Азбука веры » Біблія » Святое Евангелле паводле Лукі » гл.19

Святое Евангелле паводле Лукі, Глава 19

Толкования

Толкования главы

19:1

19:2

19:3

19:4

19:5

19:6

19:7

19:8

см.:Исх.22:1;

19:9

19:10

см.:Мф.18:11;

19:11

19:12

см.:Мф.25:14;

19:13

19:14

19:15

19:16

19:17

см.:Лк.16:10;

19:18

19:19

19:20

19:21

19:22

см.:Иов.15:6;Мф.12:37;

19:23

19:24

19:25

19:26

см.:Мф.13:12;Мф.25:29;Мк.4:25;Лк.8:18;

19:27

см.:Мф.22:7;

19:28

19:29

см.:Мф.21:1;Мк.11:1;

19:30

19:31

19:32

19:33

19:34

19:35

см.:Мф.21:7;Мк.11:7;Ин.12:14;

19:36

19:37

19:38

см.:Пс.117:26;Лк.2:14;Еф.2:14;

19:39

19:40

см.:Авв.2:11;

19:41

19:42

19:43

см.:Ис.29:3;Иер.6:6;Иез.21:22;Мф.22:7;Лк.21:6;

19:44

19:45

см.:Мф.21:12;Мк.11:15;Ин.2:15;

19:46

см.:Ис.56:7;Иер.7:11;3Цар.8:29;

19:47

19:48

Белорусский

Языки

І ўвайшоўшы, Ён праходзіў праз Іерыхон.

І вось чалавек, зва́ны íмем Закхе́й, які быў начальнік мы́тнікаў і быў багаты,

імкну́ўся ўба́чыць Іісуса, хто Ён, але не мог з-за натоўпу, таму што быў малы́ ростам;

і, забе́гшы наперад, узлез на смако́ўніцу, каб убачыць Яго, бо Ён павінен быў там прахо́дзіць.

І калі прыйшоў Іісус на гэтае месца, то, паглядзе́ўшы, убачыў яго і сказаў яму: Закхей! хутчэй злазь, бо сёння ў доме тваім нале́жыць Мне быць.

І той паспе́шна злез і прыня́ў Яго з радасцю.

І ўсе, уба́чыўшы гэта, нарака́лі, ка́жучы: да грэшнага чалавека зайшоў Ён.

Закхей жа, устаўшы, сказаў Госпаду: вось, палову маёмасці маёй, Госпадзі, я дам убо́гім, і калі каго ў чым ашукаў, аддам у чатыры разы́ больш.

Сказаў яму Іісус: сёння наста́ла спасе́нне дому гэтаму, таму што і ён — сын Аўраамаў;

бо Сын Чалавечы прыйшоў, каб знайсцí і спасцí тое, што загíнула.

Калі ж яны слухалі гэта, Ён дада́ў яшчэ прытчу, таму што быў блізка ад Іерусаліма, і яны думалі, што зараз жа Царства Божае ма́е явíцца.

Дык сказаў Ён: нейкі чалавек знатнага роду пайшоў у далёкую краíну, каб атрыма́ць сабе царства і вярну́цца;

і, паклíкаўшы дзесяць рабоў сваіх, ён даў ім дзесяць мін і сказаў ім: укладзíце ў справу, пакуль я вярну́ся.

Але яго грамадзя́не ненавíдзелі яго і пасла́лі ўслед за ім пасольства, ка́жучы: не хочам, каб ён царстваваў над намі.

І ста́лася: калі ён вярнуўся, атрыма́ўшы царства, то сказаў паклíкаць тых рабоў, якім даў срэ́бра, каб даведацца, хто што набы́ў.

І прыйшоў першы, ка́жучы: гаспадар, мíна твая прыне́сла дзесяць мін.

І ён сказаў яму: добра, раб добры; за тое, што ў найме́ншым ты быў верны, будзь уладаро́м над дзесяццю́ гарадамі.

І прыйшоў другі, ка́жучы: гаспадар, міна твая прыне́сла пяць мін.

Сказаў і гэтаму: і ты будзь над пяццю́ гарадамі.

І яшчэ адзін прыйшоў, ка́жучы: гаспадар, вось міна твая, якую я трымаў схава́ную ў ху́стцы,

таму што я баяўся цябе, бо ты чалавек жорсткі: бярэш, чаго не клаў, і жне́ш, чаго не сеяў.

А той кажа яму: ву́снамі тваімі буду судзíць цябе, ліхí раб: ты ведаў, што я чалавек жорсткі, які бярэ, чаго не клаў, і жне, чаго не сеяў;

чаму ж ты не аддаў маё срэ́бра ў абаро́т, каб я, прыйшо́ўшы, атрымаў яго з прыбы́ткам?

І сказаў прысутным: вазьміце ў яго міну і аддайце таму, хто ма́е дзесяць мін.

І сказалі яму: гаспадар, ён жа ма́е дзесяць мін.

Кажу вам, што кожнаму, хто ма́е, будзе да́дзена, а ў таго, хто не ма́е, ады́мецца і тое, што ма́е ён;

а тых ворагаў жа маіх, якія не хацелі, каб я стаў царом над імі, прывядзíце сюды і пазабіва́йце перада мною.

І, сказаўшы гэта, Ён пайшоў дале́й, узыхо́дзячы ў Іерусалім.

І ста́лася: калі Ён наблізіўся да Віфагíі і Віфа́ніі, да гары, што заве́цца Елеонскай, паслаў двух вучняў Сваіх,

сказаўшы: ідзіце ў се́лішча, што насу́праць; увайшо́ўшы ў яго, зно́йдзеце прывя́занае асляня́, на якое ніколі ніхто з людзей не сяда́ў; адвяжы́це яго і прывядзíце;

і калі хто спытае ў вас: “навошта адвя́зваеце?”, скажы́це яму так: “яно патрэбна Госпаду”.

Пасла́ныя пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім.

Калі ж яны адвя́звалі асляня́, гаспадары́ яго сказалі ім: нашто вы адвя́зваеце асляня́?

Яны сказалі: яно патрэбна Госпаду.

І прывялí яго да Іісуса, і, накíнуўшы во́пратку сваю на асляня́, пасадзíлі на яго Іісуса.

І калі Ён ехаў, людзі пасціла́лі во́пратку сваю на дарогу.

А калі Ён набліжа́ўся ўжо да спу́ску з гары Елеонскай, усё мноства вучняў, ра́дуючыся, пачало́ моцным го́ласам хвалíць Бога за ўсе цуды, якія бачылі яны,

ка́жучы: благаславёны Цар, Які прыходзіць у імя́ Гасподняе! мір на нябёсах і слава ў вы́шніх!

І некато́рыя фарысеі з натоўпу сказалі Яму: Настаўнік! забаранí ву́чням Сваім.

А Ён прамовіў ім у адказ: кажу вам, што калі яны змо́ўкнуць, то камянí закрыча́ць.

І, калі Ён наблíзіўся, то, уба́чыўшы горад, заплакаў па ім,

ка́жучы: калі б і ты хоць у гэты дзень твой зразуме́ў, што́ трэба для міру твайго! але цяпер гэта скры́та ад вачэй тваіх;

бо пры́йдуць на цябе дні, і ўзвяду́ць ворагі твае вакол цябе вал, і акру́жаць цябе, і сцíснуць цябе адусю́ль,

і знíшчаць цябе і дзяцей тваіх у табе, і не пакíнуць ка́меня на ка́мені ў табе за тое, што не разуме́ў ты ча́су наве́дання цябе.

І, увайшоўшы ў храм, Ён пачаў выганя́ць тых, што прадава́лі ў ім і купля́лі,

ка́жучы ім: напíсана: “дом Мой — гэта дом малітвы”, а вы зрабілі з яго логава разбойнікаў.

І Ён кожны дзень вучыў у храме. А першасвятары́ і кніжнікі шука́лі, як загубíць Яго, таксама і першыя людзі ў народзе,

і не знахо́дзілі, што зрабíць з Ім, бо ўвесь народ, слу́хаючы, абступа́ў Яго.