Εσύ, Ιώβ, τον εαυτό σου μόνο βλάφτεις με τη μανία σου. Θέλεις ν’ αποδειχτεί το δίκιο σου ακόμα κι όλη αν χρειαστεί να ερημωθεί η γη, να μετατοπιστούν οι βράχοι.

Είναι αλήθεια πως το φως σβήνει του ασεβή κι η φλόγα πια δε λάμπει στο παραγώνι του.

Η φλόγα της ζωής του λιγοστεύει στο λυχνάρι κάτω απ’ τη στέγη του, όμοια τελειώνει κι η ευτυχία του.

Η άλλοτε σίγουρη περπατησιά του ταλαντεύεται, πάνω στα ίδια του τα σχέδια ο ασεβής σκοντάφτει.

Τα πόδια του τον φέρνουν μες σε δίχτυα, κι ίσια πηγαίνει μες στα βρόχια να πιαστεί.

Το δόκανο απ’ τη φτέρνα τον αρπάζει και τον κρατάει σφιχτά η θηλιά τον ασεβή.

Στη γη κρυμμένο είν’ το σκοινί που θα τον πιάσει και στο στρατί του μια παγίδα τον καρτερεί.

Ολόγυρά του φόβοι τον τρομάζουν και καταπόδι τον κυνηγούν.

Αυτός, που ήταν δυνατός, τώρα είναι πεινασμένος· πλάι του στέκει η αθλιότητα.

Η αρρώστια φτάνει, του θανάτου η θυγατέρα, απάνω σ’ όλο θ’ απλωθεί το σώμα του ασεβή και θα του καταφάει το δέρμα και τα μέλη.

Απ’ του σπιτιού του θα διωχτεί τη σιγουριά για να τον φέρουνε σ’ αυτόν που κυβερνά τον κόσμο του θανάτου.

Άλλοι τώρα θα κατοικούν στο σπίτι του ασεβή, που δεν του ανήκει πια· θειάφι θα σκορπιστεί πάνω στην κατοικία του.

Κάτω οι ρίζες του ξεραίνονται, πάνω πεθαίνουν τα κλαριά του.

Η θύμησή του χάνεται απ’ τη χώρα, το όνομά του δεν ακούγεται καθόλου στην περιοχή.

Τον σπρώχνουν απ’ το φως μες στο σκοτάδι κι από την οικουμένη έξω τον διώχνουνε τον ασεβή.

Συγγένεια δεν θα ’χει μέσα στο λαό του, ούτε κανείς θα του έχει μείνει απόγονος στα μέρη που κατοίκησε.

Θα εκπλαγούν και θα τρομάξουν για τη μοίρα του από τη δύση ως την ανατολή.

Αυτή ’ναι η μοίρα των ανόμων. Η ίδια και για τον καθένα που η αδικία τον τραβά και που Θεό δε λογαριάζει.