Сего́ ра́ди разори́ся зако́нъ, и не произво́дится въ соверше́нiе су́дъ: я́ко нечести́вый преоби́дитъ пра́веднаго, сего́ ра́ди изы́детъ су́дъ развраще́нъ.

Ви́дите, презо́рливiи, и смотри́те, и чуди́теся чудесе́мъ и изче́зните: поне́же дѣ́ло а́зъ дѣ́лаю во дне́хъ ва́шихъ, ему́же не и́мате вѣ́ровати, а́ще кто́ исповѣ́сть ва́мъ.

Зане́, се́, а́зъ возставля́ю халде́и, язы́къ го́рькiй и бо́рзый, ходя́щiй по широта́мъ земли́, е́же наслѣ́дити селе́нiя не своя́:

стра́шенъ и явле́нъ е́сть, от него́ су́дъ его́ бу́детъ, и взя́тiе его́ от него́ изы́детъ:

и изско́чатъ па́че ры́сей ко́ни его́ и быстрѣ́е волко́въ Араві́йскихъ, и поѣ́дутъ ко́нницы его́ и устремя́тся издале́ча и полетя́тъ а́ки оре́лъ гото́въ на я́дь.

Сконча́нiе на нечести́выя прiи́детъ, сопротивля́ющыяся ли́цамъ и́хъ проти́ву, и собере́тъ я́ко песо́къ плѣ́нники.

И то́й надъ царьми́ посмѣе́тся, и мучи́телiе игра́нiе его́, и то́й надъ вся́кою твердѣ́лiю поруга́ется, и обложи́тъ ва́лъ, и возоблада́етъ е́ю.

Тогда́ премѣни́тъ ду́хъ и пре́йдетъ и помо́лится: сiя́ крѣ́пость Бо́гу моему́.

Нѣ́си ли ты́ искони́, Го́споди Бо́же, святы́й мо́й? и не у́мремъ. Го́споди, на су́дъ учини́лъ еси́ его́, и созда́ мя облича́ти наказа́нiе его́.

Чи́сто о́ко е́же не ви́дѣти зла́ и взира́ти на труды́ болѣ́зненныя: вску́ю призира́еши на презо́рливыя? премолчава́еши, егда́ пожира́етъ нечести́вый пра́веднаго?

и сотвори́ши человѣ́ки я́ко ры́бы морскі́я и я́ко га́ды не иму́щыя старѣ́йшины.

Сконча́нiе у́дою восхи́ти и привлече́ его́ мре́жею и собра́ его́ сѣтьми́ свои́ми: сего́ ра́ди возвесели́тся и возра́дуется се́рдце его́:

сего́ ра́ди пожре́тъ мре́жи свое́й и покади́тъ сѣ́ть свою́, я́ко тѣ́ми разблажи́ ча́сть свою́ и пи́щи своя́ избра́нныя:

сего́ ра́ди простре́тъ мре́жу свою́ и при́сно избива́ти язы́ковъ не пощади́тъ.

Моли́тва Авваку́ма проро́ка съ пѣ́снiю. Го́споди, услы́шахъ слу́хъ тво́й и убоя́хся:

Го́споди, разумѣ́хъ дѣла́ твоя́ и ужасо́хся: посредѣ́ двою́ живо́тну позна́нъ бу́деши: внегда́ прибли́житися лѣ́томъ, позна́ешися: внегда́ прiити́ вре́мени, яви́шися: внегда́ смути́тися души́ мое́й во гнѣ́вѣ, ми́лость [твою́] помяне́ши.

Бо́гъ от ю́га прiи́детъ, и святы́й изъ горы́ приосѣне́нныя ча́щи: покры́ небеса́ добродѣ́тель его́, и хвале́нiя его́ испо́лнь земля́.

И сiя́нiе его́ я́ко свѣ́тъ бу́детъ: ро́зи въ рука́хъ его́, и положи́ любо́вь держа́вну крѣ́пости своея́.

Предъ лице́мъ его́ предъи́детъ сло́во, и изы́детъ на по́ле при ногу́ его́.

Ста́, и подви́жеся земля́: призрѣ́, и раста́яша язы́цы: стры́шася го́ры ну́ждею, и раста́яша хо́лми вѣ́чнiи, ше́ствiя вѣ́чная его́,

за тру́дъ ви́дѣша селе́нiя еѳiо́пская, убоя́тся и кро́вы земли́ Мадiа́мскiя.

Еда́ въ рѣка́хъ прогнѣ́ваешися, Го́споди? еда́ въ рѣка́хъ я́рость твоя́? или́ въ мо́ри устремле́нiе твое́? я́ко вся́деши на ко́ни твоя́, и яжде́нiе твое́ спасе́нiе.

Наляца́я наляче́ши лу́къ тво́й на ски́птры, глаго́летъ Госпо́дь: рѣка́ми разся́дется земля́.

У́зрятъ тя́ и поболя́тъ лю́дiе, расточа́я во́ды ше́ствiя его́: даде́ бе́здна гла́съ сво́й, высота́ привидѣ́нiя своя́:

воздви́жеся со́лнце, и луна́ ста́ въ чи́нѣ свое́мъ: во свѣ́тѣ стрѣ́лы твоя́ по́йдутъ, въ блиста́нiи мо́лнiй ору́жiй твои́хъ.

Преще́нiемъ ума́лиши зе́млю и я́ростiю низложи́ши язы́ки.

Изше́лъ еси́ во спасе́нiе люді́й твои́хъ, спасти́ пома́занныя твоя́, вложи́лъ еси́ во главы́ беззако́нныхъ сме́рть, воздви́глъ еси́ у́зы да́же до вы́и въ коне́цъ:

разсѣ́клъ еси́ во изступле́нiи главы́ си́льныхъ, сотрясу́тся въ не́й: разве́рзутъ узды́ своя́ я́ко снѣда́яй ни́щiй та́й.

И наве́лъ еси́ на мо́ре ко́ни твоя́, смуща́ющыя во́ды мно́ги.

Сохрани́хся, и убоя́ся се́рдце мое́ от гла́са моли́твы усте́нъ мои́хъ, и вни́де тре́петъ въ ко́сти моя́, и во мнѣ́ смяте́ся крѣ́пость моя́: почі́ю въ де́нь ско́рби моея́, да взы́ду въ лю́ди прише́лствiя моего́.

Зане́ смо́ковь не плодопринесе́тъ, и не бу́детъ ро́да въ лоза́хъ: солже́тъ дѣ́ло ма́слинное, и поля́ не сотворя́тъ я́ди: оскудѣ́ша о́вцы от пи́щи, и не бу́детъ воло́въ при я́слехъ.

А́зъ же о Го́сподѣ возра́дуюся, возвеселю́ся о Бо́зѣ Спа́сѣ мое́мъ.

Госпо́дь Бо́гъ мо́й си́ла моя́, и учини́тъ но́зѣ мои́ на соверше́нiе, и на высо́кая возво́дитъ мя́, е́же побѣди́ти ми́ въ пѣ́сни его́.

Грузинский

Языки

განაჩენი, რომელიც იხილა აბაკუმ წინასწარმეტყველმა.

როდემდის უნდა ვითხოვდე შველას, უფალო, და არ ისმენდე? შემოგჩიოდე ძალადობის გამო და არ მშველიდე?

რისთვის მაყურებინებ სიცრუეს და მახილვინებ სიავეს? ძარცვა-გლეჯა და ძალადობაა ჩემს წინაშე, მტრობა და შუღლია ჩამოვარდნილი.

ამიტომაც გაცუდდა რჯული და აღარ ჭრის სამართალი; რადგან უსამართლო ჯაბნის მართალს; ამიტომაც გამოდის უკუღმართი მსჯავრი.

შეხედეთ ხალხებს, დააკვირდით და განცვიფრდით, რადგან ისეთ რასმე მოვიმოქმედებ თქვენს დროში, ამბად გაგონილსაც არ დაიჯერებთ.

რადგან, აჰა, აღვძრავ ქალდეველებს, ხალხს სასტიკსა და ფიცხელს, და მოივლიან მთელს დედამიწას, რომ დაეპატრონონ საცხოვრებლებს, რომლებიც მათ არ ეკუთვნით.

საშიშია და შემზარავი, მისგან გამოდის მსჯავრი და სასჯელი.

ჯიქზე უსწრაფესია მისი ცხენები, ბინდის მგლებივით მზერამახვილნი; დაჯირითობენ მისი მხედრებ, მოგრიალდებიან მხედრები შორიდან, მოფრინდებიან მსხვერპლს დაღირებული არწივებივით.

ერთიანად მოდის საალაფოდ, აღმოსავლეთისკენ პირმიქცეული, და ქვიშასავით მიხვეტავს ტყვეებს.

ამასხრებს მეფეებს და მთავრებს საცინად იგდებს; დასცინის ყოველ ციხე-სიმაგრეს, მიწაყრილებს ახვავებს მათ ასაღებად.

მაშინ მოიცემს გულს, საზღვარს გადავა და შესცოდვას. მისი ძალა კი მის ღმერთშია!

შენ ხომ უკუნისიდან ხარ, უფალო, ჩემო ღმერთო, ჩემო წმიდავ! არ დავიხოცებით! უფალო, სამსჯავროდა გყავს დადგენილი იგი; საფარველო, სამხილებლად გყავს განწესებული!

სუფთაა სახედველნი ბოროტების საყურებლად და არ ძალგიძს სიავის ჭვრეტა. რატომ უცქერ მუხანათებს და დუმხარ, როცა ბოროტეული ყლაპავს მართალს?

ზღვის თევზებივით გაგიხდია ადამიანები, უპატრონო ქვეწარმავლებივით.

ყველანი ანკესით ჰყავს ამოყვანილი, თავისი სათხევლით ამოთრეული და თავის ბადეში გამომწყვდეული. ამიტომ ხარობს და ზეიმობს.

ამიტომ სწირავს მსხვერპლს თავის სათხეველს და უკმევს თავის ბადეს, რადგან მათგან აქვს მსუყე კერძი და ნოყიერი საჭმელი.

ნუთუ ამისთვის უნდა ისროდეს თავის სათხეველს და უწყალოდ ხოცავდეს ხალხებს გამუდმებით?

აბაკუმ წინასწარმეტყველის ლოცვა საგალობლად.

უფალო, გავიგონე შენგან გასაგონი და შემეშინდა. უფალო, იხსენ შენი ქმნილება სიცოცხლის შუა ძალზე; გააცხადე სიცოცხლის შუაძალზე, რომ რისხვის დროსაც კი მახსოვს შეწყალება.

თემანიდან მოდის ღმერთი და წმიდა - ფარანის მთიდან; დაფარა ზეცა მისმა ბრწყინვალებამ და მისმა დიდებამ აავსო დედამიწა.

დღესავით ბრწყინავს მისი ნათელი, შუქს ასხივებს მისი ხელი და აქ იმალება მისი ძლიერება.

შავი ჭირი მიუძღვება წინ და ფეხდაფეხ მიჰყვება ჟამი.

შედგა და გათელა მიწა; გაიხედა და შეაძრწუნა ხალხები; გაცამტვერდა საუკუნო მთები, ჩამოიქცა საუკუნო ბორცვები. საუკუნოა მისი გზასავალი.

განსაცდელში ვხედავ ქუშანის კარვებს, ირხევიან მიდიანის ქვეყნის ფარდები.

ნუთუ მდინარეებს დაატყდა შენი რისხვა, უფალო, ნუთუ მდინარეებს შენი მძვინვარება და ზღვას შენი გულისწყრომა, შენს ცხენებზე, შენს ძლევის ეტლებზე რომ ამხედრდი?

შენ იშიშვლე მშვილდი, როგორც ხალხებისთვის გქონდა დაფიცებული, მდინარეებად დაღარე დედამიწა.

დაგინახეს და შედრკნენ მთები; გადაიარა წყლის ნიაღვარმა, ხმა გაიღო წყლის უფსკრულმა, აღმართა ხელები.

მზე და მთვარე დაყოვნდნენ თავიანთ სადგომებში; შენი ისრების შუქზე დადიან ისინი, შენი ელვარე შუბის შარავანდზე.

რისხვით აბიჯებ დედამიწაზე და გულისწყრომიი თელავ ხალხებს.

შენი ერის გამოსასხნელად გამოხვედი, შენი ცხებულის გამოსახსნელად; ჭერი ჩაუნგრიე ბოროტეულის სახლს, ძირიდან თხემამდე გააშიშვლე.

თავი გაუგმირე მათივე კვერთხებით მის ბელადებს, როცა მოგრიალდნენ ჩემს გასაცამტვერებლად და ყიჟინებდნენ, ბედშავის იდუმალ ჩასაყლაპად.

შენი ცხენებით ზღვა გაქვს გათელილი, ადიდებული წყლების ზვირთები.

გავიგონე და შემეძრა შიგნეული, მის ხმაზე ამითრთოლდა ბაგეები, ტეხა დამიწყო ძვლებმა და ადგილზე დავბარბაცდი; მაგრამ მშვიდად დაველოდები გასაჭირის დღეს, როცა ჩემს ხალხს გასაძარცვავად დაესხმიან.

თუნდაც აღარ აყვავდეს ლეღვი, აღარ გამოისხას ვაზმა მტევანი, გამტყუნდეს ზეთისხილის ნაყოფი, ყანებმა საზრდო არ მოიტანოს, მოწყდეს ფარეხიდან ცხვარი და აღარ დარჩეს ბოსლებში საქონელი.

მე მაინც უფალში გავიხარებდი, ჩემი ხსნის ღმერთში ვნახავდი შვებას.

უფალი ღმერთია ჩემი ძალა; ირმის ფეხებს შემაბამს და ჩემს გორაკებს მომატარებს (ლოტბარისთვის, ჩემს სიმებიან საკრავებზე).