Марыя ж, узяўшы фунт мíра з на́рду чыстага, шматкашто́ўнага, пама́зала ногі Іісусавы і вы́церла валаса́мі сваімі ногі Яго, і дом напоўніўся духмя́насцю мíра.

Тады кажа адзін з вучняў Яго, Іуда Сíманаў Іскарыёт, які меўся вы́даць Яго:

чаму гэтае мíра не прадалí за трыста дына́рыяў і не разда́лі ўбо́гім?

Сказаў жа ён гэта не таму, што клапацíўся пра ўбогіх, а таму, што быў зло́дзеем і, ма́ючы скарбо́нку, краў тое, што туды кла́лі.

Сказаў тады Іісус: пакінь яе, каб на дзень пахава́ння Майго яна захава́ла гэта,

таму што ўбогіх заўсёды ма́еце з сабою, а Мяне не заўсёды ма́еце.

Даве́далася ж мноства народу з Іудзеяў, што Ён там, і папрыхо́дзілі не толькі дзе́ля Іісуса, але і каб паба́чыць Лазара, якога Ён уваскрасíў з мёртвых.

А першасвятары́ пастанавíлі і Лазара забіць,

бо многія з Іудзеяў дзе́ля яго прыхо́дзілі і ве́равалі ў Іісуса.

На другí дзень мноства людзей, якія прыйшлі на свята, пачуўшы, што Іісус ідзе ў Іерусалім,

узялí па́льмавыя галíны і вы́йшлі насу́страч Яму, і ўскліка́лі: Аса́нна! благаславёны Той, Хто прыхо́дзіць у імя́ Гасподняе, Цар Ізра́ілеў!

Іісус жа, знайшо́ўшы асляня́, сеў на яго, як напíсана:

“не бойся, дачка́ Сіёнава! вось Цар твой ідзе́, се́дзячы на малады́м асле́”.

Гэтага спача́тку не зразуме́лі вучні Яго, а калі прасла́ўлены быў Іісус, тады яны ўспо́мнілі, што гэта было́ пра Яго напíсана і гэта зрабíлі Яму.

Народ жа, які быў з Ім раней, све́дчыў, што Ён вы́клікаў Лазара з магíлы і ўваскрасíў Яго з мёртвых;

таму і вы́йшаў насу́страч Яму народ, бо чуў, што Ён зрабіў гэты цуд.

А фарысеі гаварылі між сабою: бачыце, што нічога не дапамага́е? вось, увесь свет за Ім пайшоў.

Былí і некато́рыя э́ліны сярод тых, што прыйшлі, каб пакланíцца ў свята;

яны падышлí да Філіпа, які быў з Віфсаíды Галіле́йскай, і прасілі яго, ка́жучы: спада́р, мы хочам Іісуса бачыць.

Прыхо́дзіць Філіп і кажа пра гэта Андрэю; а потым Андрэй і Філіп кажуць Іісусу.

Іісус жа сказаў ім у адказ: надышо́ў час быць прасла́ўленым Сыну Чалавечаму;

праўду, праўду кажу вам: калі зерне пшанічнае, упа́ўшы ў зямлю́, не памрэ́, то яно застане́цца адно, а калі памрэ́, то бага́ты плён дасць;

хто лю́біць душу́ сваю, той загу́біць яе, а хто ненавíдзіць душу́ сваю ў све́це гэтым, той для жыцця́ ве́чнага захава́е яе;

калі хто Мне слу́жыць, няха́й ідзе́ ўслед за Мною; і дзе Я, там і слуга́ Мой будзе; і калі хто Мне слу́жыць, ушану́е яго Айцец Мой;

цяпер душа́ Мая ўстрыво́жана; і што́ Мне сказаць? Ойча, збаў Мяне ад гадзíны гэтай! але дзе́ля гэтага Я прыйшо́ў, на гадзíну гэтую;

Ойча, прасла́ў імя́ Тваё! Прыйшо́ў тады голас з неба: і прасла́віў, і яшчэ прасла́ўлю.

Народ жа, які стаяў і чуў тое, казаў: гэта гром. Іншыя казалі: Ангел прамаўля́ў да Яго.

На гэта Іісус сказаў: не дзе́ля Мяне быў голас гэты, а дзе́ля вас;

цяпер суд све́ту гэтаму; цяпер князь свету гэтага вы́гнаны будзе вон;

і калі Я буду ўзне́сены ад зямлí, усіх прыцягну́ да Сябе.

Гэта Ён гаварыў, ука́зваючы, якою сме́рцю Ён ма́е паме́рці.

Адказаў Яму народ: мы чулі з закону, што Хрыстос застае́цца на ве́кі; дык як жа Ты кажаш, што ўзне́сены павíнен быць Сын Чалавечы? хто Гэты Сын Чалавечы?

Сказаў ім тады Іісус: яшчэ на малы́ час святло з вамі; хадзíце, паку́ль святло ма́еце, каб це́мра вас не агарну́ла; а хто ходзіць у це́мры, той не ведае, куды ідзе;

пакуль святло ма́еце, ве́руйце ў святло, каб стаць сына́мі святла. Прамовіў гэта Іісус і, адышоўшы, скры́ўся ад іх.

І хоць гэ́тулькі цудаў зрабіў Ён перад імі, яны не ве́равалі ў Яго,

каб збыло́ся слова Іса́іі прарока, які казаў: Госпадзі! хто паве́рыў пачу́таму ад нас, і рука Гасподняя каму адкры́лася?

З-за таго не маглі яны ве́раваць, што, як яшчэ сказаў Іса́ія:

Ён асляпíў вочы іх і скамянíў сэ́рцы іх, каб не бачылі вачы́ма і не разуме́лі сэ́рцам, і не звярну́ліся, каб Я ацалíў іх.

Гэта сказаў Іса́ія, калі бачыў славу Яго і гаварыў пра Яго.

Аднак жа і з начальнікаў многія ўве́равалі ў Яго, але з-за фарысеяў не прызнава́ліся, каб іх не адлучы́лі ад сінагогі,

бо яны ўзлюбíлі больш славу чалавечую, чым славу Божую.

Іісус жа ўсклíкнуў і сказаў: хто ве́руе ў Мяне, не ў Мяне ве́руе, а ў Таго, Хто пасла́ў Мяне;

і хто бачыць Мяне, бачыць Таго, Хто пасла́ў Мяне;

Я — святло, у свет прыйшоў, каб кожны, хто ве́руе ў Мяне, не заста́ўся ў це́мры;

і калі хто пачу́е словы Мае́ і не паве́рыць, Я не суджу́ яго, бо Я прыйшоў не судзíць свет, а спасцí свет;

хто адвярга́е Мяне і не прыма́е слоў Маіх, ма́е суддзю́ сабе: слова, якое Я прамаўля́ў, яно будзе судзíць яго ў апошні дзень;

бо Я не ад Сябе прамаўля́ў, а Айцец, Які паслаў Мяне, Ён Мне за́паведзь даў, што́ казаць і што́ прамаўля́ць;

і Я ведаю, што за́паведзь Яго ёсць жыццё вечнае; таму тое, што Я кажу, як сказаў Мне Айцец, так і кажу.