Ал љз бир туугандарынын алдында жана самариялык аскер адамдарынын алдында мындай деди: «Бул байкуш жєйєттљр эмне кылып жатышат? Аларга ушуну курганга жол берилмек беле? Алар курмандык чалабыз деп жатышабы? Бир кєнє бєтєрљбєз деп жатышабы? Єйєлгљн топурактан таштарды кайра тургуза алышмак беле? Анан калса, кєйєп калган таштарды кайра тургуза алышмак беле?»

Жанында турган амондук Тобия болсо мындай деди: «Кура беришсин, тєлкє секирип чыкса эле, булардын таш дубалдары талкаланат».

«Оо Кудайыбыз, кандай жек кљрєндє абалда турганыбызды уга кљр! Булардын шылдыњын љз баштарына сал, буларды туткун болуп барган жеринде жек кљрєндє кыл.

Булардын мыйзамсыз иштерин жаап койбо, Сенин алдыњда булардын кєнљљлљрє жуулбасын, анткени булар курулушта иштеп жаткандарды капа кылышты».

Бирок биз дубалды тургуза бердик. Ошентип, дубалды жарымына чейин кљтљрєп койдук. Анткени элдин иштегенге каалоосу бар эле.

Иерусалимдин дубалы калыбына келтирилип жатканын, бузулган жерлери оњдолуп жатканын укканда, Санбалат да, Тобия да, аравиялыктар да, амондуктар да, азоттуктар да абдан ачууланышты.

Анан алар Иерусалим менен согушууга, дубалдарын талкалап салууга бирге барууну макулдашышты.

Биз болсо Кудайыбызга сыйындык. Булардан сактаныш єчєн, кєнє-тєнє кєзљтчєлљрдє койдук.

Бирок жєйєттљр: «Жєк ташуучулар чарчап калышты, ал эми урандылар љтљ кљп. Дубалды кура албайбыз», – дешти.

Душмандарыбыз болсо: «Булардын ортосуна кирип барабыз да, талкалайбыз, иштерин токтотобуз, алар биздин капыстан киргенибизди билбей да, кљрбљй да калышат», – деп ойлоп жатышты.

Алардын жанында жашаган жєйєттљр келишип, бизге душмандар ар кайсы жактан кол саларын он жолу айтканда,

мен дубалдын ары жагына, ойдуњ жана ачык жерлерге элди кылыч, найза, жаа менен куралдантып, уруу-уруусу боюнча койдум.

Анан мен аларды карап чыгып, атактуу адамдарга, башчыларга жана элге: «Душмандан коркпогула. Улуу, коркунучтуу Тењирињерди эстегиле, љз бир туугандарыњар єчєн, љз уулдарыњар єчєн, љз кыздарыњар єчєн, љз аялдарыњар єчєн, љз жайыњар єчєн салгылашкыла», – деп айттым.

Душмандарыбыз љздљрєнєн арам ойлору бизге белгилєє болуп калганын угушту, Кудай алардын арам ниетин талкалады. Ошондо биз дубалга кайра келип, ар кимибиз љз жумушубузга кириштик.

Ошол кєндљн тартып менин жаш жигиттеримдин жарымы жумушта болду, жарымы найза, калкан, жаа, соот кармап турду, аскер башчылар жєйєт элинин артында болушту.

Дубал тургузуп жаткандар, жєк ташуучулар бир колу менен иш кылып, экинчи колуна найза кармап жєрєштє.

Ар бир куруучу белине кылычын байлап иштеп жатты. Ал эми менин жанымда сурнайчы турду.

Анан мен атактуу адамдарга, башчыларга жана калган элге мындай дедим: «Жумуш кљп, жумуш чоњ, биз дубалдын аяк-башында жєрљбєз, арабыз алыс.

Ошондуктан силер сурнай єнєн кайсы жерден уксањар, ошол жерге чогулуп, бизге келгиле. Биз єчєн Кудайыбыз Љзє кєрљшљт».

Биз жумушту ушундай аткардык. Тањ сєргљндљн жылдыз чыкканга чейин жарымыбыз найза кармап турдук.

Мындан тышкары, Иерусалимде бардыгы љз кулдары менен бирге тєнљсєн дедим. Алар тєнкєсєн кєзљттљ турушат да, кєндєз иштешет.

Љзєм да, бир туугандарым да, кишилерим да, кайтарган сакчыларым да кийимибизди чеччє эмеспиз. Сууга барганда да, ар бирибиз кылыч алып жєрчєбєз.