Евангелие от Иоанна, глава 1,4-5,8,10,13-15,19 (Ин. 1,4-5,8,10,13-15,19) на латинском языке - Новый Завет

et ego nesciebam eum, sed, qui misit me baptizare in aqua, ille mihi dixit: "Super quem videris Spiritum descendentem et manentem super eum, hic est qui baptizat in Spiritu Sancto".

Et ego vidi et testimonium perhibui quia hic est Filius Dei».

Altera die iterum stabat Ioannes et ex discipulis eius duo,

et respiciens Iesum ambulantem dicit: «Ecce agnus Dei».

Et audierunt eum duo discipuli loquentem et secuti sunt Iesum.

Conversus autem Iesus et videns eos sequentes se dicit eis: «Quid quaeritis?». Qui dixerunt ei: «Rabbi — quod dicitur interpretatum Magister — ubi manes?».

Dicit eis: «Venite et videbitis». Venerunt ergo et viderunt, ubi maneret, et apud eum manserunt die illo; hora erat quasi decima.

Erat Andreas, frater Simonis Petri, unus ex duobus, qui audierant ab Ioanne et secuti fuerant eum.

Invenit hic primum fratrem suum Simonem et dicit ei: «Invenimus Messiam» — quod est interpretatum Christus C;

adduxit eum ad Iesum. Intuitus eum Iesus dixit: «Tu es Simon filius Ioannis; tu vocaberis Cephas» — quod interpretatur Petrus C.

In crastinum voluit exire in Galilaeam et invenit Philippum. Et dicit ei Iesus: «Sequere me».

Erat autem Philippus a Bethsaida, civitate Andreae et Petri.

Invenit Philippus Nathanael et dicit ei: «Quem scripsit Moyses in Lege et Prophetae invenimus, Iesum filium Ioseph a Nazareth».

Et dixit ei Nathanael: «A Nazareth potest aliquid boni esse?». Dicit ei Philippus: «Veni et vide».

Vidit Iesus Nathanael venientem ad se et dicit de eo: «Ecce vere Israelita, in quo dolus non est».

Dicit ei Nathanael: «Unde me nosti?». Respondit Iesus et dixit ei: «Priusquam te Philippus vocaret, cum esses sub ficu, vidi te».

Respondit ei Nathanael: «Rabbi, tu es Filius Dei, tu rex es Israel!».

Respondit Iesus et dixit ei: «Quia dixi tibi: Vidi te sub ficu, credis? Maiora his videbis».

Et dicit ei: «Amen, amen dico vobis: Videbitis caelum apertum et angelos Dei ascendentes et descendentes supra Filium hominis».

Ut ergo cognovit Iesus quia audierunt pharisaei quia Iesus plures discipulos facit et baptizat quam Ioannes

— quamquam Iesus ipse non baptizaret sed discipuli eius —

reliquit Iudaeam et abiit iterum in Galilaeam.

Oportebat autem eum transire per Samariam.

Venit ergo in civitatem Samariae, quae dicitur Sichar, iuxta praedium, quod dedit Iacob Ioseph filio suo;

erat autem ibi fons Iacob. Iesus ergo fatigatus ex itinere sedebat sic super fontem; hora erat quasi sexta.

Venit mulier de Samaria haurire aquam. Dicit ei Iesus: «Da mihi bibere»;

discipuli enim eius abierant in civitatem, ut cibos emerent.

Dicit ergo ei mulier illa Samaritana: «Quomodo tu, Iudaeus cum sis, bibere a me poscis, quae sum mulier Samaritana?». Non enim coutuntur Iudaei Samaritanis.

Respondit Iesus et dixit ei: «Si scires donum Dei, et quis est, qui dicit tibi: "Da mihi bibere", tu forsitan petisses ab eo, et dedisset tibi aquam vivam».

Dicit ei mulier: «Domine, neque in quo haurias habes, et puteus altus est; unde ergo habes aquam vivam?

Numquid tu maior es patre nostro Iacob, qui dedit nobis puteum, et ipse ex eo bibit et filii eius et pecora eius?».

Respondit Iesus et dixit ei: «Omnis, qui bibit ex aqua hac, sitiet iterum;

qui autem biberit ex aqua, quam ego dabo ei, non sitiet in aeternum; sed aqua, quam dabo ei, fiet in eo fons aquae salientis in vitam aeternam».

Dicit ad eum mulier: «Domine, da mihi hanc aquam, ut non sitiam neque veniam huc haurire».

Dicit ei: «Vade, voca virum tuum et veni huc».

Respondit mulier et dixit ei: «Non habeo virum». Dicit ei Iesus: «Bene dixisti: "Non habeo virum";

quinque enim viros habuisti, et nunc, quem habes, non est tuus vir. Hoc vere dixisti».

Dicit ei mulier: «Domine, video quia propheta es tu.

Patres nostri in monte hoc adoraverunt, et vos dicitis quia in Hierosolymis est locus, ubi adorare oportet».

Dicit ei Iesus: «Crede mihi, mulier, quia venit hora, quando neque in monte hoc neque in Hierosolymis adorabitis Patrem.

Vos adoratis, quod nescitis; nos adoramus, quod scimus, quia salus ex Iudaeis est.

Sed venit hora, et nunc est, quando veri adoratores adorabunt Patrem in Spiritu et veritate; nam et Pater tales quaerit, qui adorent eum.

Spiritus est Deus, et eos, qui adorant eum, in Spiritu et veritate oportet adorare».

Dicit ei mulier: «Scio quia Messias venit — qui dicitur Christus C; cum venerit ille, nobis annuntiabit omnia».

Dicit ei Iesus: «Ego sum, qui loquor tecum».

Et continuo venerunt discipuli eius et mirabantur quia cum muliere loquebatur; nemo tamen dixit: «Quid quaeris aut quid loqueris cum ea?».

Reliquit ergo hydriam suam mulier et abiit in civitatem et dicit illis hominibus:

«Venite, videte hominem, qui dixit mihi omnia, quaecumque feci; numquid ipse est Christus?».

Exierunt de civitate et veniebant ad eum.

Interea rogabant eum discipuli dicentes: «Rabbi, manduca».

Ille autem dixit eis: «Ego cibum habeo manducare, quem vos nescitis».

Dicebant ergo discipuli ad invicem: «Numquid aliquis attulit ei manducare?».

Dicit eis Iesus: «Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius.

Nonne vos dicitis: "Adhuc quattuor menses sunt, et messis venit"? Ecce dico vobis: Levate oculos vestros et videte regiones, quia albae sunt ad messem! Iam

qui metit, mercedem accipit et congregat fructum in vitam aeternam, ut et qui seminat, simul gaudeat et qui metit.

In hoc enim est verbum verum: Alius est qui seminat, et alius est qui metit.

Ego misi vos metere, quod vos non laborastis; alii laboraverunt, et vos in laborem eorum introistis».

Ex civitate autem illa multi crediderunt in eum Samaritanorum propter verbum mulieris testimonium perhibentis: «Dixit mihi omnia, quaecumque feci!».

Cum venissent ergo ad illum Samaritani, rogaverunt eum, ut apud ipsos maneret; et mansit ibi duos dies.

Et multo plures crediderunt propter sermonem eius;

et mulieri dicebant: «Iam non propter tuam loquelam credimus; ipsi enim audivimus et scimus quia hic est vere Salvator mundi!».

Post duos autem dies exiit inde in Galilaeam;

ipse enim Iesus testimonium perhibuit, quia propheta in sua patria honorem non habet.

Cum ergo venisset in Galilaeam, exceperunt eum Galilaei, cum omnia vidissent, quae fecerat Hierosolymis in die festo; et ipsi enim venerant in diem festum.

Venit ergo iterum in Cana Galilaeae, ubi fecit aquam vinum. Et erat quidam regius, cuius filius infirmabatur Capharnaum;

hic, cum audisset quia Iesus advenerit a Iudaea in Galilaeam, abiit ad eum et rogabat, ut descenderet et sanaret filium eius; incipiebat enim mori.

Dixit ergo Iesus ad eum: «Nisi signa et prodigia videritis, non credetis».

Dicit ad eum regius: «Domine, descende priusquam moriatur puer meus».

Dicit ei Iesus: «Vade. Filius tuus vivit». Credidit homo sermoni, quem dixit ei Iesus, et ibat.

Iam autem eo descendente, servi eius occurrerunt ei dicentes quia puer eius vivit.

Interrogabat ergo horam ab eis, in qua melius habuerit. Dixerunt ergo ei: «Heri hora septima reliquit eum febris».

Cognovit ergo pater quia illa hora erat, in qua dixit ei Iesus: «Filius tuus vivit», et credidit ipse et domus eius tota.

Hoc iterum secundum signum fecit Iesus, cum venisset a Iudaea in Galilaeam.

Post haec erat dies festus Iu daeorum, et ascendit Iesus Hie rosolymam.

Est autem Hierosolymis, super Probatica, piscina, quae cognominatur Hebraice Bethsatha, quinque porticus habens.

In his iacebat multitudo languentium, caecorum, claudorum, aridorum.

Erat autem quidam homo ibi triginta et octo annos habens in infirmitate sua.

Hunc cum vidisset Iesus iacentem, et cognovisset quia multum iam tempus habet, dicit ei: «Vis sanus fieri?».

Respondit ei languidus: «Domine, hominem non habeo, ut, cum turbata fuerit aqua, mittat me in piscinam; dum autem venio ego, alius ante me descendit».

Dicit ei Iesus: «Surge, tolle grabatum tuum et ambula».

Et statim sanus factus est homo et sustulit grabatum suum et ambulabat. Erat autem sabbatum in illo die.

Dicebant ergo Iudaei illi, qui sanatus fuerat: «Sabbatum est, et non licet tibi tollere grabatum tuum».

Ille autem respondit eis: «Qui me fecit sanum, ille mihi dixit: "Tolle grabatum tuum et ambula"».

Interrogaverunt eum: «Quis est ille homo, qui dixit tibi: "Tolle et ambula"?».

Is autem, qui sanus fuerat effectus, nesciebat quis esset; Iesus enim declinavit a turba constituta in loco.

Postea invenit eum Iesus in templo et dixit illi: «Ecce sanus factus es; iam noli peccare, ne deterius tibi aliquid contingat».

Abiit ille homo et nuntiavit Iudaeis quia Iesus esset, qui fecit eum sanum.

Et propterea persequebantur Iudaei Iesum, quia haec faciebat in sabbato.

Iesus autem respondit eis: «Pater meus usque modo operatur, et ego operor».

Propterea ergo magis quaerebant eum Iudaei interficere, quia non solum solvebat sabbatum, sed et Patrem suum dicebat Deum, aequalem se faciens Deo.

Respondit itaque Iesus et dixit eis: «Amen, amen dico vobis: Non potest Filius a se facere quidquam, nisi quod viderit Patrem facientem; quaecumque enim ille faciat, haec et Filius similiter facit.

Pater enim diligit Filium et omnia demonstrat ei, quae ipse facit, et maiora his demonstrabit ei opera, ut vos miremini.

Sicut enim Pater suscitat mortuos et vivificat, sic et Filius, quos vult, vivificat.

Neque enim Pater iudicat quemquam, sed iudicium omne dedit Filio,

ut omnes honorificent Filium, sicut honorificant Patrem. Qui non honorificat Filium, non honorificat Patrem, qui misit illum.

Amen, amen dico vobis: Qui verbum meum audit et credit ei, qui misit me, habet vitam aeternam et in iudicium non venit, sed transiit a morte in vitam.

Amen, amen dico vobis: Venit hora, et nunc est, quando mortui audient vocem Filii Dei et, qui audierint, vivent.

Sicut enim Pater habet vitam in semetipso, sic dedit et Filio vitam habere in semetipso;

et potestatem dedit ei iudicium facere, quia Filius hominis est.

Nolite mirari hoc, quia venit hora, in qua omnes, qui in monumentis sunt, audient vocem eius;

et procedent, qui bona fecerunt, in resurrectionem vitae, qui vero mala egerunt, in resurrectionem iudicii.

Non possum ego a meipso facere quidquam; sicut audio, iudico, et iudicium meum iustum est, quia non quaero voluntatem meam, sed voluntatem eius, qui misit me.

Si ego testimonium perhibeo de meipso, testimonium meum non est verum;

alius est, qui testimonium perhibet de me, et scio quia verum est testimonium, quod perhibet de me.

Vos misistis ad Ioannem, et testimonium perhibuit veritati;

ego autem non ab homine testimonium accipio, sed haec dico, ut vos salvi sitis.

Ille erat lucerna ardens et lucens; vos autem voluistis exsultare ad horam in luce eius.

Ego autem habeo testimonium maius Ioanne; opera enim, quae dedit mihi Pater, ut perficiam ea, ipsa opera, quae ego facio, testimonium perhibent de me, quia Pater me misit;

et, qui misit me, Pater, ipse testimonium perhibuit de me. Neque vocem eius umquam audistis neque speciem eius vidistis;

et verbum eius non habetis in vobis manens, quia, quem misit ille, huic vos non creditis.

Scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam aeternam habere; et illae sunt, quae testimonium perhibent de me.

Et non vultis venire ad me, ut vitam habeatis.

Gloriam ab hominibus non accipio,

sed cognovi vos, quia dilectionem Dei non habetis in vobis.

Ego veni in nomine Patris mei, et non accipitis me; si alius venerit in nomine suo, illum accipietis.

Quomodo potestis vos credere, qui gloriam ab invicem accipitis, et gloriam, quae a solo est Deo, non quaeritis?

Nolite putare quia ego accusaturus sim vos apud Patrem; est qui accuset vos: Moyses, in quo vos speratis.

Si enim crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi; de me enim ille scripsit.

Si autem illius litteris non creditis, quomodo meis verbis credetis?».

Iesus autem perrexit in montem Oliveti.

Diluculo autem iterum venit in templum, et omnis populus veniebat ad eum, et sedens docebat eos.

Adducunt autem scribae et pharisaei mulierem in adulterio deprehensam et statuerunt eam in medio

et dicunt ei: «Magister, haec mulier manifesto deprehensa est in adulterio.

In lege autem Moyses mandavit nobis huiusmodi lapidare; tu ergo quid dicis?».

Hoc autem dicebant tentantes eum, ut possent accusare eum. Iesus autem inclinans se deorsum digito scribebat in terra.

Cum autem perseverarent interrogantes eum, erexit se et dixit eis: «Qui sine peccato est vestrum, primus in illam lapidem mittat»;

et iterum se inclinans scribebat in terra.

Audientes autem unus post unum exibant, incipientes a senioribus, et remansit solus, et mulier in medio stans.

Erigens autem se Iesus dixit ei: «Mulier, ubi sunt? Nemo te condemnavit?».

Quae dixit: «Nemo, Domine». Dixit autem Iesus: «Nec ego te condemno; vade et amplius iam noli peccare».

Iterum ergo locutus est eis Iesus dicens: «Ego sum lux mundi; qui sequitur me, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae».

Dixerunt ergo ei pharisaei: «Tu de teipso testimonium perhibes; testimonium tuum non est verum».

Respondit Iesus et dixit eis: «Et si ego testimonium perhibeo de meipso, verum est testimonium meum, quia scio unde veni et quo vado; vos autem nescitis unde venio aut quo vado.

Vos secundum carnem iudicatis, ego non iudico quemquam.

Et si iudico ego, iudicium meum verum est, quia solus non sum, sed ego et, qui me misit, Pater.

Sed et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est.

Ego sum, qui testimonium perhibeo de meipso, et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater».

Dicebant ergo ei: «Ubi est Pater tuus?». Respondit Iesus: «Neque me scitis neque Patrem meum; si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis».

Haec verba locutus est in gazophylacio docens in templo; et nemo apprehendit eum, quia necdum venerat hora eius.

Dixit ergo iterum eis: «Ego vado, et quaeretis me et in peccato vestro moriemini! Quo ego vado, vos non potestis venire».

Dicebant ergo Iudaei: «Numquid interficiet semetipsum, quia dicit: "Quo ego vado, vos non potestis venire"?».

Et dicebat eis: «Vos de deorsum estis, ego de supernis sum; vos de mundo hoc estis, ego non sum de hoc mundo.

Dixi ergo vobis quia moriemini in peccatis vestris; si enim non credideritis quia ego sum, moriemini in peccatis vestris».

Dicebant ergo ei: «Tu quis es?». Dixit eis Iesus: «In principio: id quod et loquor vobis!

Multa habeo de vobis loqui et iudicare; sed, qui misit me, verax est, et ego, quae audivi ab eo, haec loquor ad mundum».

Non cognoverunt quia Patrem eis dicebat.

Dixit ergo eis Iesus: «Cum exaltaveritis Filium hominis, tunc cognoscetis quia ego sum et a meipso facio nihil, sed, sicut docuit me Pater, haec loquor.

Et qui me misit, mecum est; non reliquit me solum, quia ego, quae placita sunt ei, facio semper».

Haec illo loquente, multi crediderunt in eum.

Dicebat ergo Iesus ad eos, qui crediderunt ei, Iudaeos: «Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei estis

et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos».

Responderunt ei: «Semen Abrahae sumus et nemini servivimus umquam! Quomodo tu dicis: "Liberi fietis"?».

Respondit eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Omnis, qui facit peccatum, servus est peccati.

Servus autem non manet in domo in aeternum; filius manet in aeternum.

Si ergo Filius vos liberaverit, vere liberi eritis.

Scio quia semen Abrahae estis; sed quaeritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis.

Ego, quae vidi apud Patrem, loquor; et vos ergo, quae audivistis a patre, facitis».

Responderunt et dixerunt ei: «Pater noster Abraham est». Dicit eis Iesus: «Si filii Abrahae essetis, opera Abrahae faceretis.

Nunc autem quaeritis me interficere, hominem, qui veritatem vobis locutus sum, quam audivi a Deo; hoc Abraham non fecit.

Vos facitis opera patris vestri». Dixerunt itaque ei: «Nos ex fornicatione non sumus nati; unum patrem habemus Deum!».

Dixit eis Iesus: «Si Deus pater vester esset, diligeretis me; ego enim ex Deo processi et veni; neque enim a meipso veni, sed ille me misit.

Quare loquelam meam non cognoscitis? Quia non potestis audire sermonem meum.

Vos ex patre Diabolo estis et desideria patris vestri vultis facere. Ille homicida erat ab initio et in veritate non stabat, quia non est veritas in eo. Cum loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendax est et pater eius.

Ego autem quia veritatem dico, non creditis mihi.

Quis ex vobis arguit me de peccato? Si veritatem dico, quare vos non creditis mihi?

Qui est ex Deo, verba Dei audit; propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis».

Responderunt Iudaei et dixerunt ei: «Nonne bene dicimus nos, quia Samaritanus es tu et daemonium habes?».

Respondit Iesus: «Ego daemonium non habeo, sed honorifico Patrem meum, et vos inhonoratis me.

Ego autem non quaero gloriam meam; est qui quaerit et iudicat.

Amen, amen dico vobis: Si quis sermonem meum servaverit, mortem non videbit in aeternum».

Dixerunt ergo ei Iudaei: «Nunc cognovimus quia daemonium habes. Abraham mortuus est et prophetae, et tu dicis: "Si quis sermonem meum servaverit, non gustabit mortem in aeternum".

Numquid tu maior es patre nostro Abraham, qui mortuus est? Et prophetae mortui sunt! Quem teipsum facis?».

Respondit Iesus: «Si ego glorifico meipsum, gloria mea nihil est; est Pater meus, qui glorificat me, quem vos dicitis: "Deus noster est!",

et non cognovistis eum. Ego autem novi eum. Et si dixero: Non scio eum, ero similis vobis, mendax; sed scio eum et sermonem eius servo.

Abraham pater vester exsultavit, ut videret diem meum; et vidit et gavisus est».

Dixerunt ergo Iudaei ad eum: «Quinquaginta annos nondum habes et Abraham vidisti?».

Dixit eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Antequam Abraham fieret, ego sum».

Tulerunt ergo lapides, ut iacerent in eum; Iesus autem abscondit se et exivit de templo.

«Amen, amen dico vobis: Qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro;

qui autem intrat per ostium, pastor est ovium.

Huic ostiarius aperit, et oves vocem eius audiunt, et proprias oves vocat nominatim et educit eas.

Cum proprias omnes emiserit, ante eas vadit, et oves illum sequuntur, quia sciunt vocem eius;

alienum autem non sequentur, sed fugient ab eo, quia non noverunt vocem alienorum».

Hoc proverbium dixit eis Iesus; illi autem non cognoverunt quid esset, quod loquebatur eis.

Dixit ergo iterum Iesus: «Amen, amen dico vobis: Ego sum ostium ovium.

Omnes, quotquot venerunt ante me, fures sunt et latrones, sed non audierunt eos oves.

Ego sum ostium; per me, si quis introierit, salvabitur et ingredietur et egredietur et pascua inveniet.

Fur non venit, nisi ut furetur et mactet et perdat; ego veni, ut vitam habeant et abundantius habeant.

Ego sum pastor bonus; bonus pastor animam suam ponit pro ovibus;

mercennarius et, qui non est pastor, cuius non sunt oves propriae, videt lupum venientem et dimittit oves et fugit — et lupus rapit eas et dispergit —

quia mercennarius est et non pertinet ad eum de ovibus.

Ego sum pastor bonus et cognosco meas, et cognoscunt me meae,

sicut cognoscit me Pater, et ego cognosco Patrem; et animam meam pono pro ovibus.

Et alias oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili, et illas oportet me adducere, et vocem meam audient et fient unus grex, unus pastor.

Propterea me Pater diligit, quia ego pono animam meam, ut iterum sumam eam.

Nemo tollit eam a me, sed ego pono eam a meipso. Potestatem habeo ponendi eam et potestatem habeo iterum sumendi eam. Hoc mandatum accepi a Patre meo».

Dissensio iterum facta est inter Iudaeos propter sermones hos.

Dicebant autem multi ex ipsis: «Daemonium habet et insanit! Quid eum auditis?».

Alii dicebant: «Haec verba non sunt daemonium habentis! Numquid daemonium potest caecorum oculos aperire?».

Facta sunt tunc Encaenia in Hierosolymis. Hiems erat;

et ambulabat Iesus in templo in porticu Salomonis.

Circumdederunt ergo eum Iudaei et dicebant ei: «Quousque animam nostram tollis? Si tu es Christus, dic nobis palam!».

Respondit eis Iesus: «Dixi vobis, et non creditis; opera, quae ego facio in nomine Patris mei, haec testimonium perhibent de me.

Sed vos non creditis, quia non estis ex ovibus meis.

Oves meae vocem meam audiunt, et ego cognosco eas, et sequuntur me;

et ego vitam aeternam do eis, et non peribunt in aeternum, et non rapiet eas quisquam de manu mea.

Pater meus quod dedit mihi, maius omnibus est, et nemo potest rapere de manu Patris.

Ego et Pater unum sumus».

Sustulerunt iterum lapides Iudaei, ut lapidarent eum.

Respondit eis Iesus: «Multa opera bona ostendi vobis ex Patre; propter quod eorum opus me lapidatis?».

Responderunt ei Iudaei: «De bono opere non lapidamus te sed de blasphemia, et quia tu, homo cum sis, facis teipsum Deum».

Respondit eis Iesus: «Nonne scriptum est in lege vestra: "Ego dixi: Dii estis?".

Si illos dixit deos, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi Scriptura,

quem Pater sanctificavit et misit in mundum, vos dicitis: "Blasphemas!", quia dixi: Filius Dei sum?

Si non facio opera Patris mei, nolite credere mihi;

si autem facio, et si mihi non vultis credere, operibus credite, ut cognoscatis et sciatis quia in me est Pater, et ego in Patre».

Quaerebant ergo iterum eum prehendere; et exivit de manibus eorum.

Et abiit iterum trans Iordanem in eum locum, ubi erat Ioannes baptizans primum, et mansit illic.

Et multi venerunt ad eum et dicebant: «Ioannes quidem signum fecit nullum; omnia autem, quaecumque dixit Ioannes de hoc, vera erant».

Et multi crediderunt in eum illic.

Ante diem autem festum Pa schae, sciens Iesus quia venit eius hora, ut transeat ex hoc mundo ad Patrem, cum dilexisset suos, qui erant in mundo, in finem dilexit eos.

Et in cena, cum Diabolus iam misisset in corde, ut traderet eum Iudas Simonis Iscariotis,

sciens quia omnia dedit ei Pater in manus, et quia a Deo exivit et ad Deum vadit,

surgit a cena et ponit vestimenta sua et, cum accepisset linteum, praecinxit se.

Deinde mittit aquam in pelvem et coepit lavare pedes discipulorum et extergere linteo, quo erat praecinctus.

Venit ergo ad Simonem Petrum. Dicit ei: «Domine, tu mihi lavas pedes?».

Respondit Iesus et dixit ei: «Quod ego facio, tu nescis modo, scies autem postea».

Dicit ei Petrus: «Non lavabis mihi pedes in aeternum!». Respondit Iesus ei: «Si non lavero te, non habes partem mecum».

Dicit ei Simon Petrus: «Domine, non tantum pedes meos sed et manus et caput!».

Dicit ei Iesus: «Qui lotus est, non indiget nisi ut pedes lavet, sed est mundus totus; et vos mundi estis sed non omnes».

Sciebat enim quisnam esset, qui traderet eum; propterea dixit: «Non estis mundi omnes».

Postquam ergo lavit pedes eorum et accepit vestimenta sua, cum recubuisset iterum, dixit eis: «Scitis quid fecerim vobis?

Vos vocatis me: "Magister" et: "Domine", et bene dicitis; sum etenim.

Si ergo ego lavi vestros pedes, Dominus et Magister, et vos debetis alter alterius lavare pedes.

Exemplum enim dedi vobis, ut, quemadmodum ego feci vobis, et vos faciatis.

Amen, amen dico vobis: Non est servus maior domino suo, neque apostolus maior eo, qui misit illum.

Si haec scitis, beati estis, si facitis ea.

Non de omnibus vobis dico, ego scio, quos elegerim, sed ut impleatur Scriptura: "Qui manducat meum panem, levavit contra me calcaneum suum".

Amodo dico vobis priusquam fiat, ut credatis, cum factum fuerit, quia ego sum.

Amen, amen dico vobis: Qui accipit, si quem misero, me accipit; qui autem me accipit, accipit eum, qui me misit».

Cum haec dixisset Iesus, turbatus est spiritu et protestatus est et dixit: «Amen, amen dico vobis: Unus ex vobis tradet me».

Aspiciebant ad invicem discipuli, haesitantes de quo diceret.

Erat recumbens unus ex discipulis eius in sinu Iesu, quem diligebat Iesus.

Innuit ergo huic Simon Petrus, ut interrogaret: «Quis est, de quo dicit?».

Cum ergo recumberet ille ita supra pectus Iesu, dicit ei: «Domine, quis est?».

Respondet Iesus: «Ille est, cui ego intinctam buccellam porrexero». Cum ergo intinxisset buccellam, dat Iudae Simonis Iscariotis.

Et post buccellam tunc introivit in illum Satanas. Dicit ergo ei Iesus: «Quod facis, fac citius».

Hoc autem nemo scivit discumbentium ad quid dixerit ei;

quidam enim putabant quia loculos habebat Iudas, quia dicit ei Iesus: «Eme ea, quae opus sunt nobis ad diem festum», aut egenis ut aliquid daret.

Cum ergo accepisset ille buccellam, exivit continuo; erat autem nox.

Cum ergo exisset, dicit Iesus: «Nunc clarificatus est Filius hominis, et Deus clarificatus est in eo;

si Deus clarificatus est in eo, et Deus clarificabit eum in semetipso et continuo clarificabit eum.

Filioli, adhuc modicum vobiscum sum; quaeretis me, et sicut dixi Iudaeis: Quo ego vado, vos non potestis venire, et vobis dico modo.

Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem; sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem.

In hoc cognoscent omnes quia mei discipuli estis: si dilectionem habueritis ad invicem».

Dicit ei Simon Petrus: «Domine, quo vadis?». Respondit Iesus: «Quo vado, non potes me modo sequi, sequeris autem postea».

Dicit ei Petrus: «Domine, quare non possum te sequi modo? Animam meam pro te ponam».

Respondet Iesus: «Animam tuam pro me pones? Amen, amen dico tibi: Non cantabit gallus, donec me ter neges.

Non turbetur cor vestrum. Creditis in Deum et in me credite.

In domo Patris mei mansiones multae sunt; si quo minus, dixissem vobis, quia vado parare vobis locum?

Et si abiero et praeparavero vobis locum, iterum venio et accipiam vos ad meipsum, ut, ubi sum ego, et vos sitis.

Et quo ego vado, scitis viam».

Dicit ei Thomas: «Domine, nescimus quo vadis; quomodo possumus viam scire?».

Dicit ei Iesus: «Ego sum via et veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per me.

Si cognovistis me, et Patrem meum utique cognoscetis; et amodo cognoscitis eum et vidistis eum».

Dicit ei Philippus: «Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis».

Dicit ei Iesus: «Tanto tempore vobiscum sum, et non cognovisti me, Philippe? Qui vidit me, vidit Patrem. Quomodo tu dicis: "Ostende nobis Patrem"?

Non credis quia ego in Patre, et Pater in me est? Verba, quae ego loquor vobis, a meipso non loquor; Pater autem in me manens facit opera sua.

Credite mihi quia ego in Patre, et Pater in me est; alioquin propter opera ipsa credite.

Amen, amen dico vobis: Qui credit in me, opera, quae ego facio, et ipse faciet et maiora horum faciet, quia ego ad Patrem vado.

Et quodcumque petieritis in nomine meo, hoc faciam, ut glorificetur Pater in Filio;

si quid petieritis me in nomine meo, ego faciam.

Si diligitis me, mandata mea servabitis;

et ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum,

Spiritum veritatis, quem mundus non potest accipere, quia non videt eum nec cognoscit. Vos cognoscitis eum, quia apud vos manet; et in vobis erit.

Non relinquam vos orphanos; venio ad vos.

Adhuc modicum, et mundus me iam non videt; vos autem videtis me, quia ego vivo et vos vivetis.

In illo die vos cognoscetis quia ego sum in Patre meo, et vos in me, et ego in vobis.

Qui habet mandata mea et servat ea, ille est, qui diligit me; qui autem diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum et manifestabo ei meipsum».

Dicit ei Iudas, non ille Iscariotes: «Domine, et quid factum est, quia nobis manifestaturus es teipsum et non mundo?».

Respondit Iesus et dixit ei: «Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus et mansionem apud eum faciemus;

qui non diligit me, sermones meos non servat. Et sermo, quem auditis, non est meus, sed eius qui misit me, Patris.

Haec locutus sum vobis apud vos manens.

Paraclitus autem, Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia et suggeret vobis omnia, quae dixi vobis.

Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis; non quomodo mundus dat, ego do vobis. Non turbetur cor vestrum neque formidet.

Audistis quia ego dixi vobis: Vado et venio ad vos. Si diligeretis me, gauderetis quia vado ad Patrem, quia Pater maior me est.

Et nunc dixi vobis, priusquam fiat, ut, cum factum fuerit, credatis.

Iam non multa loquar vobiscum, venit enim princeps mundi et in me non habet quidquam;

sed, ut cognoscat mundus quia diligo Patrem, et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio. Surgite, eamus hinc.

Ego sum vitis vera, et Pater meus agricola est.

Omnem palmitem in me non ferentem fructum tollit eum; et omnem, qui fert fructum, purgat eum, ut fructum plus afferat.

Iam vos mundi estis propter sermonem, quem locutus sum vobis.

Manete in me, et ego in vobis. Sicut palmes non potest ferre fructum a semetipso, nisi manserit in vite, sic nec vos, nisi in me manseritis.

Ego sum vitis, vos palmites. Qui manet in me, et ego in eo, hic fert fructum multum, quia sine me nihil potestis facere.

Si quis in me non manserit, missus est foras sicut palmes et aruit; et colligunt eos et in ignem mittunt, et ardent.

Si manseritis in me, et verba mea in vobis manserint, quodcumque volueritis, petite, et fiet vobis.

In hoc clarificatus est Pater meus, ut fructum multum afferatis et efficiamini mei discipuli.

Sicut dilexit me Pater, et ego dilexi vos; manete in dilectione mea.

Si praecepta mea servaveritis, manebitis in dilectione mea, sicut ego Patris mei praecepta servavi et maneo in eius dilectione.

Haec locutus sum vobis, ut gaudium meum in vobis sit, et gaudium vestrum impleatur.

Hoc est praeceptum meum, ut diligatis invicem, sicut dilexi vos;

maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis.

Vos amici mei estis, si feceritis, quae ego praecipio vobis.

Iam non dico vos servos, quia servus nescit quid facit dominus eius; vos autem dixi amicos, quia omnia, quae audivi a Patre meo, nota feci vobis.

Non vos me elegistis, sed ego elegi vos et posui vos, ut vos eatis et fructum afferatis, et fructus vester maneat, ut quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, det vobis.

Haec mando vobis, ut diligatis invicem.

Si mundus vos odit, scitote quia me priorem vobis odio habuit.

Si de mundo essetis, mundus, quod suum est, diligeret; quia vero de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo, propterea odit vos mundus.

Mementote sermonis, quem ego dixi vobis: Non est servus maior domino suo. Si me persecuti sunt, et vos persequentur; si sermonem meum servaverunt, et vestrum servabunt.

Sed haec omnia facient vobis propter nomen meum, quia nesciunt eum, qui misit me.

Si non venissem et locutus fuissem eis, peccatum non haberent; nunc autem excusationem non habent de peccato suo.

Qui me odit et Patrem meum odit.

Si opera non fecissem in eis, quae nemo alius fecit, peccatum non haberent; nunc autem et viderunt et oderunt et me et Patrem meum.

Sed ut impleatur sermo, qui in lege eorum scriptus est: "Odio me habuerunt gratis".

Cum autem venerit Paraclitus, quem ego mittam vobis a Patre, Spiritum veritatis, qui a Patre procedit, ille testimonium perhibebit de me;

sed et vos testimonium perhibetis, quia ab initio mecum estis.

Tunc ergo apprehendit Pi latus Iesum et flagellavit.

Et milites, plectentes coronam de spinis, imposuerunt capiti eius et veste purpurea circumdederunt eum;

et veniebant ad eum et dicebant: «Ave, rex Iudaeorum!», et dabant ei alapas.

Et exiit iterum Pilatus foras et dicit eis: «Ecce adduco vobis eum foras, ut cognoscatis quia in eo invenio causam nullam».

Exiit ergo Iesus foras, portans spineam coronam et purpureum vestimentum. Et dicit eis: «Ecce homo!».

Cum ergo vidissent eum pontifices et ministri, clamaverunt dicentes: «Crucifige, crucifige!». Dicit eis Pilatus: «Accipite eum vos et crucifigite; ego enim non invenio in eo causam».

Responderunt ei Iudaei: «Nos legem habemus, et secundum legem debet mori, quia Filium Dei se fecit».

Cum ergo audisset Pilatus hunc sermonem, magis timuit

et ingressus est praetorium iterum et dicit ad Iesum: «Unde es tu?». Iesus autem responsum non dedit ei.

Dicit ergo ei Pilatus: «Mihi non loqueris? Nescis quia potestatem habeo dimittere te et potestatem habeo crucifigere te?».

Respondit Iesus: «Non haberes potestatem adversum me ullam, nisi tibi esset datum desuper; propterea, qui tradidit me tibi, maius peccatum habet».

Exinde quaerebat Pilatus dimittere eum; Iudaei autem clamabant dicentes: «Si hunc dimittis, non es amicus Caesaris! Omnis, qui se regem facit, contradicit Caesari».

Pilatus ergo, cum audisset hos sermones, adduxit foras Iesum et sedit pro tribunali in locum, qui dicitur Lithostrotos, Hebraice autem Gabbatha.

Erat autem Parasceve Paschae, hora erat quasi sexta. Et dicit Iudaeis: «Ecce rex vester!».

Clamaverunt ergo illi: «Tolle, tolle, crucifige eum!». Dicit eis Pilatus: «Regem vestrum crucifigam?». Responderunt pontifices: «Non habemus regem, nisi Caesarem».

Tunc ergo tradidit eis illum, ut crucifigeretur. Susceperunt ergo Iesum.

Et baiulans sibi crucem exivit in eum, qui dicitur Calvariae locum, quod Hebraice dicitur Golgotha,

ubi eum crucifixerunt et cum eo alios duos hinc et hinc, medium autem Iesum.

Scripsit autem et titulum Pilatus et posuit super crucem; erat autem scriptum: «Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum».

Hunc ergo titulum multi legerunt Iudaeorum, quia prope civitatem erat locus, ubi crucifixus est Iesus; et erat scriptum Hebraice, Latine, Graece.

Dicebant ergo Pilato pontifices Iudaeorum: «Noli scribere: Rex Iudaeorum, sed: Ipse dixit: "Rex sum Iudaeorum"».

Respondit Pilatus: «Quod scripsi, scripsi!».

Milites ergo cum crucifixissent Iesum, acceperunt vestimenta eius et fecerunt quattuor partes, unicuique militi partem, et tunicam. Erat autem tunica inconsutilis, desuper contexta per totum.

Dixerunt ergo ad invicem: «Non scindamus eam, sed sortiamur de illa,cuius sit», ut Scriptura impleatur dicens: «Partiti sunt vestimenta mea sibi et in vestem meam miserunt sortem». Et milites quidem haec fecerunt.

Stabant autem iuxta crucem Iesu mater eius et soror matris eius, Maria Cleopae, et Maria Magdalene.

Cum vidisset ergo Iesus matrem et discipulum stantem, quem diligebat, dicit matri: «Mulier, ecce filius tuus».

Deinde dicit discipulo: «Ecce mater tua». Et ex illa hora accepit eam discipulus in sua.

Post hoc sciens Iesus quia iam omnia consummata sunt, ut consummaretur Scriptura, dicit: «Sitio».

Vas positum erat aceto plenum; spongiam ergo plenam aceto hyssopo circumponentes, obtulerunt ori eius.

Cum ergo accepisset acetum, Iesus dixit: «Consummatum est!». Et inclinato capite tradidit spiritum.

Iudaei ergo, quoniam Parasceve erat, ut non remanerent in cruce corpora sabbato, erat enim magnus dies illius sabbati, rogaverunt Pilatum, ut frangerentur eorum crura, et tollerentur.

Venerunt ergo milites et primi quidem fregerunt crura et alterius, qui crucifixus est cum eo;

ad Iesum autem cum venissent, ut viderunt eum iam mortuum, non fregerunt eius crura,

sed unus militum lancea latus eius aperuit, et continuo exivit sanguis et aqua.

Et qui vidit, testimonium perhibuit, et verum est eius testimonium, et ille scit quia vera dicit, ut et vos credatis.

Facta sunt enim haec, ut Scriptura impleatur: «Os non comminuetur eius»,

et iterum alia Scriptura dicit: «Videbunt in quem transfixerunt».

Post haec autem rogavit Pilatum Ioseph ab Arimathaea, qui erat discipulus Iesu, occultus autem propter metum Iudaeorum, ut tolleret corpus Iesu; et permisit Pilatus. Venit ergo et tulit corpus eius.

Venit autem et Nicodemus, qui venerat ad eum nocte primum, ferens mixturam myrrhae et aloes quasi libras centum.

Acceperunt ergo corpus Iesu et ligaverunt illud linteis cum aromatibus, sicut mos Iudaeis est sepelire.

Erat autem in loco, ubi crucifixus est, hortus, et in horto monumentum novum, in quo nondum quisquam positus erat.

Ibi ergo propter Parascevem Iudaeorum, quia iuxta erat monumentum, posuerunt Iesum.

Ioannes, Главы 1-19