Привлеко́ша тя́: вслѣ́дъ тебе́ въ воню́ ми́ра твоего́ тече́мъ. Введе́ мя ца́рь въ ло́жницу свою́: возра́дуемся и возвесели́мся о тебѣ́, возлю́бимъ сосца́ твоя́ па́че вина́: пра́вость возлюби́ тя.

Черна́ е́смь а́зъ и добра́, дще́ри Иерусали́мскiя, я́коже селе́нiя Кида́рска, я́коже завѣ́сы Соломо́ни.

Не зри́те мене́, я́ко а́зъ е́смь очерне́на, я́ко опали́ мя со́лнце: сы́нове ма́тере моея́ сваря́хуся о мнѣ́, положи́ша мя́ стра́жа въ виногра́дѣхъ: виногра́да моего́ не сохрани́хъ.

Возвѣсти́ ми́, его́же возлюби́ душа́ моя́, гдѣ́ пасе́ши? гдѣ́ почива́еши въ полу́дне? да не когда́ бу́ду я́ко облага́ющаяся надъ ста́ды друго́въ твои́хъ.

А́ще не увѣ́си са́мую тебе́, до́брая въ жена́хъ, изы́ди ты́ въ пята́хъ па́ствъ и паси́ ко́злища твоя́ у ку́щей па́стырскихъ.

Ко́немъ мои́мъ въ колесни́цѣхъ фарао́новыхъ уподо́бихъ тя́, бли́жняя моя́.

Что́ укра́шены лани́ты твоя́ я́ко го́рлицы, вы́я твоя́ я́ко мони́сты?

подо́бiя зла́та сотвори́мъ ти́ съ пестрота́ми сребра́.

До́ндеже [бу́детъ] ца́рь на восклоне́нiи свое́мъ, на́рдъ мо́й даде́ воню́ свою́.

Вяза́нiе ста́кти бра́тъ мо́й мнѣ́, посредѣ́ сосцу́ мое́ю водвори́тся:

гре́знъ ки́провъ бра́тъ мо́й мнѣ́ въ виногра́дѣхъ енга́ддовыхъ.

Се́, еси́ добра́, и́скренняя моя́, се́, еси́ добра́: о́чи твои́ голуби́нѣ.

Се́, еси́ до́бръ, бра́тъ мо́й, и еще́ красе́нъ: о́дръ на́шъ со осѣне́нiемъ,

прекла́ди до́му на́шего ке́дровiи, дски́ на́шя кипари́сныя.

На ло́жи мое́мъ въ но́щехъ иска́хъ, его́же возлюби́ душа́ моя́, иска́хъ его́, и не обрѣто́хъ его́: воззва́хъ его́, и не послу́ша мене́.

Воста́ну у́бо и обы́ду во гра́дѣ и на то́ржищихъ и на сто́гнахъ, и поищу́, его́же возлюби́ душа́ моя́. Поиска́хъ его́, и не обрѣто́хъ его́: зва́хъ его́, и не послу́ша мене́.

Обрѣто́ша мя́ стрегу́щiи, обходя́ще во гра́дѣ: ви́дѣсте ли, его́же возлюби́ душа́ моя́?

Я́ко ма́ло егда́ преидо́хъ от ни́хъ, до́ндеже обрѣто́хъ, его́же возлюби́ душа́ моя́: удержа́хъ его́, и не оста́вихъ его́, до́ндеже введо́хъ его́ въ до́мъ ма́тере моея́ и въ черто́гъ заче́ншiя мя́.

Закля́хъ ва́съ, дще́ри Иерусали́мскiя, въ си́лахъ и въ крѣ́постехъ се́лныхъ: а́ще подви́жете и воздви́жете любо́вь, до́ндеже а́ще восхо́щетъ.

Кто́ сiя́ восходя́щая от пусты́ни, я́ко стебло́ ды́ма кадя́щее сми́рну и Лива́нъ, от всѣ́хъ благово́нiй мирова́рца?

Се́, о́дръ Соломо́нь, шестьдеся́тъ си́льныхъ о́крестъ его́ от си́льныхъ Изра́илевыхъ,

вси́ иму́ще ору́жiя, науче́ни на бра́нь: му́жъ, ору́жiе его́ на бедрѣ́ его́ от у́жаса въ но́щехъ.

О́дръ сотвори́ себѣ́ ца́рь Соломо́нъ от древе́съ Лива́нскихъ.

Столпы́ его́ сотвори́ сре́бряны и восклоне́нiе его́ зла́то: восхо́дъ его́ багря́нъ, вну́трь его́ ка́менiе по́стлано, любо́вь от дще́рей Иерусали́мскихъ.

Дще́ри Сiо́ни, изыди́те и ви́дите въ цари́ Соломо́нѣ въ вѣнцѣ́, и́мже вѣнча́ его́ ма́ти его́ въ де́нь обруче́нiя его́ и въ де́нь весе́лiя се́рдца его́.

¹Что́ уви́дите у сулами́тины? приходя́щая я́ко ли́ки полко́въ,

^6:12Обрати́ся, обрати́ся, сулами́тино, обрати́ся, обрати́ся, и у́зримъ въ тебѣ́.

что́ украси́шася стопы́ твоя́ во обу́тiихъ твои́хъ, дщи́ Нада́вля? чи́ны бедру́ твое́ю подо́бни усеря́земь, дѣ́лу ру́къ худо́жника:

пу́пъ тво́й ча́ша источе́на, не лиша́емая мста́: чре́во твое́ я́ко сто́гъ пшени́цы, огражде́нъ въ кри́нахъ:

два́ сосца́ твоя́, я́ко два́ мла́да близнецы́ се́рны:

вы́я твоя́ я́ко сто́лпъ слоно́вый: о́чи твои́ я́ко езе́ра во есево́нѣ, во врата́хъ дще́рей мно́гихъ: но́съ тво́й я́ко сто́лпъ Лива́нскiй, сматря́яй лице́ Дама́ска:

глава́ твоя́ на тебѣ́ я́ко карми́лъ [гора́], и заплете́нiе главы́ твоея́ я́ко багряни́ца, ца́рь увя́занъ въ прериста́нiих.

Что́ украси́лася еси́, и что́ услади́лася еси́, любы́, во сла́достехъ твои́хъ?

Сiе́ вели́чество твое́: уподо́билася еси́ фи́нику, и сосца́ твоя́ грезно́мъ.

Реко́хъ: взы́ду на фи́никъ, удержу́ высоту́ его́: и бу́дутъ сосцы́ твои́ я́ко гре́знове виногра́да, и воня́ ноздре́й твои́хъ я́ко я́блока:

и горта́нь тво́й я́ко вино́ бла́го, ходя́щее бра́ту моему́ въ пра́вость, дово́лно устна́мъ мои́мъ и зубо́мъ.

А́зъ бра́ту моему́, и ко мнѣ́ обраще́нiе его́.

Прiиди́, бра́те мо́й, и взы́демъ на село́, водвори́мся въ се́лѣхъ:

ура́нимъ въ виногра́ды, уви́димъ а́ще процвѣте́ виногра́дъ, процвѣто́ша ли ово́щiе, процвѣто́ша ли я́блока? та́мо да́мъ тебѣ́ сосца́ моя́.

Мандраго́ры да́ша воню́, и при две́рехъ на́шихъ вси́ плоды́ но́вiи: до ве́тхихъ, бра́те мо́й, соблюдо́хъ ти́.

Грузинский

Языки

მეამბოროს თავისი ბაგეების ამბორით, რადგან ღვინოზე ტკბილია შენი ალერსი!

სურნელოვანია შენი ნელსაცხებელი და თავად სახელი შენი დაღვრილი ნელსაცხებელია. ამის გამო უყვარხარ ქალწულებს.

თან წარმიტაცე და ერთად გავიქცეთ. მეფემ შემიყვანა თავის პალატებში. ვიხარებდით და ვიშვებდით შენით, ვაქებდით შენს ალერსს ღვინოზე მეტად. ღირსად შეგიყვარეს შენ!

შავი ვარ, მაგრამ მშვენიერი, ასულნო იერუსალიმისა! ვით კედარის კარავნი და ვით სოლომონის კრეტსაბმელნი.

ნუ უყურებთ, რომ შავი ვარ, რომ მზისგანა ვარ დამწვარი. დედაჩემის ძენი შემომწყრნენ და დამადგინეს ვენახის მცველად, ჩემი ვენახი კი ვერ დავიცავი.

მითხარი, ჩემი სულის შეყვარებულო. სად აძოვებ, სად ისვენებ შუადღის ხვატში, რომ ფუჭად არ ვიხეტიალო შენი მეგობრების ჯოგებში?

თუ ვერ სცნობ, უმშვენიერესო ასულთა შორის, გაჰყევი ცხვრის კვალს და მწყემსთა კარვების შორიახლო აძოვე შენი თიკნები.

ჩემს ფაშატს, ფარაონის ეტლში შეკაზმულს, გამსგავსე შენ, სატრფოვ ჩემო!

მშენიერია შენი ღაწვები, მძივებით შემკულნი. და ყელი, მანიაკით მორთული.

ოქროს საყურეებს გაგიკეთებთ, ვერცხლით დაწინწკლულთ.

ვიდრემდის ინახით იჯდა მეფე, სურნელსა ფშვენდა ჩემი ნარდიონი.

მურრის ჭურჭელი - მეტრფე ჩემი ჩემთანაა, ჩემ ძუძუთა შორის განისვენებს.

ქოფერის მტევანია ჩემთვის ჩემი მეტრფე ენ-გადის ვენახებში.

აჰა, მშვენიერი ხარ, სატრფოვ ჩემო, აჰა, მშვენიერი ხარ! მტრედებია შენი თვალები.

აჰა, მშვენიერი ხარ, მეტრფევ ჩემო, და სანატრელი! ბალახია ჩვენი სარეცელი.

სახურავი ჩვენი სახლისა ნაძვისაა, ჭერი - კვიპაროსის.

ვეძებე ღამით ჩემს სარეცელზე ჩემი სულის შეყვარებული, ვეძებე იგი და ვერ ვიპოვე.

ავდგები-მეთქი და მოვივლი ქალაქის ქუჩებსა და მოედნებს. მოვძებნი-მეთქი ჩემი სულის შეყვარებულს. ვეძებე იგი და ვერ ვიპოვე.

შემომხვდნენ მცველნი, ქალაქის შემომვლელნი. ხომ არ გინახავთ ჩემი სულის შეყვარებული?

ოდენ განვშორდი, ვიპოვე ჩემი სულის შეყვარებული; დავიჭირე იგი და აღარ გავუშვი, ვიდრე არ შევუძეღ დედაჩემის სახლში და ჩემი მშობლის გალიაკში.

გაფიცებთ თქვენ, ასულნო იერუსალიმისა, ველის ნიამორებს და ირმებს გაფიცებთ, არ გააღვიძოთ, არ აღძრათ სიყვარული, ვიდრემდის თავად არ ინებოს!

ვინ არის იგი, უდაბნოდან ამომავალი, ვით სვეტი კვამლისა, მურრითა და გუნდრუკით კმეული და მენელრცხებელთა ყოველი სურნელით?

აჰა, სოლომონის სარეცელი: სამოცი ძლიერი მის გარშემოა, ძლიერთაგან ისრაელისა.

თითოეულს მახვილი უპყრია, გაწვრთნილნი არიან საბრძოლველად, გვერდზე ჰკიდია თითოეულს მახვილი ღამეული შიშის გამო.

ტახტრევანი გაიკეთა მეფე სოლომონმა ლიბანის ძელთაგან.

სვეტები მისი ვერცხლისგან შექმნა. სანიდაყვენი - ოქროსაგან, საყდარი - მეწამული ქსოვილისაგან, შიგნიდან სიყვარულით მოქარგეს იერუსალიმის ასულებმა.

გამოდით, ასულნო სიონისა, და იხილეთ მეფე სოლომონი გვირგვინითურთ, რომლითაც დედამ დააგვირგვინა იგი მისი ქორწილისა და გულის სიხარულის დღეს.

მობრუნდი, მობრუნდი, სულამით, მობრუნდი, მობრუნდი, რომ გიცქერდეთ შენ! რად უცქერით სულამითს როგორც მახანაიმის ფერხისაის?

როგორ გამშვენდნენ შენი ფეხები შენს ხამლებში: ზეპურო ასულო! თეძოთა სიმრგვალე მანიაკს გიგავს, შექმნილს ხელოვანის ხელით.

შენი ჭიპი მრგვალი თასია, ღვინისაგან მოუკლებელი; შენი მუცელი ხორბლის ხვავია, შროშანთაგან გრემოცული.

ორი ძუძუ შენი ორი თიკანია ნიამორისა. მარჩბივნი.

შენი ყელი სპილოსძვლის გოდოლია; შენი თვალები ხეშბონის ტბორებია ბათ-რაბიმის კარიბჭეებთან; შენი ცხვირი ლიბანის გოდოლია, დამასკოს მიმართ მიქცეული.

შენი თავი ქარმელის მთაა და ნათხზენი შენს თავზე სმეფო ძოწეული, კავებით შეკრული.

რა მშვენიერი ხარ, რა სანატრელი, საყვარელო, მენი სიტკბოებით!

შენი ტანი ფინიკის ხეა, შენი ძუძუნი - ვაზის მტევნები.

ვთქვი: ავალ ფინიკზე და მის რტოებს მოვეჭიდები; შენი ძუძუნი იქნებოდნენ ვით ვაზის მტევნები და შენი ნესტოების სურნელი ვით ვაშლის სურნელი.

შენი სასარჩეული ღვინოა, ჩემი მეტრფისკენ მიღვარული, მძინარეთა ბაგეების დამატკბობელი.

მე ჩემი მეტრფისა ვარ და ჩემკენ მოილტვის ისიც.

მოდი, მეტრფევ ჩემო, გავიდეთ ველად, სოფლებში ვათიოთ ღამე;

ავდგებოდით დილით სისხამზე ვენახთა მოსახილვად; ვნახავდით, თუ ყვავის ვაზი, თუ იშლება ვაზის კვირტები, თუ ყვავის ბროწეული; ჩემს ალერსს იქ მოგცემდი.

სურნელებით ფშვიან მანდრაგორები, ყოველგვარი ხილია ჩვენი კარის წინ - ახალი და ძველი. შენთვის მაქვს შენახული, მეტრფევ ჩემო.