Την κραυγή των μικρών και των ανίσχυρωντων μικρών και των ανίσχυρων. την κάνεις δύναμη εναντίον των εχθρών σου, ώστε να βουβαθεί ο εχθρός κι ο διώκτης τους.

Όσες φορές βλέπω στους ουρανούς σου –έργα της αξιοσύνης σου– τ’ αστέρια, τη σελήνη, που εσύ τα στέριωσες, αναλογίζομαι:

Τι τάχα είν’ ο άνθρωπος ώστε να τον φροντίζεις; ο κάτοικος της γης ώστε να νοιάζεσαι γι’ αυτόν;

Τον έκανες ωστόσο λίγο μικρότερο από σένα·από σένα. με δόξα τον στεφάνωσες και με τιμή.

Κύριο τον έκανες πάνω στα πλάσματά σου, όλα στην εξουσία του τα ’δωσες.

Όλα τα πρόβατα, τα βόδια, ακόμη και τα ζώα τ’ άγρια,

τ’ ουρανού τα πετούμενα, της θάλασσας τα ψάρια κι αυτά που πλέουν στους δρόμους των νερών.

Δέσποτα, Κύριέ μας, πόσο είναι θαυμαστή η ύπαρξή σου σ’ ολόκληρη τη γη!