Азбука веры » Biblia » Mądrość Syracha » гл.47

Mądrość Syracha, Rozdział 47

Толкования

Толкования главы

Толковая Библия А.П. Лопухина

47:1

см.:2Цар.7:3;1Пар.17:2;

47:2

47:3

см.:1Цар.17:34;

47:4

см.:1Цар.17:49;

47:5

47:6

47:7

см.:1Цар.18:7;

47:8

см.:2Цар.8:1;

47:9

см.:2Цар.23:1;

см.:1Пар.25:1;

см.:1Пар.16:4;

см.:2Цар.12:13;

см.:3Цар.1:35;

см.:3Цар.2:12;3Цар.5:4-5;

47:16

см.:3Цар.4:29;

47:17

см.:3Цар.4:32;

47:18

см.:3Цар.10:1;

47:19

47:20

47:21

см.:3Цар.10:27;

47:22

см.:3Цар.11:1;

47:23

см.:3Цар.12:16;

47:24

47:25

Польский (Biblia Tysiąclecia)

Языки

Po nim powstał Natan, aby być prorokiem za dni Dawida.

Jak tłuszcz się oddziela od ofiar dziękczynnych, tak Dawid - od synów Izraela.

Z lwami igrał jakby z koźlętami i z niedźwiedziami jak z jagniętami owiec.

Czyż w młodości swej nie zabił olbrzyma i nie usunął hańby ludu, gdy podniósł rękę i kamieniem z procy obalił pychę Goliata?

Wezwał bowiem Pana Najwyższego, który dał prawicy jego taką siłę, że zgładził człowieka potężnego w walce i wywyższył moc swego ludu.

Tak wysławiano go po dziesięć tysięcy razy i wychwalano z powodu błogosławieństw Pana, przynosząc mu koronę chwały.

Albowiem starł nieprzyjaciół znajdujących się wokół, zniszczył wrogich Filistynów i złamał ich moc aż do dnia dzisiejszego.

Każdym swym czynem oddał chwałę Świętemu i Najwyższemu; słowami uwielbienia z całego serca swego śpiewał hymny i umiłował Tego, który go stworzył.

Postawił przed ołtarzem śpiewających psalmy i mile płynął dźwięk ich głosów;

świętom nadał przepych i upiększył doskonale uroczystości, aby wychwalano święte imię Pana i by przybytek już od rana rozbrzmiewał echem.

Pan darował mu grzechy, moc jego podniósł na wieki, zawarł z nim przymierze królewskie i dał tron chwały w Izraelu.

Po nim nastał syn rozumny, który dzięki niemu mógł mieszkać bezpiecznie.

Salomon królował w czasie spokojnym, Bóg dał mu wokoło pokój, aby postawił dom Jego imieniu i przygotował przybytek na wieki.

Jakże byłeś mądry w swojej młodości i napełniony rozumem, jakby rzeką!

Dusza twa okryła ziemię i zasypałeś ją zagadkowymi przypowieściami.

Do odległych wysp doszło twe imię, przez swój pokój byłeś umiłowany;

z powodu hymnów, przysłów, przypowieści i odpowiedzi podziwiały cię kraje.

W imię Pana Boga, który jest nazwany Bogiem Izraela, nazbierałeś złota jak cyny i jak ołowiu nagromadziłeś srebra.

Niestety, kobietom wydałeś swe lędźwie i wyuzdaniu oddałeś władzę nad swym ciałem.

Splamiłeś swą chwałę, zhańbiłeś swoje potomstwo, sprowadzając gniew na dzieci i napełniając je smutkiem z powodu twojej głupoty:

ponieważ powstała podwójna władza najwyższa i z Efraima poczęło się zbuntowane królestwo.

Pan jednak nie pozbawił go miłosierdzia swego i nie cofnął żadnego słowa ani nie odmówił wybranemu swemu potomka, i nie zatracił potomstwa tego, który Go umiłował; Jakubowi zostawił Resztę, a korzeń z niej Dawidowi.

Salomon spoczął z przodkami swymi i pozostawił po sobie potomka, najgłupszego z ludu i pozbawionego rozumu, Roboama, który swym zamysłem wywołał odstępstwo narodu.

Jeroboam, syn Nebata, sprawił, że Izrael zgrzeszył i wprowadził Efraima na drogę grzechu, a grzechy ich tak bardzo się mnożyły, że wypędziły ich z własnej ziemi.

Oddawali się wszelkim niegodziwościom, aż przyszła na nich pomsta.