Азбука веры » Китоби муқаддас » Ҷоил » гл.1

Ҷоил, Глава 1

Толкования

Толкования главы

1:1

1:2

1:3

см.:Исх.10:2;Пс.77:4;

1:4

см.:Иоил.2:25;

1:5

1:6

см.:Иоил.2:4-5;

1:7

см.:Дан.4:11;

1:8

1:9

см.:Лев.2:1;Исх.29:40;

1:10

см.:Ис.24:3;Иер.14:2;

1:11

см.:Иер.14:4;

1:12

см.:Ос.2:12;Ис.16:10;Иер.48:33;

1:13

1:14

см.:Иоил.2:15;

1:15

см.:Ис.13:6;

1:16

см.:Втор.16:11;

1:17

1:18

см.:Иер.14:5;

1:19

1:20

см.:Пс.103:11;Пс.146:9;

Таджикский

Языки

КАЛОМИ Парвардигор, ки бар Юил ибни Фатуил нозил шуд.

Инро бишнавед, эй пирон, ва гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони замин! Оё дар айёми шумо ва ё дар айёми падаронатон чизе мисли ин рӯй додааст?

Дар бораи он ба писарони худ ҳикоят кунед, ва писарони шумо – ба писарони худашон, ва писарони онҳо – ба насли дигар.

Он чи аз гозом боқӣ монда буд, малах хӯрд, ва он чи аз малах боқӣ монда буд, елеқ хӯрд, ва он чи аз елеқ боқӣ монда буд, ҳасил хӯрд.

Бедор шавед, эй мастон, ва гиря кунед, ва фиғон кашед, эй ҳамаи майнӯшон, дар бораи шираи ангур, ки аз даҳонатон кашида гирифта шудааст!

Зеро ки халқи зӯровар ва бешуморе ба замини ман ҳуҷум карданд; дандонҳои онҳо дандонҳои шер аст, ва дандонҳои осиёи онҳо – аз они модашер.

Токи маро валангор, ва анҷири маро нобуд карданд; пӯсти онро тамоман канда партофтанд; шохаҳои он сафед шудааст.

Мисли дӯшизае ки барои шавҳари ҷавонии худ палос пӯшида бошад, навҳа намо.

Ҳадияи ордӣ ва ҳадияи рехтанӣ аз хонаи Парвардигор барҳам хӯрдааст; коҳинони хизматгузори Парвардигор мотам гирифтаанд.

Саҳро тороҷ гардидааст, замин мотам гирифтааст, зеро ки гандум талаф шудааст, шираи ангур хушкидааст, зайтун пажмурда шудааст.

Зироаткорон ошуфта гардидаанд, токдорон навҳа карданд дар бораи гандум ва ҷав, зеро ки ҳосили саҳро нобуд шудааст.

Ток хушкидааст, ва анҷир пажмурда шудааст; анор ва хурмо ва себ, ҳамаи дарахтони саҳро хушкидааст, зеро ки шодмонӣ аз банӣ одам ғоиб гардидааст.

Палос пӯшида гиря кунед, эй коҳинон, навҳа намоед, эй хизматгузорони қурбонгоҳ, омада дар палос шабро гузаронед, эй хизматгузорони Худои ман! Зеро ки ҳадияи ордӣ ва ҳадияи рехтанӣ аз хонаи Худои шумо барҳам хӯрдааст.

Рӯза эълон кунед, маҷлис даъват намоед, пирон ва ҳамаи сокинони ин заминро ба хонаи Парвардигор Худои худ ҷамъ оваред, ва сӯи Парвардигор истиғоса баред.

Вой бар он рӯз! Зеро ки рӯзи Парвардигор наздик аст, ва мисли таҳлукае аз ҷониби Қодир хоҳад омад.

Оё озуқа дар пеши назари мо нобуд нашуд, ва шодию хурсандӣ – аз хонаи Худои мо?

Донаҳо дар таҳти кулӯхҳо пӯсид, махзанҳо холӣ ва анборҳо хароб гардид, зеро ки гандум нобуд шудааст.

Чорпоён чӣ гуна фарёд мезананд, ва рамаҳои говон чӣ гуна бетоқатӣ мекунанд, зеро ки чарогоҳе барояшон нест; рамаҳои гӯсфандон низ ба ҳоли табоҳ афтодаанд.

Сӯи Ту, эй Парвардигор, мехонам, зеро ки оташ чарогоҳҳоро сӯзонидааст, ва аланга ҳамаи дарахтони саҳроро фурӯ бурдааст.

Чорпоёни саҳро низ сӯи Ту нола мекунанд, зеро ки ҷӯйҳои об хушкидааст, ва оташ чарогоҳҳоро сӯзонидааст.