«Ես, որ գրգանքով ամոքում էի, արդ յետին մարդիկ քամահրում են ինձ:
Խրատում են ինձ բոլորը մէկտեղ,
որոնց հայրերին նախատում էի, որոնց հաւասար չէի համարի շներին անգամ ես իմ հովուական:

Իմ ինչի՞ն էր պէտք նրանց ձեռքերի զօրութիւնը փուչ:

Եկել է նրանց կեանքի վախճանը. կարօտութեան ու սովամահութեան մէջ են, անծնունդ:
Նրանք, որ երէկ անձկութիւնից ու թշուառութիւնից
հէնց փախչում էին անջրդի վայրեր:

Նաեւ նրանք, որ խշխշան խոտով էին փաթաթւում,
որոնց կերակուրն հէնց խոտն էր, որ կար:

Անարգներ նրանք, արհամարհուածներ,
կարօտ մնացած ամէն բարիքի,
նրանք, որ սովից ծառի արմատներ էին ծամծմում:

Գողերն են հիմա վեր կացել իմ դէմ,
որոնց տները քարայրներն էին,

ձայն էին տալիս արձագանքի մէջ
եւ ապրում էին չոր ճիւղերի տակ:

Զաւակներն էին անզգամների,
որոնց անունը, ինչպէս եւ փառքը
մարել են երկրում:

Հիմա քնար եմ դարձել ձեռքներին,
եւ իմ մասին են նրանք բամբասում:

Հեռու մնացին՝ զզուելով ինձնից,
եւ չքաշուեցին դէմքիս թքելուց,

քանի որ Տէրն էլ կապարճը բացել, խոցոտել էր ինձ,
սանձ գցել դէմքիս:

Վեր են կացել արդ ողջ սերունդներով,
ոտքերն են պարզել ու ճամփայ ելել՝ յարձակուեն վրաս:

Ու խաչուել են ճամփաներս կորստաբեր ուղիների հետ նրանց:

Մերկացրեց Տէրն ինձ իմ պատմուճանից,
խոցոտեց անձս իր սուր նետերով՝
մօտենալով ինձ, ինչպէս կամեցաւ:

Ախտերով եմ վարակուած.
ցաւերս յետ են դարձել:
Քամու պէս անցաւ յոյսը ինձանից,
եւ մշուշի պէս՝ իմ փրկութիւնը:

Հոգիս է լցուել բերնէ ի բերան:
Ինձ համակել են ցաւալից օրեր:

Գիշերը ոսկորներս են խաշւում. ջղերս են քայքայուել:

Տէրն իր զօրութեամբ ձեռքը գցել է իմ պատմուճանին
ու պատմուճանիս ժապաւէնի պէս պատել է շուրջս:

Մի կաւի տեղ է ընդունում նա ինձ.
հողն ու մոխիրն են բաժինս դարձել:

Քեզ դիմեցի ես, բայց չլսեցիր.
կանգնեցին նրանք ու դիտեցին ինձ:

Իմ նկատմամբ դու անողորմ եղար. ինձ հզօր ձեռքովդ հարուածեցիր դու:

Ցաւի մէջ դրիր ինձ, զրկեցիր փրկութեան միջոցից:

Գիտեմ, որ մահը ինձ պիտի ջնջի,
քանզի երկիրն է տունը ամենայն մահկանացուի:

Ու երանի թէ կարողանայի իմ հոգին կրթել
եւ կամ ուրիշին խնդրել, աղաչել, որ նոյնը անէր:

Ես, որ հեծեծում ու ողբում էի դժբախտի վրայ,
երբ տեսնում էի մարդուն վշտի մէջ:

Ես յոյս ունէի բարութիւն տեսնել,
մինչդեռ չար օրեր են ինձ պատահել:

Իմ որովայնը եռեւեփում է ու չի հանդարտւում.
թշուառ օրերն են հասել ինձ վրայ:

Պիտի շրջեմ ես նեղացած սրտով, անսանձ բերանով.
ու հաւաքոյթի մէջտեղում կանգնած՝ ձայնս բարձրացնեմ:

Համբարուների եղբայր եմ դարձել, ջայլամին՝ ընկեր:

Սաստիկ սեւացել է մորթս հիմա,
ու ոսկորներս այրուել են տօթից:

Քնարս է սուգ դարձել,
սիրտս եւ երգս՝ լացուկոծի մէջ»