Чачыњ Гилат тоосунан тєшєп келе жаткан эчкилердей. Тиштерињ суудан чыгып келе жаткан койлордой. Алардын ар биринин эгиз козулары бар, алардын арасында кысыр калганы жок.

Тармал чачыњдын астындагы эки бетињ экиге бљлєнгљн анардай.

Алтымыш ханыша, сексен кєњ аял, сан жеткис кыз бар.

Бирок менин кљгєчкљнєм, таптазам – тењдеши жок кыз. Ал – энесинин жалгыз кызы, тљрљгљн энесинин эњ сєйєктєє кызы. Кыздар аны кљрєп макташты, ханышалар жана кєњ аялдар аны дањкташты».

«Тањ нурундай жаркыраган, ай сыяктуу суйкайган, кєн сыяктуу жарык, туу кљтљргљн кошуундай сєрдєє бул ким?»

«Мен љрљљндљгє бак-дарактардын кљгљргљнєн кљрљйєн деп, жєзєм сабагы бєчєр алды бекен, анар гєлдљдє бекен деп жањгак багына келдим.

Элимдин атактуу адамдарынын арабаларына жаным мени кантип алып барганын билбейм».