Et ascendebat vir ille de civitate sua singulis annis, ut adoraret et sacrificaret Domino exercituum in Silo. Erant autem ibi duo filii Heli, Ophni et Phinees, sacerdotes Domini.

Venit ergo dies, et immolavit Elcana dabatque Phenennae uxori suae et cunctis filiis eius et filiabus partes;

Annae autem dabat unam partem electam, quia Annam diligebat; Dominus autem concluserat vulvam eius.

Affligebat quoque eam aemula eius et vehementer angebat, ut conturbaret eam, quod conclusisset Dominus vulvam eius.

Sicque faciebat per singulos annos, cum, redeunte tempore, ascenderent templum Domini, et sic provocabat eam. Porro illa flebat et non capiebat cibum.

Dixit ergo ei Elcana vir suus: «Anna, cur fles et quare non comedis? Et quam ob rem affligitur cor tuum? Numquid non ego melior sum tibi quam decem filii?».

Surrexit autem Anna, postquam comederant et biberant in Silo, et Heli sacerdote sedente super sellam ante postes templi Domini.

Cum esset Anna amaro animo, oravit Dominum flens largiter

et votum vovit dicens: «Domine exercituum, si respiciens videris afflictionem famulae tuae et recordatus mei fueris nec oblitus ancillae tuae dederisque servae tuae sexum virilem, dabo eum Domino omnes dies vitae eius, et novacula non ascendet super caput eius».

Factum est ergo, cum illa multiplicaret preces coram Domino, ut Heli observaret os eius.

Porro Anna loquebatur in corde suo; tantumque labia illius movebantur, et vox penitus non audiebatur. Aestimavit igitur eam Heli temulentam

dixitque ei: «Usquequo ebria eris? Digere paulisper vinum, quo mades!».

Respondens Anna: «Nequaquam, inquit, domine mi; nam mulier infelix nimis ego sum: vinumque et omne, quod inebriare potest, non bibi, sed effudi animam meam in conspectu Domini.

Ne reputes ancillam tuam quasi unam de filiabus Belial, quia ex multitudine doloris et maeroris mei locuta sum usque in praesens».

Tunc Heli ait ei: «Vade in pace, et Deus Israel det tibi petitionem, quam rogasti eum».

Et illa dixit: «Utinam inveniat ancilla tua gratiam in oculis tuis». Et abiit mulier in viam suam et comedit; vultusque illius non fuerunt amplius sicut prius.

Et surrexerunt mane et adoraverunt coram Domino. Reversique sunt et venerunt in domum suam in Rama. Cognovit autem Elcana Annam uxorem suam, et recordatus est eius Dominus.

Et factum est post circulum dierum concepit Anna et peperit filium vocavitque nomen eius Samuel, eo quod a Domino postulasset eum.

Ascendit autem vir Elcana et omnis domus eius, ut immolaret Domino hostiam annuam et votum suum.

Et Anna non ascendit; dixit enim viro suo: «Non vadam, donec ablactetur infans, et ducam eum, et appareat ante conspectum Domini et maneat ibi iugiter».

Et ait ei Elcana vir suus: «Fac, quod bonum tibi videtur, et mane, donec ablactes eum; precorque, ut impleat Dominus verbum suum». Mansit ergo mulier et lactavit filium suum, donec amoveret eum a lacte.

Et adduxit eum secum, postquam ablactaverat, cum vitulo trium annorum et tribus modiis farinae et utre vini; et adduxit eum ad domum Domini in Silo. Puer autem erat adhuc infantulus.

Et immolaverunt vitulum et obtulerunt puerum Heli,

et ait Anna: «Obsecro, mi domine; vivit anima tua, domine, ego sum illa mulier, quae steti coram te hic orans Dominum.

Pro puero isto oravi, et dedit mihi Dominus petitionem meam, quam postulavi eum.

Idcirco et ego commodavi eum Domino; cunctis diebus, quibus vivet, postulatus erit pro Domino». Et adoraverunt ibi Dominum.

Puer autem Samuel ministrabat Domino coram Heli. Et sermo Domini erat pretiosus in diebus illis: non erat visio frequens.

Factum est ergo in die quadam, Heli iacebat in loco suo, et oculi eius caligaverant, nec poterat videre.

Lucerna Dei nondum exstincta erat, et Samuel dormiebat in templo Domini, ubi erat arca Dei.

Et vocavit Dominus Samuel, qui respondens ait: «Ecce ego».

Et cucurrit ad Heli et dixit: «Ecce ego; vocasti enim me». Qui dixit: «Non vocavi. Revertere; dormi!». Et abiit et dormivit.

Et Dominus rursum vocavit Samuel. Consurgensque Samuel abiit ad Heli et dixit: «Ecce ego, quia vocasti me». Qui respondit: «Non vocavi te, fili mi. Revertere et dormi!».

Porro Samuel necdum sciebat Dominum, neque revelatus fuerat ei sermo Domini.

Et Dominus rursum vocavit Samuel tertio, qui consurgens abiit ad Heli

et ait: «Ecce ego, quia vocasti me». Intellexit igitur Heli quia Dominus vocaret puerum, et ait ad Samuel: «Vade et dormi; et, si deinceps vocaverit te, dices: «Loquere, Domine, quia audit servus tuus"». Abiit ergo Samuel et dormivit in loco suo.

Et venit Dominus et stetit et vocavit, sicut vocaverat prius: «Samuel, Samuel». Et ait Samuel: «Loquere, quia audit servus tuus».

Et dixit Dominus ad Samuel: «Ecce ego facio verbum in Israel, quod quicumque audierit, tinnient ambae aures eius.

In die illo suscitabo adversum Heli omnia, quae locutus sum super domum eius: incipiam et complebo.

Praedixi enim ei quod iudicaturus essem domum eius in aeternum propter iniquitatem, eo quod noverat filios suos contemnere Deum et non corripuit eos.

Idcirco iuravi domui Heli quod non expietur iniquitas domus eius victimis et muneribus usque in aeternum».

Dormivit autem Samuel usque mane aperuitque ostia domus Domini. Et Samuel timebat indicare visionem Heli.

Vocavit ergo Heli Samuelem et dixit: «Samuel, fili mi». Qui respondens ait: «Praesto sum».

Et interrogavit eum: «Quis est sermo, quem locutus est ad te? Oro te, ne celaveris me. Haec faciat tibi Deus et haec addat, si absconderis a me sermonem ex omnibus verbis, quae dicta sunt tibi».

Indicavit itaque ei Samuel universos sermones et non abscondit ab eo. Et ille respondit: «Dominus est! Quod bonum est in oculis suis, faciat».

Crevit autem Samuel, et Dominus erat cum eo, et non cecidit ex omnibus verbis eius in terram.

Et cognovit universus Israel a Dan usque Bersabee quod constitutus esset Samuel propheta Domini.

Et addidit Dominus ut appareret in Silo, quoniam revelatus fuerat Dominus Samueli in Silo iuxta verbum Domini. Et evenit sermo Samuelis universo Israeli.