Ait autem ad illum angelus: «Ne timeas, Zacharia, quoniam exaudita est deprecatio tua, et uxor tua Elisabeth pariet tibi filium, et vocabis nomen eius Ioannem.

Et erit gaudium tibi et exsultatio, et multi in nativitate eius gaudebunt:

erit enim magnus coram Domino et vinum et siceram non bibet et Spiritu Sancto replebitur adhuc ex utero matris suae

et multos filiorum Israel convertet ad Dominum Deum ipsorum.

Et ipse praecedet ante illum in spiritu et virtute Eliae, ut convertat corda patrum in filios et incredibiles ad prudentiam iustorum, parare Domino plebem perfectam».

Et dixit Zacharias ad angelum: «Unde hoc sciam? Ego enim sum senex, et uxor mea processit in diebus suis».

Et respondens angelus dixit ei: «Ego sum Gabriel, qui adsto ante Deum, et missus sum loqui ad te et haec tibi evangelizare.

Et ecce: eris tacens et non poteris loqui usque in diem, quo haec fiant, pro eo quod non credidisti verbis meis, quae implebuntur in tempore suo».

Et erat plebs exspectans Zachariam, et mirabantur quod tardaret ipse in templo.

Egressus autem non poterat loqui ad illos, et cognoverunt quod visionem vidisset in templo; et ipse erat innuens illis et permansit mutus.

Et factum est, ut impleti sunt dies officii eius, abiit in domum suam.

Post hos autem dies concepit Elisabeth uxor eius et occultabat se mensibus quinque dicens:

«Sic mihi fecit Dominus in diebus, quibus respexit auferre opprobrium meum inter homines».

In mense autem sexto missus est angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilaeae, cui nomen Nazareth,

ad virginem desponsatam viro, cui nomen erat Ioseph de domo David, et nomen virginis Maria.

Et ingressus ad eam dixit: «Ave, gratia plena, Dominus tecum».

Ipsa autem turbata est in sermone eius et cogitabat qualis esset ista salutatio.

Et ait angelus ei: «Ne timeas, Maria; invenisti enim gratiam apud Deum.

Et ecce concipies in utero et paries filium et vocabis nomen eius Iesum.

Hic erit magnus et Filius Altissimi vocabitur, et dabit illi Dominus Deus sedem David patris eius,

et regnabit super domum Iacob in aeternum, et regni eius non erit finis».

Dixit autem Maria ad angelum: «Quomodo fiet istud, quoniam virum non cognosco?».

Et respondens angelus dixit ei: «Spiritus Sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi: ideoque et quod nascetur sanctum, vocabitur Filius Dei.

Et ecce Elisabeth cognata tua et ipsa concepit filium in senecta sua, et hic mensis est sextus illi, quae vocatur sterilis,

quia non erit impossibile apud Deum omne verbum».

Dixit autem Maria: «Ecce ancilla Domini; fiat mihi secundum verbum tuum». Et discessit ab illa angelus.

Exsurgens autem Maria in diebus illis abiit in montana cum festinatione in civitatem Iudae

et intravit in domum Zachariae et salutavit Elisabeth.

Et factum est, ut audivit salutationem Mariae Elisabeth, exsultavit infans in utero eius, et repleta est Spiritu Sancto Elisabeth

et exclamavit voce magna et dixit: «Benedicta tu inter mulieres, et benedictus fructus ventris tui.

Et unde hoc mihi, ut veniat mater Domini mei ad me?

Ecce enim ut facta est vox salutationis tuae in auribus meis, exsultavit in gaudio infans in utero meo.

Et beata, quae credidit, quoniam perficientur ea, quae dicta sunt ei a Domino».

Et ait Maria: «Magnificat anima mea Dominum,

et exsultavit spiritus meus in Deo salvatore meo,

quia respexit humilitatem ancillae suae. Ecce enim ex hoc beatam me dicent omnes generationes,

quia fecit mihi magna, qui potens est, et sanctum nomen eius,

et misericordia eius in progenies et progenies timentibus eum.

Fecit potentiam in brachio suo, dispersit superbos mente cordis sui;

deposuit potentes de sede et exaltavit humiles;

esurientes implevit bonis et divites dimisit inanes.

Suscepit Israel puerum suum, recordatus misericordiae,

sicut locutus est ad patres nostros, Abraham et semini eius in saecula».

Mansit autem Maria cum illa quasi mensibus tribus et reversa est in domum suam.

Elisabeth autem impletum est tempus pariendi, et peperit filium.

Et audierunt vicini et cognati eius quia magnificavit Dominus misericordiam suam cum illa, et congratulabantur ei.

Et factum est, in die octavo venerunt circumcidere puerum et vocabant eum nomine patris eius, Zachariam.

Et respondens mater eius dixit: «Nequaquam, sed vocabitur Ioannes».

Et dixerunt ad illam: «Nemo est in cognatione tua, qui vocetur hoc nomine».

Innuebant autem patri eius quem vellet vocari eum.

Et postulans pugillarem scripsit dicens: «Ioannes est nomen eius». Et mirati sunt universi.

Apertum est autem ilico os eius et lingua eius, et loquebatur benedicens Deum.

Et factus est timor super omnes vicinos eorum, et super omnia montana Iudaeae divulgabantur omnia verba haec.

Et posuerunt omnes, qui audierant, in corde suo dicentes: «Quid putas puer iste erit?». Etenim manus Domini erat cum illo.

Et Zacharias pater eius impletus est Spiritu Sancto et prophetavit dicens:

«Benedictus Dominus, Deus Israel, quia visitavit et fecit redemptionem plebi suae

et erexit cornu salutis nobis in domo David pueri sui,

sicut locutus est per os sanctorum, qui a saeculo sunt, prophetarum eius,

salutem ex inimicis nostris et de manu omnium, qui oderunt nos;

ad faciendam misericordiam cum patribus nostris et memorari testamenti sui sancti,

iusiurandum, quod iuravit ad Abraham patrem nostrum, daturum se nobis,

ut sine timore, de manu inimicorum liberati, serviamus illi

in sanctitate et iustitia coram ipso omnibus diebus nostris.

Et tu, puer, propheta Altissimi vocaberis: praeibis enim ante faciem Domini parare vias eius,

ad dandam scientiam salutis plebi eius in remissionem peccatorum eorum,

per viscera misericordiae Dei nostri, in quibus visitabit nos oriens ex alto,

illuminare his, qui in tenebris et in umbra mortis sedent, ad dirigendos pedes nostros in viam pacis».

Puer autem crescebat et confortabatur spiritu et erat in deserto usque in diem ostensionis suae ad Israel.

Factum est autem in sabbato, cum transiret per sata, et velle bant discipuli eius spicas et manducabant confricantes manibus.

Quidam autem pharisaeorum dixerunt: «Quid facitis, quod non licet in sabbatis?».

Et respondens Iesus ad eos dixit: «Nec hoc legistis, quod fecit David, cum esurisset ipse et qui cum eo erant?

Quomodo intravit in domum Dei et panes propositionis sumpsit et manducavit et dedit his, qui cum ipso erant, quos non licet manducare nisi tantum sacerdotibus?».

Et dicebat illis: «Dominus est sabbati Filius hominis».

Factum est autem in alio sabbato, ut intraret in synagogam et doceret; et erat ibi homo, et manus eius dextra erat arida.

Observabant autem illum scribae et pharisaei, si sabbato curaret, ut invenirent accusare illum.

Ipse vero sciebat cogitationes eorum et ait homini, qui habebat manum aridam: «Surge et sta in medium». Et surgens stetit.

Ait autem ad illos Iesus: «Interrogo vos, si licet sabbato bene facere an male; animam salvam facere an perdere?».

Et circumspectis omnibus illis, dixit illi: «Extende manum tuam». Et fecit; et restituta est manus eius.

Ipsi autem repleti sunt insipientia et colloquebantur ad invicem quidnam facerent Iesu.

Factum est autem in illis diebus, exiit in montem orare et erat pernoctans in oratione Dei.

Et cum dies factus esset, vocavit discipulos suos et elegit Duodecim ex ipsis, quos et apostolos nominavit:

Simonem, quem et cognominavit Petrum, et Andream fratrem eius et Iacobum et Ioannem et Philippum et Bartholomaeum

et Matthaeum et Thomam et Iacobum Alphaei et Simonem, qui vocatur Zelotes,

et Iudam Iacobi et Iudam Iscarioth, qui fuit proditor.

Et descendens cum illis stetit in loco campestri, et turba multa discipulorum eius, et multitudo copiosa plebis ab omni Iudaea et Ierusalem et maritima Tyri et Sidonis,

qui venerunt, ut audirent eum et sanarentur a languoribus suis; et, qui vexabantur a spiritibus immundis, curabantur.

Et omnis turba quaerebant eum tangere, quia virtus de illo exibat et sanabat omnes.

Et ipse, elevatis oculis suis in discipulos suos, dicebat: «Beati pauperes, quia vestrum est regnum Dei.

Beati, qui nunc esuritis, quia saturabimini. Beati, qui nunc fletis, quia ridebitis.

Beati eritis, cum vos oderint homines et cum separaverint vos et exprobraverint et eiecerint nomen vestrum tamquam malum propter Filium hominis.

Gaudete in illa die et exsultate, ecce enim merces vestra multa in caelo; secundum haec enim faciebant prophetis patres eorum.

Verumtamen vae vobis divitibus, quia habetis consolationem vestram!

Vae vobis, qui saturati estis nunc, quia esurietis! Vae vobis, qui ridetis nunc, quia lugebitis et flebitis!

Vae, cum bene vobis dixerint omnes homines! Secundum haec enim faciebant pseudoprophetis patres eorum.

Sed vobis dico, qui auditis: Diligite inimicos vestros, bene facite his, qui vos oderunt;

benedicite male dicentibus vobis, orate pro calumniantibus vos.

Ei, qui te percutit in maxillam, praebe et alteram; et ab eo, qui aufert tibi vestimentum, etiam tunicam noli prohibere.

Omni petenti te tribue; et ab eo, qui aufert, quae tua sunt, ne repetas.

Et prout vultis, ut faciant vobis homines, facite illis similiter.

Et si diligitis eos, qui vos diligunt, quae vobis est gratia? Nam et peccatores diligentes se diligunt.

Et si bene feceritis his, qui vobis bene faciunt, quae vobis est gratia? Si quidem et peccatores idem faciunt.

Et si mutuum dederitis his, a quibus speratis recipere, quae vobis gratia est? Nam et peccatores peccatoribus fenerantur, ut recipiant aequalia.

Verumtamen diligite inimicos vestros et bene facite et mutuum date nihil desperantes; et erit merces vestra multa, et eritis filii Altissimi, quia ipse benignus est super ingratos et malos.

Estote misericordes, sicut et Pater vester misericors est.

Et nolite iudicare et non iudicabimini; et nolite condemnare et non condemnabimini. Dimittite et dimittemini;

date, et dabitur vobis: mensuram bonam, confertam, coagitatam, supereffluentem dabunt in sinum vestrum; eadem quippe mensura, qua mensi fueritis, remetietur vobis».

Dixit autem illis et similitudinem: «Numquid potest caecus caecum ducere? Nonne ambo in foveam cadent?

Non est discipulus super magistrum; perfectus autem omnis erit sicut magister eius.

Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, trabem autem, quae in oculo tuo est, non consideras?

Quomodo potes dicere fratri tuo: "Frater, sine eiciam festucam, quae est in oculo tuo", ipse in oculo tuo trabem non videns? Hypocrita, eice primum trabem de oculo tuo et tunc perspicies, ut educas festucam, quae est in oculo fratris tui.

Non est enim arbor bona faciens fructum malum, neque iterum arbor mala faciens fructum bonum.

Unaquaeque enim arbor de fructu suo cognoscitur; neque enim de spinis colligunt ficus, neque de rubo vindemiant uvam.

Bonus homo de bono thesauro cordis profert bonum, et malus homo de malo profert malum: ex abundantia enim cordis os eius loquitur.

Quid autem vocatis me: "Domine, Domine", et non facitis, quae dico?

Omnis, qui venit ad me et audit sermones meos et facit eos, ostendam vobis cui similis sit:

similis est homini aedificanti domum, qui fodit in altum et posuit fundamentum supra petram; inundatione autem facta, illisum est flumen domui illi et non potuit eam movere; bene enim aedificata erat.

Qui autem audivit et non fecit, similis est homini aedificanti domum suam supra terram sine fundamento; in quam illisus est fluvius, et continuo cecidit, et facta est ruina domus illius magna».