Et cum esset Bethaniae in domo Simonis leprosi et recumberet, venit mulier habens alabastrum unguenti nardi puri pretiosi; fracto alabastro, effudit super caput eius.

Erant autem quidam indigne ferentes intra semetipsos: «Ut quid perditio ista unguenti facta est?

Poterat enim unguentum istud veniri plus quam trecentis denariis et dari pauperibus». Et fremebant in eam.

Iesus autem dixit: «Sinite eam; quid illi molesti estis? Bonum opus operata est in me.

Semper enim pauperes habetis vobiscum et, cum volueritis, potestis illis bene facere; me autem non semper habetis.

Quod habuit, operata est: praevenit ungere corpus meum in sepulturam.

Amen autem dico vobis: Ubicumque praedicatum fuerit evangelium in universum mundum, et, quod fecit haec, narrabitur in memoriam eius».

Et Iudas Iscarioth, unus de Duodecim, abiit ad summos sacerdotes, ut proderet eum illis.

Qui audientes gavisi sunt et promiserunt ei pecuniam se daturos. Et quaerebat quomodo illum opportune traderet.

Et primo die Azymorum, quando Pascha immolabant, dicunt ei discipuli eius: «Quo vis eamus et paremus, ut manduces Pascha?».

Et mittit duos ex discipulis suis et dicit eis: «Ite in civitatem, et occurret vobis homo lagoenam aquae baiulans; sequimini eum

et, quocumque introierit, dicite domino domus: "Magister dicit: Ubi est refectio mea, ubi Pascha cum discipulis meis manducem?".

Et ipse vobis demonstrabit cenaculum grande stratum paratum; et illic parate nobis».

Et abierunt discipuli et venerunt in civitatem et invenerunt, sicut dixerat illis, et paraverunt Pascha.

Et vespere facto, venit cum Duodecim.

Et discumbentibus eis et manducantibus, ait Iesus: «Amen dico vobis: Unus ex vobis me tradet, qui manducat mecum».

Coeperunt contristari et dicere ei singillatim: «Numquid ego?».

Qui ait illis: «Unus ex Duodecim, qui intingit mecum in catino.

Nam Filius quidem hominis vadit, sicut scriptum est de eo. Vae autem homini illi, per quem Filius hominis traditur! Bonum est ei, si non esset natus homo ille».

Et manducantibus illis, accepit panem et benedicens fregit et dedit eis et ait: «Sumite: hoc est corpus meum».

Et accepto calice, gratias agens dedit eis; et biberunt ex illo omnes.

Et ait illis: «Hic est sanguis meus novi testamenti, qui pro multis effunditur.

Amen dico vobis: Iam non bibam de genimine vitis usque in diem illum, cum illud bibam novum in regno Dei».

Et hymno dicto, exierunt in montem Olivarum.

Et ait eis Iesus: «Omnes scandalizabimini, quia scriptum est: "Percutiam pastorem, et dispergentur oves".

Sed posteaquam resurrexero, praecedam vos in Galilaeam».

Petrus autem ait ei: «Et si omnes scandalizati fuerint, sed non ego».

Et ait illi Iesus: «Amen dico tibi: Tu hodie, in nocte hac, priusquam bis gallus vocem dederit, ter me es negaturus».

At ille amplius loquebatur: «Et si oportuerit me commori tibi, non te negabo». Similiter autem et omnes dicebant.

Et veniunt in praedium, cui nomen Gethsemani; et ait discipulis suis: «Sedete hic, donec orem».

Et assumit Petrum et Iacobum et Ioannem secum et coepit pavere et taedere;

et ait illis: «Tristis est anima mea usque ad mortem; sustinete hic et vigilate».

Et cum processisset paululum, procidebat super terram et orabat, ut, si fieri posset, transiret ab eo hora;

et dicebat: «Abba, Pater! Omnia tibi possibilia sunt. Transfer calicem hunc a me; sed non quod ego volo, sed quod tu».

Et venit et invenit eos dormientes; et ait Petro: «Simon, dormis? Non potuisti una hora vigilare?

Vigilate et orate, ut non intretis in tentationem; spiritus quidem promptus, caro vero infirma».

Et iterum abiens oravit, eundem sermonem dicens.

Et veniens denuo invenit eos dormientes; erant enim oculi illorum ingravati, et ignorabant quid responderent ei.

Et venit tertio et ait illis: «Dormite iam et requiescite? Sufficit, venit hora: ecce traditur Filius hominis in manus peccatorum.

Surgite, eamus; ecce, qui me tradit, prope est».

Et confestim, adhuc eo loquente, venit Iudas unus ex Duodecim, et cum illo turba cum gladiis et lignis a summis sacerdotibus et scribis et senioribus.

Dederat autem traditor eius signum eis dicens: «Quemcumque osculatus fuero, ipse est; tenete eum et ducite caute».

Et cum venisset, statim accedens ad eum ait: «Rabbi»; et osculatus est eum.

At illi manus iniecerunt in eum et tenuerunt eum.

Unus autem quidam de circumstantibus educens gladium percussit servum summi sacerdotis et amputavit illi auriculam.

Et respondens Iesus ait illis: «Tamquam ad latronem existis cum gladiis et lignis comprehendere me?

Cotidie eram apud vos in templo docens, et non me tenuistis; sed adimpleantur Scripturae».

Et relinquentes eum omnes fugerunt.

Et adulescens quidam sequebatur eum amictus sindone super nudo, et tenent eum;

at ille, reiecta sindone, nudus profugit.

Et adduxerunt Iesum ad summum sacerdotem; et conveniunt omnes summi sacerdotes et seniores et scribae.

Et Petrus a longe secutus est eum usque intro in atrium summi sacerdotis et sedebat cum ministris et calefaciebat se ad ignem.

Summi vero sacerdotes et omne concilium quaerebant adversus Iesum testimonium, ut eum morte afficerent, nec inveniebant.

Multi enim testimonium falsum dicebant adversus eum, et convenientia testimonia non erant.

Et quidam surgentes falsum testimonium ferebant adversus eum dicentes:

«Nos audivimus eum dicentem: "Ego dissolvam templum hoc manu factum et intra triduum aliud non manu factum aedificabo"».

Et ne ita quidem conveniens erat testimonium illorum.

Et exsurgens summus sacerdos in medium interrogavit Iesum dicens: «Non respondes quidquam ad ea, quae isti testantur adversum te?».

Ille autem tacebat et nihil respondit. Rursum summus sacerdos interrogabat eum et dicit ei: «Tu es Christus filius Benedicti?».

Iesus autem dixit: «Ego sum, et videbitis Filium hominis a dextris sedentem Virtutis et venientem cum nubibus caeli».

Summus autem sacerdos scindens vestimenta sua ait: «Quid adhuc necessarii sunt nobis testes?

Audistis blasphemiam. Quid vobis videtur?». Qui omnes condemnaverunt eum esse reum mortis.

Et coeperunt quidam conspuere eum et velare faciem eius et colaphis eum caedere et dicere ei: «Prophetiza»; et ministri alapis eum caedebant.

Et cum esset Petrus in atrio deorsum, venit una ex ancillis summi sacerdotis

et, cum vidisset Petrum calefacientem se, aspiciens illum ait: «Et tu cum hoc Nazareno, Iesu, eras!».

At ille negavit dicens: «Neque scio neque novi quid tu dicas!». Et exiit foras ante atrium, et gallus cantavit.

Et ancilla, cum vidisset illum, rursus coepit dicere circumstantibus: «Hic ex illis est!».

At ille iterum negabat. Et post pusillum rursus, qui astabant, dicebant Petro: «Vere ex illis es, nam et Galilaeus es».

Ille autem coepit anathematizare et iurare: «Nescio hominem istum, quem dicitis!».

Et statim iterum gallus cantavit; et recordatus est Petrus verbi, sicut dixerat ei Iesus: «Priusquam gallus cantet bis, ter me negabis». Et coepit flere.

Et confestim mane consilium facientes summi sacerdotes cum senioribus et scribis, id est universum concilium, vincientes Iesum duxerunt et tradiderunt Pilato.

Et interrogavit eum Pilatus: «Tu es rex Iudaeorum?». At ille respondens ait illi: «Tu dicis».

Et accusabant eum summi sacerdotes in multis.

Pilatus autem rursum interrogabat eum dicens: «Non respondes quidquam? Vide in quantis te accusant».

Iesus autem amplius nihil respondit, ita ut miraretur Pilatus.

Per diem autem festum dimittere solebat illis unum ex vinctis, quem peterent.

Erat autem qui dicebatur Barabbas, vinctus cum seditiosis, qui in seditione fecerant homicidium.

Et cum ascendisset turba, coepit rogare, sicut faciebat illis.

Pilatus autem respondit eis et dixit: «Vultis dimittam vobis regem Iudaeorum?».

Sciebat enim quod per invidiam tradidissent eum summi sacerdotes.

Pontifices autem concitaverunt turbam, ut magis Barabbam dimitteret eis.

Pilatus autem iterum respondens aiebat illis: «Quid ergo vultis faciam regi Iudaeorum?».

At illi iterum clamaverunt: «Crucifige eum!».

Pilatus vero dicebat eis: «Quid enim mali fecit?». At illi magis clamaverunt: «Crucifige eum!».

Pilatus autem, volens populo satisfacere, dimisit illis Barabbam et tradidit Iesum flagellis caesum, ut crucifigeretur.

Milites autem duxerunt eum intro in atrium, quod est praetorium, et convocant totam cohortem.

Et induunt eum purpuram et imponunt ei plectentes spineam coronam;

et coeperunt salutare eum: «Ave, rex Iudaeorum!»,

et percutiebant caput eius arundine et conspuebant eum et ponentes genua adorabant eum.

Et postquam illuserunt ei, exuerunt illum purpuram et induerunt eum vestimentis suis. Et educunt illum, ut crucifigerent eum.

Et angariant praetereuntem quempiam Simonem Cyrenaeum venientem de villa, patrem Alexandri et Rufi, ut tolleret crucem eius.

Et perducunt illum in Golgotha locum, quod est interpretatum Calvariae locus.

Et dabant ei myrrhatum vinum; ille autem non accepit.

Et crucifigunt eum et dividunt vestimenta eius, mittentes sortem super eis, quis quid tolleret.

Erat autem hora tertia, et crucifixerunt eum.

Et erat titulus causae eius inscriptus: «Rex Iudaeorum».

Et cum eo crucifigunt duos latrones, unum a dextris et alium a sinistris eius.

Et praetereuntes blasphemabant eum moventes capita sua et dicentes: «Vah, qui destruit templum et in tribus diebus aedificat;

salvum fac temetipsum descendens de cruce!».

Similiter et summi sacerdotes ludentes ad alterutrum cum scribis dicebant: «Alios salvos fecit, seipsum non potest salvum facere.

Christus rex Israel descendat nunc de cruce, ut videamus et credamus». Etiam qui cum eo crucifixi erant, conviciabantur ei.

Et, facta hora sexta, tenebrae factae sunt per totam terram usque in horam nonam.

Et hora nona exclamavit Iesus voce magna: «Heloi, Heloi, lema sabacthani?», quod est interpretatum: «Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquisti me?».

Et quidam de circumstantibus audientes dicebant: «Ecce, Eliam vocat».

Currens autem unus et implens spongiam aceto circumponensque calamo potum dabat ei dicens: «Sinite, videamus, si veniat Elias ad deponendum eum».

Iesus autem, emissa voce magna, exspiravit.

Et velum templi scissum est in duo a sursum usque deorsum.

Videns autem centurio, qui ex adverso stabat, quia sic clamans exspirasset, ait: «Vere homo hic Filius Dei erat».

Erant autem et mulieres de longe aspicientes, inter quas et Maria Magdalene et Maria Iacobi minoris et Iosetis mater et Salome,

quae, cum esset in Galilaea, sequebantur eum et ministrabant ei, et aliae multae, quae simul cum eo ascenderant Hierosolymam.

Et cum iam sero esset factum, quia erat Parasceve, quod est ante sabbatum,

venit Ioseph ab Arimathaea nobilis decurio, qui et ipse erat exspectans regnum Dei, et audacter introivit ad Pilatum et petiit corpus Iesu.

Pilatus autem miratus est si iam obisset, et, accersito centurione, interrogavit eum si iam mortuus esset,

et, cum cognovisset a centurione, donavit corpus Ioseph.

Is autem mercatus sindonem et deponens eum involvit sindone et posuit eum in monumento, quod erat excisum de petra, et advolvit lapidem ad ostium monumenti.

Maria autem Magdalene et Maria Iosetis aspiciebant, ubi positus esset.