Азбука веры » Biblia » Łukasza » гл.18

Łukasza, Rozdział 18

Толкования

Толкования главы

18:1

см.:Рим.12:12;Еф.6:18;1Фес.5:17;

18:2

18:3

18:4

18:5

18:6

18:7

см.:Пс.9:19;Лк.11:9;Откр.6:10;

18:8

18:9

см.:Лк.16:15;

18:10

18:11

см.:Ис.58:3;Откр.3:17;

18:12

18:13

18:14

см.:Иов.22:29;Притч.29:23;Мф.23:12;Лк.14:11;

18:15

см.:Мф.19:13;Мк.10:13;

18:16

см.:Мф.18:3;Мф.19:14;1Пет.2:2;1Кор.14:20;

18:17

18:18

см.:Мф.19:16;Мк.10:17;

18:19

18:20

см.:Исх.20:12-16;Втор.5:17;

18:21

18:22

см.:1Тим.6:18-19;

18:23

18:24

см.:Притч.11:28;Мф.19:23;Мк.10:23;1Тим.6:9-10;

18:25

18:26

18:27

18:28

см.:Мф.19:27;Мк.10:28;

18:29

18:30

18:31

см.:Пс.21:7;Мф.20:18;Мк.10:33;

18:32

см.:Ис.53:7;

18:33

18:34

18:35

см.:Мф.20:29;Мк.10:46;

18:36

18:37

18:38

18:39

18:40

18:41

18:42

18:43

Польский (Biblia Tysiąclecia)

Языки

Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać:

W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi.

W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem.

Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę,

to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie.

I Pan dodał: Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi.

A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie?

Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?

Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:

Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik.

Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik.

Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam.

Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika.

Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.

Przynosili Mu również niemowlęta, żeby na nie ręce włożył, lecz uczniowie, widząc to, szorstko zabraniali im.

Jezus zaś przywołał je do siebie i rzekł: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im: do takich bowiem należy królestwo Boże.

Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego.

Zapytał Go pewien zwierzchnik: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?

Jezus mu odpowiedział: Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg.

Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij swego ojca i matkę.

On odrzekł: Od młodości przestrzegałem tego wszystkiego.

Jezus słysząc to, rzekł mu: Jednego ci jeszcze brak: sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź ze Mną.

Gdy to usłyszał, mocno się zasmucił, gdyż był bardzo bogaty.

Jezus zobaczywszy go /takim/ rzekł: Jak trudno bogatym wejść do królestwa Bożego.

Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego.

Zapytali ci, którzy to słyszeli: Któż więc może być zbawiony?

Jezus odpowiedział: Co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga.

Wówczas Piotr rzekł: Oto my opuściliśmy swoją własność i poszliśmy za Tobą.

On im odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby

nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym - życia wiecznego.

Potem wziął Dwunastu i powiedział do nich: Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym.

Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty;

ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie.

Oni jednak nic z tego nie zrozumieli. Rzecz ta była zakryta przed nimi i nie pojmowali tego, o czym była mowa.

Kiedy zbliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał.

Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje.

Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi.

Wtedy zaczął wołać: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!

Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!

Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go:

Co chcesz, abym ci uczynił? Odpowiedział: Panie, żebym przejrzał.

Jezus mu odrzekł: Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła.

Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.