Ал Тењирге сыйынып, мындай деди: «Оо Тењир! Мен љз љлкљмдљ экенде эле ушундай болот деп айтпадым беле? Ошон єчєн мен Таршышка качып кеткем, анткени Сенин жакшы, боорукер, абдан чыдамдуу, абдан ырайымдуу Кудай экенињди жана алаамат єчєн љкєнљрєњдє билгем.

Тењир, эми менин жанымды ал, анткени жашагандан кљрљ, љлгљнєм артык».

Ошондо Тењир: «Чыны менен эле, бул сени ушунчалык капаланттыбы?» – деди.

Жунус шаардан чыгып, анын чыгыш тарабындагы бир жерге алачык жасады да, шаар эмне болорун кљрєш єчєн, ошол алачыктын алдында, кљлљкљдљ отурду.

Кудай-Тењир бир љсємдєк љстєрдє. Жунусту кайгыдан куткарыш єчєн, анын башына кљлљкљ болуш єчєн, ал љсємдєк жогору кљтљрєлдє. Жунус ал љсємдєккљ абдан кубанды.

Бирок эртеси тањ атканда, Кудай бир курт чыгарды. Курт љсємдєктєн тамырын жеп салды, љсємдєк куурап калды.

Кєн чыкканда Кудай аптаптуу чыгыш шамалын жиберди. Кєн Жунустун башын куйкалай баштады, ошондо ал алсырап, љзєнљ љлєм тилеп: «Жашагандан кљрљ, љлгљнєм артык», – деди.

Кудай Жунустан: «Чыны менен эле, сен бул љсємдєк єчєн ушунчалык капа болдуњбу?» – деп сурады. «Ооба, мен аябай капа болдум», – деди ал.

Ошондо Тењир мындай деди: «Сен љзєњ мээнет кылып љстєрбљгљн, бир тєндљ љсєп, бир тєндљ соолуп калган љсємдєк єчєн љкєнєп жатасыњ.

Анан Мен кантип оњ колун сол колунан ажырата албаган жєз жыйырма мињден ашык адамы, кљп сандаган малы бар улуу шаар Нинебини аябайын?»