Spiritus enim diligens hominem est sapientia et non absolvet maledicum a labiis suis, quoniam renum illius testis est Deus et cordis illius scrutator verus et linguae eius auditor;

quoniam spiritus Domini replevit orbem terrarum, et ipse, qui continet omnia, scientiam habet vocis.

Propter hoc, qui loquitur iniqua, non potest latere, nec praeteriet illum iudicium corripiens.

In cogitationibus enim impii interrogatio erit, sermonum autem illius auditio ad Dominum veniet ad correptionem iniquitatum illius;

quoniam auris zeli audit omnia, et tumultus murmurationum non absconditur.

Custodite ergo vos a murmuratione, quae nihil prodest, et a detractione parcite linguae, quoniam sermo absconditus in vacuum non ibit; os autem, quod mentitur, occidit animam.

Nolite zelare mortem in errore vitae vestrae neque acquiratis perditionem in operibus manuum vestrarum,

quoniam Deus mortem non fecit nec laetatur in perditione vivorum;

creavit enim, ut essent omnia, et sanabiles sunt generationes orbis terrarum, et non est in illis medicamentum exterminii, nec inferorum regnum in terra:

iustitia enim est immortalis.

Impii autem manibus et verbis accersierunt illam; aestimantes illam amicam defluxerunt et sponsionem posuerunt ad illam, quoniam digni sunt, qui sint ex parte illius.

Direxit opera eorum in manibus prophetae sancti.

Iter fecerunt per deserta, quae non habitabantur, et in locis inviis fixerunt casas;

steterunt contra hostes et de inimicis se vindicaverunt.

Sitierunt et invocaverunt te; et data est illis aqua de petra altissima, et remedium sitis de lapide duro.

Per quae enim poenas passi sunt inimici illorum, per haec, cum illis deessent, bene cum illis actum est.

Nam pro fonte quidem perennis fluminis, tabescente sanguine turbidi

in traductionem decreti infanticidae, dedisti illis abundantem aquam insperate,

ostendens per sitim, quae tunc fuit, quemadmodum adversarios excruciares.

Cum enim tentati sunt, etsi cum misericordia disciplinam accipientes, scierunt quemadmodum cum ira iudicati impii tormenta paterentur.

Hos quidem tamquam pater monens probasti, illos autem tamquam durus rex condemnans tormento interrogasti.

Absentes enim et praesentes similiter torquebantur;

duplex enim illos acceperat taedium et gemitus cum memoria praeteritorum.

Cum enim audirent per sua tormenta bene secum agi, senserunt Dominum.

Quem enim in expositione olim proiectum reiecerunt deridentes, in finem eventuum mirati sunt, non similiter iustis sitientes.

Pro cogitationibus autem insensatis iniquitatis illorum, in quibus errantes colebant mutos serpentes et bestias supervacuas, immisisti illis multitudinem mutorum animalium in vindictam,

ut scirent quia, per quae peccat quis, per haec et torquetur.

Non enim impossibilis erat omnipotens manus tua, quae creavit orbem terrarum ex materia informi, immittere illis multitudinem ursorum aut audaces leones

aut recens conditas ira plenas ignotas bestias aut vaporem igneum spirantes aut fumi fremitum proferentes aut horrendas ab oculis scintillas fulgurantes,

quarum non solum laesura poterat illos exterminare, sed et aspectus per timorem occidere.

Sed et sine his uno spiritu poterant occidi, persecutionem passi a iustitia, et dispersi per spiritum virtutis tuae. Sed omnia in mensura et numero et pondere disposuisti.

Multum enim valere tibi soli subest semper, et virtuti brachii tui quis resistet?

Quoniam tamquam momentum staterae, sic est ante te totus orbis terrarum, et tamquam gutta roris antelucani, quae descendit in terram.

Sed misereris omnium, quia omnia potes; et dissimulas peccata hominum propter paenitentiam.

Diligis enim omnia, quae sunt, et nihil odisti eorum, quae fecisti; nec enim, si odisses, aliquid constituisses.

Quomodo autem posset aliquid permanere, nisi tu voluisses? Aut, quod a te vocatum non esset, conservaretur?

Parcis autem omnibus, quoniam tua sunt, Domine, qui amas animas.