Калі ж рука твая альбо нага твая спакуша́е цябе, адсячы́ яе і кінь ад сябе: лепш табе ўвайсці ў жыццё без рукí альбо без нагі, чым, дзве рукí і дзве нагі маючы, быць укíнутым у агонь вечны.

І калі вока тваё спакуша́е цябе, вы́рві яго і кінь ад сябе: лепш табе з адным вокам ў жыццё ўвайсці, чым, два вокі маючы, быць укíнутым у гее́ну вогненную.

Глядзіце, не пагарджа́йце ніво́дным з малы́х гэтых; бо кажу вам, што Ангелы іх на нябёсах заўсёды ба́чаць аблíчча Айца Майго Нябеснага.

Бо прыйшоў Сын Чалавечы, каб спасцí тое, што загíнула.

Як вам здаецца? Калі б у нейкага чалавека было сто авечак і заблудзíлася адна з іх, то ці не пакіне ён дзевяноста дзевяцí ў гара́х і не пойдзе шукаць тую, што заблудзíлася?

І калі ўдасца знайсці яе, праўду кажу вам, што ён радуецца за яе болей, чым за дзевяноста дзевяць, якія не заблудзíліся.

Гэтакса́ма няма волі Айца вашага Нябеснага, каб загінуў адзін з малы́х гэтых.

Калі ж саграшы́ць су́праць цябе брат твой, ідзі і вы́крый яго сам-на́сам; калі паслу́хаецца цябе, то прыдба́ў ты брата твайго.

А калі не паслу́хаецца, вазьмі з сабою яшчэ аднаго альбо двух, каб ву́снамі двух альбо трох све́дкаў пацве́рдзілася кожнае слова.

Калі ж не паслу́хаецца іх, скажы царкве; а калі і царквы не паслу́хаецца, то няхай будзе ён табе як язычнік і мы́тнік.

Праўду кажу вам: што́ вы звя́жаце на зямлі, тое будзе звя́зана на небе; і што́ развя́жаце на зямлі, тое будзе развя́зана на небе.

Праўду таксама кажу вам, што калі двое з вас паго́дзяцца на зямлі прасіць за любую справу, то, чаго б ні папрасíлі, будзе ім ад Айца Майго, Які на нябёсах.

Бо дзе двое альбо трое сабра́ліся ў імя́ Маё, там Я сярод іх.

Тады прыступіў да Яго Пётр і сказаў: Госпадзі! колькі разоў дарава́ць брату майму, які грашы́ць су́праць мяне́ ці да сямі разоў?

Кажа яму Іісус: не кажу табе: “да сямі”, а да сямíдзесяці разоў па сем.

Таму Царства Нябеснае падобна да цара, які захацеў праве́сці разлíкі з раба́мі сваімі.

Калі ён пачаў право́дзіць разлíкі, прывялі да яго кагосьці, хто быў вíнен яму дзесяць тысяч тала́нтаў.

А паколькі ён не меў чым аддаць, то яго ўлада́р загадаў прадаць яго, і жонку яго, і дзяцей, і ўсё, што ён меў, і адда́ць доўг.

Тады раб той упаў і, кла́няючыся яму, казаў: “уладару́! будзь цярплíвы да мяне, і ўсё табе заплачу́”.

І ўлада́р раба таго, злíтаваўшыся, адпусцíў яго і доўг дарава́ў яму.

А раб той, вы́йшаўшы, знайшоў аднаго з тава́рышаў сваіх, які вíнен яму быў сто дына́рыяў, і, схапіўшы яго, душы́ў, ка́жучы: “аддай мне, што вíнен”.

Тады тава́рыш яго ўпаў у ногі яму́, прасіў яго і казаў: “будзь цярплíвы да мяне, і ўсё аддам табе”.

Але той не захацеў, а пайшоў і кінуў яго ў цямнíцу, пакуль не адда́сць доўгу.

Тава́рышы яго, убачыўшы, што зда́рылася, засмуцíліся вельмі і, прыйшоўшы, расказалі ўладару́ свайму пра ўсё, што адбыло́ся.

Тады яго ўлада́р клíча яго і кажа: “ліхí раб! увесь доўг той я дарава́ў табе, бо ты ўпрасíў мяне;

ці не нале́жала і табе памíлаваць тава́рыша твайго, як і я цябе памíлаваў?”

І, разгне́ваўшыся, яго ўлада́р перадаў яго ка́там, пакуль не адда́сць усяго доўгу свайго.

Так і Айцец Мой Нябесны зробіць з вамі, калі не дару́е ад сэрца свайго кожны з вас брату свайму правíн яго.

Бо Царства Нябеснае падо́бна да гаспадара́ дома, які вы́йшаў на до́світку наня́ць работнікаў у вінагра́днік свой.

І, дамо́віўшыся з работнікамі па дына́рыю ў дзень, пасла́ў іх у вінагра́днік свой.

І, вы́йшаўшы каля трэцяй гадзíны, ён убачыў іншых, якія стаялі на рынку без працы,

і ім сказаў: ідзíце і вы ў вінагра́днік мой, і што́ будзе нале́жным, дам вам. Яны пайшлі.

І зноў, вы́йшаўшы каля шостай і дзевятай гадзíны, ён зрабіў тое самае.

І, вы́йшаўшы каля адзіна́ццатай гадзíны, ён знайшоў іншых, якія стаялі без працы, і кажа ім: што́ вы тут стаіце́ цэлы дзень без працы?

Яны кажуць яму: ніхто нас не наня́ў. Ён кажа ім: ідзíце і вы ў вінагра́днік мой, і што́ будзе нале́жным, атрыма́еце.

Калі ж настаў вечар, кажа гаспада́р вінагра́дніка ўпра́ўніку свайму: пакліч работнікаў і аддай ім пла́ту, пача́ўшы з апошніх да першых.

І тыя, што прыйшлі каля адзіна́ццатай гадзíны, атрымалі па дына́рыю.

А тыя, што прыйшлí першымі, думалі, што бо́лей атрыма́юць; але атрымалі і яны па дына́рыю.

І, атрыма́ўшы, яны пачалí нарака́ць на гаспадара́ дома

і казалі: гэтыя апошнія адну гадзíну працавалі, і ты прыраўня́ў іх да нас, якія перане́слі цяжа́р дня і спёку.

Ён жа ў адказ сказаў аднаму з іх: дру́жа! я не кры́ўджу цябе; хіба́ не за дына́рый ты дамовіўся са мною?

Вазьмі сваё ды ідзі; я ж хачу гэтаму апошняму даць тое, што і табе.

Хіба́ нельга мне са сваім рабіць тое, што хачу́ ці вока тваё зайздро́снае з-за таго, што я добры?

Так будуць апошнія першымі і першыя апошнімі; бо шмат паклíканых, але ма́ла вы́браных.

І, узыхо́дзячы ў Іерусалім, Іісус у дарозе адвёў двана́ццаць вучняў асобна і сказаў ім:

вось, мы ўзыхо́дзім у Іерусалім, і Сын Чалавечы вы́дадзены будзе першасвятара́м і кніжнікам, і асу́дзяць Яго на смерць;

і вы́дадуць Яго язычнікам на глумле́нне, і біццё, і распя́цце; і на трэці дзень уваскрэ́сне.

Тады прыступíла да Яго маці сыноў Зевядзе́евых з сына́мі сваімі, кла́няючыся і нешта про́сячы ў Яго.

Ён жа сказаў ёй: чаго ты хочаш? Яна кажа Яму: скажы, каб селі гэтыя два сыны́ мае́ адзін справа, а другі злева ад Цябе ў Царстве Тваім.

Іісус сказаў у адказ: не ведаеце, чаго про́сіце. Ці можаце піць чашу, якую Я буду піць, альбо хрышчэ́ннем, якім Я хрышчу́ся, хрысцíцца? Яны кажуць Яму: можам.

І кажа ім: чашу Маю́ будзеце піць, і хрышчэ́ннем, якім Я хрышчу́ся, будзеце хрысцíцца; але сесці справа ад Мяне і злева ад Мяне — не Я даю, а гэта для тых, каму ўгатава́на Айцом Маім.

Пачуўшы гэта, дзеся́цера вучняў абу́рыліся на двух братоў.

Іісус жа, паклíкаўшы іх, сказаў: вы ведаеце, што князí народаў пану́юць над імі, і вяльможы ўлада́раць імі.

Але не так няхай будзе сярод вас: а хто хоча сярод вас бо́льшым быць, няхай будзе вам слугою;

і хто хоча сярод вас быць першым, няхай будзе вам рабом;

бо Сын Чалавечы не дзе́ля таго прыйшоў, каб Яму служы́лі, а каб паслужы́ць і аддаць душу́ Сваю як вы́куп за многіх.

І калі выхо́дзілі яны з Іерыхо́на, за Ім сле́дам ішло мноства людзей.

І вось, двое сляпых, якія сядзелі пры дарозе, пачуўшы, што Іісус прахо́дзіць, пачалí крычаць, ка́жучы: памілуй нас, Госпадзі, Сыне Давідаў!

Людзі ж патрабава́лі, каб яны замо́ўклі; але яны яшчэ мацней закрычалі: памілуй нас, Госпадзі, Сыне Давідаў!

Іісус, спынíўшыся, паклíкаў іх і сказаў: што вы хочаце, каб Я зрабіў вам?

Яны кажуць Яму: Госпадзі! каб адкры́ліся нашы вочы.

Іісус жа, злíтаваўшыся, дакрану́ўся да вачэй іх; і адразу іх вочы пачалí бачыць, і яны пайшлі за Ім.

Тады Іісус прамовіў да народу і да вучняў Сваіх,

ка́жучы: на Маісеевым паса́дзе селі кніжнікі і фарысеі.

Дык вось, усё, што яны кажуць вам захоўваць, захоўвайце і рабіце; а паводле ўчынкаў іхніх не рабіце, бо яны гавораць, ды не робяць.

Яны звя́зваюць цяжа́ры вялікія і непасíльныя і ўсклада́юць на плечы лю́дзям, а самі не хочуць і пальцам зру́шыць іх.

Усе справы свае яны робяць дзе́ля таго, каб бачылі іх людзі; пашыра́юць філактэ́рыі свае ды павялічваюць кутасы́ на адзенні сваім.

Лю́бяць таксама узляжа́ць напе́радзе на гасцінах, і напе́радзе сядзе́ць у сінагогах,

і каб віталі іх на плошчах, і каб людзі клíкалі іх: “вучыцель! вучыцель!”

А вы не называйцеся вучы́целямі, бо адзін у вас Вучыцель — Хрыстос, а ўсе вы — браты́.

І айцом сваім не называйце нікога на зямлі, бо адзін у вас Айцец, Які на нябёсах.

І не называ́йцеся настаўнікамі, бо адзін у вас Настаўнік — Хрыстос.

Бо́льшы з вас няхай будзе вам слугою.

Бо хто ўзвыша́е сябе, той прынíжаны будзе; а хто прыніжа́е сябе, будзе ўзвы́шаны.

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што зачыня́еце Царства Нябеснае перад людзьмí; бо самі не ўвахо́дзіце і тым, што ўвахо́дзяць, не даяце́ ўвайсцí.

Гора вам, кніжнікі і фарысеі, крывадушнікі, што паяда́еце дамы́ ўдоў і напака́з доўга моліцеся: за тое пры́меце тым большае асуджэ́нне.

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што прахо́дзіце мора і су́шу, каб прыдба́ць хоць аднаго новага верніка; і калі гэта адбываецца, вы ро́біце яго сы́нам гее́ны, удвая́ горшым за вас.

Го́ра вам, павадыры́ сляпыя, што кажаце: “калі хто пакляне́цца храмам, гэта нічога; а калі хто пакляне́цца золатам храма, то вінаваты”.

Неразумныя і сляпыя! што большае: золата ці храм, які асвячае золата?

І яшчэ ка́жаце: “калі хто пакляне́цца ахвя́рнікам, гэта нічога; а калі хто пакляне́цца да́рам, які на ім, то вінава́ты”.

Неразумныя і сляпыя! што бо́льшае: дар ці ахвя́рнік, які асвяча́е дар?

Дык вось, хто кляне́цца ахвя́рнікам, той кляне́цца ім і ўсім, што на ім;

і хто кляне́цца храмам, той кляне́цца ім і Тым, Хто жыве́ ў ім;

і хто кляне́цца небам, той кляне́цца Прастолам Божым і Тым, Хто сядзíць на ім.

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што даяце́ дзесяціну з мя́ты, анíсу і кме́ну, і адкінулі больш важнае ў законе: суд, міласць і веру; і гэта трэба было рабіць, і таго не пакіда́ць.

Павадыры́ сляпыя, што адцэ́джваеце камара́, а вярблю́да праглына́еце!

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што ачышча́еце зво́нку ча́шы і мíсы, а усярэ́дзіне яны поўныя хцíвасці і няўстры́манасці.

Фарысей сляпы! ачысці перш сярэ́дзіну ча́шы і мíсы, каб і звонку яны былí чыстымі.

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што робіцеся падобнымі да пабе́леных магіл, якія зво́нку здаюцца прыгожымі, а ўсярэ́дзіне поўныя касцей мерцвякоў і ўсялякага бруду;

так і вы знешне здаяце́ся лю́дзям праведнымі, а ўсярэ́дзіне поўныя крываду́шнасці і беззаконня.

Го́ра вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што будуеце грабнíцы прарокам і ўпрыгожваеце помнікі праведнікам,

і кажаце: “калі б мы жылí ў дні бацькоў нашых, то не былí б саўдзе́льнікамі іх у праліццí крыві прарокаў”;

гэтым вы самі све́дчыце су́праць сябе, што вы сыны́ тых, якія забілі прарокаў.

Дапаўняйце і вы меру бацькоў вашых.

Зме́і, адро́ддзе яхíдніна! як пазбе́гнеце вы асуджэ́ння на гее́ну?

Таму, вось, Я пасылаю да вас прарокаў, і мудрацоў, і кніжнікаў; і некаторых з іх вы заб’яце́ і распняце́, а некаторых будзеце біць у сінагогах вашых і гнаць з горада ў горад;

каб прыйшла на вас уся кроў праведная, пралíтая на зямлі, ад крывí Авеля праведнага да крывí Заха́рыі, сына Варахíевага, якога вы забілі паміж храмам і ахвярнікам.

Праўду кажу вам: усё гэта пры́йдзе на род гэты.

Іерусаліме, Іерусаліме, які забіваеш прарокаў і каме́ннем пабіва́еш пасла́ных да цябе! колькі разоў хацеў Я сабраць дзяцей тваіх, як птушка збірае птушанят сваіх пад кры́лы, і вы не захацелі!

Вось, пакіда́ецца вам дом ваш пусты.

Бо кажу вам: не ўбачыце Мяне з гэтага часу, пакуль не ўсклікнеце: “благаславёны Той, Хто прыхо́дзіць ў імя́ Гасподняе!”