Byli panującymi nad krajami dzięki rozstrzygnięciom i władcami dzięki swej przenikliwości, mądrymi myślicielami przez swoją uczoność, a w służbie swej rządcami.

Byli twórcami melodii muzycznych i pisali poezje:

mężami bogatymi, obdarzonymi potęgą, zażywającymi pokoju w swych domach.

Wszyscy ci przez pokolenia byli wychwalani i stali się dumą swych czasów.

Niektórzy spomiędzy nich zostawili imię, tak że opowiada się ich chwałę;

ale są i tacy, o których nie pozostała pamięć: zginęli, jakby wcale nie istnieli, byli, ale jak gdyby nie byli, a dzieci ich po nich.

Lecz ci są mężowie pobożni, których cnoty nie zostały zapomniane,

pozostały one z ich potomstwem, dobrym dziedzictwem są ich następcy.

Potomstwo ich trzyma się przymierzy, a dzięki nim - ich dzieci.

Potomstwo ich trwa zawsze, a chwała ich nie będzie wymazana.

Ciała ich w pokoju pogrzebano, a imię ich żyje w pokoleniach.

Narody opowiadają ich mądrość, a zgromadzenie głosi chwałę.

Henoch podobał się Panu i został przeniesiony jako przykład nawrócenia dla pokoleń.

Noe okazał się doskonałym i sprawiedliwym, a w czasie gniewu stał się okupem, dzięki niemu ocalała Reszta dla ziemi, kiedy przyszedł potop.

[Pan] zawarł z nim wieczne przymierze, by już więcej nie zgładzić potopem wszystkiego, co żyje.

Abraham, wielki ojciec mnóstwa narodów, w chwale nikt mu nie dorównał.

On zachował prawo Najwyższego, wszedł z Nim w przymierze; na ciele jego został złożony [znak] przymierza, a w doświadczeniu okazał się wierny.

Dlatego Bóg przysięgą zapewnił go, że w jego potomstwie będą błogosławione narody, że go rozmnoży jak proch ziemi, jak gwiazdy wywyższy jego potomstwo, że da mu dziedzictwo od morza aż do morza i od Rzeki aż po krańce ziemi.

Z Izaakiem też uczynił to samo przez wzgląd na Abrahama, jego ojca.

Błogosławiństwo wszystkich ludzi i przymierze złożył na głowie Jakuba; uznał go w jego błogosławieństwach, dał mu [ziemię] w dziedzictwo, wymierzył jej części i podzielił między dwanaście pokoleń.