Азбука веры » Biblia » Dzieje Apostolskie » гл.14

Dzieje Apostolskie, Rozdział 14

Толкования

Толкования главы

14:1

14:2

14:3

см.:Мк.16:20;

14:4

14:5

14:6

см.:Мф.10:23;

14:7

14:8

14:9

14:10

см.:Ис.35:6;

14:11

14:12

14:13

14:14

14:15

см.:Быт.1:1;Пс.145:6;Сир.18:1;Ам.2:4;Деян.10:26;Откр.14:7;

14:16

14:17

см.:Пс.64:10;Мф.5:45;Рим.1:19-20;

14:18

14:19

см.:2Кор.11:25;

14:20

14:21

14:22

см.:Пс.33:20;Мф.7:14;Лк.13:24;2Тим.3:12;Откр.14:12;

14:23

14:24

14:25

14:26

см.:Деян.16:2;

14:27

14:28

Польский (Biblia Tysiąclecia)

Языки

W Ikonium weszli tak samo do synagogi żydowskiej i przemawiali, tak że wielka liczba Żydów i pogan uwierzyła.

Ale ci Żydzi, którzy nie uwierzyli, podburzali i źle usposobili pogan wobec braci.

Pozostali tam dość długi czas i nauczali odważnie, ufni w Pana, który potwierdzał słowo swej łaski cudami i znakami, dokonywanymi przez ich ręce.

I podzielili się mieszkańcy miasta: jedni byli z Żydami, a drudzy z apostołami.

Gdy jednak dowiedzieli się, że poganie i Żydzi wraz ze swymi władzami zamierzają ich znieważyć i ukamienować,

uciekli do miast Likaonii: do Listry i Derbe oraz w ich okolice,

i tam głosili Ewangelię.

W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził.

Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia,

zawołał głośno: Stań prosto na nogach! A on zerwał się i zaczął chodzić.

Na widok tego, co uczynił Paweł, tłumy zaczęły wołać po likaońsku: Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas!

Barnabę nazywali Zeusem, a Pawła Hermesem, gdyż głównie on przemawiał.

A kapłan Zeusa, który miał świątynię przed miastem, przywiódł przed bramę woły i przyniósł wieńce, i chciał razem z tłumem złożyć ofiarę.

Na wieść o tym apostołowie, Barnaba i Paweł, rozdarli szaty i rzucili się w tłum, krzycząc:

Ludzie, dlaczego to robicie! My także jesteśmy ludźmi, podobnie jak wy podlegamy cierpieniom. Nauczamy was, abyście odwrócili się od tych marności do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich się znajduje.

Pozwolił On w dawnych czasach, że każdy naród chodził własnymi drogami,

ale nie przestawał dawać o sobie świadectwa czyniąc dobrze. Zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i radością napełniał wasze serca.

Tymi słowami ledwie powstrzymali tłumy od złożenia im ofiary.

Tymczasem nadeszli Żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje.

Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe.

W tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów, po czym wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii,

Umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego.

Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.

Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii.

Nauczali w Perge, zeszli do Attalii,

a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali.

Kiedy przybyli i zebrali [miejscowy] Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

I dość długi czas spędzili wśród uczniów.