.

Особо светел плач перед святыми
В преддверии Пасхальных светлых дней.
О том и старец нам писал простыми
Словами, но безмолвие сильней.

О плаче слово том, что незаметен,
И том, что перельется через край.
Ведь плакавший пред Богом безответен,
Но ищет все равно душою рай.

Возможно ли писать не ощущая
И просто опыт передать отцов?
Писал о плаче старец, смысл зная
Не понаслышке и без праздных слов.
6.08.2017

Ἡ δύναμη τοῦ πνευματικοῦ πένθους

«Πένθος χαροποιὸ καὶ καθημερινό.
Πένθος, μέλι, ἀλήθεια» τὸ μάθημα.
Γέμιζε τὴ ζωὴ χωρὶς τὰ ὅρια
καὶ τότε ἡ ὁδὸς γινόταν πιὸ εὔκολη.

Ὁ Μοναχὸς συνήθως ζεῖ μὲ αὐτὸ τὸ πένθος,
ποὺ εἶναι γιὰ πεθαμένους καὶ ζωντανοὺς ἑσωτερικό.
Καὶ γιὰ τὸν ἴδιο, γιὰ νὰ ξαναφτιάξει τὴ ζωή,
νὰ ὑπερυψώσει καὶ νὰ δοξάζει τὸν Θεὸν ἕως πρωίας.

Ἰδιαίτερα φωτεινὸ εἶναι τὸ πένθος μπροστὰ στοὺς Ἁγίους
στὸ κατώφλι τῶν λαμπρῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα.
Γιὰ τὸ ὁποῖο ἔγραφε καὶ ὁ Γέροντας μὲ ἁπλὰ λόγια,
ἡ ἡσυχία ὅμως εἶναι πιὸ δυνατή.

Γιὰ τὸ πένθος ποὺ εἶναι ἀόρατο
καὶ γιὰ τὸ πένθος ποὺ ξεχειλίζει τὸ ποτήρι,
ὅταν ὁ πενθῶν μπροστὰ στὸ Θεὸ δὲν παίρνει ἀπάντηση,
ἀλλὰ ἐπιζητεῖ μὲ τὴν ψυχή του τὸν παράδεισο.

Εἶναι δυνατὸν νὰ γράφουμε χωρὶς βίωμα
μεταδίδοντας τὴν ἐμπειρία τῶν πατέρων;
Ἔγραφε γιὰ τὸ πένθος ὁ πατήρ, γνωρίζοντας τὴν οὐσία
ὄχι ἐξ ἀκοῆς καὶ ὄχι μάταια.
6.08.2017

4. В стремлении к самопознанию

Ἦλθα στὸ Ἄθωνα γιὰ νὰ δῶ καλὰ τὸν ἑαυτό μου, μὰ ἀκόμη ἀργῶ
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Ἀθήνα καὶ Ἄθωνας)

«Я пришёл на Афон, чтоб увидеть себя,
Но в пути остаюсь до сих пор.
Я пришёл на Афон, его подвиг любя,
Но и здесь ускользает простор».

Приходить, дабы истину там обрести,
Где она абсолютна ясна.
Но по бездне души своей надо пройти,
Достучавшись до самого дна.

Ускользает, как будто священная даль,
Но ведь немощен даже святой.
О себе чутко плачет, но эта печаль
Отражает победный настрой!

Неприступен Афон и его высота,
Но идущий восходит на брань,
Побеждает на воздухе силой Креста,
Выходя за обычного грань.

Кто увидит себя, тот познаёт в себе
Образ Божий и Бога. О миг!
Потому и искал о монаха судьбе
Старец вечный ответ не из книг…
7.08.2017

Ἐπιδίωξη τῆς αὐτογνωσίας

«Ἦλθα στὸν Ἄθωνα γιὰ νὰ δῶ καλὰ τὸν ἑαυτό μου,
μὰ ἀκόμη ἀργῶ.
Ἦρθα στὸν Ἄθωνα ἀγαπῶντας τὸν ἀγῶνα,
ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν κάνω ἀρκετά».

Ἐρχόμαστε γιὰ νὰ βροῦμε ἀλήθεια ἐκεῖ,
ὅπου αὐτὴ εἶναι ἐντελῶς ξεκάθαρη.
Ἀλλὰ πρέπει νὰ πᾶμε στὴν ἄβυσσο τῆς δικῆς μας ψυχῆς,
γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ ἀπώτατο βάθος.

Ξεφεύγει φαίνεται ὁ ἱερὸς προορισμός,
ἀλλὰ ἀσθενὴς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος.
Κλαίει πίκρα γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ θλίψη
ἀντανακλᾶ τὴν διάθεση τῆς νίκης!

Ἀπρόσιτο εἶναι τὸ ὅρος Ἄθως καὶ τὸ ὕψος του,
ἀλλὰ ὁ ἐρχόμενος εἰσέρχεται εἰς τὸν πόλεμο,
νικᾶ μέσα στὸν ἀέρα μὲ τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ,
βγαίνοντας ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ συνηθισμένου.

Ὅποιος βλέπει τὸν ἑαυτό του, ἐκεῖνος γνωρίζει μέσα του
τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Θεόν. Τί στιγμή!
Γι᾽ αὐτὸ ἤθελε μὲ τὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ νὰ βρεῖ
ὁ γέροντας τὴν αἰώνια ἀπάντηση, ὄχι ὅμως μέσα ἀπὸ τὰ βιβλία.
7.08.2017

5. Подвиг духовного окормления

Εἶναι μαρτύριο ὁ λόγος.
Θὲς νὰ γίνεις μεγαλομάρτυρας, γιὰ νὰ μάθεις πὼς ἡ εὐγενία προηγεῖται τῆς πνευματικότητας
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Ναὶ καὶ ὄχι)

Общение с другими как мучение,
Лишение души удела важного,
В мир праздности невольной погружение…

Ведь само слово даже очень правое
В общении, бывает, произносится,
И соль его теряется со славою.

Слова, что приходящим – назидание,
С таким трудом души в тиши находятся.
Для Господа удобнее молчание!

Коль вопрошавший хочет ради праздности
Ответ услышать, к битве без готовности, Т
о в разговоре много несуразности.

Мученьем слово старца обретается,
Когда он говорит по принуждению,
Но по любви сей подвиг совершается!

И старец сам – пример любви и строгости –
Не раз, наверно, претерпел мучение,
Что говорил для братьев без суровости…
7.08.2017

Ὁ ἀγώνας τῆς πνευματικῆς διαποίμανσης

Ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους μαρτύριο,
ὅταν ἡ ψυχὴ χάνει τὴν οὐσιαστική κλήση,
καὶ βυθίζεται στὸν κόσμον τῆς μὴ ἠθελημένης ἀργίας.

Ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ λόγος ὁ σωστός,
καμιὰ φορὰ ἐκφέρεται μόνο γιὰ ἐπικοινωνία,
καὶ χάνει καὶ τὸ ἁλάτι του.

Τὰ λόγια γιὰ τοὺς προσερχόμενους εἶναι νόμος,
ἀλλὰ μὲ πόση δυσκολία ψυχῆς βρίσκονται.
Γιὰ τὸν Κύριο καλύτερη εἶναι ἡ ἡσυχία!

Ἂν ὁ ἐρωτώμενος λόγῳ ἀργίας θέλει
ἀπάντηση χωρὶς νὰ εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὴ μάχη,
τότε καὶ ὁ διάλογος καὶ ἡ συνομιλία εἶναι μάταια.

Μὲ ἀγῶνες κατακτᾶται ὁ λόγος τοῦ γέροντος,
ὅταν ἀναγκάζεται νὰ μιλήσει,
ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγάπη αὐτὸς ὁ ἀγώνας εἶναι ἐφικτός!

Καὶ ὁ γέροντας ὁ ἴδιος – παράδειγμα ἀγάπης καὶ αὐστηρότητος –
Πολλὲς φορές, φαίνεται, μαρτύρησε,
ὅταν μιλοῦσε μὲ τοὺς ἀδελφοὺς κατ᾽ οἰκονομία.
7.08.2017

6. Долгожданный миг встречи с Богом

Θὰ κατανοήσεις τὴ χαρὰ ποὺ τὰ βιβλία ἀναφέρουν
καὶ ἡ ψυχή σου θὰ πανηγυρίζει τὴ θεία μεταμόρφωση
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Ἀναμονή)

«Ты радость постигнешь от чтения книг,
Душа твоя праздновать будет
Божественный праздник – о подлинный миг! –
День Светов в таинственном чуде!»

Но ждать очень долго: и год, и второй.
Вся жизнь – ожидание встречи.
И тот, кто дождётся, – великий герой,
Он скажет победные речи…

Ждать долго осталось, не знаем совсем,
Когда обретаются Светы.
Но в миге прозрения больше не нем,
И свыше на веки ответы!

Возможно ли миг описать не видав,
В теории только, без жизни?
Не будет ли путь этот больше лукав
И невозвращеньем к Отчизне?

О Господи! Ты милосердия нам
Небесный и чистый источник!
Мы молим: открой Своей вечности храм,
Ведь слово о празднике точно!
7.08.2017

Ἡ πολυπόθητη στιγμὴ τῆς συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ

«Θὰ κατανοήσεις τὴ χαρὰ ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τῶν βιβλίων,
Ἡ ψυχή σου θὰ γιορτάσει
τὴν θεία πανήγυρη – τί ἀληθινὴ στιγμή –
ἡμέρα φώτων μυστικὴ ἐκ θαύματος!»

Ἀλλὰ νὰ περιμένεις ἀρκετὰ καὶ ἕνα καὶ δύο χρόνια.
Ὅλη ἡ ζωὴ ἀναμονὴ συνάντησης.
Καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ πετύχει – μέγας ἥρωας,
αὐτὸς θὰ ἀναφωνήσει λόγους θριάμβου…

Καὶ νὰ περιμένουμε πολὺ καιρό, πάλι δὲν ξέρουμε καθόλου,
πότε θὰ ἔρθουν τὰ Φῶτα.
Ἀλλὰ τὴν στιγμὴ τῆς ἔλλαμψης,
θὰ ἔρθουν ἄνωθεν οἱ ἀπαντήσεις!

Εἶναι δυνατὸ νὰ περιγράφεις τὴ στιγμὴ χωρὶς νὰ τὴν δεῖς,
θεωρητικά, χωρὶς βιώματα;
Δὲν θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ὁδὸς πιὸ πονηρὴ
χωρὶς νὰ ὀδηγεῖ στὴν πατρίδα;

Ὢ Κύριε! Σὺ τῆς εὐσπλαγχνίας
ἐπουράνια καὶ καθάρια πηγή!
Σὲ παρακαλοῦμε νὰ ἀνοίξεις τὸν ναὸ τῆς σῆς αἰωνιότητας,
ἀφοῦ ὁ λόγος γιὰ τὴν ἑορτὴ εἶναι ἀκριβής!
7.08.2017

7. Словесное завещание

φεύγουμε καὶ ἀφήνουμε τοὺς λίγους στίχους
στοὺς ἀσπρισμένους τοίχους
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Ὑπὲρ ἀναπαύσεως,
Σάββατον τοῦ Ἀκαθίστου)

«Мы уходим и оставляем
Небольшое число стихов
На побелённых стенах»
«На побелённых стенах оставили
Мы стихи по исходе души» –
Таково вековечное правило:
О душа, не греши и пиши!

Что напишешь, напишешь серьёзная
В завещание тем, кто грядет.
Коль прочтут, будет участь негрозная –
По молитвам огонь не сожжет!

«На побелённых стенах» – с усердием
Жил писатель, кто гимны писал.
Ныне он оказался над твердию
И вошёл на небесный причал!

Наша творчество, наше стремление
Что-то сделать, а после уйти.
То ли гордость, но, может, служение Богу
Слову на малом пути?

Хоть и горстка стихов невеликая
По сравнению с делом отцов.
В них душа, что живёт, многоликая
И для мира небесный покров…
6.08.2017

Ἡ Διαθήκη μὲ τὰ λόγια

«Στοὺς ἀσπρισμένους τοίχους ἀφήσαμε
τοὺς στίχους κατὰ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς» –
Ἔτσι εἶναι ὁ αἰώνιος κανόνας.
Ὢ ψυχή, νὰ μὴν ἁμαρτάνεις καὶ νὰ γράφεις!

Ὅ,τι γράφεις, θὰ τὸ γράφεις σίγουρη
ὡς διαθήκη γιὰ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔρχονται.
Θὰ διαβάζουν, θὰ εἶναι καλύτερα –
διὰ τῶν εὐχῶν οἱ φλόγες δὲν θὰ τοὺς ἀγγίζουν!

«Στοὺς ἀσπρισμένους τοίχους» – μὲ προσπάθεια
ἔζησε ὁ συγγραφέας ποὺ ἔγραφε ὕμνους.
Τώρα βρίσκεται στὸ ἄνω στερέωμα
καὶ εἰσῆλθε στὸν ἐπουράνιο λιμένα!

Δημιουργικότητα, ἔφεση
γιὰ νὰ κάνουμε κάτι. Καὶ μετὰ φεύγουμε.
Εἶναι ὑπερηφάνεια ἢ μήπως διακονία
στὸ Θεὸ Λόγο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σύντομου ταξιδιοῦ;

Ἂν καὶ μικρὸς ὁ ἀριθμὸς τῶν στίχων
συγκριτικὰ μὲ τὸ ἔργο τῶν πατέρων.
Μέσα σ᾽ αὐτοὺς ἡ ψυχὴ ζεῖ πολύπλευρα
καὶ εἶναι γιὰ τὸν κόσμο ἡ σκεπὴ τῶν οὐρανῶν.
6.08.2017

8. Молчание художника

…Πιὸ πολὺ
θέλω νὰ ἄκουω τὸ ἑαυτό μου
παρὰ νὰ τοῦ μιλῶ…
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης)

«Хочу услышать чаще своё ”я“,
Чем с ним вступать душою в разговор».
Писать ли гимны? Но, Христа любя,
Душа без слов выходит на простор.
7.08.2017

Ἡ σιωπὴ τοῦ τεχνίτη

«Πιὸ πολὺ θέλω νὰ ἀκούω τὸν ἑαυτό μου,
παρὰ νὰ τοῦ μιλῶ».
νὰ γράψουμε ὕμνους; Μὰ μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ
ἡ ψυχὴ χωρὶς λόγια βγαίνει στὸ ἄπειρο…
7.08.2017

9. Восхождение на вершину Афона

Афона святая вершина,
Влекущая всех, кто пришел, –
Сосуд из засохшей глины
Наполнить сотами пчел.

Внизу остается море
Блестящее, как зеркала.
А тот, кто с Богом поспорил,
Застыл – как в море скала.

Чуть выше взошел – и кельи
Тебя окружают вдруг.
И вот в неземном весельи
Вступаем в монашеский круг.

На грубых ступеньках, отлитых
Для мулов нагруженных, вновь
Останется все, что изжито,
И к миру слепая любовь.

По склонам скалистых откосов
Все выше и круче подъем.
Все меньше ненужных вопросов,
Когда мы к Ответу идем.

В тени на тропинке лесистой
Средь мощных и старых стволов,
Как в прибранной комнате, чисто.
И путник на подвиг готов.

Как отблеск небесной молитвы,
Лучи, что горят сквозь листву,
Оружье в невидимой битве,
Которую ныне начну.

Все дальше уводит дорога,
Все круче небесный восход,
Все ближе стоим мы пред Богом,
Рождая раскаянья плод.

Душа наполняется быстро
Простором и бегом ветров.
А в горнице чинно и чисто –
И видится мост через ров.

Но скоро окончатся силы,
Ведь их для подъема уж нет:
Вниз тянут все радости мира,
А вверх – невечерия Cвет,

Который превечно мерцает
Как дальний маяк для души,
Зовет к неотмирному Раю
Среди неотмирной тиши.

Забыв все земные раздоры,
Презрев притяженье земли,
Крутые пытаются горы
Спасти от раздора и тли,

Наполнить раскаяньем душу –
Живой покаянья водой.
Напомнить, что Господу нужен
Готовый к распятью герой.

И сладкими сотами веры
Питаться и плакать о всех,
Оставив все прежние меры
И в пропасть отринув свой грех.

А тот, кто идет у обрыва –
На грани того, чтоб упасть,
Как птица, что крылья раскрыла,
В Твою полагается власть.
9.08.2013
На память о восхождении на Афон с архиепископом Феогностом

Ἀνάβαση εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ Ἄθωνος

Ἡ ἅγια κορυφὴ τοῦ Ἄθω,
ποὺ προσελκύει αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται –
γιὰ νὰ γεμίσει τὸ πήλινο σκεῦος
μὲ τὸ ἐπουράνιο μέλι.

Κάτω ἡ θάλασσα
λαμπρὴ ἀντανάκλαση.
Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀνταγωνίζεται τὸν Θεό,
ἔχει σταματήσει – σὰν ἐπιθαλάσσια πέτρα.

Πήγαμε πιὸ πάνω καὶ τὰ κελιὰ
ξαφνικὰ σὲ περιτριγυρίζουν.
Καὶ ἰδοὺ σὲ πνευματικὴ ἀγαλλίαση
μπαίνουμε στὸν κύκλο τῶν μοναχῶν.

Στὰ χοντρὰ σκαλοπάτια ἀπὸ τσιμέντο
γιὰ τὰ φορτωμένα μουλάρια
μένουν αὐτὰ ποὺ ἔχουμε περάσει
καὶ ἡ τυφλὴ ἀγάπη γιὰ τὸν κόσμο.

Στὶς πέτρινες πλαγιὲς τοῦ ὄρους
ἡ ἄνοδος γίνεται πιὸ ἀνηφορικὴ καὶ ἀπότομη.
Καὶ λιγότερες οἱ περιττὲς ἐρωτήσεις,
καθὼς βαδίζουμε πρὸς τὴν Ἀπάντηση.

Στὴ σκιὰ τοῦ μονοπατιοῦ μέσα στὸ δάσος
μέσα στοὺς μεγάλους καὶ παλαιοὺς κορμοὺς
σὰν σὲ τακτοποιημένο θάλαμο, ξεκάθαρα.
Καὶ ὁ προσκυνητὴς ἕτοιμος γιὰ τὸν ἀγῶνα.

Σὰν ἀντανάκλαση τῆς ἐπουρανίου εὐχῆς
οἱ ἀκτίνες ποὺ λαμπυρίζουν μέσα στὴν πρασινάδα,
ὅπλο γιὰ τὸν ἀόρατο πόλεμο
ποὺ θὰ ξεκινήσω.

Πιὸ πέρα πάει ὁ δρόμος,
πιὸ ἀπότομη εἶναι ἡ ἄνοδος πρὸς τὰ οὐράνια,
πιὸ κοντὰ εἴμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,
καρποφορώντας τὴν μετάνοια.

Ἡ ψυχὴ γεμίζει γρήγορα
μὲ τὴν ἀπεραντοσύνη καὶ τὸ τρέξιμο τῶν ἀνέμων.
Καὶ στὸν ἐσωτερικὸ θάλαμο ἐπικρατεῖ τάξη καὶ καθαριότητα –
φαίνεται ἡ γέφυρα πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο.

Ἀλλὰ σὲ λίγο τελειώνουν οἱ δυνάμεις,
δὲν ὑπάρχουν πιὰ γιὰ ἀνάβαση.
Κάτω καλοῦν ὅλες οἱ χαρὲς τῆς γῆς
Καὶ πάνω τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερο,

ποὺ προαιώνια ἀναβοσβήνει
ὡς μακρινὸς φάρος γιὰ τὴν ψυχή,
προσκαλεῖ πρὸς τὸν ἐπουράνιο παράδεισο
μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία.

Ξεχνᾶμε ἔτσι τὶς γήινες ἔριδες,
ὑπερνικᾶμε τὴ βαρύτητα τῆς γῆς,
προσπαθοῦν τὰ ἀπότομα βράχια
νὰ μᾶς γλυτώσουν ἀπὸ τὶς ἔριδες καὶ τὴ φθορά,

γιὰ νὰ γεμίσουμε ψυχὴ μὲ μετάνοια,
μὲ τὸ ζῶν ὕδωρ τῆς μετάνοιας.
Ἀφοῦ ὁ Θεὸς θέλει
τὸν ἥρωα ἕτοιμο γιὰ σταύρωση.

Καὶ τὸ γλυκὸ μέλι τῆς πίστεως
νὰ τρῶμε καὶ νὰ πενθοῦμε γιὰ ὅλους.
Ἀφήνοντας τὰ παλαιὰ μέτρα
καὶ ρίχνοντας τὴν ἁμαρτία στὴν ἄβυσσο.

Ἐκεῖνος δὲ ποὺ βαδίζει στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ –
καὶ κινδυνεύει νὰ πέσει,
σὰν πουλὶ μὲ ἀνοιχτὰ φτερὰ
ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ.
9.08.2013
Εἰς ἀνάμνηση τῆς ἀναβάσεως εἰς τὴν κορυφὴ τοῦ Ἀθωνα μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Θεόγνωστο

10. Св. Порфирий как пример и учитель святости

Ὁ τάφος σου στὴ Σκήτη ἀνθεῖ
Καὶ ἕνα κρυμένο ἀηδόνι ξαναλαλεῖ
(Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Γέροντος Πορφυρίου μνήμη)

«Все начинается со святости», –
Открылся помысел в нощи.
Душа нашла немало радости,
Сбежав из сумрака и тщи.

Монахи свято в храме молятся,
Свечою сердце их горит.
И просьба каждого устроится,
Пока душа его не спит.

Все начинается со святости:
Она – начало и конец.
Величье дел сокрыто в малости,
Но ждет подвижника венец.

Сегодня служба необычная,
Впервые служится она.
И в ней моя молитва личная
Таинственно заключена.

Со святости все начинается:
Святой Порфирий – всем пример,
Хоть написал, что часто каялся,
Но чист был, свят и в вере смел.

Свое оставил завещание
Во вразумленье всем отцам,
Чтоб радостно они изгнание
Несли, в душе построив храм.

Со святости все начинается.
Как трудно святости вкусить!
Но тот, кто начинает каяться,
Перестает с грехом дружить.

Ушел на гору в годы юности
(Он пас до этого овец).
И захотел особых трудностей
Во правде подлинный простец.

Стремился он к нездешней святости,
Сподобил Бог слова прочесть:
«К себе будь строг без всякой жалости», –
Душе с небес открылась весть.

Отрекся он от мира светского
И даже мать свою забыл,
И на Афон походкой детскою
К отцам в безмолвие вступил.

Ты на Афон походкой быстрою
Поднялся. Здесь и умереть.
И вот твоя молитва чистою
Взошла на небо, как на твердь.

Хотя, по усмотрению Божию,
Вернулся вскоре в град родной
И дальше жил судьбой похожею,
Как тайный воин и герой.

Ты воспевал любовь безмерную,
Что грешнику подаст Творец.
Из тли создаст стезю нетленную,
Спасения подаст венец.

И принимал к себе с любовию
В тепле нуждающийся мир.
Христос Своей Пречистой Кровию
Спасенье грешников явил.

«Все начинается со святости».
Ты к Богу шел любви путем.
Пошли живой источник радости,
Которого душой мы ждем.
2.12.2013
В день первой службы прп. Порфирию Кавсокаливиту, монастырь Ватопед
Ὅ Ἅγιος Πορφύριος ὡς διδάσκαλος καὶ παράδειγμα ἁγιότητος

«Ὅλα ξεκινάνε ἀπὸ ἁγιότητα»,
ἦρθε ὁ λογισμὸς τὴν νύχτα.
Ἡ ψυχὴ εὐφράνθηκε, φεύγοντας ἀπὸ τὸ σκοτάδι καὶ τὴν ματαιότητα.

Οἱ μοναχοὶ προσεύχονται ἁγνὰ στὸ ναό,
οἱ καρδιές τους εἶναι σὰν κεριά.
Καὶ ἡ παράκλησή τους θὰ εἰσακουστεῖ, ἐὰν ἡ ψυχή τους δὲν κοιμᾶται.

Ὅλα ξεκινᾶνε ἀπὸ τὴν ἁγιότητα:
Ἐκείνη εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος.
Τὸ μεγαλεῖο τῶν ἔργων κρύβεται στὸ παραμικρό,
ἑτοιμασμένος γιὰ τὸν ἀγωνιστὴ ὁ στέφανος.

Σήμερα ἡ ἀγρυπνία εἶναι ἀσυνήθιστη,
πρώτη φορὰ γίνεται.
Καὶ ἐμπεριέχει μὲ μυστικὸ τρόπο
τὴν δική μου προσωπικὴ εὐχή.

Ἀπὸ τὴν ἁγιότητα ὅλα ξεκινᾶνε.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶναι παράδειγμα γιὰ ὅλους.
Ἐὰν καὶ ἔγραφε πὼς συχνὰ μετανοοῦσε,
ἦταν καθαρός, ἅγιος καὶ μὲ ἀνδρεία πίστη.

Ἄφησε τὴν διαθήκη του
γιὰ τὴ νουθεσία ὅλων τῶν πατέρων,
γιὰ νὰ δέχονται μὲ χαρὰ τὶς διώξεις,
φτιάχνοντας στὴν ψυχή τους ναό.

Ἀπὸ τὴν ἁγιότητα ὅλα ξεκινᾶνε,
ἂν καὶ πολὺ δύσκολα τὴν γευόμαστε.
Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ ἀρχίζει νὰ μετανοεῖ,
παύει καὶ νὰ ἁμαρτάνει.

Πῆγε στὸ Ὄρος στὰ νεανικά του χρόνια
(ἂν καὶ ἀπὸ πιὸ πρὶν ἦταν ποιμὴν προβάτων),
ἐπειδὴ ἐπιθυμοῦσε μεγαλύτερο ἀγῶνα
ὡς ἀληθὴς ὑπερασπιστὴς τῆς ἀλήθειας.

Ἐπεδίωκε τὴν ἐκτὸς κόσμου ἁγιότητα,
καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ ζήσει τὰ λόγια:
«Νὰ εἶσαι σκληρὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου», –
τὸ μήνυμα στὴν ψυχὴ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανό.

Ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο.
Μέχρι ποὺ ξέχασε καὶ τὴ μητέρα του,
καὶ στὸ Ὄρος περπατοῦσε σὰν παιδί,
ἀλλὰ ἀκολούθησε τοὺς πατέρες στὴν ἡσυχία.

Ἀνέβηκε στὸν Ἄθωνα γρήγορα,
γιὰ νὰ πεθάνει ἐδῶ.
Καὶ ἰδοὺ οἱ προσευχές του ξεκάθαρα
ἔφθασαν στῶν οὐρανῶν τὸ στερέωμα.

Ἂν καὶ κατὰ θεία πρόνοια
σύντομα ἐπέστρεψε στὴν ἰδιαίτερή του πατρίδα,
ἔζησε κι ἐκεῖ παρομοίως
ὡς μυστικὸς στρατιώτης καὶ ἥρωας.

Ἐξύμνησε τὴν ἀπέραντη ἀγάπη,
ποὺ δίνει στὸν ἁμαρτωλὸ ὁ Κτίστης.
Καὶ ἀπὸ φθαρτὸ τὸν κάνει ἄφθαρτο
καὶ τοῦ παρέχει τὸν στέφανον τῆς σωτηρίας.

Καὶ δεχόταν μὲ μεγάλη ἀγάπη
τοὺς ἀνθρώπους ποὺ χρειάζονταν ζεστασιά.
Ὁ Χριστὸς Σωτὴρ μὲ τὸ ἄχραντο αἷμα
Του φανέρωσε τὴ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν.

«Ὅλα ξεκινᾶνε ἀπὸ τὴν ἁγιότητα».
Πῆγε στὸν Θεὸ διὰ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀγάπης.
Νὰ μᾶς στείλει τὴ ζωντανὴ πηγὴ τῆς χαρᾶς,
ποὺ περιμένουμε ἀπὸ καρδιᾶς.
2.12.2013
Τὴν ἡμέρα τῆς πρώτης Ἀκολουθίας εἰς τὸν γέροντα Πορφύριον,
Ἱ. Μονὴ Βατοπαιδίου

11. Греческий язык как откровение

Я слышу музыку слова
Греческого.
И отвергаю каждое поношение –
Здесь и везде.

Я слышу музыку вод
Греческих.
Я хочу перейти через непроходимую бездну
Вне времени.

Я слышу глагол жизни
Греческий.
Для меня он означает истину –
Бог сущий!

И вижу свет солнца –
Эллады свет!
И в жизни пусть этот свет будет первым –
Впереди Христос!

Я чувствую предания
Византийские.
Ради них можно пожертвовать собой,
Говори только правду!

Я вдыхаю также воздух
Эллады.
Здесь сходятся люди из разных пределов земли,
Чтобы услышать эхо!

Сердечная молитва, излияние слов.
Радость, Эллада.
С Богом соединение души –
Вставай, иди!

Я слышу различные песни
О Едином.
Во дворец языка любви
Призывает Христос!

Я слышу музыку глаголов
Древних.
Путь среди многих вод –
Вовек!
29.07.2017

Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα ὡς ἀποκάλυψη

Ἀκούω τὴ μουσικὴ τοῦ λόγου
τοῦ Ἑλληνικοῦ.
Καὶ ἀποβάλλω κάθε ψόγον – Ἐδῶ καὶ παντοῦ.

Ἀκούω τὴ μουσικὴ τῶν ὑδάτων
τῶν Ἑλληνικῶν.
Καὶ θέλω νὰ περάσω τὸ ἄβατο
ἐκτὸς καιροῦ.

Ἀκούω τῆς ζωῆς τὸ ρῆμα
τὸ Ἑλληνικό.
Γιὰ μένα τῆς ἀλήθειας σημεῖο –
Θεὸς ὁ ὢν! Κ

αὶ βλέπω τοῦ ἡλίου τὰ φῶτα –
τῆς Ἑλλάδος τὸ φῶς!
Καὶ στὴ ζωὴ νὰ εἶναι πρῶτα –
Μπροστὰ ὁ Χριστός!

Αἰσθάνομαι τὶς παραδόσεις
τὶς Βυζαντινές.
Γιὰ χάρη τους τὸν βίο σου νὰ δώσεις,
Ἀλήθεια λές!

Εἰσπνέω καὶ τὸν ἀέρα
τὸν ἑλληνικό.
Συνέρχονται ὅλοι ἐδῶ πέρα,
ν᾽ ἀκούσουν τὴν ἠχώ!

Εὐχὴ ἐγκάρδια, λόγων ἐκφορά.
Χαρά, Ἑλλάς.
Μὲ τὸ Θεὸ ψυχῆς ἡ ἕνωση –
Ἐγείρου, πᾶς!

Ἀκούω τραγούδια διάφορα
περὶ τοῦ Ἑνός.
Ἀγάπης γλώσσας στὰ ἀνάκτορα
καλεῖ ὁ Χριστός!

Ἀκούω τὴ μουσικὴ τῶν ρημάτων
τῶν παλαιῶν.
Ὁδὸς ἐν μέσῳ πολλῶν ὑδάτων –
παντοτινῶν!
29.07.2017

12. Воды вечной жизни

Воды жизни удивительно
Хороши.
О душа! Впитать их бдительно
Поспеши!

Воды жизни во спасение
Нам даны.
Воды жизни как трезвение
Глубины!

Воды жизни в ликовании
Пить и пить!
Их стремись, душа, в молчании
Сохранить!

Воды на земле целительны,
Значит там
Струи точатся тайнозрительно.
Вечный храм…

В водах жизни обретение
Бытия!
Воды моря как преддверие
Вод без «я»…

В водах человек старается
Стать сильней.
В водах неба растворяется
Свет. Их пей!

Напитаться светом царственным
Вод небес.
Петь пред Богом благодарственно
«Совоскрес!»

Тот, кто умер, в тихой вечности
Вне тенет.
Вне забвенья и скоротечности.
Смерти нет…
27.08.2017

Τὰ ὕδατα τῆς αἰωνίου ζωῆς

Τὰ ὕδατα τῆς ζωῆς θαυμαστὰ καὶ
κάλλιστα.
Ὢ ψυχή! Σπεῦσε νὰ πιεῖς ἔσωθεν
νηφάλια!

Τὰ ὕδατα τῆς ζωῆς γιὰ τὴ σωτηρία μας
μᾶς δόθηκαν.
Τὰ ὕδατα τῆς ζωῆς ὡς μυστικὴ κατάσταση
τοῦ βάθους.

Τὰ ὕδατα τῆς ζωῆς ἐν ἀγαλλιάσει
νὰ πίνουμε καὶ νὰ πίνουμε!
Νὰ προσπαθήσεις, ὢ ψυχή, ἐν ἡσυχίᾳ
νὰ τὰ σώσεις!

Τὰ ὕδατα στὴ γῆ θεραπευτικά,
καὶ ἐκεῖ
τὰ νάματα ἀναβλύζουν μυστικά.
Αἰώνιος ναός…

Στὰ ὕδατα τῆς ζωῆς ἡ εὕρεση
τοῦ εἶναι!
Τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης ὡς προπύλαια
τῶν ὑδάτων χωρὶς ἐμένα…

Στὰ ὕδατα προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος
νὰ γίνει πιὸ ἰσχυρός.
Στὰ ὕδατα τὰ ἐπουράνια συγκεντρώνεται
τὸ φῶς. Ἀπ᾽ αὐτὰ πιές!

Νὰ τραφοῦμε μὲ τὸ βασιλικὸ φῶς
τῶν ἐπουρανίων ὑδάτων.
Γιὰ νὰ ψάλλουμε στὸν Θεὸ εὐγνωμόνως
Συνανάσταση!

Αὐτὸς ποὺ πέθανε, ἡσυχάζει στὴν αἰωνιότητα
ἐκτὸς δεσμῶν.
Ἐκτὸς τῆς λήθης καὶ τῆς παροδικότητας.
Θάνατος δὲν ὑπάρχει…
27.08.2017

Комментировать