Го́ра табе, Харазíне! го́ра табе, Віфсаíда! бо калі б у Ты́ры і Сідо́не явíліся сілы, я́ўленыя ў вас, яны б даўно ўжо, се́дзячы ў валасянíцы і по́пеле, пака́яліся;

але Ты́ру і Сідо́ну лягчэ́й будзе на судзе́, чым вам.

І ты, Капернау́ме, што да неба ўзвы́сіўся, да пекла будзеш нізры́нуты.

Хто слу́хае вас, той Мяне слу́хае; і хто адвярга́е вас, той Мяне адвярга́е; а хто адвярга́е Мяне, адвярга́е Таго, Хто паслаў Мяне.

Вярнуліся ж семдзесят з радасцю, гаворачы: Госпадзі! і дэманы пакара́юцца нам у імя́ Тваё.

Ён жа сказаў ім: бачыў Я сатану, што як маланка з неба ўпаў;

вось Я даю вам ула́ду наступа́ць на зме́яў і скарпіёнаў і на ўсю сілу варожую, і нішто не пашко́дзіць вам;

аднак таму не радуйцеся, што ду́хі вам пакара́юцца, а радуйцеся, што імёны вашы запíсаны на нябёсах.

У той час узра́даваўся духам Іісус і сказаў: сла́ўлю Цябе, Ойча, Госпадзі неба і зямлі, што Ты ўтаíў гэта ад му́дрых і разумных і адкрыў гэта малы́м дзе́цям. Так, Ойча! бо гэта было добраўго́дна перад Табою.

І, павярну́ўшыся да вучняў, сказаў: усё Мне перада́дзена Айцом Маім, і хто ёсць Сын, не знае ніхто, акрамя́ Айца, і хто ёсць Айцец, не знае ніхто, акрамя́ Сына, і каму Сын хоча адкры́ць.

І, павярну́ўшыся да вучняў, асобна сказаў: блажэ́нныя вочы, якія ба́чаць тое, што вы ба́чыце;

бо кажу вам, што многія прарокі і цары́ хацелі ба́чыць тое, што вы ба́чыце, і не ба́чылі, і чуць тое, што вы чу́еце, і не чулі.

І вось, устаў нейкі законнік і, спакуша́ючы Яго, сказаў: Настаўнік! што мне рабіць, каб унасле́даваць жыццё вечнае?

Ён жа сказаў яму: у законе што́ напíсана? я́к чытаеш?

Той жа сказаў у адказ: “узлюбí Госпада Бога твайго ўсім сэ́рцам тваім, і ўсёй душою тваёю, і ўсёй сілаю тваёю, і ўсім разуме́ннем тваім”, і “бліжняга твайго, як само́га сябе”.

Іісус сказаў яму: правільна ты адказаў; рабí гэта, і будзеш жыць.

Але той, хочучы апраўда́ць сябе, сказаў Іісусу: а хто мой бліжні?

На гэта Іісус сказаў: чалавек нейкі ішоў з Іерусаліма ў Іерыхо́н і тра́піў да разбойнікаў, якія раздзе́лі яго і пара́нілі, і пайшлі, пакíнуўшы ледзь жывога.

Выпадкова адзін свята́р ішоў тою дарогаю і, уба́чыўшы яго, прайшоў міма.

Таксама і левíт, бы́ўшы на тым месцы, падышоў і, уба́чыўшы, прайшоў міма.

А нейкі Самаранíн, што быў ў дарозе, натра́піў на яго і, ўбачыўшы яго, зжа́ліўся,

і, падышо́ўшы, перавяза́ў раны яго, узліва́ючы але́й і віно; і, пасадзíўшы яго на сваю жывёліну, прывёз яго ў гасцініцу і паклапаціўся пра яго;

а на другі дзень, ад’язджа́ючы, дастаў два дына́рыі і даў гаспадару́ гасцíніцы, і сказаў яму: паклапацíся пра яго, а калі болей што патра́ціш, я, як вярнуся, адда́м табе.

Каторы з гэтых трох, здае́цца табе, быў блíжнім таму, хто тра́піў да разбойнікаў?

Ён сказаў: той, што ўчыніў міласць яму. Сказаў жа яму Іісус: ідзі, і ты рабі гэ́так.

І ста́лася: калі яны былí ў дарозе, зайшоў Ён у адно пасе́лішча; і жанчына нейкая, íмем Марфа, прыняла́ Яго ў дом свой;

і была́ ў яе сястра, што зва́лася Марыя, якая, се́ўшы каля ног Іісуса, слухала слова Яго.

Марфа ж клапацíлася, каб як найле́пш услужы́ць, і, падышоўшы, сказала: Го́спадзі! ці ж не абыя́кава Табе, што сястра мая́ адну мяне пакíнула ўслу́жваць? скажы ёй, каб дапамагла́ мне.

Іісус жа сказаў ёй у адказ: Марфа! Марфа! ты клапо́цішся і турбу́ешся пра многае,

а толькі адно патрэ́бна; Марыя ж вы́брала добрую долю, якая не ады́мецца ў яе.

І ста́лася: калі Ён маліўся ў адным ме́сцы, і як пераста́ў, нехта з вучняў Яго сказаў Яму: Госпадзі! навучы́ нас маліцца, як і Іаан навучы́ў вучняў сваіх.

Ён жа сказаў ім: калі моліцеся, гаварыце: Ойча наш, Які ў нябёсах! няха́й свяцíцца імя́ Тваё; няха́й пры́йдзе Царства Тваё; няха́й будзе воля Твая як на небе, так і на зямлі;

хлеб наш надзённы дава́й нам кожны дзень;

і дару́й нам грахі нашы, бо і мы дару́ем кожнаму даўжніку́ нашаму; і не ўвядзі нас у спаку́су, але збаў нас ад злога.

І сказаў ім: хтосьці з вас, ма́ючы ся́бра, пры́йдзе да яго апо́ўначы і скажа яму: дру́жа! пазы́ч мне тры хлябы́,

бо ся́бар мой прыйшоў да мяне з дарогі, і не ма́ю чаго даць яму;

а той знутры́ скажа ў адказ: не турбу́й мяне, дзверы ўжо замкнёныя, і дзеці мае́ пры мне ў пасцелі; не магу я ўстаць і даць табе.

Кажу вам: калі ён не ўста́не і не дасць дзе́ля таго, што ён ся́бар яго, то з-за неадсту́пнасці яго ўста́не і дасць яму, колькі трэ́ба.

І Я вам кажу: прасíце, і да́дзена будзе вам; шука́йце, і зно́йдзеце; сту́кайцеся, і адчы́няць вам;

бо кожны, хто про́сіць, атры́млівае, і хто шукае, знахо́дзіць, і, хто сту́каецца, таму адчы́няць.

Хіба́ каторы бацька з вас, калі сын папро́сіць у яго хле́ба, пада́сць яму ка́мень? або папро́сіць рыбы, хіба́ заме́ст ры́біны пада́сць яму змяю?

або, калі папросіць яйка, хіба́ падасць яму скарпіёна?

Дык вось, калі вы, бу́дучы ліхíмі, уме́еце дары́ добрыя дава́ць дзе́цям вашым, тым бо́лей Айцец Нябесны дасць Духа Святога тым, хто про́сіць у Яго.

І выганя́ў Ён дэмана, які быў нямы́; і ста́лася: калі дэман выйшаў, нямы́ загаварыў, і здзівíліся людзі.

Некато́рыя ж з іх казалі: сілаю веельзеву́ла, кня́зя дэманскага, Ён выганя́е дэманаў.

А іншыя, спакуша́ючы, патрабава́лі ад Яго знаме́ння з неба.

Ён жа, ве́даючы думкі іх, сказаў ім: усякае царства, само́е ў сабе раздзе́ленае, запусце́е, і дом на дом па́дае;

калі ж і сатана сам у сабе раздзе́ліцца, то як устаíць царства яго? а вы ка́жаце, што Я сілаю веельзеву́ла выганя́ю дэманаў;

і калі Я сілаю веельзеву́ла выганя́ю дэманаў, то сыны́ вашы чыёю сілаю выганя́юць? Таму яны вам будуць су́ддзямі.

Калі ж Я пярсто́м Божым выганя́ю дэманаў, значыць, прыйшло да вас Царства Божае.

Калі ду́жы, узбро́іўшыся, ахо́ўвае свой двор, то ў бяспе́цы маёмасць яго;

калі ж дужэ́йшы за яго, напа́ўшы, перамо́жа яго, то забярэ́ ўсю зброю яго, на якую той спадзява́ўся, і здабы́тае ў яго разда́сць.

Хто не са Мною, той су́праць Мяне, і хто не збіра́е са Мною, той раскіда́е.

Калі нячысты дух вы́йдзе з чалавека, то блука́е па бязводных мясцíнах, шука́ючы спакою, і, не знахо́дзячы, кажа: вярнуся ў дом мой, адкуль я вы́йшаў;

і, прыйшоўшы, застае́ яго падме́ценым і прыбра́ным;

тады ідзе і бярэ сем іншых духаў, люце́йшых за сябе, і, увайшоўшы, яны жыву́ць там; і бывае апошняе для чалавека таго горшым за першае.

І ста́лася: калі Ён гаварыў гэта, адна жанчына з натоўпу, узвы́сіўшы голас, сказала Яму: блажэ́ннае ўлонне, якое насіла Цябе, і гру́дзі, якія Ты ссаў.

А Ён сказаў: тым больш блажэ́нныя тыя, што слу́хаюць слова Божае і выко́нваюць яго.

Калі ж стала збірацца ўсё больш народу, Ён пачаў гаварыць: род гэты ліхí, ён шукае знаме́ння, ды знаме́нне не будзе да́дзена яму, акрамя́ знаме́ння Іо́ны прарока;

бо як Іо́на быў знаме́ннем для Ніневíцянаў, так будзе і Сын Чалавечы для роду гэтага.

Царыца Поўдня ўстане на судзе́ з людзьмí роду гэтага і асу́дзіць іх, бо яна прыхо́дзіла з кра́ю зямлі паслу́хаць му́драсці Саламонавай, і вось, тут большае за Саламона.

Людзі Ніневíйскія ўстануць на судзе́ з родам гэтым і асу́дзяць яго, бо яны пака́яліся праз пропаведзь Іо́наву; і вось, тут бо́льшае за Іо́ну.

Ніхто, запалíўшы све́чку, не ставіць яе ў патае́мным ме́сцы, ні пад пасу́дзінай, а на падсве́чніку, каб тыя, што ўваходзяць, бачылі святло.

Свяцíльнік це́лу ёсць вока; калі вока тваё здаровае, то і ўсё це́ла тваё светлае; калі ж няго́днае, то і це́ла тваё цёмнае;

дык глядзі, каб святло, якое ў табе, не было́ це́мрай.

Калі ж усё це́ла тваё светлае, і не ма́е ніводнай цёмнай часткі, то будзе яно светлае ўсё так, як бы свяцíльнік ззя́ннем асвятля́ў цябе.

Калі Ён сказаў гэта, прасіў Яго адзін фарысей, каб Ён паабе́даў у яго; і Ён, увайшоўшы, узлёг.

Фарысей жа, уба́чыўшы, здзівіўся, што Ён перш за ўсё не ўмыўся перад абедам.

А Гасподзь сказаў яму: цяпер вы, фарысеі, зво́нку ча́шу і блю́да ачышча́еце, а нутро́ ваша поўнае хцíвасці і злобы.

Неразу́мныя! ці ж не Той, Хто ствары́ў во́нкавае, ствары́ў і ўну́транае?

Аднак падава́йце мíласціну з таго, што ўнутры́; тады ўсё для вас чы́стае будзе.

Але гора вам, фарысеям, што даяце́ дзесяцíну з мя́ты і ру́ты, і ўсяля́кай агаро́дніны, ды не дба́еце пра суд і любоў Божую; гэта трэба было́ рабіць, і таго не пакіда́ць.

Гора вам, фарысеям, што лю́біце напе́радзе сядзе́ць у сінагогах і каб віта́лі вас на пло́шчах.

Гора вам, кніжнікі і фарысеі, крываду́шнікі, што вы — як магíлы непрыкме́тныя, і людзі ходзяць зверху і не ведаюць.

У адказ нехта з законнікаў кажа Яму: Настаўнік! гаворачы гэта, Ты і нас зневажа́еш.

А Ён сказаў: і вам, законнікам, гора, што абцяжа́рваеце людзей цяжа́рамі невыно́снымі, а самі ніводным пальцам сваім не дакрана́ецеся да цяжа́раў тых.

Гора вам, што буду́еце грабнíцы прарокам, а бацькí вашы забілі іх;

значыць, вы све́дчыце пра ўчы́нкі бацькоў вашых і згаджа́ецеся з імі: бо яны забілі іх, а вы буду́еце ім грабнíцы.

Таму і мудрасць Божая сказала: пашлю да іх прарокаў і Апосталаў, і некато́рых з іх заб’юць, а некато́рых будуць гнаць,

каб была́ спагна́ная з роду гэтага кроў усіх прарокаў, пралíтая ад стварэ́ння свету,

ад крывí Авеля да крывí Заха́рыі, які загінуў паміж ахвя́рнікам і храмам. Так, кажу вам: яна будзе спагна́ная з роду гэтага.

Гора вам, законнікам, што вы ўзялí ключ пазна́ння: самі не ўвайшлі, і тым, хто ўваходзіў, перашко́дзілі.

Калі ж Ён гаварыў ім гэта, кніжнікі і фарысеі пачалí жорстка напада́ць на Яго і дапы́твацца ў Яго пра многае,

падсцерага́ючы Яго і стара́ючыся падлавíць на не́чым з ву́снаў Яго, каб абвінава́ціць Яго.