Евангелие от Иоанна, глава 3,6,17 (Ин. 3,6,17) на латинском языке - Новый Завет

hic venit ad eum nocte et dixit ei: «Rabbi, scimus quia a Deo venisti magister; nemo enim potest haec signa facere, quae tu facis, nisi fuerit Deus cum eo».

Respondit Iesus et dixit ei: «Amen, amen dico tibi: Nisi quis natus fuerit desuper, non potest videre regnum Dei».

Dicit ad eum Nicodemus: «Quomodo potest homo nasci, cum senex sit? Numquid potest in ventrem matris suae iterato introire et nasci?».

Respondit Iesus: «Amen, amen dico tibi: Nisi quis natus fuerit ex aqua et Spiritu, non potest introire in regnum Dei.

Quod natum est ex carne, caro est; et, quod natum est ex Spiritu, spiritus est.

Non mireris quia dixi tibi: Oportet vos nasci denuo.

Spiritus, ubi vult, spirat, et vocem eius audis, sed non scis unde veniat et quo vadat; sic est omnis, qui natus est ex Spiritu».

Respondit Nicodemus et dixit ei: «Quomodo possunt haec fieri?».

Respondit Iesus et dixit ei: «Tu es magister Israel et haec ignoras?

Amen, amen dico tibi: Quod scimus, loquimur et, quod vidimus, testamur; et testimonium nostrum non accipitis.

Si terrena dixi vobis, et non creditis, quomodo, si dixero vobis caelestia, credetis?

Et nemo ascendit in caelum, nisi qui descendit de caelo, Filius hominis.

Et sicut Moyses exaltavit serpentem in deserto, ita exaltari oportet Filium hominis,

ut omnis, qui credit, in ipso habeat vitam aeternam».

Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret, ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam.

Non enim misit Deus Filium in mundum, ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum.

Qui credit in eum, non iudicatur; qui autem non credit, iam iudicatus est, quia non credidit in nomen Unigeniti Filii Dei.

Hoc est autem iudicium: Lux venit in mundum, et dilexerunt homines magis tenebras quam lucem; erant enim eorum mala opera.

Omnis enim, qui mala agit, odit lucem et non venit ad lucem, ut non arguantur opera eius;

qui autem facit veritatem, venit ad lucem, ut manifestentur eius opera, quia in Deo sunt facta.

Post haec venit Iesus et discipuli eius in Iudaeam terram, et illic demorabatur cum eis et baptizabat.

Erat autem et Ioannes baptizans in Enon iuxta Salim, quia aquae multae erant illic, et adveniebant et baptizabantur;

nondum enim missus fuerat in carcerem Ioannes.

Facta est ergo quaestio ex discipulis Ioannis cum Iudaeo de purificatione.

Et venerunt ad Ioannem et dixerunt ei: «Rabbi, qui erat tecum trans Iordanem, cui tu testimonium perhibuisti, ecce hic baptizat, et omnes veniunt ad eum!».

Respondit Ioannes et dixit: «Non potest homo accipere quidquam, nisi fuerit ei datum de caelo.

Ipsi vos mihi testimonium perhibetis, quod dixerim: Non sum ego Christus, sed: Missus sum ante illum.

Qui habet sponsam, sponsus est; amicus autem sponsi, qui stat et audit eum, gaudio gaudet propter vocem sponsi. Hoc ergo gaudium meum impletum est.

Illum oportet crescere, me autem minui».

Qui de sursum venit, supra omnes est; qui est de terra, de terra est et de terra loquitur. Qui de caelo venit, supra omnes est;

et quod vidit et audivit, hoc testatur, et testimonium eius nemo accipit.

Qui accipit eius testimonium, signavit quia Deus verax est.

Quem enim misit Deus, verba Dei loquitur; non enim ad mensuram dat Spiritum.

Pater diligit Filium et omnia dedit in manu eius.

Qui credit in Filium, habet vitam aeternam; qui autem incredulus est Filio, non videbit vitam, sed ira Dei manet super eum.

Post haec abiit Iesus trans mare Galilaeae, quod est Tiberiadis.

Et sequebatur eum multitudo magna, quia videbant signa, quae faciebat super his, qui infirmabantur.

Subiit autem in montem Iesus et ibi sedebat cum discipulis suis.

Erat autem proximum Pascha, dies festus Iudaeorum.

Cum sublevasset ergo oculos Iesus et vidisset quia multitudo magna venit ad eum, dicit ad Philippum: «Unde ememus panes, ut manducent hi?».

Hoc autem dicebat tentans eum; ipse enim sciebat quid esset facturus.

Respondit ei Philippus: «Ducentorum denariorum panes non sufficiunt eis, ut unusquisque modicum quid accipiat!».

Dicit ei unus ex discipulis eius, Andreas frater Simonis Petri:

«Est puer hic, qui habet quinque panes hordeaceos et duos pisces; sed haec quid sunt propter tantos?».

Dixit Iesus: «Facite homines discumbere». Erat autem fenum multum in loco. Discubuerunt ergo viri numero quasi quinque milia.

Accepit ergo panes Iesus et, cum gratias egisset, distribuit discumbentibus; similiter et ex piscibus, quantum volebant.

Ut autem impleti sunt, dicit discipulis suis: «Colligite, quae superaverunt, fragmenta, ne quid pereat».

Collegerunt ergo et impleverunt duodecim cophinos fragmentorum ex quinque panibus hordeaceis, quae superfuerunt his, qui manducaverunt.

Illi ergo homines, cum vidissent quod fecerat signum, dicebant: «Hic est vere propheta, qui venit in mundum!».

Iesus ergo, cum cognovisset quia venturi essent, ut raperent eum et facerent eum regem, secessit iterum in montem ipse solus.

Ut autem sero factum est, descenderunt discipuli eius ad mare

et, cum ascendissent navem, veniebant trans mare in Capharnaum. Et tenebrae iam factae erant, et nondum venerat ad eos Iesus.

Mare autem, vento magno flante, exsurgebat.

Cum remigassent ergo quasi stadia viginti quinque aut triginta, vident Iesum ambulantem super mare et proximum navi fieri, et timuerunt.

Ille autem dicit eis: «Ego sum, nolite timere!».

Volebant ergo accipere eum in navem, et statim fuit navis ad terram, in quam ibant.

Altera die turba, quae stabat trans mare, vidit quia navicula alia non erat ibi, nisi una, et quia non introisset cum discipulis suis Iesus in navem, sed soli discipuli eius abiissent;

aliae supervenerunt naves a Tiberiade iuxta locum, ubi manducaverant panem, gratias agente Domino.

Cum ergo vidisset turba quia Iesus non esset ibi neque discipuli eius, ascenderunt ipsi naviculas et venerunt Capharnaum quaerentes Iesum.

Et cum invenissent eum trans mare, dixerunt ei: «Rabbi, quando huc venisti?».

Respondit eis Iesus et dixit: «Amen, amen dico vobis: Quaeritis me, non quia vidistis signa, sed quia manducastis ex panibus et saturati estis.

Operamini non cibum, qui perit, sed cibum, qui permanet in vitam aeternam, quem Filius hominis vobis dabit; hunc enim Pater signavit Deus!».

Dixerunt ergo ad eum: «Quid faciemus, ut operemur opera Dei?».

Respondit Iesus et dixit eis: «Hoc est opus Dei, ut credatis in eum, quem misit ille».

Dixerunt ergo ei: «Quod ergo tu facis signum, ut videamus et credamus tibi? Quid operaris?

Patres nostri manna manducaverunt in deserto, sicut scriptum est: "Panem de caelo dedit eis manducare"».

Dixit ergo eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Non Moyses dedit vobis panem de caelo, sed Pater meus dat vobis panem de caelo verum;

panis enim Dei est, qui descendit de caelo et dat vitam mundo».

Dixerunt ergo ad eum: «Domine, semper da nobis panem hunc».

Dixit eis Iesus: «Ego sum panis vitae. Qui venit ad me, non esuriet; et, qui credit in me, non sitiet umquam.

Sed dixi vobis, quia et vidistis me et non creditis.

Omne, quod dat mihi Pater, ad me veniet; et eum, qui venit ad me, non eiciam foras,

quia descendi de caelo, non ut faciam voluntatem meam sed voluntatem eius, qui misit me.

Haec est autem voluntas eius, qui misit me, ut omne, quod dedit mihi, non perdam ex eo, sed resuscitem illud in novissimo die.

Haec est enim voluntas Patris mei, ut omnis, qui videt Filium et credit in eum, habeat vitam aeternam; et resuscitabo ego eum in novissimo die».

Murmurabant ergo Iudaei de illo, quia dixisset: «Ego sum panis, qui de caelo descendi»,

et dicebant: «Nonne hic est Iesus filius Ioseph, cuius nos novimus patrem et matrem? Quomodo dicit nunc: "De caelo descendi"?».

Respondit Iesus et dixit eis: «Nolite murmurare in invicem.

Nemo potest venire ad me, nisi Pater, qui misit me, traxerit eum; et ego resuscitabo eum in novissimo die.

Est scriptum in Prophetis: "Et erunt omnes docibiles Dei ". Omnis, qui audivit a Patre et didicit, venit ad me.

Non quia Patrem vidit quisquam, nisi is qui est a Deo, hic vidit Patrem.

Amen, amen dico vobis: Qui credit, habet vitam aeternam.

Ego sum panis vitae.

Patres vestri manducaverunt in deserto manna et mortui sunt.

Hic est panis de caelo descendens, ut, si quis ex ipso manducaverit, non moriatur.

Ego sum panis vivus, qui de caelo descendi. Si quis manducaverit ex hoc pane, vivet in aeternum; panis autem, quem ego dabo, caro mea est pro mundi vita».

Litigabant ergo Iudaei ad invicem dicentes: «Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum?».

Dixit ergo eis Iesus: «Amen, amen dico vobis: Nisi manducaveritis carnem Filii hominis et biberitis eius sanguinem, non habetis vitam in vobismetipsis.

Qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, habet vitam aeternam; et ego resuscitabo eum in novissimo die.

Caro enim mea verus est cibus, et sanguis meus verus est potus.

Qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, in me manet, et ego in illo.

Sicut misit me vivens Pater, et ego vivo propter Patrem; et, qui manducat me, et ipse vivet propter me.

Hic est panis, qui de caelo descendit, non sicut manducaverunt patres et mortui sunt; qui manducat hunc panem, vivet in aeternum».

Haec dixit in synagoga docens in Capharnaum.

Multi ergo audientes ex discipulis eius dixerunt: «Durus est hic sermo! Quis potest eum audire?».

Sciens autem Iesus apud semetipsum quia murmurarent de hoc discipuli eius, dixit eis: «Hoc vos scandalizat?

Si ergo videritis Filium hominis ascendentem, ubi erat prius?

Spiritus est, qui vivificat, caro non prodest quidquam; verba, quae ego locutus sum vobis, Spiritus sunt et vita sunt.

Sed sunt quidam ex vobis, qui non credunt». Sciebat enim ab initio Iesus, qui essent non credentes, et quis traditurus esset eum.

Et dicebat: «Propterea dixi vobis: Nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre».

Ex hoc multi discipulorum eius abierunt retro et iam non cum illo ambulabant.

Dixit ergo Iesus ad Duodecim: «Numquid et vos vultis abire?».

Respondit ei Simon Petrus: «Domine, ad quem ibimus? Verba vitae aeternae habes;

et nos credidimus et cognovimus quia tu es Sanctus Dei».

Respondit eis Iesus: «Nonne ego vos Duodecim elegi? Et ex vobis unus Diabolus est».

Dicebat autem Iudam Simonis Iscariotis; hic enim erat traditurus eum, cum esset unus ex Duodecim.

Haec locutus est Iesus; et, sublevatis oculis suis in cae lum, dixit: «Pater, venit hora: clarifica Filium tuum, ut Filius clarificet te,

sicut dedisti ei potestatem omnis carnis, ut omne, quod dedisti ei, det eis vitam aeternam.

Haec est autem vita aeterna, ut cognoscant te solum verum Deum et, quem misisti, Iesum Christum.

Ego te clarificavi super terram; opus consummavi, quod dedisti mihi, ut faciam;

et nunc clarifica me tu, Pater, apud temetipsum claritate, quam habebam, priusquam mundus esset, apud te.

Manifestavi nomen tuum hominibus, quos dedisti mihi de mundo. Tui erant, et mihi eos dedisti, et sermonem tuum servaverunt.

Nunc cognoverunt quia omnia, quae dedisti mihi, abs te sunt,

quia verba, quae dedisti mihi, dedi eis; et ipsi acceperunt et cognoverunt vere quia a te exivi et crediderunt quia tu me misisti.

Ego pro eis rogo; non pro mundo rogo, sed pro his, quos dedisti mihi, quia tui sunt;

et mea omnia tua sunt, et tua mea; et clarificatus sum in eis.

Et iam non sum in mundo, et hi in mundo sunt, et ego ad te venio. Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quod dedisti mihi, ut sint unum sicut nos.

Cum essem cum eis, ego servabam eos in nomine tuo, quod dedisti mihi, et custodivi, et nemo ex his periit, nisi filius perditionis, ut Scriptura impleatur.

Nunc autem ad te venio et haec loquor in mundo, ut habeant gaudium meum impletum in semetipsis.

Ego dedi eis sermonem tuum, et mundus odio eos habuit, quia non sunt de mundo, sicut ego non sum de mundo.

Non rogo, ut tollas eos de mundo, sed ut serves eos ex Malo.

De mundo non sunt, sicut ego non sum de mundo.

Sanctifica eos in veritate; sermo tuus veritas est.

Sicut me misisti in mundum, et ego misi eos in mundum;

et pro eis ego sanctifico meipsum, ut sint et ipsi sanctificati in veritate.

Non pro his autem rogo tantum, sed et pro eis, qui credituri sunt per verbum eorum in me,

ut omnes unum sint, sicut tu, Pater, in me et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint; ut mundus credat quia tu me misisti.

Et ego claritatem, quam dedisti mihi, dedi illis, ut sint unum, sicut nos unum sumus;

ego in eis, et tu in me, ut sint consummati in unum; ut cognoscat mundus, quia tu me misisti et dilexisti eos, sicut me dilexisti.

Pater, quod dedisti mihi, volo, ut ubi ego sum, et illi sint mecum, ut videant claritatem meam, quam dedisti mihi, quia dilexisti me ante constitutionem mundi.

Pater iuste, et mundus te non cognovit; ego autem te cognovi, et hi cognoverunt quia tu me misisti;

et notum feci eis nomen tuum et notum faciam, ut dilectio, qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis».

Ioannes, Главы 3-17