Сло́во Госпо́дне, е́же бы́сть ко осі́и сы́ну веирі́ину, во дне́хъ Озі́и и Иоаѳа́ма, и Аха́за и Иезекі́и царе́й Иу́диныхъ, и во дни́ иеровоа́ма сы́на Иоа́сова царя́ Изра́илева.

Нача́ло словесе́ Госпо́дня ко осі́и. И рече́ Госпо́дь ко осі́и: иди́, поими́ себѣ́ жену́ блуже́нiя, [и роди́] ча́да блуже́нiя: поне́же блудя́щи соблу́дитъ земля́ от Го́спода.

И и́де и поя́ го́мерь дще́рь Девилаи́млю: и зача́тъ и роди́ ему́ сы́на.

И рече́ Госпо́дь къ нему́: прозови́ и́мя ему́ Иезрае́ль: зане́ еще́ ма́ло, и отмщу́ кро́вь Иезрае́леву на дому́ Иу́довѣ и упоко́ю ца́рство до́му Изра́илева:

и бу́детъ въ то́й де́нь, сокрушу́ лу́къ Изра́илевъ во удо́лѣ Иезрае́левѣ.

И зача́тъ еще́ и роди́ дще́рь. И рече́ ему́ [Госпо́дь]: прозови́ и́мя е́й непоми́лована: зане́ не приложу́ ксему́ поми́ловати до́му Изра́илева, но противля́яся возсопроти́влюся и́мъ:

сы́ны же Иу́дины поми́лую и спасу́ я́ о гдѣ́ Бо́зѣ и́хъ: и не спасу́ и́хъ лу́комъ, ни мече́мъ, ни бра́нiю, ни ко́ньми, ниже́ ко́нниками.

И отдои́ непоми́лованную: и зача́тъ па́ки и роди́ сы́на.

И рече́ [Госпо́дь]: прозови́ и́мя ему́ не лю́дiе мои́: зане́ вы́ не лю́дiе мои́, и а́зъ нѣ́смь Бо́гъ ва́шъ:

и бу́детъ число́ сыно́въ Изра́илевыхъ а́ки песо́къ морскі́й, и́же не измѣ́рится, ни изочте́тся: и бу́детъ, на мѣ́стѣ, на не́мже рече́ся и́мъ: не лю́дiе мои́ вы́: сі́и та́мо прозову́тся сы́нове Бо́га жива́го.

И соберу́тся сы́нове Иу́дины и сы́нове Изра́илевы вку́пѣ, и поста́вятъ себѣ́ вла́сть еди́ну, и изы́дутъ от земли́, я́ко вели́къ де́нь Изра́илевъ.

Рцы́те бра́ту своему́: лю́дiе мои́: и сестрѣ́ свое́й: поми́лованная.

Суди́теся съ ма́терiю свое́ю, суди́теся, я́ко та́ не жена́ моя́, и а́зъ не му́жъ ея́: и отве́ргу блуже́нiя ея́ от лица́ моего́ и любодѣ́йство ея́ от среды́ сосцу́ ея́:

я́ко да совлеку́ ю́ на́гу и поста́влю ю́ я́коже въ де́нь рожде́нiя ея́, и положу́ ю́ я́ко пусты́ню, и учиню́ ю́ я́ко зе́млю безво́дну, и убiю́ о́ную жа́ждею:

и ча́дъ ея́ не поми́лую, я́ко ча́да блуже́нiя су́ть,

я́ко соблуди́ ма́ти и́хъ, посрами́ся роди́вшая и́хъ, рече́ бо: пойду́ вслѣ́дъ похотнико́въ мои́хъ, даю́щихъ мнѣ́ хлѣ́бы моя́ и во́ду мою́, и ри́зы моя́ и плащани́цы моя́, и ма́сло мое́ и вся́, ели́ка мнѣ́ досто́ятъ.

Сего́ ра́ди, се́, а́зъ загражду́ пу́ть ея́ те́рнiемъ и возгражду́ распу́тiя ея́, и стези́ своея́ не обря́щетъ:

и пожене́тъ похотники́ своя́ и не пости́гнетъ и́хъ, и взы́щетъ и́хъ и не обря́щетъ, и рече́тъ: пойду́ и возвращу́ся къ му́жу моему́ пе́рвому, я́ко добрѣ́е ми́ бѣ́ тогда́, не́жели ны́нѣ.

Но та́ не уразумѣ́, я́ко а́зъ да́хъ е́й пшени́цу и вино́ и ма́сло, и сребро́ умно́жихъ е́й: сiя́ же сре́бряны и зла́ты сотвори́ Ваа́лу.

Сего́ ра́ди обращу́ся и возму́ пшени́цу мою́ во вре́мя ея́ и вино́ мое́ во вре́мя его́, и отиму́ ри́зы моя́ и плащани́цы моя́, да не покрыва́етъ студа́ своего́:

и ны́нѣ откры́ю нечистоту́ ея́ предъ похотника́ми ея́, и никто́же отъи́метъ ея́ от руки́ моея́:

и отвращу́ вся́ весе́лiя ея́ и пра́здники ея́, и новоме́сячiя ея́ и суббо́ты ея́ и вся́ пра́зднества ея́,

и погублю́ виногра́дъ ея́ и смо́квы ея́, о ни́хже рече́: мзды́ ми́ су́ть сiя́, я́же да́ша мнѣ́ похотницы́ мои́: и положу́ я́ въ свидѣ́нiе, и поядя́тъ я́ звѣ́рiе се́лнiи и пти́цы небе́сныя и га́ди земні́и:

и отмщу́ на не́й дни́ Ваали́мовы, въ ня́же тре́бы кладя́ше и́мъ, и вдѣва́ше усеря́зи своя́ и мони́ша своя́, и хожда́ше вслѣ́дъ похотнико́въ свои́хъ, а мене́ забы́, глаго́летъ Госпо́дь.

Сего́ ра́ди, се́, а́зъ соблажню́ ю́, и учиню́ ю́ я́ко пусты́ню, и возглаго́лю въ се́рдце ея́,

и да́мъ е́й притяжа́нiе ея́ отту́ду и поля́ну Ахо́рову, отве́рсти смы́слъ ея́: и смири́тся та́мо по дне́мъ дѣ́тства своего́ и по дне́мъ изведе́нiя своего́ от земли́ Еги́петски.

И бу́детъ въ то́й де́нь, нарече́тъ мя́ му́жъ мо́й, глаго́летъ Госпо́дь, а не прозове́тъ мене́ ктому́ Ваали́мъ.

И отве́ргу имена́ Ваали́мля от у́стъ ея́, и не воспомяну́тся ксему́ имена́ и́хъ.

И завѣща́ю и́мъ завѣ́тъ въ то́й де́нь со звѣрьми́ се́лными и со пти́цами небе́сными и съ га́ды земны́ми, и лу́къ и ме́чь и бра́нь сокрушу́ от земли́, и вселю́ я́ со упова́нiемъ:

и обручу́ тя себѣ́ во вѣ́къ и обручу́ тя себѣ́ въ пра́вдѣ и въ судѣ́ и въ ми́лости и въ щедро́тахъ:

и обручу́ тя себѣ́ въ вѣ́рѣ, и увѣ́си Го́спода.

И бу́детъ въ то́й де́нь, глаго́летъ Госпо́дь, послу́шаю небесе́, а о́ное послу́шаетъ земли́,

и земля́ послу́шаетъ пшени́цы и вина́ и ма́сла, и сі́и послу́шаютъ Иезрае́ля:

и всѣ́ю о́ную себѣ́ на земли́ и поми́лую непоми́лованную: и реку́ не лю́демъ мои́мъ: лю́дiе мои́ есте́ вы́: и ті́и реку́тъ: Госпо́дь Бо́гъ на́шъ ты́ еси́.

Грузинский

Языки

უფლის სიტყვა, რომელიც იყო ოსიას მიმართ, ბეერის ძისა, იუდას მეფეების - ყუზიას, იოთამის, ახაზის და იეხიზკიას დროს და ისრაელის მეფის იერობოამ იოაშის ძის დროს.

როცა იწყო უფალმა ქადაგება ოსიას პირით, უთხრა ოსიას: წადი, მოიყვანე გარყვნილი ქალი და გააჩინე გარყვნილების შვილები, რადგან გაირყვნა ქვეყანა და განუდგა უფალს.

წავიდა და მოიყვანა გომერი, დიბლაიმის ასული; დაორსულდა ქალი და უშვა ვაჟი.

უთხრა უფალმა: დაარქვი სახელად იზრეყელი, რადგან, ცოტაც და, უნდა მოვკითხო იზრეყელის სისხლი იეჰუს სახლს და გავაუქმო ისრაელის მეფობა.

იმ დღეს იქნება, რომ შევმუსრავ ისრაელის მშვილდს იზრეყელის ველზე.

კვლავ დაორსულდა ქალი და შვა ასული. უთხრა უფალმა: დაარქვი სახელად ლორუხამა (არშესაწყალისი), რადგან აღარ შევიწყალებ ისრაელას სახლს და არასოდეს შევუნდობ.

იუდას სახლს კი შევიწყალებ და ვიხსნი უფლის, მათი ღმერთის ხელით; არც მშვილდით, არც მახვილით, რც ბრძოლით, არც მხედრებით არ ვიხსნი მათ.

მოსხლიტა ძუძუს ლორუხამა და ისევ დაორსულდა და შვა ვაჟი.

თქვა უფალმა: დაარქვი სახელად ლოყამი (არა ჩემი ერი). რადგან აღარ ხართ ჩემი ერი და მეც აღარ ვიქნები თქვენი.

ზღვის ქვიშასავით იქნება ისრაელიანთა რიცხვი, რომელიც არც გაიზომება და არც აღირიცხება; და ნაცვლად იმისა, რომ უთხრან ლოყამი ხართო, ეტყვიან ცოცხალი ღმერთის შვილები ხართო.

შეიყრებიან ერთად იუდაელები და ისრაელიანები და დაისვამენ ერთ მთავარს და გამოვლვნ ქვეყნიდან, რადან დიდი იქნება იზრეყელის დღე.

დაუძახეთ თქვენს ძმებს: ყამი (ჩემი ერი) და თქვენს დებს: რუხამა (შეწყალებული).

უჩივლეთ დედათქვენს, უჩივლეთ, რადგან აღარ არის ის ჩემი ცოლი და მეც აღარ ვარ მისი ქმარი; ჩამოიცილოს გარყვნილება პირისახიდან და მრუშობა მკერდიდან;

თორემ გავაშიშვლებ და ისე გამოვაჩენ, როგორც დაბადების დღეს იყო. უდაბნოსავით ვაქცევ, უწყლო მიწად გავხდი და წყურვილით მოვკლავ.

არ შევიწყალებ მის შვილებს, რადგან გარყვნილების შვილები არიან;

რადგან გარყვნილებას სჩადიოდა მათი დედა და თავს ირცხვენდა მათი მშობელი; რადგან თქვა: გავეკიდები ჩემს საყვარლებს, რომლებიც მაძლევენ პურსა და წყალს, მატყლსა და სელს, ზეთსა და სასმელსო.

ამიტომ, აჰა, ეკალ-ბარდებით გადავუღობავ გზას და კედელს აღვუმართავ წინ, რომ ვერ გაიგნოს ბილიკები.

გაედევნება თავის საყვარლებს და ვერ დაეწევა; ძებნას დაუწყებს მათ და ვერ იპოვნის; იტყვის: წავალ, დავბრუნდები ჩემს პირველ ქმართან, რადგან მაშინ ახლანდელზე უკეთ ვიყავიო.

მაშინ კი არ იცოდა, რომ მე ვაძლევდი მას პურს, ღვინოს და ზეთს, რომ მე გავუმრავლე ოქრო და ვერცხლი, რომელსაც ბაალს ახარჯავდა.

ამიტომაც უკან წავიღებ ჩემს პურს მის სიმწიფეში და ჩემს ღვინოს მისი დაღვინებისას, წავართმევ ჩემს მატყლსა და სელს, რითაც სიშიშვლე უნდა დაეფარა.

ახალ კი გამოვააშკარავებ მის სირცხვილს მისი საყვარლების თვალწინ და ვერავინ გამომტაცებს ხელიდან.

გავაუქმებ ყველა მის სიხარულს, ზეიმს, ახალმთვარობას, შაბათს და ყველა დღესასწაულს;

გავუჩანაგებ ვაზსა და ლეღვის ხეებს, რომლებზეც ამბობს, ჩემი საჩუქრებია, ჩემმა საყვარლებმა მაჩუქესო; ტყედ ვაქცევ და გარეული მხეცები შეჭამენ მათ.

მას მოვკითხავ ბაალთა დღეებს, როცა გუნდრუკს უკმევდა მათ, და რგოლებითა და სამკაულებით თავს იმშვენებდა; როცა საყვარლებს დასდევდა, მე კი მივიწყებდა, თქვა უფალმა.

ამიტომაც, აჰა, შევიტყუებ და უდაბნოში წავიყვან, რომ გულითადად ველაპარაკო.

იქ მივცემ მას თავის ვენახს და ყაქორის (მწუხარების) ხეობას იმედის კართან; იქ იმღერებს, როგორც ყმაწვილქალობისას მღეროდა, როცა ეგვიპტის ქვეყნიდან ამომყავდა.

იმ დღეს იქნება, თქვა უფალმა, რომ დამიძახებ ჩემო ქმარო - და აღარ დამიძახებ ჩემო ბაალო (ბატონო).

მოვაშორებ მის ბაგეებს ბაალთა სახელებს, რომ აღარ იხსენიებოდნენ თავიანთი სახელებით.

დავდებ იმ დღეს მათთვის აღთქმას ველის მხეცებთან, ცის ფრინველებთან და ქვეწარმავლებთან; მოვსპობ ქვეყანაზე მშვილდს, მახვილს და ომიანობას და მშვიდობით დავავანებ მათ.

და მე საუკუნოდ დაგწინდავ ჩემთვის, დაგწინდავ სიმართლით და სამართლით, წყალობითა და სიყვარულით;

დაგწინდავ რწმენით და შეიცნობ უფალს.

იმ დღეს იქნება, რომ გავეხმიანები, თქვა უფალმა, გავეხმიანები ცას და ისიც გაეხმიანება მიწას;

მიწა გაეხმიანება პურსა და ღვინოს და ზეთს, ხოლო ესენი გაეხმიანებიან იზრეყელს.

და ჩემთვის დავთესავ მას ქვეყანაში და შევიწყალებ ლორუხამას (არაშესაწყალისს), ვეტყვი ლოყამის (არა, ჩემს ერს) ჩემი ერი ხარ-მეთქი და ის მეტყვის, ჩემი ღმერთი ხარო.