dixeruntque ei: «Ecce tu senuisti, et filii tui non ambulant in viis tuis; nunc ergo constitue nobis regem, ut iudicet nos, sicut universae habent nationes».

Displicuitque sermo in oculis Samuelis, eo quod dixissent: «Da nobis regem, ut iudicet nos». Et oravit Samuel ad Dominum.

Dixit autem Dominus ad Samuel: «Audi vocem populi in omnibus, quae loquuntur tibi; non enim te abiecerunt, sed me abiecerunt, ne regnem super eos.

Iuxta omnia opera sua, quae fecerunt a die, qua eduxi eos de Aegypto, usque ad diem hanc, sicut dereliquerunt me et servierunt diis alienis, sic faciunt etiam tibi.

Nunc ergo audi vocem eorum; verumtamen contestare eos et praedic eis ius regis, qui regnaturus est super eos».

Dixit itaque Samuel omnia verba Domini ad populum, qui petierat a se regem,

et ait: «Hoc erit ius regis, qui imperaturus est vobis: Filios vestros tollet et ponet in curribus suis facietque sibi equites, et current ante quadrigas eius;

et constituet sibi tribunos et centuriones et aratores agrorum suorum et messores segetum et fabros armorum et curruum suorum.

Filias quoque vestras faciet sibi unguentarias et focarias et panificas.

Agros quoque vestros et vineas et oliveta optima tollet et dabit servis suis.

Sed et segetes vestras et vinearum reditus addecimabit, ut det eunuchis et famulis suis.

Servos etiam vestros et ancillas et boves vestros optimos et asinos auferet et ponet in opere suo.

Greges vestros addecimabit, vosque eritis ei servi.

Et clamabitis in die illa a facie regis vestri, quem elegistis vobis, et non exaudiet vos Dominus in die illa».

Noluit autem populus audire vocem Samuel, sed dixerunt: «Nequaquam: rex enim erit super nos,

et erimus nos quoque sicut omnes gentes; et iudicabit nos rex noster et egredietur ante nos et pugnabit bella nostra pro nobis».

Et audivit Samuel omnia verba populi et locutus est ea in auribus Domini.

Dixit autem Dominus ad Samuel: «Audi vocem eorum et constitue super eos regem». Et ait Samuel ad viros Israel: «Vadat unusquisque in civitatem suam».

Et erat vir de Beniamin nomine Cis filius Abiel filii Seror filii Be chorath filii Aphia, Beniaminita vir potens.

Et erat ei filius vocabulo Saul electus et bonus, et non erat vir de filiis Israel melior illo; ab umero et sursum eminebat super omnem populum.

Perierant autem asinae Cis patris Saul, et dixit Cis ad Saul filium suum: «Tolle tecum unum de pueris et consurgens vade et quaere asinas». Qui cum transissent per montem Ephraim

et per terram Salisa et non invenissent, transierunt etiam per terram Salim, et non erant, sed et per terram Iemini et minime reppererunt.

Cum autem venissent in terram Suph, dixit Saul ad puerum suum, qui erat cum eo: «Veni, et revertamur, ne forte dimiserit pater meus asinas et sollicitus sit pro nobis».

Qui ait ei: «Ecce est vir Dei in civitate hac, vir nobilis. Omne quod loquitur, absque ambiguitate venit. Nunc ergo eamus illuc, si forte indicet nobis de via nostra, propter quam venimus».

Dixitque Saul ad puerum suum: «Ecce ibimus; quid feremus ad virum? Panis defecit in sitarciis nostris, et sportulam non habemus, ut demus homini Dei. Quid habemus?».

Rursum puer respondit Sauli et ait: «Ecce inventa est in manu mea quarta pars sicli argenti; demus homini Dei, ut indicet nobis viam nostram». —

Olim in Israel sic loquebatur unusquisque vadens consulere Deum: «Venite, et eamus ad videntem»; qui enim propheta dicitur hodie, vocabatur olim videns. —

Et dixit Saul ad puerum suum: «Optimus sermo tuus; veni, eamus». Et ierunt in civitatem, in qua erat vir Dei.

Cumque ascenderent clivum civitatis, invenerunt puellas egredientes ad hauriendam aquam et dixerunt eis: «Num hic est videns?».

Quae respondentes dixerunt illis: «Hic est: ecce ante te, festina nunc; hodie enim venit in civitatem, quia sacrificium est hodie populo in excelso.

Ingredientes urbem statim invenietis eum, antequam ascendat excelsum ad vescendum; neque enim comesurus est populus, donec ille veniat, quia ipse benedicit hostiae, et deinceps comedunt, qui vocati sunt. Nunc ergo conscendite, quia statim reperietis eum».

Et ascenderunt in civitatem. Cumque illi intrarent in urbem, apparuit Samuel egrediens obviam eis, ut ascenderet in excelsum.

Dominus autem revelaverat Samuel, ante unam diem quam veniret Saul, dicens:

«Hac ipsa, quae nunc est hora, cras mittam ad te virum de terra Beniamin, et unges eum ducem super populum meum Israel, et salvabit populum meum de manu Philisthinorum, quia respexi populum meum; venit enim clamor eorum ad me».

Cumque aspexisset Samuel Saulem, Dominus ait ei: «Ecce vir, quem dixeram tibi; iste dominabitur populo meo».

Accessit autem Saul ad Samuelem in medio portae et ait: «Indica, oro, mihi: Ubi est domus videntis?».

Et respondit Samuel Sauli dicens: «Ego sum videns. Ascende ante me in excelsum, ut comedatis mecum hodie. Et dimittam te mane et omnia, quae sunt in corde tuo, indicabo tibi;

et de asinis, quas perdidisti nudiustertius, ne sollicitus sis, quia inventae sunt. Et cuius erunt optima quaeque Israel? Nonne tibi et omni domui patris tui?».

Respondens autem Saul ait: "Numquid non Beniaminita ego sum de minima tribu Israel, et cognatio mea novissima inter omnes familias de tribu Beniamin? Quare ergo locutus es mihi sermonem istum?».

Assumens itaque Samuel Saulem et puerum eius introduxit eos in triclinium et dedit eis locum in capite eorum, qui fuerant invitati: erant enim quasi triginta viri.

Dixitque Samuel coco: «Da partem, quam dedi tibi et praecepi, ut reponeres seorsum apud te».

Levavit autem cocus armum et caudam et posuit ante Saul. Dixitque Samuel: «Ecce quod remansit; pone ante te et comede, quia de industria servatum est tibi, quando populum vocavi». Et comedit Saul cum Samuel in die illa.

Et descenderunt de excelso in oppidum. Et straverunt pro Saul in solario, et dormivit.

Cumque mane surrexissent, et iam elucesceret, vocavit Samuel Saul in solario dicens: «Surge, ut dimittam te». Et surrexit Saul. Egressique sunt ambo, ipse videlicet et Samuel.

Cumque descenderent in extrema parte civitatis, Samuel dixit ad Saul: «Dic puero, ut antecedat nos — et ille antecessit C; tu autem subsiste paulisper, ut indicem tibi verbum Domini».