І ста́лася: калі быў Іісус у адным з гарадоў, вось чалавек, увесь у прака́зе, убачыўшы Іісуса, упаў ніц, мо́лячы Яго і ка́жучы: Госпадзі! калі хочаш, можаш мяне ачы́сціць.

І, працягну́ўшы руку́, Іісус дакрануўся да яго і сказаў: хачу, ачы́сціся. І адразу прака́за сышла з яго.

І Ён загадаў яму нікому не расказваць: але ідзі, пакажы́ся святару́ і прынясі ахвяру за ачышчэ́нне тваё, як загадаў Маісей, дзе́ля све́дчання ім.

Але ўсё болей разыхо́дзіліся чу́ткі пра Яго; і збіралася мноства народу слухаць і ацаля́цца ў Яго ад не́мачаў сваіх.

Ён жа адыходзіў у пустэ́льныя месцы і маліўся.

І ста́лася аднаго дня: Ён вучыў; і сядзелі фарысеі і законавучы́целі, якія прыйшлі з усіх вёсак галіле́йскіх і іудзейскіх і з Іерусаліма; і сіла Гасподняя была́, каб ацаля́ць іх;

вось людзі прыне́слі на пасцелі чалавека, які быў спаралізава́ны, і спрабава́лі ўне́сці яго і пакла́сці перад Іісусам;

і, не знайшо́ўшы як пране́сці яго з-за натоўпу, яны, падня́ўшыся на дах, праз чарапіцу апусцілі яго з пасцеллю на сярэ́дзіну перад Іісусам.

І Ён, убачыўшы веру іх, сказаў яму: чалавеча, адпускаюцца табе грахі твае.

І пачалí разважа́ць кніжнікі і фарысеі, гаворачы: хто гэта такі, што блюзне́рыць? Хто можа адпускаць грахі акрамя аднаго Бога:

Іісус жа, зразумеўшы по́мыслы іх, сказаў ім у адказ: што́ разважа́еце ў сэ́рцах вашых?

Што лягчэй — сказаць: “адпускаюцца табе грахі твае” ці сказаць: “устань і хадзі”?

Але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы ма́е ўладу на зямлі адпуска́ць грахі, — Ён сказаў спаралізава́наму: табе кажу: устань, вазьмі пасцель тваю і ідзі ў дом твой.

І адразу ўстаўшы перад імі і ўзяўшы тое, на чым ляжаў, ён пайшоў у дом свой, сла́вячы Бога.

І жах ахапіў усіх, і сла́вілі Бога, і, перапоўненыя страхам, гаварылі: дзíўнае бачылі мы сёння.

І пасля гэтага Іісус выйшаў і ўбачыў мы́тніка íмем Левíй, які сядзеў на мы́тні, і сказаў яму: ідзі ўслед за Мною.

І, пакінуўшы ўсё, той устаў і пайшоў услед за Ім.

І зрабіў Левíй для Яго вялікі пачастунак у доме сваім, і было́ там мноства мы́тнікаў і іншых, якія з імі ўзляжа́лі.

І наракалі кніжнікі іхнія і фарысеі на вучняў Яго, ка́жучы: навошта вы з мы́тнікамі і грэшнікамі ясце́ і п‘яце́?

І ў адказ Іісус сказаў ім: не здаровыя маюць патрэбу ў ле́кары, а хворыя;

Я прыйшоў заклíкаць не праведнікаў, а грэшнікаў да пакая́ння.

Яны ж сказалі Яму: чаму вучні Іаанавы по́сцяць часта і малітвы дзе́юць, гэтаксама і фарысейскія, а Твае яду́ць і п‘юць?

Ён жа сказаў ім: хіба́ можаце вы прымусіць пасцíць сыноў харо́маў вясе́льных, калі з імі жаніх?

Але пры́йдуць дні, калі будзе ўзя́ты ад іх жаніх, тады будуць пасцíць у тыя дні.

Сказаў жа і прытчу ім: ніхто латкі з адзе́жыны новай не наклада́е на адзе́жыну стару́ю; інакш і новую разарве́, і да старо́й не пады́дзе латка ад новай.

І ніхто не ўліва́е віно маладое ў мяхí стары́я; інакш прарве маладое віно мяхі, і само вы́цеча, і мяхí прападу́ць;

а віно маладое ў мяхí новыя ўліва́ць трэба: і зберага́ецца тое і другое.

І ніхто, піўшы старо́е, не захоча адразу маладога, бо кажа: старо́е лепшае.

Калі ж Ён скончыў усе сло́вы Свае да народу, які слухаў, то ўвайшоў у Капернау́м.

У аднаго сотніка раб, якім ён даражы́ў, быў хворы пры смерці.

Пачуўшы ж пра Іісуса, ён паслаў да Яго старэйшын іудзейскіх, про́сячы Яго, каб прыйшоў ацалíць раба яго.

І яны, прыйшоўшы да Іісуса, настойліва прасілі Яго, гаворачы: ён ва́рты, каб Ты зрабіў для яго гэта,

бо ён лю́біць народ наш і сінагогу збудаваў для нас.

Іісус пайшоў з імі. І калі ўжо Ён быў недалёка ад дома, паслаў да Яго сотнік сяброў сказаць Яму: Госпадзі! не турбуйся, бо я не ва́рты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах;

таму і сябе само́га я не палічыў годным, каб прыйсцí да Цябе; але скажы слова, і вы́здаравее слуга мой.

Бо і я, чалавек, падпарадкава́ны ўла́дзе, але, ма́ючы паднача́леных мне воінаў, кажу аднаму: “ідзі”, і ідзе; і другому: “прыйдзí”, і прыходзіць; і рабу майму: “зрабі гэта”, і робіць.

Пачуўшы гэта, Іісус здзівіўся яму і, павярну́ўшыся, сказаў народу, які ішоў за Ім: кажу вам, што і ў Ізра́ілі не знайшоў Я такой веры.

І, вярнуўшыся ў дом, пасла́ныя знайшлі хворага раба здаровым.

І ста́лася пасля гэтага: пайшоў Іісус у горад, які называўся Наíн; і з Ім ішлі многія вучні Яго і мноства народу.

Калі ж Ён наблізіўся да гарадской бра́мы, якраз выно́сілі паме́рлага, адзінага сы́на ў маці сваёй, а яна была́ ўдава; і шмат людзей з горада было з ёю.

Убачыўшы яе, Гасподзь злíтаваўся над ёю і сказаў ёй: не плач.

І, падышоўшы, дакрану́ўся да насілак; тыя, што не́слі, спынíліся; і сказаў: юнак! табе кажу, устань.

І сеў мёртвы, і пачаў гаварыць; і аддаў яго Іісус маці яго.

І ахапíў усіх страх, і сла́вілі Бога, ка́жучы: вялікі прарок паўстаў сярод нас, і наведаў Бог народ Свой.

І гэтае слова пра Яго разышло́ся па ўсёй Іудзеі і па ўсім наваколлі.

І паве́дамілі Іаану вучні яго пра ўсё гэта.

І, паклíкаўшы дваіх з вучняў сваіх, Іаан паслаў іх да Іісуса спытаць: ці Той Ты, Які ма́е прыйсці, ці чакаць нам другога?

Прыйшо́ўшы да Яго, гэтыя мужы́ сказалі: Іаан Хрысцíцель паслаў нас да Цябе спытаць: ці Той Ты, Які ма́е прыйсці, ці чакаць нам другога?

А ў гэты час Ён многіх ацалíў ад хвароб і не́мачаў і злых духаў і многім сляпым падарава́ў зрок.

І сказаў ім Іісус у адказ: пайдзíце, паве́даміце Іаану, што́ вы бачылі і чулі: як сляпыя робяцца віду́шчымі, кульга́выя ходзяць, пракажо́ныя ачышча́юцца, глухія чу́юць, мёртвыя ўваскраса́юць, убогія дабраве́сцяць;

і блажэ́нны, хто не ўсумнíцца ўва Мне.

А калі адышлі пасланцы́ Іаанавы, пачаў Ён гаварыць народу пра Іаана: што́ глядзець хадзілі вы ў пусты́ню? трысцíну, ве́трам калыха́ную?

Што́ ж глядзець хадзілі вы? чалавека, убра́нага ў мяккае адзе́нне? Але хто ў пышных уборах і ў раскошы жыве́, тыя ў царскіх палацах.

Што́ ж глядзець хадзілі вы? прарока? Так, кажу вам, і больш, чым прарока.

Гэта той, пра каго напíсана: “вось, Я пасыла́ю Ангела Майго перад аблíччам Тваім, які падрыхту́е шлях Твой перад Табою”.

Бо кажу вам: з наро́джаных жанчынамі няма ніводнага прарока, бо́льшага за Іаана Хрысцíцеля; але меншы ў Царстве Божым бо́льшы за яго.

І ўвесь народ, што слухаў, і мы́тнікі прызна́лі правату́ Бога, хрысцíўшыся хрышчэ́ннем Іаанавым;

а фарысеі і законнікі адкінулі волю Божую наконт сябе, не хрысцíўшыся ад яго.

І сказаў Гасподзь: з кім жа параўнаю людзей роду гэтага? і да каго яны падобныя?

Яны падобныя да дзяцей, якія сядзяць на рынку і акліка́юць адны другіх і гавораць: мы ігралі вам на дудцы, а вы не танцавалі, мы спявалі вам жало́бнае, а вы не плакалі.

Бо прыйшоў Іаан Хрысцíцель: ні хлеба не есць, ні віна не п’е; і вы ка́жаце: у ім дэман.

Прыйшоў Сын Чалавечы: есць і п’е; і вы ка́жаце: вось чалавек, які лю́біць есці і віно піць, пры́яцель мы́тнікам і грэшнікам.

І апраўда́на мудрасць усімі дзе́цьмі яе.

Нехта з фарысеяў прасіў Яго пае́сці ра́зам з ім, і Ён, увайшо́ўшы ў дом фарысея, узлёг.

І вось, жанчына з таго горада, якая была́ грэшніцай, даве́даўшыся, што Ён узляжы́ць у доме фарысея, прыне́сла алеба́стравую пасу́дзіну мíра

і, стаўшы ззаду каля́ ног Яго, пла́чучы, пачала́ абліва́ць слязьмí но́гі Яго і валаса́мі галавы сваёй выціра́ла, і цалава́ла но́гі Яго, і ма́зала мíрам.

Убачыўшы гэта, фарысей, які запрасіў Яго, сказаў сам сабе: калі б Ён быў прарокам, то ведаў бы, хто і якая гэта жанчына дакрана́ецца да Яго, бо яна грэшніца.

І, адка́зваючы, Іісус сказаў яму: Сíмане! Я ма́ю нешта сказаць табе. Той прамовіў: скажы, Настаўнік.

Іісус сказаў: у аднаго пазыкада́ўцы было́ два даўжнікі: адзін быў павінен пяцьсот дынарыяў, а другі — пяцьдзесят;

але, паколькі яны не ме́лі чым заплацíць, ён дарава́ў або́двум. Каторы з іх, скажы, больш узлю́біць яго?

І сказаў Сíман у адказ: думаю, той, якому больш дарава́ў. Ён жа сказаў яму: правільна ты рассудзíў.

І, павярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сíману: бачыш гэтую жанчыну? Я ўвайшоў у дом твой, і ты вады́ Мне на но́гі не даў; а яна сляза́мі абліла́ Мне но́гі і валаса́мі галавы́ сваёй вы́церла.

Ты цалава́ння мне не даў; а яна з таго часу, як Я ўвайшоў, не перастава́ла цалава́ць Мне но́гі.

Ты галавы́ Маёй алеем не памазаў, яна ж мíрам пама́зала Мне но́гі.

А таму кажу табе: адпускаюцца грахі яе многія, бо яна ўзлюбíла многа; а каму ма́ла адпуска́ецца, той ма́ла лю́біць.

І ёй сказаў: адпуска́юцца табе грахі.

І пачалí тыя, што ўзляжа́лі з Ім, гаварыць самі сабе: хто Ён, што і грахі адпускае?

Ён жа сказаў жанчыне: вера твая ўратава́ла цябе; ідзі з мíрам.