Pamięć o Jozjaszu - to zmieszane kadzidło, przygotowane pracą tego, kto robi wonności; w ustach każdego jest słodka jak miód i jak muzyka na uczcie przy winie.

On osiągnął powodzenie w nawróceniu ludu i usunął obrzydliwość bezprawia.

Kierował prosto do Pana swe serce, a w czasie bezprawia umocnił pobożność.

Oprócz Dawida, Ezechiasza i Jozjasza wszyscy dopuszczali się przestępstw, opuścili bowiem prawo Najwyższego. Królowie Judy zniknęli.

Dali bowiem moc swoją innym i chwałę swoją narodowi obcemu,

który podpalił wybrane Miasto Przybytku i spustoszył jego ulice,

według słów Jeremiasza. Skrzywdzili go bowiem, jego, który już w łonie matki był poświęcony na proroka, aby wyrywał, tracił i niszczył, jak również budował i sadził.

Ezechiel oglądał widzenie chwały, jakie okazał mu [Pan] na rydwanie cherubów.

Wspominał On też o Hiobie, który trzymał się dróg sprawiedliwości.

A kości dwunastu proroków niech wypuszczą pędy ze swego grobu, pocieszyli bowiem Jakuba i wybawili go niezawodną nadzieją.

Jakże sławić mamy Zorobabela, który jest jak sygnet na prawej ręce,

również i Jozuego, syna Josadaka, którzy za dni swoich zbudowali Dom - wznieśli święty Przybytek Panu, przeznaczony do wiecznej chwały.

Pamięć o Nehemiaszu w wielkiej jest cenie! On nam podniósł mury rozwalone, postawił bramy i zasuwy i odnowił nasze domy.

Nie było drugiego spośród stworzonych na ziemi jak Henoch, on bowiem z ziemi został uniesiony.

Nie narodził się żaden mąż taki jak Józef, zwierzchnik braci, podpora ludu, którego zwłoki doznały takiej opieki.

Sem i Set cieszą się chwałą wśród ludzi, a ponad wszystkimi żyjącymi stworzeniami - Adam.