Gdy Eliasza zakrył wir powietrzny, Elizeusz został napełniony jego duchem. Za dni swoich nie lękał się [żadnego] władcy i nikt nie osiągnął nad nim przewagi.

Nic nie było zbyt wielkie dla niego i w grobowym spoczynku ciało jego prorokowało.

Za życia czynił cuda i przy śmierci jego działy się rzeczy przedziwne.

Mimo to jednak lud się nie nawrócił i nie odstąpił od swoich grzechów. Został przeto uprowadzony daleko od swej ziemi i rozproszony po całym świecie.

Ostała się tylko mała Reszta ludu i panujący z domu Dawidowego; jedni z nich czynili to, co było Panu przyjemne, a inni namnożyli grzechów.

Ezechiasz obwarował swe miasto, wprowadził wodę do jego środka, wykuł żelazem skałę i pobudował cysterny na wodę.

Za jego dni przybył Sennacheryb i posłał rabsaka. Ten podniósł swą rękę przeciw Syjonowi i w pysze swojej się chełpił.

Wtedy zadrżały ich serca i ręce i chwyciły ich bóle jak u rodzących.

Wzywali Pana miłosiernego, wyciągając do Niego swe ręce, a Święty z nieba wnet ich wysłuchał i wybawił przez Izajasza.

Poraził obóz Asyryjczyków: wytracił ich Jego anioł.

Albowiem Ezechiasz czynił to, co było miłe Panu, i trzymał się mocno dróg swego przodka, Dawida, a wskazywał je prorok Izajasz, wielki i godny wiary w swoim widzeniu.

Za dni swoich cofnął słońce i przedłużył życie królowi.

Wielkim duchem ujrzał rzeczy ostateczne i pocieszył strapionych na Syjonie.

Objawił to, co miało przyjść, aż do końca wieków, i rzeczy zakryte wprzód, nim się stały.