Азбука веры » Biblia » Lamentacje » гл.3

Lamentacje, Rozdział 3

Толкования

Толкования главы

3:1

см.:Иез.7:10;

3:2

см.:Иер.13:16;

3:3

см.:Иов.19:21;

3:4

3:5

см.:Иер.9:15;

3:6

см.:Пс.142:3;

3:7

см.:Иов.19:8;

3:8

3:9

см.:Ос.2:6;

3:10

см.:Ос.5:14;Ос.13:7-8;

3:11

3:12

см.:Иов.16:12;

3:13

3:14

см.:Иов.30:9;

3:15

см.:Иов.9:18;

3:16

см.:Притч.20:17;

3:17

3:18

см.:Иер.17:13;

3:19

3:20

см.:Мк.15:23;

3:21

3:22

см.:Неем.9:31;Пс.85:13;Ин.3:16;

3:23

см.:Пс.137:8;

3:24

см.:Пс.15:5;Иер.10:16;

3:25

см.:Пс.33:9;Авв.2:3;

3:26

3:27

см.:Пс.118:71;

3:28

см.:Пс.38:10;Пс.76:11;

3:29

3:30

см.:Мф.5:39;

3:31

см.:Пс.76:8;

3:32

см.:Пс.29:6;Ис.54:7-8;Мих.7:18;

3:33

3:34

3:35

3:36

3:37

3:38

см.:Ин.1:3;

3:39

см.:Иер.30:15;Мф.7:3;

3:40

см.:Иер.3:23;1Кор.11:28;

3:41

3:42

см.:Дан.9:5;

3:43

3:44

3:45

см.:1Кор.4:13;

3:46

3:47

см.:Ис.24:17;

3:48

см.:Иер.14:17;

3:49

см.:Пс.79:15;

см.:Плач.1:16;

см.:Иер.12:9;

см.:Иер.37:15;

3:54

3:55

см.:Пс.129:1;

3:56

3:57

3:58

3:59

3:60

3:61

3:62

3:63

3:64

см.:Пс.27:4;

3:65

3:66

см.:Пс.78:6;

Польский (Biblia Tysiąclecia)

Языки

Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu;

On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle,

przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę.

Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości,

osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy;

ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki.

Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany.

Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie;

głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał.

On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce;

sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy;

łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały.

Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu;

drwią ze mnie wszystkie narody: jam stale treścią ich pieśni,

On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił.

Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół.

Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu.

I rzekłem: Przepadła moc moja i ufność moja do Pana.

Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna;

stale je wspomina, rozważa we mnie dusza.

Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam:

Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła.

Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność.

Działem mym Pan - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego.

Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka.

Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana.

Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo w swojej młodości.

Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył.

Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja?

Bijącemu niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą!

Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki.

Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej;

niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich.

Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju -

gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego,

gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega?

Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał?

Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście?

Czemu się skarży człowiek żyjący? Mąż - na [karę za] grzechy?

Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana;

wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach;

myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś.

Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości.

Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła.

Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami.

Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele -

naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie.

Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu.

Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi,

póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios.

Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta.

Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie prześladujący;

w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie;

wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: Jestem zgubiony.

Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy,

słyszałeś mój krzyk: Nie zatykaj uszu na moją prośbę!

Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - Nie bój się!

[Już kiedyś], Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie;

Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź!

Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują.

Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują;

podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie;

popatrz - czy siedzą, czy stoją, ja jestem treścią ich pieśni.

Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk:

Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo!

Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios <Twoich>, o Panie!