Stary Testament:
Быт.
Исх.
Лев.
Числ.
Втор.
Нав.
Суд.
Руфь.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Ездр.
Неем.
Тов.
Иудифь.
Есф.
Иов.
Пс.
Притч.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плач.
Посл.Иер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоиль.
Ам.
Авд.
Иона.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Агг.
Зах.
Мал.
1Макк.
2Макк.
Nowy Testament: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Nowy Testament: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
Псалом 101
101:1
101:4
см.:Притч.17:22;
101:6
101:7
см.:Втор.14:17;
101:8
101:9
101:11
101:13
101:15
101:16
101:18
101:19
101:20
101:29
Псалом 102
102:2
102:7
102:10
102:11
102:12
102:13
102:14
102:22
Псалом 103
103:1
см.:Пс.102:1:22;
103:2
см.:Быт.1:3:6:8;
103:5
103:6
103:8
103:9
см.:Иов.38:10-11;
103:11
103:12
103:13
103:16
103:17
103:18
103:19
103:23
103:31
103:34
Псалом 104
104:4
104:5
104:6
104:7
104:11
104:12
104:15
см.:1Пар.16:22;
104:19
104:22
104:35
104:44
104:45
Польский (Biblia Tysiąclecia)
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Рус. (Юнгеров)
- Рус. (Аверинцев)
- Рус. (Бируковы)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (KJV)
- English (NRSV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (NT Byz)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Greek (LXX, Rahlfs)
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
102:1 Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Panem swą udrękę.
102:2 Panie, słuchaj modlitwy mojej, a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie!
102:3 Nie kryj przede mną swego oblicza w dniu utrapienia mojego! Nakłoń ku mnie Twego ucha: w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!
102:4 Dni bowiem moje jak dym znikają, a kości moje płoną jak w ogniu.
102:5 Moje serce wysycha spalone jak trawa, zapominam nawet o spożyciu chleba.
102:6 Od głosu mojego jęku moje kości przywarły do skóry.
102:7 Jestem podobny do kawki na pustyni, stałem się jak sowa w ruinach.
102:8 Czuwam i jestem jak ptak samotny na dachu.
102:9 Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie, srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem.
102:10 Albowiem jak chleb jadam popiół i z płaczem mieszam mój napój,
102:11 na skutek oburzenia Twego i zapalczywości, boś Ty mnie podniósł i obalił.
102:12 Dni moje są podobne do wydłużonego cienia, a ja usycham jak trawa.
102:13 Ty zaś, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie, a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia.
102:14 Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi, bo czas już, byś się nad nim zmiłował, ‹bo nadeszła godzina›.
102:15 Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie i użalają się nad jego gruzami.
102:16 Narody będą się bały imienia Pańskiego, i wszyscy królowie ziemi - Twej chwały,
102:17 bo Pan odbuduje Syjon i ukaże się w swej chwale,
102:18 przychyli się ku modlitwie opuszczonych i nie odrzuci ich modłów.
102:19 Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie, a lud, który zostanie stworzony, niech wychwala Pana!
102:20 Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię,
102:21 aby usłyszeć jęki pojmanych, aby skazanych na śmierć uwolnić,
102:22 by imię Pańskie głoszono na Syjonie i Jego chwałę w Jeruzalem,
102:23 kiedy zgromadzą się razem narody i królestwa, by służyć Panu.
102:24 Siła moja w drodze ustała, dni moje uległy skróceniu.
102:25 Mówię: Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.
102:26 Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich.
102:27 Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz. I całe one jak szata się zestarzeją: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie,
102:28 Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca.
102:29 Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie.
103:1 Dawidowy. Błogosław, duszo moja, Pana, i całe moje wnętrze - święte imię Jego!
103:2 Błogosław, duszo moja, Pana, i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach!
103:3 On odpuszcza wszystkie twoje winy, On leczy wszystkie twe niemoce,
103:4 On życie twoje wybawia od zguby, On wieńczy cię łaską i zmiłowaniem,
103:5 On twoje dni nasyca dobrami: odnawia się młodość twoja jak orła.
103:6 Pan czyni dzieła sprawiedliwe, bierze w opiekę wszystkich uciśnionych.
103:7 Drogi swoje objawił Mojżeszowi, dzieła swoje synom Izraela.
103:8 Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo łagodny.
103:9 Nie wiedzie sporu do końca i nie płonie gniewem na wieki.
103:10 Nie postępuje z nami według naszych grzechów ani według win naszych nam nie odpłaca.
103:11 Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, tak można jest Jego łaskawość dla tych, co się Go boją.
103:12 Jak jest odległy wschód od zachodu, tak daleko odsuwa od nas nasze występki.
103:13 Jak się lituje ojciec nad synami, tak Pan się lituje nad tymi, co się Go boją.
103:14 Wie On, z czego jesteśmy utworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem.
103:15 Dni człowieka są jak trawa; kwitnie jak kwiat na polu:
103:16 ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje.
103:17 A łaskawość Pańska na wieki wobec Jego czcicieli, a Jego sprawiedliwość nad synami synów,
103:18 nad tymi, którzy strzegą Jego przymierza i pamiętają, by pełnić Jego przykazania.
103:19 Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat.
103:20 Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy, ‹by słuchać głosu Jego słowa›.
103:21 Błogosławcie Pana, wszystkie Jego zastępy, słudzy Jego, pełniący Jego wolę!
103:22 Błogosławcie Pana, wszystkie Jego dzieła, na każdym miejscu Jego panowania: błogosław, duszo moja, Pana!
104:1 Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat,
104:2 światłem okryty jak płaszczem. Rozpostarłeś niebo jak namiot,
104:3 wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru.
104:4 Jako swych posłów używasz wichry, jako sługi - ogień i płomienie.
104:5 Umocniłeś ziemię w jej podstawach: na wieki wieków się nie zachwieje.
104:6 Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią, stanęły wody ponad górami.
104:7 Musiały uciekać wobec Twej groźby, na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie.
104:8 Wzniosły się na góry, opadły na doliny, na miejsce, któreś im naznaczył.
104:9 Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają, nigdy nie wrócą, by zalać ziemię.
104:10 Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą:
104:11 poją one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie;
104:12 nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi głos swój wydaje.
104:13 Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię.
104:14 Każesz rosnąć trawie dla bydła i roślinom, by człowiekowi służyły, aby z roli dobywał chleb
104:15 i wino, co rozwesela serce ludzkie, by rozpogadzać twarze oliwą, by serce ludzkie chleb krzepił.
104:16 Drzewa Pana mają wody do syta, cedry Libanu, które zasadził.
104:17 Tam ptactwo zakłada gniazda, na cyprysach są domy bocianów.
104:18 Wysokie góry dla kozic, a skały są kryjówką dla borsuków.
104:19 Tyś stworzył księżyc, aby czas wskazywał; słońce poznało swój zachód.
104:20 Mrok sprowadzasz i noc nastaje, w niej krąży wszelki zwierz leśny.
104:21 Lwiątka ryczą za łupem, domagają się żeru od Boga.
104:22 Gdy słońce wzejdzie, wracają i kładą się w swych legowiskach.
104:23 Człowiek wychodzi do swojej pracy, do trudu swojego aż do wieczora.
104:24 Jak liczne są dzieła Twoje, Panie! Ty wszystko mądrze uczyniłeś: ziemia jest pełna Twych stworzeń.
104:25 Oto morze wielkie, długie i szerokie, a w nim jest bez liku żyjątek i zwierząt wielkich i małych.
104:26 Tamtędy wędrują okręty, i Lewiatan, którego stworzyłeś na to, aby w nim igrał.
104:27 Wszystko to czeka na Ciebie, byś dał im pokarm w swym czasie.
104:28 Gdy im udzielasz, zbierają; gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami.
104:29 Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu.
104:30 Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi.
104:31 Niech chwała Pana trwa na wieki: niech Pan się raduje z dzieł swoich.
104:32 Na ziemię patrzy, a ona drży; dotyka gór, a one dymią.
104:33 Póki mego życia, chcę śpiewać Panu i grać mojemu Bogu, póki mi życia starczy.
104:34 Niech miła Mu będzie pieśń moja, będę radował się w Panu.
104:35 Niech znikną z ziemi grzesznicy i niech już nie będzie występnych! Błogosław, duszo moja, Pana! Alleluja.
105:1 Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia, głoście dzieła Jego wśród narodów!
105:2 Śpiewajcie Mu i grajcie Mu, rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda!
105:3 Szczyćcie się Jego świętym imieniem; niech się weseli serce szukających Pana!
105:4 Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, szukajcie zawsze Jego oblicza!
105:5 Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał, o Jego znakach i sądach ust Jego,
105:6 potomstwo Abrahama, Jego słudzy, synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
105:7 On, Jahwe, jest naszym Bogiem: Jego wyroki obejmują świat cały.
105:8 Na wieki pamięta o swoim przymierzu, obietnicę dał dla tysiąca pokoleń.
105:9 Zawarł je z Abrahamem i przysięgę dał Izaakowi,
105:10 ustanowił dla Jakuba jako prawo, dla Izraela jako wieczne przymierze,
105:11 mówiąc: Dam tobie ziemię Kanaan na waszą własność dziedziczną.
105:12 Kiedy ich było niewielu, nieliczni i obcy w niej,
105:13 i wędrowali od szczepu do szczepu, z jednego królestwa do drugiego ludu,
105:14 nikomu nie pozwolił ich uciskać i z ich powodu karał królów:
105:15 Nie dotykajcie moich pomazańców i prorokom moim nie czyńcie krzywdy!
105:16 Potem przywołał głód na ziemię i odebrał cały zapas chleba.
105:17 Wysłał przed nimi człowieka: Józefa sprzedano jako niewolnika.
105:18 Kajdanami ścisnęli jego nogi, w żelazo zakuli jego szyję,
105:19 aż się spełniła jego przepowiednia i słowo Pańskie dało mu świadectwo.
105:20 Posłał król, by uwolnić go, i władca ludów, aby go wyzwolić.
105:21 Ustanowił go panem nad swoim domem i władcą nad całą swoją posiadłością,
105:22 by według swej myśli pouczał jego dostojników a jego starszyznę uczył mądrości.
105:23 Wówczas Izrael wkroczył do Egiptu, Jakub był gościem w kraju Chama.
105:24 Licznie rozmnożył swój naród, uczynił go mocniejszym od jego wrogów.
105:25 Ich to serce odmienił, ażeby znienawidzili lud Jego i wobec Jego sług postępowali zdradziecko.
105:26 Wtedy posłał sługę swojego, Mojżesza, i Aarona, którego sobie wybrał.
105:27 Oni okazali w Egipcie Jego znaki i cuda w krainie Chama.
105:28 Zesłał ciemności i nastał mrok, lecz nie przestrzegali słów Jego.
105:29 W krew zamienił ich wody i pozabijał ich ryby.
105:30 Od żab się zaroiła ich ziemia, [nawet] w komnatach ich królów.
105:31 Rzekł, i robactwo się zjawiło, komary w całym ich kraju.
105:32 Zesłał im grad zamiast deszczu i ogień palący na ich ziemię.
105:33 Poraził im winorośle i figowce i drzewa połamał w ich kraju.
105:34 Rzekł, i nadciągnęła szarańcza, niezliczone mnóstwo świerszczy.
105:35 Pożarły one całą trawę w ich kraju i zjadły płody na ich roli.
105:36 Pobił wszystkich pierworodnych w ich ziemi, pierwociny całej ich siły.
105:37 A tamtych wyprowadził ze srebrem i złotem i nie było słabego w Jego pokoleniach.
105:38 Egipcjanie byli radzi z ich wyjścia, bo lęk ich ogarnął przed nimi.
105:39 Chmurę rozpostarł jako osłonę i ogień, by świecił wśród nocy.
105:40 Prosili i przywiódł przepiórki, i nasycił ich chlebem z nieba.
105:41 Rozdarł skałę i spłynęła woda, popłynęła w pustyni jak rzeka.
105:42 Pamiętał bowiem o swym świętym słowie, [danym] Abrahamowi, słudze swojemu.
105:43 I wyprowadził lud swój wśród radości, wśród wesela - swoich wybranych.
105:44 I darował im ziemie narodów, i zawładnęli owocem pracy ludów,
105:45 by strzegli Jego przykazań i prawa zachowywali. Alleluja.
