Et ascendebat vir ille de civitate sua singulis annis, ut adoraret et sacrificaret Domino exercituum in Silo. Erant autem ibi duo filii Heli, Ophni et Phinees, sacerdotes Domini.

Venit ergo dies, et immolavit Elcana dabatque Phenennae uxori suae et cunctis filiis eius et filiabus partes;

Annae autem dabat unam partem electam, quia Annam diligebat; Dominus autem concluserat vulvam eius.

Affligebat quoque eam aemula eius et vehementer angebat, ut conturbaret eam, quod conclusisset Dominus vulvam eius.

Sicque faciebat per singulos annos, cum, redeunte tempore, ascenderent templum Domini, et sic provocabat eam. Porro illa flebat et non capiebat cibum.

Dixit ergo ei Elcana vir suus: «Anna, cur fles et quare non comedis? Et quam ob rem affligitur cor tuum? Numquid non ego melior sum tibi quam decem filii?».

Surrexit autem Anna, postquam comederant et biberant in Silo, et Heli sacerdote sedente super sellam ante postes templi Domini.

Cum esset Anna amaro animo, oravit Dominum flens largiter

et votum vovit dicens: «Domine exercituum, si respiciens videris afflictionem famulae tuae et recordatus mei fueris nec oblitus ancillae tuae dederisque servae tuae sexum virilem, dabo eum Domino omnes dies vitae eius, et novacula non ascendet super caput eius».

Factum est ergo, cum illa multiplicaret preces coram Domino, ut Heli observaret os eius.

Porro Anna loquebatur in corde suo; tantumque labia illius movebantur, et vox penitus non audiebatur. Aestimavit igitur eam Heli temulentam

dixitque ei: «Usquequo ebria eris? Digere paulisper vinum, quo mades!».

Respondens Anna: «Nequaquam, inquit, domine mi; nam mulier infelix nimis ego sum: vinumque et omne, quod inebriare potest, non bibi, sed effudi animam meam in conspectu Domini.

Ne reputes ancillam tuam quasi unam de filiabus Belial, quia ex multitudine doloris et maeroris mei locuta sum usque in praesens».

Tunc Heli ait ei: «Vade in pace, et Deus Israel det tibi petitionem, quam rogasti eum».

Et illa dixit: «Utinam inveniat ancilla tua gratiam in oculis tuis». Et abiit mulier in viam suam et comedit; vultusque illius non fuerunt amplius sicut prius.

Et surrexerunt mane et adoraverunt coram Domino. Reversique sunt et venerunt in domum suam in Rama. Cognovit autem Elcana Annam uxorem suam, et recordatus est eius Dominus.

Et factum est post circulum dierum concepit Anna et peperit filium vocavitque nomen eius Samuel, eo quod a Domino postulasset eum.

Ascendit autem vir Elcana et omnis domus eius, ut immolaret Domino hostiam annuam et votum suum.

Et Anna non ascendit; dixit enim viro suo: «Non vadam, donec ablactetur infans, et ducam eum, et appareat ante conspectum Domini et maneat ibi iugiter».

Et ait ei Elcana vir suus: «Fac, quod bonum tibi videtur, et mane, donec ablactes eum; precorque, ut impleat Dominus verbum suum». Mansit ergo mulier et lactavit filium suum, donec amoveret eum a lacte.

Et adduxit eum secum, postquam ablactaverat, cum vitulo trium annorum et tribus modiis farinae et utre vini; et adduxit eum ad domum Domini in Silo. Puer autem erat adhuc infantulus.

Et immolaverunt vitulum et obtulerunt puerum Heli,

et ait Anna: «Obsecro, mi domine; vivit anima tua, domine, ego sum illa mulier, quae steti coram te hic orans Dominum.

Pro puero isto oravi, et dedit mihi Dominus petitionem meam, quam postulavi eum.

Idcirco et ego commodavi eum Domino; cunctis diebus, quibus vivet, postulatus erit pro Domino». Et adoraverunt ibi Dominum.

Et oravit Anna et ait: «Exsultavit cor meum in Do mino, exaltatum est cornu meum in Deo meo; dilatatum est os meum super inimicos meos, quoniam laetata sum in salutari tuo.

Non est sanctus ut est Dominus; neque enim est alius extra te, et non est fortis sicut Deus noster.

Nolite multiplicare loqui sublimia gloriantes. Recedant superba de ore vestro, quia Deus scientiarum Dominus est, et ab eo ponderantur actiones.

Arcus fortium confractus est, et infirmi accincti sunt robore.

Saturati prius pro pane se locaverunt, et famelici non eguerunt amplius. Sterilis peperit plurimos, et, quae multos habebat filios, emarcuit.

Dominus mortificat et vivificat, deducit ad infernum et reducit.

Dominus pauperem facit et ditat, humiliat et sublevat;

suscitat de pulvere egenum et de stercore elevat pauperem, ut sedeat cum principibus et solium gloriae teneat. Domini enim sunt cardines terrae, et posuit super eos orbem.

Pedes sanctorum suorum servabit, et impii in tenebris conticescent, quia non in fortitudine sua roborabitur vir.

Dominus conteret adversarios suos; super ipsos in caelis tonabit. Dominus iudicabit fines terrae et dabit imperium regi suo et sublimabit cornu christi sui».

Et abiit Elcana in Rama in domum suam. Puer autem erat minister in conspectu Domini ante faciem Heli sacerdotis.

Porro filii Heli filii Belial nescientes Dominum

neque officium sacerdotum ad populum, sed, quicumque immolasset victimam, veniebat puer sacerdotis, dum coquerentur carnes, et habebat fuscinulam tridentem in manu sua

et mittebat eam in lebetem vel in caldariam aut in ollam sive in cacabum et omne, quod levabat fuscinula, tollebat sacerdos sibi. Sic faciebant universo Israeli venienti in Silo.

Etiam, antequam adolerent adipem, veniebat puer sacerdotis et dicebat immolanti: «Da mihi carnem, ut coquam sacerdoti; non enim accipiet a te carnem coctam sed crudam».

Dicebatque illi immolans: «Incendatur primum iuxta morem hodie adeps, et tolle tibi, quantumcumque desiderat anima tua». Qui respondens aiebat ei: «Nequaquam; nunc enim dabis, alioquin tollam vi».

Erat ergo peccatum puerorum grande nimis coram Domino, quia detrahebant sacrificio Domini.

Samuel autem ministrabat ante faciem Domini, puer accinctus ephod lineo.

Et tunicam parvam faciebat ei mater sua, quam afferebat ei singulis annis ascendens cum viro suo, ut immolaret hostiam annuam.

Et benedicebat Heli Elcanae et uxori eius dicebatque: «Reddat tibi Dominus semen de muliere hac pro petitione, quae postulata est pro Domino». Et abierunt in locum suum.

Visitavit ergo Dominus Annam, et concepit et peperit tres filios et duas filias. Et crevit puer Samuel apud Dominum.

Heli autem erat senex valde et audivit omnia, quae faciebant filii sui universo Israeli et quomodo dormiebant cum mulieribus, quae ministrabant ad ostium tabernaculi,

et dixit eis: «Quare facitis res huiuscemodi, quas ego audio, res pessimas, ab omni populo?

Nolite, filii mei; non enim est bona fama, quam ego audio, ut transgredi faciatis populum Domini.

Si peccaverit vir in virum, arbiter ei potest esse Deus; si autem in Dominum peccaverit vir, quis intercedet pro eo?». Et non audierunt vocem patris sui, quia voluit Dominus occidere eos.

Puer autem Samuel proficiebat atque crescebat et placebat tam Domino quam hominibus.

Venit autem vir Dei ad Heli et ait ad eum: «Haec dicit Dominus: Numquid non aperte revelatus sum domui patris tui, cum esset in Aegypto in domo pharaonis?

Et elegi eum ex omnibus tribubus Israel mihi in sacerdotem, ut ascenderet ad altare meum et adoleret mihi incensum et portaret ephod coram me; et dedi domui patris tui omnia de sacrificiis filiorum Israel.

Quare calce abicitis victimam meam et munera mea, quae praecepi, ut offerrentur in templo, et magis honorasti filios tuos quam me, ut impinguaremini primitiis omnis sacrificii Israel populi mei?

Propterea ait Dominus, Deus Israel: Loquens locutus sum, ut domus tua et domus patris tui ministraret in conspectu meo usque in sempiternum. Nunc autem, dicit Dominus, absit hoc a me. Sed quicumque glorificaverit me, glorificabo eum; qui autem contemnunt me, erunt ignobiles.

Ecce dies veniunt, et praecidam brachium tuum et brachium domus patris tui, ut non sit senex in domo tua.

Et videbis aemulum tuum in templo in universis prosperis Israel; et non erit senex in domo tua omnibus diebus.

Verumtamen non auferam penitus virum ex te ab altari meo; sed ut deficiant oculi tui, et tabescat anima tua, et pars magna domus tuae morietur, cum ad virilem aetatem venerit.

Hoc autem erit tibi signum, quod venturum est duobus filiis tuis Ophni et Phinees: in die uno morientur ambo.

Et suscitabo mihi sacerdotem fidelem, qui iuxta cor meum et animam meam faciat; et aedificabo ei domum fidelem, et ambulabit coram christo meo cunctis diebus.

Futurum est autem ut quicumque remanserit in domo tua, veniat, ut procidat ante illum pro nummo argenteo et torta panis dicatque: "Dimitte me, obsecro, ad unam partem sacerdotalem, ut comedam buccellam panis"».

Puer autem Samuel ministrabat Domino coram Heli. Et sermo Domini erat pretiosus in diebus illis: non erat visio frequens.

Factum est ergo in die quadam, Heli iacebat in loco suo, et oculi eius caligaverant, nec poterat videre.

Lucerna Dei nondum exstincta erat, et Samuel dormiebat in templo Domini, ubi erat arca Dei.

Et vocavit Dominus Samuel, qui respondens ait: «Ecce ego».

Et cucurrit ad Heli et dixit: «Ecce ego; vocasti enim me». Qui dixit: «Non vocavi. Revertere; dormi!». Et abiit et dormivit.

Et Dominus rursum vocavit Samuel. Consurgensque Samuel abiit ad Heli et dixit: «Ecce ego, quia vocasti me». Qui respondit: «Non vocavi te, fili mi. Revertere et dormi!».

Porro Samuel necdum sciebat Dominum, neque revelatus fuerat ei sermo Domini.

Et Dominus rursum vocavit Samuel tertio, qui consurgens abiit ad Heli

et ait: «Ecce ego, quia vocasti me». Intellexit igitur Heli quia Dominus vocaret puerum, et ait ad Samuel: «Vade et dormi; et, si deinceps vocaverit te, dices: «Loquere, Domine, quia audit servus tuus"». Abiit ergo Samuel et dormivit in loco suo.

Et venit Dominus et stetit et vocavit, sicut vocaverat prius: «Samuel, Samuel». Et ait Samuel: «Loquere, quia audit servus tuus».

Et dixit Dominus ad Samuel: «Ecce ego facio verbum in Israel, quod quicumque audierit, tinnient ambae aures eius.

In die illo suscitabo adversum Heli omnia, quae locutus sum super domum eius: incipiam et complebo.

Praedixi enim ei quod iudicaturus essem domum eius in aeternum propter iniquitatem, eo quod noverat filios suos contemnere Deum et non corripuit eos.

Idcirco iuravi domui Heli quod non expietur iniquitas domus eius victimis et muneribus usque in aeternum».

Dormivit autem Samuel usque mane aperuitque ostia domus Domini. Et Samuel timebat indicare visionem Heli.

Vocavit ergo Heli Samuelem et dixit: «Samuel, fili mi». Qui respondens ait: «Praesto sum».

Et interrogavit eum: «Quis est sermo, quem locutus est ad te? Oro te, ne celaveris me. Haec faciat tibi Deus et haec addat, si absconderis a me sermonem ex omnibus verbis, quae dicta sunt tibi».

Indicavit itaque ei Samuel universos sermones et non abscondit ab eo. Et ille respondit: «Dominus est! Quod bonum est in oculis suis, faciat».

Crevit autem Samuel, et Dominus erat cum eo, et non cecidit ex omnibus verbis eius in terram.

Et cognovit universus Israel a Dan usque Bersabee quod constitutus esset Samuel propheta Domini.

Et addidit Dominus ut appareret in Silo, quoniam revelatus fuerat Dominus Samueli in Silo iuxta verbum Domini. Et evenit sermo Samuelis universo Israeli.

Et factum est in diebus illis, convenerunt Philisthim in pu gnam; et egressus est Israel obviam Philisthim in proelium et castrametatus est iuxta Abenezer. Porro Philisthim venerunt in Aphec

et instruxerunt aciem contra Israel. Crescente autem certamine, terga vertit Israel Philisthaeis; et caesi sunt in illo certamine passim per agros quasi quattuor milia virorum.

Et reversus est populus ad castra, dixeruntque maiores natu de Israel: «Quare percussit nos Dominus hodie coram Philisthim? Afferamus ad nos de Silo arcam foederis Domini, et veniat in medium nostri, ut salvet nos de manu inimicorum nostrorum».

Misit ergo populus in Silo, et tulerunt inde arcam foederis Domini exercituum sedentis super cherubim; erantque duo filii Heli cum arca foederis Dei, Ophni et Phinees.

Cumque venisset arca foederis Domini in castra, vociferatus est omnis Israel clamore grandi, et personuit terra.

Et audierunt Philisthim vocem clamoris dixeruntque: «Quaenam est haec vox clamoris magni in castris Hebraeorum?». Et cognoverunt quod arca Domini venisset in castra.

Timueruntque Philisthim dicentes: «Venit Deus in castra!». Et ingemuerunt dicentes:

«Vae nobis! Non enim fuit tanta exsultatio heri et nudiustertius. Vae nobis! Quis nos servabit de manu deorum sublimium istorum? Hi sunt dii, qui percusserunt Aegyptum omni plaga in deserto.

Confortamini et estote viri, Philisthim, ne serviatis Hebraeis, sicut illi servierunt vobis. Estote viri et bellate!».

Pugnaverunt ergo Philisthim, et caesus est Israel, et fugit unusquisque in tabernaculum suum; et facta est plaga magna nimis, et ceciderunt de Israel triginta milia peditum.

Et arca Dei capta est; duoque filii Heli mortui sunt, Ophni et Phinees.

Currens autem vir de Beniamin ex acie venit in Silo in die illo scissa veste et conspersus pulvere caput.

Cumque ille venisset, Heli sedebat super sellam iuxta portam aspectans viam; erat enim cor eius pavens pro arca Dei. Vir autem ille, postquam ingressus est, nuntiavit urbi; et ululavit omnis civitas.

Et audivit Heli sonitum clamoris dixitque: «Quis est hic sonitus tumultus huius?». At ille festinavit et venit et nuntiavit Heli.

Heli autem erat nonaginta et octo annorum, et oculi eius caligaverant, et videre non poterat.

Et dixit ad Heli: «Ego sum qui veni de proelio et ego qui de acie fugi hodie». Cui ille ait: «Quid actum est, fili mi?».

Respondens autem, qui nuntiabat: «Fugit, inquit, Israel coram Philisthim, et ruina magna facta est in populo; insuper et duo filii tui mortui sunt, Ophni et Phinees, et arca Dei capta est».

Cumque ille nominasset arcam Dei, cecidit de sella retrorsum iuxta ostium et, fractis cervicibus, mortuus est; senex enim erat vir et gravis. Et ipse iudicavit Israel quadraginta annis.

Nurus autem eius, uxor Phinees, praegnans erat vicinaque partui. Et, audito nuntio quod capta esset arca Dei et mortuus socer suus et vir suus, incurvavit se et peperit; irruerant enim in eam dolores subiti.

In ipso autem momento mortis eius dixerunt ei, quae stabant circa eam: «Ne timeas, quia filium peperisti». Quae non respondit eis neque animadvertit.

Et vocavit puerum Ichabod dicens: «Translata est gloria de Israel!», quia capta est arca Dei et pro socero suo et pro viro suo.

Et ait: «Translata est gloria ab Israel, eo quod capta est arca Dei!».

Philisthim autem tulerunt arcam Dei et asportaverunt eam a Abenezer in Azotum.

Tulerunt Philisthim arcam Dei et intulerunt eam in templum Dagon et statuerunt eam iuxta Dagon.

Cumque surrexissent Azotii altera die, ecce Dagon iacebat pronus in terram ante arcam Domini; et tulerunt Dagon et restituerunt eum in loco suo.

Rursumque mane die altera consurgentes invenerunt Dagon iacentem super faciem suam in terram coram arca Domini; caput autem Dagon et duae palmae manuum eius abscisae erant super limen:

porro Dagon truncus solus remanserat in loco suo. Propter hanc causam non calcant sacerdotes Dagon et omnes, qui ingrediuntur templum eius, super limen Dagon in Azoto usque in hodiernum diem.

Aggravata est autem manus Domini super Azotios, et demolitus est eos et percussit eos tumoribus, Azotum et fines eius.

Videntes autem viri Azotii huiuscemodi plagam dixerunt: «Non maneat arca Dei Israel apud nos, quoniam dura est manus eius super nos et super Dagon deum nostrum».

Et mittentes congregaverunt omnes principes Philisthinorum ad se et dixerunt: «Quid faciemus de arca Dei Israel?». Responderuntque: «In Geth circumducatur arca Dei Israel». Et circumduxerunt arcam Dei Israel.

Postquam autem circumduxerunt eam, facta est manus Domini super civitatem, pavor magnus nimis; et percussit viros urbis a parvo usque ad maiorem, et eruperunt eis tumores.

Miserunt ergo arcam Dei in Accaron. Cumque venisset arca Dei in Accaron, exclamaverunt Accaronitae dicentes: «Adduxerunt ad nos arcam Dei Israel, ut interficiat nos et populum nostrum!».

Miserunt itaque et congregaverunt omnes principes Philisthinorum et dixerunt: «Dimittite arcam Dei Israel, et revertatur in locum suum et non interficiat nos cum populo nostro».

Fiebat enim pavor mortis in tota civitate, et gravissima valde manus Dei. Viri quoque, qui mortui non fuerant, percutiebantur tumoribus, et ascendebat ululatus civitatis in caelum.

Fuit ergo arca Domini in regio ne Philisthinorum septem mensi bus;

et vocaverunt Philisthim sacerdotes et divinos dicentes: «Quid faciemus de arca Domini? Indicate nobis quomodo remittemus eam in locum suum». Qui dixerunt:

«Si remittitis arcam Dei Israel, nolite dimittere eam vacuam, sed, quod debetis, reddite ei pro peccato, et tunc curabimini; scietis quare non recedat manus eius a vobis».

Qui dixerunt: «Quid est quod pro delicto reddere debeamus ei?». Responderuntque illi:

«Iuxta numerum principum Philisthinorum quinque tumores aureos facietis et quinque mures aureos, quia plaga una fuit omnibus vobis et principibus vestris. Facietisque similitudines tumorum vestrorum et similitudines murium, qui demoliti sunt terram, et dabitis Deo Israel gloriam, si forte relevet manum suam a vobis et a diis vestris et a terra vestra.

Quare gravatis corda vestra, sicut aggravavit Aegyptus et pharao cor suum? Nonne, postquam percussit eos, tunc dimiserunt eos, et abierunt?

Nunc ergo arripite et facite plaustrum novum unum et duas vaccas fetas, quibus non est impositum iugum, iungite in plaustro; et recludite vitulos earum domi.

Tolletisque arcam Domini et ponetis in plaustro; et similitudines aureas, quas exsolvistis ei pro delicto, ponetis in capsella ad latus eius et dimittite eam, ut vadat,

et aspicietis. Et siquidem per viam finium suorum ascenderit contra Bethsames, ipse fecit nobis hoc malum grande; sin autem minime, sciemus quia nequaquam manus eius tetigit nos, sed casu accidit».

Fecerunt ergo illi hoc modo et tollentes duas vaccas, quae lactabant vitulos, iunxerunt ad plaustrum vitulosque earum concluserunt domi;

et posuerunt arcam Dei super plaustrum et capsellam, quae habebat mures aureos et similitudines tumorum.

Ibant autem in directum vaccae per viam, quae ducit Bethsames, et itinere uno gradiebantur pergentes et mugientes et non declinabant neque ad dextram neque ad sinistram. Sed et principes Philisthim sequebantur usque ad terminos Bethsames.

Porro Bethsamitae metebant triticum in valle; et elevantes oculos viderunt arcam et gavisi sunt, cum vidissent.

Et plaustrum venit in agrum Iosue Bethsamitae et stetit ibi. Erat autem ibi lapis magnus; et conciderunt ligna plaustri vaccasque imposuerunt super ea holocaustum Domino.

Levitae autem deposuerunt arcam Dei et capsellam, quae erat iuxta eam, in qua erant similitudines aureae; et posuerunt super lapidem grandem. Viri autem Bethsamitae obtulerunt holocausta et immolaverunt victimas in die illa Domino.

Et quinque principes Philisthinorum viderunt et reversi sunt in Accaron in die illa.

Hi sunt autem tumores aurei, quos reddiderunt Philisthim pro delicto Domino: Azotus unum, Gaza unum, Ascalon unum, Geth unum, Accaron unum;

et mures aureos secundum numerum urbium Philisthim quinque principum, ab urbe murata usque ad villam, quae erat absque muro; et lapis ille magnus, super quem posuerunt arcam Domini, testis est usque in hunc diem in agro Iosue Bethsamitis.

Filii autem Iechoniae non sunt gavisi super viros Bethsamites quia viderant arcam Domini; et percussit Dominus de populo septuaginta viros. Luxitque populus eo quod Dominus percussisset plebem plaga magna;

et dixerunt viri Bethsamitae: «Quis poterit stare in conspectu Domini, Dei sancti huius? Et ad quem ascendet a nobis?».

Miseruntque nuntios ad habitatores Cariathiarim dicentes: «Reduxerunt Philisthim arcam Domini. Descendite et ducite eam sursum ad vos».

Venerunt ergo viri Cariathiarim et duxerunt arcam Domini sursum et intulerunt eam in domum Abinadab in colle; Eleazarum autem filium eius sanctificaverunt, ut custodiret arcam Domini.

Et factum est, ex qua die mansit arca Domini in Cariathiarim, multiplicati sunt dies; erat quippe iam annus vicesimus, et ingemuit omnis domus Israel post Dominum.

Ait autem Samuel ad universam domum Israel dicens: «Si in toto corde vestro revertimini ad Dominum, auferte deos alienos de medio vestri et Astharoth et praeparate corda vestra Domino et servite ei soli, et eruet vos de manu Philisthim».

Abstulerunt ergo filii Israel Baalim et Astharoth et servierunt Domino soli.

Dixit autem Samuel: «Congregate universum Israel in Maspha, ut orem pro vobis Dominum».

Et convenerunt in Maspha hauseruntque aquam et effuderunt in conspectu Domini et ieiunaverunt in die illa et dixerunt ibi: «Peccavimus Domino». Iudicavitque Samuel filios Israel in Maspha.

Et audierunt Philisthim quod congregati essent filii Israel in Maspha, et ascenderunt principes Philisthinorum ad Israel. Quod cum audissent filii Israel, timuerunt a facie Philisthinorum

dixeruntque ad Samuel: «Ne cesses pro nobis clamare ad Dominum Deum nostrum, ut salvet nos de manu Philisthinorum».

Tulit ergo Samuel agnum lactantem unum et obtulit illum holocaustum integrum Domino; et clamavit Samuel ad Dominum pro Israel, et exaudivit eum Dominus.

Factum est autem cum Samuel offerret holocaustum, Philisthim iniere proelium contra Israel. Intonuit autem Dominus fragore magno in die illa super Philisthim et exterruit eos, et caesi sunt a facie Israel.

Egressique viri Israel de Maspha persecuti sunt Philisthaeos et percusserunt eos usque ad locum, qui erat subter Bethchar.

Tulit autem Samuel lapidem unum et posuit eum inter Maspha et inter Sen et vocavit nomen loci illius Abenezer (id est Lapis adiutorii) dixitque: «Hucusque auxiliatus est nobis Dominus».

Et humiliati sunt Philisthim nec apposuerunt ultra ut venirent in terminos Israel. Facta est itaque manus Domini super Philisthaeos cunctis diebus Samuel.

Et redditae sunt urbes, quas tulerant Philisthim ab Israel, Israeli ab Accaron usque Geth; et terminos earum liberavit Israel de manu Philisthinorum. Eratque pax inter Israel et Amorraeum.

Iudicabat quoque Samuel Israel cunctis diebus vitae suae

et ibat per singulos annos circumiens Bethel et Galgala et Maspha et iudicabat Israelem in supradictis locis. Revertebaturque in Rama; ibi enim erat domus eius, et ibi iudicabat Israelem. Aedificavit etiam ibi altare Domino.

Factum est autem cum senuis set, Samuel posuit filios suos iu dices Israel.

Fuitque nomen filii eius primogeniti Ioel et nomen secundi Abia; iudicabant in Bersabee.

Et non ambulaverunt filii illius in viis eius, sed declinaverunt post avaritiam acceperuntque munera et perverterunt iudicium.

Congregati ergo universi maiores natu Israel venerunt ad Samuel in Rama

dixeruntque ei: «Ecce tu senuisti, et filii tui non ambulant in viis tuis; nunc ergo constitue nobis regem, ut iudicet nos, sicut universae habent nationes».

Displicuitque sermo in oculis Samuelis, eo quod dixissent: «Da nobis regem, ut iudicet nos». Et oravit Samuel ad Dominum.

Dixit autem Dominus ad Samuel: «Audi vocem populi in omnibus, quae loquuntur tibi; non enim te abiecerunt, sed me abiecerunt, ne regnem super eos.

Iuxta omnia opera sua, quae fecerunt a die, qua eduxi eos de Aegypto, usque ad diem hanc, sicut dereliquerunt me et servierunt diis alienis, sic faciunt etiam tibi.

Nunc ergo audi vocem eorum; verumtamen contestare eos et praedic eis ius regis, qui regnaturus est super eos».

Dixit itaque Samuel omnia verba Domini ad populum, qui petierat a se regem,

et ait: «Hoc erit ius regis, qui imperaturus est vobis: Filios vestros tollet et ponet in curribus suis facietque sibi equites, et current ante quadrigas eius;

et constituet sibi tribunos et centuriones et aratores agrorum suorum et messores segetum et fabros armorum et curruum suorum.

Filias quoque vestras faciet sibi unguentarias et focarias et panificas.

Agros quoque vestros et vineas et oliveta optima tollet et dabit servis suis.

Sed et segetes vestras et vinearum reditus addecimabit, ut det eunuchis et famulis suis.

Servos etiam vestros et ancillas et boves vestros optimos et asinos auferet et ponet in opere suo.

Greges vestros addecimabit, vosque eritis ei servi.

Et clamabitis in die illa a facie regis vestri, quem elegistis vobis, et non exaudiet vos Dominus in die illa».

Noluit autem populus audire vocem Samuel, sed dixerunt: «Nequaquam: rex enim erit super nos,

et erimus nos quoque sicut omnes gentes; et iudicabit nos rex noster et egredietur ante nos et pugnabit bella nostra pro nobis».

Et audivit Samuel omnia verba populi et locutus est ea in auribus Domini.

Dixit autem Dominus ad Samuel: «Audi vocem eorum et constitue super eos regem». Et ait Samuel ad viros Israel: «Vadat unusquisque in civitatem suam».

Et erat vir de Beniamin nomine Cis filius Abiel filii Seror filii Be chorath filii Aphia, Beniaminita vir potens.

Et erat ei filius vocabulo Saul electus et bonus, et non erat vir de filiis Israel melior illo; ab umero et sursum eminebat super omnem populum.

Perierant autem asinae Cis patris Saul, et dixit Cis ad Saul filium suum: «Tolle tecum unum de pueris et consurgens vade et quaere asinas». Qui cum transissent per montem Ephraim

et per terram Salisa et non invenissent, transierunt etiam per terram Salim, et non erant, sed et per terram Iemini et minime reppererunt.

Cum autem venissent in terram Suph, dixit Saul ad puerum suum, qui erat cum eo: «Veni, et revertamur, ne forte dimiserit pater meus asinas et sollicitus sit pro nobis».

Qui ait ei: «Ecce est vir Dei in civitate hac, vir nobilis. Omne quod loquitur, absque ambiguitate venit. Nunc ergo eamus illuc, si forte indicet nobis de via nostra, propter quam venimus».

Dixitque Saul ad puerum suum: «Ecce ibimus; quid feremus ad virum? Panis defecit in sitarciis nostris, et sportulam non habemus, ut demus homini Dei. Quid habemus?».

Rursum puer respondit Sauli et ait: «Ecce inventa est in manu mea quarta pars sicli argenti; demus homini Dei, ut indicet nobis viam nostram». —

Olim in Israel sic loquebatur unusquisque vadens consulere Deum: «Venite, et eamus ad videntem»; qui enim propheta dicitur hodie, vocabatur olim videns. —

Et dixit Saul ad puerum suum: «Optimus sermo tuus; veni, eamus». Et ierunt in civitatem, in qua erat vir Dei.

Cumque ascenderent clivum civitatis, invenerunt puellas egredientes ad hauriendam aquam et dixerunt eis: «Num hic est videns?».

Quae respondentes dixerunt illis: «Hic est: ecce ante te, festina nunc; hodie enim venit in civitatem, quia sacrificium est hodie populo in excelso.

Ingredientes urbem statim invenietis eum, antequam ascendat excelsum ad vescendum; neque enim comesurus est populus, donec ille veniat, quia ipse benedicit hostiae, et deinceps comedunt, qui vocati sunt. Nunc ergo conscendite, quia statim reperietis eum».

Et ascenderunt in civitatem. Cumque illi intrarent in urbem, apparuit Samuel egrediens obviam eis, ut ascenderet in excelsum.

Dominus autem revelaverat Samuel, ante unam diem quam veniret Saul, dicens:

«Hac ipsa, quae nunc est hora, cras mittam ad te virum de terra Beniamin, et unges eum ducem super populum meum Israel, et salvabit populum meum de manu Philisthinorum, quia respexi populum meum; venit enim clamor eorum ad me».

Cumque aspexisset Samuel Saulem, Dominus ait ei: «Ecce vir, quem dixeram tibi; iste dominabitur populo meo».

Accessit autem Saul ad Samuelem in medio portae et ait: «Indica, oro, mihi: Ubi est domus videntis?».

Et respondit Samuel Sauli dicens: «Ego sum videns. Ascende ante me in excelsum, ut comedatis mecum hodie. Et dimittam te mane et omnia, quae sunt in corde tuo, indicabo tibi;

et de asinis, quas perdidisti nudiustertius, ne sollicitus sis, quia inventae sunt. Et cuius erunt optima quaeque Israel? Nonne tibi et omni domui patris tui?».

Respondens autem Saul ait: "Numquid non Beniaminita ego sum de minima tribu Israel, et cognatio mea novissima inter omnes familias de tribu Beniamin? Quare ergo locutus es mihi sermonem istum?».

Assumens itaque Samuel Saulem et puerum eius introduxit eos in triclinium et dedit eis locum in capite eorum, qui fuerant invitati: erant enim quasi triginta viri.

Dixitque Samuel coco: «Da partem, quam dedi tibi et praecepi, ut reponeres seorsum apud te».

Levavit autem cocus armum et caudam et posuit ante Saul. Dixitque Samuel: «Ecce quod remansit; pone ante te et comede, quia de industria servatum est tibi, quando populum vocavi». Et comedit Saul cum Samuel in die illa.

Et descenderunt de excelso in oppidum. Et straverunt pro Saul in solario, et dormivit.

Cumque mane surrexissent, et iam elucesceret, vocavit Samuel Saul in solario dicens: «Surge, ut dimittam te». Et surrexit Saul. Egressique sunt ambo, ipse videlicet et Samuel.

Cumque descenderent in extrema parte civitatis, Samuel dixit ad Saul: «Dic puero, ut antecedat nos — et ille antecessit C; tu autem subsiste paulisper, ut indicem tibi verbum Domini».

Tulit autem Samuel lenticulam olei et effudit super caput eius et deosculatus eum ait: «Ecce unxit te Dominus in principem super populum suum, super Israel. Et tu dominaberis populo Domini et tu liberabis eum de manu inimicorum eius, qui in circuitu eius sunt. Et hoc tibi signum quia unxit te Deus in principem super hereditatem suam:

cum abieris hodie a me, invenies duos viros iuxta sepulcrum Rachel in finibus Beniamin, dicentque tibi: "Inventae sunt asinae, ad quas ieras perquirendas; et intermissis pater tuus asinis sollicitus est pro vobis et dicit: Quid faciam de filio meo?".

Cumque abieris inde et ultra transieris et veneris ad quercum Thabor, invenient te ibi tres viri ascendentes ad Deum in Bethel: unus portans tres haedos et alius tres tortas panis et alius portans utrem vini.

Cumque te salutaverint, dabunt tibi duos panes, et accipies de manu eorum.

Post haec venies in Gabaa Dei, ubi est statio Philisthinorum; et, cum ingressus fueris ibi urbem, obviam habebis gregem prophetarum descendentium de excelso et ante eos psalterium et tympanum et tibiam et citharam ipsosque prophetantes.

Et insiliet in te spiritus Domini, et prophetabis cum eis et mutaberis in virum alium.

Quando ergo evenerint signa haec omnia tibi, fac, quaecumque invenerit manus tua, quia Dominus tecum est.

Et descendes ante me in Galgala. Ego quippe descendam ad te, ut offeram oblationem et immolem victimas pacificas. Septem diebus exspectabis, donec veniam ad te et ostendam tibi, quae facias».

Itaque, cum avertisset umerum suum, ut abiret a Samuele, immutavit ei Deus cor aliud, et venerunt omnia signa haec in die illa.

Veneruntque inde in Gabaa, et ecce grex prophetarum obvius ei; et insiluit super eum spiritus Dei, et prophetavit in medio eorum.

Videntes autem omnes, qui noverant eum heri et nudiustertius, quod esset cum prophetis et prophetaret, dixerunt ad invicem: «Quaenam res accidit filio Cis? Num et Saul inter prophetas?».

Responditque vir loci illius dicens: «Et quis pater eorum?». Propterea versum est in proverbium: «Num et Saul inter prophetas?».

Cessavit autem prophetare et venit in Gabaa;

dixitque patruus Saul ad eum et ad puerum eius: «Quo abistis?». Qui respondit: «Quaerere asinas; quas cum non repperissemus, venimus ad Samuelem".

Et dixit ei patruus suus: "Indica mihi quid dixerit tibi Samuel".

Et ait Saul ad patruum suum: «Indicavit nobis quia inventae essent asinae». De sermone autem regni non indicavit ei, quem locutus illi fuerat Samuel.

Et convocavit Samuel populum ad Dominum in Maspha

et ait ad filios Israel: «Haec dicit Dominus, Deus Israel: Ego eduxi Israel de Aegypto et erui vos de manu Aegyptiorum et de manu omnium regnorum, quae affligebant vos.

Vos autem hodie proiecistis Deum vestrum, qui solus salvavit vos de universis malis et tribulationibus vestris, et dixistis: "Nequaquam, sed regem constitue super nos!". Nunc ergo state coram Domino per tribus vestras et per familias».

Et applicuit Samuel omnes tribus Israel; et cecidit sors in tribum Beniamin.

Et applicuit tribum Beniamin et cognationes eius; et cecidit in cognationem Metri et pervenit usque ad Saul filium Cis. Quaesierunt ergo eum, et non est inventus.

Et consuluerunt post haec Dominum, utrumnam venisset illuc vir. Responditque Dominus: «Ecce absconditus est inter sarcinas».

Cucurrerunt itaque et tulerunt eum inde; stetitque in medio populi et altior fuit universo populo ab umero et sursum.

Et ait Samuel ad omnem populum: «Certe videtis, quem elegit Dominus, quoniam non sit similis ei in omni populo». Et clamavit cunctus populus et ait: «Vivat rex!».

Locutus est autem Samuel ad populum legem regni et scripsit in libro et reposuit coram Domino; et dimisit Samuel omnem populum, singulos in domum suam.

Sed et Saul abiit in domum suam in Gabaa; et abierunt cum eo viri fortes, quorum tetigerat Deus corda.

Filii vero Belial dixerunt: «Num salvare nos poterit iste?». Et despexerunt eum et non attulerunt ei munera; ille vero dissimulabat se audire.

Ascendit autem Naas Am monites et pugnare coepit ad versum Iabes Galaad. Dixeruntque omnes viri Iabes ad Naas: «Habeto nos foederatos, et serviemus tibi».

Et respondit ad eos Naas Ammonites: «In hoc feriam vobiscum foedus, ut eruam omnium vestrum oculos dextros ponamque vos opprobrium in universo Israel».

Et dixerunt ad eum seniores Iabes: «Concede nobis septem dies, ut mittamus nuntios in universos terminos Israel; et, si non fuerit qui defendat nos, egrediemur ad te».

Venerunt ergo nuntii in Gabaa Saulis et locuti sunt verba audiente populo; et levavit omnis populus vocem suam et flevit.

Et ecce Saul veniebat sequens boves de agro et ait: «Quid habet populus quod plorat?». Et narraverunt ei verba virorum Iabes.

Et insilivit spiritus Domini in Saul, cum audisset verba haec; et iratus est furor eius nimis.

Et assumens par boum concidit in frusta misitque in omnes terminos Israel per manum nuntiorum dicens: «Quicumque non exierit secutusque fuerit Saul et Samuel, sic fiet bobus eius». Invasit ergo timor Domini populum, et egressi sunt quasi vir unus.

Et recensuit eos in Bezec: fueruntque filiorum Israel trecenta milia; virorum autem Iudae triginta milia.

Et dixit nuntiis, qui venerant: «Sic dicetis viris, qui sunt in Iabes Galaad: Cras erit vobis salus, cum incaluerit sol». Venerunt ergo nuntii et annuntiaverunt viris Iabes, qui laetati sunt

et dixerunt: "Mane exibimus ad vos, et facietis nobis omne, quod placuerit vobis».

Et factum est, cum venisset dies crastinus, constituit Saul populum in tres partes; et ingressi sunt media castra in vigilia matutina et percusserunt Ammon, usque dum incalesceret dies. Reliqui autem dispersi sunt, ita ut non relinquerentur in eis duo pariter.

Et ait populus ad Samuel: «Quis est iste qui dixit: "Saul num regnabit super nos?". Date viros, et interficiemus eos».

Et ait Saul: «Non occidetur quisquam in die hac, quia hodie fecit Dominus salutem in Israel".

Dixit autem Samuel ad populum: «Venite, et eamus in Galgala et innovemus ibi regnum».

Et perrexit omnis populus in Galgala, et fecerunt ibi regem Saul coram Domino in Galgala; et immolaverunt ibi victimas pacificas coram Domino. Et laetatus est ibi Saul et cuncti viri Israel nimis.

Dixit autem Samuel ad universum Israel: «Ecce audivi vocem vestram iuxta omnia, quae locuti estis ad me, et constitui super vos regem;

et nunc rex graditur ante vos. Ego autem senui et incanui; porro filii mei vobiscum sunt. Itaque conversatus coram vobis ab adulescentia mea usque ad hanc diem;

ecce praesto sum. Loquimini contra me coram Domino et coram christo eius, utrum bovem cuiusquam tulerim an asinum, si quempiam calumniatus sum, si oppressi aliquem, si de manu cuiusquam munus accepi, ut oculos meos clauderem in eius causa. Restituam vobis».

Et dixerunt: «Non es calumniatus nos neque oppressisti neque tulisti de manu alicuius quippiam».

Dixitque ad eos: «Testis Dominus adversum vos, et testis christus eius in die hac, quia non inveneritis in manu mea quippiam». Et dixerunt: «Testis».

Et ait Samuel ad populum: «Testis est Dominus, qui fecit Moysen et Aaron et eduxit patres nostros de terra Aegypti.

Nunc ergo state, ut iudicio contendam adversum vos coram Domino de omnibus misericordiis Domini, quas fecit vobiscum et cum patribus vestris:

quomodo ingressus est Iacob in Aegyptum, et oppresserunt eos Aegyptii; et clamaverunt patres vestri ad Dominum, et misit Dominus Moysen et Aaron et eduxit patres vestros ex Aegypto et collocavit eos in loco hoc;

qui obliti sunt Domini Dei sui, et tradidit eos in manu Sisarae magistri militiae Asor et in manu Philisthinorum et in manu regis Moab, et pugnaverunt adversum eos.

Postea autem clamaverunt ad Dominum et dixerunt: "Peccavimus, quia dereliquimus Dominum et servivimus Baalim et Astharoth; nunc ergo erue nos de manu inimicorum nostrorum, et serviemus tibi".

Et misit Dominus Ierobbaal et Barac et Iephte et Samuel et eruit vos de manu inimicorum vestrorum per circuitum; et habitastis confidenter.

Videntes autem quod Naas rex filiorum Ammon venisset adversum vos, dixistis mihi: "Nequaquam, sed rex imperabit nobis!", cum Dominus Deus vester regnaret in vobis.

Nunc ergo praesto est rex vester, quem elegistis et petistis; ecce dedit vobis Dominus regem.

Si timueritis Dominum et servieritis ei et audieritis vocem eius et non contempseritis sermonem Domini, eritis et vos et rex, qui imperat vobis, sequentes Dominum Deum vestrum.

Si autem non audieritis vocem Domini, sed contempseritis sermonem Domini, erit manus Domini super vos et super regem vestrum, ut disperdat vos.

Sed et nunc state et videte rem istam grandem, quam facturus est Dominus in conspectu vestro.

Numquid non messis tritici est hodie? Invocabo Dominum, et dabit tonitrua et pluvias; et scietis et videbitis quia grande malum feceritis vobis in conspectu Domini petentes super vos regem».

Et clamavit Samuel ad Dominum, et dedit Dominus tonitrua et pluviam in die illa.

Et timuit omnis populus nimis Dominum et Samuel; dixitque universus populus ad Samuel: «Ora pro servis tuis ad Dominum Deum tuum, ut non moriamur: addidimus enim universis peccatis nostris malum, ut peteremus nobis regem».

Dixit autem Samuel ad populum: «Nolite timere. Vos fecistis universum malum hoc; verumtamen nolite recedere a tergo Domini et servite Domino in omni corde vestro;

et nolite declinare post vana, quae non proderunt vobis neque eruent vos, quia vana sunt;

profecto non derelinquet Dominus populum suum propter nomen suum magnum, quia dignatus est Dominus facere vos sibi populum.

Absit autem a me hoc peccatum in Dominum, ut cessem orare pro vobis et docere vos viam bonam et rectam.

Igitur timete Dominum et servite ei in veritate et ex toto corde vestro; vidistis enim magnifica, quae in vobis gesserit.

Quod si perseveraveritis in malitia, et vos et rex vester pariter peribitis».

Filius annorum Saul, cum regnare coepisset; duobus au tem annis regnavit super Israel.

Et elegit sibi Saul tria milia de Israel: et erant cum Saul duo milia in Machmas et in monte Bethel, mille autem cum Ionathan in Gabaa Beniamin. Porro ceterum populum remisit unumquemque in tabernacula sua.

Et percussit Ionathan stationem Philisthinorum, quae erat in Gabaa. Quod audierunt Philisthim; Saul autem cecinit bucina in omni terra dicens: «Audiant Hebraei!».

Et universus Israel audivit huiuscemodi famam: «Percussit Saul stationem Philisthinorum; et factus est Israel odiosus Philisthim». Ergo populus congregatus est post Saul in Galgala.

Et Philisthim congregati sunt ad proeliandum contra Israel: tria milia curruum et sex milia equitum et reliquum vulgus plurimum sicut arena, quae est in litore maris. Et ascendentes castrametati sunt in Machmas ad orientem Bethaven.

Quod cum vidissent viri Israel se in arto sitos — afflictus est enim populus — absconderunt se in speluncis et in abditis, in petris quoque et in antris et in cisternis.

Hebraei autem transierunt Iordanem in terram Gad et Galaad. Cumque adhuc esset Saul in Galgalis, universus populus perterritus est, qui sequebatur eum.

Et exspectavit septem diebus iuxta placitum Samuel, et non venit Samuel in Galgala; dilapsusque est populus ab eo.

Ait ergo Saul: «Afferte mihi holocaustum et pacifica». Et obtulit holocaustum.

Cumque complesset offerens holocaustum, ecce Samuel veniebat; et egressus est Saul obviam ei, ut salutaret eum.

Locutusque est ad eum Samuel: «Quid fecisti?». Respondit Saul: «Quia vidi quod dilaberetur populus a me, et tu non veneras iuxta placitos dies, porro Philisthim congregati fuerant in Machmas,

dixi: Nunc descendent Philisthim ad me in Galgala, et faciem Domini non placavi. Necessitate compulsus obtuli holocaustum».

Dixitque Samuel ad Saul: «Stulte egisti. Utinam custodisses mandata Domini Dei tui, quae praecepit tibi! Profecto nunc confirmasset Dominus regnum tuum super Israel in sempiternum;

sed nequaquam regnum tuum ultra consurget. Quaesivit sibi Dominus virum iuxta cor suum; et constituit eum Dominus ducem super populum suum, eo quod non servaveris, quae praecepit Dominus».

Surrexit autem Samuel et ascendit de Galgalis et abiit per viam suam. Et reliquus populus ascendit post Saul obviam exercitui bellatorum. Et venerunt de Galgalis in Gabaa Beniamin. Et recensuit Saul populum, qui inventi fuerant cum eo, quasi sescentos viros.

Et Saul et Ionathan filius eius populusque, qui erat cum eis, erat in Gabaa Beniamin; porro Philisthim consederant in Machmas.

Et egressi sunt ad praedandum de castris Philisthinorum tres cunei: unus cuneus pergebat contra viam Ophra ad terram Sual,

porro alius ingrediebatur per viam Bethoron, tertius autem verterat se ad iter termini imminentis valli Seboim contra desertum.

Porro faber ferrarius non inveniebatur in omni terra Israel; caverant enim Philisthim, ne forte facerent Hebraei gladium aut lanceam.

Descendebat ergo omnis Israel ad Philisthim, ut exacueret unusquisque vomerem suum et ligonem et securim et falcem.

Pretium autem exacutionis erat: pro vomeribus et ligonibus duae partes sicli, et tertia pars sicli ad acuendas secures et ad stimulum corrigendum.

Cumque venisset dies proelii Machmas, non est inventus ensis et lancea in manu totius populi, qui erat cum Saul et cum Ionathan, excepto Saul et Ionathan filio eius.

Egressa est autem statio Philisthim ad fauces Machmas.

Et accidit quadam die, ut diceret Ionathan filius Saul ad adulescentem armigerum suum: «Veni, et transeamus ad stationem Philisthim, quae est ibi ex adverso». Patri autem suo hoc ipsum non indicavit.

Porro Saul morabatur in extrema parte Gabaa sub malogranato, quae erat in Magron; et erat populus cum eo quasi sescentorum virorum.

Et Ahias filius Achitob fratris Ichabod filii Phinees, qui ortus fuerat ex Heli sacerdote Domini in Silo, portabat ephod. Sed et populus ignorabat quod isset Ionathan.

Erant autem inter ascensus, per quos nitebatur Ionathan transire ad stationem Philisthinorum, dens rupis hinc ex una parte et dens rupis illinc ex altera parte: nomen uni Boses et nomen alteri Sene;

unus scopulus prominens ad aquilonem ex adverso Machmas et alter a meridie contra Gabaa.

Dixit autem Ionathan ad adulescentem armigerum suum: «Veni, transeamus ad stationem incircumcisorum horum, si forte faciat Dominus pro nobis; quia non est Domino difficile salvare vel in multitudine vel in paucis».

Dixitque ei armiger suus: «Fac omnia, quae placent animo tuo. Perge quo cupis; ego ero tecum ubicumque volueris».

Et ait Ionathan: «Ecce nos transimus ad viros istos. Cumque apparuerimus eis,

si taliter locuti fuerint ad nos: "Manete, donec veniamus ad vos", stemus in loco nostro nec ascendamus ad eos.

Si autem dixerint: "Ascendite ad nos", ascendamus, quia tradidit eos Dominus in manibus nostris; hoc erit nobis signum».

Apparuit igitur uterque stationi Philisthinorum. Dixeruntque Philisthim: «En Hebraei egrediuntur de cavernis, in quibus absconditi fuerant».

Et locuti sunt viri de statione ad Ionathan et ad armigerum eius dixeruntque: «Ascendite ad nos, et ostendimus vobis rem». Et ait Ionathan ad armigerum suum: «Ascendamus; sequere me, tradidit enim eos Dominus in manu Israel».

Ascendit autem Ionathan reptans manibus et pedibus et armiger eius post eum; Philisthim cadebant ante Ionathan, et eos armiger eius interficiebat sequens eum.

Et facta est plaga prima, qua percussit Ionathan et armiger eius quasi viginti viros in media fere parte iugeri.

Et factus est terror in castris per agros; sed et omnis populus stationis eorum et, qui ierant ad praedandum, obstupuerunt; et conturbata est terra, et factus est terror a Deo.

Et respexerunt speculatores Saul, qui erant in Gabaa Beniamin; et ecce multitudo fluctuabat huc illucque diffugiens.

Et ait Saul populo, qui erat cum eo: «Requirite et videte quis abierit ex nobis». Cumque requisissent, repertum est non adesse Ionathan et armigerum eius.

Et ait Saul ad Ahiam: «Applica ephod». Ipse enim portabat ephod in die illa in conspectu filiorum Israel.

Cumque loqueretur Saul ad sacerdotem, tumultus maior fiebat in castris Philisthinorum, crescebatque paulatim et clarius reboabat. Et ait Saul ad sacerdotem: «Contrahe manum tuam».

Congregati ergo sunt Saul et omnis populus, qui erat cum eo, et venerunt usque ad locum certaminis. Et ecce versus fuerat gladius uniuscuiusque ad proximum suum: perturbatio magna nimis.

Sed et Hebraei, qui fuerant cum Philisthim heri et nudiustertius ascenderantque cum eis in castris, reversi sunt et ipsi, ut essent cum Israel, qui erant cum Saul et Ionathan.

Omnes quoque Israelitae, qui se absconderant in monte Ephraim, audientes quod fugissent Philisthim, sociaverunt se et ipsi cum suis in proelio.

Et salvavit Dominus in die illa Israel; pugna autem pervenit ultra Bethaven.

Et viri Israel comprimebant se in die illa. Adiuravit autem Saul populum dicens: «Maledictus vir, qui comederit panem usque ad vesperam, donec ulciscar de inimicis meis!». Et non manducavit universus populus panem.

Omneque terrae vulgus venit in saltum, in quo erat mel super faciem agri.

Ingressus est itaque populus saltum, et apparuit fluens mel. Nullusque applicuit manum ad os suum; timebat enim populus iuramentum.

Porro Ionathan non audierat, cum adiuraret pater eius populum; extenditque summitatem virgae, quam habebat in manu, et intinxit in favo mellis et convertit manum suam ad os suum, et illuminati sunt oculi eius.

Respondensque unus de populo ait: «Iureiurando constrinxit pater tuus populum dicens: "Maledictus, qui comederit panem hodie!". Defecit autem populus».

Dixitque Ionathan: «Turbavit pater meus terram! Videte quia illuminati sunt oculi mei, eo quod gustaverim paululum de melle isto;

quanto magis si comedisset hodie populus de praeda inimicorum suorum, quam repperit? Nonne nunc maior facta fuisset plaga in Philisthim?».

Percusserunt ergo in die illa Philisthaeos a Machmis usque in Aialon; defatigatus est autem populus nimis.

Et versus ad praedam tulit oves et boves et vitulos; et mactaverunt in terra, comeditque populus cum sanguine.

Nuntiaverunt autem Saul dicentes: «Ecce populus peccat Domino comedens cum sanguine». Qui ait: «Praevaricati estis! Volvite ad me huc saxum grande».

Et dixit Saul: «Dispergimini in vulgus et dicite eis, ut adducat ad me unusquisque bovem suum et arietem, et occidite super istud et vescimini; et non peccabitis Domino comedentes cum sanguine». Adduxit itaque omnis populus, unusquisque quod erat in manu sua illa nocte, et occiderunt ibi.

Aedificavit autem Saul altare Domino. Tuncque primum coepit aedificare altare Domino.

Et dixit Saul: «Irruamus super Philisthim nocte et vastemus eos, usquedum illucescat mane; nec relinquamus de eis virum». Dixitque populus: «Omne, quod bonum videtur in oculis tuis, fac». Et ait sacerdos: «Accedamus huc ad Deum».

Et consuluit Saul Deum: «Num persequar Philisthim? Numquid trades eos in manu Israel?». Et non respondit ei in die illa.

Dixitque Saul: «Accedite huc, universi duces populi, et scitote et videte per quem acciderit peccatum hoc hodie.

Vivit Dominus, salvator Israel, quia si per Ionathan filium meum factum est, absque retractatione morietur». Ad quod nullus contradixit ei de omni populo.

Et ait ad universum Israel: «Separamini vos in partem unam, et ego cum Ionathan filio meo ero in parte altera». Respondit populus ad Saul: «Quod bonum videtur in oculis tuis, fac».

Et dixit Saul ad Dominum, Deum Israel: «Quid est quod non responderis servo tuo hodie? Si est in me aut in Ionathan filio meo iniquitas ista, Domine, Deus Israel, da Urim; sed, si est haec iniquitas in populo tuo Israel, da Tummim». Et deprehensus est Ionathan et Saul; populus autem salvus evasit.

Et ait Saul: «Mittite sortem inter me et inter Ionathan filium meum». Et captus est Ionathan.

Dixit autem Saul ad Ionathan: «Indica mihi quid feceris». Et indicavit ei Ionathan et ait: «Gustans gustavi in summitate virgae, quae erat in manu mea, paululum mellis et ecce ego morior».

Et ait Saul: «Haec faciat mihi Deus et haec addat, nisi morte morieris, Ionathan».

Dixitque populus ad Saul: «Ergone Ionathan morietur, qui fecit salutem hanc magnam in Israel? Hoc nefas est; vivit Dominus, quia non cadet capillus de capite eius in terram, quia cum Deo operatus est hodie». Liberavit ergo populus Ionathan, ut non moreretur.

Recessitque Saul nec persecutus est Philisthim; porro Philisthim abierunt in loca sua.

At Saul, confirmato regno super Israel, pugnabat per circuitum adversum omnes inimicos eius: contra Moab et filios Ammon et Edom et reges Soba et Philisthaeos; et, quocumque se verterat, superabat.

Fortiter egit et percussit Amalec et eruit Israel de manu vastatorum eius.

Fuerunt autem filii Saul Ionathan et Isui et Melchisua. Nomina duarum filiarum eius: nomen primogenitae Merob et nomen minoris Michol.

Et nomen uxoris Saul Achinoam filia Achimaas, et nomen principis militiae eius Abner filius Ner patrui Saul.

Porro Cis pater Saul et Ner pater Abner fuerunt filii Abiel.

Erat autem bellum potens adversum Philisthaeos omnibus diebus Saul; nam, quemcumque viderat Saul virum fortem et aptum ad proelium, sociabat eum sibi.

Et dixit Samuel ad Saul: «Me misit Dominus, ut unge rem te in regem super populum eius Israel. Nunc ergo audi vocem Domini.

Haec dicit Dominus exercituum: "Recensui, quaecumque fecit Amalec Israeli, quomodo restitit ei in via, cum ascenderet de Aegypto.

Nunc igitur vade et demolire Amalec et percute anathemate universa eius; non parcas ei, sed interfice a viro usque ad mulierem et parvulum atque lactantem, bovem et ovem, camelum et asinum"».

Convocavit itaque Saul populum et recensuit eos in Telem: ducenta milia peditum et decem milia virorum Iudae.

Cumque venisset Saul usque ad civitatem Amalec, tetendit insidias in torrente

dixitque Saul Cinaeo: «Abite, recedite atque descendite ab Amalec, ne forte perdam te cum eo; tu enim fecisti misericordiam cum omnibus filiis Israel, cum ascenderent de Aegypto». Et recessit Cinaeus de medio Amalec.

Percussitque Saul Amalec ab Hevila usque ad Sur, quae est e regione Aegypti.

Et apprehendit Agag regem Amalec vivum; omne autem vulgus interfecit in ore gladii.

Et pepercit Saul et populus Agag et optimis gregibus ovium et armentorum, pinguibus scilicet pecoribus et agnis et universis, quae pulchra erant, nec voluerunt disperdere ea; quidquid vero vile fuit et reprobum, hoc demoliti sunt.

Factum est autem verbum Domini ad Samuel dicens:

«Paenitet me quod constituerim Saul regem, quia dereliquit me et verba mea opere non implevit». Contristatusque est Samuel et clamavit ad Dominum tota nocte.

Cumque de nocte surrexisset Samuel, ut iret ad Saul mane, nuntiatum est Samueli quod venisset Saul in Carmel et erexisset sibi trophaeum et reversus transisset descendissetque in Galgala.

Et cum venisset Samuel ad Saul, dixit ei Saul: «Benedictus tu Domino; implevi verbum Domini».

Dixitque Samuel: «Et quae est haec vox gregum, quae resonat in auribus meis, et armentorum, quam ego audio?».

Et ait Saul: «De Amalec adduxerunt ea; pepercit enim populus melioribus ovibus et armentis, ut immolarentur Domino Deo tuo; reliqua vero occidimus».

Dixit autem Samuel ad Saul: «Sine me, et indicabo tibi, quae locutus sit Dominus ad me nocte». Dixitque ei: «Loquere».

Et ait Samuel: «Nonne, cum parvulus esses in oculis tuis, caput in tribubus Israel factus es? Unxitque te Dominus regem super Israel

et misit te Dominus in viam et ait: «Vade et interfice peccatores Amalec et pugnabis contra eos usque ad internecionem eorum».

Quare ergo non audisti vocem Domini, sed versus ad praedam es et fecisti malum in oculis Domini?».

Et ait Saul ad Samuelem: «Immo audivi vocem Domini et ambulavi in via, per quam misit me Dominus; et adduxi Agag regem Amalec et Amalec interfeci.

Tulit autem populus de praeda oves et boves, primitias eorum, quae caesa sunt, ut immolet Domino Deo tuo in Galgalis».

Et ait Samuel: «Numquid vult Dominus holocausta aut victimas et non potius ut oboediatur voci Domini? Melior est enim oboedientia quam victimae, et auscultare magis quam offerre adipem arietum.

Vere peccatum hariolandi est repugnare, et scelus idololatriae nolle acquiescere: pro eo ergo quod abiecisti sermonem Domini, abiecit te, ne sis rex».

Dixitque Saul ad Samuelem: «Peccavi, quia praevaricatus sum sermonem Domini et verba tua timens populum et oboediens voci eorum;

sed nunc tolle, quaeso, peccatum meum et revertere mecum, ut adorem Dominum».

Et ait Samuel ad Saul: «Non revertar tecum, quia proiecisti sermonem Domini; et proiecit te Dominus, ne sis rex super Israel».

Et conversus est Samuel, ut abiret; ille autem apprehendit summitatem pallii eius, quae et scissa est.

Et ait ad eum Samuel: «Scidit Dominus regnum Israel a te hodie et tradidit illud proximo tuo meliori te.

Porro Gloria Israel non mentitur et paenitudine non flectitur; neque enim homo est, ut agat paenitentiam».

At ille ait: «Peccavi, sed nunc honora me coram senibus populi mei et coram Israel; et revertere mecum, ut adorem Dominum Deum tuum».

Reversus ergo Samuel secutus est Saulem et adoravit Saul Dominum.

Dixitque Samuel: «Adducite ad me Agag regem Amalec». Et oblatus est ei Agag tremens. Et dixit Agag: «Certe secessit amaritudo mortis!».

Et ait Samuel: «Sicut fecit absque liberis mulieres gladius tuus, sic absque liberis erit inter mulieres mater tua». Et in frusta concidit Samuel Agag coram Domino in Galgalis.

Abiit autem Samuel in Rama; Saul vero ascendit in domum suam in Gabaa Saulis.

Et non vidit Samuel ultra Saul usque ad diem mortis suae; verumtamen lugebat Samuel Saul, quoniam Dominum paenitebat quod constituisset Saul regem super Israel.

Dixitque Dominus ad Samuelem: «Usquequo tu luges Saul, cum ego proiecerim eum, ne regnet super Israel? Imple cornu tuum oleo et veni, ut mittam te ad Isai Bethlehemitem; providi enim in filiis eius mihi regem».

Et ait Samuel: «Quomodo vadam? Audiet enim Saul et interficiet me». Et ait Dominus: «Vitulam de armento tolles in manu tua et dices: "Ad immolandum Domino veni".

Et vocabis Isai ad victimam; et ego ostendam tibi quid facias, et unges quemcumque monstravero tibi».

Fecit ergo Samuel, sicut locutus est ei Dominus, venitque in Bethlehem. Et expaverunt seniores civitatis occurrentes ei dixeruntque: «Pacificusne ingressus tuus?».

Et ait: «Pacificus; ad immolandum Domino veni. Sanctificamini et venite mecum, ut immolem». Sanctificavit ergo Isai et filios eius et vocavit eos ad sacrificium.

Cumque ingressi essent, vidit Eliab et ait: «Absque dubio coram Domino est christus eius!».

Et dixit Dominus ad Samuelem: «Ne respicias vultum eius neque altitudinem staturae eius, quoniam abieci eum; nec iuxta intuitum hominis iudico: homo enim videt ea, quae parent, Dominus autem intuetur cor».

Et vocavit Isai Abinadab et adduxit eum coram Samuele, qui dixit: «Nec hunc elegit Dominus».

Adduxit autem Isai Samma, de quo ait: «Etiam hunc non elegit Dominus».

Adduxit itaque Isai septem filios suos coram Samuele, et ait Samuel ad Isai: «Non elegit Dominus ex istis».

Dixitque Samuel ad Isai: «Numquid iam completi sunt filii?». Qui respondit: «Adhuc reliquus est minimus et pascit oves». Et ait Samuel ad Isai: «Mitte et adduc eum; nec enim discumbemus prius quam huc ille venerit».

Misit ergo et adduxit eum; erat autem rufus et pulcher aspectu decoraque facie. Et ait Dominus: «Surge, unge eum; ipse est enim».

Tulit igitur Samuel cornu olei et unxit eum in medio fratrum eius; et directus est spiritus Domini in David a die illa et in reliquum. Surgensque Samuel abiit in Rama.

Spiritus autem Domini recessit a Saul, et exagitabat eum spiritus nequam a Domino.

Dixeruntque servi Saul ad eum: «Ecce spiritus Dei malus exagitat te.

Iubeat dominus noster, et servi tui, qui coram te sunt, quaerant hominem scientem psallere cithara, ut, quando arripuerit te spiritus Dei malus, psallat manu sua, et levius feras».

Et ait Saul ad servos suos: «Providete mihi aliquem bene psallentem et adducite eum ad me».

Et respondens unus de pueris ait: «Ecce vidi filium Isai Bethlehemitae scientem psallere et fortissimum robore et virum bellicosum et prudentem in verbis et virum pulchrum; et Dominus est cum eo».

Misit ergo Saul nuntios ad Isai dicens: «Mitte ad me David filium tuum, qui est in pascuis».

Tulitque Isai asinum cum pane et utre vini et haedo de capris uno et misit per manum David filii sui Sauli.

Et venit David ad Saul et stetit coram eo; at ille dilexit eum nimis, et factus est eius armiger.

Misitque Saul ad Isai dicens: «Stet David in conspectu meo; invenit enim gratiam in oculis meis».

Igitur, quandocumque spiritus Dei arripiebat Saul, David tollebat citharam et percutiebat manu sua; et refocillabatur Saul et levius habebat: recedebat enim ab eo spiritus malus.

Congregantes vero Phili sthim agmina sua in proe lium, convenerunt in Socho Iudae et castrametati sunt inter Socho et Azeca in Aphesdommim.

Porro Saul et viri Israel congregati venerunt in vallem Terebinthi et instruxerunt aciem ad pugnandum contra Philisthim.

Et Philisthim stabant super montem ex hac parte, et Israel stabat super montem ex altera parte; vallisque erat inter eos.

Et egressus est vir propugnator de castris Philisthinorum nomine Goliath de Geth altitudinis sex cubitorum et palmi.

Et cassis aerea super caput eius, et lorica squamata induebatur; porro pondus loricae eius quinque milia siclorum aeris.

Et ocreas aereas habebat in cruribus, et acinaces aereus erat inter umeros eius.

Hastile autem hastae eius erat quasi liciatorium texentium, ipsum autem ferrum hastae eius sescentos siclos habebat ferri; et armiger eius antecedebat eum.

Stansque clamabat adversum agmina Israel et dicebat eis: «Quare venitis parati ad proelium? Numquid ego non sum Philisthaeus, et vos servi Saul? Eligite ex vobis virum, et descendat ad singulare certamen!

Si quiverit pugnare mecum et percusserit me, erimus vobis servi; si autem ego praevaluero et percussero eum, vos servi eritis et servietis nobis».

Et aiebat Philisthaeus: «Ego exprobravi agminibus Israel hodie: Date mihi virum, et ineat mecum singulare certamen!».

Audiens autem Saul et omnes Israelitae sermones Philisthaei huiuscemodi stupebant et metuebant nimis.

David autem erat filius viri Ephrathaei, de quo supra dictum est, de Bethlehem Iudae, cui erat nomen Isai; qui habebat octo filios et erat vir in diebus Saul senex et grandaevus inter viros.

Abierunt autem tres filii eius maiores post Saul in proelium; et nomina trium filiorum eius, qui perrexerant ad bellum: Eliab primogenitus et secundus Abinadab tertiusque Samma.

David autem erat minimus; tribus ergo maioribus secutis Saulem,

ibat David et revertebatur a Saul, ut pasceret gregem patris sui in Bethlehem.

Procedebat vero Philisthaeus mane et vespere et stabat quadraginta diebus.

Dixit autem Isai ad David filium suum: «Accipe fratribus tuis ephi frumenti tosti et decem panes istos et curre in castra ad fratres tuos.

Et decem formellas casei has deferes ad tribunum, et fratres tuos visitabis, si recte agant; et pignus ab eis referes».

Saul autem et illi et omnes filii Israel in valle Terebinthi pugnabant adversum Philisthim.

Surrexit itaque David mane et commendavit gregem custodi et onustus abiit, sicut praeceperat ei Isai. Et venit ad carraginem, dum exercitus egrediebatur ad pugnam et vociferabatur in certamine.

Direxerunt ergo Israel et Philisthim aciem adversus aciem.

Derelinquens autem David vasa, quae attulerat, sub manu custodis ad sarcinas, cucurrit ad locum certaminis et interrogabat, si omnia recte agerentur erga fratres suos.

Cumque adhuc ille loqueretur eis, apparuit vir ille propugnator ascendens, Goliath nomine, Philisthaeus de Geth, ex castris Philisthinorum; et loquente eo haec eadem verba, audivit David.

Omnes autem Israelitae, cum vidissent virum, fugerunt a facie eius timentes eum valde.

Et dixit unus quispiam de Israel: «Num vidistis virum hunc, qui ascendit? Ad exprobrandum enim Israeli ascendit. Virum ergo, qui percusserit eum, ditabit rex divitiis magnis et filiam suam dabit ei; et domum patris eius faciet absque tributo in Israel».

Et ait David ad viros, qui stabant secum, dicens: «Quid dabitur viro, qui percusserit Philisthaeum hunc et tulerit opprobrium de Israel? Quis est enim hic Philisthaeus incircumcisus, qui exprobravit acies Dei viventis?».

Referebat autem ei populus eundem sermonem dicens: «Haec dabuntur viro, qui percusserit eum».

Quod cum audisset Eliab frater eius maior, loquente eo cum aliis, iratus est contra David et ait: «Quare venisti et cui dereliquisti pauculas oves illas in deserto? Ego novi superbiam tuam et nequitiam cordis tui, quia ut videres proelium descendisti».

Et dixit David: «Quid feci? Numquid non verbum est?».

Et declinavit paululum ab eo ad alium dixitque eundem sermonem; et respondit ei populus verbum sicut prius.

Audita sunt autem verba, quae locutus est David, et annuntiata in conspectu Saul.

Ad quem cum fuisset adductus, locutus est ei: «Non concidat cor cuiusquam in eo; ego servus tuus vadam et pugnabo adversus Philisthaeum istum».

Et ait Saul ad David: «Non vales resistere Philisthaeo isti nec pugnare adversus eum, quia puer es; hic autem vir bellator ab adulescentia sua».

Dixitque David ad Saul: «Pascebat servus tuus patris sui gregem, et veniebat leo vel ursus tollebatque arietem de medio gregis.

Et sequebar eos et percutiebam eruebamque de ore eorum; et illi consurgebant adversum me, et apprehendebam mentum eorum et percutiebam interficiebamque eos.

Nam et leonem et ursum interfecit servus tuus; erit igitur et Philisthaeus hic incircumcisus quasi unus ex eis, quia ausus est maledicere exercitum Dei viventis».

Et ait David: «Dominus, qui eruit me de manu leonis et de manu ursi, ipse liberabit me de manu Philisthaei huius». Dixit autem Saul ad David: «Vade, et Dominus tecum sit».

Et induit Saul David vestimentis suis et imposuit galeam aeream super caput eius et vestivit eum lorica.

Accinctus ergo David gladio eius super vestem suam coepit tentare, si armatus posset incedere; non enim habebat consuetudinem. Dixitque David ad Saul: «Non possum sic incedere, quia nec usum habeo». Et deposuit ea

et tulit baculum suum in manu sua; et elegit sibi quinque levissimos lapides de torrente et misit eos in peram pastoralem, qua ut sacculo lapidum utebatur, et fundam manu tulit et processit adversum Philisthaeum.

Ibat autem Philisthaeus incedens et appropinquans adversum David, et armiger eius ante eum.

Cumque inspexisset Philisthaeus et vidisset David, despexit eum; erat enim adulescens rufus et pulcher aspectu.

Et dixit Philisthaeus ad David: «Numquid ego canis sum, quod tu venis ad me cum baculo?». Et maledixit Philisthaeus David in diis suis;

dixitque ad David: «Veni ad me, et dabo carnes tuas volatilibus caeli et bestiis terrae».

Dixit autem David ad Philisthaeum: «Tu venis ad me cum gladio et hasta et acinace; ego autem venio ad te in nomine Domini exercituum, Dei agminum Israel, quibus exprobrasti.

Hodie dabit te Dominus in manu mea, et percutiam te et auferam caput tuum a te; et dabo cadaver tuum et cadavera castrorum Philisthim hodie volatilibus caeli et bestiis terrae, ut sciat omnis terra quia est Deus in Israel,

et noverit universa ecclesia haec quia non in gladio nec in hasta salvat Dominus: ipsius enim est bellum, et tradet vos in manus nostras».

Cum ergo surrexisset Philisthaeus et veniret et appropinquaret contra David, festinavit David et cucurrit ad pugnam adversum Philisthaeum.

Et misit manum suam in peram tulitque unum lapidem et funda iecit; et percussit Philisthaeum in fronte, et infixus est lapis in fronte eius, et cecidit in faciem suam super terram.

Praevaluitque David adversum Philisthaeum in funda et in lapide; percussumque Philisthaeum interfecit. Cumque gladium non haberet in manu, David

cucurrit et stetit super Philisthaeum; et tulit gladium eius et eduxit eum de vagina sua et interfecit eum praeciditque caput eius. Videntes autem Philisthim quod mortuus esset fortissimus eorum fugerunt.

Et consurgentes viri Israel et Iudae vociferati sunt et persecuti Philisthaeos usque dum venirent ad Geth et usque ad portas Accaron. Cecideruntque vulnerati de Philisthim in via a Saarim usque ad Geth et usque ad Accaron.

Et revertentes filii Israel, postquam persecuti fuerant Philisthaeos, praedati sunt castra eorum.

Assumens autem David caput Philisthaei attulit illud in Ierusalem; arma vero eius posuit in tabernaculo.

Eo autem tempore, quo viderat Saul David egredientem contra Philisthaeum, ait ad Abner principem militiae: «De qua stirpe descendit hic adulescens, Abner?». Dixitque Abner: «Vivit anima tua, rex, quia non novi».

Et ait rex: «Interroga tu, cuius filius sit iste puer».

Cumque regressus esset David, percusso Philisthaeo, tulit eum Abner et introduxit coram Saul caput Philisthaei habentem in manu.

Et ait ad eum Saul: «De qua progenie es, o adulescens?». Dixitque David: «Filius servi tui Isai Bethlehemitae ego sum».