Евангелие от Иоанна, глава 8,10,12 (Ин. 8,10,12) на латинском языке - Новый Завет

Respondit Iesus et dixit eis: «Et si ego testimonium perhibeo de meipso, verum est testimonium meum, quia scio unde veni et quo vado; vos autem nescitis unde venio aut quo vado.

Vos secundum carnem iudicatis, ego non iudico quemquam.

Et si iudico ego, iudicium meum verum est, quia solus non sum, sed ego et, qui me misit, Pater.

Sed et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est.

Ego sum, qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater».

Dicebant ergo ei: «Ubi est Pater tuus?». Respondit Iesus: «Neque me scitis neque Patrem meum; si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis».

Haec verba locutus est in gazophylacio docens in templo; et nemo apprehendit eum, quia necdum venerat hora eius.

Dixit ergo iterum eis: «Ego vado, et quaeretis me et in peccato vestro moriemini! Quo ego vado, vos non potestis venire».

Dicebant ergo Iudaei: «Numquid interficiet semetipsum, quia dicit: "Quo ego vado, vos non potestis venire"?».

Et dicebat eis: «Vos de deorsum estis, ego de supernis sum; vos de mundo hoc estis, ego non sum de hoc mundo.

Dixi ergo vobis quia moriemini in peccatis vestris; si enim non credideritis quia ego sum, moriemini in peccatis vestris».

Dicebant ergo ei: «Tu quis es?». Dixit eis Iesus: «In principio: id quod et loquor vobis!

Multa habeo de vobis loqui et iudicare; sed, qui misit me, verax est, et ego, quae audivi ab eo, haec loquor ad mundum».

Non cognoverunt quia Patrem eis dicebat.

Dixit ergo eis Iesus: «Cum exaltaveritis Filium hominis, tunc cognoscetis quia ego sum et a meipso facio nihil, sed, sicut docuit me Pater, haec loquor.

Et qui me misit, mecum est; non reliquit me solum, quia ego, quae placita sunt ei, facio semper».

Haec illo loquente, multi crediderunt in eum.

Dicebat ergo Iesus ad eos, qui crediderunt ei, Iudaeos: «Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei estis

et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos».

Responderunt ei: «Semen Abrahae sumus et nemini servivimus umquam! Quomodo tu dicis: "Liberi fietis"?».

Respondit eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Omnis, qui facit peccatum, servus est peccati.

Servus autem non manet in domo in aeternum; filius manet in aeternum.

Si ergo Filius vos liberaverit, vere liberi eritis.

Scio quia semen Abrahae estis; sed quaeritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis.

Ego, quae vidi apud Patrem, loquor; et vos ergo, quae audivistis a patre, facitis».

Responderunt et dixerunt ei: «Pater noster Abraham est». Dicit eis Iesus: «Si filii Abrahae essetis, opera Abrahae faceretis.

Nunc autem quaeritis me interficere, hominem, qui veritatem vobis locutus sum, quam audivi a Deo; hoc Abraham non fecit.

Vos facitis opera patris vestri». Dixerunt itaque ei: «Nos ex fornicatione non sumus nati; unum patrem habemus Deum!».

Dixit eis Iesus: «Si Deus pater vester esset, diligeretis me; ego enim ex Deo processi et veni; neque enim a meipso veni, sed ille me misit.

Quare loquelam meam non cognoscitis? Quia non potestis audire sermonem meum.

Vos ex patre Diabolo estis et desideria patris vestri vultis facere. Ille homicida erat ab initio et in veritate non stabat, quia non est veritas in eo. Cum loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendax est et pater eius.

Ego autem quia veritatem dico, non creditis mihi.

Quis ex vobis arguit me de peccato? Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi?

Qui est ex Deo, verba Dei audit; propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis».

Responderunt Iudaei et dixerunt ei: «Nonne bene dicimus nos, quia Samaritanus es tu et daemonium habes?».

Respondit Iesus: «Ego daemonium non habeo, sed honorifico Patrem meum, et vos inhonoratis me.

Ego autem non quaero gloriam meam; est qui quaerit et iudicat.

Amen, amen dico vobis: Si quis sermonem meum servaverit, mortem non videbit in aeternum».

Dixerunt ergo ei Iudaei: «Nunc cognovimus quia daemonium habes. Abraham mortuus est et prophetae, et tu dicis: "Si quis sermonem meum servaverit, non gustabit mortem in aeternum".

Numquid tu maior es patre nostro Abraham, qui mortuus est? Et prophetae mortui sunt! Quem teipsum facis?».

Respondit Iesus: «Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est; est Pater meus, qui glorificat me, quem vos dicitis: "Deus noster est!",

et non cognovistis eum. Ego autem novi eum. Et si dixero: Non scio eum, ero similis vobis, mendax; sed scio eum et sermonem eius servo.

Abraham pater vester exsultavit, ut videret diem meum; et vidit et gavisus est».

Dixerunt ergo Iudaei ad eum: «Quinquaginta annos nondum habes et Abraham vidisti?».

Dixit eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Antequam Abraham fieret, ego sum».

Tulerunt ergo lapides, ut iacerent in eum; Iesus autem abscondit se et exivit de templo.

«Amen, amen dico vobis: Qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro;

qui autem intrat per ostium, pastor est ovium.

Huic ostiarius aperit, et oves vocem eius audiunt, et proprias oves vocat nominatim et educit eas.

Cum proprias omnes emiserit, ante eas vadit, et oves illum sequuntur, quia sciunt vocem eius;

alienum autem non sequentur, sed fugient ab eo, quia non noverunt vocem alienorum».

Hoc proverbium dixit eis Iesus; illi autem non cognoverunt quid esset, quod loquebatur eis.

Dixit ergo iterum Iesus: «Amen, amen dico vobis: Ego sum ostium ovium.

Omnes, quotquot venerunt ante me, fures sunt et latrones, sed non audierunt eos oves.

Ego sum ostium; per me, si quis introierit, salvabitur et ingredietur et egredietur et pascua inveniet.

Fur non venit, nisi ut furetur et mactet et perdat; ego veni, ut vitam habeant et abundantius habeant.

Ego sum pastor bonus; bonus pastor animam suam ponit pro ovibus;

mercennarius et, qui non est pastor, cuius non sunt oves propriae, videt lupum venientem et dimittit oves et fugit — et lupus rapit eas et dispergit —

quia mercennarius est et non pertinet ad eum de ovibus.

Ego sum pastor bonus et cognosco meas, et cognoscunt me meae,

sicut cognoscit me Pater, et ego cognosco Patrem; et animam meam pono pro ovibus.

Et alias oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili, et illas oportet me adducere, et vocem meam audient et fient unus grex, unus pastor.

Propterea me Pater diligit, quia ego pono animam meam, ut iterum sumam eam.

Nemo tollit eam a me, sed ego pono eam a meipso. Potestatem habeo ponendi eam et potestatem habeo iterum sumendi eam. Hoc mandatum accepi a Patre meo».

Dissensio iterum facta est inter Iudaeos propter sermones hos.

Dicebant autem multi ex ipsis: «Daemonium habet et insanit! Quid eum auditis?».

Alii dicebant: «Haec verba non sunt daemonium habentis! Numquid daemonium potest caecorum oculos aperire?».

Facta sunt tunc Encaenia in Hierosolymis. Hiems erat;

et ambulabat Iesus in templo in porticu Salomonis.

Circumdederunt ergo eum Iudaei et dicebant ei: «Quousque animam nostram tollis? Si tu es Christus, dic nobis palam!».

Respondit eis Iesus: «Dixi vobis, et non creditis; opera, quae ego facio in nomine Patris mei, haec testimonium perhibent de me.

Sed vos non creditis, quia non estis ex ovibus meis.

Oves meae vocem meam audiunt, et ego cognosco eas, et sequuntur me;

et ego vitam aeternam do eis, et non peribunt in aeternum, et non rapiet eas quisquam de manu mea.

Pater meus quod dedit mihi, maius omnibus est, et nemo potest rapere de manu Patris.

Ego et Pater unum sumus».

Sustulerunt iterum lapides Iudaei, ut lapidarent eum.

Respondit eis Iesus: «Multa opera bona ostendi vobis ex Patre; propter quod eorum opus me lapidatis?».

Responderunt ei Iudaei: «De bono opere non lapidamus te sed de blasphemia, et quia tu, homo cum sis, facis teipsum Deum».

Respondit eis Iesus: «Nonne scriptum est in lege vestra: "Ego dixi: Dii estis?".

Si illos dixit deos, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi Scriptura,

quem Pater sanctificavit et misit in mundum, vos dicitis: "Blasphemas!", quia dixi: Filius Dei sum?

Si non facio opera Patris mei, nolite credere mihi;

si autem facio, et si mihi non vultis credere, operibus credite, ut cognoscatis et sciatis quia in me est Pater, et ego in Patre».

Quaerebant ergo iterum eum prehendere; et exivit de manibus eorum.

Et abiit iterum trans Iordanem in eum locum, ubi erat Ioannes baptizans primum, et mansit illic.

Et multi venerunt ad eum et dicebant: «Ioannes quidem signum fecit nullum; omnia autem, quaecumque dixit Ioannes de hoc, vera erant».

Et multi crediderunt in eum illic.

Iesus ergo ante sex dies Paschae venit Bethaniam, ubi erat Lazarus, quem suscitavit a mortuis Iesus.

Fecerunt ergo ei cenam ibi, et Martha ministrabat, Lazarus vero unus erat ex discumbentibus cum eo.

Maria ergo accepit libram unguenti nardi puri, pretiosi, et unxit pedes Iesu et extersit capillis suis pedes eius; domus autem impleta est ex odore unguenti.

Dicit autem Iudas Iscariotes, unus ex discipulis eius, qui erat eum traditurus:

«Quare hoc unguentum non veniit trecentis denariis et datum est egenis?».

Dixit autem hoc, non quia de egenis pertinebat ad eum, sed quia fur erat et, loculos habens, ea, quae mittebantur, portabat.

Dixit ergo Iesus: «Sine illam, ut in diem sepulturae meae servet illud.

Pauperes enim semper habetis vobiscum, me autem non semper habetis».

Cognovit ergo turba multa ex Iudaeis quia illic est, et venerunt non propter Iesum tantum, sed ut et Lazarum viderent, quem suscitavit a mortuis.

Cogitaverunt autem principes sacerdotum, ut et Lazarum interficerent,

quia multi propter illum abibant ex Iudaeis et credebant in Iesum.

In crastinum turba multa, quae venerat ad diem festum, cum audissent quia venit Iesus Hierosolymam,

acceperunt ramos palmarum et processerunt obviam ei et clamabant: «Hosanna! Benedictus, qui venit in nomine Domini, et rex Israel!».

Invenit autem Iesus asellum et sedit super eum, sicut scriptum est:

«Noli timere, filia Sion. Ecce rex tuus venit sedens super pullum asinae».

Haec non cognoverunt discipuli eius primum, sed quando glorificatus est Iesus, tunc recordati sunt quia haec erant scripta de eo, et haec fecerunt ei.

Testimonium ergo perhibebat turba, quae erat cum eo, quando Lazarum vocavit de monumento et suscitavit eum a mortuis.

Propterea et obviam venit ei turba, quia audierunt eum fecisse hoc signum.

Pharisaei ergo dixerunt ad semetipsos: «Videtis quia nihil proficitis? Ecce mundus post eum abiit!».

Erant autem Graeci quidam ex his, qui ascenderant, ut adorarent in die festo;

hi ergo accesserunt ad Philippum, qui erat a Bethsaida Galilaeae, et rogabant eum dicentes: «Domine, volumus Iesum videre».

Venit Philippus et dicit Andreae; venit Andreas et Philippus et dicunt Iesu.

Iesus autem respondet eis dicens: «Venit hora, ut glorificetur Filius hominis.

Amen, amen dico vobis: Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert.

Qui amat animam suam, perdit eam; et, qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodiet eam.

Si quis mihi ministrat, me sequatur, et ubi sum ego, illic et minister meus erit; si quis mihi ministraverit, honorificabit eum Pater.

Nunc anima mea turbata est. Et quid dicam? Pater, salvifica me ex hora hac? Sed propterea veni in horam hanc.

Pater, glorifica tuum nomen!». Venit ergo vox de caelo: «Et glorificavi et iterum glorificabo».

Turba ergo, quae stabat et audierat, dicebat tonitruum factum esse; alii dicebant: «Angelus ei locutus est».

Respondit Iesus et dixit: «Non propter me vox haec facta est sed propter vos.

Nunc iudicium est huius mundi, nunc princeps huius mundi eicietur foras;

et ego, si exaltatus fuero a terra, omnes traham ad meipsum».

Hoc autem dicebat significans, qua morte esset moriturus.

Respondit ergo ei turba: «Nos audivimus ex Lege, quia Christus manet in aeternum; et quomodo tu dicis: "Oportet exaltari Filium hominis"? Quis est iste Filius hominis?».

Dixit ergo eis Iesus: «Adhuc modicum tempus lumen in vobis est. Ambulate, dum lucem habetis, ut non tenebrae vos comprehendant; et, qui ambulat in tenebris, nescit quo vadat.

Dum lucem habetis, credite in lucem, ut filii lucis fiatis». Haec locutus est Iesus et abiit et abscondit se ab eis.

Cum autem tanta signa fecisset coram eis, non credebant in eum,

ut sermo Isaiae prophetae impleretur, quem dixit: «Domine, quis credidit auditui nostro, et brachium Domini cui revelatum est?».

Propterea non poterant credere, quia iterum dixit Isaias:

«Excaecavit oculos eorum et induravit eorum cor, ut non videant oculis et intellegant corde et convertantur, et sanem eos».

Haec dixit Isaias, quia vidit gloriam eius et locutus est de eo.

Verumtamen et ex principibus multi crediderunt in eum, sed propter pharisaeos non confitebantur, ut de synagoga non eicerentur;

dilexerunt enim gloriam hominum magis quam gloriam Dei.

Iesus autem clamavit et dixit: «Qui credit in me, non credit in me sed in eum, qui misit me;

et, qui videt me, videt eum, qui misit me.

Ego lux in mundum veni, ut omnis, qui credit in me, in tenebris non maneat.

Et si quis audierit verba mea et non custodierit, ego non iudico eum; non enim veni, ut iudicem mundum, sed ut salvificem mundum.

Qui spernit me et non accipit verba mea, habet, qui iudicet eum: sermo, quem locutus sum, ille iudicabit eum in novissimo die,

quia ego ex meipso non sum locutus, sed, qui misit me, Pater, ipse mihi mandatum dedit quid dicam et quid loquar.

Et scio quia mandatum eius vita aeterna est. Quae ergo ego loquor, sicut dixit mihi Pater, sic loquor».

Ioannes, Главы 8-12