Τῷ πατριάρχῃ Ἀλεξανδρείας Ἱεροθέῳ 14 ἰανουαρίου 1851

Ἡ τῆς πίστεως ἑνώτης ἐστὶ δῶρον τοῦ ὑψίστου Θεοῦ μεγαλώτατον καὶ εὐποθητότατον. Ὀφελούμενος διὰ τοῦ δώρου καὶ ἀγαθοῦ τούτου ὁ χριστιανὸς ἐλευθέρως συγκοινωνεῖ τῇ ψυχῇ, τῇ διανοίᾳ καὶ καρδίᾳ αὐτοῦ καθὼς σὺν πᾶσι ἐκείνοις, οἵτινες πλέον ἀνελείφθησαν πρὸς τοὺς οὐρανούς, οὕτως καὶ σὺν τοῖς ζῶσιν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἀπὸ περάτων ἕως περάτων ἁπάσης τῆς οἰκουμένης πανταχοῦ εὐρίσκει παρηγορίας πνευματικάς τε καὶ σωματικὰς παρὰ τοῖς ἀγαπητοῖς ἐν Κυρίῳ αὐτοῦ ἀδελφοῖς. Οὕτω, δέσποτα ἅγιε, καὶ ἡμεῖς οἱ μακρῶθεν ἐλελυθῶτες [sic] εἰς τὴν Αἴγυπτον κατὰ τὴν ὁμοπιστίαν εὕρομεν παρ’ ὑμῖν αὐτὰς τὰς παρηγορίας. Διὰ τοῦτο ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἀνάπτουσι εὐχαριστήσεις, υἱϊκὸν σέβας καὶ ἀγάπη πρὸς ὑμᾶς, ἥτις μᾶς βιάζει εἰλικρινῶς λέγειν· οἱ εὐλογοῦντες ὑμᾶς εὐλογηθείτωσαν καὶ οἱ καταρῶντες καταραθείτωσαν. Διὰ τῶν εὐλογιῶν ὑμῶν ἡμεῖς ἐφθάσαμεν εἰς τὴν τοῦ ἁγίου ὄρους Σινᾶ μονὴν καὶ διάγοντες ἐκεῖ οὐκ ὀλίγας ἡμέρας ἐν προσευχῇ, γαλήνῃ καὶ ἡσυχίᾳ πνεύματος καὶ εὐρόντες πᾶν τὸ ποθούμενον, τουτέστι καὶ τὴν ἀδελφικὴν ἀγάπην τῶν ἁγίων πατέρων καὶ ἀρκετὰ τεμάχια γνώσεων, ἐπεστρέψαμεν διὰ τῆς ἐρήμου εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ.

Διάγοντες ὧδε ἔφθασεν εἰς τὰς ἀκοάς μας τὸ πῶς εἷς ἐκ τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας ἐξέρασε κατηγορίας κατὰ τῆς ὑμετέρας μακαριότητος εἰς ἀκοὴν παντὸς κόσμου, καὶ ἐλυπήθημεν περὶ τούτου οὐκ ὀλίγον. Εἰσὶ ἄνθρωποι, παρ’ οἷς τὸ ἴον τῆς ἀσπίδος εἰς τὰ χείλη. Ἀλλὰ τὸ τέλος αὐτῶν ἐστὶ ἀπώλεια. Οἱ δὲ κακοποιούμενοι ἀδίκως δικαιωθήσονται, παρηγορηθήσονται καὶ δοξασθήσονται παρὰ Θεοῦ. Πεπεισμένος εἰμί, ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ ποιμενάρχου καὶ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐμφωλεύει ἐφ’ ὑμᾶς καὶ ἐπὶ τῇ ποίμνῃ ὑμῶν. Τῷ δὲ πατρὶ καὶ πατριάρχῃ ἡμῶν Κυρίλλῳ μετὰ παντὸς τοῦ ἰερατικοῦ κλήρου αὐτοῦ παρίσταται βαρυτάτη δοκιμασία· οἱ Φραντζέζοι συνῆλθον νὰ ἀφαιρέσωσι παρ’ αὐτῶν ὅλους τοὺς ἁγίους τόπους καὶ οὐ μεσολαβοῦσι παρὰ τῇ ὑψηλῇ Πύλῃ, ἀλλὰ ζητοῦσι ἐπὶ τῇ βάσει τῶν μετὰ Τουρκίας τραττάτων. Ὅμως μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός. Καὶ αὐτὸς δίκαιος, ἐλπίζω, διασκεδάσει τὴν βουλὴν τοῦ ἀδίκου ἔθνους. Ἔστι δύναμις εἰς Βορρᾶν, ἥτις δύναται καταπραΰνειν τὴν ὁρμὴν τῆς Δύσεως. Κατ’ ἐνθάρρυνσιν αὐτῆς τῆς δυνάμεως ἡ ὑψηλὴ Πύλη σκοπεύει νὰ ἐκτείνῃ τὴν ὑπόθεσιν περὶ τῶν ἁγίων τόπων καὶ διὰ τῆς ἀργοπορίας της νὰ ἐπικοιμήσῃ τοὺς ἐχθρούς μας. Μετὰ τὴν εἰς Ἱεροσόλυμα ἐπιστροφήν μου ἐπιθεώρησα μερικὰ παλαιὰ βιβλία ἐπιθυμῶν νὰ μάθω, πότε θετικῶς καὶ παρὰ τίνος ἐκτίσθησαν αἱ μοναὶ τοῦ ἁγίου Σάββα εἰς Ἀλεξάνδρειαν καὶ τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἰς παλαιὸν Κάϊρον. Ἀπεδείχθη, ὅτι ἡ πρώτη ὑπῆρχε εἰς τὸ 730 ἔτος μετὰ Χριστὸν, πατριαρχεύοντος τοῦ Κοσμᾶ, καὶ ἐκτίσθη πιθανῶς παρὰ τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Ἡρακλείου. Ὅσον δὲ διὰ τὴν δευτέραν μονὴν, μέχρι τοῦ νῦν δὲν ἐδυνήθην νὰ ἀνακαλύψω τὴν ἀρχὴν αὐτῆς. Εἰς τὰ ἡμετέρα βιβλία διαλαμβάνει περὶ τινων μονῶν καὶ ἐκκλησιῶν, αἱ ἐν Μυσιρίῳ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Ὁποῖαι δὲ ἐξ αὐτῶν εἰσὶ ὑμέτεραι καὶ ὁποῖαι οὐχί, αὐτὸ δύναται νὰ μάθῃ τις μόνον κατὰ τὰς ἐπωνυμίας των. Ἕνεκα τούτου ταπεινότατα παρακαλῶ τὴν ὑμετέραν μακαριότητα νὰ μὲ συνάψῃ, πῶς ἐπονομάζεται ἡ ὑμετέρα μονὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου ἢ ἐκεῖνο τὸ μέρος τῆς πόλεως, ἐν ᾧ εὐρίσκεται, σὺν τῇ ἰδίᾳ συνάψει καὶ περὶ τῆς τοῦ κοιμητηρίου ἐκκλησίας ἐν τῷ παλαιῷ Καΐρῳ.

Ὁμοῦ μὲ τὴν ἐπιστολὴν πέμπω πρὸς τὴν ὑμετέραν μακαριότητα μὲ τὸν ῥῶσσον μπογιάρον Ἰωάννην Κουλιάπκαν 1000 γρ. διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ὑμετέρου θρόνου καὶ ἓν σερβίσιον τοῦ δρόμου ἀργυροχρυσοῦν δουλευμένον μὲ μαῦρον εἰς δεῖγμα τῆς πρὸς ὑμᾶς υἱϊκῆς ἀγάπης καὶ εἰς ἐνθύμησιν, εὐέλπις ὤν, ὅτι θέλετε δεχθῇ αὐτὸ τὸ οὐτιδανὸν δῶρον μου μὲ τὴν συνειθισμένην εὐδιάθετον καὶ καλοκάγαθον αὐτῆς ἐπιδεξιότητα καὶ μεταχειρισθῇ αὐτὸ πρὸς ἐνθύμησίν μας. Ἀφ’ ἑσπέρας τῆς τοῦ νέου ἔτους ἑορτῆς ἔπνεον τὰ ὀλίσθια, ἑτοιμασθεὶς πρὸς θάνατον, ἀλλ’ ὁ Κύριος εὐσπλαγχνίσθη ἐπ’ ἐμὲ καὶ ἔκτεινε τὰς ἡμέρας μου.