Шунда ул äйткян: Мин Киликія каласы Тарста тыуган, іудей кешесе, ул калада Е амаліилъ кулында ойрянеб ускян кеше, аталарыбызнын законына нык ойрятелгян, казер сезнен барыгыз кюк, Алла öчöн тырышыучы кеше;

Мин ул ойрятеÿне тотоучыларны, ирлярен дя катыннарын да бяйляб, öтöрмянгя биреб, улярлек итеб, кыудым.

Шулай минем турда баш священникъ тя, бар башлыклар да таныклык итяляр; мин алардан жазыу алыб, Дамаскта тороучы (христіаннарны) бяйляб, Іерусалимгя азабларга алыб килясе булыб, андагы туганнарга бардым.

Мин барган чакта, Дамаскка жакыннашкач, кон уртасы тирясендя мине кинят кюктян зур жакты жактыртты.

Мин жиргя жыгылдым да, мипа: эй Савлъ, Савлъ! ник син мине кыуасып? диб äйткян ауаз эшеттем.

Мин жауаб бирдем: эй Ходай, син кем? диб. Ул миnа äйтте: Мин син кыуа торган Назерей Іисусъ, диб.

Минем белян барыучылар жактыны кюрделяр дя куркыштылар, тик миnа Äйтеÿченен ауазын эшетмяделяр.

Шул чакта мин äйттем: эй Ходай! ней кылыйым? диб. Ходай миnа äйтте: тороб, Дамаскка бар, анда сиnа ней кыларга кирякне барысын да äйтерляр, диде.

Мин шул жактынын жалтрауыннан кюрмяс булганга кюря, минем белян барыучылар мине кулымнан житякляб Дамаскка иттеляр.

Бер Ананія атлы кеше, законча арыу тормошло, Дамаскта тороучы Іудейляр барысы да жакшыга саный торган кеше,

Миҥа килеб, жакыннашыб, миnа äйтте: эй туган Савлъ! кюря торган бул! диб. Мин шул сяттюк аны кюря башладым.

Ул миnа äйтте: безнен аталарыбызнын Алласы, син Анын иркен белсен дя, Изгене кюрсен диб, Анын ауызынын ауазын ашетсен диб, сине алдан сайлады.

Син ней кюргянеҥя дя, эшетісяненя дя бар кешеляр алдында Апар таныкчы булырсыҥ шул.

Алай булгач, инде ник озаклыйсыn? тороб, чумыл да, Ходай Іисусъ исемен телеҥя алыб, ÿз жазыкларынны жыу, диде.

Мин Іерусалимгя кайткач, келяу öйöндя теляк иткян чагында, миnа зур куркыныч тöштö;

Мин анын Yзен кюрдем: Ул мина: ашыгыб, тиз Іерусалимнян чык; мында Минем турымда синеn таныклауыnны кабыл алмаслар диде.

Мин айттем: эй Ходай! мин Сиnа ышаныучыларны отбрмянгя жабканымны, синагогаларда кыйнаганымны алар узляре беляляр.

Аннары Синеn таныкчыҥ Стефаннын каны тюгелгян чакта, узем дя анда тороб, анын ÿерелеÿен дя жаратыб, ÿтереÿчелярнен кейемнярен саклаб торганымны да (беляляр,) дидем.

Шунда Ул миnа äйтте: бар, Мин сине жалган деннеляргя жырак жибярермен, диде.

Бу сюзеня чаклы аны тыннаганнар; аннары ауаз кютяреб кычкырышканнар: мындый кешене жирдян бетер, апар торорга да тейеш тбгбл диб.

Алар кейемнярен ташлаб, ауага тузан чöйöб, кычкырган арада, Мен кеше башлыгы, аны кртпостькя алыб керергя кушкан, анар карышы нейдей сябяб белян кычкырышканнарын белер очöн, анда аны кыйнарга кушкан.

Аны кайышлар белян бяйляб сузыб жаткыргач, Павелъ шунда тороучы жоз кеше башлыгына äйткян: сезгя хокбм кылмыйчы, Римнен затлы кешесен кыйнарга мбнким ме? дигян.

Мыны эшетеб, жöз кеше башлыгы, жакын килеб, меn кеше башлыгына: кара, син ней кыласы буласыn? бу кеше Римнен затлы кешесе ич диб хабяр иткян.

Шул чакта меn кеше башлыгы жакын килеб, Павелга äйткян: äйтче миҥа, син Римнен затлы кешесе ме? дигян. Ул: эйе, дигян.

Меn кеше башлыгы жауаб биргян: мин ул затлы исемне кюб акчага алдым, дигян. Павелъ äйткян: мин тыумыштанук шундый кеше, дигян.

Шуннан суҥ аны кыйнарга келяÿчеляр шул сяттюк аннан чигенгянняр; äммя меn кеше башлыгы, ул Римнен затлы кешесе икянен белгяч, аны бяйлягяненя курыккан.

Иртягесен Іудейляр аны нейлектян айыблаганнын дорбсбн белясе килеб, аны быгаудан чишісян дя, баш священникляргя дя, ботбн синедріонга да жыйылырга кушыб, Павелны алыб чыгыб, алар алдына куйган.