Երրորդ օրը Սաւուղի բանակատեղիից մարդ եկաւ, որի հագուստները պատառոտուած էին, իսկ գլխին հող էր ածուած: Երբ նա Դաւթի մօտ մտաւ, գետին ընկաւ ու խոնարհուեց նրա առաջ:

Դաւիթը հարցրեց նրան. «Որտեղի՞ց ես գալիս»: Նա պատասխանեց. «Փախել եմ Իսրայէլի բանակատեղիից»:

Դաւիթն ասաց նրան. «Ի՞նչ է պատահել, պատմի՛ր ինձ»: Մարդն ասաց. «Ժողովուրդը պատերազմի դաշտից փախաւ, շատերը վիրաւոր ընկան ու մեռան: Մեռան նաեւ Սաւուղն ու Յովնաթանը»:

Դաւիթն իրեն լուր բերող երիտասարդին հարցրեց. «Ի՞նչ գիտես, որ Սաւուղն ու նրա որդի Յովնաթանը մեռան»:

Լուր բերող երիտասարդն ասաց. «Դիպուածով Գեղբուա լերան վրայ էի գտնւում եւ ահա տեսայ, որ Սաւուղն ընկել էր իր նիզակի վրայ, եւ թշնամու մարտակառքերն ու հեծեալների զօրավարները հասել էին նրան: Նա յետ նայեց եւ ինձ տեսնելով՝ իր մօտ կանչեց:

Ասացի. “Ահա այստեղ եմ”:

Նա ասաց ինձ. “Ո՞վ ես դու”: Ասացի՝ “Ամաղէկացի եմ”:

Նա ասաց ինձ. “Խոցի՛ր ու սպանի՛ր ինձ: Խաւարն է պատել ինձ, բայց շունչս դեռ վրաս է”:

Խոցեցի ու սպանեցի նրան, որովհետեւ գիտէի, որ նիզակի վրայ ընկնելուց յետոյ չէր ապրելու: Առայ նրա գլխից թագը, ապարանջանները՝ նրա բազկից եւ դրանք բերեցի այստեղ՝ իմ տիրոջը»:

Դաւիթն իր հագուստները բռնելով՝ պատառոտեց: Իրենց հագուստները պատառոտեցին նաեւ նրա մօտ գտնուող մարդիկ:

Նրանք ողբացին, լաց եղան ու մինչեւ երեկոյ ծոմ պահեցին սրով ընկած Սաւուղի, նրա որդի Յովնաթանի, Յուդայի երկրի ժողովրդի ու Իսրայէլի տան համար:

Դաւիթն ասաց իրեն լուր բերող երիտասարդին. «Որտեղի՞ց ես դու»: Մարդն ասաց. «Մի պանդուխտ ամաղէկացու որդի եմ ես»:

Դաւիթն ասաց նրան. «Ինչպէ՞ս չվախեցար ձեռք բարձրացնել ու սպանել Տիրոջ օծեալին»:

Դաւիթն իր ծառաներից մէկին կանչելով՝ ասաց. «Մօտեցի՛ր ու սպանի՛ր սրան»: Նա հարուածեց, ու մարդը մեռաւ:

Դաւիթն ասաց նրան. «Քո արիւնը թող քո գլխին լինի, քանզի քո բերանը քո մասին վկայութիւն տուեց՝ ասելով. “Ես սպանեցի Տիրոջ օծեալին”»: ԴԱՒԹԻ ՈՂԲԸ ՍԱՒՈՒՂԻ ԵՒ ՅՈՎՆԱԹԱՆԻ ՀԱՄԱՐ

Դաւիթը Սաւուղի ու նրա որդի Յովնաթանի վրայ այս ողբը յօրինեց եւ պատուիրեց այս ողբը ուսուցանել Յուդայի երկրի աղեղնակիրներին:

Այն գրուած է Արդարութեան գրքում:

Բլուրների բարձունքներում իբրեւ արձան կանգնի՛ր, Իսրայէ՜լ,
վիրաւոր ընկած քո զօրաւոր որդիների համար:

Մի՛ յայտնէք Գէթում եւ լուր մի՛ տարածէք Ասկաղոնի փողոցներում,
որ այլազգիների դուստրերը երբեք չհրճուեն,
եւ անթլփատների դուստրերը չցնծան:

Ո՜վ Գեղբուայի լեռներ, թող ձեզ վրայ ցօղ չիջնի,
անձրեւ չգայ ձեզ վրայ,
եւ ոչ էլ պտղատու այգիներ լինեն:

Քանզի այստեղ է, որ հզօրների վահանը ջարդուեց,
Սաւուղի վահանը չօծուեց իւղով:
Յովնաթանի աղեղը զուր յետ չքաշուեց վիրաւորների արիւնից ու հզօրների ճարպից,
իսկ Սաւուղի սուրը դատարկ պատեան չդրուեց:

Սաւուղն ու Յովնաթանն իրենց կենդանութեան ժամանակ միմեանց սիրելի էին, գեղեցիկ ու վայելուչ,
իրենց մահուան ժամանակ էլ իրարից չբաժանուեցին:
Արծիւներից աւելի թեթեւաշարժ էին,
առիւծներից աւելի զօրեղ:

Իսրայէլի դուստրե՜ր, լա՛ց եղէք Սաւուղի վրայ,
լա՛ց եղէք նրա վրայ, ով ձեզ զարդարուն կարմիր զգեստներ էր հագցնում,
ձեր հագուստների վրայ ոսկէ զարդեր էր գցում:

Հզօրներն ինչպէ՞ս ընկան պատերազմի մէջ:
Յովնաթա՜ն, քո բարձունքների վրայ խոցուեցիր:

Ցաւում եմ քեզ համար, եղբա՜յր իմ Յովնաթան:
Ինձ շատ սիրելի էիր, քո սէրը կանանց սիրուց բարձր էր:

Ինչպէ՞ս ընկան հզօրները, եւ ջարդուփշուր եղան ռազմի գործիքները: