Азбука веры » Biblia » Hioba » гл.9

Hioba, Rozdział 9

Толкования

Толкования главы

9:1

9:2

см.:Иов.4:17;

9:3

9:4

см.:Иов.37:23;

9:5

см.:Иер.51:25;Мф.17:20;

9:6

9:7

см.:Нав.10:13;4Цар.20:11;

9:8

см.:Иер.51:15;Ин.6:19;Мк.6:49;Мф.14:25;

9:9

9:10

см.:Иов.5:9;

9:11

9:12

см.:Ис.10:15;Ис.14:27;

9:13

см.:Наум.1:6;

9:14

9:15

см.:Иов.10:7;

9:16

9:17

9:18

9:19

9:20

9:21

см.:1Кор.4:4;

9:22

см.:Иов.34:9;

9:23

9:24

9:25

см.:Иов.7:7;Пс.89:10;

9:26

см.:Прем.5:10;

9:27

9:28

9:29

см.:Иов.7:20;

9:30

см.:Иер.2:22;

9:31

9:32

см.:Еккл.6:10;Иер.49:19;

9:33

9:34

см.:Пс.88:33;

9:35

см.:1Кор.4:4;

Польский (Biblia Tysiąclecia)

Языки

Hiob na to tak odpowiedział:

Istotnie. Ja wiem, że to prawda, Czy człowiek jest prawy przed Bogiem?

Gdyby się ktoś z Nim prawował, nie odpowie raz jeden na tysiąc.

Umysł to mądry, a siła potężna. Któż Mu przeciwny nie padnie?

W mgnieniu oka On przesunie góry i zniesie je w swoim gniewie,

On ziemię poruszy w posadach: i poczną trzeszczeć jej słupy.

On słońcu zabroni świecić, na gwiazdy pieczęć nałoży.

On sam rozciąga niebiosa, kroczy po morskich głębinach;

On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa.

On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów.

Nie widzę Go, chociaż przechodzi: mija, a dostrzec nie mogę.

Kto Mu zabroni, choć zniszczy? Kto zdoła powiedzieć: Co robisz?

Bóg gniewu hamować nie musi, uległe są Mu służki Rahaba.

Jakże ja zdołam z Nim mówić? Dobiorę wyrazów właściwych?

Choć słuszność mam, nie odpowiadam i tylko błagam o litość.

Proszę Go, by się odezwał, a nie mam pewności, że słucha.

On może zniszczyć mnie burzą, bez przyczyny pomnożyć mi rany.

Nawet odetchnąć mi nie da, tak mnie napełni goryczą.

O siłę chodzi? To mocarz. O sąd? Kto da mi świadectwo?

On i prawym zamknie usta, mam słuszność, a winnnym mnie uzna.

Czym czysty? Nie znam sam siebie, potępiam swe własne życie.

Na jedno więc, rzekłem, wychodzi, prawego ze złym razem zniszczy.

Gdy nagła powódź zabija, drwi z cierpień niewinnego;

ziemię dał w ręce grzeszników, sędziom zakrywa oblicza. Jeśli nie On - to kto właściwie?

Szybsze me dni niźli biegacz, ciekają, nie zaznawszy szczęścia,

mkną jak łodzie z sitowia, gonią jak orzeł ofiarę.

Gdy powiem: Zapomnę o męce, odmienię, rozjaśnię oblicze -

drżę na myśl o cierpieniu, pewny, że mnie nie uwolni.

Jestem grzesznikiem, przyznaję. Więc po co się męczę na próżno?

Choćbym się w śniegu wykąpał, a ługiem umył swe ręce;

umieścisz mnie tam, na dole. Nawet mój płaszcz mną się brzydzi.

Nie człowiek to, aby Mu odrzec: Razem stawajmy u sądu!

Czy jest między nami rozjemca, co rękę położy na obu?

Niech zdejmie ze mnie swą rózgę i strachem mnie nie napełnia,

bym mówić zdołał bez lęku... A tak, ja nie mam śmiałości.