Деяния апостолов, глава 9,13,19 (Деян. 9,13,19) на латинском языке - Новый Завет

Et abiit Ananias; et introivit in domum et imponens ei manus dixit: «Saul frater, Dominus misit me, Iesus qui apparuit tibi in via, qua veniebas, ut videas et implearis Spiritu Sancto».

Et confestim ceciderunt ab oculis eius tamquam squamae, et visum recepit. Et surgens baptizatus est

et, cum accepisset cibum, confortatus est. Fuit autem cum discipulis, qui erant Damasci, per dies aliquot;

et continuo in synagogis praedicabat Iesum, quoniam hic est Filius Dei.

Stupebant autem omnes, qui audiebant, et dicebant: «Nonne hic est, qui expugnabat in Ierusalem eos, qui invocabant nomen istud, et huc ad hoc venerat, ut vinctos illos duceret ad principes sacerdotum?».

Saulus autem magis convalescebat et confundebat Iudaeos, qui habitabant Damasci, affirmans quoniam hic est Christus.

Cum implerentur autem dies multi, consilium fecerunt Iudaei, ut eum interficerent;

notae autem factae sunt Saulo insidiae eorum. Custodiebant autem et portas die ac nocte, ut eum interficerent;

accipientes autem discipuli eius nocte per murum dimiserunt eum submittentes in sporta.

Cum autem venisset in Ierusalem, tentabat iungere se discipulis; et omnes timebant eum, non credentes quia esset discipulus.

Barnabas autem apprehensum illum duxit ad apostolos et narravit illis quomodo in via vidisset Dominum, et quia locutus est ei, et quomodo in Damasco fiducialiter egerit in nomine Iesu.

Et erat cum illis intrans et exiens in Ierusalem, fiducialiter agens in nomine Domini.

Loquebatur quoque et disputabat cum Graecis; illi autem quaerebant occidere eum.

Quod cum cognovissent, fratres deduxerunt eum Caesaream et dimiserunt Tarsum.

Ecclesia quidem per totam Iudaeam et Galilaeam et Samariam habebat pacem; aedificabatur et ambulabat in timore Domini et consolatione Sancti Spiritus crescebat.

Factum est autem Petrum, dum pertransiret universos, devenire et ad sanctos, qui habitabant Lyddae.

Invenit autem ibi hominem quendam nomine Aeneam ab annis octo iacentem in grabato, qui erat paralyticus.

Et ait illi Petrus: «Aenea, sanat te Iesus Christus; surge et sterne tibi». Et continuo surrexit.

Et viderunt illum omnes, qui inhabitabant Lyddam et Saron, qui conversi sunt ad Dominum.

In Ioppe autem erat quaedam discipula nomine Tabitha, quae interpretata dicitur Dorcas; haec erat plena operibus bonis et eleemosynis, quas faciebat.

Factum est autem in diebus illis ut infirmata moreretur; quam cum lavissent, posuerunt in cenaculo.

Cum autem prope esset Lydda ab Ioppe, discipuli audientes quia Petrus esset in ea, miserunt duos viros ad eum rogantes: «Ne pigriteris venire usque ad nos!».

Exsurgens autem Petrus venit cum illis; et cum advenisset, duxerunt illum in cenaculum; et circumsteterunt illum omnes viduae flentes et ostendentes tunicas et vestes, quas faciebat Dorcas, cum esset cum illis.

Eiectis autem omnibus foras Petrus, et ponens genua oravit et conversus ad corpus dixit: «Tabitha, surge!». At illa aperuit oculos suos et, viso Petro, resedit.

Dans autem illi manum erexit eam et, cum vocasset sanctos et viduas, exhibuit eam vivam.

Notum autem factum est per universam Ioppen, et crediderunt multi in Domino.

Factum est autem, ut dies multos moraretur in Ioppe apud quendam Simonem coriarium.

Erant autem in ecclesia, quae erat Antiochiae, pro phetae et doctores: Barnabas et Simeon, qui vocabatur Niger, et Lucius Cyrenensis et Manaen, qui erat Herodis tetrarchae collactaneus, et Saulus.

Ministrantibus autem illis Domino et ieiunantibus, dixit Spiritus Sanctus: «Separate mihi Barnabam et Saulum in opus, ad quod vocavi eos».

Tunc ieiunantes et orantes imponentesque eis manus dimiserunt illos.

Et ipsi quidem missi ab Spiritu Sancto devenerunt Seleuciam et inde navigaverunt Cyprum

et, cum venissent Salamina, praedicabant verbum Dei in synagogis Iudaeorum; habebant autem et Ioannem ministrum.

Et cum perambulassent universam insulam usque Paphum, invenerunt quendam virum magum pseudoprophetam Iudaeum, cui nomen Bariesu,

qui erat cum proconsule Sergio Paulo, viro prudente. Hic, accitis Barnaba et Saulo, quaesivit audire verbum Dei;

resistebat autem illis Elymas, magus, sic enim interpretatur nomen eius, quaerens avertere proconsulem a fide.

Saulus autem, qui et Paulus, repletus Spiritu Sancto, intuens in eum

dixit: «O plene omni dolo et omni fallacia, fili Diaboli, inimice omnis iustitiae, non desines subvertere vias Domini rectas?

Et nunc, ecce manus Domini super te; et eris caecus, non videns solem usque ad tempus». Et confestim cecidit in eum caligo et tenebrae, et circumiens quaerebat, qui eum manum darent.

Tunc proconsul, cum vidisset factum, credidit admirans super doctrinam Domini.

Et cum a Papho navigassent, qui erant cum Paulo, venerunt Pergen Pamphyliae; Ioannes autem discedens ab eis reversus est Hierosolymam.

Illi vero pertranseuntes, a Perge venerunt Antiochiam Pisidiae, et ingressi synagogam die sabbatorum sederunt.

Post lectionem autem Legis et Prophetarum, miserunt principes synagogae ad eos dicentes: «Viri fratres, si quis est in vobis sermo exhortationis ad plebem, dicite!».

Surgens autem Paulus et manu silentium indicens ait: «Viri Israelitae et qui timetis Deum, audite.

Deus plebis huius Israel elegit patres nostros et plebem exaltavit, cum essent incolae in terra Aegypti, et in brachio excelso eduxit eos ex ea;

et per quadraginta fere annorum tempus mores eorum sustinuit in deserto;

et destruens gentes septem in terra Chanaan sorte distribuit terram eorum,

quasi quadringentos et quinquaginta annos. Et post haec dedit iudices usque ad Samuel prophetam.

Et exinde postulaverunt regem, et dedit illis Deus Saul filium Cis, virum de tribu Beniamin, annis quadraginta.

Et amoto illo, suscitavit illis David in regem, cui et testimonium perhibens dixit: "Inveni David filium Iesse, virum secundum cor meum, qui faciet omnes voluntates meas".

Huius Deus ex semine secundum promissionem eduxit Israel salvatorem Iesum,

praedicante Ioanne ante adventum eius baptismum paenitentiae omni populo Israel.

Cum impleret autem Ioannes cursum suum, dicebat: "Quid me arbitramini esse? Non sum ego; sed ecce venit post me, cuius non sum dignus calceamenta pedum solvere".

Viri fratres, filii generis Abraham et qui in vobis timent Deum, nobis verbum salutis huius missum est.

Qui enim habitabant Ierusalem et principes eorum, hunc ignorantes et voces Prophetarum, quae per omne sabbatum leguntur, iudicantes impleverunt;

et nullam causam mortis invenientes petierunt a Pilato, ut interficeretur;

cumque consummassent omnia, quae de eo scripta erant, deponentes eum de ligno posuerunt in monumento.

Deus vero suscitavit eum a mortuis;

qui visus est per dies multos his, qui simul ascenderant cum eo de Galilaea in Ierusalem, qui nunc sunt testes eius ad plebem.

Et nos vobis evangelizamus eam, quae ad patres promissio facta est,

quoniam hanc Deus adimplevit filiis eorum, nobis resuscitans Iesum, sicut et in Psalmo secundo scriptum est: "Filius meus es tu; ego hodie genui te".

Quod autem suscitaverit eum a mortuis, amplius iam non reversurum in corruptionem, ita dixit: "Dabo vobis sancta David fidelia".

Ideoque et in alio dicit: "Non dabis Sanctum tuum videre corruptionem".

David enim sua generatione cum administrasset voluntati Dei, dormivit et appositus est ad patres suos et vidit corruptionem;

quem vero Deus suscitavit, non vidit corruptionem.

Notum igitur sit vobis, viri fratres, quia per hunc vobis remissio peccatorum annuntiatur; ab omnibus, quibus non potuistis in lege Moysi iustificari,

in hoc omnis, qui credit, iustificatur.

Videte ergo, ne superveniat, quod dictum est in Prophetis:

"Videte, contemptores, et admiramini et disperdimini, quia opus operor ego in diebus vestris, opus, quod non credetis, si quis enarraverit vobis!"».

Exeuntibus autem illis, rogabant, ut sequenti sabbato loquerentur sibi verba haec.

Cumque dimissa esset synagoga, secuti sunt multi Iudaeorum et colentium proselytorum Paulum et Barnabam, qui loquentes suadebant eis, ut permanerent in gratia Dei.

Sequenti vero sabbato paene universa civitas convenit audire verbum Domini.

Videntes autem turbas Iudaei, repleti sunt zelo; et contradicebant his, quae a Paulo dicebantur, blasphemantes.

Tunc audenter Paulus et Barnabas dixerunt: «Vobis oportebat primum loqui verbum Dei; sed quoniam repellitis illud et indignos vos iudicatis aeternae vitae, ecce convertimur ad gentes.

Sic enim praecepit nobis Dominus: "Posui te in lumen gentium, ut sis in salutem usque ad extremum terrae"».

Audientes autem gentes gaudebant et glorificabant verbum Domini, et crediderunt, quotquot erant praeordinati ad vitam aeternam;

ferebatur autem verbum Domini per universam regionem.

Iudaei autem concitaverunt honestas inter colentes mulieres et primos civitatis et excitaverunt persecutionem in Paulum et Barnabam et eiecerunt eos de finibus suis.

At illi, excusso pulvere pedum in eos, venerunt Iconium;

discipuli quoque replebantur gaudio et Spiritu Sancto.

Factum est autem, cum Apollo esset Corinthi, ut Paulus, peragratis superioribus partibus, veniret Ephesum et inveniret quosdam discipulos;

dixitque ad eos: «Si Spiritum Sanctum accepistis credentes?». At illi ad eum: «Sed neque, si Spiritus Sanctus est, audivimus».

Ille vero ait: «In quo ergo baptizati estis?». Qui dixerunt: «In Ioannis baptismate».

Dixit autem Paulus: «Ioannes baptizavit baptisma paenitentiae, populo dicens in eum, qui venturus esset post ipsum ut crederent, hoc est in Iesum».

His auditis, baptizati sunt in nomine Domini Iesu;

et cum imposuisset illis manus Paulus, venit Spiritus Sanctus super eos, et loquebantur linguis et prophetabant.

Erant autem omnes viri fere duodecim.

Introgressus autem synagogam cum fiducia loquebatur per tres menses disputans et suadens de regno Dei.

Cum autem quidam indurarentur et non crederent maledicentes viam coram multitudine, discedens ab eis segregavit discipulos, cotidie disputans in schola Tyranni.

Hoc autem factum est per biennium, ita ut omnes, qui habitabant in Asia, audirent verbum Domini, Iudaei atque Graeci.

Virtutesque non quaslibet Deus faciebat per manus Pauli,

ita ut etiam super languidos deferrentur a corpore eius sudaria vel semicinctia, et recederent ab eis languores, et spiritus nequam egrederentur.

Tentaverunt autem quidam et de circumeuntibus Iudaeis exorcistis invocare super eos, qui habebant spiritus malos, nomen Domini Iesu dicentes: «Adiuro vos per Iesum, quem Paulus praedicat».

Erant autem cuiusdam Scevae Iudaei principis sacerdotum septem filii, qui hoc faciebant.

Respondens autem spiritus nequam dixit eis: «Iesum novi et Paulum scio; vos autem qui estis?».

Et insiliens homo in eos, in quo erat spiritus malus, dominatus amborum invaluit contra eos, ita ut nudi et vulnerati effugerent de domo illa.

Hoc autem notum factum est omnibus Iudaeis atque Graecis, qui habitabant Ephesi, et cecidit timor super omnes illos, et magnificabatur nomen Domini Iesu.

Multique credentium veniebant confitentes et annuntiantes actus suos.

Multi autem ex his, qui fuerant curiosa sectati, conferentes libros combusserunt coram omnibus; et computaverunt pretia illorum et invenerunt argenti quinquaginta milia.

Ita fortiter verbum Domini crescebat et convalescebat.

His autem expletis, proposuit Paulus in Spiritu, transita Macedonia et Achaia, ire Hierosolymam, dicens: «Postquam fuero ibi, oportet me et Romam videre».

Mittens autem in Macedoniam duos ex ministrantibus sibi, Timotheum et Erastum, ipse remansit ad tempus in Asia.

Facta est autem in illo tempore turbatio non minima de via.

Demetrius enim quidam nomine, argentarius, faciens aedes argenteas Dianae praestabat artificibus non modicum quaestum;

quos congregans et eos, qui eiusmodi erant opifices, dixit: «Viri, scitis quia de hoc artificio acquisitio est nobis;

et videtis et auditis quia non solum Ephesi, sed paene totius Asiae Paulus hic suadens avertit multam turbam dicens quoniam non sunt dii, qui manibus fiunt.

Non solum autem haec periclitatur nobis pars in redargutionem venire, sed et magnae deae Dianae templum in nihilum reputari, et destrui incipiet maiestas eius, quam tota Asia et orbis colit».

His auditis, repleti sunt ira et clamabant dicentes: «Magna Diana Ephesiorum!»;

et impleta est civitas confusione, et impetum fecerunt uno animo in theatrum, rapto Gaio et Aristarcho Macedonibus, comitibus Pauli.

Paulo autem volente intrare in populum, non permiserunt discipuli;

quidam autem de Asiarchis, qui erant amici eius, miserunt ad eum rogantes, ne se daret in theatrum.

Alii autem aliud clamabant; erat enim ecclesia confusa, et plures nesciebant qua ex causa convenissent.

De turba autem instruxerunt Alexandrum, propellentibus eum Iudaeis; Alexander ergo, manu silentio postulato, volebat rationem reddere populo.

Quem ut cognoverunt Iudaeum esse, vox facta est una omnium quasi per horas duas clamantium: «Magna Diana Ephesiorum».

Et cum sedasset scriba turbam, dixit: «Viri Ephesii, quis enim est hominum, qui nesciat Ephesiorum civitatem cultricem esse magnae Dianae et simulacri a Iove delapsi?

Cum ergo his contradici non possit, oportet vos sedatos esse et nihil temere agere.

Adduxistis enim homines istos neque sacrilegos neque blasphemantes deam nostram.

Quod si Demetrius et, qui cum eo sunt, artifices habent adversus aliquem causam, conventus forenses aguntur, et proconsules sunt: accusent invicem.

Si quid autem ulterius quaeritis, in legitima ecclesia poterit absolvi.

Nam et periclitamur argui seditionis hodiernae, cum nullus obnoxius sit, de quo non possimus reddere rationem concursus istius». Et cum haec dixisset, dimisit ecclesiam.

Acta, Главы 9-19