Евангелие от Иоанна, глава 1 (Ин.1) на таджикском языке - Новый Завет

Ва Яҳьё бар Ў шаҳодат дод, ва нидо карда, мегуфт: “Ин аст Он ки дар бораи Ў гуфтам: ́Он ки пас аз ман меояд, пеш аз ман будааст, зеро ки бар ман муқаддам буд́„

Ва аз пурагии Ў ҳамаи мо файз бар файз пайдо кардем;

Зеро ки шариат ба воситаи Мусо ато шуд, аммо файз ва ростӣ ба воситаи Исои Масеҳ омад.

Худоро ҳаргиз касе надидааст; Писари ягонае ки дар оғўши Падар аст, Ўро зоҳир кард.

Ва ин аст шаҳодати Яҳьё дар вақте ки яҳудиён аз Ерусалим коҳинон ва левизодагонро фиристоданд, то аз вай пурсанд: “Ту кистӣ?“

Вай иқрор кард ва инкор накард, балки эътироф намуда, гуфт: “Ман Масеҳ нестам“.

Аз вай пурсиданд: “Пас кистӣ? Оё Ильёс ҳастӣ?“ Гуфт: “Не“.“Оё он набӣ ҳастӣ?“. Ҷавоб дод: “НЕ“.

Он гоҳ ба вай гуфтанд: “Пас кистӣ? То ба он касоне ки моро фиристодаанд ҷавоб диҳем: дар бораи худ чӣ мегўӣ?“.

Гуфт: “Ман овози нидокунандае дар биёбонам: роҳи Худовандро рост кунед, чнон ки Ишаъёи набӣ гуфтааст“.

Он фиристодагон аз фарисиён буданд.

Ва онҳо аз вай пурсиданд: “Агар ту на Масеҳа ҳастӣ, на Ильёс ва на он набӣ, пас барои чӣ таъмид медиҳӣ?“.

Яҳьё дар ҷавоби онҳо гуфт: “Ман бо об таъмид медиҳам; лекин дар миёни шумо Касе истодаст, ки шумо Ўро намешиносед:

„Ў Он аст, ки пас аз ман меояд, аммо пеш аз ман будааст; ва ман сазовори он нестам, ки даволи пойафзоли Ўро воз кунам“.

Ин дар Байт-Абора, ки он тарафи Ўрдон аст, дар ҷое ки Яҳьё таъмид медод, воқеъ шуд.

Фардои он, Яҳьё Исоро дид, ки ба ҷониби вай меояд, ва гуфт: “Инак Барраи Худо, ки гуноҳи ҷаҳонро мебардорад;

Ин аст Он ки ман дар бораи Ў гуфтам, ки: ́Пас аз ман Марде меояд, ки пеш аз ман будааст, зеро ки Ў бар ман муқадам буд́;

Ман Ўро намешинохтам; лекин барои он ки Ў ба Исроил зоҳир гардад, омадам ва бо об таъмид медодам“.

Ва Яҳьё шаҳодат дода гуфт: “Ман Рўҳро дидам, ки чун кабўтаре аз осмон нозил шуда, бар Ў қарор гирифт;

Ман Ўро намешинохтам; лекин Он ки маро фиристод, то бо об таъмид диҳам, ба ман гуфт: ́Ба ҳар кас бубинӣ, ки Рўҳ нозил шуда, бар Ў қарор гирифт, Ў Ҳамон аст, ки бо Рўҳулқудс таъмид медиҳад́.

Ва ман дида, шаҳодат додам, ки Ў Писари Худост“.

Фардои он, боз Яҳьё бо ду шогирди худ истода буд.

Чун дид, ки Исо аз он ҷо мегузарад, гуфт: “Инак, Барраи Худо“.

Он ду шогирд суханони вайро шунида, аз паи Исо равона шуданд.

Исо ба ақиб нигоҳ карда, дид, ки онҳо меоянд, гуфт: “Чӣ мехоҳед?“ ба Ў гуфтанд: “Раббӣ“, яъне: “эй Устод, дар куҷо истиқомат дорӣ?“

Ў гуфт: “Биёед ва бубинед“. Онҳо омаданд ва диданд, ки дар куҷо истиқомат дорад, ва он рўз назди Ў бимонданд. Тақрибан соати даҳум буд.

Яке аз он ду нафар, ки сухани Яҳьёро шунида, аз паи Ў омада буд, Андриёс, бародари Шимъўни Петрус буд.

Вай аввал бародари худ Шимъўнро ёфта, гуфт: “Мо Масеҳро, яъне Христосро ёфтем“.

Вайро назди Исо овард. Исо ба вай нигариста, гуфт: “Ту Шимъўн, писари Юнус ҳастӣ; акнун номат Кифо хоҳад шуд, ки маънояш Петрус аст“.

Фардои он, Исо хост ба Ҷалил равад, ва Филиппусро ёфта, гуфт: “Аз ақиби Ман биё“.

Филиппус аз Байд-Сайдо, ҳамшаҳрии Яндриёс ва Петрус буд.

Филиппус Натанъилро ёфта, гуфт: “Мо Он касеро, ки Мусо дар бораи Ў дар Таврот навиштааст, ва анбиё зикр кардаанд, ёфтаем, ки Исо, писари Юсуф, аз Носира аст“.

Вале Натанъил ба вай гуфт: “Магар мумкин аст, ки аз Носира чизи некўе пайдо шавад“„. Филиппус ба вай гуфт: “Биё ва бубин“.

Исо чун дид, ки Натанъил сўи Ў меояд, дар бораи вай гуфт: “Инак, исроилии ҳақиқӣ, ки дар вай макре нест“.

Натанъил ба Ў гуфт: “Маро аз куҷо мешиносӣ?“ Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Паш аз он ки Филиппус туро дъват кунад, ҳангоме ки дар зери дарахти анҷир будӣ, Ман туро дидам“.

Натанъил дар ҷавоби Ў гуфт: “Эй Устод! Ту Писари Худоӣ, Ту Подшоҳи исроил ҳастӣ“.

Исо дар ҷавоби вай гуфт: “Ту имон овардӣ, зеро ба ту гуфтамд, ки: ́Ман туро дар зери дарахти анҷир дидам́; чизҳои бузургтар аз ин хоҳӣ дид“.

Ва ба вай гуфт: “Ба ростӣ, ба ростӣ ба шумо мегўям: минбаъд осмонро кушода ва фриштагони Худоро, ки бар Писари Одам сууд ва нузул мекунанд, хоҳед дид“.

Юҳанно, Глава 1