вы паказваеце сабою, што вы — пасланне Хрыстова, якое з’явілася плёнам служэння нашага і напісана не чарнілам, а Духам Бога Жывога, не на скрыжалях каменных, а на плоцевых скрыжалях сэрца.

Такую ўпэўненасць мы маем перад Богам праз Хрыста,

не таму, што мы здольны самі па сабе падумаць нешта, нібы́та самі ад сябе, але здольнасць наша ад Бога,

Які і зрабіў нас здольнымі быць служыцелямі Новага Запавету, не літары, а духу, бо літара забівае, а дух ажыўляе.

Калі ж служэнне смерці, літарамі высечанае на камянях, было такім слаўным, што сыны Ізраілевы не маглі глядзець на твар Маісея з-за славы твару яго мінучай,

то наколькі больш слаўным будзе служэнне духу?

Бо калі служэнне асуджэння слаўнае, то намнога больш напоўнена славаю служэнне апраўдання.

І вось, праслаўленае не з’яўляецца слаўным па гэтай прычыне, з-за славы, якая перавышае.

Бо калі мінучае ма́е славу, то тым большую славу ма́е тое, што застае́цца.

Маючы такую надзею, мы дзейнічаем з вялікай адвагай,

а не так, як Маісей, які накладаў покрыва на твар свой, каб сыны Ізраілевы не глядзелі на заканчэнне мінучага.

Але розум ў іх закамянеў: бо тое самае покрыва дагэтуль застаецца нязнятым пры чытанні Старога Запавету, паколькі яно здымаецца Хрыстом.

Дагэтуль, калі яны чытаюць Маісея, покрыва ляжыць на сэрцы іх;

але калі хто звяртаецца да Госпада, то покрыва здымаецца.

Гасподзь — гэта Дух, а дзе Дух Гасподні, там свабода.

Мы ж усе, з адкрытым тварам сузіраючы, як у люстэрку, славу Гасподнюю, перамяняемся ў той самы вобраз ад славы ў славу, паводле Гасподняга Духа.