^102:3 Το πρόσωπό σου μη μου το κρύβεις σήμερα που θλίβομαι· στρέψε την προσοχή σου κατά μένα· τη μέρα ετούτη που σου φωνάζω μην αργήσεις να μου αποκριθείς.

^102:4 Γιατί η ζωή μου χάνεται σαν τον καπνό και σαν τα φρύγανα ξεραίνονται τα κόκαλά μου.

^102:5 Καταπατιέται σαν τη χλόη η καρδιά μου και μαραίνεται, και το ψωμί μου να το φάω λησμονώ.

^102:6 Από τους θρήνους και τους στεναγμούς έμεινα μοναχά πετσί και κόκαλο.

^102:7 Μοιάζω με πελεκάνο στην ερμιά· με κουκουβάγια στα χαλάσματα.

^102:8 Ύπνο δεν έχω, κι έγινα σαν το μοναχικό σπουργίτι στη σκεπή.

^102:9 Όλη τη μέρα με περιγελούν οι εχθροί μου· αν κάποιον θέλουν να καταραστούν, του λέν’ να καταντήσει σαν εμένα.

^102:10 Τρώω το χώμα αντίς ψωμί και δάκρυα στο ποτό μου ανακατεύω.

^102:11 Αιτία γι’ αυτό η αγανάκτησή σου κι η οργή σου, γιατί, αφού μ’ ανύψωσες, τώρα με ταπεινώνεις.

^102:12 Χάνονται οι μέρες μου καθώς το απόσπερο οι σκιές κι εγώ μαραίνομαι σαν το χορτάρι.

^102:13 Αλλά, Κύριε, εσύ αιώνια μένεις και σε θυμούνται όλες οι γενιές.

^102:14 Θα σηκωθείς και τη Σιών θα σπλαχνιστείς –είναι καιρός να της χαρίσεις το έλεός σου– γιατ’ ήρθε η στιγμή.

^102:15 Εμείς οι δούλοι σου αγαπάμε ως και τις πέτρες της· ως και το χώμα της το πονάμε.

^102:16 Οι ειδωλολάτρες τότε θα φοβηθούν τ’ όνομα του Κυρίου και όλοι οι βασιλείς της γης τη δόξα του.

^102:17 Όταν ο Κύριος θα οικοδομήσει τη Σιών, όταν θα παρουσιαστεί μέσα στη δόξα του.

^102:18 θα προσέξει τότε των απόκληρων την προσευχή, την ικεσία τους δε θα την παραβλέψει.

^102:19 Ετούτο να γραφτεί για την επόμενη γενιά· ώστε ο λαός που θα δημιουργηθεί, να υμνεί τον Κύριο.

^102:20 Έσκυψε ο Κύριος απ’ το απρόσιτο άγιό του από τους ουρανούς επέβλεψε στη γη,

^102:21 τους στεναγμούς των αιχμαλώτων για ν’ ακούσει και να ελευθερώσει τους μελλοθάνατους.

^102:22 Έτσι τ’ όνομα του Κυρίου στη Σιών θα διακηρύσσεται κι ο ύμνος του στην Ιερουσαλήμ,

^102:23 όταν όλοι οι λαοί θα συγκεντρώνονται και τα βασίλεια, τον Κύριο να λατρέψουν.

^102:24 Εκείνος μου εξασθένησε, καθώς πορεύομαι, τη δύναμή μου, λιγόστεψε τις μέρες μου.

^102:25 Και λέω: «Θεέ μου, μη μ’ αρπάξεις μες στης ζωής μου τα μισά». Εσένα, Κύριε, τα χρόνια σου διαρκούν αιώνια.

^102:26 Εσύ αρχικά θεμέλιωσες τη γη κι οι ουρανοί δικά σου είναι έργα.

^102:27 Αυτοί θ’ αφανιστούν, μα εσύ θα παραμένεις, και όλοι τους σαν ρούχο θα παλιώσουν· θα τους αλλάξεις σαν μια φορεσιά και θα χαθούν.

^102:28 Αλλά εσύ είσαι πάντα ο ίδιος· τα χρόνια σου δεν έχουν τελειωμό.

^102:29 Οι γιοι των αφοσιωμένων σου θα ζουν στον τόπο τους κι οι απόγονοί τους με τη χάρη σου θα επιβιώνουν.

^129:0 Πολύ με καταπίεσαν, κι όμως...

^129:1 Ωδή των αναβαθμών. Πολύ με καταπίεσαν απ’ τη νεότητά μου –ας το επαναλάβει τώρα ο Ισραήλ–

^129:2 πολύ με καταπίεσαν απ’ τη νεότητά μου, κι όμως δε με γονάτισαν.

^129:3 Βαθιές ανοίξαν αυλακιές στη ράχη μου, σαν να ’ταν γη που την οργώσαν γεωργοί.

^129:4 Μα ο Κύριος είν’ αξιόπιστος· έκοψε τα δεσμά, που μου ’χαν βάλει οι ασεβείς, ώστε αναγκαστικά να τους δουλεύω.

^129:5 Ας ντροπιαστούνε κι ας στραφούνε πίσω όλοι που τη Σιών εχθρεύονται.

^129:6 Ας γίνουνε σαν το χορτάρι στη σκεπή, που αποξεραίνεται πριν μεγαλώσει.

^129:7 Δεν το μαζεύει αυτό κανένας θεριστής κι ούτε κανείς το μεταφέρει σε δεμάτια.

^129:8 Στους θεριστές δεν θα τους πούνε οι διαβάτες: «Η ευλογία του Κυρίου μαζί σας· σας ευλογούμε στου Κυρίου τ’ όνομα!»