ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Περί ώραν δεκάτην τής ημέρας σημαίνει. Ευλογήσαντος δέ τού ερέως, αρχομένου τού Λυχνικού, λέγομεν τόν Προοιμιακόν καί μετά τήν μεγάλην Συναπτήν, τό, Κύριε εκέκραξα. εν ώ ιστώμεν Στίχους ς', καί ψάλλομεν τά εφεξής Στιχηρά Ιδιόμελα πέντε.

Ήχος α'

Πάσα η κτίσις, ηλλοιούτο φόβω, θεωρούσά σε, εν σταυρώ κρεμάμενον Χριστέ, ο ήλιος εσκοτίζετο, καί γής τά θεμέλια συνεταράττετο, τά πάντα συνέπασχον, τώ τά πάντα κτίσαντι, ο εκουσίως δι' ημάς υπομείνας, Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Ήχος β'

Λαός δυσσεβής καί παράνομος, ίνα, τί μελετά κενά; ίνα τί τήν ζωήν τών απάντων θανάτω κατεδίκασε; Μέγα θαώμα! ότι ο Κτίστης τού Κόσμο, εις χείρας ανόμων παραδίδοται, καί επί ξύλου ανυψούται, ο φιλάνθρωπος, ίνα τούς εν Άδη δεσμώτας ελευθερώση κράζοντας. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Σήμερον σε θεωρούσα, η άμεμπτος Παρθένος, εν Σταυρώ Λόγε αναρτώμενον, οδυρομένη μητρώα σπλάγχνα, ετέτρωτο τήν καρδίαν πικρώς, καί στενάζουσα οδυνηρώς εκ βάθους ψυχής, παρειάς σύν θριξί καταξαίνουσα, κατετρύχετο, διό καί τό στήθος τύπτουσα, ανέκραγε γοερώς. Οίμοι θείον Τέκνον! οίμοι τό φώς τού Κόσμου! τί έδυς εξ οφθαλμών μου, ο Αμνός τού Θεού; όθεν αι στρατιαί τών Ασωμάτων, τρόμω, συνείχοντο λέγουσαι. Ακατάληπτε Κύριε δόξα σοι.

Επί ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σέ τόν πάντων Κτίστην καί Θεόν, η σέ ασπόρως τεκούσα, εβόα πικρώς. Υιέ μου, πού τό κάλλος έδυ τής μορφής σου; ου φέρω καθοράν σε, αδίκως σταυρούμενον, σπεύσον ούν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ, σού τήν εκ νεκρών, τριήμερον εξανάστασιν.

Ήχος πλ. β'

Σήμερον ο Δεσπότης τής κτίσεως, παρίσταται Πιλάτω, καί σταυρώ παραδίδοται ο Κτίστης τών απάντων, ως αμνός προσαγόμενος τή ιδία βουλήσει, τοίς ήλοις προσπήγνυται, καί τήν πλευράν κεντάται, καί τώ σπόγγω προσψαύεται, ο μάννα επομβρήσας, τάς σιαγόνας ραπίζεται, ο Λυτρωτής τού Κόσμου, καί υπό τών ιδίων δούλων εμπαίζεται, ο Πλάστης τών απάντων. Ώ Δεσπότου φιλανθρωπίας! υπέρ τών σταυρούντων παρεκάλει τόν ίδιον Πατέρα, λέγων. Άφες αυτοίς τήν αμαρτίαν ταύτην, ου, γάρ οίδασιν οι άνομοι, τί αδίκως πράττουσιν.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ώ! πώς η παράνομος συναγωγή, τόν Βασιλέα τής Κτίσεως κατεδίκασε θανάτω, μή αιδεσθείσα τάς ευεργεσίας, άς αναμιμνήσκων, προησφαλίζετο λέγων πρός αυτούς. Λαός μου τί εποίησα υμίν, ου θαυμάτων ενέπλησα τήν Ιουδαίαν, ου νεκρούς εξανέστησα μόνω τώ λόγω; ου πάσαν μαλακίαν εθεράπευσα καί νόσον, τί ούν μοι ανταποδίδοτε; εις τί αμνημονείτέ μου; αντί τών ιαμάτων πληγάς μοι επιθέντες, αντί ζωής νεκρούντες, κρεμώντες επί ξύλου, ως κακούργον, τόν ευεργέτην, ως παράνομον, τόν νομοδότην, ως κατάκριτον, τόν πάντων βασιλέα. Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν...

Φοβερόν καί παράδοξον Μυστήριον, σήμερον ενεργούμενον καθοράται. Ο αναφής κρατείται, δεσμείται, ο λύων τόν Αδάμ τής κατάρας. Ο ετάζων καρδίας καί νεφρούς, αδίκως ετάζεται, ειρκτή κατακλείεται, ο τήν άβυσσον κλείσας, πιλάτω παρίσταται, ώ τρόμω παρίστανται ουρανών αι Δυνάμεις, ραπίζεται χειρί τού πλάσματος, ο Πλάστης, ξύλω κατακρίνεται, ο κρίνων ζώντας καί νεκρούς, τάφω κατακλείεται, ο καθαιρέτης τού Άδου. Ο πάντα φέρων συμπαθώς, καί πάντας σώσας τής αράς, ανεξίκακε Κύριε δόξα σοι.

Προκείμενον Ήχος δ'

Διεμερίσαντο τά ιμάτιά μου εαυτοίς, καί επί τόν ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.

Στίχ. Ο Θεός, ο Θεός μου, πρόσχες μοι, ίνα τί εγκατέλιπές με;

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΓ' 11–23)

Ελάλησε Κύριος πρός Μωϋσήν, ενώπιος ενωπίω, ως εί τις λαλήσει πρός τόν εαυτού φίλον, καί απελύετο εις τήν παρεμβολήν. Ο δέ θεράπων Ιησούς, υιός Ναυή νέος, ουκ εξεπορεύετο εκ τής σκηνής. Καί είπε Μωϋσής πρός Κύριον. Ιδού σύ μοι λέγεις, Ανάγαγε τόν λαόν τούτον, σύ δέ ουκ εδήλωσάς μοι, όν συναποστελείς μετ εμού. Σύ δέ μοι είπας. Οίδά σε παρά πάντας, καί χάριν έχεις παρ' εμοί. Ει ούν εύρηκα χάριν εναντίον σου, εμφάνισόν μοι σεαυτόν, ίνα γνωστώς ίδω σε, όπως άν ώ ευρηκώς χάριν ενώπιόν σου, καί ίνα γνώ, ότι λαός σου τό έθνος τό μέγα τούτο. Καί λέγει. Αυτός προπορεύσομαί σου, καί καταπαύσω σε, καί είπε πρός αυτόν. Ει μή σύ αυτός συμπορεύση μεθ' ημών, μή με αναγάγης εντεύθεν. Καί πώς γνωστόν έσται αληθώς, ότι εύρηκα χάριν παρά σοί, εγώ τε καί ο λαός σου, αλλ' ή συμπορευομένου σου μεθ' ημών; καί ενδοξασθήσομαι εγώ τε, καί ο λαός σου παρά πάντα τά έθνη, όσα επί τής γής εστιν. Είπε δέ Κύριος πρός Μωϋσήν. Καί τούτόν σοι τόν λόγον, όν είρηκας, ποιήσω, εύρηκας γάρ χάριν ενώπιον εμού, καί οίδά σε παρά πάντας. Καί λέγει Μωϋσής. Δείξόν μοι τήν σεαυτού δόξαν. Καί είπεν. Εγώ παρελεύσομαι πρότερός σου τή δόξη μου, καί καλέσω τώ ονόματί μου. Κύριος εναντίον σου, καί ελεήσω, όν άν ελεώ, καί οικτειρήσω, όν άν οικτείρω. Καί είπεν, ου δυνήση ιδείν τό πρόσωπόν μου, ου γάρ μή ίδη άνθρωπος τό πρόσωπόν μου, καί ζήσεται. Καί είπε Κύριος, ιδού τόπος παρ' εμοί, καί στήθι επί τής πέτρας, ηνίκα δ' άν παρέλθη η δόξα μου, καί θήσω σε εις οπήν τής πέτρας, καί σκεπάσω τή χειρί μου επί σέ, έως άν παρέλθω, καί αφελώ τήν χείρά μου, καί τότε όψει τά οπίσω μου, τό δέ πρόσωπόν μου ουκ οφθήσεταί σοι.

Προκείμενον Ήχος δ'

Δίκασον, Κύριε, τούς αδικούντάς με.

Στίχ. Ανταπεδίδοσάν μοι πονηρά, αντί αγαθών.

Ιώβ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΜΒ', 12–17)

Ευλόγησε Κύριος τά έσχατα τού Ιώβ μάλλον, ή τά έμπροσθεν, ήν δέ τά κτήνη αυτού, πρόβατα μύρια τετρακισχίλια, κάμηλοι εξακισχίλιαι, ζεύγη βοών χίλια, όνοι θήλειαι νομάδες χίλιαι. Γεννώνται δέ αυτώ υιοί επτά, καί θυγατέρες τρείς. Καί εκάλεσε τήν μέν πρώτην, Ημέραν, τήν δέ δευτέραν, Κασσίαν, τήν δέ τρίτην, Αμαλθαίας κέρας. Καί ουχ ευρέθησαν κατά τάς θυγατέρας Ιώβ, βελτίους αυτών εν τή υπ' ουρανόν, έδωκε δέ αυταίς ο πατήρ κληρονομίαν εν τοίς αδελφοίς. Έζησε δέ Ιώβ, μετά τήν πληγήν, έτη εκατόν εβδομήκοντα, τά δέ πάντα έτη έζησε διακόσια τεσσαράκοντα. Καί είδεν ιωβ τούς υιούς αυτού, καί τούς υιούς τών υιών αυτού, τετάρτην γενεάν, καί ετελεύτησεν Ιώβ πρεσβύτερος, καί πλήρης ημερών. Γέγραπται δέ, αυτόν πάλιν αναστήσεσθαι μεθ' ών ο Κύριος ανίστησιν. Ούτος ερμηνεύεται εκ τής Συριακής βίβλου, εν μέν γή κατοικών τή Αυσίτιδι, επί τοίς Ορίοις τής Ιδουμαίας, καί Αραβίας, προϋπήρχε δέ αυτώ όνομα, Ιωβάβ, λαβών δέ γυναίκα Αράβισσαν, γεννά υιόν, ώ όνομα Ενών. Ήν δέ αυτός πατρός μέν Ζαρέ, εκ τών Ησαύ υιών υιός, μητρός δέ Βοσόρρας, ώστε είναι αυτόν πέμπτον από Αβραάμ.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΝΒ', 13 – ΝΔ', 1)

Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού συνήσει ο παίς μου, καί υψωθήσεται, καί δοξασθήσεται, καί μετεωρισθήσεται σφόδρα. Όν τρόπον εκστήσονται επί σε πολλοί, ούτως αδοξήσει από τών ανθρώπων τό είδός σου, καί η δόξα σου από υιών ανθρώπων. Ούτω θαυμάσονται έθνη πολλά επ' αυτώ, καί συνέξουσι βασιλείς τό στόμα αυτών, ότι οίς ουκ ανηγγέλη περί αυτού, όψονται, καί οί ουκ ακηκόασι συνήσουσι. Κύριε, τίς επίστευσε τή ακοή ημών, καί ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; Ανηγγείλαμεν, ως παιδίον εναντίον αυτού, ως ρίζα εν γή δι' ψώση, ουκ έστιν είδος αυτώ, ουδέ δόξα, καί είδομεν αυτόν, καί ουκ είχεν είδος, ουδέ κάλλος, αλλά τό είδος αυτού άτιμον καί εκλείπον παρά πάντας τούς υιούς τών ανθρώπων. Άνθρωπος εν πληγή ών, καί ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται τό πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη, καί ουκ ελογίσθη. Ούτος τάς αμαρτίας ημών φέρει, καί περί ημών οδυνάται, καί ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω, καί εν πληγή υπό Θεού, καί εν κακώσει. Αυτός δέ ετραυματίσθη διά τάς αμαρτίας ημών, καί μεμαλάκισται, διά τάς ανομίας ημών, παιδεία ειρήνης ημών επ' αυτόν, τώ μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν, πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν, άνθρωπος τή οδώ αυτού επλανήθη. Καί Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταίς αμαρτίαις ημών, καί αυτός, διά τώ κεκακώσθαι, ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, καί ως αμνός εναντίον τού κείροντος άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει τό στόμα αυτού. Εν τή ταπεινώσει αυτού, η κρίσις αυτού ήρθη, τήν δέ γενεάν αυτού, τίς διηγήσεται; ότι αίρεται από τής γής η ζωή αυτού, από τών ανομιών τού λαού μου ήχθη εις θάνατον. Καί δώσω τούς πονηρούς, αντί τής ταφής αυτού, καί τούς πλουσίους, αντί τού θανάτου αυτού, ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού, καί Κύριος βούλεται καθαρίσαι αυτόν τής πληγής. Εάν δώτε περι αμαρτίας, η ψυχή υμών όψεται σπέρμα μακρόβιον, καί βούλεται Κύριος εν χειρί αυτού αφελείν από τού πόνου τής ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φώς, καί πλάσαι τή συνέσει, δικαιώσαι δίκαιον, εύ δουλεύοντα πολλοίς, καί τάς αμαρτίας αυτών αυτός ανοίσει, Διά τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς, καί τών ισχυρών μεριεί σκύλα, ανθ' ών παρεδόθη εις θάνατον η ψυχή αυτού, καί εν τοίς ανόμοις ελογίσθη, καί αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκε, καί διά τάς αμαρτίας αυτών παρεδόθη. Ευφράνθητι στείρα, η ου τίκτουσα, ρήξον καί βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τά τέκνα τής ερήμου μάλλον, ή τής εχούσης τόν άνδρα.

Προκείμενον Ήχος πλ. β

Εθεντό με εν λάκκω κατωτάτω, εν σκοτεινοίς καί εν σκιά θανάτου.

Στίχ. Κύριε ο Θεός τής σωτηρίας μου, ημέρας εκέκραξα.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α' 18 – Β', 2)

Αδελφοί, ο λόγος ο τού Σταυρού τοίς μέν απολλυμένοις μωρία εστί, τοίς δέ σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι. Γέγραπται γάρ. Απολώ τήν σοφίαν τών σοφών, καί τήν σύνεσιν τών συνετών αθετήσω. Πού σοφός; πού γραμματεύς; πού συζητητής τού αιώνος τούτου; ουχί εμώρανεν ο Θεός τήν σοφίαν τού Κόσμου τούτου; Επειδή γάρ εν τή σοφία τού Θεού ουκ έγνω ο Κόσμος διά τής σοφίας τόν Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά τής μωρίας τού κηρύγματος σώσαι τούς πιστεύοντας. Επειδή καί Ιουδαίοι σημείον αιτούσι, καί Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δέ κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μέν σκάνδαλον, Έλλησι δέ μωρίαν, αυτοίς δέ τοίς κλητοίς Ιουδαίοις τε καί Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν καί Θεού σοφίαν, οτι τό μωρόν τού Θεού, σοφώτερον τών ανθρώπων εστί, καί τό ασθενές τού Θεού, ισχυρότερον τών ανθρώπων εστί. Βλέπετε γάρ τήν κλήσιν υμών, αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς, αλλά τά μωρά τού Κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τούς σοφούς καταισχύνη, καί τά ασθενή τού Κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τά ισχυρά, καί τά αγενή τού Κόσμου καί τά εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, καί τά μή όντα, ίνα τά όντα καταργήση, όπως μή καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον τού Θεού. Εξ αυτού δέ υμείς εστε εν Χριστω Ιησού, ός εγενήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε καί αγιασμός καί απολύτρωσις, ίνα, καθώς γέγραπται. ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω, καγώ δέ, ελθών πρός υμάς, αδελφοί, ήλθον, ου καθ' υπεροχήν λόγου, ή σοφίας, καταγγέλλων υμίν τό μαρτύριον τού Θεού, ου γάρ έκρινα τού ειδέναι τι εν υμίν, ειμή Ιησούν Χριστόν, καί τούτον εσταυρωμένον.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. α'

Σώσόν με, ο Θεός, ότι εισήλθοσαν ύδατα έως ψυχής μου.

Στίχ. Καί έδωκαν εις τό βρώμά μου χολήν, καί εις τήν δίψαν μου επότισάν με όξος.

Στίχ. Σκοτισθήτωσαν οι οφθαλμοί αυτών, τού μή βλέπειν.

Ευαγγέλιον

Κατά Ματθαίον

Τώ καιρώ εκείνω, συμβούλιον έλαβον...

... καθήμεναι απέναντι τού τάφου.

Απόστιχα

Στιχηρά Αυτόμελα

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν, ο Αριμαθαίας καθείλε, τήν τών απάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σε Χριστέ εκήδευσε, καί τώ πόθω ηπείγετο, καρδία, καί χείλει, σώμα τό ακήρατον, σού περιπτύξασθαι, όμως συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο.

Ότε εν τώ τάφω τώ καινώ, υπέρ τού παντός κατετέθης, ο Λυτρωτής τού παντός, Άδης ο παγγέλαστος, ιδών σε έπτηξεν, οι μοχλοί συνετρίβησαν, εθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ηνοίχθησαν, νεκροί ανίσταντο, τότε ο Αδάμ ευχαρίστως, χαίρων ανεβόα σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν Οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσεται.

Ότε εν τώ τάφω σαρκικώς, θέλων συνεκλείσθης ο φύσει, τή τής θεότητος, μένων απερίγραπτος, καί αδιόριστος, τά θανάτου απέκλεισας, ταμεία καί Άδου, άπαντα εκένωσας, Χριστέ βασίλεια, τότε καί τό Σάββατον τούτο, θείας ευλογίας καί δόξης, καί τής σής λαμπρότητος ηξίωσας.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα, Κύριε εις μακρότητα ημερών.

Ότε αι δυνάμεις σε Χριστέ, πλάνον υπ' ανόμων εώρων, συκοφαντούμενον, έφριττον τήν άφατον, μακροθυμίαν σου, καί τόν λίθον τού μνήματος, χερσί σφραγισθέντα, αίς σου τήν ακήρατον, πλευράν ελόγχευσαν, όμως τή ημών σωτηρία, χαίρουσαι εβόων σοι. Δόξα, τή συγκαταβάσει σου, Φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν...

Ιδιόμελον Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον, τό φώς ώσπερ Ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου, σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν γυμνόν άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! όν πρό μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω, τό σόν ακήρα τον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τή σή εξόδω Οικτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν Ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει, κραυγάζων. Κύριε δόξα σοι.

Απολυτίκια Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός, δέ διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΩΪ

Τροπάρια Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

Μετά ταύτα άρχόμεθα ψάλλειν μετά μέλους τά επόμενα Τροπάρια, ήτοι τά εγκώμια, μετά τού Αμώμου, εις στάσεις τρείς, λέγοντες ανά Στίχον εξ αυτού μεθ' έν έκαστον Τροπάριον

Εκφωνεί δέ ό πρώτος Χορός, εις.

ΣΤΑΣΙΣ ΠΡΩΤΗ

Ήχος πλ. α'

Έυλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου.

Τ ά Ε γ κ ώ μ ι α

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Μακάριοι οι εξερευνώντες τά μαρτύρια αυτού, εν όλη καρδία εκζητήσουσιν αυτόν.

Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς καί τάφω οικείς; τού θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τού Άδου τούς νεκρούς εξανιστάς.

Ου γάρ οι εργαζόμενοι τήν ανομίαν, εν ταίς οδοίς αυτού επορεύθησαν.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, καί τιμώμεν τήν Ταφήν καί τά Πάθη σου, δι' ών έσωσας ημάς εκ τής φθοράς.

Σύ ενετείλω τάς εντολάς σου, τού φυλάξασθαι σφόδρα.

Μέτρα γής ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τούς θανέντας ανιστών.

Όφελον κατευθυνθείησαν αί οδοί μου...

Ιησού Χριστέ μου, Βασιλεύ τού παντός, τί ζητών τοίς εν τώ Άδη ελήλυθας; ή τό γένος απολύσαι τών βροτών.

Τότε ου μή αισχυνθώ εν τώ με επιβλέπειν..

Ο Δεσπότης πάντων, καθοράται νεκρός, καί εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τά μνημεία τών νεκρών.

Έξομολογήσομαί σοι εν ευθύτητι καρδίας...

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ, καί θανάτω σου τόν θάνατον ώλεσας, καί επήγασας τώ Κόσμω, τήν ζωήν.

Τά δικαιώματά σου φυλάξω, μή με εγκαταλίπης έως σφόδρα.

Μετά τών κακούργων, ως κακούργος Χριστέ, ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας, κακουργίας τού αρχαίου πτερνιστού.

Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος τήν οδόν αυτού;

Ο ωραίος κάλλει, παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο τήν φύσιν ωραϊσας τού παντός.

Εν όλη καρδία μου εξεζήτησά σε, μή απώση με από τών εντολών σου.

Άδης πώς υποίσει, Σώτερ παρουσίαν τήν σήν, καί μή θάττον συνθλασθείη σχοτούμενος, αστραπής φωτός σου αίγλη εκτυφλωθείς;

Εν τή καρδία μου έκρυψα τά λόγιά σου, όπως άν μή αμάρτω σοι.

Ιησού γλυκύ μοι, καί σωτήριον φώς, τάφω πώς εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι; ώ αφάτου, καί αρρήτου ανοχής!

Ευλογητός εί Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Απορεί καί φύσις, νοερά καί πληθύς, η ασώματος Χριστέ τό μυστήριον, τής αφράστου καί αρρήτου σου ταφής.

Εν τοίς χείλεσί μου εξήγγειλα πάντα τά κρίματα τού στόματός σου.

Ώ θαυμάτων ξένων! ώ πραγμάτων καινών! Ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεται, κηδευόμενος χερσί τού Ιωσήφ.

Εν τή οδώ τών μαρτυρίων σου ετέρφθην...

Καί εν τάφω έδυς, καί τών κόλπων Χριστέ τών πατρώ ων ουδαμώς απεφοίτησας, τούτο ξένον καί παράδοξον ομού.

Εν ταίς εντολαίς σου αδολεσχήσω, καί κατανοήσω τάς οδούς σου.

Αληθής καί πόλου, καί τής γής Βασιλεύς, ει καί τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι, επεγνώσθης πάση κτίσει Ιησού.

Εν τοίς δικαιώμασί σου μελετήσω, ουκ επιλήσομαι τών λόγων σου.

Σού τεθέντος τάφω, πλαστουργέτα Χριστέ, τά τού Άδου εσαλεύθη θεμέλια, καί μνημεία ηνεώχθη τών βροτών.

Ανταπόδος τώ δούλω σου, ζήσόν με, καί φυλάξω τούς λόγους σου.

Ο τήν γήν κατέχων, τή δρακί νεκρωθείς, σαρκικώς υπό τής γής νύν συνέχεται, τούς νεκρούς λυτρών τής Άδου συνοχής.

Αποκάλυψον τούς οφθαλμούς μου, καί κατανοήσω τά θαυμάσια εκ τού νόμου σου.

Εκ φθοράς ανέβης, η ζωή μου Σωτήρ, σού θανόντος καί νεκροίς προσφοιτήσαντος, καί συνθλάσαντος τού Άδου τούς μοχλούς.

Πάροικος εγώ ειμι εν τή γή, μή αποκρύψης απ' εμού τάς εντολάς σου.

Ως φωτός λυχνία, νύν η σάρξ τού Θεού, υπό γήν ως υπό μόδιον κρύπτεται, καί διώκει τόν εν Άδη σκοτασμόν.

Επεπόθησεν η ψυχή μου, τού επιθυμήσαι τά κρίματά σου εν παντί καιρώ.

Νοερών συντρέχει, στρατιών η πληθύς, Ιωσήφ καί Νικοδήμω συστείλαί σε, τόν αχώρητον εν μνήματι σμικρώ.

Επετίμησας υπερηφάνοις, επικατάρατοι οι εκκλίνοντες από τών εντολών σου.

Νεκρωθείς βουλήσει, καί τεθείς υπό γήν, ζωοβρύτα Ιησού μου εζώωσας, νεκρωθέντα παραβάσει με πικρά.

Περίελε απ' εμού όνειδος καί εξουδένωσιν...

Ηλλοιούτο πάσα, κτίσις πάθει τώ σώ, πάντα γάρ σοι Λόγε συνέπασχον, συνοχέα σε γινώσκοντα παντός.

Καί γάρ εκάθησαν άρχοντες, καί κατ' εμού κατελάλουν...

Τής ζωής τήν πέτραν εν κοιλία λαβών, Άδης ο παμφάγος εξήμεσεν, εξ αιώνος ούς κατέπιε νεκρούς.

Καί γάρ τά μαρτύριά σου μελέτη μου εστί...

Εν καινώ μνημείω, κατετέθης Χριστέ, καί τήν φύσιν τών βροτών ανεκαίνισας, αναστάς θεοπρεπώς εκ τών νεκρών.

Εκολλήθη τώ εδάφει η ψυχή μου, ζήσόν με κατά τόν λόγον σου.

Επί γής κατήλθες, ίνα σώσης Αδάμ, καί εν γή μή ευρηκώς τούτον Δέσποτα, μέχρις Άδου κατελήλυθας ζητών.

Τάς Οδούς μου εξήγγειλα, καί επήκουσάς μου, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Συγκλονείται φόβω, πάσα Λόγε η γή, καί Φωσφόρος τάς ακτίνας απέκρυψε, τού μεγίστου γή κρυβέντος σου φωτός.

Όδόν δικαιωμάτων σου συνέτισόν με...

Ως βροτός μέν θνήσκεις, εκουσίως Σωτήρ, ως Θεός δέ τούς θνητούς εξανέστησας, εκ μνημάτων καί βυθού αμαρτιών.

Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας, βεβαίωσόν με εν τοίς λόγοις σου.

Δακρυρρόους θρήνους, επί σέ η Αγνή, μητρικώς ώ Ιησού επιρραίνουσα, ανεβόα. Πώς κηδεύσω σε Υιέ;

Οδόν αδικίας απόστησον απ' εμού...

Ώσπερ σίτου κόκκος, υποδύς κόλπους γής, τόν πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν, αναστήσας τούς βροτούς τούς εξ, Αδάμ.

Οδόν αληθείας ηρετισάμην, καί τά κρίματά σου ουκ επελαθόμην.

Υπό γήν εκρύβης, ώσπερ ήλιος νύν, καί νυκτί τή τού θανάτου κεκάλυψαι, αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον Σωτήρ.

Εκολλήθην τοίς μαρτυρίοις σου, Κύριε...

Ως ηλίου δίσκον, η σελήνη Σωτήρ, αποκρύπτει, καί σέ τάφος νύν έκρυψεν, εκλιπόντα τού θανάτου σαρκικώς.

Οδόν εντολών σου έδραμον, όταν επλάτυνας τήν καρδίαν μου.

Η ζωή θανάτου, γευσαμένη Χριστός, εκ θανάτου τούς βροτούς ηλευθέρωσε, καί τοίς πάσι νύν δωρείται τήν ζωήν.

Νομοθέτησόν με, Κύριε, τήν οδόν τών δικαιωμάτων σου, καί εκζητήσω αυτήν διά παντός.

Νεκρωθέντα πάλαι, τόν Αδάμ φθονερώς, επανάγεις πρός ζωήν τή νεκρώσει σου, νέος Σώτερ εν σαρκί φανείς Αδάμ.

Συνέτισόν με, καί εξερευνήσω τόν νόμον σου...

Νοεραί σε τάξεις, ηπλωμένον νεκρόν, καθορώσαι δι' ημάς εξεπλήττοντο, καλυπτόμεναι ταίς πτέρυξι Σωτήρ.

Οδήγησόν με εν τή τρίβω τών εντολών σου, ότι αυτήν ηθέλησα.

Καθελών σε Λόγε, από ξύλου νεκρόν, εν μνημείω Ιωσήφ νύν κατέθετο. Αλλ' ανάστα σώζων πάντας ως Θεός.

Κλίνον τήν καρδίαν μου εις τά μαρτύριά σου, Καί μή εις πλεονεξίαν.

Τών Αγγέλων Σώτερ, χαρμονή πεφυκώς, νύν καί λύπης τούτοις γέγονας αίτιος, καθορώμενος σαρκί άπνους νεκρός.

Απόστρεψον τούς οφθαλμούς μου, τού μή ιδείν ματαιότητα, εν τή οδώ σου ζήσόν με.

Υψωθείς εν ξύλω, καί τούς ζώντας βροτούς, συνυψοίς, υπό τήν γήν δέ γενόμενος, τούς κειμένους δ' υπ' αυτήν εξανιστάς.

Στήσον τώ δούλω σου τό λόγιόν σου εις τόν φόβον σου.

Ώσπερ λέων Σώτερ, αφυπνώσας σαρκί, ως τις σκύμνος ο νεκρός εξανίστασαι, αποθέμενος τό γήρας της σαρκός.

Περίελε τόν ονειδισμόν μου, όν υπώπτευσα...

Τήν πλευράν ενύγης, ο πλευράν ειληφώς, τού Αδάμ εξ ής τήν Εύαν διέπλασας, καί εξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.

Ιδού επεθύμησα τάς εντολάς σου, εν τή δικαιοσύνη σου ζήσόν με.

Εν κρυπτώ μέν πάλαι, θύεται ο αμνός, σύ δ' υπαίθριος τυθείς ανεξίκακε, πάσαν κτίσιν απεκάθηρας Σωτήρ.

Καί έλθοι επ' εμέ τό έλεός σου, Κύριε...

Τίς εξείποι τρόπον, φρικτόν όντως καινόν, ο δεσπόζων γάρ τής Κτίσεως σήμερον, πάθος δέχεται, καί θνήσκει δι' ημάς.

Καί αποκριθήσομαι τοίς ονειδίζουσί μοι λόγον, ότι ήλπισα επί τοίς λόγοις σου.

Ο ζωής ταμίας, πώς οράται νεκρός; εκπληττόμενοι οι Άγγελοι έκραζον, πώς δ' εν μνήματι συγκλείεται Θεός:

Καί μή περιέλης εκ τού στόματός μου λόγον αληθείας έως σφόδρα...

Λογχονύκτου Σώτερ, εκ πλευράς σου ζωήν, τή ζωή τή εκ ζωής εξωσάση με, επιστάζεις καί ζωοίς με σύν αυτή.

Καί φυλάξω τόν νόμον σου διαπαντός εις τόν αιώνα, καί εις τόν αιώνα τού αιώνος.

Απλωθείς εν ξύλω, συνηγάγω βροτούς, τήν πλευράν σου δέ νυγείς τήν ζωήρρητον, πάσιν άφεσιν πηγάζεις Ιησού.

Καί επορευόμην εν πλατυσμώ, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Ο ευσχήμων Σώτερ, σχηματίζει φρικτώς, καί κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σε, καί θαμβείταί σου το σχήμα τό φρικτόν.

Καί ελάλουν εν τοίς μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων, καί ουκ ησχυνόμην.

Υπό γήν βουλήσει, κατελθών ως θνητός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί εμελέτων εν ταίς εντολαίς σου, άς ηγάπησα σφόδρα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί ήρα τάς χείράς μου πρός τάς εντολάς σου, άς ηγάπησα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, τόν εμόν απονεκρώσας νεκρωτήν.

Καί ηδολέσχουν εν τοίς δικαιώμασί σου.

Ώ χαράς εκείνης! ώ πολλής ηδονής! ής περ τούς εν Άδη πεπλήρωσας, εν πυθμέσι φώς αστράψας ζοφεροίς.

Μνήσθητι τών λόγων σου τώ δούλω σου...

Προσκυνώ τό Πάθος, ανυμνώ τήν Ταφήν, μεγαλύνω σου τό κράτος Φιλάνθρωπε, δι' ών λέλυμαι παθών φθοροποιών.

Αύτη με παρεκάλεσεν εν τή ταπεινώσει μου...

Κατά σού ρομφαία, εστιλβούτο Χριστέ, καί ρομφαία ισχυρού μεν αμβλύνεται, καί ρομφαία δέ τροπούται τής Εδέμ.

Υπερήφανοι παρηνόμουν έως σφόδρα...

Η Αμνάς τόν Άρνα, βλέπουσα εν σφαγή, ταίς αικίσι βαλλομένη ηλάλαζε, συγκινούσα καί τό ποίμνιον βοάν.

Εμνήσθην τών κριμάτων σου απ' αιώνος, Κύριε, καί παρεκλήθην.

Κάν ενθάπτη τάφω, κάν εις Άδου μολής, αλλά Σώτερ καί τούς τάφους εκένωσας, καί τόν Άδην απεγύμνωσας Χριστέ.

Αθυμία κατέσχε με από αμαρτωλών, τών εγκαταλιμπανόντων τόν νόμον σου.

Εκουσίως Σώτερ, κατελθών υπό γήν, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, καί ανήγαγες εν δόξη πατρική.

Ψαλτά ήσάν σοι τά δικαιώματά σου...

Τής Τριάδος ο είς, εν σαρκί δι' ημάς, επονείδιστον υπέμεινε θάνατον, φρίττει ήλιος, καί τρέμει δέ η γή.

Εμνήσθην εν νυκτί τού ονόματός σου, Κύριε...

Ως πικράς εκ κρήνης, τής Ιούδα φυλής, οι απόγονοι εν λάκκω κατέθεντο, τόν τροφέα μανναδότην Ιησούν.

Αύτη εγενήθη μοι, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Ο Κριτής ως κριτός, πρό Πιλάτου κριτού, καί παρίστατο καί θάνατον άδικον, κατεκρίθη διά ξύλου σταυρικού.

Μερίς μου εί, Κύριε, είπα τού φυλάξασθαι τόν νόμον σου.

Αλαζών Ισραήλ, μιαιφόνε λαέ, τί παθών τόν Βαραββάν ηλευθέρωσας; τόν Σωτήρα δέ παρέδωκας Σταυρώ;

Εδεήθην τού προσώπου σου εν όλη καρδία μου, ελέησόν με κατά τό λόγιόν σου.

Ο χειρί σου πλάσας, τόν Αδάμ εκ τής γής, δι' αυτόν τή φύσει γέγονας άνθρωπος, καί εσταύρωσαι βουλήματι τώ σώ.

Διελογισάμην τάς οδούς σου, καί επέστρεψα τούς πόδας μου εις τά μαρτύριά σου.

Υπακούσας Λόγε, τώ ιδίω Πατρί, μέχρις Άδου τού δεινού καταβέβηκας, καί ανέστησας τό γένος τών βροτών.

Ητοιμάσθην, καί ουκ εταράχθην, τού φυλάξασθαι τάς εντολάς σου.

Οίμοι φώς τού Κόσμου! οίμοι φώς το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.

Σχοινία αμαρτωλών περιεπλάκησάν μοι, καί τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Φθονουργέ, φονουργέ, καί αλάστορ λαέ, κάν σινδόνας καί αυτό τό σουδάριον, αισχύνθητι, αναστάντος τού Χριστού.

Μεσονύκτιον εξηγειρόμην, τού εξομολογείσθαί σοι επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Δεύρο δή μιαρέ, φονευτά μαθητά, καί τόν τρόπον τής κακίας σου δείξόν μοι, δι' όν γέγονας προδότης τού Χριστού.

Μέτοχος εγώ ειμι πάντων τών φοβουμένων σε...

Ως φιλάνθρωπός τις, υποκρίνη μωρέ καί τυφλέ πανωλεθρότατε άσπονδε, ο τό μυρον πεπρακώς διά τιμής.

Τού ελέους σου, Κύριε, πλήρης η γή...

Ουρανίου μύρου, ποίαν έσχες τιμήν, τού τιμίου τί εδέξω αντάξιον, λύσσαν εύρες καταρώτατε Σατάν.

Χρηστότητα εποίησας μετά τού δούλου σου, Κύριε, κατά τόν λόγον σου.

Ει φιλόπτωχος εί, καί τό μύρον λυπή, κενουμένου εις ψυχής ιλαστήριον, πώς χρυσώ απεμπολείς τόν Φωταυγή;

Χρηστότητα καί παιδείαν καί γνώσιν δίδαξόν με, ότι ταίς εντολαίς σου επίστευσα.

Ο Θεέ καί Λόγε, ώ χαρά η εμή, πώς ενέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον.

νύν σπαράττομαι τά σπλάγχνα μητρικώς.

Πρό τού με ταπεινωθήναι, εγώ επλημμέλησα...

Τίς μοι δώσει ύδωρ, καί δακρύων πηγάς, η Θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν, ίνα κλαύσω τόν γλυκύν μου Ιησούν;

Χριστός εί σύ, Κύριε, καί εν τή χρηστότητί σου δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ώ βουνοί καί νάπαι, καί ανθρώπων πληθύς, κλαύσατε καί πάντα θρηνήσατε, σύν εμοί τή τού Θεού ημών Μητρί.

Επληθύνθη επ' εμέ αδικία υπερηφάνων...

Πότε ίδω Σώτερ, σέ τό άχρονον φώς, τήν χαράν καί ηδονήν τής καρδίας μου; η Παρθένος ανεβόα γοερώς.

Ετυρώθη ως γάλα η καρδία αυτών, εγώ δέ τόν νόμον σου εμελέτησα.

Κάν ως πέτρα Σώτερ, η ακρότομος σύ, κατε τομήν, αλλ' επήγασας, ζών τό ρείδέξω τήν θρόνως πηγή ών τής ζωής.

Αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με, όπως άν μάθω τά δικαιώματά σου.

Ως εκ κρήνης μιάς, τόν διπλούν ποταμόν, τής πλευράς σου προχεούσης αρδόμενοι, τήν αθάνατον καρπούμεθα ζωήν.

Αγαθός μοι ο νόμος τού στόματός σου υπέρ χιλιάδας χρυσίου καί αργυρίου.

Θέλων ώφθης Λόγε, εν τώ τάφω νεκρός, αλλά ζής, καί τούς βροτούς ως προείρηκας, αναστάσει σου Σωτήρ μου εγερείς.

Δόξα...

Ανυμνούμεν Λόγε σέ τόν πάντων Θεόν, σύν Πατρί καί τώ Αγίω σου Πνεύματι, καί δοξάζομεν τήν θείαν σου Ταφήν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, καί τιμώμεν τήν Ταφήν τήν τρι ήμερον, τού Υιού σου καί Θεού ημών πιστώς.

Καί πάλιν τό πρώτον Τροπάριον

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Είτα Συναπτή μικρά παρά τού Ιερέως καί η

Εκφώνησις

Ότι ευλόγηταί σου τό όνομα, καί δεδόξασταί σου η βασιλεία τού Πατρός, καί τού Υιού, καί τού αγίου Πνεύματος, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Καί θυμιάσαντος τού Ιερέως, αρχόμεθα τής δευτέρας στάσεως

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ήχος πλ. α'

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Αι χείρές σου εποίησάν με, καί έπλασάν με, συνέτισόν με, καί μαθήσομαι τάς εντολάς σου.

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν πάντων Κτίστην, τοίς σοίς γάρ παθήμασιν έχομεν, τήν απάθειαν ρυσθέντες τής φθοράς.

Οι φοβούμενοί σε όψονταί με, καί ευφρανθήσονται, ότι εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Έφριξεν η γή, καί ο ήλιος Σώτερ εκρύβη, σού τού ανεσπέρου φέγγους Χριστέ, δύναντος εν τάφω σωματικώς.

Έγνων, Κύριε, ότι δικαιοσύνη τά κρίματά σου, καί αληθεία εταπείνωσάς με.

Υπνωσας Χριστέ, τόν φυσίζωον ύπνον εν τάφω, καί βαρέως ύπνου εξήγειρας, τού τής αμαρτίας, τό τών ανθρώπων γένος.

Γενηθήτω δή τό έλεός σου τού παρακαλέσαι με, κατά τό λόγιόν σου τώ δούλω σου.

Μόνη γυναικών, χωρίς πόνον έτεκόν σε Τέκνον, πόνους δέ νύν φέρω πάθει τώ σώ, αφορήτους, έλεγεν η Σεμνή.

Ελθέτωσάν μοι οι οικτιρμοί σου, καί ζήσομαι...

Άνω σε Σωτήρ, αχωρίστως τώ Πατρί συνόντα, κάτω δέ νεκρόν ηπλωμένον γή, φρίττουσιν ορώντα τά Σεραφίμ.

Αισχυνθήτωσαν υπερήφανοι, ότι αδίκως ηνόμησαν εις εμέ...

Ρήγνυται ναού, καταπέτασμα τή σή σταυρώ, σε, κρύπτουσι φωστήρες Λόγε τό φώς, σού κρυβέντος Ήλιε υπό γήν.

Επιστρεψάτωσάν με οι φοβούμενοί σε, καί οι γινώσκοντες τά μαρτύριά σου.

Γής ο καταρχάς, μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον, άπνους ως βροτός καθυπέδυ γήν, φρίξον τώ θεάματι ουρανέ.

Γενηθήτω η καρδία μου άμωμος εν τοίς δικαιώμασί σου, όπως άν μή αισχυνθώ.

Έδυς υπό γήν ο τόν άνθρωπον χειρί σου πλάσας, ίν' εξαναστήσης τού πτώματος, τών βροτών τά στίφη, πανσθενεστάτω κράτει.

Εκλείπει εις τό σωτήριόν σου η ψυχή μου...

Θρήνον ιερόν, δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι, ως αι Μυροφόροι γυναίκες πρίν, ίνα καί τό Χαίρε ακουσώμεθα σύν αυταίς.

Εξέλιπον οι οφθαλμοί μου εις τό λόγιόν σου...

Μύρον αληθώς, σύ ακένωτον υπάρχεις Λόγε, όθεν σοι καί μύρα προσέφερον, ως νεκρώ τώ ζώντι, γυναίκες Μυροφόροι.

Ότι εγενήθην ως ασκός εν πάχνη, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Άδου μέν ταφείς, τά βασίλεια Χριστέ συντρίβεις, θάνατον θανάτω δέ θανατοίς, καί φθοράς λυτρούσαι τούς γηγενείς.

Πόσαι εισίν αι ημέραι τού δούλου σου;

Ρείθρα τής ζωής, η προχέουσα Θεού σοφία, τάφον υπεισδύσα ζωοποιεί, τούς εν τοίς αδύτοις Άδου μυχοίς.

Διηγήσαντό μοι παράνομοι αδολεσχίας, αλλ' ουχ ως ο νόμος σου, Κύριε.

Ίνα τήν βροτών, καινουργήσω συντριβείσαν φύσιν, πέπληγμαι θανάτω θέλων σαρκί. Μήτερ ούν μή κόπτου τοίς οδυρμοίς.

Πάσαι αι εντολαί σου αλήθεια...

Έδυς υπό γήν, ο φωσφόρος τής δι' καιοσύνης καί νεκρούς ώσπερ εξ ύπνου εξήγειρας, εκδιώξας άπαν, τό εν τώ Άδη σκότος.

Παρά βραχύ συνετέλεσάν με εν τή γή, εγώ δέ ουκ εγκατέλιπον τάς εντολάς σου.

Κόκκος διφυής, ο φυσίζωος εν γής λαγόσι, σπείρεται σύν δάκρυσι σήμερον, αλλ' αναβλαστήσας, Κόσμον χαροποιήσει.

Κατά τό έλεός σου ζήσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύρια τού στόματός σου.

Έπτηξεν Αδάμ, Θεού βαίνοντος εν Παραδείσω, χαίρει δέ πρός Άδην φοιτήσαντος, πεπτωκός τό πρώην, καί νύν εγηγερμένος.

Εις τόν αιώνα, Κύριε, ο λόγος σου διαμένει εν τώ ουρανώ.

Σπένδει σοι χοάς, η τεκούσά σε Χριστέ δακρύων, σαρκικώς κατατεθέντι εν μνήματι, εκβοώσα. Τέκνον, ανάστα ως προέφης.

Εις γενεάν καί γενεάν η αλήθειά σου...

Τάφω Ιωσήφ, ευλαβώς σε τώ καινώ συγκρύπτων, Τύμνους εξοδίους θεοπρεπείς, τοίς συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοι Σωτήρ.

Τή διατάξει σου διαμένει ημέρα...

Ήλοις σε Σταυρώ, πεπαρμένον η σή Μήτηρ Λόγε, βλέψασα τοίς ήλοις λύπης πικράς, βέβληται καί βέλεσι τήν ψυχήν.

Ει μή ότι ο νόμος σου μελέτη μού εστι...

Σέ τόν τού παντός, γλυκασμόν η Μήτηρ καθορώσα, πόμα ποτιζόμενον τό πικρόν, δάκρυσι τάς όψεις βρέχει πικρώς.

Εις τόν αιώνα ου μή επιλάθωμαι, τών δικαιωμάτων σου, ότι εν αυτοίς έζησάς με.

Τέτρωμαι δεινώς, καί σπαράττομαι τά σπλάγχνα Λόγε, βλέπουσα τήν άδικόν σου σφαγήν, έλεγεν η Πάναγνος εν κλαυθμώ.

Σός ειμι εγώ, σώσόν με, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Όμμα τό γλυκύ, καί τά χείλη σου πώς μύσω Λόγε; πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.

Εμέ υπέμειναν αμαρτωλοί τού απολέσαι με...

Ύμνους Ιωσήφ, καί Νικόδημος επιταφίους, άδουσι Χριστώ νεκρωθέντι νύν, άδει δέ σύν τούτοις καί Σεραφίμ.

Πάσης συντελείας είδον πέρας, πλατεία η εντολή σου σφόδρα.

Δύνεις υπό γήν, Σώτερ Ήλιε δικαιοσύνης, όθεν η τεκούσα Σελήνη σε, ταίς λύπαις εκλείπει, σής θέας στερουμένη.

Ώς ηγάπησα τόν νόμον σου, Κύριε!

Έφριξεν ορών, Σώτερ, Άδης σε τόν ζωοδότην, πλούτον τόν εκείνου σκυλεύοντα, καί τούς απ' αιώνας, νεκρούς εξανιστώντα.

Υπέρ τούς εχθρούς σου εσόφισάς με τήν εντολήν σου, ότι εις τόν αιώνα εμή εστι.

Ήλιος φαιδρόν, απαστράπτει μετά νύκτα Λόγε, καί σύ δ' αναστάς εξαστράψειας, μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

Υπέρ πάντας τούς διδάσκοντάς με συνήκα...

Γή σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμένη τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τώ τιναγμώ.

Υπέρ πρεσβυτέρους συνήκα, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Μύροις σε Χριστέ, ο Νικόδημος καί ο Ευσχήμων, νύν καινοπρεπώς περιστείλαντες. Φρίξον, ανεβόων, πάσα η γή.

Εκ πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τούς πόδας μου, όπως άν φυλάξω τούς λόγους σου.

Έδυς Φωτουργέ, καί συνέδυ σοι τό φώς ηλίου, τρόμω δέ η Κτίσις συνεχεται, πάντων σε κηρύττουσα Ποιητήν.

Από τών κριμάτων σου ουκ εξέκλινα, ότι σύ ενομοθέτησάς με.

Λίθος λαξευτός, τόν ακρόγωνον καλύπτει λίθον, άνθρωπος θνητός δ' ως θνητόν Θεόν, κρύπτει νύν τώ τάφω, φρίξον η γή !

Ως γλυκέα τώ λάρυγγί μου τά λόγιά σου! υπέρ μέλι τώ στόματί μου.

Ίδε Μαθητήν, όν ηγάπησας καί σήν Μητέρα, Τέκνον, καί φθογγήν δός γλυκύτατον, έκραζε δακρύουσα η Αγνή.

Από τών εντολών σου συνήκα, διά τούτο εμίσησα πάσαν οδόν αδικίας.

Σύ ως ών ζωής, χορηγός Λόγε τούς Ιουδαίους, εν Σταυρώ ταθείς ουκ ενέκρωσας, αλλ' ανέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.

Λύχνος τοίς ποσί μου ο νόμος σου, καί φώς ταίς τρίβοις μου.

Κάλλος Λόγε πρίν, ουδέ είδος εν τώ πάσχειν έσχες, αλλ' εξαναστάς υπερέλαμψας, καλλωπίσας τους βροτούς θείαις αυγαίς.

Ώμοσα καί έστησα τού φυλάξασθαι τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Έδυς τή σαρκί, ο ανέσπερος εις γήν φωσφόρος, καί μή φέρων βλέπειν ο ήλιος, εσκοτίσθη μεσημβρίας εν ακμή.

Εταπεινώθην έως σφόδρα, Κύριε...

Ήλιος ομού, καί σελήνη σκοτισθέντες Σώτερ, δούλους ευνοούντας εικόνιζον, οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς.

Τά εκούσια τού στόματός μου ευδόκησον δή, Κύριε, καί τά κρίματά σου δίδαξόν με.

Οίδέ σε Θεόν, Εκατόνταρχος κάν ενεκρώθης, πώς σέ ούν Θεέ μου ψαύσω χερσί; φρίττω, ανεβόα ο Ιωσήφ.

Η ψυχή μου εν ταίς χερσί σου διαπαντός...

Ύπνωσεν Αδάμ, αλλά θάνατον πλευράς εξάγει, σύ δε νύν υπνώσας Λόγε Θεού, βρύεις εκ πλευράς σου Κόσμω ζωήν.

Έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, καί εκ τών εντολών σου ουκ επλανήθην.

Ύπνωσας μικρόν, καί εζώωσας τούς τεθνεώτας, καί εξαναστάς εξανέστησας, τούς υπνούντας εξ αιώνος Αγαθέ.

Εκληρονόμησα τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, ότι αγαλλίαμα τής καρδίας μού εισιν.

Ήρθης από γής, αλλ' ανέβλυσας τής σωτηρίας, τόν οίνον ζωήρρυτε άμπελε. Δοξάζω τό Πάθος καί τόν Σταυρόν.

Έκλινα τήν καρδίαν μου, τού ποιήσαι τά δικαιώματά σου εις τόν αιώνα δι' αντάμειψιν.

Πώς οι νοεροί, Ταγματάρχαι σε Σωτήρ ορώντες, γυμνόν ημαγμένον κατάκριτον, έφερον τήν τόλμαν τών σταυρωτών.,

Παρανόμους εμίσησα, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Αραβιανόν, σκολιώτατον γένος Εβραίων, έγνως τήν ανέγερσιν τού ναού, διά τί κατέκρινας τόν Χριστόν.

Βοηθός μου καί αντιλήπτωρ μου εί σύ...

Χλαίναν εμπαιγμού, τόν Κοσμήτορα πάντων ενδύεις, ός τόν ουρανόν κατεστέρωσε, καί τήν γήν εκόσμησε θαυμαστώς.

Έκκλίνατε απ' εμού πονηρευόμενοι...

Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου Λόγε, σούς θανέντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς.

Αντιλαβού μου κατά τό λόγιόν σου, καί ζήσόν με, καί μή καταισχύνης με από τής προσδοκίας μου.

Ήλιον τό πρίν, Ιησούς τούς αλλοφύλους κόπτων, έστησεν, αυτός δέ απέκρυψας, καταβάλλων τόν τού σκότους αρχηγόν.

Βοήθησόν μοι, καί σωθήσομαι...

Κόλπων πατρικών, ανεκφοίτητος μείνας οικτίρμον, καί βροτός γενέσθαι ευδόκησας, καί εις Άδην καταβέβηκας Χριστέ.

Εξουδένωσας πάντας τούς αποστατούντας από τών δικαιωμάτων σου...

Ήρθη σταυρωθείς, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, καί ως άπνους εν αυτή νύν προσκλίνεται, ό μή φέρουσα εσείετο δεινώς.

Παραβαίνοντας ελογισάμην πάντας τούς αμαρτωλούς τής γής, διά τούτο ηγάπησα τά μαρτύριά σου.

Οίμοι ώ Υιέ! η Απείρανδρος θρηνεί καί λέγει, όν ως Βασιλέα γάρ ήλπιζον, κατάκριτον νύν βλέπω εν Σταυρώ.

Καθήλωσον εκ τού φόβου σου τάς σάρκας μου...

Ταύτα Γαβριήλ, μοί απήγγειλεν ότε κατέπτη, ός τήν βασιλείαν αιώνιον, έφη τού Υιού μου τού Ιησού.

Εποίησα κρίμα καί δικαιοσύνην...

Φεύ! τού Συμεών, εκτετέλεσται η προφητεία, η γάρ σή ρομφαία διέδραμε, τήν εμήν καρδίαν Εμμανουήλ.

Έκδεξαι τόν δούλόν σου εις αγαθόν...

Κάν τούς εκ νεκρών, επαισχύνθητε ώ Ιουδαίοι, ούς ο ζωοδότης ανέστησεν, όν υμείς εκτείνατε φθονερώς

Οι οφθαλμοί μου εξέλιπον εις τό σωτήριόν σου...

Έφριξεν ιδών, τό αόρατον φώς σε Χριστέ μου, μνήματι κρυπτόμενον άπνουν τε, καί εσκότασεν ο ήλιος τό φώς.

Ποίησον μετά τού δούλου σου κατά τό έλεός σου, καί τά δικαιώματά σου δίδαξόν με.

Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου Λόγε, ότε εν τώ τάφω εώρακε, σέ τόν άφραστον καί άναρχον Θεόν.

Δούλός σού ειμι εγώ, συνέτισόν με...

Νέκρωσιν τήν σήν, η πανάφθορος Χριστέ σου Μήτηρ, βλέπουσα πικρώς σοι εφθέγγετο. Μή βραδύνης η ζωή εν τοίς νεκροίς.

Καιρός τού ποιήσαι τώ Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου.

Άδης ο δεινός, συνετρόμαξεν ότε σε είδεν, Ήλιε τής δόξης αθάνατε, καί εδίδου τούς δεσμίους εν σπουδή.

Διά τούτο ηγάπησα τάς εντολάς σου υπέρ χρυσίον καί τοπάζιον.

Μέγα καί, φρικτον, Σώτερ θέαμα νύν καθοράται ! ο ζωής γάρ θέλων παραίτιος, θάνατον υπέστη, ζωώσαι θέλων πάντας.

Διά τούτο πρός πάσας τάς εντολάς σου κατωρθούμην, πάσαν οδόν άδικον εμίσησα.

Νύττη τήν πλευράν, καί ηλούσαι Δέσποτα τάς χείρας, πληγήν εκ πλευράς σου ιώμενος, καί τήν ακρασίαν, χειρών τών Προπατόρων.

Θαυμαστά τά μαρτύριά σου, διά τούτο εξηρεύνησεν αυτά η ψυχή μου.

Πρίν τόν τής Ραχήλ, υιόν έκλαυσεν άπας κατ' οίκον, νύν τόν τής Παρθένου εκόψατο, Μαθητών χορεία σύν τή Μητρί.

Η δήλωσις τών λόγων σου φωτιεί, καί συνετιεί νηπίους.

Ράπισμα χειρών, Χριστού δέδωκαν εν σιαγόνι, τού χειρί τόν άνθρωπον πλάσαντος, καί τάς μύλας θλάσαντος τού θηρός.

Τό στόμα μου ήνοιξα, καί είλκυσα πνεύμα, ότι τάς εντολάς σου επεπόθουν.

Ύμνοις σου Χριστέ, νύν τήν Σταύρωσιν καί τήν Ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες σή ταφή.

Δόξα...

Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε καί Πνεύμα, σκήπτρα τών Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τά σκάνδαλα, καί βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.

Καί πάλιν παρά τών δύο Χορών τό πρώτον

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σέ τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Είτα Συναπτή μικρά, καί η

Εκφώνησις

Οτι άγιος εί ο Θεός ημών, ο επί θρόνου δόξης τών Χερουβίμ επαναπαυόμενος, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν σύν τώ ανάρχω σου Πατρί, καί τώ παναγίω, καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Ηχος γ'

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τή Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με κατά τό κρίμα τών αγαπώντων τό όνομά σου.

Καθελών τού ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

Τά διαβήματά μου κατεύθυνον κατά τό λόγιόν σου, καί μή κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, καί φυλάξω τάς εντολάς σου.

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.

Τό πρόσωπόν σου επίφανον επί τόν δούλόν σου, καί δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ως νεκρόν τόν ζώντα, σύν Μυροφόροις πάντες, μυρίσωμεν εμφρόνως.

Διεξόδους υδάτων κατέδυσαν οι οφθαλμοί μου, επεί ουκ εφύλαξα τόν νόμον σου.

Ιωσήφ τρισμάκαρ, κήδευσον τό σώμα, Χριστού τού ζωοδότου.

Δίκαιος εί, Κύριε, καί ευθείαι αι κρίσεις σου.

Ούς έθρεψε τό μάννα, εκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τού Ευεργέτου.

Ενετείλω δικαιοσύνην τά μαρτύριά σου, καί αλήθειαν σφόδρα.

Ούς έθρεψε τό μάννα, φέρουσι τώ Σωτήρι, χολήν άμα καί όξος.

Εξέτηξέ με ο ζήλός σου, ότι επελάθοντο τών λόγων σου οι εχθροί μου.

Ώ τής παραφροσύνης, καί τής Χριστοκτονίας, τής τών προφητοκτόνων!

Πεπυρωμένον τό λόγιόν σου σφόδρα, καί ο δούλός σου ηγάπησεν αυτό.

Ως άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, τήν άβυσσον σοφίας.

Νεώτερος εγώ ειμι, καί εξουδενωμένος, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Τόν ρύστην ο πωλήσας, αιχμάλωτος κατέστη, ο δόλιος Ιούδας.

Η δικαιοσύνη σου, δικαιοσύνη εις τόν αιώνα, καί ο νόμος σου αλήθεια.

Κατά τόν Σολομώντα, βόθρος βαθύς τό στόμα, Εβραίων παρανόμων.

Θλίψεις καί ανάγκαι εύροσάν με, αι εντολαί σου μελέτη μου.

Εβραίων παρανόμων, εν σκολιαίς πορείαις, τρίβολοι καί παγίδες.

Δικαιοσύνη τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, συνέτισόν με, καί ζήσομαι.

Ιωσήφ κηδεύει, σύν τώ Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τόν Κτίστην.

Εκέκραξα εν όλη καρδία μου, επάκουσόν μου, Κύριε, τά δικαιώματά σου εκζητήσω.

Ζωοδότα Σώτερ, δόξα σου τώ κράτει, τόν Άδην καθελόντι.

Εκέκραξά σοι, σώσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύριά σου.

Ύπτιον ορώσα, η Πάναγνός σε Λόγε, μητροπρεπώς εθρήνει.

Προέφθασα έν αωρία καί εκέκραξα, εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου τό κάλλος;

Προέφθασαν οι οφθαλμοί μου πρός όρθρον, τού μελετάν τά λόγιά σου.

Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μήτηρ, σού Λόγε νεκρωθέντος.

Τής φωνής μου άκουσον, Κύριε, κατά τό έλεός σου, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Γύναια σύν μύροις, ήκουσι μυρίσαι, Χριστόν τό θείον μύρον.

Προσήγγισαν οι καταδιώκοντές με ανομία, από δέ τού νόμου σου εμακρύνθησαν.

Θάνατον θανάτω, σύ θανατοίς Θεέ μου, θεία σου δυναστεία.

Εγγύς εί σύ, Κύριε, καί πάσαι αι οδοί σου αλήθεια.

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.

Καταρχας έγνων εκ τών μαρτυρίων σου, ότι εις τόν αιώνα εθεμελίωσας αυτά.

Πρός τόν πυθμένα Άδου, κατήχθη ο προδότης, διαφθοράς εις φρέαρ.

Ίδε τήν ταπείνωσίν μου καί εξελού με, ότι τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Τρίβολοι καί παγίδες, οδοί τού τρισαθλίου, παράφρονος Ιούδα.

Κρίνον τήν κρίσιν μου καί λύτρωσαί με, διά τόν λόγον σου ζήσόν με.

Συναπολούνται πάντες, οι σταυρωταί σου Λόγε, Υιέ Θεού παντάναξ.

Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία, ότι τά δικαιώματά σου ουκ εξεζήτησαν.

Διαφθοράς εις φρέαρ, συναπολούνται πάντες, οι άνδρες τών αιμάτων.

Οι οικτιρμοί σου πολλοί, Κύριε, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

Πολλοί οι εκδιώκοντές με καί θλίβοντές με, εκ τών μαρτυρίων σου ουκ εξέκλινα.

Η δάμαλις τόν μόσχον, εν Ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.

Είδον ασυνετούντας καί εξετηκόμην, ότι τά λόγια σου ουκ εφυλάξαντο.

Σώμα τό ζωηφόρον, ο Ιωσήφ κηδεύει, μετά τού Νικοδήμου.

Ίδε, ότι τάς εντολάς σου ηγάπησα, Κύριε, εν τώ ελέει σου ζήσόν με.

Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τά σπλάγχνα κεντουμένη.

Αρχή τών λόγων σου αλήθεια, καί εις τόν αιώνα πάντα τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ώ φώς τών οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς τάφω νύν καλύπτη;

Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν, καί από τών λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μου.

Τόν Αδάμ καί Εύαν, ελευθερώσαι Μήτερ, μή θρήνει, ταύτα πάσχω.

Αγαλλιάσομαι εγώ επί τά λόγιά σου, ως ο ευρίσκων σκύλα πολλά.

Δοξάζω σου Υιέ μου, τήν άκραν ευσπλαγχνίαν, ής χάριν ταύτα πάσχεις.

Αδικίαν εμίσησα καί εβδελυξάμην, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Όξος εποτίσθης, καί χολήν οικτίρμον, τήν πάλαι λύων γεύσιν.

Επτάκις τής ημέρας ήνεσά σε, επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ικρίω προσεπάγης, ο πάλαι τόν λαόν σου, στύλω νεφέλης σκέπων.

Ειρήνη πολλή τοίς αγαπώσι τόν νόμον σου, καί ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον.

Αι Μυροφόροι Σώτερ, τώ τάφω προσελθούσαι, προσέφερόν σοι μύρα.

Προσεδόκων τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί τάς εντολάς σου ηγάπησα.

Ανάστηθι οικτίρμον, ημάς εκ τών βαράθρων, εξανιστών τού Άδου.

Εφύλαξεν η ψυχή μου τά μαρτύριά σου, καί ηγάπησεν αυτά σφόδρα.

Ανάστα Ζωοδότα, η σέ τεκούσα Μήτηρ, δακρυρροούσα λέγει.

Εφύλαξα τάς εντολάς σου καί τά μαρτύριά σου, ότι πάσαι αι οδοί μου εναντίον σου, Κύριε.

Σπεύσον εξαναστήναι, τήν λύπην λύων Λόγε, τής σέ αγνώς Τεκούσης.

Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου συνέτισόν με.

Ουράνιοι Δυνάμεις, εξέστησαν τώ φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.

Εισέλθοι τό αξίωμά μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου ρύσαί με.

Τοίς πόθω τε καί φόβω, τά πάθη σου τιμώσι, δίδου πταισμάτων λύσιν.

Εξερεύξαιντο τά χείλη μου ύμνον, όταν διδάξης με τά δικαιώματά σου.

Ώ φρικτόν καί ξένον, θέαμα Θεού Λόγε! πώς γή σε συγκαλύπτει;

Φθέγξαιτο η γλώσσά μου τά λόγιά σου, ότι πάσαι αι εντολαί σου δικαιοσύνη.

Φέρων πάλαι φεύγει, Σώτερ Ιωσήφ σε, καί νύν σε άλλος θάπτει.

Γενέσθω η χείρ σου τού σώσαί με, ότι τάς εντολάς σου ηρετισάμην.

Κλαίει καί θρηνεί σε, η πάναγνός σου Μήτηρ, Σωτήρ μου νεκρωθέντα.

Επεπόθησα τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί ο νόμος σου μελέτη μού εστι.

Φρίττουσιν οι νόες, τήν ξένην καί φρικτήν σου, Ταφήν τού πάντων Κτίστου.

Ζήσεται η ψυχή μου, καί αΙνέσει σε, καί τά κρίματά σου βοηθήσει μοι.

Έρραναν τόν τάφον, αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωϊ ελθούσαι.

Επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τόν δούλόν σου, ότι τάς εντολάς σου ουκ επελαθόμην.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν, δώρησαι σή Εγέρσει.

Δόξα...

Ώ Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός καί Πνεύμα, ελέησον τόν Κόσμον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ιδείν τήν τού Υιού σου, Ανάστασιν Παρθένε, αξίωσον σούς δούλους.

Ευλογητάρια

Ήχος πλ. α'

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Τών Αγγέλων ο δήμος, κατεπλάγη ορών σε, εν νεκροίς λογισθέντα, τού θανάτου δέ Σωτήρ, τήν ισχύν καθελόντα, καί σύν εαυτώ τόν Αδάμ εγείραντα, καί εξ Άδου πάντας ελευθερώσαντα.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Τί τά μύρα, συμπαθώς τοίς δάκρυσιν, ώ Μαθήτριαι κιρνάτε; ο αστράπτων εν τώ τάφω Άγγελος, προσεφθέγγετο ταίς Μυροφόροις. Ίδετε υμείς τόν τάφον καί ήσθητε, ο Σωτήρ γάρ εξανέστη τού μνήματος.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Λίαν πρωϊ, Μυροφόροι έδραμον, πρός τό μνήμά σου θρηνολογούσαι, αλλ' επέστη, πρός αυτάς ο Άγγελος, καί είπε, θρήνου ο καιρός πέπαυται, μή κλαίετε, τήν Ανάστασιν δέ Απόστόλοις είπατε.

Ευλογητός εί, Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Μυροφόροι γυναίκες; μετά μύρων ελθούσαι, πρός τό μνήμά σου Σώτερ ενηχούντο, Αγγέλου τρανώς, πρός αυτάς φθεγγομένου. Τί μετά νεκρών, τόν ζώντα λογίζεσθε; ως Θεός γάρ εξανέστη τού μνήματος.

Δόξα... Τριαδικόν

Προσκυνούμεν Πατέρα, καί τόν τούτου Υιόν τε, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν αγίαν Τριάδα, εν μιά τή ουσία, σύν τοίς Σεραφίμ, κράζοντες τό Άγιος, Άγιος, Άγιος εί Κύριε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ζωοδότην τεκούσα, ελυτρώσω Παρθένε, τόν Αδάμ αμαρτίας, χαρμονήν δέ τή Εύα, αντί λύπης παρέσχες, ρεύσαντα ζωής, ίθυνε πρός ταύτην δέ, ο εκ σού σαρκωθείς Θεός καί άνθρωπος.

Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, Αλληλούϊα Δόξα σοι ο Θεός (εκ γ')

Συναπτή μικρά, καί η

Εκφώνησις

Σύ γάρ εί ο Βασιλευς τής ειρήνης, Χριστέ ο Θεός ημών, καί σοί τήν δόξαν αναπέμπομεν, σύν τώ ανάρχω σου Πατρί, καί τώ παναγίω καί αγαθώ, καί ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Σινδόνι καθαρά καί αρώμασι θείοις, τό Σώμα τό σεπτόν, εξαι τήσας Πιλάτω, μυρίζει καί τίθησιν, Ιωσήφ καινώ μνήματι, όθεν όρθριαι, αι μυροφόροι γυναίκες, ανεβόησαν. Δείξον ημίν ως προείπας, Χριστέ τήν Ανάστασιν.

Δόξα...

Δείξον ημίν ως προείπας, Χριστέ τήν Ανάστασιν.

Καί νύν...

Εξέστησαν χοροί, τών Αγγέλων ορώντες, τόν εν τοίς τού Πατρός, καθεζόμενον κόλποις, πώς τάφω κατατίθεται, ως νεκρός ο αθάνατος, όν τά τάγματα, τά τών Αγγέλων κυκλούσι, καί δοξάζουσι, σύν τοίς νεκροίς εν τώ Άδη, ως Κτίστην καί Κύριον.

Μετά ταύτα γίνεται ανάγνωσις εις τό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν... Είτα τόν Ν', καί τόν επόμενον Κανόνα, ψάλλοντες τούς Ειρμούς ανά β', καί τά Τροπάρια εις δ', καί αύθις έσχατον Καταβασίας τούς αυτούς Ειρμούς.

Εστι δέ ούτος ο Κανών, η μέν α', γ', δ' καί ε' Ωδή, ποίημα Μάρκου Μοναχού επισκόπου Υδρούντος. η δέ ς', ζ', η καί θ' Ωδή, Κοσμά τού Αγιοπολίτου. οι δέ Ειρμοί εισι ποίημα γυναικός τινος Κασσίας. Όλος δέ ο Κανών φέρει ακροστιχίδα, άνευ τών Ειρμών.

Καί σήμερον δέ Σάββατον μέλπω μέγα.

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ό Ειρμός

Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, υπό γής έκρυψαν, τών σεσωσμένων οι Παίδες, αλλ' ημείς ως αι Νεάνιδες, τώ Κυρίω άσωμεν. Ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Κύριε Θεέ μου, εξόδιον ύμνον, καί επιτάφιον, ωδήν σοι άσομαι, τώ τή ταφή σου ζωής μοι, τάς εισόδους διανοίξαντι, καί θανάτω θάνατον, καί Άδην θανατώσαντι.

Άνω σε ενθρόνω, καί κάτω εν τάφω, τά υπερκόσμια, καί υποχθόνια, κατανοούντα Σωτήρ μου, εδονείτο τή νεκρώσει σου, υπέρ νούν ωράθης γάρ, νεκρός ζωαρχικώτατος.

Ίνα σου τής δόξης, τά πάντα πληρώσης, καταπεφοίτηκας, εν κατωτάτοις τής γής, από γάρ σού ουκ εκρύβη, η υπόστασίς μου η εν Αδάμ, καί ταφείς φθαρέντα με, και νοποιείς, Φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, υπό γής έκρυψαν, τών σεσωσμένων οι Παίδες, αλλ' ημείς ως αι Νεάνιδες, τώ Κυρίω άσωμεν. Ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η Κτίσις κατιδούσα, εν τώ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλώ συνείχετο. Ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Σύμβολα τής ταφής σου, παρέδειξας τάς Οράσεις πληθύνας, νύν δέ τά κρύφιά σου, θεανδρικώς διετράνωσας, καί τοίς εν Άδη Δέσποτα, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσιν.

Ήπλωσας τάς παλάμας, καί ήνωσας τά τό πρίν διεστώτα, καταστολή δέ Σώτερ, τή εν σινδόνι καί μνήματι, πεπεδημένους έλυσας. Ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζοντας.

Μνήματι καί σφραγίσιν, αχώρητε συνεσχέθης βουλήσει, καί γάρ τήν δύναμίν σου, ταίς ενεργείαις εγνώρισας, θεουργικώς τοίς μέλπουσιν, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η Κτίσις κατιδούσα, εν τώ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλώ συνείχετο. Ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος, Γυναιξί τήν Ανάστασιν. Σέ δοξάζομεν, τόν τής φθοράς καθαιρέτην, σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνω Θεώ ημών.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν, Προορών Αββακούμ εξεστηκώς εβόα. Σύ δυναστών διέκοψας κράτος Αγαθέ, ομιλών τοίς εν Άδη, ως παντοδύναμος.

Εβδόμην σήμερον ηγίασας, ήν ευλόγησας πρίν, καταπαύσει τών έργων, παράγεις γάρ τά σύμπαντα, καί καινοποιείς, σαββατίζων Σωτήρ μου, καί ανακτώμενος.

Ρωμαλαιότητι τού κρείττονος, εκνικήσαντός σου, τής σαρκός η ψυχή σου, δι' ή ρηται σπαράττουσα, άμφω γάρ δεσμούς, τού θανάτου καί Άδου, Λόγε τώ κράτει σου.

Ο Άδης Λόγε συναντήσας σοι, επικράνθη, βροτόν ορών τεθεωμένον, κατάστικτον τοίς μώλωψι, καί πανσθενουργόν, τώ φρικτώ τής μορφής δέ, διαπεφώνηκεν.

Καταβασία

Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν, Προορών Αββακούμ εξεστηκώς εβόα. Σύ δυναστών διέκοψας κράτος Αγαθέ, ομιλών τοίς εν Άδη, ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Αναστήσονται οι νεκροί, καί εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, καί πάντες οι εν τή γή αγαλλιάσονται.

Νεοποιείς τούς γηγενείς, ο πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας, καί σινδών καί τάφος υπεμφαίνουσι, τό συνόν σοι Λόγε μυστήριον, ο ευσχήμων γάρ βουλευτής, τήν τού σέ φύσαντος βουλήν σχηματίζει, εν σοί μεγαλοπρεπώς καινοποιούντός με.

Διά θανάτου τό θνητόν, διά ταφής τό φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων τό πρόσλημμα, η γάρ σάρξ σου διαφθοράν ουκ είδε Δέσποτα, ουδέ η ψυχή σου εις Άδου, ξενοπρεπώς εγκαταλέλειπται.

Εξ αλοχεύτου προελθών, καί λογχευθείς τήν πλευράν Πλαστουργέ μου, εξ αυτής ειργάσω τήν ανάπλαοιν, τήν τής Εύας Αδάμ γενόμενος, αφυπνώσας υπερφυώς, ύπνον φυσίζωον, καί ζωήν εγείρας εξ ύπνου, καί τής φθοράς ως παντοδύναμος.

Καταβασία

Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Αναστήσονται οι νεκροί, καί εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, καί πάντες οι εν τή γή αγαλλιάσονται.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου, τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία. Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε.

Ανηρέθης, αλλ' ου διηρέθης, Λόγε ής μετέσχες σαρκός, ει γάρ καί λέλυταί σου, ο ναός εν τώ καιρώ τού πάθους, αλλά και ούτω μία ήν υπόστασις, τής θεότητος καί τής σαρκός σου, εν αμφοτέροις γάρ, είς υπάρχεις Υιός, Λόγος τού Θεού, Θεός καί άνθρωπος.

Βροτοκτόνον, αλλ' ου θεοκτόνον, έφυ τό πταίσμα τού Αδάμ, ει γάρ καί πέπονθέ σου, τής σαρκός η χοϊκή ουσία, αλλ' η θεότης απαθής διέμεινε, τό φθαρτόν δέ σου πρός αφθαρσίαν μετεστοιχείωσας, καί αφθάρτου ζωής, έδειξας πηγήν εξ αναστάσεως.

Βασιλεύει, αλλ' ουκ αιωνίζει, Άδης τού γένους τών βροτών, σύ γάρ τεθείς εν τάφω, Κραταιε ζωαρχική παλάμη, τά τού θανάτου, κλείθρα διεσπάραξας, καί εκήρυξας τοίς απ' αιώνος εκεί καθεύδουσι λύτρωσιν αψευδή, Σώτερ γεγονώς νεκρών πρωτότοκος.

Καταβασία

Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου, τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία. Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τήν άβυσσον ο κλείσας, νεκρός οράται, καί σμύρνη καί σινδόνι ενειλημμένος, εν μνημείω κατατίθεται, ως θνητός ο αθάνατος. Γυναίκες δέ αυτόν ήλθον μυρίσαι, κλαίουσαι πικρώς καί εκβοώσαι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ, Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Ο Οίκος

Ο συνέχων τά πάντα επί σταυρού ανυψώθη, καί θρηνεί πάσα η Κτίσις, τούτον βλέπουσα κρεμάμενον γυμνόν επί τού ξύλου, ο ήλιος τάς ακτίνας απέκρυψε, καί τό φέγγος οι αστέρες απεβάλλοντο, η γή δέ σύν πολλώ τώ φόβω συνεκλονείτο, η θάλασσα έφυγε, καί αι πέτραι διερρήγνυντο, μνημεία δέ πολλά ηνεώχθησαν, καί σώματα ηγέρθησαν αγίων Ανδρών. Άδης κάτω στενάζει, καί Ιουδαίοι σκέπτονται συκοφαντήσαι Χριστού τήν Ανάστασιν, τά δέ Γύναια κράζουσι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Συναξάριον

Τώ αγίω καί μεγάλω Σαββάτω, τήν θεόσωμον Ταφήν, καί τήν εις Άδου Κάθοδον τού Κυρίου καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν δι' ών τής φθοράς τό ημέτερον γένος ανακληθέν, πρός αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε.

Στίχοι

· Μάτην φυλάττεις τόν τάφον, κουστωδία.

· Ου γάρ καθέξει τύμβος αυτοζωϊαν.

Τή ανεκφράστω σου συγκαταβάσει, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Άφραστον θαύμα! Ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογός, εν τάφω νεκρός, άπνους κατατίθεται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Τετρωται Άδης, εν τή καρδία δεξάμενος τόν τρωθέντα λόγχη τήν πλευράν, καί σθένει πυρί θείω δαπανώμενος, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Όλβιος τάφος! εν εαυτώ γάρ δεξάμενος, ως υπνούντα τόν Δημιουργόν, ζωής θησαυρός, θείος αναδέδεικται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Νόμω θανόντων, τήν εν τώ τάφω κατάθεσιν, η τών όλων δέχεται ζωή, καί τούτον πηγήν, δείκνυσιν εγέρσεως, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Μία υπήρχεν, η εν τώ Άδη αχώριστος, καί εν τάφω, καί εν τή Εδέμ, θεότης Χριστού, σύν Πατρί καί Πνεύματι, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Άφραστον θαύμα! Ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογός, εν τάφω νεκρός, άπνους κατατίθεται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Λέλυται άχραντος ναός, τήν πεπτωκυίαν δέ συνανίστησι σκηνήν. Αδάμ γάρ τώ προτέρω δεύτερος, ο εν υψίστοις οικών, κατήλθεν μέχρις Άδου ταμείων, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Πέπαυται τόλμα Μαθητών, Αριμαθαίας δέ αριστεύει Ιωσήφ, νεκρόν γάρ καί γυμνόν Θεώμενος, τόν επί πάντων Θεόν, αιτείται, καί κηδεύει κραυγάζων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώ τών θαυμάτων τών καινών! ώ αγαθότητος! ώ αφράστου ανοχής! εκών γάρ υπό γής σφραγίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί πλάνος Θεός συκοφαντείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Μή εποδύρου μου Μήτερ, καθορώσα εν τάφω, όν εν γαστρί άνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν, αναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι, καί υψώσω εν δόξη, απαύστως ως Θεός, τούς εν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας.

Επί τώ ξένω σου τόκω, τάς οδύνας φυγούσα, υπερφυώς εμακαρίσθην, άναρχε Υιέ, νύν δέ σε Θεέ μου, άπνουν ορώσα νεκρόν, τή ρομφαία τής λύπης, σπαράττομαι δεινώς, αλλ' ανάστηθι, όπως μεγαλυνθήσωμαι.

Γή με καλύπτει εκόντα, αλλα φρίττουσιν Άδου, οι πυλωροί, ημφιεσμένον, βλέποντες στολήν, ημαγμένην Μήτερ, τής εκδικήσεως, τούς εχθρούς εν Σταυρώ γάρ, πατάξας ως Θεός, αναστήσομαι αύθις καί μεγαλύνω σε.

Αγαλλιάσθω η Κτίσις, ευφραινέσθωσαν πάντες οι γηγενείς, ο γάρ εχθρός εσκύλευται Άδης, μετά μύρων Γυναίκες προσυπαντάτωσαν, τόν Αδάμ σύν τή Εύα, λυτρούμαι παγγενή, καί τή τρίτη ημέρα εξαναστήσομαι.

Καταβασία

Μή εποδύρου μου Μήτερ, καθορώσα εν τάφω, όν εν γαστρί άνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν, αναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι, καί υψώσω εν δόξη, απαύστως ως Θεός, τούς εν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας.

Εξαποστειλάριον

Ήχος β'

Άγιος Κύριος ο Θεός ημών.

Τούτο λέγεται εκ γ' μόνον, καί ουδέν άλλο.

Εις τούς Αίνους

Ιδιόμελα Ήχος β'

Σήμερον συνέχει τάφος, τόν συνέχοντα παλάμη τήν Κτίσιν, καλύπτει λίθος, τόν καλύψαντα αρετή τούς ουρανούς, υπνοί η ζωή, καί Άδης τρέμει, καί Αδάμ τών δεσμών απολύεται. Δόξα τή σή οικονομία, δι' ής τελέσας πάντα σαββατισμόν αιώνιον, εδωρήσω ημίν, τήν παναγίαν εκ νεκρών σου Ανάστασιν.

Τί τό ορώμενον θέαμα; τίς η παρούσα κατάπαυσις; Ο Βασιλεύς τών αιώνων, τήν διά πάθους τελέσας οικονομίαν, εν τάφω σαββατίζει, καινόν ημίν παρέχων σαββατισμόν. Αυτώ βοήσωμεν. Ανάστα ο Θεός κρίνων τήν γήν, ότι σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας, ο αμέτρητον έχων τό μέγα έλεος.

Δεύτε ίδωμεν τήν ζωήν ημών, εν τάφω κειμένην, ίνα τούς εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση, δεύτε σήμερον, τόν εξ Ιούδα υπνούντα Θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων, τίς εγερεί σε Βασιλεύ; αλλ' ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δούς εαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε δόξα σοι.

Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ, τό σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου, ως εκ παστάδος προελθείν. Ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου ανθρώποις, δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Τήν σήμερον μυστικώς, ο μέγας Μωϋσής προδιετυπούτο λέγων. Καί ευλόγησεν ο Θεός, τήν ημέραν τήν εβδόμην, τούτο γάρ εστι τό ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η τής καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων τών έργων αυτού, ο Μονογενής Υιός τού Θεού, διά τής κατά τόν θάνατον οικονομίας, τή σαρκί σαββατίσας, καί εις ό ήν, πάλιν επανελθών, διά τής Αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν τήν αιώνιον, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν...

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη

Ο δέ Ιερεύς αλλάσσει όλην τήν ιερατικήν στολήν, καί ψαλλομένου τού Τρισαγίου (Ήχος πλ. β'), εισοδεύει μετά τού αγίου Ευαγγελίου.

Μετά δέ τήν συμπλήρωσιν τούτου, λέγει.

Πρόσχωμεν. Ειρήνη πάσι. Σοφία.

Τροπάριον

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Τροπάριον τής Προφητείας

Ήχος β'

Ο συνέχων τά πέρατα, τάφω συσχεθήναι κατεδέξω Χριστέ, ίνα τής τού Άδου καταπτώσεως, λυτρώσης τό ανθρώπινον, καί αθανατίσας, ζωώσης ημάς, ως Θεός αθάνατος.

Προκείμενον Ήχος δ'

Ανάστα, Κύριε, βοήθησον ημίν.

Στίχ. Ο Θεός, εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν.

Προφητείας Ιεζεκιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΖ', 1–14)

Εγένετο επ' εμέ χείρ Κυρίου, καί εξήγαγέ με εν πνεύματι Κυρίου, καί έθηκέ με εν μέσω τού πεδίου, καί τούτο ήν μεστόν οστέων ανθρωπίνων, καί περιήγαγέ με επ' αυτά, κύκλωθεν κύκλω, καί ιδού πολλά σφόδρα, επί προσώπου τού πεδίου, καί ιδού ξηρά σφόδρα. Καί είπε πρός με. Υιέ ανθρώπου, εί ζήσεται τά οστέα ταύτα; καί είπα. Κύριε, Κύριε, σύ επίστασαι ταύτα. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον επί τά οστά ταύτα, καί ερείς αυτοίς. Τά οστά τά ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος τοίς οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εις υμάς πνεύμα ζωής, καί δώσω εις υμάς νεύρα, καί ανάξω εις υμάς σάρκας, καί εκτενώ εφ' υμάς δέρμα, καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί γνώσεσθε, ότι εγώ ειμι Κύριος. Καί προεφήτευσα, καθώς ενετείλατό μοι Κύριος. Καί εγένετο φωνή εν τώ εμέ προφητεύσαι, καί ιδού σεισμός, καί προσήγαγε τά οστά, εκάτερον πρός τήν αρμονίαν αυτού. Καί είδον, καί ιδού επ' αυτά νεύρα καί σάρκες εφύοντο, καί ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω, καί πνεύμα ουκ ήν εν αυτοίς. Καί είπε πρός με. Προφήτευσον, επί τό πνεύμα, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον, καί είπε τώ πνεύματι. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Εκ τών τεσσάρων πνευμάτων ελθέ, καί εμφύσησον εις τούς νεκρούς τούτους, καί ζησάτωσαν. Καί προεφήτευσα, καθ' ό, τι ενετείλατό μοι, καί εισήλθεν εις αυτούς τό πνεύμα, καί έζησαν, καί έστησαν επί τών ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα. Καί ελάλησε Κύριος πρός με, λέγων. Υιέ ανθρώπου, τά οστά ταύτα, πάς οίκος Ισραήλ εστιν, αυτοί λέγουσι. Ξηρά γέγονε τά οστά ημών, απώλωλεν η ελπίς ημών, διαπεφωνήκαμεν. Διά τούτο προφήτευσον, καί ειπέ πρός αυτούς. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος. Ιδού εγώ ανοίγω τά μνήματα υμών, καί ανάξω υμάς εκ τών μνημάτων υμών, καί εισάξω υμάς εις τήν γήν τού Ισραήλ, καί γνώσεσθε, ότι εγω' ειμι Κύριος, εν τώ ανοίξαί με τούς τάφους υμών, τού αναγαγείν με εκ τών τάφων τόν λαόν μου. Καί δώσω πνεύμά μου εις υμάς, καί ζήσεσθε, καί θήσομαι υμάς επί τήν γήν υμών, καί γνώσεσθε, ότι εγώ Κύριος, ελάλησα, καί ποιήσω, λέγει Κύριος Κύριος.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Ανάστηθι, Κύριε ο Θεός μου, υψωθήτω η χείρ σου.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Πρός Κορινθίους Α' Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 6–8, Γαλ. Γ', 13–14)

Αδελφοί, μικρά ζύμη όλον τό φύραμα ζυμοί. Εκκαθάρατε ούν τήν παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα, καθώς εστε άζυμοι, καί γάρ τό Πάσχα ημών, υπέρ ημών ετύθη Χριστός. Ώστε εορτάζωμεν, μή εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμιη κακίας καί πονηρίας, αλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας καί αληθείας. Χριστός γάρ ημάς εξηγόρασεν εκ τής κατάρας τού νόμου, γενόμενος υπέρ ημών κατάρα. Γέγραπται γάρ. Επικατάρατος πάς ο κρεμάμενος επί ξύλου, ίνα εις τά έθνη η ευλογία τού Αβραάμ γένηται εν Χριστώ Ιησού, ίνα τήν επαγγελίαν τού Πνεύματος λάβωμεν διά τής πίστεως.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. α'

Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλειπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί, από προσώπου τού Θεού.

Ε υ α γ γ έ λ ι ο ν

Κατά Ματθαίον

Τή επαύριον, ήτις εστί μετά τήν Παρασκευήν...

... σφραγίσαντες τόν λίθον μετά τής κουστωδίας.

ΤΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

Περί ώραν δεκάτην τής ημέρας σημαίνει. ο δέ Ιερεύς αλλάσσει στολήν λευκήν, καί Ευλογήσαντος αυτού μετά τόν Προοιμιακόν, γίνεται Συναπτή μεγάλη παρά τού Διακόνου. Είτα τό, Κύριε εκέκραξα..., ιστώμεν δέ Στίχους η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ' καί Ιδιόμελα τής ημέρας γ'.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος α'

Τάς εσπερινάς ημών ευχάς, πρόσδεξαι άγιε Κύριε καί παράσχου ημίν, άφεσιν αμαρτιών, ότι μόνος εί ο δείξας, εν Κόσμω τήν Ανάστασιν.

Κυκλώσατε λαοί Σιών, καί περιλάβετε αυτήν, καί δότε δόξαν εν αυτή, τώ αναστάντι εκ νεκρών, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ο λυτρωσάμενος ημάς, εκ τών ανομιών ημών.

Δεύτε λαοί υμνήσωμεν, καί προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αυτού τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ο εκ τής πλάνης τού εχθρού, τόν Κόσμον λυτρωσάμενος.

Τώ Πάθει σου Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν, καί τή Αναστάσει σου, εκ φθοράς ελυτρώθημεν. Κύριε δόξα σοι.

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος πλ. δ'

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Συνέφερέ μοι, ει τόν εκ Μαρίας γεννηθέντα, μή υπεδεξάμην, ελθών γάρ επ' εμέ, τό κράτος μου έλυσε, πύλας χαλκάς συνέτριψε, ψυχάς άς κατείχον τό πρίν, Θεός ών ανέστησε. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου. (Δίς)

Σήμερον ο Άδης στένων βοα, Κατελύθη μου η εξουσία, εδεξάμην θνητόν, ώσπερ ένα τών θανέντων, τούτον δέ κατέχειν όλως ουκ ισχύω, αλλ' απολώ μετά τούτου, ών εβασίλευον, εγώ είχον τούς νεκρούς απ' αιώνας, αλλά ούτος ιδού πάντας εγείρει. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

Σήμερον ο Άδης στένων βοά, Κατεπόθη μου τό κράτος, ο Ποιμήν εσταυρώθη, καί τόν Αδάμ ανέστησεν, ών περ εβασίλευον εστέρημαι, καί ούς κατέπιον ισχύσας, πάντας εξήμεσα, εκένωσε τούς τάφους ο σταυρωθείς, ουκ ισχύει τού θανάτου τό κράτος. Δόξα Κύριε τώ Σταυρώ σου, καί τή Αναστάσει σου.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Τήν σήμερον μυστικώς, ο μέγας Μωϋσής προδιετυπούτο λέγων. Καί ευλόγησεν ο Θεός, τήν ημέραν τήν εβδόμην, τούτο γάρ εστι τό ευλογημένον Σάββατον, αύτη εστίν η τής καταπαύσεως ημέρα, εν ή κατέπαυσεν από πάντων τών έργων αυτού, ο Μονογενής Υιός τού Θεού, διά τής κατά τόν θάνατον οικονομίας, τή σαρκί σαββατίσας, καί εις ό ήν, πάλιν επανελθών, διά τής Αναστάσεως, εδωρήσατο ημίν ζωήν τήν αιώνιον, ως μόνος αν, αθός καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος α'

Τήν παγκόσμιον δόξαν, τήν εξ ανθρώπων σπαρείσαν, καί τόν Δεσπότην τεκούσαν, τήν επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν τήν Παρθένον, τών Ασωμάτων τό άσμα, καί τών πιστών τό εγκαλλώπισμα, αύτη γάρ ανεδείχθη, ουρανός καί ναός τής θεότητος, αύτη τό μεσότοιχον τής έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, καί τό βασίλειον ηνέωξε. Ταύτην ούν κατέχοντες τής Πίστεως τήν άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν τόν εξ αυτής τεχθέντα Κύριον. Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός τού Θεού, καί γάρ αυτός πολεμήσει, τούς εχθρούς ως παντοδύναμος.

Ανάγνωσμα Α'

Γινέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α', 1–13)

Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τόν ουρανόν...

Ανάγνωσμα Β'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ξ', 1–16)

Φωτίζου, φωτίζου, Ιερουσαλήμ, ήκει γάρ...

Ανάγνωσμα Γ'

Τής Εξόδου τό' Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΒ' 1–11)

Είπε Κύριος πρός Μωϋσήν καί Ααρών...

Ανάγνωσμα Δ'

Προφητείας Ιωνά τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Α' – Δ')

Εγένετο λόγος Κυρίου πρός Ιωνάν, τόν τού Αμαθί...

Ανάγνωσμα Ε'

Ιησού τού Ναυή τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Ε', 10–15)

Παρενέβαλον οι υιοί Ισραήλ έν Γαλγάλοις...

Ανάγνωσμα ΣΤ'

Τής Εξόδου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΓ', 20–22 ΙΔ', 1–31 ΙΕ', 1–19)

Εξάραντες οι υιοί Ισραήλ εκ Σοκχώθ...

Ανάγνωσμα Ζ'

Προφητείας Σοφονίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 8–15)

Τάδε λέγει Κύριος. Υπόμεινόν με εις ημέραν...

Ανάγνωσμα Θ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΞΑ', 10–11 ΞΒ', 1–5)

Αγαλλιάσθω η ψυχή μου επί τώ Κυρίω...

Ανάγνωσμα Ι'

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΚΒ', 1–18)

Εγένετο μετά τά ρήματα ταύτα, ο Θεός...

Ανάγνωσμα ΙΑ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΞΑ', 1–10)

Πνεύμα Κυρίου επ' εμέ, ού ένεκεν έχρισέ με...

Ανάγνωσμα ΙΒ'

Βασιλειών τετάρτης τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Δ', 8–37)

Εγένετο ημέρα, καί διέβη Ελισσαιέ εις Σωμάν...

Ανάγνωσμα ΙΓ'

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΞΓ' 11–19 ΞΔ', 1–5)

Τάδε λέγει Κύριος. Πού ο αναβιβάσας...

Ανάγνωσμα ΙΔ'

Προφητείας Ιερεμίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΛΗ', 31–34)

Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού ημέραι έρχονται...

Ανάγνωσμα ΙΕ'

Προφητείας Δανιήλ τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Γ', 1–23 καί Ύμνου Τριών Παίδων 1–33)

Έτους οκτωκαιδεκάτου Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς...

...Ευλογημένος εί εν τώ στερεώματι τού ουρανού, ο υπερύμνητος, καί υπερυψούμενος εις τούς αιώνας.

Ήχος πλ. β'

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Είτα ο μέν Αναγνώστης λέγει τόν επόμενον Ύμνον, ημείς δέ μεθ' ένα έκαστον τών Στίχων αυτών ψάλλομεν, Τόν Κύριον υμνείτε, ως έπεται.

ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΛΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ

Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου, τόν Κύριον, υμνείτε καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, Άγγελοι Κυρίου, ουρανοί Κυρίου, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, ύδατα πάντα τά υπεράνω τών ουρανών, πάσαι αι Δυνάμεις Κυρίου, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, ήλιος καί σελήνη, άστρα τού ουρανού, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, φώς καί σκότος, νύκτες καί ημέραι, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πάς όμβρος καί δρόσος, πάντα τά πνεύματα, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πύρ καί καύμα, ψύχος καί καύσων, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε δρόσοι καί νιφετοί, πάγοι καί ψύχος, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πάχναι καί χιόνες, αστραπαί καί νεφέλαι τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, γή, όρη καί βουνοί, καί πάντα τά φυόμενα εν αυτή, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πηγαί, θάλασσα, καί ποταμοί, κήτη, καί πάντα τά κινούμενα εν τοίς ύδασι, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πάντα τά πετεινά τού ουρανού, τά θηρία καί πάντα τά κτήνη, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, υιοί τών ανθρώπων, ευλογείτω Ισραήλ τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, Ιερείς Κυρίου, δούλοι Κυρίου, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, πνεύματα καί ψυχαί Δικαίων, όσιοι καί ταπεινοί τή καρδία, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία, καί Μισαήλ, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογείτε, Απόστολοι, Προφήται, καί Μάρτυρες Κυρίου, τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν, καί άγιον Πνεύμα.

Τόν Κύριον υμνούμεν, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Τόν Κύριον υμνούμεν, καί δοξολογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Αντί τού Τρισαγίου

Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούϊα.

Προκείμενον Ήχος πλ. α'

Πάσα η γή Προσκυνησάτωσάν σοι, καί ψαλάτωσάν σοι.

Στίχ. Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.

Πρός Ρωμαίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ς', 3–11)

Αδελφοί, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, εις τόν θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν ούν αυτώ διά τού βαπτίσματος εις τόν θάνατον, ίνα, ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά τής δόξης τού Πατρός, ούτω καί ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν. Ει γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τώ Ομοιώματι τού θανάτου αυτού, αλλά καί τής αναστάσεως εσόμεθα, τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, ίνα καταργηθή τό σώμα τής αμαρτίας, τού μηκέτι δουλεύειν ημάς τή αμαρτία. Ο γάρ αποθανών δεδικαίωται από τής αμαρτίας. Ει δέ απεθάνομεν σύν Χριστώ, πιστεύομεν ότι καί συζήσομεν αυτώ, ειδότες, ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών, ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει. Ο γάρ απέθανε τή αμαρτία, απέθανεν εφάπαξ, ό δέ ζή, ζή τώ Θεώ. Ούτω καί υμείς λογίζεσθε έαυτούς, νεκρούς μέν είναι τή αμαρτία, ζώντας δέ τώ Θεώ, εν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών.

Ήχος βαρύν

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Τόν αυτόν ψάλλομεν καί εν ενί εκάστω τών επομένων Στίχων τού Ψαλμού πα', λεγομένων παρά τού Αναγνώστου χύμα.

Στίχ. Ο Θεός έστη εν συναγωγή Θεών, εν μέσω δέ θεούς διακρινεί.

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Στίχ. Έως πότε κρίνετε αδικίαν, καί πρόσωπα αμαρτωλών λαμβάνετε;

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Στίχ. Κρίνατε ορφανώ καί πτωχώ, ταπεινόν καί πένητα δικαιώσατε.

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Στίχ. Εξέλεσθε πένητα καί πτωχόν, εκ χειρός αμαρτωλού ρύσασθε αυτόν.

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Στίχ. Ουκ έγνωσαν, ουδέ συνήκαν, εν σκότει διαπορεύονται, σαλευθήτωσαν πάντα τά θεμέλια τής γής.

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Στίχ. Εγώ είπα, θεοί εστε, καί υιοί Υψίστου πάντες, υμείς δέ ως άνθρωποι αποθνήσκετε, καί ως είς τών αρχόντων πίπτετε.

Ανάστα, ο Θεός, κρίνον τήν γήν, ότι σύ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοίς έθνεσι.

Τό κατά Ματθαίον

Ε υ α γ γ έ λ ι ο ν

Οψέ Σαββάτου, τή επιφωσκούση...

... έως τής συντελείας τού αιώνος.

Καί καθεξής η θεία Λειτουργία τού Μεγάλου Βασιλείου.

Αντί δέ τού Χερουβικού, ψάλλομεν τό παρόν.

Τροπάριον Ήχος πλ. α'

Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία, καί στήτω μετά φόβου καί τρόμου, καί μηδέν γήϊνον εν εαυτή λογιζέσθω, ο γάρ Βασιλευς τών βασιλευόντων, καί Κύριος τών κυριευόντων, προσέρχεται σφαγιασθήναι, καί δοθήναι εις βρώσιν τοίς πιστοίς, προηγούνται δέ τούτου, οι χοροί τών Αγγέλων, μετά πάσης αρχής καί εξουσίας, τά πολυόμματα Χερουβίμ, καί τά εξαπτέρυγα Σεραφίμ, τάς όψεις καλύπτοντα, καί βοώντα τόν ύμνον. Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, Αλληλούϊα.

Κοινωνικόν Ήχος δ'

Εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, καί ανέστη σώζων ημάς. Αλληλούϊα.

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ο Ειρμός

Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, υπό γής έκρυψαν, τών σεσωσμένων οι Παίδες, αλλ' ημείς ως αι Νεάνιδες, τώ Κυρίω άσωμεν. Ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Κύριε Θεέ μου, εξόδιον ύμνον, καί επιτάφιον, ωδήν σοι άσομαι, τώ τή ταφή σου ζωής μοι, τάς εισόδους διανοίξαντι, καί θανάτω θάνατον, καί Άδην θανατώσαντι.

Άνω σε ενθρόνω, καί κάτω εν τάφω, τά υπερκόσμια, καί υποχθόνια, κατανοούντα Σωτήρ μου, εδονείτο τή νεκρώσει σου, υπέρ νούν ωράθης γάρ, νεκρός ζωαρχικώτατος.

Ίνα σου τής δόξης, τά πάντα πληρώσης, καταπεφοίτηκας, εν κατωτάτοις τής γής, από γάρ σού ουκ εκρύβη, η υπόστασίς μου η εν Αδάμ, καί ταφείς φθαρέντα με, και νοποιείς, Φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Κύματι θαλάσσης, τον κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, υπό γής έκρυψαν, τών σεσωσμένων οι Παίδες, αλλ' ημείς ως αι Νεάνιδες, τώ Κυρίω άσωμεν. Ενδόξως γάρ δεδόξασται.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η Κτίσις κατιδούσα, εν τώ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλώ συνείχετο. Ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Σύμβολα τής ταφής σου, παρέδειξας τάς Οράσεις πληθύνας, νύν δέ τά κρύφιά σου, θεανδρικώς διετράνωσας, καί τοίς εν Άδη Δέσποτα, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσιν.

Ήπλωσας τάς παλάμας, καί ήνωσας τά τό πρίν διεστώτα, καταστολή δέ Σώτερ, τή εν σινδόνι καί μνήματι, πεπεδημένους έλυσας. Ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε, κραυγάζοντας.

Μνήματι καί σφραγίσιν, αχώρητε συνεσχέθης βουλήσει, καί γάρ τήν δύναμίν σου, ταίς ενεργείαις εγνώρισας, θεουργικώς τοίς μέλπουσιν, ουκ έστιν άγιος, πλήν σου Κύριε φιλάνθρωπε.

Καταβασία

Σέ τόν επί υδάτων, κρεμάσαντα πάσαν τήν γήν ασχέτως, η Κτίσις κατιδούσα, εν τώ Κρανίω κρεμάμενον, θάμβει πολλώ συνείχετο. Ουκ έστιν άγιος πλήν σου Κύριε, κραυγάζουσα.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος, Γυναιξί τήν Ανάστασιν. Σέ δοξάζομεν, τόν τής φθοράς καθαιρέτην, σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνω Θεώ ημών.

Δόξα... Καί νύν... Πάλιν τό αυτό

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν, Προορών Αββακούμ εξεστηκώς εβόα. Σύ δυναστών διέκοψας κράτος Αγαθέ, ομιλών τοίς εν Άδη, ως παντοδύναμος.

Εβδόμην σήμερον ηγίασας, ήν ευλόγησας πρίν, καταπαύσει τών έργων, παράγεις γάρ τά σύμπαντα, καί καινοποιείς, σαββατίζων Σωτήρ μου, καί ανακτώμενος.

Ρωμαλαιότητι τού κρείττονος, εκνικήσαντός σου, τής σαρκός η ψυχή σου, δι' ή ρηται σπαράττουσα, άμφω γάρ δεσμούς, τού θανάτου καί Άδου, Λόγε τώ κράτει σου.

Ο Άδης Λόγε συναντήσας σοι, επικράνθη, βροτόν ορών τεθεωμένον, κατάστικτον τοίς μώλωψι, καί πανσθενουργόν, τώ φρικτώ τής μορφής δέ, διαπεφώνηκεν.

Καταβασία

Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν, Προορών Αββακούμ εξεστηκώς εβόα. Σύ δυναστών διέκοψας κράτος Αγαθέ, ομιλών τοίς εν Άδη, ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Αναστήσονται οι νεκροί, καί εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, καί πάντες οι εν τή γή αγαλλιάσονται.

Νεοποιείς τούς γηγενείς, ο πλαστουργός χοϊκός χρηματίσας, καί σινδών καί τάφος υπεμφαίνουσι, τό συνόν σοι Λόγε μυστήριον, ο ευσχήμων γάρ βουλευτής, τήν τού σέ φύσαντος βουλήν σχηματίζει, εν σοί μεγαλοπρεπώς καινοποιούντός με.

Διά θανάτου τό θνητόν, διά ταφής τό φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, απαθανατίζων τό πρόσλημμα, η γάρ σάρξ σου διαφθοράν ουκ είδε Δέσποτα, ουδέ η ψυχή σου εις Άδου, ξενοπρεπώς εγκαταλέλειπται.

Εξ αλοχεύτου προελθών, καί λογχευθείς τήν πλευράν Πλαστουργέ μου, εξ αυτής ειργάσω τήν ανάπλαοιν, τήν τής Εύας Αδάμ γενόμενος, αφυπνώσας υπερφυώς, ύπνον φυσίζωον, καί ζωήν εγείρας εξ ύπνου, καί τής φθοράς ως παντοδύναμος.

Καταβασία

Θεοφανείας σου Χριστέ, τής πρός ημάς συμπαθώς γενομένης, Ησαϊας φώς ιδών ανέσπερον, εκ νυκτός ορθρίσας εκραύγαζεν. Αναστήσονται οι νεκροί, καί εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, καί πάντες οι εν τή γή αγαλλιάσονται.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου, τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία. Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε.

Ανηρέθης, αλλ' ου διηρέθης, Λόγε ής μετέσχες σαρκός, ει γάρ καί λέλυταί σου, ο ναός εν τώ καιρώ τού πάθους, αλλά και ούτω μία ήν υπόστασις, τής θεότητος καί τής σαρκός σου, εν αμφοτέροις γάρ, είς υπάρχεις Υιός, Λόγος τού Θεού, Θεός καί άνθρωπος.

Βροτοκτόνον, αλλ' ου θεοκτόνον, έφυ τό πταίσμα τού Αδάμ, ει γάρ καί πέπονθέ σου, τής σαρκός η χοϊκή ουσία, αλλ' η θεότης απαθής διέμεινε, τό φθαρτόν δέ σου πρός αφθαρσίαν μετεστοιχείωσας, καί αφθάρτου ζωής, έδειξας πηγήν εξ αναστάσεως.

Βασιλεύει, αλλ' ουκ αιωνίζει, Άδης τού γένους τών βροτών, σύ γάρ τεθείς εν τάφω, Κραταιε ζωαρχική παλάμη, τά τού θανάτου, κλείθρα διεσπάραξας, καί εκήρυξας τοίς απ' αιώνος εκεί καθεύδουσι λύτρωσιν αψευδή, Σώτερ γεγονώς νεκρών πρωτότοκος.

Καταβασία

Συνεσχέθη, αλλ' ου κατεσχέθη, στερνοις κητώοις Ιωνάς, σού γάρ τόν τύπον φέρων, τού παθόντος καί ταφή δοθέντος, ως εκ θαλάμου, τού θηρός ανέθορε, προσεφώνει δέ τή κουστωδία. Οι φυλασσόμενοι μάταια καί ψευδή, έλεον αυτοίς εγκατελίπετε.

Κοντάκιον Ήχος β'

Τήν άβυσσον ο κλείσας, νεκρός οράται, καί σμύρνη καί σινδόνι ενειλημμένος, εν μνημείω κατατίθεται, ως θνητός ο αθάνατος. Γυναίκες δέ αυτόν ήλθον μυρίσαι, κλαίουσαι πικρώς καί εκβοώσαι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ, Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Ο Οίκος

Ο συνέχων τά πάντα επί σταυρού ανυψώθη, καί θρηνεί πάσα η Κτίσις, τούτον βλέπουσα κρεμάμενον γυμνόν επί τού ξύλου, ο ήλιος τάς ακτίνας απέκρυψε, καί τό φέγγος οι αστέρες απεβάλλοντο, η γή δέ σύν πολλώ τώ φόβω συνεκλονείτο, η θάλασσα έφυγε, καί αι πέτραι διερρήγνυντο, μνημεία δέ πολλά ηνεώχθησαν, καί σώματα ηγέρθησαν αγίων Ανδρών. Άδης κάτω στενάζει, καί Ιουδαίοι σκέπτονται συκοφαντήσαι Χριστού τήν Ανάστασιν, τά δέ Γύναια κράζουσι. Τούτο Σάββατόν εστι τό υπερευλογημένον, εν ώ Χριστός αφυπνώσας, αναστήσεται τριήμερος.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Άφραστον θαύμα! Ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογός, εν τάφω νεκρός, άπνους κατατίθεται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Τετρωται Άδης, εν τή καρδία δεξάμενος τόν τρωθέντα λόγχη τήν πλευράν, καί σθένει πυρί θείω δαπανώμενος, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Όλβιος τάφος! εν εαυτώ γάρ δεξάμενος, ως υπνούντα τόν Δημιουργόν, ζωής θησαυρός, θείος αναδέδεικται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Νόμω θανόντων, τήν εν τώ τάφω κατάθεσιν, η τών όλων δέχεται ζωή, καί τούτον πηγήν, δείκνυσιν εγέρσεως, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Μία υπήρχεν, η εν τώ Άδη αχώριστος, καί εν τάφω, καί εν τή Εδέμ, θεότης Χριστού, σύν Πατρί καί Πνεύματι, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Άφραστον θαύμα! Ο εν καμίνω ρυσάμενος, τούς Οσίους Παίδας εκ φλογός, εν τάφω νεκρός, άπνους κατατίθεται, εις σωτηρίαν ημών τών μελωδούντων. Λυτρωτά, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Λέλυται άχραντος ναός, τήν πεπτωκυίαν δέ συνανίστησι σκηνήν. Αδάμ γάρ τώ προτέρω δεύτερος, ο εν υψίστοις οικών, κατήλθεν μέχρις Άδου ταμείων, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Πέπαυται τόλμα Μαθητών, Αριμαθαίας δέ αριστεύει Ιωσήφ, νεκρόν γάρ καί γυμνόν Θεώμενος, τόν επί πάντων Θεόν, αιτείται, καί κηδεύει κραυγάζων, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώ τών θαυμάτων τών καινών! ώ αγαθότητος! ώ αφράστου ανοχής! εκών γάρ υπό γής σφραγίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί πλάνος Θεός συκοφαντείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Καταβασία

Έκστηθι φρίττων ουρανέ, καί σαλευθήτωσαν τά θεμέλια τής γής, ιδού γάρ εν νεκροίς λογίζεται, ο εν υψίστοις οικών, καί τάφω σμικρώ ξενοδοχείται, όν Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Μή εποδύρου μου Μήτερ, καθορώσα εν τάφω, όν εν γαστρί άνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν, αναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι, καί υψώσω εν δόξη, απαύστως ως Θεός, τούς εν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας.

Επί τώ ξένω σου τόκω, τάς οδύνας φυγούσα, υπερφυώς εμακαρίσθην, άναρχε Υιέ, νύν δέ σε Θεέ μου, άπνουν ορώσα νεκρόν, τή ρομφαία τής λύπης, σπαράττομαι δεινώς, αλλ' ανάστηθι, όπως μεγαλυνθήσωμαι.

Γή με καλύπτει εκόντα, αλλα φρίττουσιν Άδου, οι πυλωροί, ημφιεσμένον, βλέποντες στολήν, ημαγμένην Μήτερ, τής εκδικήσεως, τούς εχθρούς εν Σταυρώ γάρ, πατάξας ως Θεός, αναστήσομαι αύθις καί μεγαλύνω σε.

Αγαλλιάσθω η Κτίσις, ευφραινέσθωσαν πάντες οι γηγενείς, ο γάρ εχθρός εσκύλευται Άδης, μετά μύρων Γυναίκες προσυπαντάτωσαν, τόν Αδάμ σύν τή Εύα, λυτρούμαι παγγενή, καί τή τρίτη ημέρα εξαναστήσομαι.

Καταβασία

Μή εποδύρου μου Μήτερ, καθορώσα εν τάφω, όν εν γαστρί άνευ σποράς, συνέλαβες Υιόν, αναστήσομαι γάρ καί δοξασθήσομαι, καί υψώσω εν δόξη, απαύστως ως Θεός, τούς εν πίστει καί πόθω σε μεγαλύνοντας.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η Ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον, Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών δόξα σοι.

Εκτενής καί Απόλυσις μετά τού

Ο Αναστάς εκ νεκρών

ΕΩΘΙΝΟΝ Ζ' Ήχος βαρύς

Ιδού σκοτία καί πρωϊ, καί τί πρός τό μνημείον Μαρία έστηκας, πολύ σκότος έχουσα ταίς φρεσίν; υφ' ού πού τέθειται ζητείς ο Ιησούς. Αλλ' όρα τούς συντρέχοντας Μαθητάς, πώς τοίς οθονίοις καί τώ σουδαρίω, τήν Ανάστασιν ετεκμήραντο, καί ανεμνήσθησαν τής περί τούτου Γραφής. Μεθ' ών, καί δι' ών καί ημείς, πιστεύσαντες, ανυμνούμέν σε τόν ζωοδότην Χριστόν.

Ήχος πλ. α'

Δεύτε λάβετε φώς εκ τού ανεσπέρου φωτός, καί δοξάσατε Χριστόν, τόν αναστάντα εκ νεκρών.

Ήχος πλ. β'

Τήν ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς, καί ημάς τούς επί γής καταξίωσον εν καθαρά καρδία σέ δοξάζειν.

ΜΑΡΚΟΝ 16,1–8

Διαγενομένου τού σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή...

...καί ουδενί ουδέν είπον, εφοβούντο γάρ.

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Δόξα τή αγία, καί ομοουσίω, καί ζωοποιώ, καί αδιαιρέτω Τριάδι πάντοτε, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.

Ήχος πλ. α'

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Λέγεται δέ τούτο τρίς υπό τού Ιερέως, καί τρίς υπό τών Χορών άνευ στίχων. Είθ' ούτω λέγει τούς επομένους Στίχους ο Ιερεύς ή ο Διάκονος καθ' έκαστον δέ Στίχον ψάλλεται Ομοίως υπό τών Χορών τό αυτό Τροπάριον.

Στίχ. α' Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Στίχ. β' Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Στίχ. γ' Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Στίχ. δ' Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Δόξα...

Χριστός ανέστη...

Καί νύν...

τό αυτό

Είτα ο Ιερεύς, γεγονωτέρα φωνή

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας...

Ο Χορός Καί τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Ο Κανών, ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού.

Ωδή α' Ήχος α' ειρμός

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί τής αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι σόν τό κράτος...

Ωδή γ' Ο ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή, καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις, τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι σύ εί ο Θεός ημών...

Η Υπακοή Ήχος δ'

Προλαβούσαι τόν όρθρον αι περί Μαριάμ, καί ευρούσαι τόν λίθον αποκυλισθέντα τού μνήματος, ήκουον εκ τού Αγγέλου, Τόν εν φωτί αϊδίω υπάρχοντα, μετά νεκρών τί ζητείτε ως άνθρωπον; βλέπετε τά εντάφια σπάργανα, δράμετε, καί τώ κόσμω κηρύξατε, ως ηγέρθη ο Κύριος, θανατώσας τόν θάνατον, ότι υπάρχει Θεού Υιός, τού σώζοντος τό γένος τών ανθρώπων.

Καί ανάγνωσις εις τόν θεολόγον

Ωδή δ' Ο ειρμός

Επί τής θείας φυλακής ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν, ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βρωτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος χρηστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι αγαθός καί φιλάνθρωπος...

Ωδή ε' Ο ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μυρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Άδου σειραίς, συνεχόμενοι δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μυρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι ηγίασται...

Ωδή ς' Ο ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον, ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Σύ γάρ εί ο βασιλεύς...

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Ει καί εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά τού Άδου καθείλες τήν δύναμιν, καί ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καί τοίς σοίς Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Ο Οίκος

Τόν πρό ηλίου Ήλιον, δύναντα ποτέ εν τάφω, προέφθασαν πρός όρθρον, εκζητούσαι ως ημέραν, Μυροφόροι κόραι, καί πρός αλλήλας εβόων, Ω φίλαι, δεύτε τοίς αρώμασιν υπαλείψωμεν, Σώμα ζωηφόρον καί τεθαμμένον, σάρκα ανιστώσαν τόν παραπεσόντα Αδάμ κείμενον εν τώ μνήματι, άγωμεν, σπεύσωμεν, ώσπερ οι Μάγοι, καί προσκυνήσωμεν, καί προσκομίσωμεν τά μύρα ως δώρα τώ μή εν σπαργάνοις, αλλ' εν σινδόνι ενειλημένω, καί κλαύσωμεν, καί κράξωμεν, Ώ Δέσποτα εξεγέρθητι, ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Συναξάριον

Τή αγία καί μεγάλη Κυριακή τού Πάσχα, αυτήν τήν ζωηφόρον Ανάστασιν εορτάζομεν τού Κυρίου, καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Στίχοι

· Χριστός κατελθών πρός πάλην Άδου μόνος

· Λαβών ανήλθε πολλά τής νίκης σκύλα.

Αυτώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων, Αμήν.

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, καί τήν αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν καί δοξάζομεν, Σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν, Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού αγίαν Ανάστασιν, ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά εν όλω τώ κόσμω, Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν. γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος. γ'.

Ωδή ζ' Ο ειρμός

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας, τής Εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Είη τό κράτος...

Ωδή η' Ο ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, ενή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού και νού τής αμπέλου γεννήματος τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών καί βορρά, καί θαλάσσης, καί εώ ας τά τέκνα σου εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σέ ευλογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, ενή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι ηυλόγηται...

Ωδή θ' Ο ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης σου φωνής, μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή Ανεσπέρω ημέρα τής βασιλείας σου.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Χριστός ανέστη... γ'

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Είτα, Συναπτή μικρά μεθ' ήν Εκφώνησις

Ότι σέ αινούσι...

Εξαποστειλάριον αυτόμελον

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τριήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς, καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Εις τούς Αί ν ο υ ς

Ιστώμεν Στίχ η', καί ψάλλομεν Στιχηρά, Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ', καί τού Πάσχα δ'.

Τής Οκτωήχου, Ήχος α', αρχόμεθα δέ από τού Στίχ. Αινείτε αυτόν επί ταίς δυναστείαις αυτού.

Υμνούμέν σου Χριστέ, τό σωτήριον Πάθος, καί δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

Ο Σταυρόν υπομείνας, καί τόν θάνατον καταργήσας, καί αναστάς εκ τών νεκρών, ειρήνευσον ημών τήν ζωήν, Κύριε, ως μόνος παντοδύναμος.

Ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν άνθρωπον αναστήσας, τή αναστάσει σου, Χριστέ, αξίωσον ημάς, εν καθαρά καρδία, υμνείν καί δοξάζειν σε.

Τήν θεοπρεπή σου συγκατάβασιν δοξάζοντες υμνούμέν σε, Χριστέ, Ετέχθης εκ Παρθένου καί αχώριστος υπήρχες τώ Πατρί, Έπαθες ως άνθρωπος, καί εκουσίως υπέμεινας σταυρόν, Ανέστης εκ τού τάφου, ως εκ παστάδος προελθών, ίνα σώσης τόν κόσμον, Κύριε, δόξα σοι.

Είτα τά Στιχηρά τού Πάσχα μετά τών Στίχων αυτών.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού. καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Είτα, τό Χριστός ανέστη... εκ τρίτου, καί ψάλλομεν τούτο πολλάκις, άχρις άν ασπάσωνται οι Αδελφοί αλλήλους ο δέ Ασπασμός γίνεται ούτω.

Λαμβάνει ο Ιερεύς τό άγιον Ευαγγέλιον, καί ίσταται πρό τών θυρών τού αγίου Βήματος, ο δέ Καθηγούμενος, ελθών καί ασπασάμενος τό άγιον Ευαγγέλιον καί τόν Ιερέα, λαμβάνει αυτό εκ τών χειρών αυτού, καί ίσταται εκ δεξιών τού Ιερέως, Είτα οι Αδελφοί πάντες, κατά τήν τάξιν αυτών, ασπάζονται πρώτον τό άγιον Ευαγγέλιον, είτα τόν Ιερέα καί τόν Καθηγούμενον, καί ίστανται κακείνοι ένθα άν τύχωσι, καί ασπάζονται αλλήλους.

Μετά γούν τόν Ασπασμόν, αναγινώσκεται ο κατηχητικός λόγος τού αγίου Ιωάννου τού εκ Χρυσοστόμου παρά τού Ηγουμένου, ή του κλησιάρχου ίστανται δέ οι Αδελφοί άπαντες, καί επακροώνται τής αναγνώσεως.

Τού εν Αγίοις Πατρός ημών

ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΣ

Εις τήν αγίαν καί λαμπροφόρον ημέραν τής ενδόξου καί σωτηριώδους Χριστού τού Θεού ημών, Αναστασεως.

Είτις ευσεβής καί φιλόθεος απολαυέτω τής καλής ταύτης καί λαμπράς πανηγύρεως, Είτις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις τήν χαράν τού Κυρίου αυτού, Είτις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν τό δηνάριον, Είτις από τής πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον όφλημα, Είτις μετά τήν τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω, Είτις μετά τήν έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω, καί γάρ ουδέν ζημιούται, Είτις υστέρησεν εις τήν εννάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων, Είτις εις μόνην έφθασε τήν ενδεκάτην, μή φοβηθή τήν βραδύτητα, φιλότιμος γάρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τόν έσχατον, καθάπερ καί τόν πρώτον, Αναπαύει τόν τής ενδεκάτης, ως τόν εργασάμενον από τής πρώτης, Καί τόν ύστερον ελεεί, καί τόν πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι, καί τούτω χαρίζεται, Καί τά έργα δέχεται, καί τήν γνώμην ασπάζεται, Καί τήν πράξιν τιμά, καί τήν πρόθεσιν επαινεί, ουκούν εισέλθετε πάντες εις τήν χαράν τού Κυρίου ημών, καί πρώτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν απολαύετε, Πλούσιοι καί πένητες μετ' αλλήλων χορεύσατε, Εγκρατείς καί ράθυμοι τήν ημέραν τιμήσατε, Νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον, Η τράπεζα γέμει τρυφήσατε πάντες, ο μόσχος πολύς μηδείς εξέλθη πεινών, Πάντες απολαύετε τού συμποσίου τής πίστεως Πάντες απολαύσατε τού πλούτου τής χρηστότητος, Μηδείς θρηνείτω πενίαν εφάνη γάρ η κοινή βασιλεία, Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα, συγγνώμη γάρ εκ τού τάφου ανέτειλε, Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γάρ ημάς τού Σωτήρος ο θάνατος, Έσβεσεν αυτόν, υπ' αυτού κατεχόμενος, Εσκύλευσε τόν Άδην, ο κατελθών εις τόν Άδην, Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον τής σαρκός αυτού, καί τούτο προλαβών Ησαϊας, εβόησεν, ο Άδης, φησίν, επικράνθη συναντήσας σοι κάτω, Επικράνθη, καί γάρ κατηργήθη Επικράνθη, καί γάρ ενεπαίχθη, Επικράνθη, καί γάρ ενεκρώθη, Επικράνθη, καί γάρ καθηρέθη, Επικράνθη, καί γάρ εδεσμεύθη, Έλαβε σώμα, καί Θεώ περιέτυχεν, Έλαβε γήν, καί συνήντησεν ουρανώ, Έλαβεν, όπερ έβλεπε, καί πέπτωκεν, όθεν ουκ έβλεπε, Πού σου θάνατε τό κέντρον; πού σου Άδη τό νίκος; Ανέστη Χριστός, καί σύ καταβέβλησαι, Ανέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός, καί χαίρουσιν Άγγελοι, Ανέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται Ανέστη Χριστός, καί νεκρός ουδείς επί μνήματος, Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή τών κεκοιμημένων εγένετο, Αυτώ η δόξα καί τό κράτος εις τούς αιώνας τών αιώνων, Αμήν.

Ήχος πλ. δ'

Η τού στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, τήν οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τώ κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, τό ύψος ημίν τής ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν, Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τώ Λόγω Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μετά τόν Ευλογητόν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών... εκ γ'

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν, καί τήν αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν καί δοξάζομεν, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού αγίαν Ανάστασιν, Ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά εν όλω τώ κόσμω, Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν. (Εκ γ')

Προλαβούσαι τόν όρθρον αι περί Μαριάμ, καί ευρούσαι τόν λίθον αποκυλισθέντα τού μνήματος, ήκουον εκ τού Αγγέλου, Τόν εν φωτί άϊδίω υπάρχοντα, μετά νεκρών τί ζητείτε ως άνθρωπον; βλέπετε τά εντάφια σπάργανα, δράμετε, καί τώ κόσμω κηρύξατε, ως ηγέρθη ο Κύριος θανατώσας τόν θάνατον, ότι υπάρχει Θεού Υιός, τού σώζοντος τό γένος τών ανθρώπων.

Ει καί εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά τού Άδου καθείλες τήν δύναμιν, καί ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καί τοίς σοίς Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Εν τάφω σωματικώς, εν Άδου δέ μετά ψυχής ως Θεός, εν Παραδείσω δέ μετά Ληστού, καί εν θρόνω υπήρχες Χριστέ, μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρών ο απερίγραπτος.

Δόξα...

Ως ζωηφόρος, ως Παραδείσου ωραιότερος, όντως καί παστάδος πάσης βασιλικής, αναδέδεικται λαμπρότερος Χριστέ ο τάφος σου, η πηγή τής ημών αναστάσεως.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό τού υψίστου ηγιασμένον θείον σκήνωμα Χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν, Ευλογημένη σύ εν γυναιξίν υπάρχεις πανάμωμε Δέσποινα.

Τό, Κύριε ελέησον, μ' Δόξα... Καί νύν... Τήν τιμιωτέραν... Δι' ευχών τών αγίων Πατέρων ημών... Καί πάλιν Ομοίως, τό, Χριστός ανέστη... εκ γ', καί τά λοιπά Τρισσεύεται δέ η τοιαύτη Ακολουθία, εν ταίς Ωραις, καί εν τοίς Αποδείπνοις, καί τώ Μεσονυκτικώ.

Η δέ τής Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ς Ακολουθία γίνεται ταχύτερον, καί ψάλλομεν τά εφεξής Αντίφωνα.

Α Ν Τ Ι Φ Ω Ν Α

Ψαλλόμενα εν τή Λειτουργία τής τού Πάσχα Κυριακής, καί καθ' όλην τήν Διακαινήσιμον Εβδομάδα.

Αντίφωνον α'

Ήχος β'.

Στίχ. Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Ψάλατε δή τώ ονόματι αυτού, δότε δόξαν εν αινέσει αυτού.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Είπατε τώ Θεώ, Ως φοβερά τά έργα σου. Εν τώ πλήθει τής δυνάμεώς σου ψεύσονταί σε οι εχθροί σου.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Πάσα η γή προσκυνησάτωσάν σοι καί ψαλάτωσάν σοι, ψαλάτωσαν δή τώ ονόματι σου Ύψιστε.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Δόξα... Και νύν...

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Αντίφωνον β'

Ήχος ο αυτός

Στίχ. Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς καί ευλογήσαι ημάς, επιφάναι τό πρόσωπον αυτού εφ' ημάς, καί ελεήσαι ημάς.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο αναστάς εκ νεκρών, ψάλλοντάς σοι. Αλληλούϊα.

Στίχ. Τού γνώναι εν τή γή τήν οδόν σου, εν πάσιν έθνεσι τό σωτήριόν σου.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Στίχ. Εξομολογησάσθωσάν σοι λαοί, ο Θεός, εξομολογησάσθωσάν σοι λαοί πάντες.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Στίχ. Ευλογήσαι ημάς ο Θεός, καί φοβηθήτωσαν αυτόν πάντα τά πέρατα τής γής.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Δόξα... Καί νύν...

Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, αθάνατος υπάρχων και καταδεξάμενος διά την ημετέραν σωτηρίαν σαρκοθήναι εκ της αγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, ατρέπτως ενανθρωπήσας, σταυρωθείς τε, Χριστέ ο Θεός, θανάτω θάνατον πατήσας, εις ων της Αγίας Τριάδος, συνδοξαζόμενος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, σώσον ημάς.

Αντίφωνον γ'

Ήχος α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώτου πυρός.

Χριστός ανέστη...

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Χριστός ανέστη...

Στίχ. Αυτή η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Χριστός ανέστη...

Εισοδικόν

Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τόν Θεόν, Κύριον εκ πηγών Ισραήλ...

Είτα τό Χριστός ανέστη εκ νεκρών... γ'.

Η Υπακοή Ήχος δ'

Προλαβούσαι τόν όρθρον αι περί Μαριάμ, καί ευρούσαι τόν λίθον αποκυλισθέντα τού μνήματος, ήκουον εκ τού Αγγέλου, Τόν εν φωτί αϊδίω υπάρχοντα, μετά νεκρών τί ζητείτε ως άνθρωπον; βλέπετε τά εντάφια σπάργανα, δράμετε, καί τώ κόσμω κηρύξατε, ως ηγέρθη ο Κύριος, θανατώσας τόν θάνατον, ότι υπάρχει Θεού Υιός, τού σώζοντος τό γένος τών ανθρώπων.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Ει καί εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά τού Άδου καθείλες τήν δύναμιν, καί ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καί τοίς σοίς Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Αντί δέ τού Τ ρ ι σ α γ ί ο υ

Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε, Αλληλούϊα.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Στίχ. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τόν αιώνα τό έλεος αυτού.

Πράξεων τών Αποστόλων τό Ανάγνωσμα

Τόν μέν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων...

Αλληλούϊα Ήχος δ'

Σύ Κύριε αναστάς οικτειρήσεις τήν Σιών.

Στίχ. Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος.

Ευαγγέλιον

Εκ τού κατά Ιωάννην

Εν αρχή ήν ο Λόγος, καί ο Λόγος ήν πρός τόν Θεόν...

Κοινωνικόν

Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε. Αλληλούϊα.

Αντί δέ τού Είη τό όνομα Κυρίου ευλογημένον, καί τού, Ευλογήσω τόν Κύριον, λέγεται τό, Χριστός ανέστη.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Εις τό Λυχνικόν, αλλάσσει ο Ιερεύς πάσαν τήν ιερατικήν στολήν αυτού, καί στάς κατενώπιον τής αγίας Τραπέζης μετά τού θυμιατού, σφραγίζει σταυροειδώς, καί εκφωνεί λέγων

Ευλογητός ο Θεός ημών...

καί ημών ανταποκρινομένων τό, Αμήν, άρχεται ο Ιερεύς

Χριστός ανέστη... γ'

Στίχ. α' Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Στίχ. β' Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Στίχ. γ' Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Στίχ. δ' Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Δόξα...

Χριστός ανέστη...

Καί νύν...

τό αυτό

Είτα ο Ιερεύς, γεγονωτέρα φωνή

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας...

Ο Χορός Καί τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχ. ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα, γ' καί Ανατολικά, γ'.

Ήχος β'

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα τόν Θεόν λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γάρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός ηθέλησε, καί αναστάς εκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον.

Χριστός ο Σωτήρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον, προσηλώσας τώ Σταυρώ, εξήλειψε καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, Προσκυνούμεν αυτού, τήν τριήμερον Έγερσιν.

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ λυτρωτής εστι καί Σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά, καί κραταιά δυνάμει, πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον όν έπλασεν.

Στιχηρά Ανατολικά

Σέ τόν σταυρωθέντα καί ταφέντα Άγγελος εκήρυξε Δεσπότην, καί έλεγε ταίς Γυναιξί, Δεύτε ίδετε, όπου έκειτο ο Κύριος, ανέστη γάρ καθώς είπεν, ως παντοδύναμος, διό σε προσκυνούμεν τόν μόνον αθάνατον, Ζωοδότα Χριστέ ελέησον ημάς.

Εν τώ Σταυρώ σου κατήργησας, τήν τού ξύλου κατάραν, εν τή ταφή σου ενέκρωσας τού θανάτου τό κράτος, εν δέ τή εγέρσει σου εφώτισας τό γένος τών ανθρώπων, διά τούτό σοι βοώμεν, Ευεργέτα Χριστέ, ο Θεός ημών δόξα σοι.

Ηνοίγησάν σοι Κύριε φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δέ Άδου ιδόντες σε έπτηξαν, πύλας γάρ χαλκάς συνέτριψας καί μοχλούς σιδηρούς συνέθλασας καί εξήγαγες ημάς εκ σκότους καί σκιάς θανάτου, καί τούς δεσμούς ημών διέρρηξας.

Δόξα...

Τόν σωτήριον ύμνον άδοντες, εκ στομάτων αναμέλψωμεν, δεύτε πάντες εν οίκω Κυρίου προσπέσωμεν λέγοντες, ο επί ξύλου σταυρωθείς, καί εκ νεκρών αναστάς καί ών εν κόλποις τού Πατρός ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον.

Παρήλθεν η σκιά τού νόμου τής χάριτος ελθούσης, ως γάρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτω Παρθένος έτεκες, καί Παρθένος έμεινας, αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης ανέτειλεν Ήλιος, αντί Μωϋσέως Χριστός, η σωτηρία τών ψυχών ημών.

Είσοδος μετά τού Ευαγγελίου τό Φώς ιλαρόν...

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Τίς Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών, σύ εί ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος.

Στίχ. Εγνώρισας εν τοίς λαοίς τήν δύναμίν σου.

Στίχ. Καί είπα, Νύν ηρξάμην, αύτη η αλλοίωσις τής δεξιάς τού Υψίστου.

Στίχ. Εμνήσθην τών έργων Κυρίου.

Καί υπέρ τού καταξιωθήναι ημάς τής ακροάσεως τού αγίου Ευαγγελίου κτλ.

Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην

Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη...

Είτα Εκτενής, τό, Είπωμεν πάντες... Καταξίωσον Κύριε... Πληρώσωμεν τήν εσπερινήν, κτλ.

Μετά δέ τήν εκφώνησιν, ψάλλομεν τής οκτωήχου τό Στιχηρόν Αναστάσιμον τών Αποστίχων.

Ήχος β'

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Είτα, τά Στιχηρά τού Πάσχα μετά τών στίχων αυτών.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού. καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Καί τά έτερα, τό, Χριστός ανέστη... γ', καί Απόλυσις

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

ΠΡΩΪ

Εις τούς Αί ν ο υ ς, τό, Πάσα πνοή, καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος β'

Πάσα πνοή καί πάσα κτίσις, σέ δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, Πώς οι στρατιώται απώλεσαν τηρούντες τόν Βασιλέα: διά τί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; Η τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνεί τωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου, Σωτήρ ημών, δόξα σοι.

Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε, Άγγελος εκάθισεν εις τόν λίθον τού μνήματος, αυτός ημάς ευηγγελίσατο, ειπών, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ο Σωτήρ τού κόσμου καί επλήρωσε τά σύμπαντα εύωδίας, Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε.

Άγγελος μέν τό, Χαίρε, πρό τής σής συλλήψεως Κύριε, τή Κεχαριτωμένη εκόμισεν, Άγγελος δέ τόν λίθον τού ενδόξου σου μνήματος, εν τή σή Αναστάσει εκύλισεν, ο μέν, αντί τής λύπης, ευφροσύνης σύμβολα μηνύων, ο δέ, αντί θανάτου, Δεσπότην ζωοδότην κηρύττων ημίν, Διό βοώμέν σοι, Ευεργέτα τών απάντων Κύριε, δόξα σοι.

Καί τά Στιχηρά τού Πάσχα, ως προεγράφησαν εις τόν Όρθρον τής Κυριακής Τό, Χριστός ανέστη... γ,' Εκτενής, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν

Προκείμενον τού Αποστόλου

Ήχος πλ. δ'

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν...

Στίχ. οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού.

Η Πράξις

Εν ταίς ημέραις εκείναις, υπέστρεψαν οι Απόστολοι εις Ιερουσαλήμ...

Ευαγγέλιον

Εκ τού κατά Ιωάννην

Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε...

Κοινωνικόν

Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε. Αλληλούϊα.

Ε Σ Π Ε Ρ ΑΣ

Μετά τό, Χριστός ανέστη, καί τά λοιπά, εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου.

Ήχος γ'

Τώ σώ Σταυρώ, Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή Αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Δοξάζω τού Πατρός, καί τού Υιού τήν δύναμιν, καί Πνεύματος αγίου υμνώ τήν εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον θεότητα, Τριάδα Ομοούσιον, τήν βασιλεύουσαν εις αιώνα αιώνος.

Έτερα Στιχηρά Ανατολικά

Τόν Σταυρόν σου τόν τίμιον, προσκυνούμεν Χριστέ, καί τήν Ανάστασίν σου υμνούμεν καί δοξάζομεν, τώ γάρ μώλωπί σου, ημείς οι πάντες ιάθημεν.

Υμνούμεν τόν Σωτήρα τόν εκ τής Παρθένου σαρκωθέντα, δι' ημάς γάρ εσταυρώθη, καί τή τρίτη ημέρα ανέστη δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Τοίς εν Άδη καταβάς Χριστός ευηγγελίσατο, θαρσείτε, λέγων, νύν νενίκηκα, εγώ ειμί η Ανάστασις, εγώ υμάς ανάξω, λύσας θανάτου τάς πύλας.

Δόξα...

Οι αναξίως εστώτες, εν τώ αχράντω σου οίκω, εσπερινόν ύμνον αναμέλπομεν, εκ βαθέων κραυγάζοντες, Χριστέ ο Θεός, ο φωτίσας τόν κόσμον τή τριημέρω Αναστάσει σου, εξελού τόν λαόν σου, εκ χειρός τών εχθρών σου, φιλάνθρωπε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς μή θαυμάσωμεν τόν θεανδρικόν σου τόκον πανσεβάσμιε; πείραν γάρ ανδρός μή δεξαμένη πανάμωμε έτεκες απάτορα Υιόν εν σαρκί, τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα αμήτορα μηδαμώς υπομείναντα τροπήν, ή φυρμόν, ή διαίρεσιν, αλλ' εκατέρας ουσίας τήν ιδιότητα, σώαν φυλάξαντα, Διό, Μητροπάρθενε Δέσποινα, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς τών ορθοδόξως, Θεοτόκον Ομολογούντων σε.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Ο Θεός ημών εν τώ ουρανώ καί εν τή γή πάντα δσα ηθέλησεν εποίησεν.

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Ήχος γ'

Ο τώ πάθει σου Χριστέ αμαυρώσας τόν ήλιον, καί τώ φωτί τής σής Αναστάσεως, φαιδρύνας τά σύμπαντα, πρόσδεξαι ημών τόν εσπερινόν ύμνον, φιλάνθρωπε.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τούς Αινούς

Ήχος γ'

Δεύτε πάντα τά έθνη γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, αυτόν προσκυνήσωμεν.

Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια, οι φύλακές σου Κύριε, αλλά τό συνέδριον τής ματαιότητος πληρώσαν δώρων τήν δεξιάν αυτών, κρύπτειν ενόμιζον τήν Ανάστασίν σου, ήν ο κόσμος δοξάζει, ελέησον ημάς.

Χαράς τά πάντα πεπλήρωται, τής Αναστάσεως τήν πείραν ειληφότα, Μαρία γάρ η Μαγδαληνή, επί τό μνήμα ήλθεν, εύρεν Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τοίς ιματίοις εξαστράπτοντα, καί λέγοντα, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; ουκ έστιν ώδε, αλλ' εγήγερται, καθώς είπε, προάγων εν τή Γαλιλαία.

Εν τώ φωτί σου Δέσποτα, οψόμεθα φώς φιλάνθρωπε, ανέστης γάρ εκ τών νεκρών, σωτηρίαν τώ γένει τών ανθρώπων δωρούμενος, ίνα σε πάσα κτίσις δοξολογή, τόν μόνον αναμάρτητον, ελέησον ημάς.

Εις τήν Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ν

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος γ'

Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον.

Στίχ. Ότι επέβλεψεν επί τήν ταπείνωσιν τής δούλης αυτού.

Η Πράξις

Εν ταίς ημέραις εκείναις, σταθείς ο Πέτρος σύν τοίς Ενδεκα...

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Ευαγγέλιον

Κατά Λουκάν Εωθινόν ε'

Τώ καιρώ εκείνω, ο Πέτρος αναστάς έδραμεν επί τό μνημείον...

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτίμιον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών δυνατέ, τού θάνατου τά δεσμά, ως Θεός διέρρηξας, διό προσκυνούμεν τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν, τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Ανατολικά

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τού Σωτήρος τριήμερον Έγερσιν, δι' ής ελυτρώθημεν, τών τού Άδου αλύτων δεσμών, καί αφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ελάβομεν, κράζοντες, ο σταυρωθείς καί ταφείς καί αναστάς, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Άγγελοι καί άνθρωποι Σωτήρ, τήν σήν υμνούσι τριήμερον Έγερσιν, δι' ής κατηυγάσθη τής οικουμένης τά πέρατα, καί τής δουλείας τού εχθρού πάντες ελυτρώθημεν, κράζοντες, Ζωοποιέ, παντοδύναμε Σωτήρ, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Πύλας χαλκάς συνέτριψας, καί μοχλούς συνέθλασας Χριστέ ο Θεός, καί γένος ανθρώπων, πεπτωκός ανέστησας, διά τούτο συμφώνως βοώμεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα...

Κύριε, η εκ Πατρός σου γέννησις, άχρονος υπάρχει καί αϊδιος, η εκ Παρθένου σάρκωσις, άφραστος ανθρώποις καί ανερμήνευτος, καί η εις Άδου κάθοδος, φοβερά διαβόλω, καί τοίς αγγέλοις αυτού, θάνατον γάρ πατήσας, τριήμερος ανέστης, αφθαρσίαν παρέχων ανθρώποις, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο διά σέ θεοπάτωρ Προφήτης Δαυϊδ, μελωδικώς περί σού προανεφώνησε, τώ μεγαλείά σοι ποιήσαντι, Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, Σε γάρ Μητέρα πρόξενον ζωής ανέδειξεν, ο απάτωρ εκ σού ενανθρωπήσαι, ευδοκήσας Θεός, ίνα τήν εαυτού αναπλάση εικόνα, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ορειάλωτον ευρών, πρόβατον, τοίς ώμοις αναλαβών, τώ Πατρί προσαγάγη, καί τώ ιδίω θελήματι ταίς ουρανίαις συνάψη δυνάμεσι, καί σώση Θεοτόκε τόν κόσμον, Χριστός, ο έχων τό μέγα καί πλούσιον έλεος.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Φωνή μου πρός Κύριον εκέκραξα, φωνή μου πρός τόν Θεόν, καί προσέσχε μοι.

Στίχ. Εν ημέρα θλίψεώς μου τόν Θεόν εξεζήτησα.

Στίχ. Απηνήνατο παρακληθήναι η ψυχή μου.

Στίχ. Ο Θεός, εν τώ αγίω, η οδός σου.

Απόστιχα

Ήχος δ'

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ Άδη τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, Διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τούς Αινούς

Ήχος δ'

Ο Σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, καί αναστάς εκ τών νεκρών, παντοδύναμε Κύριε, δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα Διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τά πάντα επλήρωσας, Διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών Κύριε, δόξα σοι.

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ οδήγησον ημάς επί τήν αλήθειάν σου, καί ρύσαι ημάς τών παγίδων τού εχθρού, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ανάστησον ημάς, πεσόντας τή αμαρτία, εκτείνας τήν χείρά σου φιλάνθρωπε Κύριε, τή πρεσβεία τών Αγίων σου.

Τών πατρικών σου κόλπων μή χωρισθείς, μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί σταυρόν καί θάνατον υπέμεινας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών, αθανασίαν παρέσχες τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος.

Εις τήν Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ν

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος πλ. β'

Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Πράξις

Εν ταίς ημέραις εκείναις, είπε Πέτρος πρός τόν λαόν...

Ευαγγέλιον

Εκ τού κατά' Ιωάννην

Τώ καιρώ εκείνω, ειστήκει ο Ιωάννης...

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, Διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τόν κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς εκ τών πυλών τού θανάτου, Δοξάζομέν σε Μονογενές.

Ο τήν Ανάστασιν διδούς, τώ γένει τών ανώς πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, θρώπων, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης, Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, Ανακαλύπτεσθε.

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων κτίστης, διά φιλανθρωπίαν σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος, Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία εκ πλάνης ρυσθέντες, εν τρισίν υποστάσεσιν ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Στιχηρά Ανατολικά

Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν σοι τώ ανεσπέρω φωτί τώ επί τέλει τών αιώνων, ως εν εσόπτρω, διά σαρκός λάμψαντι τώ κόσμω καί μέχρις Άδου κατελθόντι, καί τό εκείσε σκότος λύσαντι, καί τό φώς τής Αναστάσεως τοίς έθνεσι δείξαντι, Φωτοδότα Κύριε δόξα σοι.

Τόν αρχηγόν τής σωτηρίας ημήν, Χριστόν δοξολογήσωμεν, αυτού γάρ εκ νεκρών αναστάντος, κόσμος εκ πλάνης σέσωσται, Χαίρει χορός Αγγέλων, φεύγει δαιμόνων πλάνη, Αδάμ πεσών, ανίσταται, Διάβολος κατήργηται.

Οι τής κουστωδίας, ενηχούντο υπό τήν παρανόμων, Καλύψατε Χριστού τήν Έγερσιν, καί λάβετε αργύρια καί είπατε, ότι υμών κοιμωμένων, εκ τού μνημείου εσυλήθη ο νεκρός, Τίς είδε; τίς ήκουσε νεκρόν κλαπέντα ποτέ; μάλιστα εσμυρνισμένον καί γυμνόν, καταλιπόντα καί εν τώ τάφω τά εντάφια αυτού; Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, μάθετε τάς ρήσεις τήν Προφητών, καί γνώτε, ότι αυτός εστιν αληθώς, ο λυτρωτής τού κόσμου, καί παντοδύναμος.

Δόξα...

Κύριε, ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν θάνατον πατήσας Σωτήρ ημήν, ο φωτίσας τόν κόσμον τώ Σταυρώ τώ τιμίω, ελέησον ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν τή Ερυθρά θαλάσση, τής απειρογάμου νύμφης εικών διεγράφη ποτέ, Εκεί Μωϋσής διαιρέτης τού ύδατος, ενθάδε Γαβριήλ υπηρέτης τού θαύματος, Τότε τόν βυθόν επέζευσεν αβρόχως Ισραήλ, νύν δέ τόν Χριστόν εγέννησεν ασπόρως η Παρθένος, Η θάλασσα, μετά τήν πάροδον τού Ισραήλ, έμεινεν άβατος, η άμεμπτος, μετά τήν κύησιν τού Εμμανουήλ, έμεινεν άφθορος, ο ών, καί προών, καί φανείς ως άνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Ενώτισαι, ο Θεός, τήν προσευχήν μου καί μή υπερίδης τήν δέησίν μου.

Στίχ. Πρόσχες μοι καί εισάκουσόν μου.

Στίχ. Ότι εξέκλιναν επ εμέ ανομίαν.

Στίχ. Εγώ πρός τόν Θεόν εκέκραξα.

Απόστιχα

Ήχος πλ. α'

Σέ τόν σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι Σταυρόν καί θάνατον, κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας τριήμερος ανέστης, σώζων τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΕΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τούς Αινούς

Ήχος πλ. α'

Κύριε, εσφραγισμένου τού τάφου υπό τήν παρανόμων, προήλθες εκ τού μνήματος καθώς ετέχθης εκ τής Θεοτόκου, ουκ έγνωσαν πώς εσαρκώθης, οι ασώματοί σου Άγγελοι, ουκ ήσθοντο πότε ανέστης, οι φυλάσσοντές σε στρατιώται, αμφότερα γάρ εσφράγισται τοίς ερευνώσι, πεφανέρωται δέ τά θαύματα, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει τό μυστήριον, ό ανυμνούσιν, απόδος ημίν αγαλλίασιν, καί τό μέγα έλεος.

Κύριε, τούς μοχλούς τούς αιωνίους συντρίψας, καί δεσμά διαρρήξας, τού μνήματος ανέστης, καταλιπών σου τά εντάφια, εις μαρτύριον τής αληθούς τριημέρου ταφής σου, καί προήγες εν τή Γαλιλαία, ο εν σπηλαίω τηρούμενος, Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Κύριε, αι γυναίκες έδραμον, επί τό μνήμα τού ιδείν σε τόν Χριστόν, τόν δι' ημάς παθόντα, καί προσελθούσαι, εύρον Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τώ φόβω κυλισθέντα, καί πρός αυτάς εβόησε λέγων, Ανέστη ο Κύριος, είπατε τοίς Μαθηταίς, ότι ανέστη εκ νεκρών, ο σώζων τάς ψυχάς ημών.

Κύριε, ώσπερ εξήλθες εσφραγισμένου τού τάφου, ούτως εισήλθες καί τών θυρών κεκλεισμένων, πρός τούς Μαθητάς σου, δεικνύων αυτοίς τά τού σώματος πάθη, άπερ κατεδέξω Σωτήρ μακροθυμήσας, ως εκ σπέρματος Δαυϊδ, μώλωπας υπήνεγκας, ως Υιός δέ τού Θεού, κόσμον ηλευθέρωσας, Μέγα σου τό έλεος, ακατάληπτε Σωτήρ, ελέησον ήμάς.

Εις τήν Λειτουργίαν

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος γ'

Ψάλατε τώ Θεώ ημών ψάλατε.

Στίχ. Πάντα τά έθνη κροτήσατε χείρας.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Ψάλλομεν τήν παρούσαν Ακολουθίαν, τήν γεγονυίαν παρά κυρίου Νικηφόρου Καλλίστου τού Ξανθοπούλου, εις τήν Υπεραγίαν καί Κυριαν Δέσποιναν Θεοτόκον, τήν Ζωοδόχον Πηγήν ου γάρ εύρομεν υπό τυπικού τήν τοιαύτην Ακολουθίαν, αλλ' ετέθη δι' αγάπην τής Υπεραγίας Θεοτόκου

Εις τό, Κύριε εκέκραξα,, ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ς'.

Ήχος πλ. β'

Νίκην έχων Χριστέ, τήν κατά τού Άδου, εν τώ Σταυρώ ανήλθες, ίνα τούς εν σκότει θανάτου καθημένους, συναναστήσης σεαυτώ, ο εν νεκροίς ελεύθερος, ο πηγάζων ζωήν, εξ οικείου φωτός, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σήμερον ο Χριστός, θάνατον πατήσας, καθώς είπεν, ανέστη, καί τήν αγαλλίασιν τώ κόσμω εδωρήσατο, ίνα πάντες κραυγάζοντες τόν ύμνον ούτως είπωμεν, Η πηγή τής ζωής, τό απρόσιτον φώς, παντοδύναμε Σωτήρ ελέησον ημάς.

Σέ Κύριε, τόν όντα, εν πάση τή κτίσει, αμαρτωλοί πού φύγωμεν; εν τώ ουρανώ; αυτός κατοικείς, εν τώ Άδη; επάτησας θάνατον, εις τά βάθη τά τής θαλάσσης; εκεί η χείρ σου Δέσποτα, Πρός σέ καταφεύγομεν, σοί προσπίπτοντες ικετεύομεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ελέησον ημάς.

Στιχηρά Ανατολικά

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ καυχώμεθα, καί τήν Ανάστασίν σου υμνούμεν καί δοξάζομεν, σύ γάρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε, ότι κατήργησας τόν τό κράτος έχοντα τού θανάτου, ανεκαίνισας ημάς διά τού Σταυρού σου, δωρούμενος ημίν ζωήν καί αφθαρσίαν.

Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας, θανάτω θάνατον ώλεσεν.

Καί τής Ζωοδόχου Πηγής τρία.

Ήχος ο αυτός Όλην αποθέμενοι

Ξένα καί παράδοξα, τών ουρανών ο Δεσπότης, επί σοί τετέλεκε, καταρχάς Πανάμωμε, καί γάρ άνωθεν, εμφανώς έσταξεν, υετός καθάπερ, εν τή μήτρα σου Θεόνυμφε, Πηγήν δεικνύων σε, σύμπαν αγαθόν αναβλύζουσαν, πλημμύραν τε ιάσεων, τάς ευεργεσίας προρρέουσαν άπασιν αφθόνως, τοίς χρήζουσι τήν ρώσιν τών ψυχών, καί τήν υγείαν τού σώματος, ύδατι τής χάριτος. (Δίς)

Μάννα σε ουράνιον, καί Παραδείσου Παρθένε, τήν Πηγήν τήν ένθεον, ονομάζω Δέσποινα προσφυέστατα, τής γάρ γής έδραμεν, η ροή καί χάρις, τής Πηγής σου τετραμέρειαν αυτής καλύπτουσα, ξένοις τεραστίοις εκάστοτε, καί πάσι τό αιτούμενον γίνεται τό ύδωρ πινόμενον, όθεν γεγηθότες, Χριστώνυμοι προστρέχομεν πιστώς, αγιασμόν αρυόμενοι, πάντοτε γλυκύρροον.

Ρείθρα τών ιάσεων, αναβλυστάνεις Παρθένε, τοίς πιστώς προστρέχουσι, τή Πηγή σου πάντοτε, θεονύμφευτε, δωρεάν ρέεις γάρ, δαψιλή καί χύδην τοίς νοσούσι τά Ιάματα, τυφλούς εμβλέποντας, φαίνεις εναργώς προσιόντας σοι, χωλούς πολλούς ανώρθωσας καί τούς παρειμένους συνέσφιγξας, τόν δε νεκρωθέντα, εζώωσας προσχύσει τή τριττή, υδρωπικών καί δυσπνόων τε, πάθη εθεράπευσας.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Πηγή; ήτις εξ ακενώτων θαυμάτων πλημμυρούσα, πολλά καί υπέρ φύσιν ενεργείς διά ιάσεων, Βαβαί τών μεγαλείων, ών τοίς πάσιν επιρρέεις! ου μόνον γάρ νοσήματα χαλεπά απήλασας, τών προσιόντων μετά πόθου, αλλά καί τά τών ψυχών πάθη εκπλύνεις καθαρίζουσα πανάσπιλε, σύν πάσι βραβεύουσα καί μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ήχος πλ. β'

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον, ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε σεμνή Παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Αγαπήσω σε Κύριε η Ισχύς μου, Κύριος στερέωμά μου, καί καταφυγή μου, καί ρύστης μου.

Στίχ. Ο Θεός μου βοηθός μου καί ελπιώ επ' αυτόν.

Στίχ. Αινών επικαλέσομαι τόν Κύριον.

Στίχ. Ήκουσεν εκ ναού αγίου αυτού φωνής μου.

Εις τόν Στίχον,

τό Αναστάσιμον Στιχηρόν τής Οκτωήχου

Ήχος πλ. β'

Τήν Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ, Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς, καί ημάς τούς επί γής καταξίωσον, εν καθαρά καρδία σέ δοξάζειν.

Είτα, τά Στιχηρά τού Πάσχα ει δέ βούλει, λέγε πρώτον τά παρόντα Στιχηρά τής Θεοτόκου.

Ήχος πλ. α'

Χαίροις ασκητικών

Χαίροις η ζωηφόρος Πηγή, κατά θαλάσσας πελαγίζουσα θαύματα, πρός πάσαν τήν οικουμένην Ωκεανέ νοητέ, τά Νειλώα ρείθρα υπερβαίνουσα τή χύσει τής χάριτος, Σιλωάμ εκ πέτρας άλλος δεύτερος, ύδωρ πηγάζων, ως παράδοξον, Ιορδάνου τε δεξαμένη ενέργειαν, μάννα σωτηριώδές τε εναργώς τό γινόμενον πρός τού ζητούντος τήν χρείαν, πλούσιον όντως καί άφθονον, Χριστού Μήτερ Κόρη η προχέουσα τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Στίχ. Ηγίασε τό σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.

Ύμνοις εν εξαισίοις Πιστοί τήν επουράνιον νεφέλην υμνήσωμεν, σταγόνα τήν ουρανίαν, τόν ζωοδότην Χριστόν, επί γής αρρεύστως υετίζουσαν, τό ζών, τό αλλόμενον, καί πηγάζον αθάνατα, ύδωρ τό θείον, τήν αμβροσίαν τού νέκταρος τού μηδέποτε μετά πόσιν εκρέοντος, δίψαν δέ τήν συντήκουσαν ψυχάς απελαύνοντος, ούπερ πιόντες εμφρόνως, ρεύματα θεία προβάλλονται, κοιλίας εκ νόου, επομβρίζοντα τοίς πάσι, χάριν τήν άφθονον.

Στίχ. Τού ποταμού τά Ορμήματα, ευφραίνουσι τήν πόλιν τού Θεού.

Χαίροις η ζωοδόχος Πηγή, η αενάως αναβλύζουσα χάριτας, η βρύσις τών ιαμάτων η πάσαν νόσων Ισχύν, ασθενή καί φαύλην απελέγχουσα, τυφλών η ανάβλεψις, καί λεπρών θεία κάθαρσις, η πηγάζουσα, νοσημάτων πάν φάρμακον, άπασι τοίς προστρέχουσι, πιστώς τώ τεμένει σου, μέγα κοινόν ιατρείον άμισθον όντως καί έτοιμον, Χριστού Μήτερ Λόγου, τού πηγάζοντος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Σαλπίσωμεν φιλέορτοι εν ύμνοις, σκιρτήσωμεν εν ύδασι καί χορεύσωμεν ευφραινόμενοι, τοίς αενάως πλημμυρούσι τής ζωηφόρου Πηγής, Βασιλείς καί άρχοντες συντρεχέτωσαν, καί Πηγής τήν χάριν προχείτωσαν αφθόνως, Βασιλείς γάρ έσωσε, τούς εν κλίνη συσχεθέντας δέ, τή προσψαύσει εξανέστησε, Ποιμένες τε καί σύμπαντες, τήν ομβροφόρον νεφέλην, τό σωτήριον συνελθόντες αρυσώμεθα, οι εν νόσοις οι εν κινδύνοις τήν ρώσιν, τήν αναψυχήν οι εν δίψει, τά όμματά τε οι τυφλοί, οι κωφεύοντες τήν ευηκοϊαν, τήν ιατρείαν οι καχεκτούντες, οι εν θανάτοις τήν ζωηφόρον, οι πάντες τήν πανταχού πιστοίς προρρέουσαν, ύδατα σωτηρίας, ανακροτήσαντες, ούτω κράξωμεν Αείζωα προχέουσα νάματα, εκ Πηγής αγνή, μή διαλίπης Παρθένε πρεσβεύουσα πάντοτε υπέρ τών δούλων σου.

Καί νύν... Ήχος α'

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Χριστός ανέστη...

Καί απόλυσις

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τόν Όρθρον ο Κανών τού Πάσχα μετά τών ειρμών εις η', καί τής Θεοτόκου εις ς'.

Ο Κανών τού Πάσχα

Ωδή α' Ήχος α'

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί τής αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Είτα τής Θεοτόκου, ού η ακροστιχίς

Νικηφόρου Καλλίστου τού Ξανθοπούλου

Ειρμός ο αυτός

Νύν πηγάσαις μοι Παρθένε, Θεοτόκε Πηγή, χάριν διδούσα λόγου, ως ανυμνήσω σου πηγήν, τήν βλυστάνουσαν ζωήν, καί χάριν πιστοίς, σύ γάρ ενυπόστατον Λόγον επήγασας.

Ιατρείον υπέρ φύσιν, ο ναός σου σεμνή, δείκνυται πάσι Κόρη, εκ γάρ θανάτου προφανούς τούς προστρέχοντας πιστούς, σαφώς ανιστά, καί πάσι τήν άφθονον, αναβλύζει γλυκύτητα.

Καταρρέεις ουρανόθεν ακενώτως ημίν, χάριτας όντως μόνη, τόν γάρ τυφλώττοντα ποιείς, αναβλέπειν πρός τό φώς, βορβόρω καινώ, φωνήσασα άνωθεν, υπέρ έννοιαν τώ Λέοντι.

Η κοινή φιλοτιμία, τού βροτείου σεμνή, Χαίρε Μαρία, Χαίρε, ο γάρ τών όλων ποιητής, επί σοί ως περ σταγών, κατέβη σαφώς, Πηγήν σε αθάνατον, αναδείξας Θεόνυμφε.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ'

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή, καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις, τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Φωτεινόν σε άγιον ναόν, τού Δεσπότου τών όλων Κόρη επίσταμαι, καί αφθαρσίας πηγήν, τό ύδωρ προρρέουσαν Χριστόν, εξ ού ποτιζόμεθα.

Όσην χάριν Δέσποινα Πηγή, Αυτοκράτορι δίδως ούρων τήν πρόοδον επεχομένην δεινώς, τού λίθου υπόστασιν φρικτήν, τώ ύδατι λύσασαν.

Ρέει χάρις άφθονος εκ σού, Θεοτόκε Παρθένε χύδην πηγάζουσα χωλοί σκιρτώσιν εν σοί, λεπρών καθαρίζεται πληθύς, καί Δαίμονες πνίγονται.

Όλοις νέμεις ίασιν πιστοίς, βασιλεύσι, δημόταις, καί πένησιν, άρχουσι, πτωχοίς, πλουσίοις κοινώς, τό ύδωρ προχέουσα Πηγή, αποίκιλον φάρμακον.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Κοντάκιον τού Πάσχα

Ήχος πλ. δ'

Ει καί εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά τού Άδου καθείλες τήν δύναμιν, καί ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος, Χαίρετε, καί τοίς σοίς Αποστόλοις ειρήνην δωρούμενος ο τοίς πεσούσι παρέχων ανάστασιν.

Είτα, Κάθισμα τής Θεοτόκου

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τήν αέναον κρήνην καί ζωηράν, τήν πηγάζουσαν ρείθρα θείαν Πηγήν, συμφώνως αινέσωμεν, οι τήν χάριν αιτούμενοι, καθ' εκάστην βρύει, καί γάρ τά ιάματα, ως ποταμών τά ρεύματα, δεικνύσα ελάχιστα, Όθεν κατά χρέος προσιόντες εν πόθω, πιστώς αρυσώμεθα, εκ Πηγής ανεξάντλητον, ρώσιν όντως αθάνατον, δροσίζουσαν σαφώς τών ευσεβών, τάς καρδίας, καί χείλεσιν εκβοήσωμεν, Σύ εί τών πιστών τό παραμύθιον.

Ωδή δ'

Επί τής θείας φυλακής ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν, ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βρωτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος χρηστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο Θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Υπέρ τήν ψάμμον αληθώς, καί τάς σταγόνας υετών, πέφυκε Παρθένε τά πλήθη τής Πηγής τών έργων σου, ακαταπαύστως ρέοντα, άπασαν επί χθόνα πλουσίως πάντα νοσούντα δεινώς, τάχος ιώμενα.

Κατασχεθέντα γυναικός, υπό καρκίνου τόν μαζόν, ύδωρ επιχείται Παρθένε, τής Πηγής σου Δέσποινα, καί παραυτίκα πέπαυται, πάθη θανατηφόρα τώ ρείθρω, καί ο καρκίνος ορθά βαίνειν εγνώρισεν.

Ακατανόητον εν σοί, καί υπέρ φύσιν τό πραχθέν, ένεστι σαφώς Θεοτόκε, τό γάρ ύδωρ γίνεται, τό τής Πηγής σου ίαμα, νόσων θανατηφόρων εναντίον, όπερ η φύσις, σαφώς οίδεν ουδέποτε.

Αεί θανατοί με ο εχθρός, ταίς ενηδόνοις προσβολαίς, Δέσποινα Πηγή Θεοτόκε μή παρίδης, πρόφθασον, η ταχινή βοήθεια, τούτου δέ τών παγίδων με λύτρου, ίνα υμνώ σε αεί τήν πολυύμνητον.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε'

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μυρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Άδου σειραίς, συνεχόμενοι δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Λαλούμενα Κόρη Παρθένε, τά τής Πηγής σου τώ όντι τεράστια, καταπλήττει τών βροτών διάνοιαν, υπέρ γάρ φύσιν πέφυκε, πάντας πιστούς αγιάζοντα.

Ιστόρησε πόκος τό Μάννα, καί Σιλωάμ καί η πέτρα πηγάζουσα, Σολομώντος η στοά τήν χάριν σου, τά Ιορδάνεια νάματα, καί η πηγή Σαμαρείτιδος.

Σταγόνες σου Κόρη Παρθένε, αι τής Πηγής καί νεκρόν ανεζώωσαν, υπέρ λόγον τό πραχθέν καί έννοιαν! τά σά γάρ πάντα παναγνε, λόγον νικά τόν ανθρώπινον.

Τά πάθη μου Κόρη ιάσαις, τής αιμορροίας πηγήν η ξηράνασα, καί τό ρίγος, τής φλογός τήν άναψιν, καί εκτικήν διάθεσιν, ούρων δεσμά καί γαστρόρροιαν.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μυρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς'

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον, ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Οι λόγοι τού λόγου ως όντως πηγήν, ανυμνούσί σε Αγνή, τής σοφίας βυθόν γάρ, ως υπέρ λόγον γεννάς, τόν κρεμάσαντα, εν αιθέρι τάς ροάς, καί τήν γήν επί ώδωρ.

Υπήλθες τήν τών κλιμάκων φοράν, απειλούσαν συντριβήν, τούς εκείσε ζωγράφους, ώ παναγία Πηγή, διασώσασα, καί λαόν υπό σεισμού, πεπτωκότος τού δόμου.

Τάς μήτρας αγόνους στειρώσει τό πρίν, διαλύεις εμφανώς, τής Πηγής σου τώ ρείθρω, ως τέξασα σύ παρθενεύουσα, τόν Δεκαί γάρ σπότην τού παντός, καί τούς τόκους βραβεύεις.

Ου λόγος, ου νούς, ουδέ γλώττα τόν σόν εξισχύουσιν Αγνή, τοκετόν ευφημήσαι αλλ' ασθενούσιν εν σοί, καί ελέγχεται, φιλοσόφων τό σεμνόν καί ρητόρων κομψότης.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Τό Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή υπερμάχω

Εξ ακενώτου σου Πηγής θεοχαρίτωτε επιβραβεύεις μοι πηγάζουσα τά νάματα, αενάως τής σής χάριτος υπερ λόγον, τόν γάρ Λόγον ως τεκούσαν υπέρ έννοιαν, ικετεύω σε δροσίζειν με σή χάριτι, ίνα κράζω σοι, Χαίρε ώδωρ σωτήριον.

Ο Οίκος

Άχραντε Θεοτόκε, η τεκούσα αρρήτως, Πατρός τόν προαιώνιον Λόγον πλάτυνόν μου τό στόμα σεμνή, συνεισφέρουσά με πρός τόν σόν έπαινον, ως άν ανευφημήσω σε, κραυγάζων τή πηγή σου ταύτα.

· Χαίρε πηγή, χαρμονής αλλήκτου, χαίρε ροή, καλλονής αρρήτου.

· Χαίρε, νοσημάτων παντοίων κατάλυσις, χαίρε, παθημάτων ποικίλων κατάκλυσις.

· Χαίρε ρείθρον διειδέστατον, υγιάζον τούς πιστούς, χαίρε ύδωρ χαριέστατον τοίς νοσούσι πολλαπλώς.

· Χαίρε νάμα σοφίας, αγνωσίαν εξαίρον, χαίρε κράμα καρδίας, αμβροσίαν προρρέον.

· Χαίρε κρατήρ τού μάννα ζωήρρυτε, χαίρε λουτήρ καί νέκταρ θεόρρευστε.

· Χαίρε, πορθμόν ασθενείας δεικνύσα, χαίρε, φλογμόν αρρωστίας σβεννύσα.

· Χαίρε ύδωρ σωτήριον.

Συναξάριον

Τή Παρασκευή τής Διακαι νησίμου, εορτάζομεν τά εγκαίνια τού ναού τής υπεραγίας Δεσποίνης ημών καί θεομήτορος, τής Ζωηφόρου Πηγής, έτι δέ καί μνείαν ποιούμεθα τών εν τούτω τελεσθέντων υπερφυών θαυμάτων παρά τής Θεομήτορος.

Στίχοι

· Μάννα Σιλωάμ, καί Στοάν Σολομώντος

· Πηγήν Κόρη σήν εμφανώς πάς τις βλέπει.

Ταίς τής σής Μητρός πρεσβείαις, Χριστε ο Θεός, ελέησον ημάς.

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, καί τήν αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν καί δοξάζομεν, Σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν, τό όνομά σου ονομάζομεν, Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν τού Χριστού αγίαν Ανάστασιν, ιδού γάρ ήλθε διά τού Σταυρού, χαρά εν όλω τώ κόσμω, Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, Σταυρόν γάρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν. καί, Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος. εκ γ' αμφότερα.

Ωδή ζ'

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας, τής Εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Υδρεύσασθε νοσούντες ιάματα, η πάναγνος ρέει γάρ, θείας εκ πηγής, τόν γλυκασμόν τόν αληθή, τόν χειμάρρουν τρυφής όντως βλύζουσα, διό καί πίστει κρουνούς, τούς αφθόνους αρυσώμεθα σύμπαντες.

Ξενίζει τούς ακούοντας Δέσποινα, τά ξένα σου τέρατα, πάντας τούς πιστούς, τούς γάρ αλάλους καί κωφούς, ως ευλάλους δεικνύει τό ύδωρ σου, τούς πάσχοντάς τε δεινώς θεραπεύει, καί ίασιν χαρίζεται.

Ανάγεις εκ καμίνου τών θλίψεων, δροσίζουσα νάμασι, ξένης εκ Πηγής, τούς προσιόντάς σοι Σεμνή, φαγεδαίνης λυτρούται γάρ άνθρωπος, καί λώβης, τόν δέ λεπρόν θεραπεύεις καί άνθρακας κατέσβεσας.

Νεάνιδες καί κόραι τήν Δέσποιναν καί σύμπαντες άνθρωποι, πίστει εκ ψυχής ανευφημήσωμεν λαμπρώς, διατρήσεις γάρ ήλων, υέλωπας, καί έλκη τά πονηρά καί ογκώσεις, καί παράλυτον ιάσατο.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η'

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, ενή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού και νού τής αμπέλου γεννήματος τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών καί βορρά, καί θαλάσσης, καί εώ ας τά τέκνα σου εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σέ ευλογούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Θείον η Πηγή καί σεβάσμιον ύδωρ, προρρέει σου Παρθένε, υδρωπικών γάρ τό ρεύμα, αναχαιτίζει σφοδρώς, επικλήσει τή θεία τής χάριτος, διό σε τιμώμεν, Πηγή εις τούς αιώνας.

Πάντες τό σεπτόν και ζωήρρυτον ύδωρ, υμνήσωμεν προφρόνως, τής γάρ δυσπνοίας τό ρεύμα κατά χώραν Ιστά, καί ελεύθερον ποιεί πρός διέξοδον, Βαβαί σών θαυμασίων! αγνή Θεοκυήτορ.

Ποίον ευφημήσει Πανύμνητε στόμα, τού τόκου σου τό ξένον,, αλλά καί νούς οποίος, τών θαυμάτων πηγήν περιβλέψαιτο, καί λόγοις κροτήσειεν, ουκ έστι τή φύσει ισχύς, τά σά θαυμάζειν.

Όλον επί σοί τού θανάτου τό κράτος, ηφάνισται αθρόον, ώ Βασιλίς καί Κυρία, Βασιλέα καί γάρ, τήν αθάνατον ζωήν σύ επήγασας, τό ύδωρ τό μάννα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, ενή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης σου φωνής, μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή Ανεσπέρω ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Υδάτων απάντων, Κόρη υπέρκειται αγνή, τής Πηγής σου τό ύδωρ, εμφανώς δωρούμενον, απαλλαγήν νοσημάτων δεινών, καί ταίς ψυχαίς, άπασαν τήν ρώσιν, ως υπερ φύσιν χεόμενον.

Λυτήρα τών νόσων, τόν νέον ιδού Σιλωάμ, τής Πηγής σου Παρθένε, καθορώμεν άπαντες, όμματα γάρ προσλαμβάνει πηρός, άπαντες δέ, ρώσιν αενάως, πρός τή ζωή ποριζόμεθα!

Οι ρώσιν ζητούντες, προσδράμετε εν τή Πηγή, η γάρ Κόρη Παρθένος, ενοικεί τώ ύδατι, Σκίρτα πιστών, καί ευφραίνου πληθύς, ούτω ως χρή, έξεις τώ τεμένει, τήν αμοιβήν τών αιτήσεων.

Υψώθη Πηγής σου, τό ύδωρ υπέρ ουρανούς, καί τής γής τάς αβύσσους, ταίς ροαίς διέδραμε, τούτο εστίν αμβροσία ψυχής, νέκταρ πιστών, μέλι τό εκ πέτρας, καί η τού μάννα διάδοσις.

Ευφραίνεις Παρθένε, τόν Άνακτα υπερφυώς, αναβλύζουσα χάριν, εκ Πηγής αέναον, τούτω διδούσα, κατ' εχθρών τήν ισχύν, νίκας αεί, ρώσιν καί ειρήνην, και αιτημάτων εκπλήρωσιν.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τριήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Πηγή υπάρχεις αληθώς, ύδατος ζώντος Δέσποινα, εκπλύνεις ούν νοσήματα, ψυχών σωμάτων χαλεπά, εν τή προσψαύσει μόνη σου ύδωρ τής σωτηρίας, Χριστόν η προχέουσα.

Εις τούς Αίνους ιστώμεν Στίχ η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ'.

Ήχος πλ. β'

Ο Σταυρός σου Κύριε, ζωή καί ανάστασις, υπάρχει τώ λαώ σου, καί επ αυτώ πεποιθότες, σε τόν αναστάντα Θεόν ημών υμνούμεν, Ελέησον ημάς.

Η ταφή σου Δέσποτα, Παράδεισον ήνοιξε τώ γένει τών ανθρώπων, καί εκ φθοράς λυτρωθέντες, σέ τόν αναστάντα Θεόν ημών υμνούμεν, Ελέησον ημάς.

Σύν Πατρί καί Πνεύματι, Χριστόν ανυμνήσωμεν, τόν αναστάντα εκ νεκρών, καί πρός αυτόν εκβοώμεν, Σύ ζωή υπάρχεις ημών καί ανάστασις, Ελέησον ημάς.

Τριήμερος ανέστης Χριστέ, εκ τάφου, καθώς γέγραπται, συνεγείρας τόν Προπάτορα ημών, διό σε καί δοξάζει, τό γένος τών ανθρώπων, καί ανυμνεί σου τήν Ανάστασιν.

Τής Θεοτόκου

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Ύδωρ τό τής Πηγής, σωτήριον υπάρχει, πάσι τοίς ασθενούσι, προσέλθωμεν ούν πίστει, καί χάριν αρυσώμεθα.

Φρέαρ τό ζωηρόν, Πηγής τής αθανάτου τοίς προσιούσι πόθω, ιάσεων παρέχει, πλημμυραν ανεξάντλητον.

Στίχ. Ηγίασε τό σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος.

Ρώννυσι τάς ψυχάς, τό ύδωρ τής Παρθένου, οι τών παθών εν ρύποις, προσδράμωμεν τή Κόρη, καί τούτους αποπλύνωμεν.

Στίχ. Τού ποταμού τά Ορμήματα ευφραίνουσι τήν πόλιν τού Θεού.

Στάμνος η ιερά, τό μάννα νύν αφθόνως, Πηγής εξ αενάου, προχέει τοίς αιτούσι, τήν χρείαν πάς αντλήσωμεν.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ω τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού. καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα, καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Εις τήν Λ ε ι τ ο υ ρ γ ί α ν

Αντίφωνον α'

Ήχος β'.

Στίχ. Αλαλάξατε τώ Κυρίω πάσα η γή.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Ψάλατε δή τώ ονόματι αυτού, δότε δόξαν εν αινέσει αυτού.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Είπατε τώ Θεώ, Ως φοβερά τά έργα σου. Εν τώ πλήθει τής δυνάμεώς σου ψεύσονταί σε οι εχθροί σου.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Στίχ. Πάσα η γή προσκυνησάτωσάν σοι καί ψαλάτωσάν σοι, ψαλάτωσαν δή τώ ονόματι σου Ύψιστε.

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Δόξα... Και νύν...

Ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου...

Αντίφωνον β'

Ήχος ο αυτός

Στίχ. Ο Θεός οικτειρήσαι ημάς καί ευλογήσαι ημάς, επιφάναι τό πρόσωπον αυτού εφ' ημάς, καί ελεήσαι ημάς.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού, ο αναστάς εκ νεκρών, ψάλλοντάς σοι. Αλληλούϊα.

Στίχ. Τού γνώναι εν τή γή τήν οδόν σου, εν πάσιν έθνεσι τό σωτήριόν σου.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Στίχ. Εξομολογησάσθωσάν σοι λαοί, ο Θεός, εξομολογησάσθωσάν σοι λαοί πάντες.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Στίχ. Ευλογήσαι ημάς ο Θεός, καί φοβηθήτωσαν αυτόν πάντα τά πέρατα τής γής.

Σώσον ημάς, Υιέ Θεού...

Δόξα... Καί νύν...

Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, αθάνατος υπάρχων και καταδεξάμενος διά την ημετέραν σωτηρίαν σαρκοθήναι εκ της αγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, ατρέπτως ενανθρωπήσας, σταυρωθείς τε, Χριστέ ο Θεός, θανάτω θάνατον πατήσας, εις ων της Αγίας Τριάδος, συνδοξαζόμενος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, σώσον ημάς.

Αντίφωνον γ'

Ήχος α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Στίχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώτου πυρός.

Χριστός ανέστη...

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Χριστός ανέστη...

Στίχ. Αυτή η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Χριστός ανέστη...

Η Πράξις τής ημέρας, καί ο Απόστολος τής Θεοτόκου

Ευαγγέλιον τής ημέρας, καί τής Θεοτόκου

(Ζήτει ταύτα Σεπτεμβρίω η')

Μεγαλυνάριον τής Θεοτόκου

Πρός τό Τήν τιμιωτέραν

Ύδωρ τό ζωήρρυτον τής Πηγής μάννα τό προχέον τόν αθάνατον δροσισμόν, τό νέκταρ τό θείον, τήν ξένην αμβροσίαν τό μέλι τό εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

ΕΣΠΕΡΑΣ

Εις τό Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους ς', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ς'.

Ήχος πλ. δ'

Εσπερινόν ύμνον, καί λογικήν λατρείαν, σοί Χριστέ προσφέρομεν, ότι ηυδόκησας, τού ελεήσαι ημάς διά τής Αναστάσεως.

Κύριε, Κύριε, μή απορρίψης ημάς από τού προσώπου σου, αλλά ευδόκησον τού ελεήσαι ημάς, διά τής Αναστάσεως.

Χαίρε Σιών αγία, μήτηρ τών Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον, σύ γάρ εδέξω πρώτη άφεσιν αμαρτιών, διά τής Αναστάσεως.

Στιχηρά Ανατολικά

Ο εκ Θεού Πατρός Λόγος, πρό τών αιώνων γεννηθείς, επ' εσχάτων δέ τών χρόνων, ο αυτός εκ τής απειρογάμου σαρκωθείς βουλήσει σταύρωσιν θανάτου υπέμεινε, καί τόν πάλαι νεκρωθέντα άνθρωπον έσωσε διά τής εαυτού Αναστάσεως.

Τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, δοξολογούμεν Χριστέ, δι' ής ηλευθέρωσας Αδαμιαίον γένος, εκ τής τού Άδου τυραννίδος, καί εδωρήσω τώ κόσμω ως Θεός, ζωήν αιώνιον, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα σοι Χριστέ Σωτήρ, Υιέ Θεού μονογενές, ο προσπαγείς εν τώ Σταυρώ, καί αναστάς εκ τάφου τριήμερος.

Δόξα...

Σέ δοξάζομεν Κύριε, τόν εκουσίως δι' ημάς Σταυρόν υπομείναντα, καί σέ προσκυνούμεν, Παντοδύναμε Σωτήρ μή απορρίψης ημάς από τού προσώπου σου, αλλ' επάκουσον, καί σώσον ημάς, διά τής Αναστάσεώς σου φιλάνθρωπε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο Βασιλεύς τών ουρανών, διά φιλανθρωπίαν, επί τής γής ώφθη, καί τοίς ανθρώποις συνανεστράφη, Εκ Παρθένου γάρ αγνής σάρκα προσλαβόμενος, καί εκ ταύτης προελθών, μετά τής προσλήψεως, είς εστίν Υιός, διπλούς τήν φύσιν, αλλ' ου τήν υπόστασιν, Διό τέλειον αυτόν Θεόν, καί τέλειον άνθρωπον, αληθώς κηρύττοντες Ομολογούμεν Χριστόν τόν Θεόν ημών, όν ικέτευε Μήτερ ανύμφευτε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Έδωκας κληρονομίαν τοίς φοβουμένοις τό όνομά σου, Κύριε.

Στίχ. Από τών περάτων τής γής πρός σέ εκέκραξα.

Στίχ. Σκεπασθήσομαι εν τή σκέπη τών πτερύγων σου.

Στίχ. Ούτω ψαλώ τώ ονόματί σου εις τούς αιώνας.

Εις τόν Στίχον

Τό Αναστάσιμον Στιχηρόν

Ήχος πλ. δ'

Ανήλθες επί Σταυρού, Ιησού, ο καταβάς εξ ουρανού, ήλθες επί θάνατον, η ζωή η αθάνατος, πρός τούς εν σκότει, τό φώς τό αληθινόν, πρός τούς πεσόντας, η πάντων ανάστασις, ο φωτισμός καί ο Σωτήρ ημών, δόξα σοι.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Π Ρ Ω Ϊ

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος πλ. δ'

Κύριε, ει καί κριτηρίω παρέστης υπό Πιλάτου κρι νόμενος αλλ' ουκ απελείφθης τού θρόνου τώ Πατρί συγκαθεζόμενος, καί αναστάς εκ νεκρών, τόν κόσμον ηλευθέρωσας, εκ τής δουλείας τού αλλοτρίου, ως οικτίρμων καί φιλάνθρωπος.

Κύριε, ει καί ως θνητόν εν μνημείω, Ιουδαίοί σε κατέθεντο, αλλ' ως Βασιλέα υπνούντα, στρατιώται σέ εφύλαττον και ως ζωής θησαυρόν, σφραγίδι εσφραγίσαντο, αλλά ανέστης, καί παρέσχες, αφθαρσίαν ταίς ψυχαίς ημών.

Κύριε, όπλον κατά τού Διαβόλου τόν Σταυρόν σου ημίν δέδωκας, φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθοράν αυτού τήν δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά καί θάνατον κατήργησε, Διά τούτο προσκυνούμεν τήν ταφήν σου καί τήν Έγερσιν.

Ο Άγγελός σου Κύριε, ο τήν Ανάστασιν κηρύξας τούς μέν φύλακας εφόβησε, τά δέ Γύναια εφώνησε λέγων, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, ανέστη Θεός ών, καί τή οικουμένη ζωήν εδωρήσατο.

Είτα, τά Στιχηρά τού Πάσχα μετά τών Στίχων αυτών, τό Χριστός ανέστη... γ'

Εις τήν Λειτουργίαν

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος γ

Κύριος φωτισμός μου καί σωτήρ μου.

Στίχ. Κύριος υπερασπιστής τής ζωής μου.

ΗΤΟΙ

Η ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Ιστέον, ότι εν ταύτη τή αγία Κυριακή τού Αντιπάσχα ου ψάλλονται. Αναστάσιμα αλλ' άπαντα τής Εορτής.

ΤΩ ΣΑΒΒΑ ΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν εις τό, Κύριε εκέκραξα... τά παρόντα Στιχηρά προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Φέρει Χριστός φιλανθρώπως, καί τήν ψηλάφησιν, ως καί Σταυρόν πρό ταύτης, καί τόν άδικον φόνον, τάφου τριημέρως εξαναστάς, εσφραγισμένου τού μνήματος, καί τών θυρών κεκλεισμένων τοίς Μαθηταίς, επιστάς ως παντοδύναμος. (Δίς)

Η τού Θωμά απιστία, τήν κοσμοσώτειραν, τού θεανθρώπου Λόγου, τήν εξ Άδου κευθμώνων, Έγερσιν πιστούται, τρήσιν χειρών καί ποδών τολμηρότερον, εκψηλαφώσα πρός πίστωσιν κοσμικήν, δεξιά τή φιλοπράγμονι.

Συνηθροισμένων τώ φόβω, τώ εκ τού πάθους σου, τών Αποστόλων Λόγε, καί θυρών κεκλεισμένων, άφνω συνεισήλθες, μέσον αυτών, τήν ειρήνην δωρούμενος, καί τώ Θωμά προτεινόμενος ψηλαφάν, τούς σεπτούς πλευράς σου μώλωπας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Μετά τήν Έγερσίν σου Κύριε, συνηγμένων τών Μαθητών σου, καί τών θυρών κεκλεισμένων, εν μέσω έστης, ειρήνην παρέχων αυτοίς, Πεισθείς δέ καί ο Θωμάς, τή οράσει τών χειρών καί τής πλευράς σου, Κύριον καί Θεόν σε ωμολόγησε, σώζοντα τούς ελπίζοντας εις σέ, φιλάνθρωπε.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Χείλεσι καθαροίς, υμνείτε σύν Αγγέλοις, βροτοί τόν αναστάντα, τριήμερον εκ τάφου, καί κόσμον συνεγείραντα.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών.

Ώφθης τοίς Ιεροίς, σού Σώτερ Αποστόλοις, τών θυρών κεκλεισμένων, δι' αυτών εγκαινίζων, ημίν τό θείον Πνεύμά σου.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Νύν σε Παμβασιλεύ, ιδόντες ου βλεφάροις, αλλά καρδίας πόθω, Θεόν πεπιστευκότες,

εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Δόξα... Καί νύν... Όμοιον

Νέμεις ώ Λυτρωτά, ειρήνην τώ λαώ σου, καί οφλημάτων λύσιν, πρεσβείαις τής πανάγνου, καί μόνης Θεομήτορος.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος. (γ')

Καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό ευλογήσαι τόν Ιερέα, τό, Χριστός ανέστη γ', τόν Προοιμιακόν Ψαλμόν, καί τό πρώτον Κάθισμα τού Ψαλτηρίου, εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Ιδιόμελα ς', δευτερούντες τά τέσσαρα πρώτα, τά δέ δύο δεύτερα, πρός μίαν.

Ήχος α'

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Τών θυρών κεκλεισμένων τών Μαθητών συνηθροισμένων, εισήλθες άφνω παντοδύναμε, Ιησού, ο Θεός ημών, καί στάς εν μέσω αυτών, ειρήνην δούς, επλήρωσας αγίου Πνεύματος, προσμένειν τε προσέταξας, καί μηδαμού χωρίζεσθαι από Ιερουσαλήμ, έως ού ενδύσωνται τήν εξ ύψους δύναμιν, διό βοώμέν σοι, ο φωτισμός, καί η ανάστασις, καί η ειρήνη ημών, δόξα σοι. (Δίς)

Μεθ' ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Κύριε, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου εν τόπω ού ήσαν συνηγμένοι, καί φωνήσας αυτοίς, Ειρήνη υμίν, τώ απιστούντι Μαθητή τάς χείρας υπέδειξας, καί τήν άχραντον πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ' αυτών, ότε εισήλθες Χριστέ, κεκλεισμένων τών θυρών, όθεν καί ηπίστει τοίς ρηθείσιν αυτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών, ουκ απηξίωσας δέ Αγαθέ, υποδείξαι αυτώ τήν άχραντον πλευράν σου, καί τών χειρών καί τών ποδών τούς μώλωπας, ο δέ ψηλαφήσας καί ιδών, ωμολόγησε σε είναι Θεόν ου γυμνόν, καί άνθρωπον ου ψιλόν, καί εβόα, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Τών Μαθητών δισταζόντων, τή ογδόη ημέρα, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί τήν ειρήνην δούς τώ Θωμά εβόησε, Δεύρο Απόστολε, ψηλάφησον παλάμας, αίς τούς ήλους έπηξαν, Ω καλή απιστία τού Θωμά! τών πιστών τάς καρδίας εις επίγνωσιν ήξε, καί μετά φόβου εβόησεν, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι. (Δίς)

Ήχος β'

Μετά τήν Εγερσίν σου Κύριε, συνηγμένων τών Μαθητών σου, καί τών θυρών κεκλεισμένων, εν μέσω έστης, ειρήνην παρέχων αυτοίς, Πεισθείς δέ καί ο Θωμάς, τή οράσει τών χειρών καί τής πλευράς σου, Κύριον καί Θεόν σε ωμολόγησε, σώζοντα τούς ελπίζοντας εις σέ, φιλάνθρωπε.

Τών θυρών κεκλεισμένων, επιστάς ο Ιησούς τοίς Μαθηταίς αφοβίαν καί ειρήνην εδίδου, Είτα λέγει τώ Θωμά, Τί μοι απιστείς, ότι ανέστην εκ νεκρών, τήν χείρά σου, καί, φέρε ώδε βάλε εις τήν πλευράν μου, καί ίδε, σού γάρ απιστούντος, οι πάντες έμαθον τά πάθη καί τήν Ανάστασίν μου, κράζειν μετά σού, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τών θυρών κεκλεισμένων, επέστης Χριστέ πρός τούς Μαθητάς, Τότε ο Θωμάς, οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών, έλεγε γάρ, ου μή πιστεύσω, εάν μή ίδω καγώ τόν Δεσπότην, ίδω τήν πλευράν, όθεν εξήλθε τό αίμα, τό ύδωρ, τό βάπτισμα, ίδω τήν πληγήν, εξ ής ιάθη τό μέγα τραύμα ο άνθρωπος, ίδω, πώς ουκ ήν, ως πνεύμα, αλλά σάρξ καί οστέα, ο τόν θάνατον πατήσας, καί Θωμάν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Είσοδος. τό, Φώς ιλαρόν

Προκείμενον τής ημέρας

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπιαν ενεδύσατο.

Στίχ. Ενεδύσατο ο Κύριος δύμαμιν, καί περιεζώσατο.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσαται.

Εις τήν Λιτήν

Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος δ'

Κύριε, τή αστέκτω τής σής θεότητος αίγλη, τών θυρών επέστης ουσών κεκλεισμένων, καί στάς εν μέσω τών Μαθητών, τήν πλευράν τραυμάτων σου χειρών καί εξεγύμνωσας, και τών ποδών, τάς ωτειλάς δεικνύων, αθυμίας τήν κατήφειάν τε λύων, σαφώς εφώνησας, ον τρόπον εν εμοί καθοράτε, ώ φίλοι, τής σαρκός τήν πρόσληψιν, ου πνεύματος φέρω φύσιν, τώ δέ διστάζοντι Μαθητή, προετρέπου ψηλαφήσαι φρικτώς, κατειπών, Ερευνήσας άπαντα, δεύρο λοιπόν μή αμφίβαλλε, ο δέ αισθόμενος εν τή χειρί, τής σής διπλής ουσίας, εν φόβω ανεβόα πιστώς, τή πίστει ελκόμενος, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Ήχος πλ. δ'

Άψαι Θωμά τής πλευράς τή χειρί, λέγει Χριστός, καί τούς τύπους τών ήλων δεύρο ψηλάφησον, πίστει ερεύνησον, καί γίνου μοι πιστός, καί μή γίνου άπιστος, ο δε Θωμάς, τώ δακτύλω ώς ήψατο τού Δεσπότου, μέγα ανεβόησε, Σύ μου Θεός καί Κύριος, εύσπλαγχνε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ' Ανατολίου

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνθροισμένων, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί στάς εν μέσω αυτών, λέγει τώ Θωμά, Δεύρο ψηλάφησον, καί ίδε τούς τύπους τών ήλων, εκτεινόν σου τήν χείρα, καί άψαι τής πλευράς μου, καί μή γίνου άπιστος, αλλά πίστει κήρυξον, τήν εκ νεκρών μου Ανάστασιν.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Ιδιόμελα

Ήχος δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος! απιστία πίστιν βεβαίαν εγέννησεν, ειπών γάρ ο Θωμάς, Εάν μή ίδω, ου μή πιστεύσω, ψηλαφήσας δέ τήν πλευράν, εθεολόγει τόν σαρκωθέντα, τόν αυτόν Υιόν τού Θεού, εγνώρισεν ως πεπονθότα σαρκί, εκήρυξε τον αναστάντα Θεόν, καί εβόησε λαμπρά τή φωνή, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! τού πυρός ο χόρτος αψάμενος σέσωσται, βαλών γάρ ο Θωμάς εν τή πυρίνη πλευρά τήν χείρα, Ιησού Χριστού τού Θεού, ου κατεφλέχθη τή ψηλαφήσει, τής ψυχής γάρ τό δυσπειθές, μετέβαλεν εις ευπιστίαν θερμώς, εκέκραξεν από βαθέων ψυχής, ο Δεσπότης σύ μου εί καί Θεός, ο εκ νεκρών εγηγερμένος, δόξα σοι.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Ώ τού παραδόξου θαύματος! Ιωάννης στήθει τού Λόγου ανέπεσε, Θωμάς δέ τήν πλευράν προσψηλαφήσαι κατηξιώθη, αλλ' ο μέν, εκείθεν φρικτώς θεολογίας βυθόν ανέλκει, τήν οικονομίαν, ο δέ, ηξίωται μυσταγωγήσαι ημάς, παρίστησι γάρ τάς αποδείξεις τρανώς τής Εγέρσεως αυτού, εκβοών, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Φιλάνθρωπε, μέγα καί ανείκαστον τό πλήθος τών οικτιρμών σου, ότι εμακροθύμησας, υπό Ιουδαίων ραπιζόμενος, υπό Αποστόλου ψηλαφώμενος, καί υπό τών αθετούντων σε πολυπραγμονούμενος, Πώς εσαρκώθης; πώς εσταυρώθης ο αναμάρτητος; αλλά συνέτισον ημάς, ως τόν Θωμάν βοάν σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος. (γ')

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Κανών Τριαδικός, ψαλλόμενος ότε ου γίνεται Αγρυπνία. Έστι δε καί ούτος, καί οι εφεξής πάντες, ποίημα Μητροφάνους Σμύρνης. Ο δε παρών έχει ακροστιχίδα τήνδε:

Μίαν σε μέλπω τήν τρισήλιον φύσιν.

Ήχος α'

Ωδή α' Σού η τροπαιούχος

Μίαν τρισυπόστατον αρχήν, τά Σεραφίμ ασιγήτως δοξάζουσιν, άναρχον, αϊδιον, ποιητικήν απάντων, ακατάληπτον, ήν καί πάσα γλώσσα, πιστώς γεραίρει τοίς άσμασιν.

Ίνα τοίς ανθρώποις ενικήν, τήν τριλαμπή σου δηλώσης θεότητα, πλάσας πρίν τόν άνθρωπον, κατά τήν σήν εικόνα διεμόρφωσας, νούν αυτώ, καί λόγον καί πνεύμα δούς, ως φιλάνθρωπος.

Άνωθεν δεικνύς μοναδικόν, θεαρχικαίς εν τρισίν υποστάσεσι, κράτος, Πάτερ έφησας, τώ ισουργώ Υιώ σου, καί τώ Πνεύματι, Δεύτε καταβάντες, αυτών τάς γλώσσας συγχέωμεν.

Θεοτοκίον

Νούς μεν ο αγέννητος Πατήρ, εικονικώς τοίς σοφοίς προηγόρευται, Λόγος δέ συνάναρχος, ο συμφυής Υιός, καί Πνεύμα άγιον, τό εν τή Παρθένω, τού Λόγου κτίσαν τήν σάρκωσιν.

Ωδή γ' Ο μόνος ειδώς

Σύ πάλαι σαφώς τώ Αβραάμ, ως ώφθης τρισυπόστατος, μοναδικόςτε φύσει θεότητος, θεολογίας τό ακραιφνέστατον, τυπικώς ενέφηνας, Καί πιστώς υμνούμέν σε, τόν μονάρχην Θεόν, καί τρισήλιον.

Εκ σού γεννηθείς θεοπρεπώς, αρρεύστως Πάτερ έλαμψε, φώς εκ φωτός, Υιός απαράλλακτος, καί Πνεύμα θείον, φώς εκπεπόρευται, καί μιάς θεότητος, αίγλην τρισυπόστατον, προσκυνούμεν πιστώς καί δοξάζομεν.

Μονάς η Τριάς υπερφυώς, αρρήτως υπέρ έννοιαν, ταίς νοεραίς ουσίαις δοξάζεται, ταίς τρισαγίαις φωναίς, ασίγητον, εκβοώσαις αίνεσιν, αίς συμφώνως υμνείται, καί ημίν τρισυπόστατος Κύριος.

Θεοτοκίον

Εκ σού χρονικώς άνευ σποράς, προήλθεν ο υπέρχρονος, ομοιωθείς ημίν ο ανείδεος, καί μίαν φύσιν καί κυριότητα, τού Πατρός εδίδαξε, καί Υιού, καί Πνεύματος, Θεοτόκε, διό σε δοξάζομεν.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Πατέρα καί Υιόν, προσκυνήσωμεν πάντες, καί Πνεύμα τό ευθές, καί ισότιμον δόξη, Τριάδα τήν άκτιστον, καί υπέρθεον δύναμιν, ήν δοξάζουσι, τών ασωμάτων αι τάξεις, ταύτην σήμερον, καί γηγενείς μετά φόβου, πιστώς ευφημήσωμεν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οδήγησον ημάς, εν οδώ μετανοίας, εκκλίνοντας αεί, πρός κακών ανοδίας, καί τόν υπεράγαθον, παροργίζοντας Κύριον απειρόγαμε, ευλογημένη Μαρία, καταφύγιον, απεγνωσμένων ανθρώπων Θεού ενδιαίτημα.

Ωδή δ' Όρος σε τή χάριτι

Λάμψον μοι θεαρχία τρισήλιε λάμψεσι, σών θεουργών μαρμαρυγών, τοίς τής καρδίας οφθαλμοίς, τό κάλλος φαντάζεσθαι, τής υπέρ νούν θεαρχικής σου λαμπρότητος, καί φωτουργού, καί γλυκείας μεθέξεως.

Πρότερον ουρανούς εστερέωσας Κύριε, καί πάσαν δύναμιν αυτών, τώ Λόγω σου τώ παντουργώ, καί Πνεύματι στόματος τώ συμφυεί, μεθ' ών δεσπόζεις τού σύμπαντος, εν τριλαμπεί μοναρχία θεότητος.

Ως έπλασας κατ' εικόνα με σήν καί Ομοίωσιν, θεαρχική παντουργική, Τριάς ασύγχυτε μονάς, συνέτισον, φώτισον, πρός τό ποιείν τό θέλημά σου τό άγιον, τό αγαθόν εν ισχύϊ καί τέλειον.

Θεοτοκίον

Τέτοκας τής Τριάδος τόν ένα Πανάχραντε, θεαρχικώτατον Υιόν, σωματωθέντα δι' ημάς, εκ σού, καί αυγάζοντα τούς γηγενείς, τής τρισηλίου θεότητος, τώ ανεσπέρω φωτί, καί ταίς λάμψεσιν.

Ωδή ε' Ο φωτίσας τή ελλάμψει

Η τόν πρώτον τών Αγγέλων αμέσως διάκοσμον, απροσίτοις τού σού κάλλους ακτίσιν ελλάμπουσα, ταίς σαίς αίγλαις φώτισον, Τριάς η μοναρχικωτάτη, τούς ορθοδόξως σε μέλποντας.

Νύν η φύσις, ενική θεαρχία τρισήλιε, ανυμνεί σε, ήν ουσίωσας δι' αγαθότητα, τών πταισμάτων λύτρωσιν, καί πειρασμών εξαιτουμένη; καί τών δεινών καί τών θλίψεων.

Τόν Πατέρα καί Υιόν, καί τό Πνεύμα τό άγιον, μίαν φύσιν καί θεότητα, πίστει δοξάζομεν, μεριστήν αμέριστον, ενα Θεόν τής αοράτου, καί Ορωμένης τε κτίσεως.

Θεοτοκίον

Ρήσεις πάσαι Προφητών, προδιέγραψαν Άχραντε τόν σόν τόκον, τόν απόρρητον καί ανερμήνευτον, όν ημείς εγνώκαμεν, μυσταγωγόν τής ενιαίας καί τρισηλίου θεότητος.

Ωδή ς' Εκύκλωσεν ημάς

Ισόρροπον τήν δύναμιν ως έχουσα, Τριάς ή υπερούσιος, εν ταυτότητι βουλήσεως μονάς πέφυκας, απλή καί αδιαίρετος, Σύ ούν ημάς, εν τή δυνάμει σου περιφρούρησον. (Δίς)

Σύ πάντας τούς αιώνας τή βουλήσει σου ως αγαθή υπέστησας, εξ ουκ όντων, ακατάληπτε Τριάς, είτα καί τόν άνθρωπον διέπλασας, Αλλά καί νύν, εκ πάσης ρύσαί με περιστάσεως.

Θεοτοκίον

Ηλίου τού αδύτου οίκος γέγονας, τού κτίσαντος καί τάξαντος, τούς φωστήρας τούς μεγάλους πανσθενώς, άρχαντε Παρθένε Θεονύμφευτε, Αλλά καί νύν τής τών παθών με ρύσαι ζοφώσεως.

Καθίσματα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τριάδα τήν σεπτήν, καί αμέριστον φύσιν, Προσώποις εν τρισί, τεμνομένην ατμήτως, καί μένουσαν αμέριστον, κατ' ουσίαν θεότητος, προσκυνήσωμεν, οι γηγενείς μετά φόβου, καί δοξάσωμεν, ως ποιητήν καί Δεσπότην, Θεόν υπεράγαθον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Κυβέρνησον Αγνή, τήν αθλίαν ψυχήν μου, καί οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απωλείας πανάμωμε, καί εν ώρα με, τή φοβερά τού θανάτου, σύ εξάρπασον, κατηγορούντων Δαιμόνων, καί πάσης κολάσεως.

Ωδή ζ' Σέ νοητήν Θεοτόκε

Λόγε Θεού, συμφυές απαύγασμα, τού παντοκράτορος Θεού, ως υπέσχου τήν παρά σού θεουργόν ενοίκησιν, ποίησον ως εύσπλαγχνος, σύν τώ Πατρί σου καί τώ Πνεύματι, καί φοβερόν, τοίς Δαίμοσί με δείξον καί πάθεσιν. (Δίς)

Ίνα τής σής, ευσπλαγχνίας Δέσποτα, δείξης τό πέλαγος ημίν, τόν Υιόν σου πρός τήν ημών, πέμψας ταπεινότητα αύθις ανεμόρφωσας πρός τήν αρχαίαν λαμπρότητα, Αλλά καί νύν, τώ θείω με συνέτισον Πνεύματι.

Θεοτοκίον

Ο Χερουβίμ θρόνω εποχούμενος καί τών απάντων Βασιλεύς, εν γαστρί σου παρθενική, ώκησε Πανάχραντε πάντας εκλυτρούμενος εκ τής φθοράς, ως φιλάνθρωπος, Αλλά καί νύν ταίς σαίς πρεσβείαις με περιφρούρησον.

Ωδή η' Θαύματος υπερφυούς

Νεύματι θεουργικώ Κύριε πάντων, τρισυπόστατε καί παντοκράτορ, ουρανούς εξέτει νας ωσεί δέρριν είτα καί γής, απηώρησας τό βάθος, πανσθενεί σου δρακί, Διό καί τούς δούλους σου κραταίωσον, τή αγάπη καί πίστει τή σή φιλάνθρωπε, ίνα σε δοξάζωμεν πόθω εις αιώνας. (Δίς)

Φώτισον θεαρχικόν φώς τούς υμνούντας, τό τρισήλιον φώς τοίς προσώποις, ενιαίον αύθις δέ τή ουσία και πρός τάς σάς, φωτοδότιδας ακτίνας επιβλέπειν αεί, δι' ών χορτασθήσομαι τήν δόξαν σου τήν γλυκείαν, καί φωτουργόν καί πανόλβιον, καί υπερυψώ σε πιστώς εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ύψωσεν εις ουρανούς τήν τών ανθρώπων, προσλαβόμενος φύσιν ατρέπτως, ο Υιός σου πάναγνε Θεοτόκε, υπερβολή αγαθότητος, ρυσάμενος τής πάλαι φθοράς, ώ καί ευχαρίστως αναμέλπωμεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Τύπον τής αγνής

Σώσον ο Σωτήρ τής κτίσεως, τής αισθητής καί νοουμένης τούς δούλους σου, τής τών δυσμενών επιβουλής καί κακώσεως, παναγία Τριάς ομοούσιε, καί φρούρει τήν σήν ποίμνην, διά παντός ανεπιβούλευτον. (Δίς)

Ίνα τόν βυθόν τόν άπειρον, τής ουσιώδους δείξης σου αγαθότητος δέδωκας ημίν επαγγελίας τρισήλιε, καί μονάρχα Θεέ παντοδύναμε, σωστικάς τοίς σοίς δούλοις, άς εκπληρώσαι καταξίωσον.

Θεοτοκίον

Νεύσον ταίς ημών δεήσεσιν ο εν τρισί θεαρχικαίς υποστάσεσι μόνος εις Θεός αληθινός πιστευόμενος, καί παράσχου σοίς δούλοις παράκλησιν πρεσβείαις τής αχράντου, καί πανυμνήτου Θεομήτορος.

Τό, Αξιόν εστι... καί τά λοιπά, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Ο Εξάψαλμος τό, Θεός Κύριος... ή συνήθης Στιχολογία, αντί δέ τού Αμώμου, ο Πολυέλεος, διά τήν Δεσποτικήν Εορτήν.

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ηχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τώ φόβω τών Εβραίων, κεκρυμμένων τών Μαθητών, καί εν τή Σιών συνηγμένων, εισήλθες πρός αυτούς Αγαθέ, καί έστης κεκλεισμένων τών θυρών, εν μέσω αυτών χαροποιός καί υπέδειξας αυτοίς τάς χείρας, καί τής αχράντου σου πλευράς τούς μώλωπας, λέγων τώ απιστούντι Μαθητή, Φέρε τήν χείρά σου καί ερεύνα, ότι αυτός εγώ είμι, ο διά σέ παθητός. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Τόν τάφον σου Σωτήρ

Επέστης η ζωή, τών θυρών κεκλεισμένων, Χριστέ τοίς Μαθηταίς, καί πλευράν υπεδείκνυς, καί χείράς σου καί πόδας σου, τήν εκ τάφου σου Έγερσιν, προπιστούμενος, αλλ' Ο Θωμάς ουχ ευρέθη, όθεν έλεγεν, Ην μή θεάσωμαι τούτον, ου πείθομαι τοίς λόγοις υμών. (Δίς)

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα όμοιον

Ιδών μου τήν πλευράν καί τάς τρήσεις τών ήλων, Θωμά, τί απιστείς, τή εμή Αναστάσει; ο Κύριος έλεγεν αναστάς εκ τού μνήματος, οπτανόμενος, τοίς Αποστόλοις αρρήτως, ο δέ Δίδυμος, πεισθείς εβόα τώ κτίστη, Θεός μου εί καί Κύριος. (Δίς)

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Προκείμενον Ήχος δ'

Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τον Θεόν σου Σιών.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Πάσα πνοή...

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Εωθινόν Α'

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι...

καί μετά τόν Πεντηκοστόν Ψαλμόν.

Δόξα... Ήχος β'

Ταίς τών Αποστόλων, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.

Καί νύν...

Ταίς τής Θεοτόκου, πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τά πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.

Στίχ. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά τό πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου.

Πεντηκοστάριον Ήχος ο αυτός

Αναστάς ο Ιησούς από τού τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν, τήν αιώνιον ζωήν καί μέγα έλεος.

Ο Κανών. Τούς Ειρμούς ανά δύο καί τά τροπάρια εις δώδεκα.

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού

Ωδή α' Ήχος α' Ο Ειρμός

Άσωμεν πάντες λαοί, τώ εκ πικράς δουλείας, Φαραώ τόν Ισραήλ απαλλάξαντι, καί εν βυθώ θαλάσσης, ποδί αβρόχως οδηγήσαντι, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται.

Σήμερον έαρ ψυχών, ότι Χριστός εκ τάφου, ώσπερ ήλιος εκλάμψας τριήμερος, τόν ζοφερόν χειμώνα απήλασε τής αμαρτίας ημών, αυτόν ανυμνήσωμεν, ότι δεδόξασται.

Η βασιλίς τών ωρών, τή λαμπροφόρω ημέρα, ημερών τε βασιλίδι φανότατα, δορυφορούσα τέρπει, τόν έγκριτον τής Εκκλησίας λαόν, απαύστως ανυμνούσα, τόν αναστάντα Χριστόν.

Πύλαι θανάτου Χριστέ, ουδέ τού τάφου σφραγίδες, ούδε κλείθρα τών θυρών σοι αντέστησαν, αλλ' εξαναστάς επέστης, τοίς φίλοις σου ειρήνην Δέσποτα δωρούμενος, τήν πάντα νούν υπερέχουσαν.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Στερέωσόν με Χριστέ, επί τήν πέτραν τών εντολών σου, καί φώτισόν με φωτί τού προσώπου σου, ουκ έστι γάρ άγιος, πλήν σου φιλάνθρωπε.

Καινούς αντί παλαιών, αντί φθαρτών δέ αφθάρτους, διά Σταυρού σου Χριστέ, τελέσας ημάς, έν καινότητι ζωής πολιτεύεσθαι, αξίως προσέταξας.

Εν τάφω περικλεισθείς, τή περιγράπτω σαρκί σου, ο απερίγραπτος, Χριστέ ανέστης, θυρών κεκλεισμένων δέ επέστης, σού τοίς Μαθηταίς, παντοδύναμε.

Τούς μώλωπάς σου Χριστέ, ούς εκουσίως υπέστης, υπέρ ημών τοίς Μαθηταίς σου φυλάξας μαρτύριον, τής σής έδειξας, ενδόξου Αναστάσεως.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Η Υπακοή Ήχος πλ. β'

Ως εν μέσω τών μαθητών σου παρεγένου Σωτήρ, τήν ειρήνην διδούς αυτοίς, ελθέ καί μεθ' ημών, καί σώσον ημάς.

Καί Ανάγνωσις εις τόν Θεολόγον.

Εγκαίνια τιμάσθαι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Μέγα τό μυστήριον, τής σής Χριστέ οικονομίας! τούτο γάρ άνωθεν προβλέπων, θεοπτικώς ο Αββακούμ, Εξήλθες εβόα σοι, εις σωτηρίαν λαού σου φιλάνθρωπε.

Χολής μέν εγεύσατο, τήν πάλαι γεύσιν ιώμενος, νυνί δέ σύν κηρίω μέλιτος, τού φωτισμού μεταδιδούς Χριστός τώ Προπάτορι, καί τής αυτού γλυκείας μεθέξεως.

Χαίρεις ερευνώμενος, διό φιλάνθρωπε πρός τούτο, προτρέπεις τόν Θωμάν, προτείνων τώ διαπιστούντι τήν πλευράν, κόσμω πιστούμενος, τήν σήν Χριστέ τριήμερον Έγερσιν.

Πλούτον αρυσάμενος, εκ θησαυρού τού ασυλήτου, τής θείας Ευεργέτα, λόγχη διανοιγείσης σου πλευράς, σοφίας καί γνώσεως, αναπιμπλά τόν κόσμον ο Δίδυμος.

Σού η παμμακάριστος, υμνείται γλώσσα ώ Δίδυμε, πρώτη γάρ ευσεβώς κηρύττει τόν ζωοδότην Ιησούν, Θεόν τε καί Κύριον, εκ τής αφής πλησθείσα τής χάριτος.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Εκ νυκτός ορθρίζοντες υμνούμέν σε Χριστέ, τόν τώ Πατρί συνάναρχον, καί Σωτήρα τών ψυχών ημών, τήν ειρήνην τώ κόσμω, παράσχου φιλάνθρωπε.

Επιστάς τοίς Φίλοις αθυμούσιν ο Σωτήρ, τή παρουσία άπασαν, απελαύνει τήν κατήφειαν, καί σκιρτάν διεγείρει, τή Αναστάσει αυτού.

Ώ τής αληθώς επαινουμένης τού Θωμά, φρικτής εγχειρήσεως! τολμηρώς γάρ εψηλάφησε τήν πλευράν, τήν τώ θείω πυρί απαστράπτουσαν.

Απιστίαν πίστεως γεννήτριαν ημίν, τήν τού Θωμά ανέδειξας, σύ γάρ πάντα τή σοφία σου, προνοείς συμφερόντως, Χριστέ ώς φιλάνθρωπος.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη , καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Τόν Προφήτην διέσωσας, εκ τού κήτους Φιλάνθρωπε, καμέ τού βυθού τών πταισμάτων, ανάγαγε δέομαι.

Τόν Θωμάν ου κατέλιπες, βαπτιζόμενον Δέσποτα, βυθώ απιστίας παλάμας, προτείνας εις έρευναν.

Ο Σωτήρ ημών έλεγε, Ψηλαφώντές με ίδετε, οστέα καί σάρκα φορούντα, εγώ ουκ ηλλοίωμαι.

Τήν πλευράν εψηλάφησε, καί πιστεύσας επέγνωκε, Θωμάς μή παρών σου τή πρώτη, εισόδω Σωτήρ ημών.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή φιλοπράγμονι δεξιά, τήν ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός, συγκεκλεισμένων γάρ τών θυρών ώς εισήλθες, σύν τοις λοιποίς Αποστόλοις εβόα σοι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Ο Οίκος

Τίς εφύλαξε τήν τού Μαθητού παλάμην τότε αχώνευτον, ότε τή πυρίνη πλευρά προσήλθε τού Κυρίου; τίς έδωκε ταύτη τόλμαν, καί ίσχυσε ψηλαφήσαι φλόγεον οστούν, πάντως η ψηλαφηθείσα, είμη γάρ η πλευρά δύναμιν εχορήγησε πηλίνη δεξιά, πώς είχε ψηλαφήσαι παθήματα, σαλεύσαντα τά άνω καί τα κάτω; Αύτη η χάρις Θωμά εδόθη, ταύτην ψηλαφήσαι, Χριστώ δέ εκβοήσαι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή δευτέρα από τού Πάσχα, τά εγκαίνια εορτάζομεν τής Χριστού Αναστάσεως, καί τήν τού αγίου Αποστόλου Θωμά ψηλάφησιν.

Στίχοι

· Ει νηδύος κλείς, ή τάφου μή κωλύει,

· Σήν Σώτερ ορμήν κλείς θυρών πώς κωλύσει;

Ταίς τού σού Αποστόλου Θωμά πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Εικόνι λατρεύειν, μουσικής συμφωνίας, συγκαλουμένης λαούς, εκ τών ωδών Σιών άδοντες, πατρικώς οι Παίδες Δαυϊδ, τυράννου έλυσαν, τό παλίμφημον δόγμα, καί τήν φλόγα εις δρόσον μετέβαλον, ύμνον αναμέλποντες, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ως πρώτη υπάρχει, ημερών καί κυρία, η λαμπροφόρος αύτη, εν ή αγάλλεσθαι άξιον, τόν και νόν καί θείον λαόν, εν τρόμω φέρει γάρ, καί αιώνος τόν τύπον, ώς ογδοάς τελούσα τού μέλλοντος, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ο μόνος τολμήσας, τή α πίστω τε πίστει, ευεργετήσας ημάς, Θωμάς ο Δίδυμος, λύει μέν τήν ζοφώδη άγνοιαν τοίς πάσι πέρασι, τή πιστή απιστία, εαυτώ δέ τόν στέφανον πλέκει σαφώς, λέγων, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Ου μάτην διστάσας, ο Θωμάς τή Εγέρσει σου, ου κατέθετο, αλλ' αναμφίλεκτον έσπευδεν, αποδείξαι ταύτην, Χριστέ τοίς πάσιν έθνεσιν, όθεν δι' απιστίας πιστωσάμενος πάντας, εδίδαξε λέγειν, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος, τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Εμφόβως τήν χείρα, ο Θωμάς τή πλευρά σου, τή ζωηφόρω Χριστέ, ενθείς υπότρομος ήσθετο, ενεργείας Σώτερ διπλής τών δύο φύσεων, τών εν σοί ηνωμένων ασυγχύτως, καί πίστει εκραύγαζε, λέγων, Σύ εί Κύριος, ο υπερυψούμενος, τών Πατέρων καί ημών, Θεός ευλογητός εί.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Τόν εν φλογί πυρός, καιομένης καμίνου διαφυλάξαντα Παίδας, καί εν μορφή Αγγέλου συγκαταβάντα τούτοις, υμνείτε Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Επιποθήσας σου, τήν χαρμόσυνον θέαν, τό πρίν ηπίστει ο Θωμάς, αξιωθείς δέ ταύτης, Θεόν καί Κύριόν σε εκάλει Δέσποτα.

Τόν υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας, όν ανασχόμενον τής Θωμά απιστίας, καί υποδείξαντα πλευράν, καί τή αυτού παλάμη ακριβολογηθέντα, υμνείτε Κύριον, καί υπερυψούτε αυτόν εις τούς αιώνας.

Σού τό περίεργον, θησαυρόν ημίν ανέωξε Θωμά, θεολογήσας γλώσση γάρ θεοφορουμένη, Υμνείτε, έλεγες, καί υπερυψούτε Χριστόν εις τούς αιώνας.

Αινούμεν, ευλογούμεν καί προσκυνούμεν τόν Κύριον.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Σέ τήν φαεινήν λαμπάδα, καί Μητέρα Θεού, τήν αρίζηλον δόξαν καί ανωτέραν παντων τών ποιημάτων εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Σού τήν φαεινήν ημέραν, καί υπέρλαμπρον Χριστέ τήν ολόφωτον χάριν, εν ή ωραίος κάλλει τοίς Μαθηταίς σου, επέστης μεγαλύνομεν.

Σέ τόν χοϊκή παλάμη, ψηλαφώμενον πλευράν, καί μή φλέξαντα ταύτην, πυρί τώ τής αϋλου θείας ουσίας, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Σέ τόν ως Θεόν εκ τάφου, αναστάντα Χριστόν, ου βλεφάροις ιδόντες, αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Τό, Άγιος Κύριος ο Θεός ημών... εκ γ'.

Εξαποστειλάρια Ήχος γ'

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Εμών μελών χειρί σου, εξερευνήσας τάς πληγάς, μή μοι Θωμά απιστήσης, τραυματισθέντι διά σέ, σύν Μαθηταίς ομοφρόνει, καί ζώντα κήρυττε Θεόν. (Δίς)

Σήμερον έαρ μυρίζει, καί καινή κτίσις χορεύει, σήμερον αίρονται κλείθρα, θυρών καί τής απιστίας, Θωμά τού φίλου βοώντος, ο Κύριος καί Θεός μου. (Άπαξ)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' δευτερούντες τό α'

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Μετά τήν εκ τάφου σου φρικτήν, Ζωοδότα Έγερσιν, ώσπερ σφραγίδας ουκ έλυσας, Χριστέ τού μνήματος ούτω κεκλεισμένων, θυρών εισελήλυθας, πρός τούς πανευκλεείς Άποστόλους σου, χαροποιών αυτούς, καί ευθές σου παρεχόμενος, τούτοις Πνεύμα, δι' άμετρον έλεος. (Δίς)

Θωμάς ο καί Δίδυμος ουκ ήν, ενδημών ηνίκα συ, τοίς Μαθηταίς ώφθης Κύριε, όθεν ηπίστησε, τή σή Αναστάσει, καί τοίς κατιδούσί σε, εβόα, Ει μή βάλω τόν δάκτυλον, εις τήν πλευράν αυτού, καί τών ήλων τά τυλώματα, ου πιστεύω, ότι εξεγήγερται.

Ως θέλεις ψηλάφησον Χριστός τώ Θωμά εβόησε, βάλε τήν χείρα καί γνώθί με οστέα έχοντα, καί γεώδες σώμα, καί μή γίνου άπιστος, επίσης δέ τοίς άλλοις πιστώθητι, ο δέ εβόησεν, ο Θεός μου καί ο Κύριος, σύ υπάρχεις, δόξα τή Εγέρσει σου.

Δοξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Μεθ' ημέρας οκτώ τής Εγέρσεώς σου Ιησού βασιλεύ, μονογενές Λόγε τού Πατρός, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου, κεκλεισμένων τών θυρών, τήν ειρήνην σου παρεχόμενος, καί τώ απιστούντι Μαθητή τούς τύπους έδειξας, Δεύρο ψηλάφησον τάς χείρας, καί τούς πόδας, καί τήν ακήρατόν μου πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Από δέ τής σήμερον άρχονται πάλιν αι Λιταί εν τώ Νάρθηκι, ωσαύτως καί αι Κατηχήσεις τού οσίου Πατρός ημών Θεοδώρου τού Στουδίτου, εν ή ψάλλομεν τό Εωθινόν Ιδιόμελον τού ήχου.

Ήχος α'

Εις τό όρος τοίς μαθηταίς επειγομένοις, διά ήν χαμόθεν έπαρσιν επέστη ο Κύριος, καί προσκυνήσαντες αυτόν, καί τήν δοθείσαν εξουσίαν, πανταχού διδαχθέντες, εις τήν υπ' ουρανόν εξαπεστέλλοντο, κηρύξαι τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, καί τήν εις ουρανούς αποκατάστασιν, οίς καί συνδιαιωνίζειν ο αψευδής επηγγείλατο, Χριστός ο Θεός, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά, καί εν τοίς Μακαρισμοίς, ψάλλομεν, εκ τού Κανόνος τής Εορτής Ωδήν γ' καί ς'.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος.

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'

Τή φιλοπράγμονι δεξιά, τήν ζωοπάροχόν σου πλευράν, ο Θωμάς εξηρεύνησε Χριστέ ο Θεός, συγκεκλεισμένων γάρ τών θυρών ώς εισήλθες, σύν τοις λοιποίς Αποστόλοις εβόα σοι, Κύριος υπάρχεις καί Θεός μου.

Τό Τρισάγιον

Προκείμενον τού Αποστόλου Ήχος γ'

Μέγας ο Κύριος ημών, καί μεγάλη η ισχύς αυτού.

Στίχ. Αινείτε τόν Κύριον, ότι αγαθός. Πράξεων τών Αποστόλων.

Εν ταίς ημέραις εκείναις, διά τών χειρών τών Αποστόλων...

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω.

Στίχ. Οτι Θεός μέγας Κύριος.

Ευαγγέλιον κατά Ιωάννην. Εωθινόν θ'

Ούσης οψίας τή ημέρα εκείνη...

Κοινωνικόν

Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών. Αλληλούϊα.

Ε Σ Π Ε Ρ ΑΣ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ίστώμεν Στίχους ς', καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Μετά τήν εκ τάφου σου φρικτήν, Ζωοδότα Έγερσιν, ώσπερ σφραγίδας ουκ έλυσας, Χριστέ τού μνήματος ούτω κεκλεισμένων, θυρών εισελήλυθας, πρός τούς πανευκλεείς Άποστόλους σου, χαροποιών αυτούς, καί ευθές σου παρεχόμενος, τούτοις Πνεύμα, δι' άμετρον έλεος.

Θωμάς ο καί Δίδυμος ουκ ήν, ενδημών ηνίκα συ, τοίς Μαθηταίς ώφθης Κύριε, όθεν ηπίστησε, τή σή Αναστάσει, καί τοίς κατιδούσί σε, εβόα, Ει μή βάλω τόν δάκτυλον, εις τήν πλευράν αυτού, καί τών ήλων τά τυλώματα, ου πιστεύω, ότι εξεγήγερται.

Ως θέλεις ψηλάφησον Χριστός τώ Θωμά εβόησε, βάλε τήν χείρα καί γνώθί με οστέα έχοντα, καί γεώδες σώμα, καί μή γίνου άπιστος, επίσης δέ τοίς άλλοις πιστώθητι, ο δέ εβόησεν, ο Θεός μου καί ο Κύριος, σύ υπάρχεις, δόξα τή Εγέρσει σου.

Καί εκ τού Μηναίου, τού κατά τήν ημέραν Αγίου Προσόμοια γ'

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνηθροισμένων, εισήλθες άφνω παντοδύναμε, Ιησού ο Θεός ημών, καί στάς εν μέσω αυτών, ειρη νην δούς επλήρωσας αγίου Πνεύματος, προσμένειν τε προσέταξας, καί μηδαμού χωρίζεσθαι από Ιερουσαλήμ, έως ού ενδύσωνται τήν εξ ύψους δύναμιν, διό βοώμέν σοι, ο φωτισμός καί η ανάστασις, καί η ειρήνη ημών, δόξα σοι.

Προκείμενον Ήχος βαρύς

Τίς Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών, σύ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος.

Στίχ. Εγνώρισας εν τοίς λαοίς τήν δύναμίν σου.

Στίχ. Καί είπα, Νύν ηρξάμην.

Στίχ. Εμνήσθην τών έργων Κυρίου.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Τάς εσπερινάς ημών ευχάς, πρόσδεξαι άγιε Κύριε, καί παράσχου ημίν, άφεσιν αμαρτιών, ότι μόνος εί ο δείξας, εν κόσμω τήν Ανάστασιν.

Κατανυκτικόν

Ότι τό πέλαγος πολύ, τών παραπτωμάτων μου Σωτήρ, καί δεινώς βεβύθισμαι ταίς πλημμελείαις μου, δός μοι χείρα σώσόν με, ως τώ Πέτρω ο Θεός, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τή πρεσβεία Κύριε πάντων τών Αγίων, καί τής Θεοτόκου, τήν σήν ειρήνην δός ημίν, καί ελέησον ημάς, ως μόνος οικτίρμων.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μεθ ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Κύριε, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου, εν τόπω ού ήσαν συνηγμένοι, καί φωνήσας αυτοίς, ειρήνη υμίν, τώ απιστούντι Μαθητή, τας χείρας υπέδειξας, καί τήν άχραντον πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος βαρύς

Εσφραγισμένου τού μνήματος, η ζωή εκ τάφου ανέτειλας, Χριστέ ο Θεός, καί τών θυρών κεκλεισμένων, τοίς Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά τό μέγα σου έλεος.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος, Γυναιξί τήν Ανάστασιν, Σε δοξάζομεν, τόν τής φθοράς καθαιρέτην σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνω Θεώ ημών.

Κατανυκτικόν

Εν ανομίαις συλληφθείς εγώ ο άσωτος, ου τολμώ ατενίσαι, εις τό ύψος τού ουρανού.

αλλά θαρρών εις τήν φιλανθρωπίαν σου, κράζω, ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ, καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Αθλήσεως καύχημα, καί στεφάνων αξίωμα οι ένδοξοι Αθλοφόροι περιβέβληνταί σε Κύριε, καρτερία γάρ αικισμών τούς ανόμους ετροπώσαντο καί δυνάμει θεϊκή εξ ουρανού τήν νίκην εδέξαντο, αυτών ταίς ικεσίαις, ελευθέρωσον τού αοράτου εχθρού Σωτήρ, καί σώσόν με.

Θεοτοκίον

Θαύμα θαυμάτων Κεχαριτωμένη, εν σοί θεωρούσα η κτίσις αγάλλεται, συνέλαβες γάρ ασπόρως, καί έτεκες αφράστως, όν ταξιαρχίαι Αγγέλων οράν ου δεδύνηνται, αυτόν ως Θεόν, ικέτευε, υπέρ τών ψυχών ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Αψάμενος χειρί, τής πλευράς τής αστέκτου, ο Δίδυμος θωμάς, ουκ εφλέχθη τή ψαύσει, αλλ' έμεινε τούς μώλωπας, ψηλαφών ακριβέστερον, καί φθεγγόμενος, τώ δι' ημάς λογχευθέντι, Σύ μου Κύριος, καί σύ Θεός μου υπάρχεις, κάν πάθος υπήνεγκας. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Ήχος α' Αναστάσιμον

Υμνούμέν σου Χριστέ τό σωτήριον πάθος, καί δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Άλλος σε κόσμος ψυχή, αναμένει καί κριτής, τά σά μέλλων δημοσιεύειν κρυπτά καί δεινά, μή ούν εμμείνης τοίς ώδε, αλλά πρόφθασον βοώσα τώ κριτή, ο Θεός ιλάσθητί μοι καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Τούς Αθλοφόρους τού Χριστού δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ύμνοις καί ωδαίς πνευματικαίς, τούς φωστήρας τού κόσμου καί κήρυκας τής πίστεως, τήν πηγήν τήν αέναον, εξ ής αναβλύζει τοίς πιστοίς τά ιάματα, αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός ημών, τήν ειρήνην δώρησαι τώ κόσμω σου, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Θωμάς, ο λεγόμενος Δίδυμος ουκ ήν μετ' αυτών, ότε εισήλθες Χριστέ κεκλεισμένων τών θυρών, όθεν καί ηπίστει τοίς ρηθείσιν αυτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών, Ουκ απηξίωσας δέ αγαθέ, υποδείξαι αυτώ τήν άχραντον πλευράν σου, καί τών χειρών καί τών ποδών τούς μώλωπας, ο δέ ψηλαφήσας καί ιδών, ωμολόγησέ σε είναι Θεόν ου γυμνόν, καί άνθρωπον ου ψιλόν, καί εβόα, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Χείλεσι καθαροίς, υμνείτε σύν Αγγέλοις, βροτοί τόν αναστάντα τριήμερον εκ τάφου, καί κόσμον συνεγείραντα.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον, αίνει τόν Θεόν σου Σιών.

Ώφθης τοίς ιεροίς σού Σώτερ Αποστόλοις, τών θυρών κεκλεισμένων δι' αυτών εγκαινίζων ημίν τό θείον Πνεύμά σου.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου, ευλόγησε τούς Υιούς σου εν σοί.

Νύν σε Παμβασιλεύ, ιδόντες ου βλεφάροις αλλά καρδίας πόθω, Θεόν πεπιστευκότες εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Τών Μαθητών δισταζόντων, τή ογδόη ημέρα επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί τήν ειρήνην δούς, τώ θωμά εβόησε, Δεύρο Απόστολε ψηλάφησον παλάμας αίς τούς ήλους έπηξαν, Ώ καλή απιστία τού θωμά! τών πιστών τάς καρδίας, εις επίγνωσιν ήξε, καί μετά φόβου εβόησεν, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος δ' Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Αναστάς εκ τού μνήματος, κεκλεισμένων εφίστασαι τών θυρών τοίς Φίλοις σου, παντοδύναμε, καί τώ θωμά απιστήσαντι τών ήλων υπέδειξας διατρήσεις καί πλευράς, τήν εκ λόγχης εκκέντησιν, βεβαιών αυτόν καί πιστούμενος Λόγε, ως αυτός εί ο δι' οίκτον υπομείνας, σωτηριώδη παθήματα.

Τήν πολλήν συγκατάβασιν, καί δι' οίκτον αμέτρητον καθορών μου κένωσιν, μή αμφίβαλε, αλλά πιστώθητι Δίδυμε, ο Κύριος έφησεν, ως αυτός εγώ ειμι, ο παθών καί τριήμερος, εκ τού μνήματος αναστάς, καί τού Άδου τά ταμεία, εκκενώσας καί ζωώσας, τούς απ αιώνος τεθνήξαντας.

Εκπλαγείς ως εώρακεν, ο θωμάς ανεβόησεν, Οπηνίκα ειδέ σε, Παντοδύναμε, Σύ ει Θεός μου καί Κύριος, πιστεύω φιλάνθρωπε, ως αυτός ει ο παθών, καί τά πάθη ιώμενος, τών ψυχών ημών.

προσκυνώ σου τό κράτος, καί τώ κόσμω, διαγγέλλω τήν φρικτήν σου, καί παντοδύναμον Έγερσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Τών Μαθητών δισταζόντων, τή ογδόη ημέρα, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι.

καί τήν ειρήνην δούς, τώ θωμά εβόησε, Δεύρο Απόστολε, ψηλάφησον παλάμας, αίς τούς ήλους έπηξαν, Ώ καλή απιστία τού θωμά! τών πιστών τάς καρδίας εις επίγνωσιν ήξε, καί μετά φόβου εβόησεν, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Κυκλώσατε λαοί Σιών, καί περιλάβετε αυτήν, καί δότε δόξαν εν αυτή, τώ αναστάντι εκ νεκρών, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών ο λυτρωσάμενος ημάς, εκ τών ανομιών ημών.

Κατανυκτικόν

Ότι εννοίαις πονηραίς καί έργοις καταδεδίκασμαι Σωτήρ, λογισμόν μοι δώρησαι επιστροφής ο Θεός, ίνα κράζω, Σώσόν με Ευεργέτα αγαθέ, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Ή εν σταδίω υμών ομολογία Άγιοι, τών Δαιμόνων κατέπτηξε τήν δύναμιν, καί τής πλάνης τούς ανθρώπους ηλευθέρωσε, διό καί τάς κεφαλάς αποτεμνόμενοι, εκράζετε, Γενέσθω Κύριε η θυσία τών ψυχών ημών ευπρόσδεκτος ενώπιόν σου, ότι σε ποθήσαντες, κατεφρονήσαμεν τής προσκαίρου ζωής, φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Μετά τήν Εγερσίν σου Κύριε συνηγμένων τών Μαθητών σου, καί τών θυρών κεκλεισμένων, εν μέσω έστης ειρήνην παρέχων αυτοίς, πεισθείς δέ καί ο θωμάς, τή Οράσει τών χειρών καί τής πλευράς σου, Κύριον καί Θεόν σε ωμολόγησε, σώζοντα τούς ελπίζοντας εις σέ, φιλάνθρωπε.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Γυναίκες πρός το μνήμα παρεγένοντο όρθριαι, καί αγγελικήν οπτασίαν θεασάμεναι έτρεμον, ο τάφος εξήστραπτε ζωήν, τό θαύμα κατέπληττεν αυτάς, διά τούτο απελθούσαι, τοίς Μαθηταίς εκήρυττον τήν Έγερσιν, Τόν, Άδην εσκύλευσε Χριστός, ως μόνος κραταιός καί δυνατός, καί φθαρέντας συνήγειρε πάντας, τόν τής κατακρίσεως λύσας φόβον, δυνάμει Σταυρού.

Κατανυκτικόν

Ει ο δίκαιος μόλις σώζεται, εγώ πού φανούμαι ο αμαρτωλός; τό βάρος καί τόν καύσωνα τής ημέρας ουκ εβάστασα, τοίς περί τήν ενδεκάτην ώραν, συναρίθμησόν με, ο Θεός καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ως καλοί στρατιώται, ομοφρόνως πιστεύσαντες, τάς απειλάς τών τυράννων μή πτοούμενοι Άγιοι, προσήλθετε προθύμως τώ Χριστώ, αράμενοι τόν τίμιον σταυρόν, καί τελέσαντες τόν δρόμον εξ ουρανού τήν νίκην εδέξασθε, Δόξα τώ ενισχύσαντι ημάς, δόξα τώ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι δι' υμών πάσιν ιάματα.

Θεοτοκίον

Άρρηκτον τείχος κεκτημένοι πιστοί, τήν Θεοτόκον Μαρίαν δεύτε προσκυνήσωμεν, καί προσπέσωμεν αυτή, παρρησίαν γάρ έχει πρός τόν τεχθέντα εξ αυτής, καί πρεσβεύειν καί σώζειν από οργής καί θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος πλ. α' Τόν συνάναρχον Λόγον

Τόν Απόστολον πάντες καί μαθητήν τού Χριστού, ευφημήσωμεν ύμνοις επί τή μνήμη αυτού, θεοπρεπώς γάρ τάς ημών διανοίας αυτός τύπους τών ήλων ψηλαφών, βεβαίαν πίστιν εκζητών, εστήριξεν εν τώ κόσμω καί δυσωπεί τόν Σωτήρα, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Ο Σταυρόν υπομείνας, καί τόν θάνατον καταργήσας, καί αναστάς εκ τών νεκρών, ειρήνευσον ημών τήν ζωήν Κύριε, ως μόνος παντοδύναμος. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Μή αποδοκιμάσης με Σωτήρ μου, τή ραθυμία τής αμαρτίας συνεχόμενον, διέγειρόν μου τόν λογισμόν πρός μετάνοιαν, καί τού σού αμπελώνος εργάτην δόκιμον ανάδειξόν με, δωρούμενός μοι τής ενδεκάτης ώρας τόν μισθόν, καί τό μέγα έλεος.

Μαρτυρικόν

Ούτοι οι στρατιώται τού Βασιλέως τού μεγάλου, αντέστησαν τοίς δόγμασι τών τυράννων, γενναίως κατεφρόνησαν τών βασάνων καί τήν πλάνην πάσαν πατήσαντες, αξίως στεφανωθέντες, αιτούνται παρά τού Σωτήρος, ειρήνην καί τό μέγα έλεος.

Δοξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τών θυρών κεκλεισμένων, επιστάς ο Ιησούς τοίς Μαθηταίς, αφοβίαν καί ειρήνην εδίδου, είτα λέγει τώ θωμά, Τί μοι απιστείς, ότι ανέστην εκ νεκρών; φέρε ώδε τήν χείρά σου, καί βάλε εις τήν πλευράν μου καί ίδε, σού γάρ απιστούντος, οι πάντες έμαθον, τά πάθη καί τήν Ανάστασίν μου, κράζειν μετά σού, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Υμνήσωμεν πιστοί, απαύστως σύν Αγγέλοις, Χριστόν τόν αναστάντα, τριήμερον εκ τάφου, καί κόσμον συνεγείραντα.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Θωμάς σου τήν πλευράν εύσπλαγχνε ψηλαφήσας, πρός πίστιν επανήλθε, καί ημείς δι' αυτού σε, Θεόν λοιπόν επέγνωμεν.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Νέμεις ώ λυτρωτά, ειρήνην τώ λαώ σου, εξαναστάς τού τάφου, καί κόσμον συνεγείρας, εξ Άδου Παντοδύναμε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τών θυρών κεκλεισμένων, επέστης Χριστέ πρός τούς Μαθητάς, Τότε ο θωμάς οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών, έλεγε γάρ, ου μή πιστεύσω, εάν μή ίδω καγώ τόν Δεσπότην, ίδω τήν πλευράν, όθεν εξήλθε τό αίμα, τό ύδωρ, τό βάπτισμα, ίδω τήν πληγήν, εξ ής ιάθη τό μέγα τραύμα ο άνθρωπος, ίδω, πώς ουκ ήν ως πνεύμα, αλλά σάρξ καί οστέα, ο τόν θάνατον πατήσας, καί θωμάν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Ψηλάφησον λέγει τώ θωμά, εκ νεκρών τριήμερος, εξαναστάς ο φιλάνθρωπος, καί ίδε χείράς μου, καί ποδών τάς τρήσεις, καί πλευράς τήν πόρωσιν, καί γνώθί με Θεόν αναλλοίωτον, γεώδες φύραμα, κατ' ουσίαν μορφωσάμενον, καί τό παθος εν αυτώ δεξάμενον.

Ηπόρει τάς τρήσεις ενορών τών ποδών ο Δίδυμος, καί τών χειρών τά τυλώματα, καί ήν θαμβούμενος τό φρικώδες θαύμα, καί χειρί την άχραντον πλευράν καί ψηλαφών καί Θεώμενος, εξ ών υπέδειξεν, αναμφίβολον τοίς έθνεσι, τήν εκ τάφου τριήμερον Έγερσιν.

Λαμβάνω μεγίστην χαρμονήν, σήν Σωτήρ μου Έγερσιν, βεβαιουμένην Θεώμενος, εξ ών ηξίωται, τολμηρών πραγμάτων ο θωμάς εφάψασθαι, διό σε τόν απλούν δογματίζομεν, Θεόν καί άνθρωπον, ενεργείας δύο φέροντα, ουσιώδεις τών εξ ών συντέθεισαι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Κύριε, τή αστέκτω τής θεότητος αίγλη, τών θυρών επέστης ουσών κεκλεισμένων, καί στάς εν μέσω τών Μαθητών τήν πλευράν έξεγύμνωσας, καί τραυμάτων σου χειρών καί τών ποδών, τάς ωτειλάς δεικνύων αθυμίας τήν κατήφειάν τε λύων, σαφώς εφώνησας, Όν τρόπον εν εμοί καθοράτε, ώ φίλοι, τής σαρκός τήν πρόσληψιν, ου πνεύματος φέρω φύσιν, τώ δέ διστάζοντι Μαθητή προετρέπου ψηλαφήσαι φρικτώς, κατειπών, Ερευνήσας άπαντα, δεύρο λοιπόν μή αμφίβαλλε, ο δέ αισθόμενος εν τή χειρί τής σής διπλής ουσίας εν φόβω ανεβόα πιστώς, τή πίστει ελκόμενος, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Σταυρώσιμον

Σταυρός κατεπάγη εν Κρανίω, καί ήνθησεν ημίν αθανασίαν, εκ πηγής αενάου, τής πλευράς τού Σωτήρος.

Αναστάσιμον

Δεύτε λαοί υμνήσωμεν, καί προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αυτού τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών ο εκ τής πλάνης τού εχθρού τόν κόσμον λυτρωσάμενος.

Μαρτυρικόν

Ώ τής καλής υμών πραγματείας Άγιοι! ότι αίματα εδώκατε, καί ουρανούς εκληρονομήσατε, καί πρός καιρόν πειρασθέντες, αιωνίως αγάλλεσθε, Όντως καλόν υμών τό εμπόρευμα, φθαρτά γάρ καταλιπόντες, τά άφθαρτα απελάβετε, καί σύν Αγγέλοις χορεύοντες, υμνείτε απαύστως, Τριάδα Ομοούσιον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Άψαι θωμά τής πλευράς τή χειρί, λέγει Χριστός, καί τούς τύπους τών ήλων δεύρο ψηλάφησον πίστει ερεύνησον, καί γίνου μοι πιστός, καί μή γίνου άπιστος, ο δέ θωμάς τώ δακτύλω ως ήψατο τού Δεσπότου, μέγα ανεβόησε, Σύ μου Θεός καί Κύριος, εύσπλαγχνε δόξα σοι.

ΤΗ ΤΕΤΆΡΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΠΡΩΪ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος α' Σταυρώσιμον

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, ανηρέθη η τυραννίς, επατήθη η δύναμις τού εχθρού, ούτε γάρ Άγγελος ουκ άνθρωπος, αλλ' αυτός ο Κύριος έσωσας ημάς δόξα σοι.

Αναστάσιμον

Ο Ισαάκ εν τώ βουνώ ανηνέχθη, ο Ιωνάς εν τώ βυθώ κατηνέχθη καί αμφότεροι τό πάθος σου Σωτήρ εξεικόνιζον, ο μέν τά δεσμά καί τήν σφαγήν ο δέ τήν ταφήν καί τήν ζωήν, τής παραδόξου Εγέρσεώς σου, Κύριε, δόξα σοι.

Μαρτυρικόν

Τάς αλγηδόνας τών Αγίων άς υπέρ σού έπαθον, δυσωπήθητι Κύριε, καί πάσας ημών τάς οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Σταυροθεοτοκίον

Οι τήν σήν προστασιαν κεκτημένοι Άχραντε καί ταίς σαίς ικεσίαις τών δεινών εκλυτρούμενοι τώ Σταυρώ τού Υιού σου εν παντί φρουρούμενοι, κατά χρέος σε πάντες ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Αψάμενος χειρί, τής πλευράς τής αστέκτου, ο Δίδυμος θωμάς, ουκ εφλέχθη τή ψαύσει, αλλ' έμεινε τούς μώλωπας ψηλαφών ακριβέστερον, καί φθεγγόμενος τώ δι' ημάς λογχευθέντι, Σύ μου Κύριος, σύ καί Θεός μου υπάρχεις, κάν πάθος υπήνεγκας. (Δίς)

Εις τούς Αί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Σταυρώσιμον

Σέ τόν εν ξύλω προσπαγέντα καί ζωήν ημίν παρεσχηκότα, ως Σωτήρα καί Δεσπότην, υμνούμεν απαύστως. (Δίς)

Αναστάσιμον

Ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν άνθρωπον αναστήσας, τή Αναστάσει, σου Χριστέ, αξίωσον ημάς εν καθαρά καρδία, υμνείν καί δοξάζειν σε.

Μαρτυρικόν

Υμάς πανεύφημοι Μάρτυρες ου θλίψεις, ου στενοχωρία, ου λιμός, ου διωγμός ουδέ μάστιγες ου θυμός θηρών ου ξίφος, ουδέ πύρ απειλούν, χωρίσαι Θεού δεδύνηνται, πόθω δέ μάλλον τώ πρός αυτόν, ως εν αλλοτρίοις αγωνισάμενοι σώμασι, τήν φύσιν ελάθετε, θανάτου καταφρονήσαντες, όθεν καί επαξίως, τών πόνων υμών μισθόν εκομίσασθε, ουρανών βασιλείας κληρονόμοι γεγόνατε, Έχοντες παρρησίαν πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν τώ κόσμω τήν ειρήνην αιτήσασθε, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνηθροισμένων, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί στάς εν μέσω αυτών λέγει τώ θωμά, Δεύρο ψηλάφησον καί ίδε τούς τύπους τών ήλων, έκτεινόν σου τήν χείρα, καί άψαι τής πλευράς μου, καί μή γίνου άπιστος, αλλά πίστει κήρυξον, τήν εκ νεκρών μου Ανάστασιν.

Στιχηρά Προσόμοια

Ηχος β' Οίκος τού Εφραθά

Ώ θαύματος καινού! ώ παραδόξου τρόπου! πώς χόρτος ουκ εφλέχθη, η χείρ τού Αποστόλου, πυρί τώ τής θεότητος!

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Σπεύσωμεν καί ημείς, τάς χείρας αγιάσαι, Τή τών παθών αργία, καί ούτω τού Δεσπότου, τής πλευράς εφαψόμεθα.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Εγκαίνισον ψυχή πάσας σου τάς αισθήσεις, πρός θείαν θεωρίαν, Χριστός γάρ ούτω θέλει, τελείσθαι τά εγκαίνια.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Όρα μοι νοητώς τήν αλλαγήν τού κόσμου, καί κόσμησον τά ένδον, ταίς αρεταίς ως φύλλοις ψυχή, καί ωραϊσθητι.

ΕΣΠΕΡΑΣ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Κόλπους μή λιπών τούς πατρικούς, ώφθης επί γής σαρκοφόρος δι' ευσπλαγχνίαν Χριστέ, πάθος τε καί θάνατον καταδεξάμενος εξανέστης τριήμερος, θυρών κεκλεισμένων ένδον εισελήλυθας, ως παντοδύναμος, όθεν, τήν πλευράν σου τήν θείαν, χαίρων ο θωμάς ψηλαφήσας, Κύριον καί κτίστην σε εδόξασεν.

Ήλοις προσηλώθης τώ Σταυρώ, λόγχη τήν λευράν εκεντήθης, χολής εγεύσω Χριστέ, θάνατον υπέμεινας, τάφω τεθείς ως νεκρός, ως Θεός δέ συνέτριψας, δεσμούς τούς τού Άδου καί συνεξανέστησας τούς απ' αιώνος νεκρούς, όθεν, τάς σφραγίδας μή λύσας, σού τοίς Μαθηταίς ενεφάνης, τήν σήν εξανάστασιν πιστούμενος.

Πάσχα η παρούσα Εορτή, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα θείον Πάσχα σωτήριον, Πάσχα πρός αθάνατον ζωήν μετάγον ημάς, Πάσχα πάσαν κατήφειαν εξαίρον εκ μέσου, Πάσχα τήν ευφρόσυνον χάριν διδόν Μαθηταίς, όθεν, ο θωμάς ανεβόα, Κύριος Θεός μου υπάρχεις ο σκυλεύσας Άδου τά βασίλεια.

Δόξα... Καί νύν Ήχος δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος! απιστία πίστιν βεβαίαν εγέννησεν ειπών γάρ ο θωμάς, Εάν μή ίδω, ου μή πιστεύσω, ψηλαφήσας δέ τήν πλευράν, εθεολόγει τόν σαρκωθέντα, τόν αυτόν Υιόν τού Θεού, εγνώρισεν ως πεπονθότα σαρκί, εκήρυξε τόν αναστάντα Θεόν, καί εβόησε λαμπρά τή φωνή, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Τώ πάθει σου Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν, καί τή Αναστάσει σου, εκ φθοράς ελυτρώθημεν, Κύριε δόξα σοι.

Αποστολικόν

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Η τών Αποστόλων παναρμόνιος λύρα εξ Αγίου Πνεύματος κινουμένη τάς τών στυγηρών Δαιμόνων τελετάς κατήργησε, καί τόν ένα Κύριον κηρύξασα, έθνη ελυτρώσατο τής πλάνης τών ειδώλων καί προσκυνείν εδίδαξε, Τριάδα Ομοούσιον.

Μαρτυρικόν

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Πανεύφημοι Μάρτυρες υμάς ουχ η γή κατέκρυψεν, αλλ' ουρανός υπεδέξατο, υμίν ηνοίγησαν, Παραδείσου πύλαι, καί εντός γενόμενοι τού ξύλου τής ζωής απολαύετε, Χριστώ πρεσβεύσατε δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος! τού πυρός ο χόρτος αψάμενος σέσωσται, βαλών γάρ ο θωμάς εν τή πυρίνη πλευρά τήν χείρα, Ιησού Χριστού τού Θεού ου κατεφλέχθη τή ψηλαφήσει, τής ψυχής γάρ τό δυσπειθές, μετέβαλεν εις ευπιστίαν θερμώς, εκέκραξεν από βαθέων ψυχής, ο Δεσπότης, σύ μου ει καί Θεός ο εκ νεκρών εγηγερμένος, δόξα σοι.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΠΡΩΙ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Εν τώ Σταυρώ προσηλωθείς, η ζωή τών απάντων, καί εν νεκροίς λογισθείς, ο αθάνατος Κύριος, ανέστης τριήμερος Σωτήρ, εγείρας τόν Αδάμ εκ τής φθοράς, διά τούτο αι δυνάμεις τών ουρανών, εβόων σοι ζωοδότα, Δόξα τώ θείω πάθει σου Χριστέ, δόξα τή Αναστάσει σου. δόξα τή συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε.

Αποστολικόν

Οι σοφοί τής οικουμένης αλιείς, εκ Θεού λαβόντες τό συμπαθές, πρεσβεύσατε καί νύν υπέρ ημών τών βοώντων, Κύριε, σώσον τούς Βασιλείς, καί τήν Πόλιν σου, καί τών συνεχόντων δεινών ελευθέρωσον, διά τών Αποστόλων τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τούς Μάρτυρας Χριστού, ικετεύσωμεν πάντες, αυτοί γάρ τήν ημών, σωτηρίαν αιτούσι καί πάντες προσέλθωμεν, πρός αυτούς μετά πίστεως, ούτοι βρύουσι, τών ιαμάτων τήν χάριν, ούτοι φάλαγγας, αποσοβούσι Δαιμόνων, ως φύλακες τής πίστεως.

Θεοτοκίον

Προφήταί σε τρανώς, προκατήγγειλαν Κόρη, Μητέρα τού Θεού, καί Απόστολοι θείοι, εν κόσμω εκήρυξαν, καί ημείς επιστεύσαμεν, όθεν άπαντες, ευσεβοφρόνως τιμώντες, ανυμνούμέν σε, καί Θεοτόκον κυρίως, αεί ονομάζομεν.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ιδών μου τήν πλευράν, μή απίστει μοι πλέον, ο Λόγος τώ θωμά, απιστούντι εβόα, δακτύλω με ψηλάφησον, καί χειρί εξερεύνησον, καί γνωρίσας μου, τάς ωτειλάς τών τραυμάτων, κόσμω κήρυττε, τήν ζωηφόρον μου ταύτην, εκ τάφου Ανάστασιν. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς,

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Αναστάσιμον

Τήν θεοπρεπή σου συγκατάβασιν δοξάζοντες, υμνούμέν σε Χριστέ, Ετέχθης εκ Παρθένου, καί αχώριστος υπήρχες τώ Πατρί, έπαθες ως άνθρωπος, καί εκουσίως υπέμεινας Σταυρόν ανέστης εκ τού τάφου, ως εκ παστάδος προελθών, ίνα σώσης τόν κόσμον Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Αποστολικόν

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Πέτρον καί Παύλον συμφώνως ανευφημήσωμεν, Λουκάν, Ματθαίον, Μάρκον, Ιωάννην, Ανδρέαν, Θωμάν, Βαρθολομαίον, Σίμωνα τόν Κανανίτην, Ιάκωβον, Φίλιππον, καί τήν ομήγυριν πάσαν τών Μαθητών, επαξίως ευφημήσωμεν.

Μαρτυρικόν

Αγαλλιάσθε Μάρτυρες εν Κυρίω, ότι τόν αγώνα τόν καλόν ηγωνίσασθε, αντέστητε βασιλεύσι, καί τυράννους ενικήσατε, πύρ καί ξίφος ουκ επτοήθητε, θηρών αγρίων κατεσθιόντων τά σώματα υμών, τώ Χριστώ μετά Αγγέλων τήν υμνωδίαν αναπέμποντες, τούς απ' ουρανών στεφάνους εκομίσασθε, αιτήσασθε δωρηθήναι ειρήνην τώ κόσμω καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος! Ιωάννης στήθει τού Λόγου ανέπεσε, θωμάς δέ τήν πλευράν προσψηλαφήσαι κατηξιώθη, αλλ' ο μέν, εκείθεν φρικτώς θεολογίας βυθόν ανέλκει, τήν οικονομίαν ο δέ, ηξίωται μυσταγωγήσαι ημάς, παρίστησι γάρ τάς αποδείξεις τρανώς, τής Εγέρσεως αυτού εκβοών, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Κατήφεια παθών, καί λογισμών η ζάλη, μακραν εξοριζέσθω, καί ούτως εξανθήσει τό έαρ τό τής πίστεως.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Ώφθης τοίς ιεροίς, σού Σώτερ Αποστόλοις, τών θυρών κεκλεισμένων, δι' αυτών εγκαινίζων, τό θείον Πνεύμα σήμερον.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Νύν σε Παμβασιλεύ, ιδόντες ου βλεφάροις αλλά καρδίας πόθω, Θεόν πεπιστευκότες, εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Μεθ' ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Ιησού Βασιλεύ, μονογενές Λόγε τού Πατρός, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου, κεκλεισμένων τών θυρών, τήν ειρήνην σου παρεχόμενος, καί τώ απιστούντι Μαθητή, τούς τύπους έδειξας, Δεύρο ψηλάφησον τάς χείρας καί τούς πόδας, καί τήν ακήρατόν μου πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

ΕΣΠΕΡΑΣ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Δικαιοσύνης εσθήτα, περιβαλλόμενοι λευκήν υπέρ χιόνα, τή παρούση τού Πάσχα, ημέρα ευφρανθώμεν, εν ή ο Χριστός, δικαιοσύνης ως ήλιος, εκ τών νεκρών ανατείλας πάντας ημάς, αφθαρσία κατεφαίδρυνεν.

Η βασιλίς καί κυρία, τών εορτών Εορτή, η νύν εστίν ημέρα ήν εποίησεν όντως, ο Κύριος, εν ταύτη, ως ψάλλει Δαυϊδ, μυστικώς ευφρανθώμεν λαοί, τών γάρ θυρών κεκλεισμένων τοίς Μαθηταίς, τήν ειρήνην εδωρήσατο.

Η τού θωμά απιστία τήν κοσμοσώτειραν, τού θεανθρώπου Λόγου, τήν εξ Άδου κευθμώνος, Έγερσιν πιστούται, τρήσιν χειρών, καί ποδών τολμηρότερον, εμψηλαφώσα πρός πίστωσιν κοσμικήν, δεξιά τή φιλοπράγμονι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τών θυρών κεκλεισμένων, επιστάς ο Ιησούς τοίς Μαθηταίς, αφοβίαν καί ειρήνην εδίδου, είτα λέγει τώ θωμά, Τί μοιαπιστείς ότι ανέστην εκ νεκρών, φέρε ώδε τήν χείρά σου, καί βάλε εις τήν πλευράν μου, καί ίδε, σού γάρ απιστούντος, οι πάντες έμαθον τά πάθη καί τήν Ανάστασίν μου, κράζειν μετά σού, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Σταυρώσιμον

Άρρηκτον τείχος ημίν εστιν, ο τίμιος Σταυρός ο τού Σωτήρος, εν αυτώ γάρ πεποιθότες σωζόμεθα πάντες.

Αναστάσιμον

Τάς εσπερι νάς ημών ευχάς, πρόσδεξαι άγιε Κύριε, καί παράσχου ημίν, άφεσιν αμαρτιών, ότι μόνος ει ο δείξας, εν κόσμω τήν Ανάστασιν.

Μαρτυρικόν

Τή Πρεσβεία Κύριε, πάντων τών Αγίων καί τής Θεοτόκου, τήν σήν ειρήνην δός ημίν καί ελέησον ημάς ως μόνος οικτίρμων.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Άψαι θωμά τής πλευράς τή χειρί, λέγει Χριστός, καί τούς τύπους τών ήλων δεύρο ψηλάφησον, πίστει ερεύνησον καί γίνου μοι πιστός καί μή γίνου άπιστος, ο δέ θωμάς, τώ δακτύλω ως ήψατο τού Δεσπότου, μέγα ανεβόησε, Σύ μου Θεός καί Κύριος, εύσπλαγχνε, δόξα σοι.

ΤΗ ΠΑΡΑΕΚΕΥΗ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΠΡΩΪ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Σταυρώσιμον Ήχος α'

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τού Σταυρού σου τό ξύλον προσκυνούμεν φιλάνθρωπε, ότι εν αυτώ προσηλώθης η ζωή τών απάντων, Παράδεισον ηνέωξας Σωτήρ τώ πίστει προσελθόντι σοι Ληστή, καί τρυφής κατηξιώθη, ομολογών σοι, Μνήσθητί μου Κύριε, Δέξαι ώσπερ εκείνον καί ημάς, κραυγάζοντας, Ημάρτομεν, πάντες τή ευσπλαγχνία σου, μή υπερίδης ημάς.

Αναστάσιμον

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος, γυναιξί τήν Ανάστασιν, Σέ δοξάζομεν, τόν τής φθοράς καθαιρέτην, σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνφ Θεώ ημών.

Μαρτυρικόν

Αθλήσεως καύχημα καί στεφάνων αξλιωμα, οι ένδοξοι Αθλοφόροι περιβέβληνταί σε Κύριε, καρτερία γάρ αικισμών, τούς ανόμους ετροπώσαντο, καί δυνάμει θεϊκή, εξ ουρανού τήν νίκην εδέξαντο, αυτών ταίς ικεσίαις ελευθέρωσον τού αοράτου εχθρού Σωτήρ, καί σώσόν με.

Σταυροθεοτοκίον

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Η άσπιλος αμνάς, τόν αμνόν καί ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα, Πώς ενέγκω σου τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια Πάθη, Θεέ υπεράγαθε.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος α' Τόν τάφον σου Σωτήρ

Μακάριος εί σύ τάς πληγάς ψηλαφήσας, τής κρείττονος πλευράς, τού τό μέγιστον τραύμα, τού Αδάμ ιατρεύσαντος, καί ημίν τοίς πιστεύσασι, τόν ανώλεθρον, μακαρισμόν προξενήσας, μόνοις ρήμασι, τοίς τών σεπτών Αποστόλων, τήν τούτου Ανάστασιν. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος α' Σταυρώσιμον

Διά τού Σταυρού σου Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν Αγγέλων καί ανθρώπων, καί μία Εκκλησία, ουρανός καί η γή αγάλλεται, Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Αποστολικόν

Υμνούμέν σου Χριστέ τό σωτήριον Πάθος καί δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

Μαρτυρικόν

Τούς Αθλοφόρους τού Χριστού, δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ύμνοις καί ωδαίς πνευματικαίς, τούς φωστήρας τού κόσμου, καί κήρυκας τής πίστεως, τήν πηγήν τήν αέναον, εξ ής αναβλύζει τοίς πιστοίς τά ιάματα, Αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός ημών, τήν ειρήνην δώρησαι τώ κόσμω σου, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνηθροισμένων, επέστη ο Σωτήρ ού ήσαν συνηγμένοι, καί στάς εν μέσω αυτών, λέγει τώ θωμά, Δεύρο ψηλάφησον, καί ίδε τούς τύπους τών ήλων, έκτεινόν σου τήν χείρα, καί άψαι τής πλευράς μου, καί μή γίνου άπιστος αλλά πίστει κήρυξον, τήν εκ νεκρών μου Ανάστασιν.

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος δ' Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Σταυρωθείς τόν Παράδεισον, τοίς ανθρώποις ηνέωξας, καί νεκρούς συνήγειρας, η ζωή ημών, καί εξανέστης τόν θάνατον, ελών τό δυνάμει σου, καί συνήψας ουρανοίς, αληθώς τά επλιγεια καί επλήρωσας, θυμηδίας απλέτου, Θεού Λόγε, τόν χορόν τών Αποστόλων, τούτοις ειρήνην φθεγξάμενος.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Η φθορά εξωστράκισται, αφθαρσία εξήνθησεν, ο δεσμός ο χρόνιος διαλέλυται, οι ουρανοί ευφραινέσθωσαν, γή καί τά επίγεια, εξανέστη γάρ Χριστός, εσκυλεύθη ο θάνατος, η ευφρόσυνος, επεφάνη ημέρα, κεκλεισμένων, τών θυρών ένδον εισήλθεν ο Ζωοδότης καί Κύριος.

Στίχ. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει τό στερέωμα.

Τή ημέρα ο Κύριος, ήν εποίησε σήμερον, αγαλλιασώμεθα ευφραινόμενοι, ο Ζωοδότης εγήγερται, ο Άδης εσκύλευται, Αποστόλων ο χορός τήν χαράν ακουτίζεται, εψηλάφησε, τήν πλευράν τού Δεσπότου, απιστήσας, ο θωμάς, καί ψηλαφήσας διπλήν ουσίαν εκήρυξε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Άψαι θωμά τής πλευράς τή χειρί, λέγει Χριστός καί τούς τύπους τών ήλων δεύρο ψηλάφησον πίστει ερεύνησον, καί γίνου μοι πιστός, καί μή γίνου άπιστος, ο δέ θωμάς, τώ δακτύλω ως ήψατο τού Δεσπότου μέγα ανεβόησε, Σύ μου Θεός καί Κύριος εύσπλαγχνε δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Ιδιόμελα τής Εορτής γ'

Ήχος α'

Τών θυρών κεκλεισμένων, τών Μαθητών συνηθροισμένων, εισήλθες άφνω παντοδύναμε, Ιησού ο Θεός ημών, καί στάς εν μέσω αυτών, ειρήνην δούς επλήρωσας αγίου Πνεύματος, προσμένειν τε προσέταξας καί μηδαμού χωρίζεσθαι από Ιερουσαλήμ, έως ού ενδύσωνται τήν εξ ύψους δύναμιν, διό βοώμέν σοι, ο φωτισμός καί η ανάστασις, καί η ειρήνη ημών δόξα σοι.

Μεθ' ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Κύριε, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου εν τόπω ού ήσαν συνηγμένοι, καί φωνήσας αυτοίς, ειρήνη υμίν, τώ απιστούντι Μαθητή, τάς χείρας υπέδειξας, καί τήν άχραντον πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ' αυτών, ότε εισήλθες Χριστέ, κεκλεισμένων τών θυρών, όθεν καί ηπίστει τοίς ρηθείσιν αυτώ, εξ απιστίας εις πίστιν βεβαιών, ουκ απηξίωσας δέ αγαθέ υποδείξαι αυτώ τήν άχραντον πλευράν σου, καί τών χειρών καί τών ποδών τούς μώλωπας, ο δέ ψηλαφήσας καί ιδών, ωμολόγησέ σε είναι Θεόν ου γυμνόν καί άνθρωπον ου ψιλόν, καί εβόα, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Τών θυρών κεκλεισμένων επέστης Χριστέ πρός τούς Μαθητάς, Τότε ο θωμάς οικονομικώς ουχ ευρέθη μετ' αυτών, έλεγε γάρ, ου μή πιστεύσω, εάν μή ίδω καγώ τόν Δεσπότην ίδω τήν πλευράν όθεν εξήλθε τό αίμα, τό ύδωρ τό βάπτισμα, ίδω τήν πληγήν, εξ ής Πάθη τό μέγα τραύμα ο άνθρωπος ίδω, πώς ουκ ήν ως πνεύμα, αλλά σάρξ καί οστέα, ο τόν θάνατον πατήσας, καί θωμάν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος α'

Τήν παγκόσμιον δόξαν, τήν εξ ανθρώπων σπαρείσαν καί τόν Δεσπότην τεκούσαν, τήν επουράνιον πύλην, υμνήσωμεν Μαρίαν τήν Παρθένον, τών ασωμάτων τό άσμα καί τών πιστών τό εγκαλλώπισμα, Αύτη γάρ ανεδείχθη ουρανός, καί ναός τής θεότητος, αύτη, τό μεσότοιχον τής έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε, καί τό βασίλειον ηνέωξε, Ταύτην ούν κατέχοντες, τής πίστεως τήν άγκυραν, υπέρμαχον έχομεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Κύριον, θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός τού Θεού, και γάρ αυτός πολεμήσει τούς εχθρούς ως παντοδύναμος.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος α'

Τάς εσπερινάς ημών ευχάς, πρόσδεξαι άγιε Κύριε, καί παράσχου ημίν, άφεσιν αμαρτιών, ότι μόνος εί ο δείξας, εν κόσμω τήν Ανάστασιν.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο...

Κυκλώσατε λαοί Σιών, καί περιλάβετε αυτήν καί δότε δόξαν εν αυτή, τώ αναστάντι εκ νεκρών, ότι αυτός εστιν ο Θεός ημών, ο λυτρωσάμενος ημάς, εκ τών ανομιών ημών.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσεται.

Δεύτε λαοί υμνήσωμεν καί προσκυνήσωμεν Χριστόν, δοξάζοντες αυτού τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, ότι αυτόςεστιν ο Θεός ημών, ο εκ τής πλάνης τού εχθρού, τόν κόσμον λυτρωσάμενος.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα Κύριε, εις μακρότητα ημερών.

Τώ πάθει σου Χριστέ, παθών ηλευθερώθημεν, καί τή Αναστάσει σου, εκ φθοράς ελυτρώθημεν, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Φιλάνθρωπε, μέγα καί ανείκαστον τό πλήθος τών οικτιρμών σου, ότι εμακροθύμησας, υπό Ιουδαίων ραπιζόμενος υπό Αποστόλου ψηλαφώμενος, καί υπό τών αθετούντων σε πολυπραγμονούμενος, Πώς εσαρκώθης; πώς εσταυρώθης ο αναμάρτητος; αλλά συνέτισον ημάς ως τόν θωμάν βοάν σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Β' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Αναστάσιμα

Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ, στρατιώται τηρούντες, νεκροί τή αστραπή, τού οφθέντος, Αγγέλου, εγένοντο κηρύττοντος γυναιξί τήν Ανάστασιν, Σέ δοξάζομεν τόν τής φθοράς καθαιρέτην, σοί προσπίπτομεν, τώ αναστάντι εκ τάφου, καί μόνω Θεώ ημών.

Δόξα...

Τού λίθου σφραγισθέντος

Γυναίκες πρός τό μνήμα, παρεγένοντο όρθριαι, καί αγγελικήν οπτασίαν θεασάμεναι, έτρεμον, ο τάφος εξήστραπτε ζωήν, τό θαύμα κατέπληττεν αυτάς, διά τούτο απελθούσαι, τοίς Μαθηταίς εκήρυττον τήν Έγερσιν, Τόν Άδην εσκύλευσε Χριστός, ως μόνος κραταιός καί δυνατός, καί φθαρέντας συνήγειρε πάντας, τόν τής κατακρίσεως φόβον, λύσας, δυνάμει σταυρού.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τού Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι Παρθένε τό Χαίρε, σύν τή φωνή εσαρκούτο ο τών όλων Δεσπότης, έν σοί τή αγία κιβωτώ, ως έφη ο δίκαιος Δαυϊδ, Εδείχθης πλατυτέρα τών ουρανών, βαστάσασα τόν κτίστην σου, Δόξα τώ ενοικήσαντι έν σοί, δόξα τώ προελθόντι εκ σού, δόξα τώ ελευθερώσαντι ημάς, διά τού τόκου σου.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Τού λίθου σφραγισθέντος

Τώ φόβω τών Εβραίων κεκρυμμένων τών Μαθητών, καί εν τή Σιών συνηγμένων, εισήλθες πρός αυτούς αγαθέ, καί έστης κεκλεισμένων τών θυρών, εν μέσω αυτών χαροποιός, καί υπέδειξας αυτοίς τάς χείρας, καί τής αχράντου σου πλευράς τούς μώλωπας, λέγων τώ απιστούντι Μαθητή, φέρε τήν χείρά σου καί ερεύνα, ότι αυτός εγώ ειμι ο διά σε παθητός. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος α'

Υμνούμέν σου Χριστέ, τό σωτήριον πάθος καί δοξάζομεν σου τήν Ανάστασιν.

Ο Σταυρόν υπομείνας, καί τόν θάνατον καταργήσας, καί αναστάς εκ τών νεκρών, ειρήνευσον ημών τήν ζωήν Κύριε, ως μόνος παντοδύναμος.

Ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν άνθρωπον αναστήσας τή Αναστάσει σου Χριστέ αξίωσον ημάς έν καθαρά καρδία, υμνείν καί δοξάζειν σε.

Τήν θεοπρεπή σου συγκατάβασιν δοξάζοντες, υμνούμέν σε Χριστέ, Ετέχθης εκ Παρθένου, καί αχώριστος υπήρχες τώ Πατρί, έπαθες ως άνθρωπος, καί εκουσίως υπέμεινας Σταυρόν, ανέστης εκ τού τάφου, ως εκ παστάδος προελθών ίνα σώσης τόν κόσμον, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Μεθ' ημέρας οκτώ, τής Εγέρσεώς σου Ιησού Βασιλεύ, μονογενές Λόγε τού Πατρός, ώφθης τοίς Μαθηταίς σου, κεκλεισμένων τών θυρών, τήν ειρήνην σου παρεχόμενος, καί τώ απιστούντι Μαθητή τούς τύπους έδειξας, Δεύρο ψηλάφησον τάς χείρας καί τούς πόδας, καί τήν ακήρατόν μου πλευράν, ο δέ πεισθείς εβόα σοι, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος α' Πανεύφημοι Μάρτυρες

Μετά τήν εκ τάφου σου φρικτήν, Ζωοδότα Έγερσιν, ώσπερ σφραγίδας ουκ έλυσας, Χριστέ τού μνήματος, ούτω κεκλεισμένων, θυρών εισελήλυθας, πρός τούς πανευκλεείς Αποστόλους σου, χαροποιών αυτούς, καί ευθές σου παρεχόμενος, τούτοις Πνεύμα, δι' άμετρον έλεος.

Στίχ. Επαίνει Ιερουσαλήμ τόν Κύριον...

Θωμάς ο καί Δίδυμος ουκ ήν ενδημών ηνίκα σύ, τοίς Μαθηταίς ώφθης, Κύριε, όθεν ηπίστησε, τή σή Αναστάσει, και τοίς κατιδούσί σε, εβόα, ει μή βάλω τόν δάκτυλον, εις τήν πλευράν αυτού, καί τών ήλων τά τυλώματα ου πιστεύω, ότι εξεγήγερται.

Στίχ. Ότι ενίσχυσε τούς μοχλούς τών πυλών σου.

Ως θέλεις ψηλάφησον Χριστός, τώ θωμά εβόησε, βάλε τήν χείρα, καί γνώθί με, οστέα έχοντα, καί γεώδες σώμα, καί μή γίνου άπιστος, επίσης δέ τοίς άλλοις πιστώθητι, ο δέ εβόησεν, ο Θεός μου καί ο Κύριος, σύ υπάρχεις, δόξα τή Εγέρσει σου.

Δόξα... Καί νύν...

Τών Μαθητών δισταζόντων τή ογδόη ήμέρα, επέστη ο Σωτήρ, ού ήσαν συνηγμένοι, καί τήν ειρήνην δούς τώ θωμά εβόησε, Δεύρο Απόστολε ψηλάφησον παλάμας, αίς τούς ήλους έπηξαν, Ώ καλή απιστία τού θωμά! τών πιστών καρδίας εις επίγνωσιν ήξε καί μετά φόβου τας εβόησεν, ο Κύριός μου καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Εις τήν Λειτουργίαν

Τά Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος τής Εορτής, Ωδή γ' καί ς' Προκείμενον καί Αλληλουϊάριον τής Εορτής, καί Νεκρώσιμον ωσαύτως, καί Κοινωνικόν.

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΚΑΙΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου δ'.

Ήχος β'

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθένια, τόν Θεόν λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γαρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός η θέλησε, καί αναστάς έκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον, εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε εισάκουσον τής φωνής μου.

Χριστός ο Σωτήρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον προσηλώσας, τώ Σταυρώ εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, προσκυνούμεν αυτού τήν τριήμερον Έγερσιν.

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ Λυτρωτής εστι, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά καί κραταιά δυνάμει, πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον όν έπλασεν.

Σέ τόν σταυρωθέντα καί ταφέντα, Άγγελος εκήρυξε Δεσπότην, καί έλεγε ταίς γυναιξί, Δεύτε ίδετε, όπου έκειτο ο Κύριος, Ανέστη γάρ καθώς είπεν, ως παντοδύναμος, διό σε προσκυνούμεν τόν μόνον αθάνατον, ζωοδότα Χριστέ, ελέησον ημάς.

Δόξα... Τού Κουμουλά

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, υμάς προάγει εις τήν Γαλιλαίαν.

Καί νύν... Ήχος β'

Θεοτοκίον, τό πρώτον Δογματικόν

Ώ τού μεγίστου μυστηρίου! βλέπων τά θαύματα, ανακηρύττω τήν θεότητα, ουκ αρνούμαι τήν ανθρωπότητα, ο γάρ Εμμανουήλ, φύσεως μέν πύλας ήνοιξεν, ως φιλάνθρωπος, παρθενίας δέ κλείθρα ου διέρρηξεν, ως Θεός, αλλ' ούτως εκ μήτρας προήλθεν, ως δι' ακοής εισήλθεν, ούτως εσαρκώθη, ως συνελήφθη, απαθώς εισήλθεν αφράστως εξήλθε, κατά τόν Προφήτην τόν λέγοντα, Αύτη η πύλη κεκλεισμένη έσται, ουδείς ου μή διέλθη δι' αυτής, ειμή μόνος Κύριος ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.

Τό Φώς ιλαρόν. Τό Προκείμενον Ο Κύριος εβασίλευσεν... Τό Καταξίωσον...

Εις δέ τόν Στίχον τό Αναστάσιμον Στιχηρόν.

Ήχος β'

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ, άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Είτα τά παρόντα Προσόμοια τής Θεοτόκου.

Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Πάντων θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή ξένων τε παράκλησις, καί βακτηρία τυφλών ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καί αντίληψις, καί ορφανών βοηθός Μήτηρ τού Θεού τού υψίστου σύ υπάρχεις άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν σώζεσθαι τούς δούλους σου.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Πάσαν ανομίαν αφειδώς πάσαν ακρατώς αμαρτίαν, ο τάλας έπραξα, πάσης κατακρίσεως, άξιος πέφυκα, αφορμάς μετανοιας μοι, παράσχου Παρθένε, όπως ακατάκριτος εκεί οφθήσομαι, σέ γάρ επιγράφομαι πρέσβιν, σέ επικαλούμαι προστάτιν, μή με καταισχύνης Θεονύμφευτε.

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

Άλλο καταφύγιον αγνή, πρός τόν ποιητήν καί Δεσπότην, ουκ ευπορούμεν ημείς, ειμή σέ Θεόνυμφε, μή απορρίψης ημάς, τή θερμή προστασία σου μηδέ καταισχύνης, πόθω τούς προστρέχοντας υπό τήν σκέπην σου, Μήτηρ τού Θεού ημών σπεύσον, καί τήν σήν βοήθειαν δίδου, καί τής νύν οργής ημάς διάσωσον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον Σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον καί τό μέγα έλεος.

Νύν απολύεις. Τρισάγιον. καί τό Απολυτίκιον, καί εισερχόμεθα εις τήν τράπεζαν βραχυφαγούντες.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Τό, Χριστός ανέστη... ως σύνηθες, είτα ο Προοιμιακός Ψαλμός, καί τό α' Κάθισμα τού Ψαλτηρίου. Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ζ'.

Ήχος β'

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθένια, τόν Θεόν λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γαρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός η θέλησε, καί αναστάς έκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον, εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε εισάκουσον τής φωνής μου.

Χριστός ο Σωτήρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον προσηλώσας, τώ Σταυρώ εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, προσκυνούμεν αυτού τήν τριήμερον Έγερσιν.

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ Λυτρωτής εστι, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά καί κραταιά δυνάμει, πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον όν έπλασεν.

Στιχερά Ανατολικά

Σέ τόν σταυρωθέντα καί ταφέντα, Άγγελος εκήρυξε Δεσπότην, καί έλεγε ταίς γυναιξί, Δεύτε ίδετε, όπου έκειτο ο Κύριος, Ανέστη γάρ καθώς είπεν, ως παντοδύναμος, διό σε προσκυνούμεν τόν μόνον αθάνατον, ζωοδότα Χριστέ, ελέησον ημάς.

Εν τώ Σταυρώ σου Κατήργησας, τήν τού ξύλου κατάραν, εν τή ταφή σου ενέκρωσας, τού θανάτου τό κράτος, εν δέ τή Εγέρσει σου, εφώτισας τό γένος τών ανθρώπων, διά τούτό σοι βοώμεν, Ευεργέτα Χριστέ, ο Θεός ημών δόξα σοι.

Ηνοίγησάν σοι Κύριε, φόβω πύλαι θανάτου, πυλωροί δέ άδου ιδόντες σε έπτηξαν, πύλας γάρ χαλκάς συνέτριψας, καί μοχλούς σιδηρούς συνέθλασας, καί εξήγαγες ημάς εκ σκότους, καί σκιάς θανάτου, καί τούς δεσμούς ημών διέρρηξας.

Τόν σωτήριον ύμνον άδοντες, εκ στομάτων αναμέλψωμεν, δεύτε πάντες εν οίκω Κυρίου, προσπέσωμεν λέγοντες, ο επί ξύλου σταυρωθείς, καί εκ νεκρών αναστάς, καί ών εν κόλποις τού Πατρός, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών.

Είτα τών Μυροφόρων, Στιχηρά Ιδιόμελα γ'.

Ήχος β' Ανατολίου

Αι Μυροφόροι γυναίκες όρθρου βαθέος, αρώματα λαβούσαι τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δέ μηνυτής τών αγνοουσών γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών, εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Ο αυτός Τού Κουμουλά

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, υμάς προάγει εις τήν Γαλιλαίαν.

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον Σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Κοσμά Μοναχού

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τόν τάφον σου καταλαβούσαι, καί τάς σφραγίδας τού μνήματος ιδούσαι, μή ευρούσαι δέ τό άχραντον Σώμά σου, οδυρόμεναι, μετά σπουδής ήλθον λέγουσαι, Τίς έκλεψεν ημών τήν ελπίδα; τίς είληφε νεκρόν γυμνόν εσμυρνισμένον τής Μητρός μόνον παραμύθιον; ώ! πώς ο νεκρούς ζωώσας τεθανάτωται; ο τόν Άδην σκυλεύσας, πώς τέθαπται; αλλ' ανάστηθι Σωτήρ αυτεξουσίως, καθώς είπας τριήμερος, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Ήχος β' Θεοτοκίον

Παρήλθεν η σκιά τού νόμου, τής χάριτος ελθούσης, ως γάρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτω παρθένος έτεκες, καί παρθένος έμεινας, αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης ανέτειλεν Ήλιος, αντί Μωϋσέως Χριστός, η σωτηρία τών ψυχών ημών.

Είσοδος τό, Φώς ιλαρόν...

Προκείμενον τής ημέρας

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπιαν ενεδύσατο.

Στίχ. Ενεδύσατο ο Κύριος δύμαμιν, καί περιεζώσατο.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσαται.

Εις τήν Λιτήν

Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος α'

Μυροφόροι γυναίκες, τώ τάφω τί προσήλθετε; τί ζητείτε τόν ζώντα εν νεκροίς; Ανέστη ο Κύριος, θαρσείτε, βοά ο Άγγελος.

Μετά φόβου ήλθον αι Γυναίκες, επί τό μνήμα, αρώμασι τό σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι, διηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, άλλ επέστη αυταίς Άγγελος, καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Ήλθον επί τό μνημείον, η Μαγδαληνή καί η άλλη Μαρία, ζητούσαι τόν Κύριον, καί τόν Άγγελον είδον ωσεί αστραπήν, καθεζόμενον επί τόν λίθον, καί λέγοντα αυταίς, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών τεθνεώτων, ανέστη, καθώς είπεν, εν Γαλιλαία αυτόν ευρήσετε, πρός όν βοήσωμεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ τό Σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου ως εκ παστάδος προελθείν, ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου ανθρώποις, δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον ο αυτός

Ο ποιητής καί λυτρωτής μου πάναγνε, Χριστός ο Κύριος, εκ τής σής νηδύος προελθών, εμέ ενδυσάμενος, τής πρώην κατάρας τόν Αδάμ ηλευθέρωσε, διό σοι πάναγνε, ως τού Θεού Μητρί τε, καί Παρθένω αληθώς, βοώμεν ασιγήτως, τό Χαίρε τού Αγγέλου, Χαίρε Δέσποινα, προστασία καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρόν Αναστάσιμον.

Ήχος β'

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ, άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον τό φώς, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, Οίμοι! γλυκύτατε Ιησού, όν πρό μικρού ο Ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, Πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω τή σή εξόδω οικτίρμον, Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι.

Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Απολυτίκιον Ήχος β'

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η Ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον, Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών δόξα σοι.

Δόξα...

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών, τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο, αλλά τριήμερος ανέστης Κύριε, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Καί νύν...

Ταίς μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα, Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δέ διαφθοράς εδείχθη αλλότριος, αλλά κραυγάσατε, Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός, ού η ακροστιχίς.

Τό τρισσόν υμνώ τής θεαρχίας σέλας.

Ωδή α' Ήχος β'

Εν βυθώ κατέστρωσε ποτέ

Τήν τριττήν καί μίαν αρχικήν, φύσιν τής θεότητος, ασματικώς ανυμνήσωμεν λέγοντες, τού ελέους πέλαγος ανεξάντλητον, ουσιώδες ως έχουσα, τούς σέ προσκυνούντας φρούρησον, καί σώσον ως φιλάνθρωπος.

Ο πηγή καί ρίζα πεφυκώς, ο Πατήρ ως αίτιος, τής εν Υιώ καί Αγίω σου Πνεύματι, συμφυούς θεότητος, τό τρισήλιον τή καρδία μου πήγασον σέλας, καί μεθέξει λάμπρυνον τής θεουργού ελλάμψεως.

Τριφεγγής Μονάς θεαρχική, πάσαν διασκέδασον, αμαρτιών καί παθών μου τήν ζόφωσιν, φωτεινών ακτίνων σου, γλυκυτάταις εν μετουσίαις, καί ποίησον, σού τής απροσίτου, δόξης με ναόν, καί σκηνήν άχραντον.

Θεοτοκίον

Ρούν τόν πρίν τής φύσεως ημών, πεπονθυίας άτοπον, καί πρός φθοράν ολισθησάσης, Άχραντε, σαρκωθείς εν μήτρα σου, ο Θεός Λόγος, φιλανθρώπως ανέστειλε, καί τήν θεαρχίαν τρίφωτον, ημάς εμυσταγώγησεν.

Ωδή γ'

Εν πέτρα με τής πίστεως

Ισότητι τής φύσεως θεαρχία, ομότιμον δοξάζω σε τοίς προσώποις, ζωή γάρ εκ ζωής σύ προελθούσα, αρρεύστως πέφυκας, εις ο Θεός ημών, καί ουκ έστιν άγιος πλήν σου, Κύριε.

Σύ τάξεις τάς αϋλους καί ουρανίους, υπέστησας, ως έσοπτρα τού σού κάλλους, Τριάς η αδιαίρετος μοναρχία, υμνείν απαύστως σε, αλλά καί νύν ημών, εκ πηλίνου στόματος δέξαι τήν αίνεσιν.

Στερέωσον τής πίστεως εν τή πέτρα, καί πλάτυνον αγάπης σου τώ πελάγει, καρδίαν καί διάνοιαν τών σών δούλων, Μονάς τρισήλιε, σύ γάρ εί Θεός ημών, εφ' ώ περ ελπίζοντες, μή αισχυνθείημεν.

Θεοτοκίον

Ο πάσαν πρίν υπόστασιν ουσιώσας, τής κτίσεως, εν μήτρα σου ουσιώθη, απείρω αγαθότητι Θεοτόκε, καί φώς τρισήλιον πάσιν ανέτειλε, τής μιάς θεότητος καί κυριότητος.

Κάθισμα Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Αγία Τριάς, ελέησον ούς έπλασας, καί ρύσαι πυρός, και πάσης κατακρίσεως, ότι πάντα δύνασαι, ως οικτίρμων Θεός καί πολυέλεος, διό προσπίπτομέν σοι κράζοντες, Ημάρτομεν, συγχώρησον φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένε αγνή, ελέησον τούς δούλους σου, καί ρύσαι πυρός, καί πάσης κολάσεως, εν νυκτί κραυγάζοντας, καί ημέρα τώ σώ Υιώ άχραντε, Μή υπερίδης τήν ποίμνην σου, πρεσβείαις Χριστέ τής τεκούσης σε.

Ωδή δ'

Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε

Νοείν σε, ουδέ τάξεις άϋλοι, εξισχύουσι τών Αγγέλων, Τριάς μονάς άναρχε, αλλ' ούν ημείς πηλίνη γλώσση τήν σήν ουσιώδη αγαθότητα, καί ανυμνούμεν πίστει, καί δοξάζομεν.

Υπάρχων πλαστουργός τής φύσεως, Παντοκράτωρ, τής τών ανθρώπων, πάσαν εμήν βλέπεις νύν, ως πανδερκής αδυναμίαν, διό κατοικτίρησον τόν δούλόν σου, καί πρός ζωήν βελτίστην επανάγαγε.

Μονάδος αρχικής ασύγχυτα, τρία Πρόσωπα ανυμνούμεν, ως ειδικώς έχοντα, καί μεριστώς τάς υποστάσεις, αλλ' ούν ηνωμένα καί αμέριστα, έν τε βουλή, καί δόξη, καί θεότητι.

Θεοτοκίον

Ναόν σε καθαρόν καί άχραντον, αειπάρθενε Θεοτόκε, ο παντουργός εύρηκε, μόνην σαφώς εκ τού αιώνος, εν ώ κατοικήσας ανεμόρφωσε, τήν τών ανθρώπων φύσιν, ως φιλάνθρωπος.

Ωδή ε'

Ο φωτισμός

Ως ολικώς, επί πάντα τά όντα τής σής προνοίας, τάς ειρηνοδώρους απλών ακτίνας, καί σωτηρίους, Βασιλεύ τής ειρήνης, φρούρησόν με εν τή ειρήνη σου, σύ γάρ εί ζωή, καί ειρήνη τού σύμπαντος.

Τώ Μωϋσή, εν τή βάτω ως ώφθης πυρός εν είδει, Άγγελος εκλήθης Πατρός ο Λόγος, τήν πρός ημάς σου προδηλών παρουσίαν, δι' ής πάσι σαφώς ανήγγειλας, κράτος θεαρχίας μιάς τρισυπόστατον.

Η φυσικήν, συναϊδιον δόξαν προβαλλομένη, μοναρχικωτάτη Τριάς αγία, τούς ανυμνούντας ορθοδόξω σε πίστει, τής σής δόξης ιδείν αξίωσον, άναρχον καί μίαν αυγήν τήν τρισήλιον.

Θεοτοκίον

Συνεκτικός, κατ ουσίαν υπάρχων ο Θεός Λόγος, πάντων τών αιώνων εν τή γαστρί σου, Παρθενομήτορ, συνεσχέθη αφράστως, τούς ανθρώπους ανακαλούμενος, πρός τό ενικόν τής μιάς κυριότητος.

Ωδή ς'

Εν αβύσσω πταισμάτων

Θελητά τού ελέους ελέησον, τούς εις σέ πιστεύοντας, Θεέ τρισήλιε, καί τών πταισμάτων λύτρωσαι, καί παθών καί κινδύνων τούς δούλους σου. (Δίς)

Εν αφάτω πελάγει χρηστότητος, τήν απερινόητον τής σής ελλάμψεως, καί τριλαμπούς θεότητος, φωτοδότιδα αίγλην μοι βράβευσον.

Θεοτοκίον

Απορρήτως, Παρθένε ο ύψιστος, άνθρωπος εγένετο εκ σού, τόν άνθρωπον, ολικώς ενδυσάμενος, καί φωτί τρισηλίω κατηύγασε.

Κάθισμα Ήχος β'

Ευσπλαχνίας

Ευσπλαγχνίας τό πέλαγος ημίν υφαπλώσας, υπόδεξαι ημάς ελεήμον, βλέψον εις λαόν τόν σέ δοξάζοντα, δέξαι τάς ωδάς τών αιτουμένων σε, Τριάς μονάς άναρχε, εις σέ γάρ ελπίζομεν, τόν τών όλων Θεόν, τών πταισμάτων δούναι τήν συγχώρησιν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας κυήσασα πηγήν, συμπαθής σύ υπάρχεις, αγαθή Θεοτόκε, σύ γάρ τών πιστών μόνη αντίληψις σύ τών λυπουμένων η παράκλησις, διό σοι νύν άπαντες, εν πίστει προσπίπτομεν, ευρείν λύσιν δεινών, οι πλουτούντες μόνην σε βοήθειαν.

Ωδή ζ'

Εικόνος χρυσής

Ρυθμίζεις αεί, τών Αγγέλων στρατιάς πρός ατρεψίαν μόνος υπάρχων αναλλοίωτος, ο τρισυπόστατος Κύριος, δείξον ούν καμού τήν καρδίαν, απερίτρεπτον πάντοτε, πρός τό δοξάζειν σε θερμώς, καί ανυμνείν ευσεβώς. (Δίς)

Χοροί νοεροί, τών αϋλων ουσιών ταίς σαίς ακτίσι Θεέ μονάρχα καί τρισήλιε, καταυγαζόμενοι γίνονται, θέσει δευτερεύοντα φώτα, ών καμέ ταίς ελλάμψεσι, καί μετουσίαις δείξον φώς, ως φωτουργός τριλαμπής.

Θεοτοκίον

Ιθύνειν ημάς, καί υψούν πρός ουρανούς μή διαλίπης, τούς σέ φιλούντας, ο δι' άφατον φιλανθρωπίαν γενόμενος, άνθρωπος εν μήτρα Παρθένου, καί θεώσας τόν άνθρωπον, καί θρόνω δόξης τώ Πατρί συγκαθεζόμενος.

Ωδή η'

Ινδάλματος χρυσού

Απρόσιτε Τριάς, συναϊδιε, συνάναρχε θεαρχία η απαράλλακτος εν πάσι, πλήν τών φωσφόρων ιδιοτήτων, πάσαν πονηράν κατάργησον, τών αντικειμένων βουλήν, καί ενόχλησιν τών Δαιμόνων, αβλαβή τηρών με αεί Κύριε πάντων. (Δίς)

Σοφώς καί πανσθενώς, απερίγραπτε τρισήλιε μοναρχία, η υποστήσασα τόν κόσμον, καί συντηρούσα εν αλωβήτω τάξει παντελεί, ενοίκησον τή εμή καρδία υμνείν καί δοξάζειν σε ασιγήτως, σύν χοροίς Αγγέλων, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Σοφία τού Πατρός ακατάληπτε, ανέκφραστε Θεού Λόγε, τήν αμετάβλητόν σου φύσιν ουκ αλλοιώσας, τήν τών ανθρώπων φύσιν συμπαθώς ανέλαβες, καί τήν ενιαίαν Τριάδα εδίδαξας πάντας σέβειν, ως κυριαρχίαν, απάντων τών αιώνων.

Ωδή θ'

Η τόν πρό ηλίου φωστήρα

Εκ φωτός ανάρχου, συνάναρχος Υιός, φώς εξανέτειλε, καί συμφυές φώς Πνεύμα εκπεπόρευται, απορρήτως θεοπρεπώς, αρρεύστου τής γεννήσεως, πιστευομένης, άμα δέ καί τής αφράστου εκπορεύσεως.

Λάμψον τάς καρδίας τρισήλιε θεότης, τών υμνούντων σε, τώ τριλαμπεί φωτί σου, καί δός σύνεσιν, τού εν πάσι κατανοείν, καί πράττειν τό σόν θέλημα, τό αγαθόν καί τέλειον καί μεγαλύνειν καί δοξάζειν σε.

Άπειρος τή φύσει, υπάρχων ως Θεός, άπειρον πέλαγος τών οικτιρμών ως έχων κατωκτείρησας Τριάς πρώην, ούτω καί νύν οικτείρησον τούς δούλους σου, καί τών πταισμάτων λύτρωσαι καί πειρασμών καί περιστάσεων.

Θεοτοκίον

Σώσόν με Θεέ μου παντοίας επηρείας καί κακώσεως ο εν τρισί Προσώποις ανυμνούμενος, ανεκφράστως μοναδικώς, Θεός καί παντοδύναμος, καί τήν σήν ποίμνην φύλαττε, τής Θεοτόκου ταίς εντεύξεσιν.

Τό, Αξιόν εστι... καί τά λοιπά, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Αναστάσιμα

Ήχος β'

Τόν λίθον τού μνήματος, σφραγισθήναι μή κωλύσας, τήν πέτραν τής Πίστεως, αναστάς παρέσχες πάσι, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα...

Τόν κόλπον τόν άχραντον, εν υψίστοις μή κενώσας ταφήν καί ανάστασιν, υπέρ πάντων κατεδέξω, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

άντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τά σά Θεοτόκε μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη, Μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Έτερα

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμα κενόν θεασάμεναι, τοίς Αποστόλοις έλεγον, τήν φθοράν καθείλεν ο κραταιός, καί τούς εν Άδη ήρπασε τών δεσμών, κηρύξατε παρρησία, Ότι ανέστη Χρίστός ο Θεός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα...

Τά μύρα τής ταφής σου, αι γυναίκες κομίσασαι, λαθραίως πρός τό μνήμα παρεγένοντο όρθρίαι, τών Ιουδαίων δειλιώσαι τήν αυθάδειαν καί στρατιωτών προορώσαι τήν ασφάλειαν, αλλά φύσις ασθενής τήν ανδρείαν ενίκησεν, ότι γνώμη συμπαθής τώ Θεώ ευηρέστησε, προσφόρως ούν εκραύγαζον, Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν, καί λύτρωσαι ημάς, ένεκεν τού ονόματός σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερδεδοξασμένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, υμνούμέν σε, διά γάρ τού Σταυρού τού Υιού σου, κατεβλήθη ο Άδης, καί ο θάνατος τέθνηκε, νεκρωθέντες ανέστημεν, καί ζωής ηξιώθημεν, τόν Παράδεισον ελάβομεν, τήν αρχαίαν απόλαυσιν διό ευχαριστούντες δοξολογούμεν, ως κραταιόν Χριστόν τόν Θεόν ημών, καί μόνον πολυέλεον.

Είτα ο Άμωμος τά Ευλογητάρια.

Η Υπακοή Ήχος β'

Μετά τό Πάθος πορευθείσαι εν τώ μνήματι πρός τό μυρίσαι τό σώμά σου αι γυναίκες Χριστέ ο Θεός, είδον Αγγέλους εν τώ τάφω καί εξέστησαν, φωνής γάρ ήκουον εξ αυτών, ότι ανέστη ο Κύριος, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εν τώ ουρανώ τά όμματα, εκπέμπω μου τής καρδίας, πρός σέ Σωτήρ, σώσόν με σή επιλάμψει.

· Ελέησον ημάς τούς πταίοντάς σοι πολλά καθ' εκάστην ώραν, ώ Χριστέ μου, καί δός πρό τέλους τρόπους, τού μετανοείν σοι.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, τό βασιλεύειν πέλει, τό αγιάζειν, τό κινείν τήν κτίσιν, Θεός γάρ εστιν, ομοούσιος Πατρί καί Λόγω.

Αντίφωνον Β'

· Ειμή ότι Κύριος ήν εν ημίν, τίς ικανός σώος φυλαχθήναι, εκ τού εχθρού άμα, καί ανθρωποκτόνου;

· Τοίς οδούσιν αυτών, μή παραδώς Σωτήρ τόν σόν δούλον, λέοντος τρόπον κατ' εμού κινούνται, καί γάρ οι εχθροί μου.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, ζωαρχία καί γέρας, πάντα γάρ τα κτιστά, ως Θεός ών δυναμοί, συντηρεί εν Πατρί δι' Υιού δέ.

Αντίφωνον Γ'

· Οι πεποιθότες επί Κύριον, εοίκασιν όρει τώ αγίω, οί ουδαμώς σαλεύονται, προσβολαίς τού Βελίαρ.

· Εν ανομίαις χείρας αυτών μή εκτεινάτωσαν οι θείως ζώντες, ου γάρ εά Χριστός, τή ράβδω τόν κλήρον αυτού.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, προσπηγάζει πάσα σοφία, ένθεν χάρις Αποστόλοις, καί τοίς άθλοις καταστέφονται Μάρτυρες, καί Προφήται ορώσι.

Προκείμενον

Εξεγέρθητι, Κύριε ο Θεός μου, εν προστάγματι ώ ενετείλω, καί συναγωγή λαών κυκλώσει σε.

Στίχ. Κύριε, ο Θεός μου, επί σοί ήλπισα.

Τό, Πάσα πνοή... Ευαγγέλιον Εωθινόν Δ' καί τά λοιπά.

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τών Έιρμών εις δ', τής Θεοτόκου εις β' καί τών Μυροφόρων εις ς'.

Κανών τού Πάσχα Ήχος α'

Ωδή α' Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Κανών τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

Κανών τών Μυροφόρων

Ποίημα Ανδρέου Κρήτης.

Ωδή α' Ήχος β' Ο Ειρμός

Τήν Μωσέως ωδήν, αναλαβούσα βόησον ψυχή, Βοηθός καί σκεπαστής, εγένετό μοι εις σωτηρίαν, ούτός μου Θεός, καί δοξάσω αυτόν.

Εσταυρώθης σαρκί, ο απαθής τή φύσει τού Πατρός, εκεντήθης τήν πλευράν, πηγάσας κόσμω αίμα καί ύδωρ, Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Τόν Σταυρόν σου τιμώ, καί τήν Ταφήν δοξάζω αγαθέ, καί υμνώ καί προσκυνώ τήν Εγερσίν σου, καί ανακράζω, Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Κάν εγεύσω χολής, ο γλυκασμός τής Εκκλησίας, αλλ' επήγασας ημίν τήν αφθαρσίαν, εκ τής πλευράς σου, Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Ελογίσθης Σωτήρ, μετά νεκρών νεκρούς εγείρας, απεγεύσω τής φθοράς, διαφθοράν γάρ όλως ουκ έγνως. Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Ευφραινέσθω Σιών, αγαλλιάσθω καί ο ουρανός, εξανέστη Χριστός, νεκρούς εγείρας υμνολογούντας, Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Οθονίοις ειλήσας, Ιωσήφ τό σώμά σου Χριστέ, εν μνημείω τώ καινώ, κατέθετό σε τήν σωτηρίαν, νεκρούς δέ ως Θεός εξανέστησας.

Προλαβούσαι τόν όρθρον, αι Γυναίκες είδον τόν Χριστόν, καί τοίς θείοις Μαθηταίς, εβόων, Όντως Χριστός ανέστη, δεύτε σύν ημίν ανυμνείτε αυτόν.

Δόξα...

Παναγία Τριάς, μία θεότης, άναρχε μονάς, ο Πατήρ καί ο Υιός, καί θείον Πνεύμα, σώζε τόν κόσμον, Σύ ημών Θεός, καί δοξάζομέν σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν αρχαίαν αράν, εν γαστρί σου λύσασα Σεμνή, ανεβλάστησας ημίν, τήν ευλογίαν, βρέφος τεκούσα, ούτος γάρ Θεός, ει καί σάρκα φορεί.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Στειρωθέντα μου τόν νούν, καρποφόρον ο Θεός, ανάδειξόν με, γεωργέ τών καλών, φυτουργέ τών αγαθών, τή ευσπλαγχνία σου.

Τάς παλάμας Ιησού, προσηλώσας εν Σταυρώ τά έθνη πάντα, εκ τής πλάνης συλλαβών, πρός επίγνωσιν τήν σήν, συνεκαλέσω Σωτήρ.

Ιουδαίων ο λαός, τώ Πιλάτω εκβοά, Απόλυσόν μοι τόν κακούργον ληστήν, άρον, άρον, σταύρωσον τόν αναμάρτητον.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, συνεσκότασε τό φώς, η γή εσείσθη, καί εκ τάφου νεκροί, εξανέστησαν πολλοί, φόβω τού κράτους σου.

Παρεστώσα τώ Σταυρώ, η αμνάς σου Ιησού, κλαυθμώ εβόα, Πού πορεύη Υιέ; πού απέρχη ο αμνός, ο υπέρ πάντων σφαγείς;

Προσκυνώ σου τόν Σταυρόν, ανυμνώ καί τήν ταφήν, τιμώ τά Πάθη, καί τούς ήλους τών χειρών, καί τήν λόγχην Ιησού, καί τήν Ανάστασιν.

Εξανέστης Ιησού, εσκυλεύθη ο εχθρός, Αδάμ ερρύσθη, καί η Εύα σύν αυτώ, τών δεσμών καί τής φθοράς, τή Αναστάσει σου.

Αναστάντος σου Χριστέ, συνετρίβησαν μοχλοί, καί πύλαι Άδου, καί θανάτου τά δεσμά, διελύθησαν ευθύς, φόβω τού κράτους σου.

Θεοδόχε Ιωσήφ, δεύρο στήθι μεθ' ημών, Ανέστη κράζων, Ιησούς ο λυτρωτής, ο εγείρας τόν Αδάμ, τή ευσπλαγχνία αυτού.

Ευφραινέσθω σύν ημίν, Μαθητών η δωδεκάς, σύν Μυροφόροις γυναιξί, καί Ιωσήφ, καί τοίς άλλοις Μαθηταίς, καί Μαθητρίαις Χριστού.

Δόξα...

Σύν Πατρί καί τόν Υιόν, καί τό Πνεύμα τό ευθές, τήν μίαν φύσιν, προσκυνώ καί ανυμνώ, τοίς προσώποις διαιρών, καί τή ουσία ενών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρία εί Σεμνή, η εκ ρίζης Ιεσσαί, εξ ής η ράβδος, καί τό άνθος ο Χριστός, κατά σάρκα δι' ημάς, αναβλαστήσασα.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Κάθισμα Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Τά μύρα θερμώς, τώ τάφω προσκομίζουσαι, Γυναίκες Σωτήρ, Αγγέλου τή λαμπρότητι, τάς ψυχάς ηγάλλοντο, καί Θεόν σε τών όλων εκήρυττον, καί Μαθηταίς εβόων, Όντως ανέστη εκ τάφου η πάντων ζωή.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος ο αυτός

Τών Μαθητών σου ο χορός, σύν Μυροφόροις γυναιξίν, αγάλλεται συμφώνως, κοινήν γάρ εορτήν σύν αυταίς εορτάζουσιν εις δόξαν καί τιμήν τής σής Αναστάσεως, καί δι' αυτών βοώμέν σοι, Φιλάνθρωπε Κύριε, τώ λαώ σου παράσχου τό μέγα έλεος.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Τήν εκ Παρθένου σου γέννησιν, ο Προφήτης προβλέπων, ανεκήρυττε βοών. Τήν ακοήν σου ακήκοα καί εφοβήθην, ότι από θαιμάν, καί εξ όρους αγίου κατασκίου, επεδήμησας Χριστέ.

Διά Σταυρού ηχμαλώτευσας, τήν τού Άδου γαστέρα, καί συνήγειρας νεκρούς, καί τού θανάτου κατέλυσας τήν τυραννίδα, όθεν οι εξ, Αδάμ προσκυνούντες, υμνούμεν τήν ταφήν σου καί τήν Έγερσιν Χριστέ.

Ο ευδοκήσας Σωτήρ ημών, διά σπλάγχνα ελέους, προσπαγήναι τώ Σταυρώ, καί τής πατρώ ας λυτρώσασθαι ημάς κατάρας, λύσόν μου τά δεσμά τών πολλών εγκλημάτων, δύνασαι γάρ δσα θέλεις εκπληρούν.

Ο εν Σταυρώ προσηλώσας μου, τήν αρχαίαν κατάραν, καί πηγάσας μοι Σωτήρ, τήν ευλογίαν δι' αίματος, εκ τής πλευράς σου, λύσόν μου τά δεσμά τών πολλών εγκλημάτων, δύνασαι γάρ όσα θέλεις εκπληρούν.

Άδης Σωτήρ συναντήσας σοι, έν τοίς καταχθονίοις επικράνθη, ενορών, ότι ούς πάλαι κατέπιεν ισχύσας, άρτι άκων αποδιδούς ερευνάται τά κάτω, καί γυμνούται καί σκυλεύεται νεκρούς.

Ει καί ο λίθος εσφράγισται, μετά τής κου στωδίας, ώ παράνομοι εχθροί, αλλ' έξα νέστη ο Κύριος καθώς προείπε, λύων μου τά δεσμά τών πολλών εγκλημάτων, δύναται γάρ όσα θέλει εκπληρούν.

Ο αναστάς εκ τού μνήματος, καί σκυλεύσας τόν Άδην, καί ζωώσας τούς νεκρούς, καί αφθαρσίαν πηγάσας μοι, τή σή Εγέρσει, λύσόν μου τά δεσμά τών πολλών εγκλημάτων, δύνασαι γάρ όσα θέλεις εκπληρούν.

Όντως αισχύνθητε άνομοι, ο Χριστός γάρ ανέστη, καί συνήγειρε νεκρούς, κράζων, θαρσείτε, νενίκηκα εγώ τόν κόσμον, πείσθητε ούν αυτώ, ή σιγήσατε πλάνοι, αθετούντες τήν Ανάστασιν αυτού.

Ο Μυροφόροις τό, Χαίρετε, αναστάς εκ τού τάφου, προσφωνήσας αγαθέ, καί Αποστόλοις, Κηρύξατε τήν Εγερσίν μου, λύσόν μου τά δεσμά, τών πολλών εγκλημάτων, δύνασαι γάρ όσα θέλεις εκπληρούν.

Ιωσήφ τόν ευσχήμονα, ζηλωτήν ευσεβείας, βουλευτήν καί μαθητήν, σύν Μυροφόροις τιμήσωμεν καί Αποστόλοις, κράζοντες σύν αυτοίς, καί πιστώς ανυμνούντες τού Σωτήρος τήν Ανάστασιν φαιδρώς.

Δόξα...

Υπερουσίου θεότητος, τήν αμέριστον δόξαν, τίς ισχύσει εξειπείν, έν γάρ τή φύσει υπάρχουσα, Τριάς υμνείται, άναρχος, συμφυής, ως μονάς εν τριάδι υμνουμένη, υποστάσεσιν απλαίς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν έν γαστρί σου σκηνώσαντα, αλοχεύτως τεκούσα, Μητροπάρθενε αγνή, ακαταπαύστως ικέτευε, ως Θεοτόκος, λύσαί μου τά δεσμά τών πολλών εγκλημάτων, δύνασαι γάρ όσα θέλεις βοηθείν.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Τήν αχλύν τύς ψυχής μου, Σωτήρ μου διασκεδάσας, τώ φωτί τών εντολών σου, καταύγασόν με ως μόνος, τής ειρήνης Βασιλεύς.

Σύ τήν αρχαίαν στολήν μου, ήν μοι έξύφανεν, οίμοι! ο σπορεύς τής αμαρτίας εξέδυσάς με Σωτήρ μου, ενδυσάμενος εμέ.

Φύλλα συκής έρραψέ μοι, η αμαρτία μου οίμοι! μή φυλάξαντι Σωτήρ μου τήν άχραντον εντολήν σου, τή τού όφεως βουλή.

Τήν πληγωθείσαν ψυχήν μου, τοίς ληστρικοίς λογισμοίς μου, επιστάς ο εκ Μαρίας, καί έλαιον επιχύσας, εθεράπευσε Χριστός.

Εν τώ Σταυρώ παρεστώσα, η άμεμπτος Θεοτόκος, μητρικώς ανεκαλείτο, Κατέλιπές με τήν μόνην, Υιέ μου καί Θεέ.

Σύ τόν αρχέκακον όφιν, τώ όπλω τώ τού Σταυρού σου, καθελών τή σή Εγέρσει, συνέτριψας τό κέντρον, τού θανάτου Ιησού.

Πού σου θάνατε τό κέντρον, πού σου, Άδη τό νίκος, ο Αδάμ συνεκβοάτω, συντέτριψαι ζωώσει, τού εγείραντος νεκρούς.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τό μνήμα καταλαβούσαι, τού ζωώσαντος τούς κάτω, φωνής ήκουον λεγούσης, Εξανέστη ο Χριστός.

Τών ευσεβών Μυροφόρων, τήν μνήμην επιτελούντες, καί πάντων τών Μαθητών σου, εν τή φαιδρά σου Εγέρσει, ανυμνούμέν σε Χριστέ.

Τόν Ευσχήμονα πάντες, τιμήσωμεν επαξίως, ός τό σώμα τού Κυρίου, από τού ξύλου καθείλε, καί εκήδευσε πιστώς.

Δόξα...

Σέ τόν Θεόν καί Πατέρα, καί τόν Υιόν καί τό Πνεύμα, προσκυνώ τρείς υποστάσεις καί έν τά τρία πιστεύω, ουσιότητι μιά.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν ασπόρω κυήσει, γεννήσασαν υπέρ φύσιν, τόν καινίσαντα τήν φύσιν, Χριστόν τόν μόνον Δεσπότην, ανυμνούμεν οι πιστοί.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Βυθώ αμαρτημάτων συνέχομαι αεί, καί εν πελάγει τού βίου βυθίζομαι, αλλ' ως περ τόν Ιωνάν εκ τού θηρός, καμέ τών παθών ανάγαγε, καί διάσωσόν με.

Νεκρός εστιν ο Άδης, θαρσείτε γηγενείς, ο γάρ Χριστός επί ξύλου κρεμάμενος, απέρριψε τήν ρομφαίαν κατ αυτού, καί κείται νεκρός, ούς είχε γάρ εσκυλεύθη γυμνωθείς.

Εσκύλευται ο Άδης, θαρσείτε οι νεκροί, καί τά μνημεία ηνοίχθη, εγείρεσθε, βοά υμίν εκ τού Άδου ο Χριστός, ο πάντας ελθών λυτρώσασθαι, εκ θανάτου καί φθοράς.

Νεκρούς ούς περ ισχύσας, κατέπιες ποτέ, νύν απαιτούμενος Άδη, απόδος μοι, βοά σοι ο ζωοδότης καί Θεός, ο πάντας ελθών λυτρώσασθαι, τής απλήστου σου γαστρός.

Ο Κύριος ανέστη σκυλεύσας τόν εχθρόν καί τούς δεσμίους εκσπάσας, ανήγαγε πάντας, καί τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, αυτόν ανιστών ως εύσπλαγχνος, καί φιλάνθρωπος Θεός.

Σινδόνι σε ειλήσας, κατέθετο Χριστέ, Ιωσήφ ο ευσχήμων εν μνήματι, μυρίσας δέ τόν λυθέντα σου ναόν, τού σώματος, προσεκύλισε, λίθον μέγαν τή σορώ.

Γυναίκες Μυροφόροι, τί σπεύδετε λοιπόν, τί δέ τά μύρα τώ ζώντι κομίζετε; ανέστη καθώς προείπεν ο Χριστός, παυσάσθω υμών τά δάκρυα, μετελθόντα εις χαράν.

Δόξα...

Τριάδα εν μονάδι υμνήσωμεν πιστοί, σύν τώ Υιώ τόν Πατέρα δοξάζοντες, καί Πνεύμα τό Ομοούσιον Υιώ, καί όν εν Πατρί συνάναρχον, καί αϊδιον Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Γαστρί αγεωργήτως συνέλαβες Αγνή, τής αφθαρσίας τόν βότρυν ως άμπελος, εξ ού τής αθανασίας οι κρουνοί, ως οίνον ημίν πηγάζουσι, τήν αιώνιον ζωήν.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Κοντάκιον Αυτόμελον

Ήχος β'

Τό Χαίρε ταίς Μυροφόροις φθεγξάμενος, τόν θρήνον τής προμήτορος Εύας κατέπαυσας, τή Αναστάσει σου, Χριστέ ο Θεός, τοίς Αποστόλοις δέ τοίς σοίς κηρύττειν επέταξας, ο Σωτήρ εξανέστη τού μνήματος.

Ο Οίκος

Επί τόν τάφον σου Σωτήρ, αι Μυροφόροι πορευόμεναι, πρός εαυτάς διηπόρουν τώ νοϊ, καί εφθέγγοντο. Τίς ημίν τόν λίθον αποκυλίσει τού μνήματος; Καί αναβλέψασαι, ορώσιν ότι ο λίθος αποκεκύλισται, τή μορφή δέ τού Αγγέλου σύν τή στολή εθαμβούντο, συνείχοντο δέ τρόμω, καί φεύγειν ενόμιζον, καί πρός αυτάς ο νεανίσκος εβόησε. Μή φοβείσθε υμείς, όν ζητείτε, ανέστη, δεύτε, ίδετε τόν τόπον, όπου έκειτο τό σώμα τού Ιησού, καί ταχύ πορευθείσαι, απαγγείλατε τοίς Μαθηταίς, ο Σωτήρ εξανέστη τού μνήματος.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή τρίτη από τού Πάσχα, τήν τών αγίων γυναικών Μυροφόρων εορτήν εορτάζομεν, έτι δέ μνείαν ποιούμεθα καί τού εξ Αριμαθαίας Ιωσήφ, ός ήν μαθητής κεκρυμμένος, πρός δέ, καί τού νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου.

Στίχοι

· Χριστώ φέρουσιν αι Μαθήτριαι μύρα.

· Εγώ δέ ταύταις ύμνον, ως μύρον φέρω.

Ταίς τών αγίων Μυροφόρων πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Τά Χερουβίμ μιμούμενοι, Παίδες εν τή καμίνω, εχόρευον βοώντες, Ευλογητός εί ο Θεός, ότι εν αληθεία καί κρίσει επήγαγες, ταύτα πάντα διά τάς αμαρτίας ημών, ο υπερύμνητος, καί δεδοξασμένος εις πάντας τούς αιώνας.

Σύ ως φιλάνθρωπος θέλων, πάντας σώσαι εκ πλάνης, ούς έπλασας, ηνέσχου, προσηλωθήναι τώ σταυρώ, ίνα τήν συγχωσθείσαν εικόνα τοίς πάθεσι, ταύτην τή σαρκί σου ανανεώσης Σωτήρ, καί Άδην καθελών, συνεξανέστησας, καί τούς θανόντας σεαυτώ.

Εν τώ σταυρώ υψούμενος πάντας προσεκαλέσω, πρός σεαυτόν οικτίρμον ως επηγγείλω αγαθέ, ότι έν αληθεία ταύτα πάντα, διά τάς αμαρτίας ημών παθείν ηυδόκησας, όθεν καί τώ Ληστή, τάς τού Παραδείσου πύλας ηνέωξας Σωτήρ.

Σύ τόν ναόν τού σώματος ήγειρας τόν λυθέντα, τριήμερον εκ τάφου, ως επηγγείλω αγαθέ, ίνα εν αληθεία γνωρίσης τήν δόξαν σου, ήν ημίν πηγάζεις διά τής πίστεως, δεσμίους αφελών ούς κατείχε πάλαι Άδης πεπεδημένους.

Ω Ιουδαίων άνοια! ώ μανία ανόμων! Τί άπιστον ιδόντες, ουκ επιστεύσατε Χριστώ; ότι τούς ασθενούντας εν λόγω ουκ ήγειρεν, ή ότι πάντα κόσμον αυτός ουκ έσωσε; Πεισάτωσαν υμάς κάν οι στρατιώται, οι αναστάντες εκ νεκρών,

Οι νεκρωθέντες φύλακες, νύν λεγέτωσαν, όπως εκλάπη όν ουκ είδον, οι αγνώμονες παντί, Εί γάρ εξαναστάντα ουκ είδον, ουκ ήσθοντο, πώς κλαπέντα ούτω νοήσαι είχόν ποτε: Πεισάτωσαν υμάς, κάν ο λίθος ούτος, καί τά εντάφια Χριστού.

Τί ως νεκρόν φυλάττετε; τί σφραγίδας τώ λίθω τεθήκατε, Εβραίοι, φόβον φοβούμενοι κλοπής, ιδού εν αληθεία ο τάφος εσφράγισται, πώς ούν εξανέστη, ει μή Θεός ήν ο Χριστός; Πεισάτωσαν υμάς οι εξαναστάντες, καί οραθέντες τοίς πολλοίς.

Δόξα...

Σύν τώ Πατρί δοξάζομεν, τόν Υιόν καί τό Πνεύμα τό άγιον, βοώντες, ακαταπαύστω τή φωνή, Τριάς μοναδική ουσία, ελέησον, σώσον πάντας, η εν τρισί προσώποις μονάς, οικτίρησον ημάς, ο δεδοξασμένος Θεός εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν τή γαστρί σου Άχραντε, πώς εχώρησας βρέφος, όν τρέμουσι δυνάμεις, αι τών Αγγέλων ως Θεόν, ει μή ως ηβουλήθη, ως οίδεν,, εσκήνωσε, πάντας θέλων, σώσαι τούς εξ Αδάμ γηγενείς, λύσας τόν Αδάμ τής αράς εκείνης, τής διά βρώσεως πικράς.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Τόν εν τή βάτω Μωσεί, τής Παρθένου τό θαύμα, εν Σιναίω τώ όρει προτυπώσαντα ποτέ, υμνείτε, ευλογείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Αι τού ηλίου αυγαί, συνεστέλλοντο φόβω, τών Χριστού παθημάτων, καί ανίσταντο νεκροί, καί όρη εκλονείτο, καί εδονείτο η γή, καί Άδης εγυμνούτο.

Οι εν καμίνω ποτέ, τρισμακάριοι Παίδες, ανυψούντες τας χείρας, προετύπουν αγαθέ, τόν άχραντον Σταυρόν σου, δι' ού καθείλες Χριστέ, εχθρού τήν δυναστείαν.

Ώ Ιουδαίοι τυφλοί, πλάνοι καί παραβάται, οι Χριστού τή Εγέρσει, απειθούντες ως ψευδεί, τί άπιστον οράτε; ότι ανέστη Χριστός, ο τούς νεκρούς εγείρας;

Ώ Ιουδαίοι εχθροί, κάν ημίν απιστείτε, τούς υμών στρατιώτας, ερωτήσατε υμείς, τί έπαθον εκείνοι; τίς ο κυλίσας χερσί, τόν λίθον τού μνημείου;

Τίς ο ξηράνας συκήν; τίς δέ τήν ξηρανθείσαν, ιασάμενος χείρα; τίς ο χορτάσας ποτέ, τά πλήθη εν ερήμω; ειμή Χριστός ο Θεός, ο τούς νεκρούς εγείρας.

Τίς ο φωτίσας τυφλούς, καί λεπρούς εκκαθάρας, καί χωλούς ανορθώσας, καί πεζεύσας ως ξηράν, τήν θάλασσαν αβρόχως; ειμή Χριστός ο Θεός, ο τούς νεκρούς εγείρας.

Τίς ο εγείρας νεκρόν, τεταρταίον εκ τάφου, καί τής χήρας τόν υιόν; τίς ο σφίγξας ως Θεός, παράλυτον εν κλίνη; ειμή Χριστός ο Θεός, ο τούς νεκρούς εγείρας.

Κράζει ο λίθος αυτός, αι σφραγίδες βοώσιν, άς υμείς επιθέντες, κατεστήσατε φρουρούς φυλάσσοντας τό μνήμα, Όντως ανέστη Χριστός, καί ζή εις τούς αιώνας.

Όντως ανέστη Χριστός, εσκυλεύθη ο Άδης, ενεκρώθη ο όφις, ελυτρώθη ο Αδάμ, εσώθησαν οι κάτω, Τί απιστείτε λοιπόν, εχθροί καί παραβάται;

Δόξα...

Σύν τώ Πατρί τόν Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν αγίαν Τριάδα, εν θεότητι μιά, δοξάζομεν βοώντες, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν τή γαστρί σου Αγνή, τόν αείζωον άρτον, φυραθέντα αφύρτως, εν φυράματι ημών, εγέννησας ατρέπτως, ένα Χριστόν τόν Θεόν, εν δυσί ταίς ουσίαις.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί, Χαίρε πύλη Κυρίου, χαίρε πόλις έμψυχε, χαίρε, δι' ής ημίν έλαμψε, σήμερον φώς τού εκ σού τεχθέντος, τής εκ νεκρών αναστάσεως.

Ευφραίνου, αγάλλου, η θεία πύλη τού φωτός, ο γάρ δύνας εν τάφω, Ιησούς ανέτειλε, λάμψας ηλίου φαιδρότερον, καί τούς πιστούς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Τών Μυροφόρων

Ο Ειρμός

Τήν υπερφυώς σαρκί συλλαβούσαν έν γαστρί, τόν εκ Πατρός αχρόνως, προεκλάμψαντα Λόγον, εν ύμνοις ασιγήτοις, μεγαλύνωμεν πιστοί.

Τόν εν τώ Σταυρώ Ληστήν, επιγνόντα σε Θεόν, κληρονόμον ειργάσω, νοητού Παραδείσου, τό Μνήσθητι βοώντα, παντοδύναμε Σωτήρ.

Ερραπίσθης δι' ημάς, ενεπτύσθης Ιησού, υπό τών παρανόμων, ο τάς πλάκας τού νόμου, χαράξας εν Σιναίω, τώ θεράποντι Μωσεί.

Όξος καί χολήν Σωτήρ, εποτίσθης δι' ημάς, ο δούς ημίν τό Σώμα, καί τό τίμιον Αίμα, εις βρώσίν τε καί πόσιν, αιωνίου σου ζωής.

Τήν ζωοποιόν πλευράν, λόγχη κεντηθείς Χριστέ, τό άχραντόν σου Αίμα, καί τό τίμιον 'Υδωρ, επήγασας τώ κόσμω, ως αείζωον πηγήν.

Ελογίσθης εν νεκροίς, ο ζωώσας τούς νεκρούς, έν τάφω κατετέθης, ο κενώσας τούς τάφους, εσκύλευσας τόν Αδην, αναστήσας τόν Αδάμ.

Εξανέστης Ιησού, εδεσμεύθη ο εχθρός, εσκυλεύθη ο Άδης, εγυμνώθησαν τάφοι, ηγέρθησαν οι κάτω, προσκυνούντές σε Χριστέ, ο κλέψας τόν νεκρόν.

Τίς, μάλιστα δε καί γυμνόν; τί πλανάσθε Εβραίοι; ο Χριστός εξανέστη, καί λέλυνται τού Άδου, τά δεσμά καί οι μοχλοί.

Δόξα σοι Χριστέ Σωτήρ, ο πηγάσας τήν ζωήν, καί τό φώς ανατείλας, τοίς εν σκότει αγνοίας, καί πάσαν καταλάμψας, τή Εγέρσει σου τήν γήν.

Ο ευσχήμων βουλευτής, ανυμνείσθω Ιωσήφ, μετά τών Μυροφόρων, καί τών θείων Μαθητών, ως κήρυξ ών καί ούτος, τής Εγέρσεως Χριστού.

Ιωσήφ τόν θαυμαστόν, ευφημήσωμεν πιστοί, συνάμα Νικοδήμω, καί πισταίς Μυροφόροις, ο Κύριος ανέστη, εκβοώντες αληθώς.

Δόξα...

Άναρχος εί ο Πατήρ, άκτιστος εί ο Υιός, σύνθρονον καί τό Πνεύμα, έν τά τρία τή φύσει, καί τρία τοίς προσώποις, είς Θεός αληθινός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ευφραινέσθω Ιεσσαί, χορευέτω καί Δαυϊδ, ιδού γάρ η Παρθένος, η θεόφυτος ράβδος, εβλάστησε τό άνθος, τόν αείζωον Χριστόν.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Τό, Αγιος Κύριος ο Θεός ημών γ'

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τρι ήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Έτερον τών Μυροφόρων Αυτόμελον

Ήχος ο αυτός

Γυναίκες ακουτίσθητε, φωνήν αγαλλιάσεως, Τύραννον Άδην πατήσας, φθοράς εξήγειρα κόσμον, δράμετε Φίλοις είπατε, τοίς εμοίς ευαγγέλια, βούλομαι γάρ τό πλάσμα μου, χαράν εκείθεν αυγάσαι, εξ ής προήλθεν η λύπη. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχους η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστασιμα δ' καί Ανατολικά δ'.

Ήχος β'

Πάσα πνοή, καί πάσα κτίσις, σέ δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, πώς οι στρατιώται απώλεσαν τηρούντες τόν Βασιλέα; διατί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; ή τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνείτωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου. Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Χαίρετε λαοί, καί αγαλλιάσθε, Άγγελος εκάθισεν εις τόν λίθον τού μνήματος, αυτός ημάς ευηγγελίσατο ειπών, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ο Σωτήρ τού κόσμου, καί επλήρωσε τά σύμπαντα ευωδίας, Χαίρετε Λαοί, καί αγαλλιάσθε.

Άγγελος μέν τό Χαίρε, πρό τής σής συλλήψεως Κύριε, τή Κεχαριτωμένη εκόμισεν, Άγγελος δέ τόν λίθον τού ενδόξου σου μνήματος, εν τή σή Αναστάσει εκύλισεν, ο μέν αντί τής λύπης, ευφροσύνης σύμβολα μηνύων, ο δέ αντί θανάτου, Δεσπότην ζωοδότην κηρύττων ημίν, Διό βοώμέν σοι, Ευεργέτα τών απάντων, Κύριε δόξα σοι.

Στιχερά Ανατολικά

Έρραναν μύρα μετά δακρύων, επί τό μνήμα σου αι Γυναίκες, καί επλήσθη χαράς τό στόμα αυτών, εν τώ λέγειν, Ανέστη ο Κύριος.

Αινεσάτωσαν έθνη καί λαοί Χριστόν τόν Θεόν ημών, τόν εκουσίως δι, ημάς σταυρόν υπομείναντα, καί εν τώ άδη τριημερεύσαντα, καί προσκυνησάτωσαν αυτού τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, δι' ής, πεφώτισται πάντα τού κόσμου τά πέρατα.

Εσταυρώθης, ετάφης, Χριστέ, ως ηβουλήθης, εσκύλευσας τόν θάνατον, ως Θεός καί Δεσπότης, δωρούμενος τώ κόσμω ζωήν αιώνιον, καί τό μέγα έλεος.

Όντως παράνομοι σφραγίσαντες τόν λίθον, μείζονος ημάς θαύματος ηξιώσατε, έχουσι τήν γνώσιν οι φύλακες, σήμερον προήλθε τού μνήματος, καί έλεγον, Είπατε, ότι ημών κοιμωμένων, ήλθον οι Μαθηταί, καί έκλεψαν αυτόν. Καί τίς κλέπτει νεκρόν, μάλιστα δέ καί γυμνόν. Αυτός ανέστη αυτεξουσίως ως Θεός, καταλιπών καί εν τώ τάφω τά εντάφια αυτού. Δεύτε ίδετε Ιουδαίοι, πώς ου διέρρηξε τάς σφραγίδας, ο τόν θάνατον πατήσας, καί εν τώ γένει τών ανθρώπων, τήν ατελεύτητον ζωήν δωρούμενος, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... ΕΩΘΙΝΟΝ Β' Ήχος β'

Μετά μύρων προσελθούσαις, ταίς περί Μαριάμ Γυναιξί, καί διαπορουμέναις, πώς έσται αυταίς τυχείν τού εφετού, ωράθη ο λίθος μετηρμένος, καί θείος Νεανίας, καταστέλλων τόν θόρυβον αυτών τής ψυχής, Ηγέρθη γάρ φήσιν, Ιησούς ο Κύριος, διό κηρύξατε τοίς κήρυξιν αυτού Μαθηταίς τήν Γαλιλαίαν δραμείν, καί όψεσθε αυτόν, αναστάντα εκ νεκρών, ως ζωοδότην καί Κύριον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Οι Μακαρισμοί τού Ήχου εις δ'

Ήχος β'

Μνήσθητι εύσπλαγχνε καί ημών, καθώς εμνημόνευσας τού Ληστού, εν τή βασιλεία τών ουρανών.

Ξύλον εξεδίωξε τόν Αδάμ, Σταυρός αντεισήγαγε τόν Ληστήν, εν τή βασιλεία τών ουρανών.

Τάφος υπεδέξατό σε Σωτήρ, τόν τάφους κενώσαντα, καί νεκροίς, ζωήν δωρησάμενον ως Θεόν.

Απόστολοι ένδοξοι τού Χριστού, αυτόν ικετεύσατε εκτενώς, ίνα τών κινδύνων σώση ημάς.

Καί από τού Κανόνος τών Μυροφόρων, Ωδή ς' εις δ'.

Ο Απόστολος τής ημέρας

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τών ουρανών, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Ήλοις προσηλωθείς, τήν αράν, τήν εν τώ ξύλω διά ξύλου εξήλειψας, τεθείς δέ εν τώ μνημείω, τούς απ' αιώνος νεκρούς, θεϊκή δυνάμει εξανέστησας, Τήν σήν δυναστείαν, μεγαλοφώνως δοξάζομεν, Πάσχα τό θείον, Ιησού παντοδύναμε, η ζωή ημών, τού Πατρός τό απαύγασμα, Όθεν τά επουράνια, τή γή συναγάλλονται, επινικίους ωδάς σοι, νικοποιέ Λόγε άδοντες, Χριστέ παντοκράτορ, τώ παρέχοντι τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Άρα μετά νεκρών η ζωή; υπό τήν γήν τε ο ανέσπερος Ήλιος, εισέτι καί νύν υπάρχει; τών Μυροφόρων χορός, θρηνωδών εβόα, Δεύτε δράμωμεν, σπουδή καί οψώμεθα, πρός τό μνήμα τό άγιον, Ένδον δέ τούτου, εξαστράπτοντα Άγγελον, θεασάμεναι, απορούσαι εξίσταντο, ός τις μεταβαλών αυτών, τόν θρήνον εβόησεν, ο ζωοδότης ανέστη, μή εκθαμβείσθε φιλόσεμναι, αυτός βασιλεύει, ο δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Όρθρου ο τών γυναίων χορός, τόν πρό ηλίου εξεζήτησεν Ήλιον, εν τάφω δύναντα τότε, ο φωταυγής δέ αυταίς, προσεφώνει Άγγελος, Εξανέτειλε, τό φώς καταυγάσαν, τούς εν τώ σκότει καθεύδοντας, τοίς εωσφόροις, Μαθηταίς απαγγείλατε, τήν κατήφειαν, εις χαράν μετατρέψατε, Πάσχα δέ τό χαρμόσυνον, καί κόσμω σωτήριον, εν αδιστάκτω καρδία, περικροτούσαι χορεύσατε, Χριστός εξανέστη, ο δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μυροφόροι γυναίκες, τώ τάφω τί προσήλθετε; τί ζητείτε τόν ζώντα εν νεκροίς; Ανέστη ο Κύριος, θαρσείτε, βοά ο Άγγελος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Θεόν Λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γάρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός ηθέλησε, καί αναστάς εκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον.

Κατανυκτικόν

Ήμαρτον εις σέ Σωτήρ, ως ο Άσωτος Υιός, δέξαι με Πάτερ μετανοούντα, καί ελέησόν με ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Οι τήν επίγειον απόλαυσιν μή ποθήσαντες Αθλοφόροι, ουρανίων αγαθών ηξιώθησαν, καί Αγγέλων συμπολίται γεγόνασι, Κύριε, πρεσβείαις αυτών, ελέησον καί σώσον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μετά φόβου ήλθον αι γυναίκες επί τό μνήμα, αρώμασι τό Σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι, διηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, αλλ' επέστη αυταίς Άγγελος, καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα ...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τόν λίθον τού μνήματος, σφραγισθήναι μή κωλύσας, τήν πέτραν τής πίστεως, αναστάς παρέσχες πάσι, Κύριε δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Ως κύματα θαλάσσης επ' εμέ, επανέστησαν αι ανομίαι μου, ως σκάφος εν πελάγει εγώ μόνος χειμάζομαι, υπό πταισμάτων πολλών, αλλ' εις εύδιον λιμένα οδήγησόν με, Κύριε τή μετανοία καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Σέ τόν περιβάλλοντα τόν ουρανόν εν νεφέλαις, έχοντες οι Άγιοι περιβολήν εν τώ κόσμω, τάς βασάνους τών ανόμων υπέμειναν, καί τήν πλάνην τών ειδώλων κατήργησαν, Αυτών ταίς ικεσίαις, καί ημάς ελευθέρωσον τού αοράτου εχθρού, Σωτήρ, καί σώσον ημάς.

Θεοτοκίον

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς θεοτόκε, βλέψον εις λαόν τόν αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί τήν δυναστείαν σου, εις σέ γάρ ελπίζοντες, τό χαίρε βοώμέν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο τών ασωμάτων αρχιστράτηγος.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Τά μύρα θερμώς, τώ τάφω προσκομίζουσαι, Γυναίκες Σωτήρ, Αγγέλου τή λαμπρότητι, τάς ψυχάς ηγάλλοντο, καί θεόν σε τών δλων εκήρυττον, καί Μαθηταίς εβόων, Όντως ανέστη εκ τάφου, η πάντων ζωή. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Πάσα πνοή καί πάσα κτίσις, σε δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τών πεπραγμένων μοι δεινών εννοών τά άτοπα, επί τούς σούς καταφεύγω οικτιρμούς, Τελώνην μιμούμενος, καί Πόρνην τήν δακρύσασαν, καί τόν Άσωτον Υιόν, διό καί προσπίπτω σοι ελεήμον, πρίν με καταδικάσης, φείσαί μου ο Θεός, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Υπέρ Χριστού παθόντες μέχρι θανάτου, ώ Αθλοφόροι Μάρτυρες, ψυχάς μέν έχετε εις ουρανούς εν χειρί Θεού, καί κατά κόσμον όλον δορυφορείται υμών τά λείψανα, Ιερείς καί βασιλείς προσκυνούσι, καί λαοί πάντες επαγαλλόμενοι, συνήθως βοώμεν, Ύπνος τίμιος, εναντίον Κυρίου, ο θάνατος τών Οσίων αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ήλθον επί τό μνημείον, η Μαγδαληνή καί η άλλη Μαρία, ζητούσαι τόν Κύριον, καί τόν Άγγελον είδον, ωσεί αστραπήν, καθεζόμενον επί τόν λίθον , καί λέγοντα αυταίς, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών τεθνεώτων, ανέστη, καθώς είπεν, εν Γαλιλαία αυτόν ευρήσετε, Πρός όν βοήσωμεν, ο αναστάς εκ νεκρών Κύριε, δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος πλ. β' Τριήμερος ανέστης

Εξάρξατε λαοί ψαλμικώς, υμνήσατε Χριστόν εν χαρά, Πάσχα μέγα, εξανέτειλεν ημίν ο αναστάς εκ τάφου, Χριστός ο ζωοδότης, καί λυτρωτής πάσης τής κτίσεως.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε τήν γήν σου...

Τό Χαίρε Μυροφόροις ειπών, τής Εύας τό κατάκριμα, διαλύεις εις χαράν, καί Μαθητάς, αναστάς αποστέλλεις κηρύξαι τήν εκ τάφου, τριήμερόν σου εξανάστασιν.

Στίχ. Ελεός καί αλήθεια συνήντησαν...

Πάσχα σεπτόν καί άγιον, ημίν Χριστός κατηύγασε, Δεύτε πάντες, λαμπρυνθώμεν τάς ψυχάς, ιδού γάρ νύν ημέρα, επέλαμψεν ενταύθα, αγαλλιάσθε καί ευφραίνεσθε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Έρραναν μύρα μετά δακρύων, επί τό μνήμά σου αί Γυναίκες, καί επλήσθη χαράς τό στόμα αυτών εν τώ λέγειν, Ανέστη ο Κύριος.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Προσόμοια τής Εορτής Ήχος β'

Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ότε, Μυροφόροι σε Χριστέ, λίαν τό πρωϊ επεζήτουν, τήν τών απάντων ζωήν, μύρα καί αρώματα, έχουσαι ήρχοντο, καί τώ πόθω δακρύουσαι, ήκουον εκ τάφου, νεανίου λέγοντος, Παύσασθε κλαίουσαι, όμως, τή υμών σωτηρία, χαίρουσαι βοήσατε πάσιν, Ότι εξεγήγερται ο Κύριος.

Ίσμεν, ώ ευσχήμων Ιωσήφ, σέ Χερουβικόν καθώς άρμα, τόν Βασιλέα Χριστόν, ώμοις σου βαστάζοντα, Σταυρού κατάγοντα, Μακαρίζομεν χείράς σου, καί όμματα θεία, σέβομεν παλάμας σου, δι' ών τόν Ήλιον, Λόγονκαί Θεόν επί τάφου, φέρων κατατέθεικας, όθεν, καί τήν θείαν μνήμην σου γεραίρομεν.

Ώφθη η πανήγυρις ημίν, τών θεοπρεπών Μυροφόρων, καί Ιωσήφ τού σεπτού, άλλος ως Παράδεισος, πηγήν παρέχων ζωής, τά τής χάριτος νάματα ομβρίζει τώ κόσμω, βρύει τής Εγέρσεως Χριστού τά ρείθρα θερμώς, στίφη τών πιστών εορτάζει, καί κραυγάζει, Δόξα τώ δόντι, τήν αυτού Ανάστασιν τοίς πέρασι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Χριστός ο Σωτήρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον προσηλώσας, τώ Σταυρώ εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, Προσκυνούμεν αυτού τήν τριήμερον Έγερσιν.

Κατανυκτικόν

Κράζω σοι Χριστέ Σωτήρ, τού Τελώνου τήν φωνήν, ιλάσθητί μοι, ώσπερ εκείνω, καί ελέησόν με ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Μαρτύρων πρεσβευόντων υπέρ ημών καί τόν Χριστόν υμνούντων, πάσα πλάνη πέπαυται, καί τών ανθρώπων τό γένος πίστει διασώζεται.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, Τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, Δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, ημάς προάγει εις τήν Γαλιλαιαν.

Απολυτίκιον

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τόν κόλπον τόν άχραντον εν υψίστοις μή κενώσας, ταφήν καί ανάστασιν υπέρ πάντων κατεδέξω, Κύριε, δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Εγώ υπάρχω τό δένδρον τό άκαρπον, Κύριε, κατ' ανύξέως καρπόν μή φέρων τό σύνολον, καί τήν εκκοπήν πτοούμαι, καί τό πύρ εκείνο δειλιώ τό ακοίμητον, διό σε ικετεύω, Πρό εκείνης τής ανάγκης, επίστρ εψον καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ο φαιδρύνας τούς Αγίους σου υπέρ χρυσόν, καί δοξάσας τούς Οσίους σου ως αγαθός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, Χριστέ ο Θεός, τήν ζωήν ημών ειρήνευσον ως φιλάνθρωπος, καί τήν ευχήν κατεύθυνον ως θυμίαμα, ο μόνος εν Αγίοις αναπαυόμενος.

Θεοτοκίον

Τούς νόμους λαθούσα τής φύσεως, τώ θείω τόκω τήν παρθενίαν συνήρμοσας, μόνη γάρ έτεκες τόν πρό σού γεννηθέντα αχρόνως, διό σε Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμα κενόν θεασάμεναι, τοίς Αποστόλοις έλεγον, Τήν φθοράν καθείλεν ο κραταιός, καί τούς εν Άδη ήρπασε τών δεσμών, Κηρύξατε παρρησία, ότι ανέστη Χριστός ο Κύριος, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, Πώς οι στρατιώται απώλεσαν τηρούντες τόν βασιλέα; διά τί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; Η τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνείτωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου, Σωτήρ ημών, δόξα σοι. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τάς ανομίας μου πάριδε Κύριε, ο εκ Παρθένου τεχθείς, καί τήν καρδίαν μου καθάρισον, ναόν αυτήν ποιών τού αγίου σου Πνεύματος, μή με εξουδενώσης από τού σού προσώπου, ο αμέτρητον έχων τό έλεος.

Μαρτυρικόν

Τόν Σταυρόν τού Χριστού λαβόντες οι άγιοι Μάρτυρες όπλον ακαταγώνιστον, πάσαν τού Διαβόλου τήν Ισχύν κατήργησαν, καί λαβόντες στέφος ουράνιον, τείχος ημίν γεγόνασιν, υπέρ ημών αεί πρεσβεύοντες.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, αρώματα λα βούσαι, τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι, τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δέ μηνυτής τών αγνοουσών Γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών, Εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν, αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Σέλας τό τρισήλιον εν γή σήμερον φαιδρώς εξαστράπτει καί ζόφον αίρει παθών, φαίνει η Ανάστασις, Χριστού, φρουρούσα πιστούς, Αποστόλων χορεύουσι, τά τάγματα πόθω, Ιωσήφ ευφραίνεται, καί Μυροφόρων σεπτών, μνήμη η φαιδρά καταστέφει, τούς αυτάς πιστώς ευφημούντας, καί τήν θείαν Έγερσιν δοξάζοντας.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε, τήν γήν σου...

Άρας επί ώμων Ιωσήφ, τόν εν δεξιά τή πατρώα Υιόν καθήμενον, μύρον τό ακένωτον, μύροις εκήδευσας, τήν τού κόσμου ανάστασιν, προτέθεικας τάφω, τόν αναβαλλόμενον φώς ως ιμάτιον, λίθω συγκαλύπτεις αφράστως, Όθεν τούτου μέλπωμεν ύμνοις, τά φωσφόρα Πάθη καί τήν Έγερσιν.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Φρίττει τών Αγγέλων η πληθύς, σέ ώ Ιωσήφ καθορώσα, Χριστόν κηδεύοντα, κόσμος μακαρίζει σε, πιστοί θαυμάζομεν, τήν σεπτήν τε Ανάστασιν, τιμώντες ενθέως, σύν ταίς Μυροφόροις σε, θερμώς γεραίρομεν, όθεν καί βοώμεν απαύστως, Πρέσβευε σύν ταύταις σωθήναι, καί ημάς κινδύνων τε καί θλίψεων.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μετά φόβου ήλθον αι Γυναίκες, επί τό μνήμα αρώμασι τό σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι δι' ηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, αλλ' επέστη αυταίς Άγγελος καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Χαίρουσι Μαθήτριαι Χριστού, τών εκ τού Αγγέλου ρημάτων, επακροώμεναι, δι' ών τήν Ανάστασιν, τού δι' ημάς εν νεκροίς λογισθέντος πιστούμεναι, κάν πρίν Μυροφόροι, τάφω παρειστήκεισαν, καί εθρηνώδουν αυτόν, λίθον αναβλέπουσι τούτου, αποκυλισθέντα αθρόον ού δι' ηπορούντο τήν μετάθεσιν.

Άληκτον καί θείαν χαρμονήν, επιχορηγούσαι τοίς θείοις, καί Ιεροίς Μαθηταίς, ώφθησαν Μαθήτριαι αι Μυροφόροι Χριστού, εκπληρούσαι τό κέλευσμα, τού θείου Αγγέλου, ού εξεθαμβήθησαν, τήν λευκοφόρον στολήν, λέγουσαι, Εσκύλευται Άδης τή πανσωστική Αναστάσει, τού υπέρ ημών θανόντος Άνακτος.

Ρείθρα δακρυρρόου εκ πηγής, θρήνων αναστείλασαι θείαι, Χριστού Μαθήτριαι ρήματα χαρμόσυνα, διαπορθμεύουσαι νύν, τοίς αυτόπταις τής χάριτος, μηνύουσαι τούτοις, τήν τού Λόγου Έγερσιν, καί τήν εκ τάφου χαράν, όθεν, τήν αντίθετον λύπης, ήκουον φωνήν παραδόξως ταύταις τήν τό Χαίρετε, προστάττουσαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τόν τάφον σου καταλαβούσαι καί τάς σφραγίδας τού μνήματος ιδούσαι, μή ευρούσαι δέ τό άχραντον Σώμά σου, οδυρόμεναι μετά σπουδής ήλθον λέγουσαι, Τίς έκλεψεν ημών τήν ελπίδα; τίς είληφε νεκρόν, γυμνόν εσμυρνισμένον, τής Μητρός μόνον παραμύθιον; ώ! πώς ο νεκρούς ζωώσας τεθανάτωται; ο τόν Άδην σκυλεύσας, πώς τέθαπται; Αλλ' ανάστηθι Σωτήρ αυτεξουσίως, καθώς είπας τριήμερος σώζων τάς ψυχάς ημών.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Σταυρώσιμον

Σώσόν με Χριστέ Σωτήρ, τή δυνάμει τού Σταυρού, ο σώσας Πέτρον εν τή θαλάσση, καί ελέησόν με ο Θεός.

Αποστολικόν

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ λυτρωτής εστι, καί Σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά, καί κραταιά δυνάμει, πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον, όν έπλασεν.

Μαρτυρικόν

Χοροί Μαρτύρων αντέστησαν, τοίς τυράννοις, λέγοντες, Ημείς στρατευόμεθα τώ Βασιλεί τών δυνάμεων, ει καί πυρί καί βασάνοις αναλώσητε ημάς, ουκ αρνούμεθα τής Τριάδος τήν δύναμιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ τό Σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου, ως εκ παστάδος προελθείν, ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου ανθρώποις, δόξα σοι.

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Σταυρώσιμον

Σωτηρίαν ειργάσω εν μέσω τής γής, Χριστέ ο Θεός, επί Σταυρού τάς αχράντους σου χείρας εξέτεινας, επισυνάγων πάντα τά έθνη, κράζοντα, Κύριε, δόξα σοι.

Αποστολικόν

Αναστάς εκ τού μνήματος καί τά δεσμά διαρρήξας τού Άδου, έλυσας τό κατάκριμα τού θανάτου Κύριε πάντας εκ τών παγίδων τού εχθρού ρυσάμενος, εμφανίσας σεαυτόν τοίς Αποστόλοις σου, εξαπέστειλας αυτούς επί τό κήρυγμα, καί δι' αυτών τήν ειρήνην σου παρέσχες τή οικουμένη, μόνε πολυέλεε.

Μαρτυρικόν

Αθλοφόροι Κυρίου, μακαρία η γή, η πιανθείσα τοίς αίμασιν υμών, καί άγιαι αι σκηναί, αι δεξάμεναι τά πνεύματα υμών, εν σταδίω γάρ τόν εχθρόν εθριαμβεύσατε καί Χριστόν μετά παρρησίας εκηρύξατε, Αυτόν ως αγαθόν ικετεύσατε, σωθήναι δεόμεθα τάς ψυχάς ημών.

Σταυροθεοτοκίον

Παρεστώσα τώ Σταυρώ σου η ασπόρως τεκούσά σε καί μή φέρουσα οράν αδίκως πάσχοντα, ωλοφύρετο κλαυθμώ, καί ανεβόα σοι, Πώς πάσχεις ο τή φύσει απαθής, γλυκύτατε Υιέ; Υμνώ σου τήν άκραν αγαθότητα.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β' Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα

Πρός τό μνήμά σου Σώτερ, αι σεπταί Μυροφόροι ελθούσαι, τόν Δεσπότην αλείψασθαι μύροις, ως βροτόν σε κατηπείγοντο, Άγγελος δέ αυταίς χαράν εμήνυσεν, Ανέστη ο Κύριος, διό κηρύξατε Αποστόλοις τήν εκ τάφου όντως φρικτήν τούτου εξανάστασιν.

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Σταυρώσιμον

Εκουσίως πτωχεύσας, τήν πτωχείαν τού Αδάμ Χριστέ ο Θεός, ήλθες επί γής εκ Παρθένου σαρκωθείς, καί Σταυρόν κατεδέξω ίνα ημάς ελευθερώσης τής δουλείας τού εχθρού, Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Αναστάσιμον

Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε, Άγγελος εκάθισεν εις τόν λίθον τού μνήματος, αυτός ημάς ευηγγελίσατο, ειπών, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ο Σωτήρ τού κόσμου, καί επλήρωσε τά σύμπαντα ευωδίας, Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε.

Μαρτυρικόν

Τών Αγίων σου τά πλήθη δυσωπούσί σε Χριστέ, Ελέησον ημάς ως φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μετά φόβου ήλθον αι γυναίκες, επί τό μνήμα, αρώμασι τό Σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι δι' ηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, αλλ' επέστη αυταίς Άγγελος, καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Άρα, εν νεκροίς ο λυτρωτής; θρήνοις Μυροφόροι εβόων, Χριστού μαθήτριαι, Ήλιος δ' ο μέγιστος, μέχρι καί νύν υπό γήν, ή ανέστη ως έφησε; Καί ούτω κλαιούσαις, εκ τού τάφου Άγγελος, τήν θείαν όντως χαράν, έφη, ο Χριστός εξανέστη, δράμετε, κηρύξατε πάσι, τούτου τήν εκ τάφου θείαν Έγερσιν.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε τήν γήν σου...

Μύρα, ετοιμάσασαι σεπτά, έτι τής σκοτίας ενούσης, τή τών Σαββάτων μιά, ήλθον πρός τό μνήμά σου, αι Μυροφόροι Χριστέ, τού μυρίσαι τό άχραντον, καί θείόν σου Σώμα, όθεν τήν Ανάστασιν, καταμαθούσαι τήν σήν, έσπευδον μηνύσαι τοίς Μύσταις, αίς προϋπαντήσας εκ τάφου Χαίρετε, βοάς φιλανθρωπότερον.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Ύψιστον Θεόν επί τής γής, ενταφιασθέντα ως νέκυν, μυρίσαι σπεύδουσι, τούτου αι Μαθήτριαι, δι' αρωμάτων σεπτών, καί εν τάφω καθήμενον, καινόν νεανίαν, βλέψασαι εξέστησαν, εν αστραπτούση μορφή, όθεν, τήν εκ τάφου τού Λόγου, Έγερσιν τριήμερον γνούσαι, ταύτην Αποστόλοις κατεμήνυον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον τό φώς, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! όν πρό μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρύγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, Πώς σε κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ακήρατον Σώμα; ή ποία άσματα μέλψω τή σή εξόδω οικτίρμον; Μεγαλύνω τά πάθη σου, υμνολογώ καί τήν ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ρήματα ακούσασαι χαράς, εκ τών εν τώ τάφω τού Λόγου, προσκαθημένων νοών, δρόμον επεδείξαντο, σπουδαιοτέρας ορμής, καί τήν τάξιν αφέμεναι, τών πρίν Μυροφόρων, ως ευαγγελίστριαι εθεωρήθησαν, Έγερσιν εξ Άδου κευθμώνων, ευαγγελιζόμεναι Μύσταις, τού υπέρ ημών ενανθρωπήσαντος.

Όρθρον προλαβούσαι τόν βαθύν, φόβω Μυροφόροι γυναίκες, τάφω παρέστησαν, μύρα προσκομίζουσαι, τώ ζωοδότη Χριστώ, εν νεκροίς λογιζόμεναι, τόν Άδην νεκρούντα, αλλά θείος Άγγελος, επέστη ταύταις βοών, Τί τόν ζωηφόρον καί ζώντα, μετά τών νεκρών εκζητείτε; άπιτε τήν Έγερσιν κηρύττουσαι.

Φέρεις τόν επ' ώμων Χερουβίμ, επαναπαυόμενον Λόγον, μακαριστέ Ιωσήφ, άλλο ως περ όχημα, επί τών ώμων τών σών, σαρκωθέντα τό πρότερον, καί νύν νεκρωθέντα, ός εζωοποίησε, τούς νεκρωθέντας ημάς, ού τήν εξανάστασιν βλέπων, χαίρεις σύν σεπταίς Μυροφόροις, κάν προεθρηνείτε τούτου νέκρωσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ήλθον επί τό μνημείον, η Μαγδαληνή καί η άλλη Μαρία ζητούσαι τόν Κύριον, καί τόν Άγγελον είδον ωσεί αστραπήν, καθεζόμενον επί τόν λίθον, καί λέγοντα αυταίς, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών τεθνεώτων; ανέστη καθώς είπεν, εν Γαλιλαία αυτόν ευρήσετε, Πρός όν βοήσωμεν, ο αναστάς εκ νεκρών Κύριε δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Αποστολικόν

Εμεγάλυνας Σωτήρ, εν τή οικουμένη τών κορυφαίων Αποστόλων τά ονόματα, έμαθον τών ουρανών τά άρρητα, έδωκαν τοίς επί γής ιάματα, καί αι σκιαί αυτών μόναι τά πάθη εθεράπευον, ο εξ αλιέων εθαυματούργει, καί ο εξ Ιουδαίων εθεολόγει, τής χάριτος τά δόγματα, δι' ών εύσπλαγχνε, δός ημίν τό μέγα σου έλεος.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη η δόξα, ήν εκτήσασθε Άγιοι διά τής πίστεως! ου μόνον γάρ εν τώ πάσχειν τόν εχθρόν ενικήσατε αλλά καί μετά θάνατον πνεύματα απελαύνετε, ασθενούντας θεραπεύετε, ψυχών καί σωμάτων ιατροί, Πρεσβεύσατε πρός Κύριον, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Έρραναν μύρα μετά δακρύων επί τό μνήμά σου αι Γυναίκες, καί επλήσθη χαράς τό στόμα αυτών, εν τώ λέγειν, Ανέστη ο Κύριος.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τά μύρα τής ταφής σου, αι γυναίκες κομίσασαι, λαθραίως πρός τό μνήμα παρεγένοντο όρθριαι τών Ιουδαίων δειλιώσαι τήν αυθάδειαν, καί στρατιωτών προορώσαι τήν ασφάλειαν, αλλά φύσις ασθενής τήν ανδρείαν ενίκησεν, ότι γνώμη συμπαθής, τώ Θεώ ευηρέστησε, προσφόρως ούν εκραύγαζον, Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν, καί λύτρωσαι ημάς, ένεκεν τού ονόματός σου.

Αποστολικόν

Ο σοφίσας υπέρ ρήτορας τούς αλιείς, καί εκπέμψας ώσπερ κήρυκας πάση τή γή, τή αφάτω φιλανθρωπία σου, Χριστέ ο Θεός, δι' αυτών κραταίωσον τήν Εκκλησίαν σου, καί τοίς πιστοίς κατάπεμψον τήν ευλογίαν σου, ο μόνος ελεήμων καί φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Απόστολοι, Μάρτυρες καί Προφήται, Ιεράρχαι, Όσιοι καί Δίκαιοι οι καλώς τόν αγώνα τελέσαντες, καί τήν πίστιν τηρήσαντες, παρρησίαν έχοντες πρός τόν Σωτήρα, υπέρ ημών αυτόν ικετεύσατε, σωθήναι δεόμεθα τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Θείας γεγόναμεν κοινωνοί φύσεως, διά σού Θεοτόκε αειπάρθενε, Θεόν γάρ ημίν σεσαρκωμένον έτεκες, Διό κατά χρέος σε πάντες ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Τά μύρα Σωτήρ Γυναίκες προσκομίζουσαι εζήτουν σπουδή, μυρίσαί σε φιλάνθρωπε, εκ τού τάφου δέ Άγγελος, πρός αυτάς εβόα, Εγήγερται ο ζωοδότης καί Κύριος, πατήσας τόν Άδην καί τόν θάνατον.

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Άγγελος μεν τό Χαίρε, πρό τής σής συλλήψεως Κύριε, τή Κεχαριτωμένη εκόμισεν, Άγγελος δέ τόν λίθον τού ενδόξου σου μνήματος, εν τή σή, Αναστάσει εκύλισεν, ο μέν, αντί τής λύπης, ευφροσύνης σύμβολα μηνύων, ο δέ, αντί θανάτου, Δεσπότην ζωοδότην κηρύττων ημίν, διό βοώμέν σοι, Ευεργέτα τών Απάντων, Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Αποστολικόν

Οι εξ αδίκων πράξεων πάντοθεν πολεμούμενοι, καί πρός σέ καταφεύγοντες, τόν όντως όντα Θεόν, τήν φωνήν τών σών Μαθητών προσφέρομέν σοι λέγοντες, Σώσον ημάς, Επιστάτα, απολλύμεθα, Δείξον καί νύν τοίς εχθροίς ημών δεόμεθα, ότι σκέπεις λαόν, καί σώζεις εκ κινδύνων, τή πρεσβεία τών Αποστόλων, παρορών αμαρτίας διά πολλήν αγαθότητα, Κύριε, δόξα σοι.

Μαρτυρικόν

Πάσα πόλις καί χώρα, τιμά υμών τά λείψανα, ώ αθλοφόροι Μάρτυρες, υμείς γάρ νομίμως αθλήσαντες, στέφανον ουράνιον ελάβετε, καί διά τούτο Ιερέων εστέ τό καύχημα, βασιλέων τό νίκος, Εκκλησιών η ευπρέπεια.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες όρθρου βαθέος, αρώματα λαβούσαι, τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν, η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δε μηνυτής, τών αγνοουσών Γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών; εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Ότε, εξανέστης ως Θεός, τότε χαίρειν δέδωκας Λόγε ταίς Μυροφόροις ειπών, Ούπω αναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου, καί λοιπόν μή μου άπτεσθε, πορεύεσθε μόνον, είπατε τοίς Φίλοις μου, ιδού προάγει υμάς, Όθεν, μετά ταύτα ωράθης, καί δι' εμφυσήματος τούτοις, δέδωκας Σωτήρ Πνεύμα τό άγιον.

Στίχ. Ευδόκησας κύριε τήν γήν σου...

Ρήσεις, Μυροφόρων γυναικών, τάς εκ τών νεκρών κηρυττούσας, Χριστού Ανάστασιν, Μύσται μή πιστεύσαντες, έσπευσαν μνήμα ιδείν, καί σινδών καί σουδάριον, Οράται τώ τάφω, ο δ' αυτός ζητούμενος, ουχί τεθέαται, Όθεν, τήν Ανάστασιν γνόντες, κήρυκες Ορώνται εν κόσμω ταύτην καί τοίς έθνεσι μηνύοντες.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Ώφθη, φώς απρόσιτον ημίν, λάμπων από τάφου ωραίος, Χριστός ο Κύριος, Άδης ηχμαλώτισται, Σατάν ηφάνισται, χαίρει κόσμου τά πέρατα, χορεύει η κτίσις, μέλπει εορτάζουσα, η Εκκλησία Χριστού, μνήμην Ιωσήφ τού πανσόφου, καί τών Μυροφόρων σύν τούτω, γυναικών γεραίρει τήν πανήγυριν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, υμάς προάγει εις τήν Γαλιλαίαν.

ΕΣΠΕΡΑΣ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. δ' Ώ τού παραδόξου θαύματος

Χριστού φανέντος τοίς ίχνεσιν, ακολουθούσαι σεμναί, καί αυτόν θεραπεύουσαι, γνώμης προθυμότατα, Μυροφόροι ευθύτητι, ουδέ θανόντα τούτον ελίπετε, αλλ' απελθούσαι μύρα σύν δάκρυσιν, απεκομίσατε συμπαθώς κινούμεναι, όθεν υμών, μνήμην τήν πανίερον, πανηγυρίζομεν.

Θείων γυναικών κατάλογος βλέψαι ποθών τήν ζωήν, νεκρωθείσαν εν μνήματι νυκτός παρεγένετο, καί Αγγέλων ακήκοε, Καθώς προέφη, Χριστός εγήγερται, σπουδή τοίς τούτου Μαθηταίς είπατε, καί τήν κατήφειαν, εκ ψυχής απώσασθε, αντί κλαυθμού, χαράν ανεκλάλητον, αναλαβόμεναι.

Σήμερον πιστοί χορεύσομεν, επί τή μνήμη υμών, Μυροφόροι δοξάζοντες, τόν υμάς δοξάσαντα, υπεράγαθον Κύριον, όν δυσωπείτε απαύστως πάνσεμνοι, αιωνιζούσης δόξης τυχείν ημάς, καί τής λαμπρότητος, τών Αγίων έχουσαι τήν πρός αυτόν, παρρησίαν πάντοτε, θεομακάριστοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον Σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς, Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Σταυρώσιμον

Σταυρωθήτω έκραζον, οι τών σών χαρισμάτων αεί εντρυφώντες, καί κακούργον αντ' ευεργέτου, ητούντο λαβείν οι τών δικαίων φονευταί, εσιώπας δέ Χριστέ, φέρων αυτών τήν προπέτειαν, παθείν θέλων, καί σώσαι ημάς, ως φιλάνθρωπος.

Αποστολικόν

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Θεόν λόγον σαρκωθέντα εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γάρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός ηθέλησε.

καί αναστάς εκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον.

Μαρτυρικόν

Οι τήν επίγειον απόλαυσιν μή ποθήσαντες Αθλοφόροι, ουρανίων αγαθών ηξιώθησαν καί Αγγέλων συμπολίται γεγόνασι, Κύριε πρεσβείαις αυτών, ελέησον καί σώσον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ τό Αώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ και νώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου, ως εκ παστάδος προελθείν,, ο συντρίψας κράτος θανάτου καί ανοίξας πύλας Παραδείσου ανθρώποις δόξα σοι.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ηχος β' Σταυρώσιμον

Τήν άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν τών πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός, βουλήσει γάρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τώ Σταυρώ, ίνα ρύση ούς έπλασας, εκ τής δουλείας τού εχθρού, όθεν ευχαρίστως βοώμέν σοι, Χαράς τά πάντα επλήρωσας, Σωτήρ ημών, παραγενόμενος εις τό σώσαι τόν κόσμον.

Αποστολικόν

Τόν λίθον τού μνήματος σφραγισθήναι μή κωλύσας, τήν πέτραν τής πίστεως, αναστάς, παρέσχες πάσι, Κύριε, δόξα σοι.

Μαρτυρικόν

Ότε τοίς άθλοις ηγωνίσαντο τού Κυρίου οι Μάρτυρες, τότε τό θράσος ημαύρωται τών ασεβών διά πίστεως, ότε δέ τήν πλάνην τών ειδώλων ενθέως κατήργησαν, τότε τούς στεφάνους τής νίκης εδέξαντο άνωθεν, καί πρεσβεύουσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Σταυροθεοτοκίον

Η Παρθένος καί Μήτηρ σου Χριστέ, επί ξύλου ορώσά σε νεκρόν ηπλωμένον, κλαίουσα πικρώς, Υιέ μου, έλεγε, τί τό φοβερόν τούτο μυστήριον,, ο πάσι δωρούμενος ζωήν τήν αιώνιον, εκουσίως εν Σταυρώ, πώς θνήσκεις θάνατον επονείδιστον.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β' Τά άνω ζητών

Τα μύρα θερμώς, τώ τάφω προσκομίζουσαι, Γυναίκες Σωτήρ Αγγέλου τή λαμπρότητι, τάς ψυχάς ηγάλλοντο, καί Θεόν σε τών όλων εκήρυττον, καί Μαθηταίς εβόων, όντως ανέστη εκ τάφου η πάντων ζωή. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Σταυρώσιμον

Τού Σταυρού σου τό ξύλον, Χριστέ ο Θεός, ξύλον ζωής ανέδειξας ημίν, τοίς πιστεύουσιν εις σέ, καί δι' αυτού καταργήσας τόν τό κράτος έχοντα τού θανάτου, εζωοποίησας ημάς, νεκρωθέντας τή αμαρτία, διό βοώμέν σοι Ευεργέτα τών απάντων Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Αναστάσιμον

Πάσα πνοή, καί πάσα κτίσις, σέ δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Υπέρ Χριστού παθόντες μέχρι θανάτου, ώ, Αθλοφόροι Μάρτυρες, ψυχάς μέν έχετε εις ουρανούς εν χειρί Θεού, καί κατά κόσμον όλον δορυφορείται υμών τά λείψανα, ιερείς καί βασιλείς προσκυνούσι, καί λαοί πάντες επαγαλλόμενοι, συνήθως βοώμεν, Ύπνος τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος τών Οσίων αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μυροφόροι γυναίκες, τώ τάφω τί προσήλθετε; τί ζητείτε τόν ζώντα εν νεκροίς; Ανέστη ο Κύριος, θαρσείτε, βοά ο Άγγελος.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Ότε εκ τού ξύλου σε νεκρόν

Χαίρουσι Μαθήτριαι Χριστού, τών εκ τού, Αγγέλου ρημάτων, επακροώμεναι, όθεν τήν Ανάστασιν, τού δι' ημάς εν νεκροίς, λογισθέντος πιστούμεναι, κάν πρίν Μυροφόροι, τάφω παρειστήκεισαν, καί εθρηνώδουν αυτόν, λίθον αναβλέπουσι τούτου, αποκυλισθέντα αθρόον, ού διηπορούντο τήν μετάθεσιν.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε τήν γήν σου...

Άληκτον καί θείαν χαρμονήν, επιχορηγούσαι τοίς θείοις, καί ιεροίς Μαθηταίς, ώφθησαν Μαθήτριαι, αι Μυροφόροι Χριστού, εκπληρούσαι τό κέλευσμα τού θείου Αγγέλου, ού εξεθαμβήθησαν, τήν λευκοφόρον στολήν, λέγουσαι, Εσκύλευται Άδης, τή πανσωστική Αναστάσει, τού υπέρ ημών θανόντος Άνακτος.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Ρείθρα δακρυρρόου εκ πηγής, θρήνων αναστείλασαι θείαι, Χριστού Μαθήτριαι, ρήματα χαρμόσυνα, διαπορθμεύουσι νύν, τοίς αυτόπταις τής χάριτος, μηνύουσαι τούτοις, τήν τού Λόγου Έγερσιν, καί τήν εκ τάφου χαράν, όθεν τήν αντίθετον λύπης, ήκουον φωνήν παραδόξως, ταύταις τήν τό Χαίρετε, προστάττουσαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Μετά φόβου ήλθον αι γυναίκες, επί τό μνήμα, αρώμασι τό σώμά σου μυρίσαι σπουδάζουσαι, καί τούτο μή ευρούσαι, διηπόρουν πρός αλλήλας, αγνοούσαι τήν Ανάστασιν, αλλ' επέστη αυταίς Άγγελος, καί είπεν, Ανέστη Χριστός, δωρούμενος υμίν τό μέγα έλεος.

Ε Σ Π Ε Ρ ΑΣ

Ιδιόμελα τής Εορτής

Ήχος β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, αρώματα λαβούσαι, τού Κυρίου τόν τάφον κατέλαβον, άπερ δέ ουκ ήλπιζον ευρούσαι, διελογίζοντο ευλαβούμεναι, τού λίθου τήν μετάθεσιν, καί πρός αλλήλας διελέγοντο, Πού εισιν αι σφραγίδες τού μνήματος; πού εστιν η τού Πιλάτου κουστωδία, καί ακριβής ασφάλεια; Γέγονε δέ μηνυτής τών αγνοουσών Γυναικών, εξαστράπτων Άγγελος, καί φάσκων πρός αυτάς, Τί μετά θρήνων ζητείτε τόν ζώντα, καί ζωοποιήσαντα τό γένος τών βροτών; εξηγέρθη Χριστός ο Θεός ημών, εκ νεκρών ως παντοδύναμος, παρέχων πάσιν ημίν, αφθαρσίαν καί ζωήν, φωτισμόν καί τό μέγα έλεος.

Τί τά μύρα τοίς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνάτε; ο λίθος κεκύλισται, ο τάφος κεκένωται, ίδετε τήν φθοράν, τή ζωή πατηθείσαν, τάς σφραγίδας μαρτυρούσας τηλαυγώς, υπνούντας δεινώς τούς φύλακας τών απειθών, τό θνητόν σέσωσται σαρκί Θεού, ο Άδης θρηνεί, δραμούσαι χαρά, είπατε τοίς, Αποστόλοις, ο νεκρώσας Χριστός τόν θάνατον, πρωτότοκος εκ νεκρών, υμάς προάγει εις τήν Γαλιλαίαν.

Αι Μυροφόροι όρθριαι γενόμεναι, καί τό μνήμά σου μετά σπουδής καταλαβούσαι, επεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό άχραντον Σώμά σου, καί τού Αγγέλου τοίς ρήμασιν ενηχηθείσαι, χαροποιά σύμβολα τοίς Αποστόλοις εκήρυττον, Ότι ανέστη ο αρχηγός τής σωτηρίας ημών, σκυλεύσας τόν θάνατον, τώ δέ κόσμω δωρούμενος, ζωήν αιώνιον, καί τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Αι Μυροφόροι γυναίκες, τόν τάφον σου καταλαβούσαι, καί τάς σφραγίδας τού μνήματος Ιδούσαι, μή ευρούσαι δέ τό άχραντον Σώμά σου, οδυρόμεναι μετά σπουδής, ήλθον λέγουσαι, Τίς έκλεψεν ημών τήν ελπίδα; τίς είληφε νεκρόν, γυμνόν εσμυρνισμένον, τής Μητρός μόνον παραμύθιον, Ω! πώς ο νεκρούς ζωώσας, τεθανάτωται; ο τόν Άδην σκυλεύσας, πώς τέθαπται; αλλ' ανάστηθι Σωτήρ αυτεξουσίως, καθώς είπας, τριήμερος, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος β'

Παρήλθεν η σκιά τού νόμου, τής χάριτος ελθούσης, ως γάρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτω Παρθένος έτεκες, καί Παρθένος έμεινας, αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης ανέτειλεν Ήλιος, αντί Μωϋσέως, Χριστός, η σωτηρία τών ψυχών ημών.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος β'

Τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Θεόν Λόγον σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μαρίας, δεύτε προσκυνήσωμεν, Σταυρόν γάρ υπομείνας, τή ταφή παρεδόθη, ως αυτός ηθέλησε, καί αναστάς εκ νεκρών, έσωσέ με τόν πλανώμενον άνθρωπον.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν...

Χριστός ο Σωτή ρ ημών, τό καθ' ημών χειρόγραφον, προσηλώσας τώ Σταυρώ, εξήλειψε, καί τού θανάτου τό κράτος κατήργησε, Προσκυνούμεν αυτού, τήν τριήμερον Έγερσιν.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην...

Σύν Αρχαγγέλοις υμνήσωμεν, Χριστού τήν Ανάστασιν, αυτός γάρ λυτρωτής εστι, καί σωτήρ τών ψυχών ημών, καί εν δόξη φοβερά, καί κραταιά δυνάμει πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον όν έπλασεν.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα...

Η Ανάστασίς σου Χριστέ Σωτήρ άπασαν εφώτισε τήν οικουμένην, καί ανεκαλέσω τό ίδιον πλάσμα, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Σέ τόν αναβαλλόμενον τό φώς ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από τού ξύλου σύν Νικοδήμω, καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, Οίμοι! γλυκύτατε ιησού, όν πρό μικρού ο ήλιος, εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καί η γή τώ φόβω εκυμαίνετο, καί διερρήγνυτο ναού τό καταπέτασμα, αλλ' ιδού νύν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον, Πώς σέ κηδεύσω Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ακήρατον Σώμα, ή ποία ά σματα μέλψω τή σή εξόδω οικτίρμον; Μεγαλύνω τά Πάθη σου, υμνολογώ καί τήν ταφήν σου, σύν τή Αναστάσει κραυγάζων, Κύριε, δόξα σοι.

Τροπάρια Ήχος β'

Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από τού ξύλου καθελών τό άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά, ειλήσας καί αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

Δόξα...

Ότε κατήλθες πρός τόν θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν Άδην ενέκρωσας, τή αστραπή τής θεότητος, ότε δέ καί τούς τεθνεώτας εκ τών καταχθονίων ανέστησας, πάσαι αι Δυνάμεις τών επουρανίων εκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Καί νύν...

Ταίς Μυροφόροις Γυναιξί, παρά τό μνήμα επιστάς, ο Άγγελος εβόα. Τά μύρα τοίς θνητοίς υπάρχει αρμόδια, Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Γ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΠΡΩΪ

Μετά τήν α' Στιχολογιαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμα

Τόν λίθον τού μνήματος, σφραγισθήναι μή κωλύσας, τήν πέτραν τής πίστεως αναστάς, παρέσχες πάσι, Κύριε, δόξα σοι.

Τόν κόλπον τόν άχραντον, εν υψίστοις μή κενώσας, ταφήν καί ανάστασιν, υπέρ πάντων κατεδέξω, Κύριε, δόξα σοι.

Θεοτοκίον

Πάντα υπέρ έννοιαν, πάντα υπερένδοξα, τά σά Θεοτόκε μυστήρια, τή αγνεία εσφραγισμένη, καί παρθενία φυλαττομένη Μήτηρ εγνώσθης αψευδής, Θεόν τεκούσα αληθινόν, Αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος β'

Τών Μαθητών σου ο χορός, σύν Μυροφόροις γυναιξίν, αγάλλεται συμφώνως, κοινήν γάρ εορτήν σύν αυταίς εορτάζουσιν, εις δόξαν καί τιμήν τής σής Αναστάσεως, καί δι' αυτών βοώμέν σοι, Φιλάνθρωπε Κύριε, τώ λαώ σου παράσχου τό μέγα έλεος. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος β'

Πάσα πνοή καί πάσα κτίσις, σέ δοξάζει Κύριε, ότι διά τού Σταυρού τόν θάνατον κατήργησας, ίνα δείξης τοίς λαοίς, τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ειπάτωσαν Ιουδαίοι, Πώς οι στρατιώται άπώλεσαν, τηρούντες τόν Βασιλέα; διά τί γάρ ο λίθος ουκ εφύλαξε τήν πέτραν τής ζωής; Η τόν ταφέντα δότωσαν, ή αναστάντα προσκυνείτωσαν, λέγοντες σύν ημίν, Δόξα τώ πλήθει τών οικτιρμών σου Σωτήρ ημών δόξα σοι.

Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε, Άγγελος εκάθισεν εις τόν λίθον τού μνήματος, αυτός ημάς ευηγγελίσατο, ειπών, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ο Σωτήρ τού κόσμου, καί επλήρωσε τά σύμπαντα ευωδίας, Χαίρετε λαοί καί αγαλλιάσθε.

Άγγελος μέν τό Χαίρε, πρό τής σής συλλήψεως Κύριε τή Κεχαριτωμένη εκόμισεν, Άγγελος δέ τόν λίθον, τού ενδόξου σου μνήματος, έν τή σή Αναστάσει εκύλισεν, ο μέν, αντί τής λύπης, ευφροσύνης σύμβολα μηνύων, ο δέ, αντί θανάτου, Δεσπότην ζωοδότην κηρύττων ημίν, διό βοώμέν σοι, Ευεργέτα τών απάντων, Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ήλθον επί τό μνημείον, η Μαγδαληνή καί η άλλη Μαρία ζητούσαι τόν Κύριον, καί τόν Άγγελον είδον, ωσεί αστραπήν, καθεζόμενον επί τόν λίθον, καί λέγοντα αυταίς, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών τεθνεώτων; ανέστη καθώς είπεν, εν Γαλιλαία αυτόν ευρήσετε, Πρός όν βοήσωμεν, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος β' Αυτόμελον

Ότε, εκ τού ξύλου σε νεκρόν ο Αριμαθαίας καθείλε τήν τών απάντων ζωήν, σμύρνη καί σινδόνι σε, Χριστέ εκήδευσε, καί τώ πόθω ηπείγετο, καρδία καί χείλει, Σώμα τό ακήρατον σού περιπτύξασθαι, όμως, συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ευδόκησας Κύριε τήν γήν σου...

Ότε, εν τώ τάφω τώ καινώ υπέρ τού παντός κατετέθης, ο λυτρωτής τού παντός, Άδης ο παγγέλαστος, ιδών σε έφριξεν, οι μοχλοί συνετρίβησαν, εθλάσθησαν πύλαι, μνήματα ηνοίχθησαν, νεκροί ηγείροντο, τότε, ο Αδάμ ευχαρίστως, χαίρων ανεβόα σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Στίχ. Έλεος καί αλήθεια συνήντησαν...

Ότε, αι δυνάμεις σε Χριστέ, πλάνον υπ' ανόμων εώρων, συκοφαντούμενον, έφριττον τήν άφατον, μακροθυμίαν σου καί τόν λίθον τού μνήματος, χερσί σφραγισθέντα, αί σου τήν ακήρατον, πλευράν ελόγχευσαν, όμως, τή ημών σωτηρία, χαίρουσαι εβόων σοι, Δόξα, τή συγκαταβάσει σου φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Ητήσατο Ιωσήφ τό σώμα τού Ιησού, καί απέθετο εν τώ καινώ αυτού μνημείω, έδει γάρ αυτόν εκ τάφου ως εκ παστάδος προελθείν, ο συντρίψας κράτος θανάτου, καί ανοίξας πύλας Παραδείσου, ανθρώποις, δόξα σοι.

ΤΩ ΣΑΒΒΑ ΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

Ήχος γ'

Τώ σώ σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Δοξάζω τού Πατρός, καί τού Υιού τήν δύναμιν, καί Πνεύματος αγίου, υμνώ τήν εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον θεότητα, Τριάδα ομοούσιον, τήν βασιλεύουσαν εις αιώνα αιώνος.

Τόν Σταυρόν σου τόν τίμιον, προσκυνούμεν Χριστέ, καί τήν ανάστασίν σου υμνούμεν καί δοξάζομεν, τώ γάρ μώλωπί σου, ημείς οι πάντες ιάθημεν.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα, τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοάς εχούση, εν ταύταις γάρ κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού, κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, και ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει. Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην. Αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων λέγει πρός αυτόν. Άρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό Δογματικόν Ήχος γ'

Μέγιστον θαύμα! Παρθένος τεκούσα καί τό τεχθέν, Θεός πρό αιώνων, προφανής ο τόκος, καί τό τελούμενον υπέρ φύσιν. Ω μυστηρίου φρικώδους! ό καί νοούμενον, άφραστον μένει, καί θεωρούμενον, ου καταλαμβάνεται. Μακαρία σύ εί, άχραντε Κόρη, Αδάμ τού γηγενούς θυγάτηρ, καί Θεού τού Υψίστου φανείσα Μήτηρ, αυτόν ικέτευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, τό Αναστάσιμον Στιχηρόν

Ήχος γ'

Ο τώ πάθει σου Χριστέ, αμαυρώσας τόν ήλιον, καί τώ φωτί τής σής Αναστάσεως, φαιδρύνας τά σύμπαντα, πρόσδεξαι ημών, τόν εσπερινόν ύμνον Φιλάνθρωπε.

Είτα τά παρόντα τής Θεοτόκου.

Ήχος γ'

Μεγάλη τού Σταυρού σου

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Μεγάλης διά σού ευεργεσίας Άχραντε, τυχόντες σύν Αγγέλοις, τόν τόκον σου δοξάζομεν, τόν καταξιώσαντα, εν μήτρα σου τεχθήναι, δι' άκραν ευσπλαγχνίαν, καί αναπλάσαντα τών ανθρώπων τό γένος.

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Σέ πάντες καταφύγιον, καί θείαν σκέπην αγνή, αμαρτωλοί εν βίω, κεκτήμεθα Παρθένε, ικετεύομεν ούν πάντες σήν ευσπλαγχνίαν, Μή αποστής αφ' ημών δεόμεθα, αλλ' ελέει καί σώζε.

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

Τό Χαίρε Θεοτόκε, Μήτηρ αειπάρθενε, οι χοϊκοί σου δούλοι προσφέρομεν αξίως, συν τώ Γαβριήλ τώ θείω ταξιάρχη, καί γάρ χαράς πρόξενος, καί αγαλλίαμα, σύ εγένου τώ κόσμω.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ'

Εν τή Στοά τού Σολομώντος, εκεί κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, καί μεσούσης τής Εορτής, εύρεν ο Χριστός οκτώ καί τριάκοντα ετών παράλυτον κείμενον, δεσποτική φωνή λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ο δε λέγει πρός αυτόν, Άρόν σου τήν κλίνην, ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, Τής Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

Τό, Νύν απολύεις, καί τά λοιπά, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό, Χριστός ανέστη, κ.τ.λ. εις τό, Κύριε εκέκραξα ιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ζ'.

Ήχος γ'

Τω σώ σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Δοξάζω τού Πατρός, καί τού Υιού τήν δύναμιν, καί Πνεύματος αγίου, υμνώ τήν εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον θεότητα, Τριάδα ομοούσιον, τήν βασιλεύουσαν εις αιώνα αιώνος.

Στιχηρά Ανατολικά

Τόν Σταυρόν σου τόν τίμιον, προσκυνούμεν Χριστέ, καί τήν ανάστασίν σου υμνούμεν καί δοξάζομεν, τώ γάρ μώλωπί σου, ημείς οι πάντες ιάθημεν.

Υμνούμεν τόν Σωτήρα, τόν εκ τής Παρθένου σαρκωθέντα, δι' ημάς γάρ εσταυρώθη, καί τή τρίτη ημέρα ανέστη, δωρούμενος ημίν τό μέγα έλεος.

Τοίς εν άδη καταβάς Χριστός ευηγγελίσατο, θαρσείτε λέγων, νύν νενίκηκα, Εγώ η Ανάστασις, εγώ υμάς ανάξω, λύσας θανάτου τάς πύλας.

Οι αναξίως εστώτες, εν τώ αχράντω σου οίκω, εσπερινόν ύμνον αναμέλπομεν, εκ βαθέων κραυγάζοντες, Χριστέ ο Θεός, ο φωτίσας τόν κόσμον τή τριημέρω Αναστάσει σου, εξελού τόν λαόν σου, εκ χειρός τών σου Φιλάνθρωπε.

Στιχηρά Ιδιόμελα τού Παραλύτου δύο

Ήχος α'

Ο τή παλάμη τή αχράντω, πλαστουργήσας τόν άνθρωπον, ήλθες εύσπλαγχνε, τούς νοσούντας ιάσασθαι Χριστέ, τόν Παράλυτον εν τή Προβατική κολυμβήθρα, διά τού λόγου σου ανέστησας, Αιμόρρου δέ τό άλγος εθεράπευσας, τής Χαναναίας τήν παίδα ενοχλουμένην ελέησας, καί τήν αίτησιν τού Εκατοντάρχου ου παρείδες διά τούτο κράζομεν, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι. (Δίς)

Άταφος νεκρός υπάρχων ο Παράλυτος, ιδών σε εβόησεν, Ελέησόν με Κύριε, ότι η κλίνη μου τύμβος μοι εγένετο, Τί μοι κέρδος ζωής; ου χρήζω τής Προβατικής κολυμβήθρας, ου γάρ εστί μοι τίς ο εμβάλλων με, ταραττομένων τών υδάτων, αλλά σοί τή πηγή προσέρχομαι τών ιαμάτων, ίνα καγώ μετά πάντων κράζω, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα, τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοάς εχούση, εν ταύταις γάρ κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού, κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, και ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει, Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην, Αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων λέγει πρός αυτόν, Άρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος γ'

Πώς μή θαυμάσωμεν, τόν θεανδρικόν σου Τόκον Πανσεβάσμιε; πείραν γάρ ανδρός μή δεξαμένη Πανάμωμε, έτεκες απάτορα Υιόν εν σαρκί, τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα αμήτορα, μηδαμώς υπομείναντα τροπήν, ή φυρμόν, ή διαίρεσιν, αλλ' εκατέρας ουσίας τήν ιδιότητα, σώαν φυλάξαντα, Διό Μητροπάρθενε Δέσποινα, αυτόν ικέτευε σωθήναι, τάς ψυχάς τών ορθοδόξως, Θεοτόκον ομολογούντων σε.

Είσοδος τό, Φώς ιλαρόν...

Προκείμενον τής ημέρας

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπιαν ενεδύσατο.

Στίχ. Ενεδύσατο ο Κύριος δύμαμιν, καί περιεζώσατο.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσαται.

Εις τήν Λ ι τ ή ν

Τό Στιχηρόν τού Αγίου τής Μονής

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Ποίημα τού Κουμουλά

Επί τή Προβατική κολυμβήθρα, άνθρωπος κατέκειτο εν ασθενεία, καί ιδών σε Κύριε εβόα, Άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εν αυτώ, εν ώ δέ πορεύομαι, άλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ίασιν, εγώ δέ ασθενών κατάκειμαι, καί ευθύς σπλαγχνισθείς ο Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν, Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, Πάντα σοι δυνατά, πάντα υπακούει, πάντα υποτέτακται, πάντων ημών μνήσθητι, καί ελέησον Άγιε, ως φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ναός καί πύλη υπάρχεις παλάτιον καί θρόνος τού Βασιλέως, Παρθένε πάνσεμνε, δι' ής ο λυτρωτής μου, Χριστός ο Κύριος, τοίς έν σκότει καθεύδουσιν επέφανεν, Ήλιος υπάρχων δικαιοσύνης, φωτίσαι θέλων, ούς έπλασε κατ εικόνα ιδίαν, χειρί τή εαυτού, Διό πανύμνητε, ως μητρικήν παρρησίαν πρός αυτόν κεκτημένη, αδιαλείπτως πρέσβευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρόν Αναστάσιμον.

Ήχος γ'

Ο τώ πάθει σου Χριστέ, αμαυρώσας τόν ήλιον, καί τώ φωτί τής σής Αναστάσεως, φαιδρύνας τά σύμπαντα, πρόσδεξαι ημών, τόν εσπερινόν ύμνον Φιλάνθρωπε.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Εν τή Στοά τού Σολομώντος, εκεί κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, καί μεσούσης τής Εορτής, εύρεν ο Χριστός οκτώ καί τριάκοντα ετών παράλυτον κείμενον, δεσποτική φωνή λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ο δε λέγει πρός αυτόν, Άρόν σου τήν κλίνην, ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, Τής Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Ευφραινέσθω τά ουράνια, αγαλλιάσθω τά επίγεια, ότι εποίησε κράτος, εν βραχίονι αυτού, ο Κύριος, επάτησε τώ θανάτω τόν θάνατον, πρωτότοκος τών νεκρών εγένετο, εκ κοιλίας άδου ερρύσατο ημάς, καί παρέσχε κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σε τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

Καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός, ού η ακροστιχίς.

Αινώ Τριάς σε, τήν μίαν θεαρχίαν.

Ωδή α' Ήχος γ'

Ο τά ύδατα πάλαι

Ακατάληπτε μόνη κυριαρχία, καί μία τριαδική θεαρχία, τριλαμπούς αίγλης με τής σής αξίωσον νύν, όπως ανυμνήσω σε, τήν υμνουμένην απαύστως, τρισαγίοις άσμασιν, Αγγέλων στόμασιν.

Ιερώς τών αϋλων, πάσαι αι τάξεις υμνούσι, ποιητικήν ως αιτίαν, ενικήν τρίφωτον αρχικωτάτην σαφώς, αίς συμφώνως μέλψωμεν, καί τών ανθρώπων τά πλήθη, καί πιστώς δοξάσωμεν, πηλίνοις στόμασι.

Νούν καί Λόγον καί Πνεύμα, οι θεολόγοι προσφόρως, συμβολικώς σε καλούσιν, απαθή γέννησιν, εξ αγεννήτου Πατρός, τού Υιού σημαίνοντες, Θεέ μονάρχα τών όλων, άμα καί τού Πνεύματος θείαν εκπόρευσιν.

Θεοτοκίον

Ως φιλάνθρωπος φύσει, τήν τών ανθρώπων ουσίαν, προσειληφώς Θεού Λόγε, τό τρισσόν έλαμψας μοναρχικώτατον φώς, τής μιάς θεότητος, δεδοξασμένην τοίς πάσι, δείξας τήν τεκούσάν σε Παρθένον άχραντον.

Ωδή γ'

Ο εκ μή όντων τά πάντα

Τρισσεύσαι πάλαι τό ύδωρ προστεταχώς, Ηλίας ταίς σχίδαξι, τυπικώς παρενέφηνε, τήν τριττήν υπόστασιν, τής ενιαίας Θεού κυριαρχίας.

Ροώδης φύσις υμνεί σε τών γηγενών, τόν ένα καί τρίφωτον, πλαστουργόν αναλλοίωτον, καί βοά σοι, Δέσποτα, παντοδαπής με τροπής ρύσαι καί σώσόν με.

Ισηγορούντες τοίς λόγοις τών Προφητών, κλεινών Αποστόλων τε, καί κηρύκων τής πίστεως, Τριάδα σε, δοξολογούμεν πιστώς Θεέ τών όλων.

Θεοτοκίον

Από τού θρόνου κατήλθε τού υψηλού, ο Χριστός τόν άνθρωπον ανυψών, ως φιλάνθρωπος, διά σού Πανάχραντε καί τό τρισήλιον φώς έλαμψε πάσι.

Κάθισμα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Ο υπερούσιος καί μόνος Κύριος, Χριστός απαύγασμα, τού προανάρχου Πατρός, καί Πνεύμα τό θειότατον, ελέησον τούς δούλους σου, πάντες γάρ ημάρτομεν, αλλά σού ουκ απέστημεν, όθεν δυσωπούμέν σε, τρισυπόστατε Κύριε, ως έχων εξουσίαν, τό πλάσμα σου, σώσον εκ πάσης περιστάσεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο υπερούσιος, Θεός καί Κύριος, εκ σού σεσάρκωται, δι' αγαθότητα, τό καθ' ημάς ουσιωθείς, καί μείνας όπερ πέφυκεν, όθεν καί θεάνθρωπον, τούτον σέβοντες πάναγνε, σε τήν απειρόγαμον, Θεοτόκον κηρύττομεν δοξάζοντες τό μέγιστον θαύμα, τής σής ασπόρου κυήσεως.

Ωδή δ'

Έθου πρός ημάς

Στέλεχος διττόν, εκ Πατρός ως ρίζης εβλάστησεν, ο Υιός καί Πνεύμα τό ευθές, οι συμφυείς βλαστοί καί θεόφυτοι, καί άνθη συνάναρχα, ως τρία είναι φώτα τής θεότητος. (Δίς)

Στίφη νοερών, ουσιών απαύστως υμνούσί σε, τόν απερινόητον Θεόν, μεθ' ών ημείς δοξάζομεν λέγοντες, τριάς υπερούσιε, τούς σούς οικέτας σώσον ως φιλάνθρωπος.

Θεοτοκίον

Έθελξας ημάς εις αγάπην σήν πολυέλεε, Λόγε τού Θεού, ο δι' ημάς σωματωθείς ατρέπτως, καί τρίφωτον, τήν μίαν θεότητα, μυσταγωγήσας, όθεν σε δοξάζομεν.

Ωδή ε'

Ως είδεν Ησαϊας

Τόν ένα κυριάρχην εικονικώς, ως είδεν Ησαϊας Θεόν, εν τρισί προσώποις δοξολογούμενον, αχράντοις φωναίς Σεραφίμ, απεστάλη τού κηρύξαι παρευθύς, τρίφωτον ουσίαν, καί μονάδα τρισήλιον. (Δίς)

Η πάντων αοράτων καί ορατών, τήν φύσιν εξ ουκ όντων τό πρίν, υποστησαμένη μονάς τρισήλιε, τούς ένα Θεόν σε πιστώς, ευφημούντας, εκ παντοίων πειρασμών εκλυτρωσαμένη, τής σής δόξης αξίωσον.

Θεοτοκίον

Νυμφώνα φωτοφόρον καί καθαρόν, Παρθένε γεγονυίαν Θεού, σε υμνούμεν πόθω καί μακαρίζομεν, εκ σού γάρ ετέχθη Χριστός εν ουσίαις καί θελήσεσι διτταίς, ο εις τής Τριάδος, καί τής δόξης ών Κύριος.

Ωδή ς'

Άβυσσος εσχάτη

Μέτοικος υπάρχων ο Αβραάμ, κατηξιώθη τυπικώς υποδέξασθαι, ενικόν μέν Κύριον, εν τρισίν υποστάσεσιν, υπερούσιον, ανδρικαίς δε μορφώσεσιν. (Δίς)

Ίθυνον καρδίας σών οικετών, πρός φώς τό απρόσιτον, ώ τρισήλιε Κύριε, καί σής δόξης έλλαμψιν, παράσχου ταίς ψυχαίς ημών, τού φαντάζεσθαι, τό σόν κάλλος τό άρρητον.

Θεοτοκίον

Άνοιξον τάς πύλας μοι τού φωτός, τού κυηθέντος εκ νηδύος σου άχραντε, ίνα βλέπω τρίφωτον, ακτίνα τής θεότητος, καί δοξάζω σε τήν Ολόφωτον Δέσποιναν.

Κάθισμα Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Θείας φύσεως Ομοουσίου, τό τρισήλιον υμνούμεν κράτος, καί τρισαγίαις φωναίς εκβοήσωμεν, Αγιος εί, ο Πατήρ ο προάναρχος, Άγιος εί, ο Υιός ο συνάναρχος, Πνεύμα άγιον, ο είς αμερής Θεός ημών, καί πάντων ποιητής, καί φιλάνθρωπος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θαύμα μέγιστον! πώς συνεσχέθη, ο αχώρητος εν τή γαστρί σου, καί εσαρκώθη, καί εφάνη ως άνθρωπος, μή υπομείνας φυρμόν ή διαίρεσιν, τής θεϊκής καί ατρέπτου θεότητος, Κόρη πάναγνε, διό Θεοτόκον σε πιστώς, κηρύττομεν αεί, καί δοξάζομεν.

Ωδή ζ'

Ως πάλαι τούς ευσεβείς

Ναόν με δείξον τής σής, θεότητος Δέσποτα, τής τριλαμπούς όλον φωτεινόν, αμαρτητικής αμαυρώσεως δεινής, καί παθών ανώτερον, ταίς φωτουργαίς σου λάμψεσιν, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεότητος τήν μορφήν, μίαν καταγγέλλομεν, εν τρισίν υποστατικαίς, καί διαιρεταίς ιδιότησι, Πατρός καί Υιού καί Πνεύματος, Ευλογητός εί, κράζοντες, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Εφάνη τώ Αβραάμ, Θεός τρισυπόστατος, εν τή δρυϊ πάλαι τή Μαμβρή, τής φιλοξενίας μισθόν τόν Ισαάκ, αντιδούς δι' έλεον, όν περ καί νύν δοξάζομεν ως Θεόν τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Εφάνη επί τής γής, γενόμενος άνθρωπος, ο παντουργός αγαθοπρεπώς, εκ παρθενικής καί αχράντου σου γαστρός, καί ημάς εθέωσεν, ευλογημένη, πάναγνε, Θεοτόκε πανάχραντε.

Ωδή η'

Αστέκτω πυρί

Ανάρχου Πατρός ως εκ ρίζης, Λόγος, καί τό Πνεύμα συνανάρχως πεφυκότες, ως βλαστοί τής υπερουσίου θεαρχίας, έδειξαν τής Τριάδος, δόξαν μίαν τε καί δύναμιν, ήν υμνούμεν πάντες πιστοί εις τούς αιώνας. (Δίς)

Ρυθμίζει ταίς σαίς φρυκτωρίαις, τάξεις ουρανίους αναμέλπειν ασιγήτως, τρισαγίοις άσμασι θείοις, Πάτερ, Λόγε σύμμορφε, καί τό Πνεύμα, τρίφωτον, κράτος καί ισόρροπον, όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Χρησμοί Προφητών τόν σόν τόκον, πόρρωθεν ιδόντες, Θεοτόκε ανευφήμουν, ως ασπόρως καί υπέρ φύσιν, γεννηθέντα Δέσποινα, καί συμφώνως τούτον υμνούμεν, ως Κύριον, καί υπερυψούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Καινόν τό θαύμα

Ιδείν τήν δόξαν τήν τρισσολαμπή, αί θεοειδείς τών ασωμάτων τάξεις, σαφώς ανιέναι πτέρυξιν, εφίενται άνω, αλλ' ευλαβούνται σφόδρα τό απρόσιτον φώς, καί ύμνον απαύστως εκβοώσι, Ταύταις συμφώνως, μοναδική Τριάς σε δοξάζομεν. (Δίς)

Απλέτω πόθω καί οι επί γής, νοεράν ψυχήν εκ σού λαβόντες, καί λογικήν, σέ υμνούμεν Δέσποτα, Θεέ τών απάντων, τήν ενιαίαν φύσιν αληθώς, καί τριττήν προσώποις εξ όλης τής καρδίας, διό Οικτίρμον, ως πολυέλεος ημάς οίκτιρον.

Θεοτοκίον

Ναόν με δείξον τής μοναρχικής, καί τριφεγγούς σου θεαρχίας φωτοειδή, καθαρώς λατρεύειν σοι τώ Κτίστη τών όλων, καί τής αφράστου δόξης νοερόν θεωρόν, πρεσβείαις τής μόνης Θεοτόκου, ήν επαξίως, ως υπερένδοξον μεγαλύνομεν.

Τό, Αξιόν εστι, καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Αναστάσιμα

Ήχος γ'

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται, η απαρχή τών κεκοιμημένων, ο Πρωτότοκος τής κτίσεως, καί Δημιουργός πάντων τών γεγονότων, τήν καταφθαρείσαν φύσιν τού γένους ημών, εν εαυτώ ανεκαίνισεν. Ουκ έτι θάνατε κυριεύεις. Ο γάρ τών όλων Δεσπότης, τό κράτος σου κατέλυσε.

Δόξα...

Σαρκί τού θανάτου γευσάμενος Κύριε, τό πικρόν τού θανάτου εξέτεμες τή Εγέρσει σου, καί τόν άνθρωπον κατ' αυτού ενισχύσας, τής αρχαίας κατάρας τήν ήτταν ανακαλούμενος, ο υπερασπιστής τής ζωής ημών, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν ωραιότητα τής παρθενίας σου, καί τό υπέρλαμπρον τό τής αγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς εβόα σοι Θεοτόκε, Ποίόν σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον, τί δέ ονομάσω σε; απορώ καί εξίσταμαι, διό ως προσετάγην βοώ σοι. Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Πάντα ανθρώπινα, καταδεξάμενος, πάντα ημέτερα, οικειωσάμενος, προσηλωθήναι εν Σταυρώ, ευδόκησας ποιητά μου, θάνατον ελόμενος, υπομείναι ως άνθρωπος, ίνα τό ανθρώπινον, εκ θανάτου λυτρώσης ως Θεός, διό ως ζωοδότη βοώμέν σοι, Δόξα Χριστέ τή ευσπλαγχνία σου.

Δόξα...

Τό ακατάληπτον τό τής Σταυρώσεως, καί ανερμήνευτον τό τής Εγέρσεως, θεολογούμεν οι πιστοί, απόρρητον Μυστήριον σήμερον γάρ θάνατος, καί ο Άδης εσκύλευται, γένος δέ ανθρώπινον αφθαρσίαν ενδέδυται, διό καί ευχαρίστως κραυγάζομεν. Δόξα Χριστέ τή Αναστάσει σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τά επουράνια, πόθω ηγάλλοντο, καί τά επίγεια, τρόμω εξίσταντο, ότε η άχραντος φωνή, επήλθέ σοι Θεοτόκε, μία γάρ πανήγυρις, αμφοτέροις επέλαμψεν, ότι τόν Πρωτόπλαστον, εκ θανάτου ερρύσατο, διό σύν τώ Αγγέλω βοώμέν σοι, Χαίρε αγνή Παρθενομήτορ.

Μετά τόν Άμωμον, τά Ευλογητάρια.

Η Υπακοή Ήχος γ'

Εκπλήττων τή οράσει, δροσίζων τοίς ρήμασιν, ο αστράπτων Άγγελος, ταίς μυροφόροις έλεγε. Τόν ζώντα τί ζητείτε εν μνήματι; ηγέρθη κενώσας τά μνήματα τής φθοράς αλλοιωτήν, γνώτε τόν αναλλοίωτον, είπατε τώ Θεώ, Ως φοβερά τά έργα σου! ότι τό γένος έσωσας τών ανθρώπων.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Τήν αιχμαλωσίαν Σιών, σύ εξείλου εκ Βαβυλώνος καμέ εκ τών παθών, πρόςζωήν έλκυσον Λόγε.

· Εν τώ Νότω οι σπείροντες δάκρυσιν ενθέοις, θεριούσι στάχυας, εν χαρά αειζωίας.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, πάσα αγαθοδωρία, ως Πατρί και Υιώ συναστράπτει, εν ώ τά πάντα ζή καί κινείται.

Αντίφωνον Β'

· Εάν μή Κύριος οικοδομήση οίκον τών αρετών, μάτην κοπιώμεν, τήν δέ ψυχήν σκέποντος, ουδείς ημών πορθείται τήν πόλιν.

· Τού καρπού τής γαστρός, τώ Πνεύματι υιοποιητώς σοι τώ Χριστώ, ως Πατρί οι Άγιοι πάντοτέ εισι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, ενθεωρείται πάσα αγιότης σοφία, ουσιοί πάσαν γάρ κτίσιν, αυτώ λατρεύσωμεν. Θεός γάρ, ως Πατρί τε καί Λόγω.

Αντίφωνον Γ'

· Οι φοβούμενοι τόν Κύριον, μακάριοι τρίβους βαδιούνται, τών εντολών φάγονται, ζωηράν γάρ παγκαρπίαν.

· Κύκλω τής τραπέζης σου ευφράνθητι, καθορών σου Ποιμενάρχα, τά έκγονα φέροντα, κλάδους αγαθοεργίας.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, ο πάς πλούτος τής δόξης, εξ ού χάρις καί ζωή πάση τή κτίσει, σύν Πατρί γάρ, ανυμνείται καί τώ Λόγω.

Προκείμενον

Είπατε εν τοίς έθνεσιν, ότι Κύριος εβασίλευσε, καί γάρ κατώρθωσε τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσεται.

Στίχ. Άσατε τώ Κυρίω άσμα καινόν.

Τό Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον Εωθινόν Ε'. Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι. Ο Ν' καί τά λοιπά.

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τών Ειρμών, καί τής Θεοτόκου εις η', καί τού Παραλύτου εις ς'.

Κανών τού Πάσχα Ήχος α'

Ωδή α' Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Κανών τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

Κανών τού Παραλύτου

Ού η Ακροστιχίς εν τή Ενάτη Ωδή.

Ι ω σ ή φ.

Ποίημα Ιωσήφ Θεσσαλονίκης.

Ωδή α' Ήχος γ'

Ο Ειρμός

Θαυμαστός ενδόξως, ποιών τέρατα, σύ εί Θεός, ο άβυσσον γεώσας, καί άρματα καλύψας, καί λαόν διασώσας, άδοντά σοι, ως λυτρωτή ημών Θεώ.

Ενεργών σημεία, ποιών τέρατα, μόνε Βασιλεύ, σταυρόν εθελουσίως υπέστης, ως οικτίρμων, καί θάνατον θανάτω θανατώσας, εζωοποίησας ημάς.

Τή Χριστού Εγέρσει, λαοί σήμερον, χορεύσωμεν πιστώς, εσκύλευται ο Αδης, δεσμίους ούς κατείχεν, απέδωκε σπουδαίως, ανυμνούντας τά μεγαλεία τού Θεού.

Ο δυνάμει θεία ποτέ Παράλυτον, λόγω σου Χριστέ, συσφίγξας καί προστάξας, αυτώ τήν κλίνην άραι, χρονίως ασθενούντι, τήν ψυχήν μου νοσούσαν, ίασαι δεινώς.

Εν τή κολυμβήθρα, ποτέ Αγγελος, τή Προβατική, κατήρχετο, καί ένα ιάτο κατά χρόνον, Βαπτίσματι δέ θείω νύν καθαίρει, άπειρα πλήθη ο Χριστός.

Αρχηγέ Αγγέλων, Αρχιστράτηγε τών άνω λειτουργών, τούς συναθροιζομένους, εν τώ σεπτώ ναώ σου, καί τόν Θεόν ανυμνούντας, σκέπε, φρούρει, από παντοίων πειρασμών.

Δόξα...

Εν τρισί προσώποις, μιά φύσει δέ, άναρχον Θεόν, υμνήσωμεν απαύστως μετά τών ασωμάτων, Πατέρα, Λόγον, Πνεύμα, βασιλείαν έχουσαν, καί κράτος αμερές.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν τιμώσαν ταύτην, Αγνή πόλιν σου πάντοτε πιστώς, περίσωζε κινδύνων, αλώσεως βαρβάρων, πολέμου εμφυλίου, καί μαχαίρας, καί πάσης άλλης απειλής.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Στείρα ψυχή καί άγονε, κτήσαι καρπόν ευκλεή, ευτεκνουμένη βόησον, Εστερεώθη η καρδία μου, ουκ έστιν άγιος, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Ορών σε πάλαι ήλιος, ξύλω κρεμάμενον, Λόγε τό φώς συνέστειλε, καί εδονείτο η γή άπασα, νεκροί εξανίσταντο, νεκρού γενομένου σου, παντοδύναμε.

Μετά ψυχής ελθόντος σου, εν τή κοιλία τής γής, ψυχάς άς περ εκέκτητο, εναπεδίδου Άδης σπουδή, βοώσας τώ κράτει σου, ωδήν χαριστήριον, μόνε Κύριε.

Τήν επί χρόνους πλείονας, εξασθενούσαν δεινώς, ψυχήν μου υπεράγαθε, ως τόν Παράλυτον πρίν, υγίωσον, ως άν βηματίζω σου, τάς τρίβους, άς έδειξας τοίς ποθούσί σε.

Μετά τών άνω τάξεων, Θεού Αρχάγγελε, ικετηρίαν ποίησον, υπέρ τών πίστει ανυμνούντων σε φρουρών, συντηρών ημάς τού βίου τοίς πάθεσι περιπίπτοντας.

Δόξα...

Δόξα, Πατρί βοήσωμεν, Υιώ, καί Πνεύματι, είς γάρ υπάρχει φύσει Θεός, όν αι δυνάμεις πάσαι τών ουρανών, εν φόβω δοξάζουσι, τό, Άγιος, Άγιος, Άγιος, κράζουσι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άσπορον έσχες σύλληψιν, καί υπέρ νούν τοκετόν, Παρθενομήτορ άχραντε, έργον φρικώδες, θαύμα μέγιστον, Αγγέλοις τιμώμενον, βροτοίς δοξαζόμενον, Κόρη Δέσποινα.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Καθίσματα Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα τής παρθενίας σου

Ρήμα Παράλυτον, μόνον συνέσφιγξεν, ως ο παγκόσμιος, λόγος εφθέγξατο, τού δι' ημάς επί τής γής οφθέντος δι' ευσπλαγχνίαν, όθεν καί τόν κράββατον, επιφέρων διήρχετο, κάν οι Γραμματείς οράν, τό πραχθέν ουχ υπέφερον, κακίας κατεχόμενοι φθόνω, τώ ψυχάς παραλύοντι.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Αυτόμελον

Τήν ωραιότητα, τής παρθενίας σου, καί τό υπέρλαμπρον, τό τής αγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοι, Θεοτόκε, Ποίόν σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον, τί δέ ονομάσω σε; απορώ καί εξίσταμαι, διό ως προσετάγην, βοώ σοι, Χαίρε η κεχαριτωμένη.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Τό κατάσκιον όρος, ο Αββακούμ προεώρα, τήν άχραντόν σου μήτραν Αγνή, διό καί ανεκραύγαζεν, Από θαιμάν ήξει ο Θεός, καί ο Άγιος εξ όρους, κατασκίου δασέος.

Τών Εβραίων ο δήμος, φθόνω τηκόμενος, ξύλω εσταύρωσέ σε, Κύριε, καί λύσας τό κατάκριμα, τό τού θανάτου ως κραταιός εξεγήγερσαι, τόν κόσμον σεαυτώ συνεγείρας.

Μετά μύρων Γυναίκες, τί τό ακένωτον μύρον, ζητείτε; εξεγήγερται, ταίς Μυροφόροις έφησεν, ο καθεζόμενος εν λευκοίς, τήν υφήλιον πληρώσας, νοητής ευωδίας.

Δούλου φέρων εικόνα, υπερβολή ευσπλαγχνίας, βαδίζων παραγέγονας, καί υγιή απέδειξας, τόν επί χρόνοις Λόγε πολλοίς, κατακείμενον, κελεύσας, καί τόν κράββατον άραι.

Άγγελος μεν Κυρίου, κατά καιρόν καταβαίνων, τό ύδωρ εν τή Προβατική ετάρασσε, τελών υγιή ένα καί μόνον, ο δέ Χριστός, πλήθη άπειρα, τώ θείω Βαπτισμώ διασώζει.

Αρχηγέ τών Αγγέλων, καί Οδηγέ πλανωμένων, Κυρίου Αρχιστράτηγε, τή ώρα ταύτη, μέσον ημών παραγενού, καί τάς προσευχάς πάντων προσάγαγε, τώ μόνω ποιητή καί Δεσπότη.

Δόξα...

Ενουμένη τή φύσει, διαιρουμένη προσώποις, υπάρχει η αγία Τριάς, Πατήρ ο υπερούσιος, ο συναϊδιός τε Υιός, καί τό άγιον καί μόνον, παντοδύναμον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η Αγνή πώς θηλάζεις; πώς δέ εγέννησας βρέφος, τού Αδάμ αρχαιότερον, πώς εν αγκάλαις φέρεις Υιόν, τόν επί ώμων χερουβικών; ως επίσταται, ως οίδεν, ο τό πάν ουσιώσας.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Φωτί τώ ανεσπέρω σου Χριστέ, καταύγα σον τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί οδήγησον εις τόν φόβον σου, διότι φώς τά προστάγματά σου.

Υψώθης επί ξύλου τού Σταυρού, καί κόσμον άπαντα συνανύψωσας, καί γενόμενος εν νεκροίς ο Θεός, νεκρούς εγείρεις τούς απ' αιώνος.

Ανέστη καθώς είπεν ο Χριστός, κενώσας άπαντα Άδου τά βασίλεια, καί οπτάνεται Αποστόλοις, χαράς μεταδιδούς διαιωνιζούσης.

Λευκείμων καθωράθη γυναιξίν, αστράπτων Άγγελος, φάσκων, Μή κλαίετε, η ζωή ημών εξεγήγερται, τούς εν τοίς τάφοις νεκρούς ζωώσας.

Παράλυτον ως ήγειρας Χριστέ, τήν παρειμένην μου ψυχήν υγίωσον, παραβάσεσι, καί βαδίζειν με τάς σάς ορθάς ευόδωσον τρίβους.

Αγγέλων αρχηγέτα Μιχαήλ, τόν αθροιζόμενον εν τώ τεμένει σου λαόν σήμερον, καί κηρύττοντα τά τού Θεού, σώζε μεγαλεία.

Δόξα...

Ισότιμος τρισάριθμος μονάς, διαιρουμένη μέν πιστώς ταίς υποστάσεσιν, ενουμένη δέ φύσει πέφυκε, Πατήρ, Υιός καί τό θείον Πνεύμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν άσπορον λοχείαν σου Αγνή, τήν ακατάληπτον υμνούμεν γέννησιν, μακαρίζοντες ως Μ ητέρα σε, τού ποι ητού πάντων καί Δεσπότου.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Βυθός μοι τών παθών επανέστη, καί ζάλη εναντίων ανέμων, αλλά προφθάσας με σύ, σώσον Σωτήρ, καί ρύσαι φθοράς, ως έσωσας τού θηρός τόν Προφήτην.

Υψώθης εκουσίως εν ξύλω, ετέθης ως νεκρός εν μνημείω, καί τους εν Άδη νεκρούς, πάντας ομού ζωώσας Χριστέ, ανέστησας θεϊκή δυναστεία.

Ο Άδης συναντήσας σοι κάτω, οικτίρμον επικράνθη, δεσμώτας, αποδιδούς εν σπουδή, σού τήν φρικτήν υμνούντας Σωτήρ Ανάστασιν, εν φωναίς ασιγήτοις.

Οι θείοι Μαθηταί κατιδόντες εκ τάφου, τήν ζωήν τών απάντων, εγηγερμένον Χριστόν πόθω πολλώ, καί γνώμη ευθεί, καί θυμηδία ψυχής προσεκύνουν.

Ο πάλαι επί κλίνης οδύνης, εν χρόνοις κατακείμενος πλείστοις, τή σή προστάξει Χριστέ, αρτιωθείς δοξάζει, υμνών τήν ευπλαγχνίαν, τήν σήν ζωοδότα.

Αγγέλων Μιχαήλ αρχηγέτα, τώ θρόνω παρεστώς τού Δεσπότου, πάρεσο μέσον ημών, καθοδηγών πρός τρίβους ζωής, τούς σέ προστάτην, θερμόν κεκτημένους.

Δόξα...

Τριάδα τοίς προσώποις σε σέβω, μονάδα τή ουσία κηρύττω, άναρχε Πάτερ, Υιέ, Πνεύμα ευθές, Θεέ τού παντός, μετά τών άνω φρικτών στρατευμάτων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο πάντα θείω νεύματι φέρων, κρατείται Θεοτόκε Παρθένε, εν ταίς αγκάλαις ταίς σαίς, πάντας ημάς αρπάζων χειρός, δουλείας τού πονηρού, ως οικτίρμων.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Τήν ψυχήν μου Κύριε, εν αμαρτίαις παντοίαις, καί ατόποις πράξεσι, δεινώς παραλελυμένην, έγειρον τή θεϊκή σου επιστασία, ως περ καί τόν Παράλυτον, ήγειρας πάλαι, ίνα κράζω σεσωσμένος, Οικτίρμον δόξα, Χριστέ, τώ κράτει σου.

Ο Οίκος

Ο χειρί σου δρακί περικρατών τά πέρατα, Ιησού ο Θεός, ο τώ Πατρί συνάναρχος, καί Πνεύματι αγίω συνδεσπόζων απάντων, σαρκί εφάνης, νόσους ιώμενος, καί πάθη απήλασας, τυφλούς εφώτισας, καί τόν Παράλυτον λόγω θεϊκώ σύ εξανέστησας, περιπατείν αθρόως προστάξας, καί τήν βαστάσασαν αυτόν κλίνην επί τών ώμων άραι, όθεν πάντες σύν τούτω ανυμνούμεν καί εκβοώμεν, Οικτίρμον δόξα, Χριστέ τώ κράτει σου.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή τετάρτη από τού Πάσχα, τού Παραλύτου μνείαν ποιούμεθα, καί ως εικός τό τοιούτον εορτάζομεν θαύμα.

Στίχοι

· Τό ρήμα Χριστού σφίγμα τώ παρειμένω.

· Ούτως ίαμα τούτο ρήμα καί μόνον.

Τώ απείρω ελέει σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Ο τήν φλόγα δροσίσας τής καμίνου, καί τούς παίδας αφλέκτους διασώσας, ευλογητός εί εις τούς αιώνας Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Απλωθέντα σε ξύλω ως εώρα, φώς συνέστειλεν τώ ήλιος μή σθένων, κόσμω φαίνειν, σού εκουσίως δύναντος Παμβασιλεύ, εις φαύσιν πάντων εθνών.

Εξανέστης κενώσας τά μνημεία, καί σκυλεύσας τόν Άδην δυναστεία παντοδυνάμω, διό υμνούμεν τήν σεπτήν σου Χριστέ καί θείαν Έγερσιν.

Ως νεκρόν τί τόν ζώντα εκζητείτε; εξηγέρθη, ουκ έστιν εν τώ τάφω, ταίς Μυροφόροις εβόα πάλαι, εξαστράπτων μορφή ο θείος Άγγελος.

Κατακείμενον χρόνοις επί πλείστοις, τόν Παράλυτον λόγω υγιώσας, εβόας, Άρον τόν κράββατόν σου, καί πορεύου υμνών τά μεγαλεία τού Θεού.

Μιχαήλ Αρχιστράτηγε Κυρίου, τούς πιστώς εν τώ θείω σου τεμένει, αθροιζομένους Θεού εις αίνον, Οδήγει, σκέπε, εκ παντοίων κακών τή μεσιτεία σου.

Δόξα...

Ώ Τριάς, τούς πίστει σε υμνούντας, ως Θεόν τών απάντων καί Δεσπότην από παντοίων κινδύνων σώζε, καί τών σών αγαθών μετόχους ποίησον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθενεύεις τεκούσα υπέρ λόγον, τόν πρό πάντων αιώνων γεννηθέντα, εκ τού ανάρχου Πατρός αρρεύστως, διά τούτο Αγνή σέ μακαρίζομεν.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Τόν υπ' Αγγέλων ασιγήτως εν υψίστοις δοξαζόμενον Θεόν, οι ουρανοί τών ουρανών, γή καί όρη καί βουνοί, βυθός καί πάν γένος άνθρώπων, ύμνοις αυτόν ως κτίστην καί λυτρωτήν ευλογείτε.

Τό καταπέτασμα εσχίσθη, σταυρωθέντος σου ο Σωτήρ ημών, καί απεδίδου τούς νεκρούς, ούς κατέπιεν ο θάνατος, καί Άδης εγυμνούτο, σέ καθορών εν κατωτάτοις τής γής γεγονότα.

Πού σου τό κέντρον εστί θάνατε; πού σου Άδη νύν τό νίκος; τώ αναστάντι Βασιλεί ενεκρώθης καί απόλωλας, ουκ έτι βασιλεύεις, ο κραταιός αφείλετο γάρ ούς είχες δεσμίους.

Δράμετε τάχος απαγγείλατε, Αποστόλοις τήν ανάστασιν, ταίς μυροφόροις, ο φανείς νεανίας απεφθέγγετο, Ανέστη ο Δεσπότης, καί σύν αυτώ, οι απ' αιώνος νεκροί παραδόξως.

Έτεσι πλείστοις κατακείμενος ο Παράλυτος, εκραύγαζεν, Ελέησόν με λυτρωτά απορία συνεχόμενον, ο δέ προστάττει τούτω άραι σπουδή τόν κράββατον, καί ορθώς βηματίζειν.

Ως τών αϋλων προηγούμενος, Αρχιστράτηγε Δυνάμεων, σύν ταύταις αίτησαι ημίν τών πταισμάτων απολύτρωσιν, διόρθωσίν τε βίου, καί τών εκεί απόλαυσιν αγαθών αιωνίων.

Δόξα...

Άκτιστον, άτμητον ουσίαν, τρισυπόστατον θεότητα, Πατέρα άναρχον Θεόν, καί Υιόν καί Πνεύμα άγιον, υμνήσωμεν συμφώνως, τών Σεραφίμ κραυγάζοντες τήν φρικτήν μελωδίαν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόμον σε πάλαι εθεάσατο, Ησαϊας Αειπάρθενε, εν ώ δακτύλω τού Πατρός, Λόγος άχρονος εγέγραπτο, εκ πάσης αλογίας σώζων ημάς, τούς λόγοις σε ιεροίς ανυμνούντας.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί, Χαίρε πύλη Κυρίου, χαίρε πόλις έμψυχε, χαίρε, δι' ής ημίν έλαμψε, σήμερον φώς τού εκ σού τεχθέντος, τής εκ νεκρών αναστάσεως.

Ευφραίνου, αγάλλου, η θεία πύλη τού φωτός, ο γάρ δύνας εν τάφω, Ιησούς ανέτειλε, λάμψας ηλίου φαιδρότερον, καί τούς πιστούς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Τού Παραλύτου

Ο Ειρμός

Εν Σιναίω τώ όρει κατείδέ σε, εν τή βάτω Μωϋσής, τήν αφλέκτως τό πύρ τής θεότητος, δεξαμένην εν γαστρί, Δανιήλ δέ σε είδεν, όρος αλατόμητον, ράβδον βλαστήσασαν, Ησαϊας κέκραγε, τήν εκ ρίζης Δαυϊδ.

Ιησού επί ξύλου υψούμενος, συνανύψωσας ημάς, καί τεθείς εκουσίως εν μνήματι, εκ μνημάτων τούς νεκρούς, εξανέστησας πάντας, υμνούντας τό κράτος σου τό ακατάληπτον, καί τήν δυναστείαν τήν σήν τήν αήττητον.

Ωραιότατος τάφου ανέτειλας, ως νυμφίος εκ παστού, ωραιότατε Λόγε, καί έλυσας τό τού Άδου αμειδές, καί δεσμώτας εξήρας, συμφώνως κραυγάζοντας, Δόξα τή δόξη σου, δόξα Ιησού ο Θεός τή Εγέρσει σου.

Στεναγμούς τε καί δάκρυα φέρουσαι, μετά μύρων εν σπουδή, τό πανάγιον μνήμα κατέλαβον αι γυναίκες, καί Χριστού εδιδάσκοντο πίστει τήν ένδοξον Έγερσιν, ήν εορτάζομεν, εν αγαλλιάσει ψυχής ευφραινόμενοι.

Ηκολούθει η ρώσις τού σώματος, τή προστάξει σου Χριστέ, καί ωράτο ο πρώην Παράλυτος, διερχόμενος σπουδή, καί τόν κράββατον φέρων εφ' όν κατεκλίνετο, έτεσι πλείοσιν, ανυμνολογών τήν πολλήν δυναστείαν σου.

Φωτισμόν ημίν αίτησαι μέγιστε, Αρχιστράτηγε, αεί τώ μεγάλω φωτί παριστάμενος, καί ειρήνευσον ημών, τήν ζωήν επηρείαις, πάντοτε τού όφεως, καί περιστάσεσι, βίου δονουμένην αεί αξιάγαστε.

Δόξα...

Φώς καί φώτα ζωήν τε δοξάζω σε, καί ζωάς πανευσεβώς, Πάτερ Λόγε, καί Πνεύμα τό άγιον, τρισυπόστατε μονάς, αδιαίρετον κράτος, θεότης ασύγχυτε, Άγιος, Άγιος, Άγιος, βοών, σύν ταίς άνω δυνάμεσι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Φωτοφόρου προήλθε νηδύος σου, μέγας Ήλιος Χριστός, καί τόν κόσμον εφώτισεν άχραντε, επιλάμψεσι φαιδραίς, καί τό σκότος εξήρε, τό τής παραβάσεως, όθεν υμνούμέν σε, πάντων ως αιτίαν καλών Θεονύμφευτε.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Τό, Αγιος Κύριος ο Θεός ημών γ'

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τρι ήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Έτερον τού Παραλύτου

Γυναίκες ακουτίσθητε

Επέστη ο φιλάνθρωπος, καί πανοικτίρμων Κύριος, Προβατική κολυμβήθρα, τού θεραπεύσαι τάς νόσους, εύρε δέ κατακείμενον, άνθρωπον πλείστοις έτεσι, καί πρός αυτόν εβόησεν, Άρον τόν κράββατον, ίθι, πρός τάς οδούς τάς ευθείας.

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

Ήχος γ'

Δεύτε πάντα τά έθνη, γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, Αυτόν προσκυνήσωμεν.

Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια, οι φύλακές σου Κύριε, αλλά τό συνέδριον τής ματαιότητος, πληρώσαν δώρων τήν δεξιάν αυτών, κρύπτειν ενόμιζον τήν ανάστασίν σου, ήν ο κόσμος δοξάζει. Ελέησον ημάς.

Χαράς τά πάντα πεπλήρωται, τής Αναστάσεως τήν πείραν ειληφότα. Μαρία γάρ η Μαγδαληνή, επί τό μνήμα ήλθεν, εύρεν Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τοίς ιματίοις εξαστράπτοντα καί λέγοντα. Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, ούκ έστιν ώδε, αλλ' εγήγερται, καθώς είπε, προάγων εν τή Γαλιλαία.

Εν τώ φωτί σου Δέσποτα, οψόμεθα φώς φιλάνθρωπε, ανέστης γάρ εκ τών νεκρών, σωτηρίαν τώ γένει τών ανθρώπων δωρούμενος, ίνα σε πάσα κτίσις δοξολογή, τόν μόνον αναμάρτητον. Ελέησον ημάς.

Ύμνον εωθινόν, αι Μυροφόροι Γυναίκες, τά δάκρυα προσέφερον Κύριε, ευωδίας γάρ αρώματα κατέχουσαι, τό μνήμά σου κατέλαβον, τό άχραντόν σου Σώμα, μυρίσαι σπουδάζουσαι, Άγγελος καθήμενος επί τόν λίθον, αυταίς ευηγγελίσατο, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών; τόν θάνατον γάρ πατήσας, ανέστη ως Θεός, παρέχων πάσι τό μέγα έλεος.

Εξαστράπτων Άγγελος, επί το μνήμά σου τό ζωοποιόν, ταίς Μυροφόροις έλεγεν, Εκένωσε τούς τάφους ο Λυτρωτής, εσκύλευσε τόν άδην, καί ανέστη τριήμερος, ως μόνος Θεός καί παντοδύναμος.

Εις τό μνήμά σε επεζήτησεν, ελθούσα τή μιά τών Σαββάτων, Μαρία η Μαγδαληνή μή, ευρούσα δέ ωλοφύρετο, κλαυθώ βοώσα, οίμοι Σωτήρ μου, πώς εκλάπης πάντων Βασιλεύ; Ζεύγος δέ ζωηφόρων Αγγέλων, ένδοθεν τού μνημείου εβόα. Τί κλαίεις ώ Γύναι; Κλαίω φησίν, ότι ήραν τόν Κύριόν μου τού τάφου, καί ούκ οίδα πού έθηκαν αυτόν. Αυτή δέ στραφείσα οπίσω, ως κατείδέ σε, ευθέως εβόα, ο Κύριός μου, καί ο Θεός μου, δόξα σοι.

Εβραίοι συνέκλεισαν, εν τώ τάφω τήν ζωήν, Ληστής δέ ανέωξεν εν τή γλώσση τήν τρυφήν, κραυγάζων καί λέγων, ο μετ' εμού δι' εμέ σταυρωθείς, συνεκρέματό μοι επί τού ξύλου, καί εφαίνετό μοι επί τού θρόνου, τώ Πατρί συγκαθήμενος, αυτός γάρ εστι Χριστός ο Θεός ημών, ο έχων τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. δ

Κύριε, τόν Παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ' ο σός λόγος ανεκαίνισε, καί ουδέ η πολυχρόνιος αυτώ ενεπόδισε νόσος, ότι τής φωνής σου οξυτέρα η ενέργεια εδείχθη, καί τό δυσβάστακτον βάρος απέρριψε, καί τό φορτίον τής κλίνης εβάστασεν, εις μαρτύριον τού πλήθους τών οικτιρμών σου, δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

Εις τήν α' Ώραν τό Εωθινόν.

Ήχος γ'

Τής Μαγδαληνής Μαρίας, τήν τού Σωτήρος ευαγγελιζομένης, εκ νεκρών ανάστασιν, καί εμφάνειαν, διαπιστούντες οι Μαθηταί, ωνειδίζοντο τό τής καρδίας σκληρόν, αλλά τοίς σημείοις καθοπλισθέντες καί θαύμασι, πρός τό κήρυγμα απεστέλλοντο, καί σύ μεν Κύριε, πρός τόν αρχίφωτον ανελήφθης Πατέρα, οι δέ εκήρυττον πανταχού τόν λόγον, τοίς θαύμασι πιστούμενοι, Διό οι φωτισθέντες δι' αυτών, δοξάζομέν σου τήν εκ νεκρών Ανάστασιν, φιλάνθρωπε Κύριε.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Οι Μακαρισμοί τού Ήχου

Ήχος γ'

Αθετήσαντα Χριστέ τήν εντολήν σου, τόν προπάτορα Αδάμ, τού Παραδείσου εξώρισας, τόν δέ Ληστήν Οικτίρμον, Ομολογήσαντά σε εν Σταυρώ, εν αυτώ εισώκισας κράζοντα, Μνήσθητί μου Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Αναστάς εκ τών νεκρών, συνεξανέστησας ημάς εκ τών παθών, τή Αναστάσει σου Κύριε, τού δέ θανάτου πάσαν, τήν δυναστείαν ώλεσας Χριστέ, διά τούτο πίστει κραυγάζομεν, Μνήσθητι καί ημών, εν τή βασιλεία σου.

Τή τριημέρω σου ταφή, τούς εν τώ Άδη νεκρωθέντας ως Θεός, ζωοποιήσας συνήγειρας, καί αφθαρσίαν πάσιν, ως αγαθός επήγασας ημίν, τοίς εν πίστει κράζουσι πάντοτε, Μνήσθητι καί ημών, εν τή βασιλεία σου.

Αμαρτήσαντας ημάς, τή τού θανάτου κατεδίκασας αρά, ο Ζωοδότης καί Κύριος, εν δε τώ σώματί σου, αναμαρτήτως Δέσποτα παθών, τούς θνητούς εζώωσας κράζοντας, Μνήσθητι καί ημών, εν τή βασιλεία σου.

Καί εκ τού Κανόνος τού Παραλύτου, Ωδή ς'. Απόστολος, καί Ευαγγέλιον τής ημέρας.

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τών ουρανών, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. δ'

Ώ τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! ο ποιητής τού παντός, σαρκοφόρος γενόμενος, τήν ημών επτώχευσε φύσιν θέλων ως εύσπλαγχνος, καί τοίς ανθρώποις συνδιαιτώμενος, θαυμάτων πλήθη Εβραίοις δέδειχεν, όθεν ιάσατο, τόν ποτέ Παράλυτον, ειπών αυτώ, Αρόν σου τόν κράββατον, εν Βηθεσδά επιστάς.

Σώτερ Θεέ μου καί Κύριε, τούς πεπτωκότας βροτούς, αναστήσαι βουλόμενος, επί γής άνθρωπος, περιήρχου Ιώμενος, πάντων τάς ως νόσους δι' ευσπλαγχνίαν πολλήν, διό φοιτήσας, Προβατική εν στοά, σώον ανέδειξας, τόν ποτέ Παράλυτον λόγω τώ σώ, οκτώ καί τριάκοντα, έτεσι κείμενον.

Φθόνω Εβραίοι τηκόμενοι, ευεργεσίας τάς σάς, υπεράγαθε Κύριε, αφορμήν ποιούμενοι, καί μανίας υπέκκαυμα, παρανομούντες αυτοί τόν νόμον αεί, σέ επεζήτουν, κτείναι τήν όντως ζωήν διά τό Σάββατον, ότε όλον άνθρωπον, έδειξας σύ υγιή, παράλυτον όντα τό πρότερον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Επί τή Προβατική κολυμβήθρα άνθρωπος κατέκειτο εν ασθενεία, καί ιδών σε Κύριε, εβόα, Ανθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εν αυτώ, εν ώ δέ πορεύομαι, άλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ίασιν, εγώ δέ ασθενών κατάκειμαι, Καί ευθύς σπλαγχνισθείς ο Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν, Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, Πάντα σοι δυνατά, πάντα υπακούει, πάντα υποτέτακται, πάντων ημών μνήσθητι, καί ελέησον άγιε, ως φιλάνθρωπος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Τώ σώ Σταυρώ, Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων, πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Κατανυκτικόν

Εσπερινόν ύμνον προσφέρομέν σοι Χριστέ, μετά θυμιάματος, καί ωδών πνευματικών ελέησον Σωτήρ τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τού Σταυρού σου Κύριε η δύναμις, επάγη γάρ εν τόπω, καί ενεργεί εν κόσμω, καί ανέδειξεν εξ αλιέων Αποστόλους, καί εξ εθνών Μάρτυρας, ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Ο τή παλάμη τή αχράντω πλαστουργήσας τόν άνθρωπον, ήλθες εύσπλαγχνε, τούς νοσούντας ιάσασθαι Χριστέ, τόν Παράλυτον εν τή Προβατική κολυμβήθρα, διά τού λόγου σου ανέστησας, Αιμόρρου δέ τό άλγος εθεράπευσας, τής Χαναναίας τήν παίδα ενοχλουμένην ήλέησας, καί τήν αίτησιν τού Εκατοντάρχου ου παρείδες, Διά τούτο κράζομεν, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος γ'

Ευφραινέσθω τά ουράνια, αγαλλιάσθω τά επίγεια, ότι εποίησε κράτος, εν βραχίονι αυτού, ο Κύριος, επάτησε τώ θανάτω τόν θάνατον, πρωτότοκος τών νεκρών εγένετο, εκ κοιλίας άδου ερρύσατο ημάς, καί παρέσχε κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Σε τήν μεσιτεύσασαν τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση, ο Υιός σου καί Θεός ημών τό διά Σταυρού καταδεξάμενος πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται, η απαρχή τών κεκοιμημένων, ο πρωτότοκος τής κτίσεως, καί δημιουργός πάντων τών γεγονότων, τήν καταφθαρείσαν φυσιν τού γένους ημών, εν εαυτώ ανεκαίνισεν, ουκ έτι θάνατε κυριεύεις, ο γάρ τών όλων Δεσπότης, τό κράτος σου κατέλυσε.

Κατανυκτικόν

Παροικούσα εν τή γή, ψυχή μου μετανόησον, χούς εν τάφω ουχ υμνεί, πταισμάτων ου λυτρούται, βόησον Χριστώ τώ Θεώ, Καρδιογνώστα, ήμαρτον, πρίν καταδικάσης με, ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τό εύψυχον τής καρτερίας ημών, ενίκησε τά μηχανήματα τού αρχεκάκου εχθρού, Αθλοφόροι μακάριοι, διά τούτο τής αιωνίου κατηξιώθητε μακαριότητος, Αλλά πρεσβεύσατε τώ Κυρίω, τού φιλοχρίστου λαού σώσαι τό ποίμνιον, Μάρτυρες υπάρχοντες τής αληθείας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τήν ωραιότητα, τής παρθενίας σου, καί τό υπέρλαμπρον, τό τής άγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοι Θεοτόκε, Ποίόν τί δέ ονοσοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον, μάσω σε; απορώ καί εξίσταμαι, διό ως προσετάγην, βοώ σοι, Χαίρε η κεχαριτωμένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Τήν ωραιότητα

Πάρεσιν εύραντο, τήν Ολοσώματον, οι παραλύσεσι, φθόνου σφιγγόμενοι, τήν εν Σαββάτω Παραλύτου σφίγξιν κατανοούντες, λέγοντες, ουκ έξεστι, θεραπεύειν τοίς Σάββασι, λύειν τε τήν πάτριον, τού Σαββάτου κατάπαυσιν, τού νόμου σε μή γνόντες Δεσπότην, καί θεραπευτήν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Δεύτε πάντα τά έθνη, γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, Αυτόν προσκυνήσωμεν. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Πολλάκις τήν υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην τήν αμαρτίαν εκπληρών, τή μέν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τή δέ ψυχή άτοπα λογιζόμενος, αλλ' εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, διά τής μετανοίας, καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Αθλοφόρων τήν μνήμην, δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ότι θέατρον γενόμενοι, Αγγέλοις καί ανθρώποις, τόν τής νίκης στέφανον παρά Χριστού εκομίσαντο, καί πρεσβεύουσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Άταφος νεκρός υπάρχων ο Παράλυτος, ιδών σε εβόησεν, Ελέησόν με Κύριε, ότι ή κλίνη μου τύμβος μοι εγένετο, Τί μοι κέρδος ζωής; ου χρήζω τής Προβατικής κολυμβήθρας, ου γάρ εστί μοι τίς ο εμβάλλων με, ταραττομένων τών υδάτων, αλλά σοί τή πηγή προσέρχομαι τών ιαμάτων, ίνα καγώ μετά πάντων κράζω, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος γ' Μεγάλη τού Σταυρού σου Κύριε

Σημείων καί τεράτων βλέποντες τήν δύναμιν, οι φθόνω παρειμένοι, καί δυνατοί κακία, ουκ επίστευον, ως σύ Θεού Υιός υπάρχεις καί τού παντός πρύτανις, ο καί Παράλυτον υγιή δείξας λόγω.

Στίχ. Τά ελέη σου Κύριε εις τόν αιώνα άσομαι.

Ιδόντες οι Σαββάτων φύλακες Παράλυτον, σφιγχθέντα εν Σαββάτω, τήν ψυχήν εχαυνούντο, καί, ουκ έξεστιν, εν τώ Σαββάτω θεραπεύει ν, καί βεβηλούν τό Σάββατον, τάχα ως νόμιμοι, Γραμματείς επεβόων.

Στίχ. Ότι είπας, εις τόν αιώνα έλεος οικοδομηθήσεται.

Σαββάτων αυτουργόν μή γνόντες σε καί Κύριον, οι Σάββατα τηρούντες, τού Παραλύτου σφίγξιν, διεγόγγυζον, τήν εν Σαββάτω γενομένην, Ω; ου καλόν, λέγοντες, αίρειν τόν κράββατον, εν ημέρα Σαββάτου.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα, τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοάς εχούση, εν ταύταις γάρ κατεκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, καί ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει, Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην, αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων, λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Δύο Ιδιόμελα τής Εορτής,

δευτερούντες τό πρώτον

Ήχος α'

Ο τή παλάμη τή αχράντω πλαστουργήσας τόν άνθρωπον, ήλθες εύσπλαγχνε τούς νοσούντας Ιάσασθαι Χριστέ, τόν Παράλυτον εν τή Προβατική καλυμβήθρα διά τού λόγου σου ανέστησας, Αιμόρρου δέ τό άλγος εθεράπευσας, τής Χαναναίας τήν παίδα ενοχλουμένην ηλέησας, καί τήν αίτησιν τού Εκατοντάρχου ου παρείδες, Διά τούτο κράζομεν Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Άταφος νεκρός υπάρχων ο Παράλυτος, ιδών σε εβόησεν, Ελέησόν με Κύριε, ότι η κλίνη μου τύμβος μοι εγένετο, Τί μοι κέρδος ζωής; ου χρήζω τής Προβατικής κολυμβήθρας, ου γάρ εστί μοι τίς ο εμβάλλων με ταραττομένων τών υδάτων, αλλά σοί τή πηγή προσέρχομαι τών ιαμάτων, ίνα καγώ μετά πάντων κράζω. Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, επί τή Προβατική κολυμβήθρα τή λεγομένη κατά Ιουδαίους Βηθεσδά πέντε στοάς εχούση, έν ταύταις γάρ κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, Άγγελος γάρ τού Θεού, κατά καιρόν επιφοιτών, διετάραττεν αυτήν, καί ρώσιν εχαρίζετο τοίς προσιούσιν εν πίστει, Καί ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον, λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών, απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν καλυμβήθραν, ιατροίς κατηνάλωσα τόν άπαντά μου βίον, καί ελέους τυχείν ουκ ηξιώθην, αλλ' ο ιατρός τών ψυχών καί τών σωμάτων λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κη ρύττων μου τήν δύναμιν, καί τό μέγα έλεος εν τοίς πέρασι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Κατανυκτικόν

Σώσόν με Κύριε ο Θεός μου, σύ γάρ πάντων η σωτηρία, ο κλύδων με τών παθών εκταράττει, καί τό βάρος τών ανομιών με βυθίζει, δός μοι χείρα βοηθείας, καί πρός φώς ανάγαγέ με κατανύξεως, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τών Μαρτύρων σου Χριστέ η δύναμις, εν μνήμασι γάρ κείνται, καί πνεύματα διώκουσι, καί κατήργησαν εχθρού τήν εξουσίαν, τή πίστει τής Τριάδος, αγωνισάμενοι υπέρ τής ευσεβείας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Εν τή Στοά τού Σολομώντος, εκεί κατέκειτο πλήθος τών ασθενούντων, καί μεσούσης τής Εορτής, εύρεν ο Χριστός, οκτώ καί τριάκοντα ετών Παράλυτον κείμενον, δεσποτική φωνή λέγει πρός αυτόν, θέλεις υγιής γενέσθαι; ο ασθενών απεκρίνατο, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εις τήν κολυμβήθραν, ο δέ λέγει πρός αυτόν, Αρόν σου τήν κλίνην, ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, Τής Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Σαρκί τού θανάτου γευσάμενος Κύριε, τό πικρόν τού θανάτου εξέτεμες τή Εγέρσει σου, καί τόν άνθρωπον νύν κατ' αυτού ενίσχυσας, τής αρχαίας κατάρας, τήν ήτταν ανακαλούμενος, ο υπερασπιστής τής ζωής ημών Κύριε, δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Έως πότε ψυχή μου επιμένεις τοίς πταίσμασιν, έως τίνος λαμβάνεις μετανοίας υπέρθεσιν; λάβε κατά νούν τήν κρίσιν τήν μέλλουσαν, καί βόησον Χριστώ τώ Θεώ, Ήμαρτον, αναμάρτητε Κύριε, ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Εκλάμπετε διά τής πίστεως, υπέρλαμπροι φωστήρες άγιοι, θεοσεβείας ερασταί, Αθλοφόροιπα νεύφημοι, τών τυράννων γάρ τάς αικίσεις μή δειλιάσαντες, τών ειδώλων τήν πλάνην κατηδαφίσατε, τρόπαιον έχοντες αήττητον, τόν Σταυρόν τής αληθείας.

Θεοτοκίον

Καταφυγή καί δύναμις ημών Θεοτόκε, η κραταιά βοήθεια τού κόσμου, ταίς πρεσβείαις σου σώζε τούς δούλους σου, από πάσης ανάγκης, μόνη ευλογημένη.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος γ' Τήν ωραιότητα

Πάρεσιν εύραντο, τήν ολοσώματον, οι παραλύσεσι φθόνου σφιγγόμενοι, τήν εν Σαββάτω Παραλύτου σφίγξιν κατανοούντες, λέγοντες, ουκ έξεστι, θεραπεύειν τοίς Σάββασι, λύειν τε τήν πάτριον, τού Σαββάτου κατάπαυσιν, τού νόμου σε μή γνοντες Δεσπότην, καί θεραπευτήν τών ψυχών ημών. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στίχον τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια, οι φύλακές σου Κύριε, αλλά τό συνέδριον τής ματαιότητος, πληρώσαν δώρων τήν δεξιάν αυτών, κρύπτειν ενόμιζον τήν Ανάστασίν σου, ήν ο κόσμος δοξάζει, Ελέησον ημάς. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Τόν διεσπαρμένον μου νούν συνάγαγε Κύριε, καί τήν χερσωθείσάν μου καρδίαν καθάρισον, ως τώ Πέτρω διδούς μοι μετάνοιαν, ως τώ Τελώνη στεναγμόν, καί ως τή Πόρνη δάκρυα, ίνα μεγάλη τή φωνή κραυγάζω σοι, ο Θεός σώσόν με, ως μόνος εύσπλαγχνος, καί φιλάνθρωπος.

Μαρτυρικόν

Βασιλέων καί τυράννων τόν φόβον απώσαντο, οι Χριστού στρατιώται, καί ευθαρσώς καί ανδρείως αυτόν ωμολόγησαν τών απάντων Κύριον, Θεόν καί Βασιλέα ημών, καί πρεσβεύουσιν απαύστως, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Κύριε, τόν Παράλυτον ουχ η κολυμβήθρα εθεράπευσεν, αλλ' ο σός λόγος ανεκαίνισε, καί ουδέ η πολυχρόνιος αυτώ ενεπόδισε νόσος, ότι τής φωνής σου οξυτέρα η ενέργεια εδείχθη, καί τό δυσβάστακτον βάρος απέρριψε, καί τό φορτίον τής κλίνης εβάστασεν εις μαρτύριον τού πλήθους τών οικτιρμών σου, δόξα σοι.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος γ' Μεγάλη τού Σταυρού σου

Εφάνη παρειμένοις μέλεσιν ο λόγος σου, ως σφίγμα ζωηφόρον, ζωοποιέ μου Λόγε, ου μαρτύριον, η παρ' ελπίδα κλίνης άρσις, ήν κελευσθείς έφερεν, ο κατακείμενος επ αυτής επί πλείστον.

Στίχ. Τά ελέη σου, Κύριε, εις τόν αιώνα...

Γηθόμενος πληροί τό πρόσταγμα Παράλυτος, τής σής παντοδυνάμου, Δεσποτικής ισχύος, καί τόν κράββατον φέρων αυτού περιεπάτει, καί μαρτυρών εκραύγαζεν, ο ιασάμενος, τούτο ποιείν κελεύει.

Στίχ. Ότι είπας, εις τόν αιώνα έλεος...

Εν έτεσι πολλοίς καί χρόνοις κατακείμενος, Ελέησόν με κράζει, ο παρειμένος μέλη, λυτρωτά Χριστέ, συνεσφιγμένος απορία, καί ο Σωτήρ κράββατον αίρειν προσέταττε κατασφίγξας τά μέλη.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. α'

Επί τή Προβατική κολυμβήθρα, άνθρωπος κατέκειτο εν ασθενεία, καί ιδών σε Κύριε, εβόα, Ανθρωπον ουκ έχω, ίνα, όταν ταραχθή τό ύδωρ, βάλη με εν αυτώ, εν ώ δέ πορεύομαι, άλλος προλαμβάνει με, καί λαμβάνει τήν ίασιν, εγώ δέ ασθενών κατάκειμαι, Καί ευθύς σπλαγχνισθείς ο Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν, Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τόν κράββατον, και περιπάτει, Πάντα σοι δυνατά, πάντα υπακούει, πάντα υποτέτακται, πάντων ημών μνήσθητι, καί ελέησον άγιε, ως φιλάνθρωπος.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Τρία Προσόμοια, δευτερούντες αυτά

Ήχος δ' Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ

Πάρεστιν η μεσότης ημερών, των εκ σωτηρίου αρχομένων Εγέρσεως, Πεντηκοστή δέ τή θεία σφραγιζομένων, καί λάμπει τάς λαμπρότητας, αμφοτέρωθεν έχουσα, καί ενούσα τάς δύο, καί παρείναι τήν δόξαν προφαίνουσα, τής δεσποτικής, Αναλήψεως σεμνύνεται.

Ήκουσε καί ευφράνθη η Σιών, ευαγγελισθείσης τής Χριστού Αναστάσεως, οι δέ πιστοί αυτής γόνοι ηγαλλιάσαντο, τούτον θεασάμενοι, καί εκπλύνοντα Πνεύματι ρύπον χριστοκτονίας, ευτρεπίζεται πανηγυρίζουσα, τήν τών εκατέρων ευφρόσυνον μεσότητα.

Ήγγικεν η τού θείου δαψιλής, χύσις επί πάντας, ώσπερ γέγραπται, Πνεύματος η προθεσμία κηρύττει, ημισευθείσα, τής μετά Χριστού θάνατον, καί ταφήν καί ανάστασιν, παρ αυτού δεδομένης, αψευδούς μαθηταίς υποσχέσεως, τήν τού Παρακλήτου δηλούσης επιφάνειαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τής εορτής μεσούσης, τής σής Χριστέ Αναστάσεως, καί θείας παρουσίας τού αγίου σου Πνεύματος, συνελθόντες τών θαυμάτων σου, ανυμνούμεν τά μυστήρια, εν ή κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Προφητείας Μιχαίου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Δ', 2 ς', 2 Ε', 4)

Τάδε λέγει Κύριος, Εκ Σιών εξελεύσεται νόμος, καί λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ, καί κρινεί ανά μέσον λαών πολλών, καί ελέγξει έθνη ισχυρά, εως εις γήν μακράν, Ότι πάντες οι λαοί πορεύσονται έκαστος τήν οδόν αυτού, ημείς δέ πορευσόμεθα εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών, εις τόν αιώνα, τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ, Ακούσατε βουνοί, καί φάραγγες, θεμέλια τής γής, ότι κρίσις τώ Κυρίω πρός τόν λαόν αυτού, διελεγχθήσεται γάρ μετά τού Ισραήλ, λέγων, Λαός μου, τί εποίησά σοι, ή τί ελύπησά σε; αποκρίθητί μοι, Διότι ανήγαγόν σε εκ γής Αιγύπτου, καί εξ οίκου δουλείας ελυτρωσάμην σε, καί εξαπέστειλα πρό προσώπου σου τόν Μωϋσήν καί τόν Ααρών, Λαός μου, τί εβουλεύσαντο κατά σού οι υπεναντίοι; ει ανηγγέλη σοι, άνθρωπε, τί καλόν, καί τί Κύριος εκζητεί παρά σού, αλλ' ή, τού ποιείν κρίμα, καί αγαπάν έλεος, καί έτοιμον είναι τού πορεύεσθαι μετά Κυρίου τού Θεού σου; Διότι εν ισχύϊ μεγαλυνθήσεται Κύριος, καί ποιμανεί τό ποίμνιον αυτού εν ειρήνη, έως άκρων τής γής.

Προφητείας Ησαϊου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΝΕ', 1)

Τάδε λέγει Κύριος, οι διψώντες, πορεύεσθε εφ ύδωρ, καί όσοι μή έχετε αργύριον, βαδίσαντες αγοράσατε, καί φάγεσθε, καί πίεσθε, άνευ αργυρίου καί τιμής, οίνον καί στέαρ, ότι, τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ υμίν, Λαός μου, αντλήσατε ύδωρ μετ' ευφροσύνης εκ τών πηγών τού σωτηρίου, καί ερείς εν τή ημέρα εκείνη, Υμνείτε τόν Κύριον, βοάτε τό όνομα αυτού, αναγγείλατε εν τοίς έθνεσι τήν δόξαν αυτού, μιμνήσκεσθε, ότι υψώθη τό όνομα αυτού, Λαός μου, ακούσατέ μου, καί φάγεσθε αγαθά, καί εντρυφήσει εν αγαθοίς η ψυχή υμών, Προσέχετε τοίς ωσίν υμών, καί επακολουθήσατε ταίς οδοίς μου, εισακούσατέ μου, καί ζήσεται εν αγαθοίς η ψυχή υμών, καί διαθήσομαι υμίν διαθήκην αιώνιον, καί επικαλέσεσθε, ηνίκα δ' άν εγγίζητέ μοι, απολειπέτω ο ασεβής τάς οδούς αυτού, καί ανήρ άνομος τάς βουλάς αυτού, καί επιστράφητε πρός με καί ελεήσω υμάς καί αφήσω τάς αμαρτίας υμών, ου γάρ εισίν αι βουλαί μου, ώσπερ αι βουλαι υμών, λέγει Κύριος, αλλ' ώσπερ απέχει ο ουρανος από τήςγής, ούτω τά διααπέχει η οδός μου από τών οδών υμών, καί νοήματα υμών από τής διανοίας μου, Ως γάρ εάν καταβή υετός, ή χιών εκ τού ουρανού, καί ου μή αποστραφή εκείθεν, έως άν μεθύση τήν γήν, καί εκτέκη, καί βλαστήση, καί δώ σπέρμα τώ σπείροντι, καί άρτον εις βρώσιν, ούτως έσται τό ρήμά μου, ό εάν εξέλθη εκ τού στόματός μου, ου μή αποστραφή πρός με κενόν, έως άν συντελεσθή πάντα όσα ηθέλησα, καί ευοδώσω τάς οδούς μου, καί τά εντάλματά μου, Εν γάρ ευφροσύνη εξελεύσεσθε, καί εν χαρά διδαχθήσεσθε, τά γάρ όρη καί οι βουνοί εξαλούνται προσδεχόμενοι υμάς εν χαρά, καί πάντα τά ξύλα τού αγρού επικροτήσει τοίς κλάδοις αυτών, καί αντί τής στοιβής, αναβήσεται κυπάρισσος, αντί δέ τής κονύζης, αναβήσεται μυρσίνη, καί έσται Κύριος εις όνομα, καί εις σημείον αιώνιον, λέγει Κύριος ο Θεός, ο άγιος Ισραήλ.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. θ', 1)

Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον, καί υπήρεισε στύλους επτά, έσφαξε τά εαυτής θύματα, καί εκέρασεν εις κρατήρα τόν εαυτής οίνον, καί ητοιμάσατο τήν εαυτής τράπεζαν, Απέστειλε τούς εαυτής δούλους, συγκαλούσα μετά υψηλού κηρύγματος επί κρατήρα, λέγουσα, Ός εστιν άφρων, εκκλινάτω πρός με, καί τοίς ενδεέσιν φρενών είπεν, Έλθετε, φάγετε τών εμών άρτων, καί πίετε οίνον όν κεκέρακα υμίν, Απολείπετε αφροσύνην, καί ζήσεσθε, καί ζητήσατε φρόνησιν, ίνα βιώσητε, καί κατορθώσητε σύνεσιν εν γνώσει, ο παιδεύων κακούς, λήψεται εαυτώ ατιμίαν, ελέγχων δέ τόν ασεβή, μωμήσεται εαυτόν, οι γάρ έλεγχοι τώ ασεβεί, μώλωπες αυτώ, Μή έλεγχε κακούς, ίνα μή μισήσωσί σε, έλεγχε σοφόν, καί αγαπήσει σε, Δίδου σοφώ αφορμήν, καί σοφώτερος έσται, γνώριζε δικαίω, καί προσθήσει τού δέχεσθαι, Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, καί βουλή Αγίων, σύνεσις, τό δέ γνώναι νόμον, διανοίας εστίν αγαθής, τούτω γάρ τώ τρόπω πολύν ζήση χρόνον καί προστεθήσεταί σοι έτη ζωής.

Στιχηρά ιδιόμελα

Ήχος α'

Ιωάννου Μοναχού

Πεντηκοστής εφέστηκεν η τών ημερών μεσότης, εν ή Χριστός, παραγυμνώσας αμυδρώς θεϊκήν δυναστείαν, Παράλυτον συνέσφιγξε, λόγω αυτόν τής κλίνης εξαναστήσας καί θεοπρεπώς θαυματουργών εν οστρακίνω σώματι, τοίς ανθρώποις εδωρήσατο τήν αιώνιον ζωήν, καί τό μέγα έλεος.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου, ής εκτήσω απ' αρχής.

Εν τώ ιερώ επέστης η σοφία τού Θεού, μεσούσης τής εορτής, διδάσκων καί ελέγχων τούς απειθείς Ιουδαίους, τούς Φαρισαίους, καί Γραμματείς, καί βοών παρρησία πρός αυτούς, ο διψών, ερχέσθω πρός με, καί πινέτω ύδωρ ζωηρόν, καί ου μή διψήση εις τόν αιώνα, ο πιστεύων τή εμή χρηστότητι ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού ζωής αιωνίου, Ώ τής αγαθότητος, καί τής ευσπλαγχνίας σου, Χριστέ ο Θεός ημών, Δόξα σοι.

Ήχος β'

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών, πρό αιώνων ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής.

Ότε τό μέσον τής εορτής επέστη, ανέβη ο Ιησούς επί τό ιερόν, καί εδίδασκε λέγων τούς απειθείς Ιουδαίους, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ύδωρ ζωηρόν αιώνιον, καί ου μή διψήση εις τόν αιώνα, ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού, καί έξει τό φώς τής ζωής.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωτήρ, έλεγον οι ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ ει η σοφία, η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ο πάντων επιστάμενος, τών καρδιών λογισμούς εν μέσω ανέκραζε τού ιερού εστηκώς, τοίς ψεύσταις λέγων αλήθειαν, Τί ζητείτε πιάσαι, εμέ τόν ζωοδότην, εορτής μεσαζούσης, εκβοών παρρησία, Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε παράνομοι. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Δεσπότης τών όλων εν τώ ναώ εστηκώς, εορτής μεσαζούσης, Πεντηκοστής τής σεπτής, τοίς Εβραίοις προσλαλών, διελέγχει τρανώς, εν παρρησία πολλή, ως Βασιλεύς ών καί Θεός, τήν τύραννον αυτών τόλμαν, ημίν δε πάσι δωρείται, δι' ευσπλαγχνίαν τό μέγα έλεος. (Δίς)

Ο Κανών τού Ήχου δ'

Ού η ακροστιχίς

Μέσην εορτών τών μεγίστων αινέσω,

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ο ειρμός

Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο.

Μεγάλαι τής υπέρ νούν σου Δέσποτα, θείας σαρκώσεως, ευεργεσίαι λάμπουσιν ημίν, δωρεαί τε καί χάριτες, καί θεϊκαί λαμπρότητες, αγαθοδότως αναβρύουσαι.

Επέστης μαρμαρυγάς θεότητος, εξαποστέλλων Χριστέ, τής εορτής εν μέσω προφανώς, εορτή γάρ χαρμόσυνος, τών σωζομένων πέφυκας, καί σωτηρίας ημίν πρόξενος.

Σοφία, δικαιοσύνη, Κύριε, καί απολύτρωσις, παρά Θεού σύ γέγονας ημίν, από γής πρός ουράνιον, διαβιβάζων ύψωμα, καί Πνεύμα θείον χαριζόμενος.

Θεοτοκίον

Η σάρξ σου διαφθοράν εν μνήματι, ουκ είδε Δέσποτα, αλλ' ως συνέστη άνευθεν σποράς, τήν φθοράν ουκ εδέξατο, ακολουθία φύσεως υπερουσίως μή δουλεύσασα.

Ο Κανών τού Ήχου πλ. δ'

Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή α' Θάλασσαν έπηξας

Έθνη κροτήσατε, Εβραίοι θρηνήσατε, ο ζωοδότης γάρ Χριστός, τά δεσμά διέρρηξε τού Άδου καί νεκρούς ανέστησε, καί νόσους εθεράπευσε τώ λόγω, Ούτος εστίν ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν εν τώ ονόματι αυτού.

Θαύμα παρέδειξας, τό ύδωρ εις οίνον μετελθών, ο εν Αιγύπτω ποταμούς, μετατρέψας Δέσποτα εις αίμα, καί νεκρούς ανέστησας, σημείον τούτο δεύτερον τελέσας, Δόξα Σωτήρ τή αφάτω σου βουλή, δόξα τή κενώσει σου, δι' ής εκαίνισας ημάς.

Ρείθρον αέναον, υπάρχων Κύριε, ζωής αληθινής, σύ εί η ανάστασις ημών, θέλων εκοπίασας Σωτήρ μου, καί εκών εδίψησας, τοίς νόμοις τής φύσεως υπείκων, καί εις Σιχάρ αφικόμενος σαρκί, τό ύδωρ εζήτησας, τή Σαμαρείτιδι πιείν.

Άρτους ευλογήσας, ιχθύας επλήθυνας, ο ακατάληπτος Θεός, καί λαούς εχόρτασας αφθόνως, καί πηγήν αέναον σοφίας, τοίς διψώσιν επηγγείλω, Σύ εί, Σωτήρ, ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν εν τώ ονόματι τώ σώ.

Δόξα...

Τρία συνάναρχα δοξάζω καί σύνθρονα, Πατέρα άναρχον Θεόν, καί Υιόν συνάναρχον, καί Πνεύμα συναϊδιον Υιώ, τήν μίαν τρισυπόστατον ουσίαν, μίαν αρχήν υπεράρχιον υμνών, ανάρχου θεότητος καί ουσιότητος τιμώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μόνη εχώρησας τόν κτίστην τόν ίδιον, Θεογεννήτορ εν γαστρί, καί σαρκί εκύησας αφράστως, καί Παρθένος έμεινας, μηδέν τής παρθενίας λυμανθείσης, τούτον αγνή, ως Υιόν σου καί Θεόν, απαύστως ικέτευε υπέρ τής ποίμνης σου αεί.

Καταβασία

Θάλασσαν έπηξας, βυθίσας σύν άρμασι τόν αλαζόνα Φαραώ και λαόν διέσωσας αβρόχως Κύριε, καί εισήγαγες αυτούς εις όρος αγιάσματος, βοώντας, Άσωμέν σοι τώ Θεώ ημών, ωδήν επινίκιον, τώ εν πολέμοις κραταιώ.

Ωδή γ' Ο ειρμός

Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα.

Ναμάτων ζωοποιών, τή Εκκλησία τάς πηγάς ήνοιξας, Εί τις διψά, πρόθυμος, ίτω καί πινέτω, βοών Αγαθέ.

Εκ γής μέν πρός ουρανόν, ανυψωθήναι προφανώς έλεγες, εξ ουρανού Πνεύμα δέ, πέμπειν επηγγείλω τό άγιον.

Θεοτοκίον

Ο φύσει ζωοποιός, καί εκ Παρθένου γεννηθείς Κύριος, πάσι πιστοίς δεδώρηται, τήν αθανασίαν ως εύσπλαγχνος, Αλλος, Εστερεώθη η καρδία μου.

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, διδάσκων έλεγεν ο Δεσπότης, ως επέστη τώ ιερώ, καθώς γέγραπται, μεσούσης τής νομικής εορτής.

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, Χριστός γάρ ήλθεν, όν περ εκάλουν οι Προφήται, εκ Σιών ελευσόμενον, καί κόσμον ανακαλούμενον.

Ει καί τοίς λόγοις ου πιστεύετε Ιουδαίοι, τοίς έργοις πείσθητε τού Δεσπότου, τί πλανάσθε αθετούντες τόν άγιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής;

Ει τόν Μεσσίαν πάντως δεί ελθείν Ιουδαίοι, Χριστός δέ ήλθε ο νύν Μεσσίας, τί πλανάσθε αθετούντες τόν Δίκαιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής.

Δόξα...

Σέ προσκυνούμεν Πάτερ άναρχε τή ουσία, υμνούμεν άναρχον τόν Υιόν σου, καί τό Πνεύμα ευσεβώς τό πανάγιον, ως ένα τά Τρία φύσει Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εις τής Τριάδος ών, γενόμενος σάρξ ωράθης, ου τρέψας Κύριε τήν ουσίαν, ουδέ φλέξας τής τεκούσης τήν άφθορον γαστέρα, Θεός ών όλος καί πύρ.

Καταβασία

Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου, επλατύνθη επ' εχθρούς μου τό στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου.

Καθίσματα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εστηκώς εν τώ μέσω τού ιερού, μεσαζούσης ενθέως τής εορτής, ο διψών, ανέκραζες, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο γάρ πίνων εκ τούτου, τού θείου νάματος, ποταμούς εκ κοιλίας, εκρεύσει δογμάτων μου, όστις δέ πιστεύει, εις εμέ τόν σταλέντα, εκ θείου Γεννήτορος, μετ' εμού δοξασθήσεται, Διά τούτο βοώμέν σοι, Δόξα σοι, Χριστέ ο Θεός, ότι πλουσίως εξέχεας τά νάματα, τής σής φιλανθρωπίας τοίς δούλοις σου.

Δόξα... Καί νύν...

Τής σοφίας τό ύδωρ καί τής ζωής αναβρύζων τώ κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τά νάματα, τόν γάρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, τής πλάνης τούς άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήψει, τού κόρου σου Δέσποτα βασιλεύ επουράνιε, Διά τούτο δοξάζομεν, τό κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοίς δούλοις σου.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ηλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ρήξας θανάτου τάς πύλας τή σή δυνάμει, οδού ζωής εγνώρισας τής αθανασίας, πύλας δέ διήνοιξας, τοίς πίστει κραυγάζουσι, Δόξα τή δυνάμει σου, Κύριε.

Τήν μεσότητα τών όλων, καί τέλος έχων, καί τής αρχής ως άναρχος περιδεδραγμένος, έστης εν τώ μέσω, βοών, Τών θείων θεόφρονες, δεύτε δωρεών απολαύσατε.

Ως Θεός καί πάντων έχων τήν εξουσίαν, ως δυνατός τό κράτος καθελών τού θανάτου πέμπειν επηγγείλω Χριστέ, τό Πνεύμα τό άγιον, τό εκ Πατρός προερχόμενον.

Θεοτοκίον

Νέμεις πλουσίως τήν χάριν, τοίς σέ υμνούσι, καί τόν εκ σού τεχθέντα προαιωνιον Λόγον, Μήτερ απειρόγαμε, πταισμάτων τήν άφεσιν, τούτοις αιτουμένη πανάχραντε.

Άλλος

Ο Προφήτης Αββακούμ

Ει Μεσσίαν δεί ελθείν, ο δέ Μεσσίας Χριστός εστι, παράνομοι; τί απιστείτε αυτώ; ιδού παραγέγονε, καί μαρτυρεί ά αυτός ποιεί, τό ύδωρ οίνον εποί ησε, Παράλυτον λόγω συνέσφιγξεν.

Μή συνιέντες τάς Γραφάς, πλανάσθε πάντες υμείς Εβραίοι άνομοι, όντως γάρ ήλθε Χριστός, καί πάντας εφώτισε, καί εν υμίν έδειξε πολλά σημεία καί τεράστια, καί μάτην αρνείσθε τήν όντως ζωήν.

Εν έργον έδειξα ημίν, καί πάντες ήδη θαυμάζετε, ανέκραζε τοίς Ιουδαίοις Χριστός, υμείς περιτέμνετε, καί εν Σαββάτω άνθρωπον, φησίν, εμοί δέ τί εγκαλείτε λοιπόν, εγείραντι λόγω Παράλυτον.

Έργα εποίησα πολλά, καί διά ποίον έργον λιθάζετέ με; τοίς Ιουδαίοις Χριστός, ελέγχων ανέκραζεν, ότι άνθρωπον υγιή όλον λόγω εποίησα; μή κρίνετε κατ' όψιν άνθρωποι.

Εν Αποστόλοις ενεργών, καί εν Προφήταις αυτός επαναπαυόμενος, μετά τού Πνεύματος, τό άχραντον γέννημα, τής πατρικής φύσεως Χριστέ, τά έθνη πρός σήν επίγνωσιν, ανήγες τών σημείων σου.

Δόξα...

Τριάς αμέριστε μονάς, άναρχε Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα άγιον η εν μονάδι Τριάς, ομότιμε, σύνθρονε ζωοποιέ, άκτιστε Θεέ, σώζε τούς ανυμνούντάς σε, καί ρύσαι κινδύνων καί θλίψεων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η εν γαστρί σου τόν Θεόν, απεριγράπτως χωρήσασα Θεόνυμφε, Παρθενομήτορ αγνή μή παύση πρεσβεύουσα υπέρ ημών, όπως διά σού ρυσθώμεν τών περιστάσεων, πρός σέ γάρ αεί καταφεύγομεν.

Καταβασία

Ο Προφήτης Αββακούμ, τοίς νοεροίς οφθαλμοίς προεώρα Κύριε, τήν παρουσίαν σου, διό καί ανέκραζεν, Από θαιμάν ήξει ο Θεός, Δόξα τή δόξη σου Χριστέ, δόξα τή συγκαταβάσει σου.

Ωδή ε' Ο ειρμός

Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφων, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε.

Τών θείων εορτών, τήν μεσότητα φθάσαντες, τό τέλειον τής ενθέου, αρετής εξασκήσαι, σπουδάσωμεν θεόφρονες.

Ως όντως ιερά η παρούσα πανήγυρις, μεσότητα τών μεγίστων, εορτών γάρ ορίζει, καί λάμπει αμφοτέρωθεν.

Θεοτοκίον

Νούς αρχαγγελικός ουκ ισχύει νοήσαί σου, τόν άφραστον εκ Παρθένου, καί πανάχραντον τόκον, Σωτήρ μου πολυέλεε.

Άλλος

Κύριε, ο Θεός ημών

Θαύμασι κατεκόσμησας, τούς, Αποστόλους σου, τέρασιν εμεγάλυνας τούς Μαθητάς εν παντί τώ κόσμω, δοξάσας Σωτήρ ημών, καί δούς αυτοίς τήν βασιλείαν σου.

Άπαντα κατεφώτισαν, τής γής τά πέρατα θαύματι καί διδάγμασιν οι Μαθηταί, καί ποικίλοις τρόποις, τόν λόγον κηρύξαντες, Χριστέ Σωτήρ τής βασιλείας σου.

Αίνεσιν αναπέμπομεν τή βασιλεία σου, ύμνον σοι δε προσάγομεν, τώ δι' ημάς επί γης οφθέντι, καί κόσμον φωτίσαντι καί τόν Αδάμ ανακαλέσαντι.

Δόξα...

Δόξα σοι Πάτερ άγιε, Θεέ αγέννητε, δόξα σοι Λόγε άχρονε μονογενές, δόξα σοι τό Πνεύμα, τό θείον καί σύνθρονον, καί Ομοούσιον Πατρί καί Υιώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Γέγονεν η κοιλία σου αγία τράπεζα, έχουσα τόν ουράνιον άρτον, εξ ού πάς ο τρώγων, ου θνήσκει, ως έφησεν, ο τού παντός Θεογεννήτορ τροφεύς.

Καταβασία

Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δός ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς, Κύριε, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν τό όνομά σου ονομάζομεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι.

Μεσίτης, Πεντηκοστής, εφέστηκε σήμερον, ένθεν τού θείου μέν Πάσχα, θειοτάτω φέγγει καταυγασθείσα, εκείθεν δέ, τού Παρακλήτου λάμπουσα χάριτι.

Ελάλεις, εν τώ ναώ Χριστέ παριστάμενος, τών Ιουδαίων τοίς δήμοις, τήν οικείαν δόξαν αποκαλύπτων, καί προφαίνων, τήν συμφυϊαν πρός τόν γεννήτορα.

Θεοτοκίον

Γενού μου, προστασία καί τείχος ακράδαντον, τών κοσμικών με σκανδάλων, λυτρουμένη μόνη Θεογεννήτορ, καί ταίς θείαις, φωτοχυσίαις καταλαμπρύνουσα.

Άλλος

Ως ύδατα θαλάσσης

Ο πάντα περιέπων τά πέρατα ανήλθες Ιησού, καί εδίδασκες, εν τώ ιερώ τούς όχλους, τόν λόγον τής αληθείας, τής εορτής μεσούσης, ως Ιωάννης βοά.

Ανέπτυξας τά χείλη σου Δέσποτα, εκήρυξας τώ κόσμω, τόν άχρονον Πατέρα καί τό πανάγιον Πνεύμα, τό συγγενές αμφοτέρων, φυλάττων, καί μετά σάρκωσιν.

Τό έργον τού Πατρός ετελείωσας, τοίς έργοις επιστώσω τούς λόγους σου ιάσεις τελών Σωτήρ καί σημεία, Παράλυτον ανορθών, λεπρούς καθαίρων, καί τούς νεκρούς ανιστών.

Ο άναρχος Υιός, αρχή γέγονε, λαβών τό καθ' ημάς, ενηνθρώπησε, καί μέσον τής εορτής εδίδασκε λέγων, Προσδράμετε τή πηγή τή αενάω, ζωήν αρύσασθαι.

Δόξα...

Τήν μίαν εν Τριάδι θεότητα, ουσίαν τρισυπόστατον άκτιστον, αμέριστον πάντες δοξολογούμεν, Πατέρα, καί τόν Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, ως τρία ούσαν καί έν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Παρθένον καί Μητέρα δοξάζομεν, σε μόνην αγνή Θεόνυμφε Κόρη, εκ σού γάρ όντως Θεός εσαρκώθη, ζωοποιήσας ημάς.

Καταβασία

Ως ύδατα θαλάσσης φιλάνθρωπε, τά κύματα τού βίου χειμάζει με, διό, ως Ιωνάς, σοί κραυγάζω Λόγε, Ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου, ευ σπλαγχνε Κύριε.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τής εορτής τής νομικής μεσαζούσης, ο τών απάντων Ποιητής καί Δεσπότης, πρός τούς παρόντας έλεγες, Χριστέ ο Θεός, Δεύτε καί αρύσασθε, ύδωρ αθανασίας, όθεν σοι προσπίπτομεν, καί πιστώς εκβοώμεν, Τούς οικτιρμούς σου δώρησαι ημίν, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Ο Οίκος

Τήν χερσωθείσάν μου ψυχήν, πταισμάτων ανομίαις, ροαίς τών σών αιμάτων κατάρδευσον, καί δείξον καρποφόρων αρεταίς, σύ γάρ έφης πάσι, τού προσέρχεσθαι πρός σέ Λόγε Θεού πανάγιε, καί ύδωρ αφθαρσίας αρύεσθαι, ζών τε καί καθαίρον αμαρτίας, τών υμνούντων τήν ένδοξον καί θείαν σου Έγερσιν παρέχων αγαθέ, τήν από τού ύψους ενεχθείσαν αληθώς τοίς Μαθηταίς σου, Πνεύματος ισχύν, τοίς σέ Θεόν γινώσκουσι, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Συναξάριον

Τή Τετάρτη τού Παραλύτου, τήν τής Μεσοπεντηκοστής εορτάζομεν εορτήν.

Στίχοι

· Εστώς διδάσκει τής εορτής εν μέσω,

· Χριστός Μεσσίας τών διδασκάλων μέσον.

Τώ απείρω ελέει σου, Χριστε ο Θεός ημών, ελέησον ημάς, Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον, ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Έυλογημένος ει εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Ισχύϊ Σώτερ τήν τού θανάτου λύσας δύναμιν τρίβον τής ζωής εγνώρισας τοίς θνητοίς, ευχαρίστως σοι κραυγάζουσιν, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Σάρκα φορούντα, τεθεαμένοι ουκ επέγνωσαν, δήμοι τών Εβραίων Λόγε σε τού Θεού, αλλ' ημείς σοι αναμέλπομεν, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου, Κύριε.

Θεοτοκίον

Τό τού υψίστου, ηγιασμένον θείον σκήνωμα, χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν, Ευλογημένη συ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε Δέσποινα.

Άλλος

Τών Χαλδαίων η κάμινος

Σαρκικώς εκοπίασας, η ανάπαυσις πάντων, εκουσίως εδίψησας, η πηγή τών θαυμάτων, τό ύδωρ εζήτησας, ύδωρ τό ζών Ιησού επαγγειλάμενος.

Σαμαρείτιδι Κύριε, γυναικί προσωμίλεις, διαλέγων τήν άνοιαν, τών ανόμων Εβραίων, η μέν γάρ επίστευσεν, Υιόν σε είναι Θεού, οι δέ ηρνήσαντο.

Ύδωρ ζών τό αλλόμενον, ύδωρ αθανασίας, η πηγή η αείζωος, παρέχει ν επηγγείλω, τοίς πίστει τό Πνεύμά σου, προσδεχομένοις Σωτήρ τό προϊόν εκ Πατρός.

Πέντε άρτοις εξέθρεψας, χιλιάδας πεινώντων, καί τού κόρου τά λείψανα εις άλλας μυριάδας, Σωτήρ επερίσσευσας, δεικνύς τήν δόξαν σου τοίς ιεροίς Μαθηταίς.

Ο εσθίων τόν άρτον σου, ζήσεται αιωνίως, καί ο πίνων τό αίμά σου, εν σοί μένει Σωτήρ μου, καί σύ εν αυτώ μένεις, καί αναστήσεις αυτόν, εν τή εσχάτη ροπή.

Εθαυμάστωσας Δέσποτα, τήν σήν οικονομίαν, πιστωσάμενος θαύμασι τήν θείαν εξουσίαν, τάς νόσους απήλασας, νεκρούς ανέστησας, τυφλούς εφώτισας ως Θεός.

Τούς λεπρούς εκαθάρισας, τούς χωλούς ανωρθώσω, παραλύτους συνέσφιγξας Αιμόρρουν θεραπεύσας, επέζευσας πέλαγος δεικνύς τήν δόξαν σου τοίς Ιεροίς Μαθηταίς.

Δόξα...

Προσκυνούμέν σου Κύριε τόν άχρονον Πατέρα, καί τήν χάριν τού Πνεύματος, ήν τοίς σοίς Αποστόλοις Θεός ήν διένειμας, εξαποστέλλων αυτούς επί τό κήρυγμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν γαστρί σου εχώρησας τόν αχώρητον Λόγον, εκ μαζών σου εθήλασας, τού κόσμου τόν τροφέα, αγκάλαις εβάστασας, τόν παροχέα ημών, Θεογεννήτορ αγνή.

Καταβασία

Τών Χαλδαίων η κάμινος, πυρί φλογιζομένη, εδροσίζετο πνεύματι, Θεού επιστασία, οι Παίδες υπέψαλλον, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ωραίος εκ τάφου αναστάς, τή τής θεότητος δόξη κοσμούμενος, τοίς, Αποστόλοις σου Κύριε, επεφάνης, τήν τού Πνεύματος, επαγγελλόμενος αυτοίς, πέμπειν ενέργειαν, τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Νεκρώσας τόν Άδην ως Θεός, ζωαρχικώτατε, πάσιν επήγασας ζωήν αιώνιον, ήν περ νύν, εικονίζουσι φανότατα, τών λαμπροφόρων ημερών τούτων αι χάριτες, τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ακτίνας ως ήλιος Χριστέ, δικαιοσύνης φανείς, κόσμω απέστειλας, τούς Αποστόλους σου φέροντας, σέ τό φώς τό ακατάληπτον, καί τής αγνοίας τήν αχλύν αποδιώκοντας, καί βοώντας, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ιδού νύν εξέλιπε σαφώς, εκ τής Ιούδα φυλής άρχων ηγούμενος, σύ γάρ πανάμωμε τέτοκας, τά αυτώ πρίν αποκείμενα, τήν προσδοκίαν τών εθνών, Χριστόν ώ ψάλλομεν, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Άλλος

Άγγελοι καί πυρανοί

Δεύτε ίδετε λαοί, τόν επί θρόνου δόξης ανυμνούμενον υπό λαών ανόμων βλασφημού εν Προφήταις μενον, καί ιδόντες υμνείτε, τον Μεσσίαν προρρηθέντα.

Σύ εί όντως ο Χριστός, ο εις τόν κόσμον τούτον προερχόμενος, εξ ού η σωτηρία, καί η άφεσις, τών πατρώων σφαλμάτων, σύ η όντως ζωή τών σοί πεπιστευκότων.

Η σοφία τού Θεού, τής εορτής μεσούσης, καθώς γέγραπται, τώ ιερώ επέστη καί εδίδασκεν, ότι όντως αυτός ήν, ο Μεσσίας Χριστός, δι' ού η σωτηρία.

Εν τοίς Σάββασι Χριστός, καί εν ημέραις όλαις επεδείκνυτο, τά τών σημείων έργα εξιωμενος, τούς εν νόσοις ποικίλαις, αλλ' ο πλάνος λαός, θυμώ ενεκοτείτο.

Τόν Παράλυτον φησί, τόν δε χρόνοις πλείστοις κατακείμενον, εν τώ Σαββάτω ούτος εθεράπευσε, καί παρέβη τόν νόμον, Ιουδαίοι Χριστώ, πικρώς ελοιδορούντο.

Ου Μωσής, υμίν φησί, τόν νόμον δούς κελεύει περιτέμνεσθαι; καί εν Σαββάτω άνδρα περιετέμνετο, ίνα μήπως ο νόμος τών πατέρων λυθή, Χριστός τοίς Ιουδαίοις.

Οι αγνώμονες παντί, οι εν ερήμω πάλαι παροικήσαντες, τόν ευεργέτην φθόνω, κατενέσκηπτον βλασφημούντες, κι νούντες, τάς αδίκους γλώσσας, κενά προσμελετώντες.

Δόξα...

Είς Θεός ούν η Τριάς, ου τού Πατρός εκστάντος εις Υιότητα, ουδε Υιού τραπέντος εις εκπόρευσιν, αλλ' ιδία καί άμφω, φώς Θεόν τά τρία, δοξάζω, εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς εγέννησας ειπέ, τόν εκ Πατρός αχρόνως προεκλάψαντα, καί σύν αγίω Πνεύματι υμνούμενον, ή ως οίδεν ο μόνος ευδοκήσας εκ σού τεχθήναι Θεοτόκε.

Καταβασία

Άγγελοι καί ουρανοί τόν επί θρόνου δόξης εποχούμενον, καί ως Θεόν απαύστως δοξαζομενον, ευλογείτε, υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Η Τιμιωτέρα ου στιχολογείται

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Νέαν καί καινήν πολιτείαν, παρά Χριστού μεμαθηκότες ταύτην μέχρι τέλους φυλάττειν διαφερόντως πάντες, σπουδάσωμεν, όπως αγίου Πνεύματος, τήν παρουσίαν απολαύσωμεν.

Σύ μου τό θνητόν Ζωοδότα, περιβολήν αθανασίας, καί τής αφθαρσίας τήν χάριν, ενδύσας Σώτερ συνεξανέστησας, καί τώ Πατρί προσήγαγες τόν χρόνιόν μου λύσας πόλεμον.

Εις τήν επουράνιον πάλιν, διαγωγήν ανακληθέντες, τή τής μεσιτείας δυνάμει, τού κενωθέντος μέχρι καί δούλου μορφής καί ημάς ανυψώσαντος, τούτον αξίως μεγαλύνωμεν.

Θεοτοκίον

Ως ρίζαν, πηγήν καί αιτίαν, τής αφθαρσίας σε Παρθένε πάντες οι πιστοί πεπεισμένοι, ταίς ευφημίαις καταγεραίρομεν, σύ γάρ τήν ενυπόστατον, αθανασίαν ημίν έβλυσας.

Άλλος

Αλλότριον τών μητέρων

Τής εορτής μεσαζούσης τών Ιουδαίων, ανήλθες ο Σωτήρ μου επί τό ιερόν σου, καί εδίδασκες πάντας, εθαύμαζον δέ Ιουδαίοι, καί πόθεν ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; έλεγον.

Ιάματα χαρισμάτων ο λυτρωτής μου πηγάζων επετέλει τέρατα καί σημεία, φυγαδεύων τάς νόσους, ιώμενος τούς ασθενούντας, αλλ' Ιουδαίοι εξεμαίνοντο, τώ πλήθει τών θαυμάτων αυτού.

Τούς απειθείς Ιουδαίους ο λυτρωτής μου, ελέγχων ανεβόα, Μή κρίνετε κατ' όψιν, αλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνετε, καί γάρ ο νόμος καί εν Σαββάτω περιτέμνεσθαι, κελεύει πάντα άνθρωπον.

Τά μείζονα τών θαυμάτων τοίς Μαθηταίς σου, Σωτήρ ως επηγγείλω, παρέσχες, αποστείλας, εις τά έθνη κηρύξαι τήν δόξαν σου, οι δέ τώ κόσμω, εκήρυττόν σου τήν Ανάστασιν, τήν χάριν καί τήν σάρκωσιν.

Ει άνθρωπον περιτέμνετε εν Σαββάτω, μήπως λυθή ο νόμος, νύν εμοί τί χολάτε, ότι άνθρωπον όλον εποίησα υγιή λόγω; κατά τήν σάρκα υμείς κρίνετε φησί τοίς Ιουδαίοις Χριστός!

Ο τήν ξηράν θεραπεύσας χείρα τώ λόγω, τήν ξηρανθείσαν πάλαι γήν τής εμής καρδίας, ιασάμενος Λόγε, ανάδειξόν με καρποφόρον, ίνα εργάσωμαι καγώ Σωτήρ, καρπούς εν μετανοία θερμή.

Λεπρώσάν μου τήν καρδίαν αποκαθάρας, καί τής ψυχής μου Λόγε τά όμματα φωτίσας, επί κλίνης οδύνης μου, κείμενον ανόρθωσόν με, ως τόν παράλυτον ανέστησας, εν κλίνη κατακείμενον.

Δόξα...

Αλλότριον τοίς ανόμοις εστί τό σέβειν, τήν άναρχον Τριάδα Πατέρα καί Υιόν τε, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν άκτιστον παντοκρατορίαν, δι' ής ο σύμπας κόσμος ήδρασται, τώ κράτει τής ισχύος αυτής.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εχώρησας έν γαστρί σου Παρθενομήτορ, τόν ένα τής Τριάδος, Χριστόν τόν Ζωοδότην όν υμνεί πάσα κτίσις, καί τρέμουσιν οι άνωθρόνοι, Αυτόν δυσώπει παμμακάριστε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καταβασία

Αλλότριον τών μητέρων η παρθενία, καί ξένον ταίς παρθένοις η παιδοποιϊα, επί σοί Θεοτόκε, αμφότερα ωκονομήθη, διό σε πάσαι αι φυλαί τής γής απαύστως μακαρίζομεν.

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Ο τόν κρατήρα έχων, τών ακενώτων δωρεών, δός μοι αρύσασθαι ύδωρ, εις άφεσιν αμαρτιών, ότι συνέχομαι δίψη, εύσπλαγχνε μόνε οικτίρμον. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν τά παρόντα Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Η σοφία καί δύναμις, τού Πατρός τό απαύγασμα, Λόγος ο αϊδιος, καί Υιός τού Θεού, εν ιερώ παρεγένετο, σαρκί καί εδίδασκεν Ιουδαί αγνώμονας, καί ων τούς λαούς, τούς δεινούς καί εθαύμαζον, τής σοφίας τόν πλούτον εκβοώντες, Πόθεν γράμματα γινώσκει παρ' ουδενός μή μεμαθηκώς; (Δίς)

Γραμματείς επεστόμιζεν, Ιουδαίους διήλεγχεν, ο Μεσσίας Κύριος, εκβοών αυτοίς, Μή τήν κατ' όψιν παράνομοι, ως άδικοι κρίνετε, εν Σαββάτω γάρ εγώ, τόν Παράλυτον ήγειρα, όθεν Κύριος, τού Σαββάτου υπάρχω, καί τού νόμου, τί ζητείτέ με φονεύσαι, τόν τούς θανόντας εγείραντα;

Μωϋσέα ελίθασαν οι δεινοί καί παράνομοι, Ιουδαίων σύστημα τό αχάριστον, τόν Ησαϊαν δέ έπρισαν, ξυλίνω εν πρίονι, εν βορβόρω τόν σοφόν, Ιερεμίαν ενέβαλον, τόν δέ Κύριον, εν Σταυρώ ανυψούντες, επεβόων, Τόν ναόν ο καταλύων, σώσον σαυτόν καί πιστεύσομεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ανατολίου

Φωτισθέντες αδελφοί, τή Αναστάσει τού Σωτήρ ς Χριστού, καί φθάσαντες τό μέσον τής εορτής τής δεσποτικής, γνησίως φυλάξωμεν τάς εντολάς τού Θεού, ίνα άξιοι γενώμεθα, καί τήν Ανάληψιν εορτάσαι, καί τής παρουσίας τυχείν τού αγίου Πνεύματος.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά καί εκ τού Κανόνος τής Εορτής, Ωδή γ' καί ς'.

Ο Απόστολος

Εν ταίς ημέραις εκείναις, κατέφυγον οι Απόστολοι εις τάς πόλεις τής Λυκαονίας...

Ευαγγέλιον, εκ τού κατά Ιωάννην

Τής Εορτής μεσούσης, ανέβη ο Ιησούς εις τό Ιερόν, καί εδίδασκε, καί εθαύμαζον οι Ιουδαίοι, λέγοντες...

Κοινωνικόν

Ο τρώγων μου τήν Σάρκα, καί πίνων μου τό Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ, είπεν ο Κύριος.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος δ' Ο εξ υψίστου κληθείς

Προκαταλύσας τό κράτος τού θανάτου, Χριστέ τώ θανάτω σου, ζωήν παρέσχες βροτοίς, εν τή ενδόξω Εγέρσει σου, συνεξεγείρας, γένος ανθρώπων τή καταβάσει σου, Όθεν χαριστήριον, αίνόν σοι άδομεν, τήν εορτήν εορτάζοντες, τής τριημέρου, καί λαμπροφόρου σου Αναστάσεως, εν ή τό μέσον τών πανσέπτων νύν, ημερών ημίν πάσιν επέλαμψεν, Ιησού ζωοδότα, ευεργέτα τών ψυχών ημών.

Πρό τού τιμίου σταυρού σου καί τού Πάθους, θαυμάτων τά ένδοξα, επιτελών τοίς λαοίς, τής εορτής καθώς γέγραπται, εν μέσω έστης, τής νομικής Χριστέ Παντοδύναμε, καί πάσιν εβόησας, Εί τις διψά, πρός εμέ αυτομολείτω, καί ύδατος τού θείου πόμα, απαντλησάτω καί ζωής νάματα, ύδωρ ζωής γάρ καί δυνάμεως καί σοφίας εγώ πάσι δίδωμι, ότι θέλων ανθρώποις, ωμοιώθην ως φιλάνθρωπος.

Ως επί κλίνης με κείμενον οδύνης, Χριστέ πολυέλεε, τών εγκλημάτων μου καί παρειμένον τοίς μέλεσιν, ως διά μέγα, φιλανθρωπίας πέλαγος άνθρωπος, θελήσει γενόμενος, νύν αοράτως με, ως τόν παράλυτον έγειρον, καί τρίβους θείας, τών εντολών σου τρέχειν ευόδωσον, ο πρό τού Πάθους, τοίς λαοίς Σωτήρ, τών Εβραίων θαυμάτων τοίς πλήθεσι, παριστάμενος ότι, Θεός ών, βουλήσει πάσχεις σαρκί.

Δόξα... Καί νυν... Ήχος β'

Ότε παρεγένου εν ιερώ Χριστέ ο Θεός, με λαοίς εδίσούσης τής εορτής, τότε τοις δασκες βοών, ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη ζήσεται, οι δέ Ιουδαίοι διεπρίοντο, μετά τών Φαρισαίων, καί Σαδδουκαίων, καί Γραμματέων, λέγοντες, Τίς εστιν ούτος, ός λαλεί βλασφημίας; μή λογιζόμενοι, ότι σύ υπάρχεις ο πρό πάντων αιώνων, σύν Πατρί καί Πνεύματι δοξαζόμενος, Θεός ημών, δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Ο τώ πάθει σου Χριστέ, αμαυρώσας τόν ήλιον, καί τώ φωτί τής σής αναστάσεως, φαιδρύνας τά σύμπαντα, πρόσδεξαι ημών τόν εσπερινόν ύμνον φιλάνθρωπε.

Αποστολικόν

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος υμών, άγιοι Απόστολοι, ειδώλων πλάνην ελύσατε θεογνωσίαν κηρύξαντες, ούτος ο καλός αγών, υμών υπάρχει μακάριοι, διό υμνούμεν, καί δοξολογούμεν υμών τά μνημόσυνα.

Μαρτυρικόν

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, πίστει στηριχθέντες, ελπίδι βεβαιωθέντες τή αγάπη τού σταυρού σου ψυχικώς ενωθέντες, τού εχθρού τήν τυραννίδα έλυσαν, καί τυχόντες τών στεφάνων, μετά τών ασωμάτων πρεσβεύουσιν, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Γερμανού

Μεσούσης τής Εορτής, δοξάζομεν τόν εν μέσω τή γής, σωτηρίαν εργασάμενον, Μέσον μέν δύο ληστών η ζωή εν ξύλω εκρέματο, καί τώ μέν βλασφημούντι εσιώπα, τώ δέ πιστεύοντι εβόα, Σήμερον μετ' εμού έση εν τώ Παραδείσω, Κατήλθεν εν τάφω, εσκύλευσε τόν Άδην, καί ανέστη τριήμερος, σώζων τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Τήν ωραιότητα

Πάντα ανθρώπινα, καταδεξάμενος, πάντα ημέτερα, οικειωσάμενος, προσηλωθήναι εν Σταυρώ, ηυδόκησας ποιητά μου, θάνατον ελόμενος, υπομείναι ως άνθρωπος, ίνα τό ανθρώπινον, εκ θανάτου λυτρώση ως Θεός, διό ως ζωοδότη βοώμέν σοι, Δόξα Χριστε τή Αναστάσει σου.

Αποστολικόν

Τών Αποστόλων σου, τήν μνήμην Κύριε, υπερεφαίδρυνας, ως παντοδύναμος, ότι ενίσχυσας αυτούς, τά Πάθη σου μιμήσασθαι, ενίκησαν ανδρείως γάρ, τού Βελίαρ τήν δύναμιν, όθεν καί απέλαβον, Ιαμάτων χαρίσματα, Αυτών ταίς ικεσίαις φιλάνθρωπε, ειρήνην παράσχου τώ λαώ σου.

Μαρτυρικόν

Θωρακισάμενοι, τήν πανοπλίαν Χριστού καί ενδυσάμενοι όπλα τής πίστεως, τάς παρατάξεις τού εχθρού, ανδρικώς κατεβάλετε, προθύμως τή ελπίδι γάρ, τής ζωής υπεμείνατε, πάσας τών τυράννων, πρίν απειλάς τε καί μάστιγας, διό καί τούς στεφάνους εδέξασθε, Μάρτυρες Χριστού καρτερόψυχοι.

Θεοτοκίον

Προφήται προεκήρυξαν, Απόστολοι εδίδαξαν, Μάρτυρες ωμολόγησαν, καί ημείς επιστεύσαμεν, Θεοτόκον σε κυρίως υπάρχουσαν, διό καί μεγαλύνομεν τόν τόκον σου τόν άφραστον.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εστηκώς εν τώ μέσω τού ιερού, μεσαζούσης ενθέως τής Εορτής, ο διψών ανέκραζες, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο γάρ πίνων εκ τούτου, τού θείου μου νάματος, ποταμούς εκ κοιλίας, εκρεύσει δογμάτων μου, ός τις δέ πιστεύει, εις εμέ τόν σταλέντα, εκ θείου Γεννήτορος, μετ' εμού δοξασθήσεται, Διά τούτο βοώμέν σοι, Δόξα σοι Χριστέ ο Θεός, ότι πλουσίως εξέχεας τά νάματα, τής σής φιλανθρωπίας τοίς δούλοις σου. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά ιστώμεν Στίχους δ' και τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Αναστάσιμον

Εν τώ φωτί σου Δέσποτα, οψόμεθα φώς φιλάνθρωπε, ανέστης γάρ εκ τών νεκρών, σωτηρίαν τώ γένει τών ανθρώπων δωρούμενος, ίνα σε πάσα κτίσις δοξολογή, τόν μόνον αναμάρτητον, Ελέησον ημάς. (Δίς)

Αποστολικόν

Τάς τού Χριστού παραγγελίας, αμέμπτως φυλάξαντες, άγιοι Απόστολοι, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν παρέχετε, ιατρεύοντες τά πάθη τών ψυχών καί τών σωμάτων ημών, διό έχοντες παρρησίαν αυτόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Ως φωστήρες εν κόσμω λάμπετε, καί μετά θάνατον άγιοι Μάρτυρες, τόν αγώνα τόν καλόν αγωνισάμενοι, διό έχοντες παρρησίαν, Χριστόν ικετεύσατε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Κύριε, πρό τού αχράντου σου Σταυρού, τής εορτής μεσούσης, εν τώ ιερώ ανήλθες, Ιουδαίους παρρησία διδάσκων, τά Μωσέως, καί εν νόμω διά σού νομοθετηθέντα, εκπληττόμενοι δέ Χριστέ, τής σής σοφίας τό άφραστον μυστηριον, τήν κατά σού σκευωρίαν εν αυτοίς φθόνω εμελέτων, Πώς ούτος οίδε γράμματα μή μεμαθηκώς; αγνοούντες σε τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Μέγας εί βασιλεύ καί μέγα σου τό κράτος, μεγάλως γάρ πτωχεύσας, μεγάλων χαρισμάτων, τήν οικουμένην έπλησας.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Έστης εν τώ ναώ, εκβλύζων σου τά ρείθρα, τής εορτής μεσούσης, καί άρδων τούς διψώντας τήν θείαν χάριν εύσπλαγχνε.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών...

Σώσαί με βουληθείς, σαρκούσαι παραδόξως, εκ Κόρης απειράνδρου, καί μέσον τού ναού σου τήν χάριν μοι επήγασας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Ιωάννου Μοναχού

Μεσούσης τής εορτής πρό τού Πάθους, καί τής ενδόξου Αναστάσεώς σου Κύριε, ής διδάσκων αγαθέ εν τώ ιερώ, τούς απειθούντας Ιουδαίους, καί Φαρισαίους, καί Γραμματείς, καί βοών πρός αυτούς, ο διψών, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο πιστεύων εις εμέ, ύδατος ζωής Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού, Ώ τής αρρήτου σοφίας τής σής συνέσεως! ο τά πάντα πληρών Θεός ημών δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Ώφθη φωτοφανής καί τερπνή, τής τού Σωτήρος, Αναστάσεως σήμερον, μεσότης η παναγία, ως μεσημβρία φαιδρά, φρυκτωρούσα κόσμον θείαις χάρισι, Χριστού τής Εγέρσεως, λαμπαδοχούσα τεράστια, τής αφθαρσίας, απαστράπτει τά σύμβολα, καί προδείκνυσι, τήν εις ύψος Ανάληψιν, φαίνει τήν πολυέραστον, τού Πνεύματος έλευσιν, Πεντηκοστής τής πανσέπτου, τήν λαμπροτάτην πανήγυριν, διό καί παρέχει, ταίς ψυχαίς ημών ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Δόξης ως θεϊκής ποταμός, τής εορτής νύν μεσαζούσης ο Κύριος, τά ρείθρα τής ευσπλαγχνίας, πάσι παρέχων βοά, οι διψώντες δεύτε, καί αρύσασθε, Πηγή συμπαθείας γάρ, καί ελέους τό πέλαγος, αυτός υπάρχων, βρύει κόσμω τήν άφεσιν, πλύνει πταίσματα, καί καθαίρει νοσήματα, σώζει τούς τήν Ανάστασιν, αυτού εορτάζοντας, σκέπει τούς πόθω τιμώντας, τήν μετά δόξης Ανάληψιν, αυτού καί παρέχει, ταίς ψυχαίς ημών ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Μέσον τού ιερού εστηκώς, ο απερίγραπτος Θεός τε καί Κύριος, Θεός γάρ υπήρχε φύσει, κάν δι' ημάς βροτωθείς, περιγεγραμμένος, ώφθη σώματι, τοίς πάσιν ανέβλυζε, τά ζωήρρυτα ρήματα τοίς πάσι λέγων, Τάς ψυχάς εκκαθάρθητε, καί τού καύσωνος, τών παθών αναψύξατε, μήτις αποστερήσοιτο, τής πόσεως άνθρωποι, θείαν γάρ χάριν δωρούμαι τής αθανάτου καί κρείττονος, καί τής βασιλείας, συμμεθέξει μοι τώ κτίστη καί δοξασθήσεται.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τής εορτής μεσούσης, τής σής Χριστέ Αναστάσεως, καί θείας παρουσίας τού αγίου σου Πνεύματος, συνελθόντες τών θαυμάτων σου, ανυμνούμεν τά μυστήρια, εν ή κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Σταυρώσιμον

Ξύλον παρακοής τώ κόσμω θάνατον εβλάστησε, τό δέ ξύλον τού Σταυρού ζωήν καί αφθαρσίαν, διό σε προσκυνούμεν, τόν σταυρωθέντα Κύριον, Σημειωθήτω εφ' ημάς, τό φώς τού προσώπου σου, Κύριε.

Αποστολικόν

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί Διαβόλου η πλάνη κατήργηται, γένος δέ ανθρώπων πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Μαρτυρικόν

Μεγάλη τού Σταυρού σου Κύριε η δύναμις, επάγη γάρ εν τόπω, καί ενεργεί εν κόσμω, καί ανέδειξεν εξ αλιέων Αποστόλους, καί εξ εθνών Μάρτυρας, ίνα πρεσβεύωσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής πρό τού Πάθους, καί τής ενδόξου Αναστάσεώς σου, Κύριε, ής διδάσκων αγαθέ εν τώ ιερώ, τούς απειθείς Ιουδαίους, καί Φαρισαίους, καί Γραμματείς, καί βοών πρός αυτούς, ο διψών, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο πιστεύων εις εμέ, ύδατος ζωής Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού, Ώ τής αρρήτου σοφίας τής σής συνέσεως! ο τά πάντα πληρών Θεός ημών δόξα σοι.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Σταυρώσιμον Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα τής παρθενίας σου

Σταυρόν καί θάνατον, παθείν ελόμενος, μέσον τής κτίσεως, τούτον κατέπηξας ότε ευδόκησας Σωτήρ, τό σώμά σου προσηλώσαι, τότε καί ο ήλιος, τάς ακτίνας απέκρυψε, ταύτα καί Ληστής ορών, εν Σταυρώ σε ανύμνησε, Μνήσθητι βοών μου ο Σωτήρ, καί έλαβε πιστεύσας τόν Παράδεισον.

Αναστάσιμον

Τό ακατάληπτον, τό τής Σταυρώσεως, καί ανερμήνευτον, τό τής Εγέρσεως, θεολογούμεν οι πιστοί μυστήριον απόρρητον, σήμερον γάρ θάνατος, καί ο Άδης κατήργηται, γένος δέ τό βρότειον αφθαρσίαν ενδέδυται, διό ευχαριστούντες βοώμέν σοι, Δόξα Χριστέ τή Εγέρσει σου.

Μαρτυρικόν

Τό εύψυχον τής καρτερίας υμών, ενίκησε τά μηχανήματα τού αρχεκάκου εχθρού, Αθλοφόροι πανεύφημοι, διά τούτο τής αιωνίου κατηξιώθητε μακαριότητος, Αλλά πρεσβεύσατε τώ Κυρίω, τού φιλοχρίστου λαού σώσαι τό ποίμνιον, Μάρτυρες υπάρχοντες τής αληθείας.

Σταυροθεοτοκίον

Ράβδον δυνάμεως κεκτημένοι, τόν Σταυρόν τού Υιού σου Θεοτόκε, εν αυτώ καταβάλλομεν τών εχθρών τά φρυάγματα, οι πόθω σε απαύστως μεγαλύνοντες.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Εορτής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τής σοφίας τό ύδωρ καί τής ζωής, αναβλύζων τώ κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τά νάματα, τόν γάρ θείον νόμον σου δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, τής πλάνης τούς άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήξει τού κόρου σου Δέσποτα, Βασιλεύ επουράνιε, διά τούτο δοξάζομεν, τό κράτος σου Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοίς δούλοις σου. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος γ' Σταυρώσιμον

Φθόνω τρυφής εκβέβλημαι, πτώμα πεσών χαλεπόν, αλλ' ου παρείδες Δέσποτα, αναλαβών δι' εμέ τό κατ' εμέ, σταυρούσαι καί σώζεις με, εις δόξαν εισάγεις με, Λυτρωτά μου, δόξα σοι. (Δίς)

Αποστολικόν

Δεύτε πάντα τά έθνη, γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, Αυτόν προσκυνήσωμεν.

Μαρτυρικόν

Τών αγίων Αθλοφόρων τήν μνήμην, δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ότι θέατρον γενόμενοι Αγγέλοις καί ανθρώποις, τόν τής νίκης στέφανον παρά Χριστού εκομίσαντο, καί πρεσβεύουσιν υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής τού Πάσχα, εν τώ ναώ ανήλθες, τού ιερού ο Σωτήρ ημών, καί στάς εν μέσω τού όχλου, εδίδασκες αυτούς παρρησία, καί έλεγες, Εγώ ειμι τό φώς τού κόσμου, ο εμοί ακολουθών, ου μή περιπατήσει εν τή σκοτία, αλλ' έξει τό φώς τής αθανάτου ζωής.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Όλος σύν τώ Θεώ, ο Λόγος σύ υπάρχων, ολλύμενόν με θέλων, εξάραι τών πταισμάτων, ενούσαί μοι φιλάνθρωπε.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Πέπαυται η σκιά, ιδού γάρ ο Μεσσίας, τής εορτής εν μέσω, τήν χάρι ν ώσπερ άλλον φωσφόρον εναπήστραψεν.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών...

Έρχεσθε ευπειθώς, οι τής ζωής τό νάμα, πιείν επιποθούντες, εβόα ο Σωτήρ μου, καί πίετε τήν χάριν, ενθέως αγαλλόμενοι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Καθαρθώμεν εννοιών τούς κευθμώνας καί ψυχικάς λαμπηδόνας διαυγάσωμεν, καί τήν ζωήν κατίδωμεν Χριστόν, εν ιερώ αφικόμενον, υπερβολή αγαθότητος, ίνα τόν εχθρόν θριαμβεύση, καί σώση τό γένος ημών, διά πάθους Σταυρού καί τής Αναστάσεως, πρός όν βοήσωμεν, Ακατάληπτε Κύριε, δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο ποιητής τών απάντων, καί τής ζωής χορηγός, ο τώ Πατρί τώ θείω, συναϊδιος Λόγος, εκών εκ τής Παρθένου, σάρκα λαβών, καί γενόμενος άνθρωπος, τά τής αρρήτου, σοφίας ως αγαθός, πάσιν έβλυσε διδάγματα.

Τής εορτής μεσαζούσης, τών Ιουδαίων Χριστέ, τώ ιερώ επέστης, ο τού νόμου Δεσπότης, διδάσκων εξουσία, καί Γραμματείς, διελέγχων, ως γέγραπται, καί καταπλήττων σοφία λόγων τών σών, καί θαυμάτων επιδείξεσιν.

Ο χορηγός τής σοφίας, καί τών καλών παροχεύς, ο χέων θεία ρείθρα, εκ πηγής αενάου, Δεύτε πρός με, κράζει, ύδωρ ζωής, οι διψώντες αρύσασθε, καί ποταμοί εκ κοιλίας υμών, φησί, χαρισμάτων θείων ρεύσουσι.

Δόξα... Ήχος α'

Πεντηκοστής εφέστηκεν η τών ημερών μεσότης, εν ή Χριστός, παραγυμνώσας αμυδρώς θεϊκήν δυναστείαν, Παράλυτον συνέσφιγξε, λόγω αυτόν τής κλίνης εξαναστήσας, καί θεοπρεπώς θαυματουργών, εν οστρακίνω σώματι, τοίς ανθρώποις εδωρήσατο, τήν αιώνιον ζωήν, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος γ'

Πώς μή θαυμάσωμεν, τόν θεανδρικόν σου τόκον, πανσεβάσμιε; πείραν γάρ ανδρός μή δεξαμένη, πανάμωμε, έτεκες απάτορα Υιόν εν σαρκί, τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα αμήτορα, μηδαμώς υπομείναντα τροπήν, ή φυρμόν, ή διαίρεσιν, αλλ' εκατέρας ουσίας, τήν ιδιότητα σώαν φυλάξαντα, Διό, Μητροπάρθενε Δέσποινα, αυτόν ικέτευε σωθήναι, τάς ψυχάς τών ορθοδόξως, Θεοτόκον ομολογούντων σε.

Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος γ'

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καί Διαβόλου η πλάνη κατήργηται.

γένος δέ ανθρώπων πίστει σωζόμενον, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν...

Πεφώτισται τά σύμπαντα, τή Αναστάσει σου Κύριε, καί ο Παράδεισος πάλιν ηνέωκται, πάσα δέ η κτίσις ανευφημούσά σε, ύμνον σοι καθ' εκάστην προσφέρει.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην...

Δοξάζω τού Πατρός, καί τού Υιού τήν δύναμιν, καί Πνεύματος αγίου, υμνώ τήν εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον θεότητα, Τριάδα Ομοούσιον, τήν βασιλεύουσαν εις αιώνας αιώνων.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα...

Ο τώ πάθει σου Χριστέ, αμαυρώσας τόν ήλιον, καί τώ φωτί τής σής Αναστάσεως, φαιδρύνας τά σύμπαντα, πρόσδεξαι ημών, τόν εσπερινόν ύμνον φιλάνθρωπε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Εν τώ ιερώ επέστης, η σοφία τού Θεού, μεσούσης τής εορτής, διδάσκων καί ελέγχων τούς απειθείς Ιουδαίους, τούς Φαρισαίους καί Γραμματείς, καί βοών παρρησία πρός αυτούς, ο διψών ερχέσθω πρός με, καί πινέτω ύδωρ ζωηρόν, καί ου μή διψήση εις τόν αιώνα, ο πιστεύων τή εμή χρηστότητι, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού ζωής αιωνίου, Ώ τής αγαθότητος, καί τής ευσπλαγχνίας σου, Χριστέ ο Θεός ημών! Δόξα σοι.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Δ' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμα Ήχος γ'

Χριστός εκ νεκρών εγήγερται η απαρχή τών κεκοιμημένων, ο πρωτότοκος τής κτίσεως, καί δημιουργός πάντων τών γεγονότων, τήν καταφθαρείσαν φύσιν τού γένους ημών, εν εαυτώ ανεκαίνισεν, ουκ έτι θάνατε κυριεύεις, ο γάρ τών όλων Δεσπότης, τό κράτος σου κατέλυσε.

Δόξα...

Σαρκί τού θανάτου γευσάμενος Κύριε, τό πικρόν τού θανάτου εξέτεμες τή Εγέρσει σου, καί τόν άνθρωπον νύν κατ' αυτού ενίσχυσας, τής αρχαίας κατάρας τήν ήτταν ανακαλούμενος, ο υπερασπιστής τής ζωής ημών Κύριε, δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ τήν μεσιτεύσασαν, τήν σωτηρίαν τού γένους ημών, ανυμνούμεν Θεοτόκε Παρθένε, εν τή σαρκί γάρ τή εκ σού προσληφθείση ο Υιός σου καί Θεός ημών, τό διά Σταυρού καταδεξάμενος Πάθος, ελυτρώσατο ημάς, εκ φθοράς ως φιλάνθρωπος.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εορτής μεσαζούσης τής νομικής, ής διδάσκων Σωτήρ μου εν ιερώ, ελέγχων τε τήν άνοιαν, τών απίστων Εβραίων, καί βοών τοίς όχλοις, θεία φωνή ως φιλάνθρωπος, ο διψών ανέκραζες, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, όθεν επηγγείλω, τοίς πιστεύουσι νέμειν, σοφίας τά νάματα, εκ πηγής ακηράτου σου, Διά τούτο βοώμέν σοι, Κατάπεμψον Χριστέ ο Θεός, μόνος τό πανάγιον Πνεύμά σου, καί σώσον ημάς, ότι υπάρχεις πολυέλεος.

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα Ήχος γ'

Δεύτε πάντα τά έθνη, γνώτε τού φρικτού μυστηρίου τήν δύναμιν, Χριστός γάρ ο Σωτήρ ημών, ο εν αρχή Λόγος, εσταυρώθη δι' ημάς, καί εκών ετάφη, καί ανέστη εκ νεκρών, τού σώσαι τά σύμπαντα, Αυτόν προσκυνήσωμεν.

Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια, οι φύλακές σου Κύριε, αλλά τό συνέδριον τής ματαιότητος, πληρώσαν δώρων τήν δεξιάν αυτών, κρύπτειν ενόμιζον τήν Ανάστασίν σου, ήν ο κόσμος δοξάζει, Ελέησον ημάς.

Χαράς τά πάντα πεπλήρωται, τής, Αναστάσεως τήν πείραν ειληφότα, Μαρία γάρ η Μαγδαληνή επί τό μνήμα ήλθεν, εύρεν Άγγελον επί τόν λίθον καθήμενον, τοίς ιματίοις εξαστράπτοντα, καί λέγοντα, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, ουκ έστιν ώ δε, αλλ' εγήγερται, καθώς είπε, προάγων εν τή Γαλιλαία.

Εν τώ φωτί σου Δέσποτα, οψόμεθα φώς φιλάνθρωπε, ανέστης γάρ εκ τών νεκρών, σωτηρίαν τώ γένει τών ανθρώπων δωρούμενος, ίνα σε πάσα κτίσις δοξολογή, τόν μόνον αναμάρτητον, Ελέησον ημάς.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Φωτισθέντες αδελφοί, τή Αναστάσει τού Σωτήρος Χριστού, καί φθάσαντες τό μέσον τής εορτής τής δεσποτικής, γνησίως φυλάξωμεν τάς εντολάς τού Θεού, ίνα άξιοι γενώμεθα καί τήν Ανάληψιν εορτάσαι, καί τής παρουσίας τυχείν τού αγίου Πνεύματος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Νάουσα η πηγή, τής σής σοφίας πόμα πνευματικόν πηγάζει, ού πίνοντες δογμάτων ενθέων εμπιπλώμεθα.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Τέτρωται τό δεινόν, Εβραίων όντως γένος, ακουόντων σου Λόγε, διδάσκοντος τοίς όχλοις, σωτήρια διδάγματα.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών,...

Ήκες ο πλαστουργός, εν τή Σιών καί έστης, εν μέσω τού λαού σου, καί τοίς λαοίς εδίδως, τήν χάριν τήν σωτήριον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Κύριε, πρό τού αχράντου σου Σταυρού, τής εορτής μεσούσης, εν τώ ιερώ ανήλθες, Ιουδαίους παρρησία διδάσκων τά Μωσέως, καί εν νόμω διά σού νομοθετηθέντα, εκπληττόμενοι δέ Χριστέ, τής σής σοφίας τό άφραστον μυστήριον, τήν κατά σού σκευωρίαν εν εαυτοίς φθόνω εμελέτων, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, σέ τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν Παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον, καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτόμον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών Δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά, ως Θεός, διέρρηξας, διό προσκυνούμεν την εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρόν Ανατολικόν

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τού Σωτήρος τριήμερον Έγερσιν, δι' ως ελυτρώθημεν τών τού Άδου αλύτων δεσμών, καί αφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ελάβομεν κράζοντες, ο σταυρωθείς, καί ταφείς, καί αναστάς, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν Ω τού θαύματος!ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού, καί ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήσασι δεινώς, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό Δογματικόν Ήχος δ'

Ασπόρως συνέλαβες, καί εκύησας αφράστως, τόν καθελόντα δυνάστας από θρόνων, καί υψούντα ταπει νούς, καί εγείροντα κέρας χριστών αυτού, δοξάζοντας Χριστού τόν Σταυρόν, καί τήν Ταφήν, καί τήν ένδοξον Ανάστασιν. Διό σε Θεοτόκε, τήν πρόξενον τών τοσούτων αγαθών, ασιγήτοις εν ω δαίς μακαρίζομεν, ως πρεσβεύουσαν αεί, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Εις τόν Στίχον τό Αναστάσιμον Στιχηρόν.

Ήχος δ'

Κύριε ανελθών εν τώ σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

Ήχος δ'

Ο εξ υψίστου κληθείς

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Ο εξ ανάρχου Πατρός Υιός αχρόνως, διά συγκατάβασιν καί σωτηρίαν βροτών, Θεός ών άνθρωπος γέγονεν, ίνα παράσχη, τώ Πρωτοπλάστω νύν τόν Παράδεισον, άμα καί τήν άπασαν φύσιν λυτρώσηται, εκ τής απάτης τού όφεως, καί τήν εικόνα, πεσούσαν σώση ως ευδιάλλακτος, όθεν Μητέρα απειργάσατο, νυμφοτόκον αγνήν, τήν αμόλυντον, ήν ως άγκυραν πάντες, τών ψυχών ημών κεκτήμεθα.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Σωματωθέντα τόν κτίστην τών απάντων, έσχες εν τή μήτρα σου θεομακάριστε, αναμορφούντα τόν άνθρωπον, τόν πρίν πεσόντα, τή παραβάσει διά τού όφεως, Θεόν γάρ γεγέννηκας, σαρκί αφράστως ημίν, καί τής φθοράς ηλευθέρωσας, τήν φύσιν πάσαν, παλαιωθείσαν διά τού τόκου σου, διό υμνούμεν καί δοξάζομεν, σού τήν χάριν Παρθένε ανύμφευτε, δυσωπούντες ρυσθήναι, διά σού πάσης κολάσεως.

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

Ίνα σου πάσι τό πλήθος τού ελέους, καί τής αγαθότητος ανακαλύψης ημίν, τό αδιόριστον πέλαγος, τάς αμαρτίας, τών οικετών σου πάσας εξάλειψον, έσχες γάρ πανάμωμε, ως Μήτηρ ούσα Θεού, τήν εξουσίαν τής κτίσεως, καί διεξάγεις, πάντα ως θέλεις τή δυναστεία σου, καί γάρ η χάρις, η τού Πνεύματος, τού αγίου σαφώς ενοικούσα εν σοί, συνεργεί σοι εν πάσιν, αενάως Παμμακάριστε.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης επί γής, Χριστέ ο Θεός, δι' άφατον οικονομίαν, ακούσασα η Σαμαρείτις τού λόγου σου τού Φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε, ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Καί νύν... ο αυτός,

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωέλεγον οι Ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ εί η σοφία η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Έτερον τής Εορτής

Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής Εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα, ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Εκτενής καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό, Χριστός ανέστη... τόν Προοιμιακόν, κτλ. Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχ. ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα δ' τής Μεσοπεντηκοστής γ' καί τής Σαμαρείτιδος Ιδιόμελα γ'.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν Παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον, καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτόμον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών Δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά, ως Θεός, διέρρηξας, διό προσκυνούμεν την εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στιχηρόν Ανατολικόν

Δεύτε ανυμνήσωμεν λαοί, τήν τού Σωτήρος τριήμερον Έγερσιν, δι' ως ελυτρώθημεν τών τού Άδου αλύτων δεσμών, καί αφθαρσίαν καί ζωήν, πάντες ελάβομεν κράζοντες, ο σταυρωθείς, καί ταφείς, καί αναστάς, σώσον ημάς τή Αναστάσει σου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος ο αυτός

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ

Πάρεστιν η μεσότης ημερών, τών εκ σωτηρίου αρχομένων Εγέρσεως, Πεντηκοστή δέ τή θεία σφραγιζομένων, καί λάμπει τάς λαμπρότητας αμφοτέρωθεν έχουσα, καί ενούσα τάς δύο, καί, παρείναι τήν δόξαν προφαίνουσα, τής δεσποτικής Αναλήψεως σεμνύνεται.

Ήκουσε και ευφράνθη η Σιών ευαγγελισθείσης τού Χριστού Αναστάσεως, οι δέ πιστοί αυτής γόνοι ηγαλλιάσαντο, τούτον θεασάμενοι, καί εκπλύνοντα Πνεύματι, ρύπον χριστοκτονίας, ευτρεπίζεται πανηγυρίζουσα, τήν τών εκατέρων ευφρόσυνον μεσότητα.

Ήγγικεν η τού θείου δαψιλής, χύσις επί πάντας, ώσπερ γέγραπται, Πνεύματος, η προθεσμία κηρύττει, ημισευθείσα, τής μετά Χριστού θάνατον, καί ταφήν, καί Ανάστασιν, παρ' αυτού δεδομένης, αψευδούς Μαθηταίς υποσχέσεως, τήν τού Παρακλήτου δηλούσης επιφάνειαν.

Καί τής Σαμαρείτιδος Ιδιόμελα

Ήχος α'

Επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών θαυμάτων, εν τή έκτη ώρα, τής Εύας ζωγρήσαι καρπόν, η γάρ Εύα εν ταύτη εξελήλυθεν εκ τού Παραδείσου, απάτη τού όφεως, Ήγγικεν ούν η Σαμαρείτις αντλήσαι ύδωρ, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καγώ ύδατος αλλομένου εμπλήσω σε, καί εις τήν πόλιν δραμούσα η σώφρων, τοίς όχλοις ανήγγειλεν ευθύς, Δεύτε, ίδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Επί τό φρέαρ ως ήλθεν ο Κύριος, η Σαμαρείτις ηρώτα τόν εύσπλαγχνον, Παράσχου μοι τό ύδωρ τής πίστεως, καί λήψομαι τής κολυμβήθρας τά νάματα, αγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα, Κύριε δόξα σοι.

Ήχος ο αυτός

Ο συνάναρχος καί συναϊδιος Υιός, καί Λόγος τού Πατρός, επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών ιαμάτων, καί γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ παραγέγονεν, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καί απελθούσα φώνησόν σου τόν άνδρα, Η δέ, ως ανθρώπω διαλεγομένη, καί ου Θεώ, λαθείν σπουδάζουσα έλεγεν, ουκ έχω άνδρα, καί ο Διδάσκαλος πρός αυτήν, Αληθώς είπας, ουκ έχω άνδρα, πέντε γάρ έσχες, καί νύν όν έχεις ουκ έστι σου ανήρ, Η δέ, επί τώ ρήματι εκπλαγείσα, καί εις τήν πόλιν δραμούσα, τοίς όχλοις επεβόα, λέγουσα, Δεύτε ίδετε Χριστόν, ός δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν Ω τού θαύματος! ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού, καί ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήσασι δεινώς, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Ήχος δ'

Ο διά σέ θεοπάτωρ Προφήτης Δαυϊδ, μελωδικώς περί σού προανεφώνησε, τώ μεγαλείά σοι ποι ήσαντι, Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου, σέ γάρ Μητέρα πρόξενον ζωής ανέδειξεν, ο απάτωρ εκ σού ενανθρωπήσαι ευδοκήσας Θεός, ίνα τήν εαυτού αναπλάση εικόνα, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ορειάλωτον ευρών, πρόβατον, τοίς ώμοις αναλαβών, τώ Πατρί προσαγάγη καί τώ ιδίω θελήματι, ταίς ουρανίαις συνάψη δυνάμεσι, καί σώση Θεοτόκε τόν κόσμον, Χριστός, ο έχων τό μέγα καί πλούσιον έλεος.

Εις τήν Λ ι τ ή ν

Τό Στιχηρόν τού Αγίου τής Μονής, ως έθος

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη τής κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δέ παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλαις ύδασι περιβαλλόμενος, Διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.

Εις τόν Στίχον Στιχηρόν Αναστάσιμον τής Οκτωήχου.

Ήχος δ'

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ Άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης επί γής, Χριστέ Ο Θεός, δι' άφατον οικονομίαν, ακούσασα η Σαμαρείτις τού λόγου σου τού Φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε, ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Καί νύν... ο αυτός,

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωέλεγον οι Ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ εί η σοφία η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Έτερον τής Εορτής

Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής Εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα, ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Τά αυτά, καί εις τό, Θεός Κύριος

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός

Ού η ακροστιχίς.

Τέταρτος Υμνος τώ Θεώ, Μητροφάνους.

Ωδή α' Ήχος δ'

Θαλάσσης τό ερυθραίον

Τριάδα θεαρχικήν δοξάσωμεν, ταίς υποστάσεσι, μοναδικήν δέ φύσιν, τών τριών συναϊδιον, σύνθρονον, ήν δυσωπούντες λέγομεν, Σώσον τούς πίστει σε δοξάζοντας.

Εχρίσθη υπό Πατρός τώ Πνεύματι, αγαλλιάσεως θεουργικώ ελαίω, ο Υιός, καί βροτός εχρημάτισε, καί τής μιάς θεότητος, τό τρισυπόστατον εδίδαξε.

Τό κάλλος τής απροσίτου δόξης σου, μονάς ο τρισήλιε, τά Σεραφίμ μή φέροντα οράν, συγκαλύπτονται πτέρυξι, καί τρισαγίοις άσμασιν, ακαταπαύστως σε δοξάζουσι.

Θεοτοκίον

Αφράστως τόν ποιητήν γεγέννηκας, τών όλων πάναγνε, τής παλαιάς λυτρούμενον αράς, τούς βροτούς καί θανάτου φθοράς, καί διά σού επέγνωμεν, ένα Θεόν τόν τρισυπόστατον.

Ωδή γ'

Ουκ εν σοφία

Ρήμην εξ ύψους, τοίς αγίοις τό πρίν Αποστόλοις σου, ως απέστειλας Χριστέ, παρά Πατρός τόν Παράκλητον τήν μίαν ενέφηνας φύσιν τρισήλιον.

Τώ πατριάρχη Αβραάμ, ότι ώφθης εν σχήματι ανδρικώ, τριττή μονάς, τό απαράλλακτον έδειξας, τής σής αγαθότητος, καί κυριότητος.

Ο χαρακτήρσιν, έν τρισίν είς Θεός πιστευόμενος, απερίγραπτος σαφώς, απερινόητος άπασι, ρύσαι τάς ψυχάς ημών, εκ πάσης θλίψεως.

Θεοτοκίον

Στοιχειωθέντες τού Υιού σου σοφαίς εισηενικήν καί τριλαμπή, τήν θεαρχίαν δοξάζομεν, καί σέ μακαρίζομεν τήν Αειπάρθενον.

Καθίσματα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Τρισήλιε άκτιστε καί Ομοούσιε, μονάς τρισυπόστατε, καί ακατάληπτε, τούς δούλους σου οίκτειρον, σώσον εκ τών κινδύνων, ως Θεός ελεήμων, σέ γάρ Κύριε μόνον, λυτρωτήν καί Δεσπότην, κεκτήμεθα βοώντες, Γενού ημίν ίλεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Πολλαίς περιστάσεσι, και συμφοραίς τών Παρθένε κυκλούμενοι, καί πρός απόγνωσιν, αεί περιπίπτοντες, μόνην σε σωτηρίαν, καί ελπίδα, καί τείχος, έχομεν Θεοτόκε, καί πρός σέ κατά χρέος, εν πίστει καί νύν προστρέχομεν, Σώσον τούς δούλους σου.

Ωδή δ'

Ο καθήμενος έν δόξη

Υπερούσιον Τριάδα, εν μονάδι θεότητος, καί κυριαρχίαν, σύν τοίς Σεραφίμ σε δοξάζομεν, ως αδιαίρετον φύσει, ως ασύγχυτον, ως ισόρροπον, δόξης Θεέ ακατάληπτε.

Μεριστήν ούσαν αφράστως, τοίς προσώποις θεότητα, καί ταυτιζομένην, άμα τή μιά κυριότητι, απεριόριστον μόνην, απερίγραπτον, ανυμνούμέν σε, τόν Ποιητήν πάσης κτίσεως.

Νούς ο άναρχος τόν Λόγον, απορρήτως γεγέννηκε, καί τό θείον Πνεύμα, τό ισοσθενές εκπεπόρευκε, καί διά τούτο Τριάδι Ομοούσιον, τόν Δεσπότην τών όλων Θεόν καταγγέλλομεν.

Θεοτοκίον

Οπτανόμενος τοίς πάλαι, τυπικώς προκατήγγειλε, τήν εκ σού Παρθένε, σάρκωσιν ο Λόγος, αλλ' ύστερον, επιφανείς τοίς ανθρώποις κατ' αλήθειαν, τρισυπόστατον μίαν αρχήν εφανέρωσεν.

Ωδή ε'

Εξέστη τά σύμπαντα

Συνέντες εκ πίστεως, τής παντουργού θεότητος, μίαν μέν απρόσιτον ουσίαν τρείς δ' υποστάσεις ζωαρχικάς συμφυείς, υμνούμεν Πατέρα, καί Υιόν, καί Πνεύμα τό άγιον, συναϊδιον ύπαρξιν.

Τό σέλας τρισήλιε, τής ουσιώδους αίγλης σου λάμψον ενιαία μοι θεότης, άκτιστε φύσις, καί φωτουργαία πηγή πάσης φωτοδότιδος αυγής, ίνα κατοπτρίζωμαι τό σόν κάλλος τό άρρητον.

Ως μόνον υπάρχοντα, δημιουργόν τού σύμπαντος, καί συνεκτικόν καί κυβερνήτην, πάνσοφον όντως, καί τής ζωής χορηγόν, γνόντες σε, βοώμέν σοι πιστώς, Δέσποτα τρισήλιε, τούς υμνούντάς σε φρούρησον.

Θεοτοκίον

Θεώσαι βουλόμενος, τόν πρίν φθαρέντα άνθρωπον, ο δι' αγαθότητα Παρθένε, πλάσας καί δείξας, εικόνα θείας μορφής, άνθρωπος εγένετο εκ σού καί μίαν τρισάριθμον θεαρχίαν κατήγγειλεν.

Ωδή ς'

Εβόησε, προτυπών

Ενέφηνεν, ο Πατήρ εκλαλών τήν υιότητα, καί τό Πνεύμα, τώ Χριστώ βαπτισθέντι ορώμενον, διά τούτο μίαν καί τριττήν θεαρχίαν δοξάζομεν.

Ως είδέ σε, τρισαγίαις φωναίς ανυμνούμενον, Ησαϊας, υψηλού επί θρόνου καθήμενον, τήν τριττήν επέγνω, τής μιάς θεαρχίας υπόστασιν.

Μετάρσιον, υψηλέ Βασιλεύ τρισυπόστατε, τήν καρδίαν, καί ημών τών σών δούλων ανάδειξον, ίνα τής σής δόξης, θεωρώμεν λαμπρώς τήν φαιδρότητα.

Θεοτοκίον

Ηξίωσε μορφωθήναι σαφώς τό ημέτερον, εκ Παρθένου, ο Υιός τού Θεού ως φιλάνθρωπος, καί τής θείας δόξης, κοινωνούς τούς ανθρώπους εποίησε.

Καθίσματα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Πατέρα αγέννητον, τόν δέ Υιόν γεννητόν, καί Πνεύμα τό άγιον, εκπορευτόν εκ Πατρός, φρονούντες κηρύττομεν, άναρχον Βασιλείαν, καί θεότητα μίαν, ήν περ δοξολογούντες, ομοφρόνως βοώμεν, Τριάς ομοούσιε, σώσον, ημάς ο Θεός.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν χρόνων επέκεινα, καί πρό αιώνων Θεόν, ον εν χρόνω εκύησας, υπερφυώς εν σαρκί, θεάνθρωπον άχραντε, όθεν σε Θεοτόκον αληθώς καί κυρίως, πάντες ομολογούντες, εκτενώς σοι βοώμεν, Τής δόξης τής αιωνίου πάντας αξίωσον.

Ωδή ζ'

Εν τή καμίνω

Τάς τεταγμένας, επουρανίους φύσεις, καί νοεράς τάξεις, ορθοδόξως πάντες οι γηγενείς, εκμιμούμενοι δοξάζομεν, μίαν θεότητα, εν τρισίν ισουργοίς υποστάσεσιν. (Δίς)

Ρήσεις Αγίων, υποφητών σε πάλαι συμβολικώς ένα τών αιώνων πάντων Δημιουργόν, προεδήλωσαν ανέκφραστον, Θεόν καί Κύριον θεαρχικαίς εν τρισίν υποστάσεσιν.

Θεοτοκίον

Ο κατ' ουσίαν, αθεώρητος Λόγος και παντουργός, ώφθη τοίς ανθρώποις, άνθρωπος εξ αγνής, Θεομήτορος, τόν άνθρωπον ανακαλούμενος, πρός μετουσίαν τής σής θεότητος.

Ωδή η'

Χείρας εκπετάσας

Φώς μοναδικόν και τριλαμπές, ουσία άναρχε, κάλλος αμήχανον, εν τή καρδία μου οίκησον, καί ναόν τής σής θεότητος, φωτοειδή και καθαρόν, δείξόν με κράζοντα, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον. (Δίς)

Από τών ποικίλων με παθών, Τριάς αμέριστε, μονάς ασύγχυτε, καί τής ζοφώσεως λύτρωσαι τών πταισμάτων καί καταύγασον, μαρμαρυγαίς σου θεουργαίς, ίνα φαντάζωμαι τό σόν κάλλος, καί ανυμνώ σε τής δόξης τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Νούς μέν ο αγέννητος Πατήρ, καί Λόγος σύμμορφος, καί Πνεύμα σύνθρονον, ουσία δύναμις ύπαρξις, υπερούσιε ανέκφραστε, μεγαλουργέ Τριάς μονάς, φρούρει τήν ποίμνην σου, ταίς πρεσβείαις τής Θεοτόκου, ως φύσει φιλάνθρωπος.

Ωδή θ'

Άπας γηγενής

Όλην νύν πρός σέ, κινώ τήν καρδίαν μου καί τήν διάνοιαν, καί τάς διαθέσεις δέ, ψυχής απάσας, καί τάς τού σώματος, τόν πλαστουργόν καί ρύστην μου μονάρχα τρίφωτε, και βοώ σοι, Σώσόν με τόν δούλόν σου, πειρασμών εκ παντοίων καί θλίψεων. (Δίς)

Ύψωσον ημών, καί νούν καί διάνοιαν, πρός σέ τόν Υψιστον, φώτισον σαίς λάμψεσιν, αχράντοις Πάτερ, Λόγε, Παράκλητε, ο φώς οικών απρόσιτον, τής δόξης ήλιε, φωτοκράτορ, πάντοτε δοξάζειν σε, τόν μονάρχην Θεόν καί τρισήλιον.

Θεοτοκίον

Σώσον τούς εις σέ πιστεύοντας Κύριε, καί καταγγέλλοντας, άναρχον, αϊδιον, ουσίαν μίαν, τρία δέ πρόσωπα θεαρχικά καί σύμμορφα, σής κυριότητος, καί τής θείας, δόξης σου αξίωσον, ταίς λιταίς τής αγνής Θεομήτορος.

Τό, Αξιόν εστιν, καί τά λοιπά, και Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος δ'

Αναβλέψασαι τού τάφου τήν είσοδον, καί τήν φλόγα τού Αγγέλου μή φέρουσαι, αι Μυροφόροι σύν τρόμω εξίσταντο λέγουσαι, Άρα εκλάπη, ο τώ Ληστή ανοίξας Παράδεισον, άρα ηγέρθη, ο καί πρό πάθους κηρύξας τήν Έγερσιν, αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός, τοίς εν άδη παρέχων ζωήν καί ανάστασιν.

Δόξα... Ταχύ προκατάλαβε

Ανέστης ως αθάνατος, από τού τάφου Σωτήρ, συνήγειρας τόν κόσμον σου, τή δυναστεία τή σή, Χριστέ ο Θεός ημών, έθραυσας εν ισχύϊ, τού θανάτου τό κράτος, έδειξας ελεήμον, τήν ανάστασιν πάσι, διό σε καί δοξάζομεν, μόνε φιλάνθρωπε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί Αγγέλοις ο άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε, τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκ τών άνω κατελθών, τών υψωμάτων Γαβριήλ, καί τή πέτρα προσελθών, ένθα η πέτρα τής ζωής, λευχειμονών ανεκραύγαζε ταίς κλαιούσαις, Παύσασθε υμείς, τής θρηνώδους κραυγής, έχουσαι αεί, τό ευσυμπάθητον, όν γάρ ζητείτε κλαίουσαι, θαρσείτε, ως αληθώς εξεγήγερται, διό βοάτε, τοίς Αποστόλοις, ότι ανέστη ο Κύριος.

Δόξα... Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκουσία σου βουλή, Σταυρόν υπέμεινας Σωτήρ, καί εν μνήματι καινώ, άνθρωποι έθεντο θνητοί, τόν διά λόγου τά πέρατα συστησάμενον, όθεν δεσμευθείς ο αλλότριος, θάνατος δεινώς εσκυλεύετο, καί οι έν άδη άπαντες εκραύγαζον, τή ζωηφόρω Εγέρσει σου, Χριστός ανέστη, ο ζωοδότης, μένων εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Κατεπλάγη Ιωσήφ, τό υπέρ φύσιν θεωρών, καί ελάμβανεν εις νούν, τόν επί πόκον υετόν εν τή ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε, βάτον εν πυρί ακατάφλεκτον, ράβδον Ααρών τήν βλαστήσασαν, καί μαρτυρών ο Μνήστωρ σου καί φύλαξ, τοίς ιερεύσιν εκραύγαζε, Παρθένος τίκτει, καί μετά τόκον, πάλιν μένει παρθένος.

Μετά τόν Αμωμον, τά Ευλογητάρια.

Η Υπακοή Ήχος δ'

Τά τής σής παραδόξου Εγέρσεως, προδραμούσαι αι Μυροφόροι, τοίς Αποστόλοις εκήρυττον Χριστέ, ότι ανέστης ως Θεός, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

· Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Αντίφωνον Β'

· Εκέκραξά σοι Κύριε, θερμώς εκ βάθους ψυχής μου, καμοί γενέσθω, πρός υπακοήν τά θείά σου ώτα.

· Επί τόν Κύριον ελπίδα πάς τις κεκτημένος, υψηλότερος εστί, πάντων τών λυπούντων.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν.

Αντίφωνον Γ'

· Η καρδία μου πρός σέ Λόγε υψωθήτω, καί ουδέν θέλξει με, τών τού κόσμου τερπνών πρός χαμαιζηλίαν.

· Επί τήν μητέρα αυτού, ως έχει τις στοργήν, επί τώ Κυρίω θερμότερον φίλτρον χρεωστούμεν.

Δόξα... Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, θεογνωσίας πλούτος, θεωρίας καί σοφίας, πάντα γάρ εν τούτω τά πατρώα δόγματα, ο Λόγος εκκαλύπτει.

Προκείμενον

Ανάστα Κύριε, βοήθησον ημίν, καί λύτρωσαι ημάς, ένεκεν τής δόξης τού ονόματός σου.

Στίχ. ο Θεός, εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν.

Τό Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον Εωθινόν Ζ'. Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι. Ο Ν' καί τά λοιπά.

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τού τής Θεοτόκου εις ς' τής Μεσοπεντηκοστής εις δ', καί τής Σαμαρείτιδος εις δ'.

Κανών τού Πάσχα Ήχος α'

Ωδή α' Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Κανών τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

Κανών τής Μεσοπεντηκοστής

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Θάλασσαν έπηξας

Έθνη κροτήσατε, Εβραίοι θρηνήσατε, ο ζωοδότης γάρ Χριστός, τά δεσμά διέρρηξε τού Άδου, καί νεκρούς ανέστησε, καί νόσους εθεράπευσε τώ λόγω, ούτος εστίν ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν, εν τώ ονόματι αυτού.

Θαύμα παρέδειξας, τό ύδωρ εις οίνον μετελθών, ο εν Αιγύπτω ποταμούς, μεταστρέψας Δέσποτα εις αίμα, καί νεκρούς ανέστησας, σημείον τούτο δεύτερον τελέσας, Δόξα Σωτήρ τή αφάτω σου βουλή, δόξα τή κενώσει σου, δι' ής εκαίνισας ημάς.

Ρείθρον αέναον, υπάρχων Κύριε, ζωής αληθινής, σύ εί η ανάστασις ημών, θέλων εκοπίασας, Σωτήρ μου, καί εκών εδίψησας, τοίς νόμοις τής φύσεως υπείκων, καί εις Σιχάρ αφικόμενος σαρκί, τό ύδωρ εζήτησας, τή Σαμαρείτιδι πιείν.

Θεοτοκίον

Μόνη εχώρησας, τόν κτίστην τόν ίδιον, Θεογεννήτορ εν γαστρί, καί σαρκί εκύησας, αφράστως, καί Παρθένος έμεινας, μηδέν τής παρθενίας λυμανθείσης, τούτον αγνή, ως Υιόν σου καί Θεόν, απαύστως ικέτευε, υπέρ τής ποίμνης σου αεί.

Κανών τής Σαμαρείτιδος

Έχων ακροστιχίδα εν τή θ' Ωδή.

Ιωσήφ.

Ποίημα Ιωσήφ τού Θεσσαλονίκης.

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

Ο πατάξας Αίγυπτον, καί Φαραώ τόν τύραννον, βυθίσας εν θαλάσση, λαόν διέσω σας δουλείας, Μωσαϊκώς άδοντα ωδήν επινίκιον, Ότι δεδόξασται.

Ο ταφείς εγήγερται, εν αυτώ συνήγειρε τό γένος τών ανθρώπων, αγαλλιάσθω πάσα κτίσις, καί νοηταί σήμερον, ρανάτωσαν νεφέλαι, δικαιοσύνην σαφώς.

Ο σταυρόν εκούσιον, σαρκί καταδεξάμενος, τριήμερος ανέστης εκ τών νεκρών, Άδου ταμεία, ζωαρχικέ Κύριε, κενώσας καί εξάξας, πεπεδημένας ψυχάς.

Τή μορφή αστράπτοντα, αι Μυροφόροι βλέψασαι, τόν Άγγελον έν φόβω, εκ τού μνημείου υπεχώρουν, τήν δέ Χριστού Έγερσιν μαθούσαι σπεύδουσι τοίς Μαθηταίς.

Ο στεγάζων εν ύδασι, τά υπερώα Κύριε, ύδωρ ζωής υπάρχων, τή Σαμαρείτιδι αιτούση, τά σά σεπτά νάματα παρέσχες, επιγνούση τήν ευσπλαγχνίαν σου.

Δόξα...

Τριάς, τούς πίστει σε, ειλικρινεί δοξάζοντας, Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα, ως ποιητής τών όλων σώζε, καί ιλασμόν δώρησαι, ημίν αμαρτημάτων ως υπεράγαθος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε θρόνε πύρινε, χαίρε λυχνία πάγχρυσε, χαίρε φωτός νεφέλη, χαίρε παλάτιον τού Λόγου, καί νοητή τράπεζα, άρτον ζωής αξίως, Χριστόν βαστάσασα.

Καταβασία

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Εστερεώθη η καρδία μου

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, διδάσκων έλεγεν ο Δεσπότης, ως επέστη τώ Ιερώ, καθώς γέγραπται, μεσούσης τής νομικής εορτής.

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε' Ιουδαίοι, Χριστός γάρ ήλθεν, όν περ εκάλουν οι Προφήται, εκ Σιών ελευσόμενον, καί κόσμον ανακαλούμενον.

Ει καί τοίς λόγοις ου πιστεύετε Ιουδαίοι, τοίς έργοις πείσθητε τού Δεσπότου, τί πλανάσθε αθετούντες τόν άγιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής;

Θεοτοκίον

Εις τής Τριάδος ών, γενόμενος σάρξ ωράθης, ου τρέψας Κύριε τήν ουσίαν, ουδέ φλέξας τής τεκούσης τήν άφθονον γαστέρα, Θεός ών όλως καί πύρ.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, τώ διδόντι ευχήν τώ ευχομένω, ότι τόξον δυνατόν ησθένησε, καί οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν.

Εθελουσίως επί ξύλου υψώθης Λόγε, καί ορώσαι ερρήγνυντο αι πέτραι, καί η κτίσις εκλονείτο άπασα, καί νεκροί εκ τών τάφων, ως ύπνου εξηγείροντο.

Μετά ψυχής σε πρός τόν Άδην ελθόντα Λόγε, κατιδούσαι πάσαι ψυχαί δικαίων, αιωνίων δεσμών απελύοντο, ανυμνολογούσαι, τήν υπέρ νούν δυναστείαν σου.

Τί εκθαμβείσθε; τί εν τάφω υμείς ζητείτε, μετά μύρων Γυναίκες τόν Δεσπότην, εξηγέρθη, καί κόσμον συνήγειρεν Άγγελος αστράπτων, ταίς Μυροφόροις εφθέγγετο.

Ζωή υπάρχων, καί πηγή τής αθανασίας, εκαθέσθης πρός τή πηγή, Οικτίρμον, καί τών σών αιτησαμένην, έπλησας, πανσόφων ναμάτων Σαμαρείτιν υμνούσάν σε.

Δόξα...

Είς επί πάντων εν Τριάδι Θεός υμνείται, ο Πατήρ, καί ο Υιός καί θείον Πνεύμα, φόβω όν δοξάζει ουρανών τά τάγματα, τρανώς εκβοώντα Άγιος, Άγιος, Άγιος εί εις τούς αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ανερμηνεύτως συλλαβούσα εν τή γαστρί σου, τόν τών όλων Θεόν Παρθενομήτορ, υπέρ έννοιαν καί λόγον τέτοκας, μείνασα παρθένος, ως πρό τού τόκου Θεόνυμφε.

Καταβασία

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Κοντάκιον τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος δ' Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τής εορτής τής νομικής μεσαζούσης, ο τών απάντων Ποιητής καί Δεσπότης, πρός τούς παρόντας έλεγες, Χριστέ ο Θεός, Δεύτε καί αρύσασθε, ύδωρ αθανασίας, όθεν σοι προσπίπτομεν, καί πιστώς εκβοώμεν, τούς οικτιρμούς σου δώρησαι ημίν, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Κάθισμα τής Σαμαρείτιδος Όμοιον

Αγαλλιάσθω ουρανός, χορευέτω τά επί γής, ότι Χριστός εκ Παρθένου, επιφανείς ως άνθρωπος ερρύσατο φθοράς, άπαν τό ανθρώπινον, τώ ιδίω θανάτω, θαύμασιν εκλάμψας δέ, γυναικί Σαμαρείτιδι ύδωρ αιτών παρέχει τήν πηγήν, τών ιαμάτων, ως μόνος αθάνατος.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Μεσοπεντηκοστής Όμοιον

Ο τής σοφίας χορηγός καί Δεσπότης, τής εορτής τής νομικής επιστάσης, εν ιερώ καθήμενος εδίδασκες, λέγων ούτως άπασιν, Έρχεσθε οι διψώντες, πίετε τού νάματος, ού εγώ νύν παρέχω, δι' ού ζωής ενθέου καί τρυφής, επαπολαύσετε πάντες οι άνθρωποι.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Ο Προφήτης Αββακούμ

Ει Μεσσίαν δεί ελθείν, ο δέ Μεσσίας Χριστός εστι παράνομοι, τί απιστείτε αυτώ; ιδού παραγέγονε, καί μαρτυρεί ά αυτός ποιεί, τό ύδωρ οίνον εποίησε, παράλυτον λόγω συνέσφιγξε.

Μή συνιέντες τάς Γραφάς, πλανάσθε πάντες υμείς, Εβραίοι άνομοι, όντως γάρ ήλθε, Χριστός καί πάντας εφώτισε, καί εν υμίν έδειξε πολλά σημεία καί τεράστια, καί μάτην αρνείσθε τήν όντως ζωήν.

Εν έργον έδειξα υμίν, καί πάντες ήδη θαυμάζετε, ανέκραζε τοίς Ιουδαίοις Χριστός, υμείς περιτέμνετε, καί εν Σαββάτω άνθρωπον, φησίν, εμοί δέ τί εγκαλείτε λοιπόν, εγείραντι λόγω Παράλυτον;

Θεοτοκίον

Η εν γαστρί σου τόν Θεόν, απεριγράπτως χωρήσασα Θεόνυμφε, Παρθενομήτορ αγνή, μή παύση πρεσβεύουσα υπέρ ημών, όπως διά σού ρυσθώμεν τών περιστάσεων, πρός σέ γάρ αεί καταφεύγομεν.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Εισακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί ε φοβήθην, κατενόησα τά έργα σου καί εξέ στην, ότι τής σής αινέσεως πλήρης η γή.

Οι ουρανοί ευφραινέσθωσαν, εορταζέτω η κτίσις πάσα, εξεγήγερται ο Κύριος καί εφάνη, πάσι τοίς σοφοίς Αποστόλοις αυτού.

Κατεπόθη σου θάνατε, η δυναστεία, Χριστού θανέντος, οι νεκροί ως εκ θαλάμων, τή Εγέρσει τούτου, εκ τών τάφων προήλθοσαν.

Τί θρηνείτε ώ γύναια; τί μετά μύρων επιζητείτε τόν αθάνατον, εγήγερται, καθώς είπεν, έφη Μυροφόροις ο Άγγελος.

Σαμαρείτιδι Κύριε, αιτησαμένη παρέσχες ύδωρ τήν επίγνωσιν τού κράτους σου, όθεν εις αιώνας, ου διψά ανυμνούσά σε.

Δόξα...

Ω Τριάς υπερούσιε, Πάτερ, καί Λόγε καί θείον Πνεύμα, ομοδύναμε, συνάναρχε, σώσον ημάς πάντας, τούς πιστώς ανυμνούντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ακατάφλεκτον βάτον σε, ο νομοθέτης εώρα πάλαι, Δανιήλ δέ όρος άγιον κατενόει,

μόνη Μητροπάρθενε Δέσποινα.

Καταβασία

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Κύριε, ο Θεός ημών

Θαύμασι κατελάμπρυνας τούς Αποστόλους σου, τέρασιν εμεγάλυνας τούς Μαθητάς, εν παντί τώ κόσμω δοξάσας Σωτήρ ημών, καί δούς αυτοίς τήν βασιλείαν σου.

Άπαντα κατεφώτισαν τής γής τά πέρατα, θαύμασι καί διδάγμασιν οι Μαθηταί, καί ποικίλοις τρόποις τόν λόγον κηρύξαντες Χριστέ Σωτήρ τής βασιλείας σου.

Αίνεσιν αναπέμπομεν τή βασιλεία σου, ύμνον σοι δέ προσάγομεν, τώ δι' ημάς επί γής οφθέντι, καί κόσμον φωτίσαντι, καί τόν Αδάμ ανακαλέσαντι.

Θεοτοκίον

Γέγονεν η κοιλία σου αγία τράπεζα, έχουσα τόν ουράνιον άρτον, εξ ού πάς ο τρώγων ου θνήσκει, ως έφησεν, ο τού παντός Θεογεννήτωρ τροφεύς.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Ανάτειλόν μοι Κύριε, τό φώς τών προσταγμάτων σου, ότι πρός σέ Χριστέ, τό πνεύμά μου ορθρίζει, καί υμνεί σε, σύ γάρ εί Θεός ημών καί πρός σέ κατέφυγον, τής ειρήνης βασιλεύ.

Τό μνήμά σου τό άγιον, καταλαβούσαι όρθριαι, αι Μυροφόροι, εξαστράπτοντα κατείδον νεανίαν, καί ενεθαμβήθησαν, τήν σήν διδασκόμεναι, θείαν Έγερσιν Χριστέ.

Ο θάνατος νενέκρωται, ο Άδης ηχμαλώτισται, οι εν δεσμοίς ηλευθερώθησαν, Χριστού τή Αναστάσει, Αγαλλιασώμεθα καί χείρας κροτήσωμεν, εορτάζοντες φαιδρώς.

Απόστολοι σκιρτήσατε, καί Άγγελοι χορεύσατε, οι γηγενείς πάντες αγάλλεσθε, ο Κύριος ανέστη, φθορά εξωστράκισται, καί η λύπη πέπαυται, καί χορεύει ο Αδάμ.

Πηγή υπάρχων Κύριε, ζωής ύδωρ αφέσεως, καί επιγνώσεως δεδώρησαι, γυναικί αιτησάση, πάλαι Σαμαρείτιδι, διό ανυμνούμέν σου, τούς αφάτους οικτιρμούς.

Δόξα...

Μονάδα τρισυπόστατον, Τριάδα Ομοούσιον, Πατέρα, Λόγον, καί Πνεύμα άγιον, αμέριστον τή φύσει, Θεόν ένα σέβομεν, ποι ητήν καί Κύριον, καί Δεσπότην τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Σέ πύλην αδιόδευτον, καί χώραν αγεώργητον, καί κιβωτόν τό Μάννα φέρουσαν, καί στάμνον καί λυχνίαν, καί θυμιατή ριον τού αϋλου άνθρακος, ονομάζομεν Αγνή.

Καταβασία

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσωμεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Ως ύδατα θαλάσσης

Ο πάντα περιέπων τά πέρατα ανήλθες Ιησού, καί εδίδασκες, εν τώ ιερώ τούς όχλους, τόν λόγον τής αληθείας, τής εορτής μεσούσης, ως Ιωάννης βοά.

Τό έργον τού Πατρός ετελείωσας, τοίς έργοις επιστώσω τούς λόγους σου, ιάσεις τελών Σωτήρ καί σημεία, Παράλυτον ανορθών, λεπρούς καθαίρων, καί τούς νεκρούς ανιστών.

Ο άναρχος Υιός αρχή γέγονε, λαβών τό καθημάς ενηνθρώπησε, καί μέσον τής εορτής εδίδασκε, λέγων, Προσδράμετε τή πηγή τή αενάω, ζωήν αρύσασθαι.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Παρθένον καί Μητέρα δοξάζομεν, σέ μόνην αγνή Θεόνυμφε Κόρη, εκ σού γάρ όντως Θεός εσαρκώθη, καινοποιήσας ημάς.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Μή καταποντισάτω με καταιγίς ύδατος, μηδέ καταπιέτω με βυθός, απέρριμμαι γάρ εις βάθη, καρδίας θαλάσσης, τών κακών μου, διό σοι κραυγάζω ως Ιωνάς, Αναβήτω εκ φθοράς η ζωή μου πρός σέ, ο Θεός ημών.

Σταυρώ σε οι παράνομοι, Ιησού ήλωσαν, καί λόγχη εξεκέντησαν Χριστέ, καί Ιωσήφ ο ευσχήμων σε κηδεύει, εν τώ καινώ μνημείω, εξ ού μετά δόξης εξαναστάς, συνανέστησας Σωτήρ, πάσαν κτίσιν υμνούσαν τό κράτος σου.

Μοχλούς καί πύλας Δέσποτα, δυνατώς έθραυσας τού Άδου, καί ανέστης ως Θεός, καί υπαντήσας, τό Χαίρε προσείπας ταίς Γυναιξί, καί ταύτας ειπείν εξαπέστειλας Μαθηταίς, Εξεγήγερται ο ζών, καί ωράθη φωτίζων τά πέρατα.

Τί κλαίετε; τί φέρετε ως θνητώ Γύναια τά ι μύρα; εξηγέρθη ο Χριστός, εβόα πάλαι αστράπτων μεγάλως, ο φανείς νεανίας, κενάς τάς σινδόνας καταλιπών, απελθούσαι τοίς αυτού, απαγγείλατε φίλοις τήν Έγερσιν.

Ρείθρον υπάρχων Κύριε, τής ζωής άφθονον, καί άβυσσος ελέους αγαθέ Οδοιπορήσας καθέζη, πλησίον τού φρέατος τού όρκου, καί τή Σαμαρείτιδι εκβοάς, Δός μοι ύδωρ τού πιείν, όπως λάβης αφέσεως νάματα.

Δόξα...

Υμνώ Πατέρα άναρχον, καί Υιόν σύνθρονον καί Πνεύμα ομοούσιον πιστώς, μίαν ουσίαν, καί φύσιν καί δόξαν, καί μίαν βασιλείαν, Θεόν τών απάντων καί ποιητήν, συνοχέα τού παντός, μετά τών ασωμάτων δυνάμεων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένον μόνην τίκτουσαν, καί νηδύν άφθορον τηρήσασαν, υμνούμέν σε Αγνή θρόνον Κυρίου, καί πύλην καί όρος, καί νοητήν λυχνίαν, νυμφώνα ολόφωτον τού Θεού, καί σκηνήν δόξης σαφώς, κιβωτόν τε καί στάμνον καί τράπεζαν.

Καταβασία

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Κοντάκιον τής Σαμαρείτιδος

Ήχος πλ. δ'

Πίστει ελθούσα εν τώ φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο, τό τής σοφίας ύδωρ σε, ώ ποτισθείσα δαψιλώς βασιλείαν τήν άνωθεν εκληρώσατο, αιωνίως η αοίδιμος.

Ο Οίκος

Τών σεπτών μυστηρίων ακούσωμεν, Ιωάννου ημάς εκδιδάσκοντος, τά εν τή Σαμαρεία γινόμενα, πώς γυναικί ωμίλει ο Κύριος, ύδωρ αιτήσας, ο τά ύδατα εις τάς συναγωγάς αυτών συνάξας, ο Πατρί καί τώ Πνεύματι σύνθρονος, ήλθε γάρ εκζητών τήν εικόνα αυτού, αιωνίως, ως αοίδιμος.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα Κυριακή πέμπτη από τού Πάσχα, τήν τής Σαμαρείτιδος εορτήν εορτάζομεν.

Στίχοι

· Ύδωρ λαβείν ελθούσα τό φθαρτόν, γύναι,

· Τό ζών απαντλείς, ώ ρύπους ψυχής πλύνεις.

Ταίς τής σής Μάρτυρος Φωτεινής πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Τών Χαλδαίων η κάμινος

Σαρκικώς εκοπίασας, η ανάπαυσις πάντων, εκουσίως εδίψησας, η πηγή τών θαυμάτων, τό ύδωρ εζήτησας, ύδωρ τό ζών, Ιησού απαγγειλάμενος.

Σαμαρείτιδι Κύριε, γυναικί προσωμίλεις, διελέγχων τήν άνοιαν, τών ανόμων Εβραίων, η μέν γάρ επίστευσεν Υιόν σε είναι Θεού, οι δέ ηρνήσαντο.

Οι τόν άρτον εσθίοντες, τής σαρκός τού Κυρίου, καί τό αίμα λαμβάνοντες, τής πλευράς τού Δεσπότου καινότητι Πνεύματος πολιτευσώμεθα, ζώντες τή χάριτι.

Θεοτοκίον

Εν γαστρί σου εχώρησας, τόν αχώρητον Λόγον, εκ μαζών σου εθήλασας, τού κόσμου τόν τροφέα, αγκάλαις εβάστασας, τόν ποιητήν τού παντός, Θεογεννήτορ αγνή.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Μή παραδώης ημάς εις τέλος, διά τό όνομά σου καί μή διασκεδάσης τήν διαθήκην σου, καί μή αποστήσης τό έλεός σου αφ' ημών, Κύριε ο Θεός τών Πατέρων ημών, ο υπερυψούμενος εις τούς αιώνας.

Μετά ανόμων, Χριστέ οικτίρμον, εκών κατελογίσθης, καιρώ τού θείου Πάθους, καί ταύτα βλέπουσα εσείετο η γή, καί πέτραι παντουργώ νεύματι ερρήγνυντο, ακατάληπτε, καί ανίσταντο νεκροί οι απ' αιώνος.

Μετά ψυχής καταβάς, εις μέρη κατώτερα τού Άδου, εξήγες εν ανδρεία δεσμίους άπαντας, ούς εκ τού αιώνος θάνατος είχεν, ο πικρός τύραννος, εκβοώντάς σοι Χριστέ ο Θεός, Δόξα σου τή φρικτή οικονομία.

Μετά νεκρών τί υμείς ζητείτε, τόν ζώντα εις αιώνας; ηγέρθη, καθώς είπεν, ιδού ως βλέπετε κεναί αι σινδόνες, κενός ο τάφος, ο φανείς έλεγε, Γυναιξί νεανίας, σπουδή άπιτε, είπατε τοίς, Αποστόλοις.

Ύδωρ υπάρχεις ζωής, εβόα Χριστώ η Σαμαρείτις, πότισον ούν με Λόγε διψώσαν πάντοτε, σού τήν θείαν Χάριν, όπως μηκέτι Ιησού Κύριε, αγνωσίας κρατώμαι αυχμώ, αλλά κηρύττω σου τά μεγαλεία.

Δόξα...

Πατέρα καί τόν Υιόν, καί θείον υμνολογούμεν Πνεύμα, αμέριστον Τριάδα, φύσει υπάρχουσαν, μεριστήν προσώποις, μίαν ουσίαν συμφυή, άναρχον, ποιητήν τού παντός καί Θεόν, όν πάσαι ου ρανών υμνούσι τάξεις.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά λοχείαν φρικτήν, παρθένος αγνή διεφυλάχθης, αγία Θεοτόκε, διό σε άπασαι, Αγγέλων χορείαι, καί τών ανθρώπων γενεαί άπασαι, ασιγήτοις ανυμνούσι φωναίς χωρίον, καθαρόν τού αχωρήτου.

Καταβασία

Ο Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Άγγελοι καί ουρανοί

Δεύτε ίδετε λαοί, τόν επί θρόνου δόξης καθεζόμενον, υπό λαών ανόμων βλασφημούμενον, καί ιδόντες, υμνείτε, τόν εν Προφήταις Μεσσίαν προρρηθέντα.

Σύ εί όντως ο Χριστός, ο εις τόν κόσμον τούτον προερχόμενος, εξ ού η σωτηρία, καί η άφεσις τών πατρώων σφαλμάτων, σύ η όντως ζωή, τών σοί πεπιστευκότων.

Η Σοφία τού Θεού, τής εορτής μεσούσης καθώς γέγραπται, τώ ιερώ επέστη καί εδίδασκεν, Ότι όντως αυτός ήν, ο Μεσσίας Χριστός, δι' ού η σωτηρία.

Θεοτοκίον

Πώς εγέννησας ειπέ, τόν εκ Πατρός αχρόνως προεκλάμψαντα, καί σύν αγίω Πνεύματι ανυμνούμενον; ή ως οίδεν Ο μόνος ευδοκήσας εκ σού, τεχθήναι Θεοτόκε.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Τά σύμπαντα Δέσποτα τή σή σοφία συνεστή σω, γής δέ πάλιν ήδρασας, ως οίδας τόν πυθμένα, τή βάσει πηξάμενος επί υδάτων, διό πάντες βοώμεν αναμέλποντες, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

Θάνατον υπέμεινας, μόνε αθάνατε βουλήσει, Άδην ηχμαλώτευσας, πύλας χαλκάς συνέτριψας βασιλεύ ουράνιε, καί αφείλες δεσμίους, απ' αιώνος εκείσε χρηματίζοντας, ανυμνούντας απαύστως, τό κράτος τής σής αγαθότητος.

Υψώθης μακρόθυμε, εθελουσίως επί ξύλου, καί πέτραι εσχίσθησαν, καί ήλιος εσβέσθη, ναού διερράγη, καί η καί τό καταπέτασμα του ή εσαλεύθη, καί ετρόμαξεν ο παγγέλαστος Άδης, καί πάντας δεσμίους απέλυσε.

Επέφανες Κύριε, τοίς εν τώ σκότει καθημένοις, φώς υπάρχων άδυτον, καί ζωή τών απάντων, διό σε ώς έβλεψε, τών δικαίων ο δήμος, ανεσκίρτησε Λόγε, καί ανεβόησεν, Ήλθες πάντας δεσμών απολύσαι, υμνούμεν τό κράτος σου.

Πλησίον εκάθισας πηγής, εν ώρα Σώτερ έκτη, καί τή Σαμαρείτιδι, ύδωρ τό ζών παρέσχες καί γνώσεως νάματα, διά πολλήν ευσπλαγχνίαν, μεθ' ής πάντες βοώμεν αναμέλποντες, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

Δόξα...

Πατέρα προάναρχον, Υιόν συνάναρχον υμνούμεν Πνεύμα το άγιον, Θεόν ένα τά τρία, ασύγχυτον, άτμητον, δημιουργόν τών απάντων, ομοδύναμον κράτος αυτεξούσιον, καί βοώμεν, Ευλογείτε τά έργα Κυρίου, απαύστως τόν Κύριον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Άνθρακι καθαίρεται, ο Ησαϊας προκηρύττων, τόν νοητόν άνθρακα σαρκούμενον Παρθένε, εκ σού υπέρ έννοιαν, καταφλέγοντα πάντων τών βροτών τά υλώδη αμαρτήματα, καί θεούντα δι' οίκτον, τήν φύσιν ημών παναμώμητε.

Καταβασία

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί, Χαίρε πύλη Κυρίου, χαίρε πόλις έμψυχε, χαίρε, δι' ής ημίν έλαμψε, σήμερον φώς τού εκ σού τεχθέντος, τής εκ νεκρών αναστάσεως.

Ευφραίνου, αγάλλου, η θεία πύλη τού φωτός, ο γάρ δύνας εν τάφω, Ιησούς ανέτειλε, λάμψας ηλίου φαιδρότερον, καί τούς πιστούς πάντας καταυγάσας, θεοχαρίτωτε Δέσποινα.

Τής Μεσοπεντηκοστής

Αλλότριον τών μητέρων

Τής εορτής μεσαζούσης τών Ιουδαίων, ανήλθες ο Σωτήρ μου επί τό ιερόν σου, καί εδίδασκες πάντας, εθαύμαζον δέ Ιουδαίοι, καί πόθεν ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; έλεγον.

Ίαματα χαρισμάτων ο λυτρωτής μου, πηγάζων επετέλει, τέρατα καί σημεία, φυγαδεύων τάς νόσους, ιώμενος τούς ασθενούντας, αλλ' Ιουδαίοι εξεμαίνοντο, τώ πλήθει τών θαυμάτων αυτού.

Ο σαρκικός Ιουδαίος κατά τήν σάρκα, νοών τά γεγραμμένα, τώ γράμματι προσπταίει αντιπίπτει δέ πάλιν, τώ Πνεύματι τής αληθείας, ημείς δέ τούτον παρωσάμενοι, φρονώμεν τά τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Εχώρησας εν γαστρί σου Παρθενομήτορ, τόν ένα τής Τριάδος, Χριστόν τόν Ζωοδότην, όν υμνεί πάσα κτίσις, καί τρέμουσιν οι άνω θρόνοι, αυτόν δυσώπει παμμακάριστε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τής Σαμαρείτιδος

Ο Ειρμός

Εποίησε κράτος εν βραχίονι αυτού, καθείλε γάρ δυνάστας από θρόνων, καί ύψωσε τα πεινούς ο Θεός τού Ισραήλ, εν οίς επεσκέψατο ημάς, ανατολή εξ ύψους, καί κατεύθυνεν ημάς εις οδόν ειρήνης.

Ιδού καθωράθη, η ζωή πάντων Χριστός, κρεμάμενος εν ξύλω εκουσίως, καί ταύτα βλέπουσα γή εσαλεύθη, καί πολλά Αγίων ηγέρθη εμφανών, σώματα κοιμηθέντων καί τό δεσμωτήριον Άδου εσαλεύθη.

Ωραίος εκ τάφου, ως νυμφίος εκ παστού, πεπόρευσαι, θανάτου καταλύσας, τήν τυραννίδα Χριστέ, καί τού Άδου τούς μοχλούς, συντρίψας δυνάμει θεϊκή, καί τής Εγέρσεώς σου, τώ φωτί τώ νοητώ, καταυγάσας κόσμον.

Στησώμεθα πάντες νύν χορούς πνευματικούς καί κράξωμεν, ο Κύριος ανέστη, αγαλλιάσθω η γή, ευφραινέσθω, ουρανός νεφέλαι ρανάτωσαν ημίν, δικαιοσύνης όμβρους εορτάζουσι φαιδρώς καί Χριστόν υμνούσιν.

Η ζωή τών ζώντων, η πηγή τών αγαθών, ο Κύριος πλουσίως, επιρραίνων διδαχάς, εκβοά τή γυναικί, Παράσχου μοι ύδωρ τού πιείν, όπως σοι δώσω ύδωρ, τών αμαρτημάτων σου, τάς πηγάς ξηραίνον.

Δόξα...

Φώς έν αμερίστως, η τρισήλιος μονάς, Ο άναρχος Πατήρ, Υιός, καί Πνεύμα θεότης μία ζωή καί τών όλων ποιητής, Αυτόν ανυμνήσωμεν πιστοί, μετά τών ασωμάτων, τρισαγίοις άσμασιν ιερολογούντες.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Φωτός γενομένη, οικητήριον Αγνή, καταύγασον τάς κόρας τής ψυχής μου, αμαυρωθείσας πολλαίς, μεθοδείαις τού εχθρού, καί βλέψαι αξίωσον τρανώς, τό αναλάμψαν φέγγος, εκ σού υπέρ έννοιαν, καθαρά καρδία.

Καταβασία

Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νύν καί αγάλλου, Σιών, σύ δέ, αγνή, τέρπου, Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Τό, Αγιος Κύριος ο Θεός ημών γ'

Εξαποστειλάριον τού Πάσχα

Ήχος β'

Σαρκί υπνώσας ως θνητός, ο Βασιλεύς καί Κύριος, τρι ήμερος εξανέστης, Αδάμ εγείρας εκ φθοράς καί καταργήσας θάνατον, Πάσχα τής αφθαρσίας, τού κόσμου σωτήριον.

Έτερον τής Σαμαρείτιδος

Γυναίκες ακουτίσθητε

Σαμάρειαν κατέλαβες, Σωτήρ μου παντοδύναμε, καί γυναικί ομιλήσας, εζήτεις ύδωρ τού πιείν, ο εκ πέτρας ακροτόμου πηγάσας ύδωρ, Εβραίοις, ήν πρός πίστιν σήν έλαβες, καί νύν ζωής απολαύει, εν ουρανοίς αιωνίως.

Τής Μεσοπεντηκοστής Όμοιον

Μεσούσης παραγέγονας, τής εορτής φιλάνθρωπε, εν ιερώ καί ελάλεις, Οι δίψης έμπλεοι πρός με, έλθετε καί αρύσασθε, ύδωρ ζών καί αλλόμενον, δι' ού τρυφής καί χάριτος, ζωής τε τής αθανάτου, επαπολαύσετε πάντες.

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχ. η', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ς', καί τής Σαμαρείτιδος β'.

Στιχηρά Αναστάσιμα Ήχος δ'

Ο σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, καί αναστάς εκ τών νεκρών, παντοδύναμε Κύριε, δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

Εν τώ σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα, διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τα πάντα επλήρωσας, διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, Οδήγησον ημάς επι τήν αλήθειάν σου, καί ρύσαι ημάς, τών παγίδων τού εχθρού, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ανάστησον ημάς πεσόντας τή αμαρτία, εκτείνας τήν χείρά σου, φιλάνθρωπε Κύριε, τή πρεσβεία τών Αγίων σου.

Τών Πατρικών σου κόλπων, μή χωρισθείς μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί Σταυρόν καί θάνατον υπέμεινας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών αθανασίαν παρέσχες τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος.

Θάνατον κατεδέξω σαρκί, ημίν αθανασίαν πραγματευσόμενος Σωτήρ, καί εν τάφω ώκησας, ίνα ημάς τού άδου ελευθερώσης, συναναστήσας εαυτώ, παθών, μέν ως άνθρωπος, αλλ' αναστάς ως Θεός. Διά τούτο βοώμεν. Δόξα σοι ζωοδότα Κύριε, μόνε Φιλάνθρωπε.

Πέτραι εσχίσθησαν Σωτήρ, ότε εν τώ Κρανίω ο Σταυρός σου επάγη, έφριξαν άδου πυλωροί, ότε εν τώ μνημείω ως θνητός κατετέθης, καί γάρ του θανάτου καταργήσας τήν ισχύν, τοίς τεθνεώσι πάσιν αφθαρσίαν παρέσχες, τή Αναστάσει σου Σωτήρ. Ζωοδότα Κύριε δόξα σοι.

Στιχηρά Ιδιόμελα τής Σαμαρείτιδος

Ήχος γ

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού καί βασίλευε ένεκεν αληθείας καί πραϋτητος καί δικαιοσύνης.

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη εκ κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δέ παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλης ύδασι περιβαλλόμενος, διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.

Ήχος πλ. β'

Στίχ. Ηγάπησας δικαιοσύνην, καί εμίσησας ανομίαν διά τούτο έχρισέν σε ο Θεός ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τούς μετόχους σου.

Τάδε λέγει Κύριος τή Σαμαρείτιδι, Ει ήδεις τήν δωρεάν τού Θεού, καί τίς εστιν ο λέγων σοι, Δός μοι ύδωρ πιείν, σύ άν ήτησας αυτόν, καί έδωκέ σοι πιείν, ίνα μή διψήσης εις τόν αιώνα, λέγει Κύριος.

Δόξα... Ήχος ο αυτός

Η πηγή τής ζωαρχίας, Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί τήν πηγήν επιστάς τού Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος. Τής δέ τό ακοινώνητον τών Ιουδαίων προσειπούσης, ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν, ταίς γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον πρός αίτησιν τού αϊδίου ύδατος, ό καί λαβούσα, τοίς πάσιν εκήρυξεν ειπούσα, Δεύτε, ίδετε τών κρυπτών γνώστην καί Θεόν, παραγενόμενον σαρκί, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν. Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν α' Ώραν, τό Εωθινόν.

Ήχος βαρύς

Ιδού σκοτία καί πρωϊ, καί τί πρός τό μνημείον Μαρία έστηκας, πολύ σκότος έχουσα ταίς φρεσίν, υφ' ού πού τέθειται ζητείς ο Ιησούς; αλλ' όρα τούς συντρέχοντας Μαθητάς, πώς τοίς οθονίοις, καί τώ σουδαρίω, τήν Ανάστασιν ετεκμήραντο, καί ανεμνήσθησαν τής περί τούτου Γραφής, Μεθών, καί δι' ών, καί ημείς πιστεύσαντες ανυμνούμέν σε τόν ζωοδότην Χριστόν.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά, καί οι Μακαρισμοί τού Ήχου

Ήχος δ'

Διά ξύλου ο Αδάμ, Παραδείσου γέγονεν άποικος, διά ξύλου δέ Σταυρού, ο Ληστής Παράδεισον ώκησεν, ο μέν γάρ γευσάμενος, εντολήν ηθέτησε τού ποιήσαντος, ο δέ συσταυρούμενος, Θεόν ωμολόγησε τόν κρυπτόμενον, Μνήσθητί μου βοών, εν τή βασιλεία σου.

Ο σταυρωθείς καί αναστάς, ως δυνατός εκ τάφου τριήμερος, καί τόν πρωτόπλαστον Αδάμ, εξαναστήσας μόνε αθάνατε, καμέ εις μετάνοιαν, επιστρέψαι Κύριε καταξίωσον εξ όλης καρδίας μου, καί εν θερμή τή πίστει αεί κραυγάζειν σει, Μνήσθητί μου Σωτήρ εν τή βασιλεία σου.

Όντως ανέστη ο Χριστός, καί μαρτυρεί ο τάφος παράνομοι, τά γάρ εντάφια αυτού καταλιπών ανέστη τριήμερος, ο λίθος εσφράγιστο, καί πρό τού τάφου φύλακες περιϊσταντο, ο Άδης εσκύλευται, ο θάνατος τέθνηκε, Πιστεύσατε ούν σύν ημίν τή Αναστάσει αυτού.

Τόν αναστάντα εκ νεκρών, καί τό τού Άδου κράτος σκυλεύσαντα, καί οραθέντα γυναιξί, Μυροφόροις λέγοντα Χαίρετε, πιστοί δυσωπήσωμεν, εκ φθοράς λυτρώσασθαι τάς ψυχάς ημών, κραυγάζοντες πάντοτε, Ληστού τού ευγνώμονος τήν φωνήν πρός αυτόν, Μνήσθητι καί ημών εν τή βασιλεία σου.

Καί εκ τού Κανόνος τής Μεσοπεντηκοστής, Ωδή γ', καί τής Σαμαρείτιδος Ωδή ς'.

Απόστολον καί Ευαγγέλιον τής Σαμαρείτιδος.

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τών ουρανών, Αινείτε αυτόν εν τοίς υψίστοις. Αλληλούϊα.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Μεσοπεντηκοστής γ'

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Ώφθη φωτοφανής καί τερπνή, τής τού Σωτήρος Αναστάσεως σήμερον, μεσότης η παναγία, ως μεσημβρία φαιδρά, φρυκτωρούσα κόσμον, θείαις χάρισι, Χριστού τής Εγέρσεως, λαμπαδοχούσα τεράστια, τής αφθαρσίας, απαστράπτει τά σύμβολα, καί προδείκνυσι, τήν εις ύψος Ανάληψιν, φαίνει τήν πολυέραστον, τού Πνεύματος έλευσιν, Πεντηκοστής τής πανσέπτου, τήν λαμπροτάτην πανήγυριν, διό καί παρέχει, ταίς ψυχαίς ημών ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Δόξης ως θεϊκής ποταμός, τής εορτής νύν μεσαζούσης ο Κύριος, τά ρείθρα τής ευσπλαγχνίας, πάσι παρέχων βοά, οι διψώντες δεύτε, καί αρύσασθε, πηγή συμπαθείας γάρ, καί ελέους τό πέλαγος, αυτός υπάρχων, βρύει κόσμω τήν άφεσιν, πλύνει πταίσματα, καί καθαίρει νοσήματα, σώζει τούς τήν Ανάστασιν, αυτού εορτάζοντας, σκέπει τούς πόθω τιμώντας, τήν μετά δόξης Ανάληψιν, αυτού καί παρέχει, ταίς ψυχαίς ημών ειρήνην καί μέγα έλεος.

Μέσον τού ιερού εστηκώς, ο απερίγραπτος Θεός τε καί Κύριος, Θεός γάρ υπήρχε φύσει, κάν δι' ημάς βροτωθείς, περιγεγραμμένος ώφθη σώματι, τοίς πάσιν ανέβλυζε, τά ζωήρρυτα ρήματα, τοίς πάσι λέγων, Τάς ψυχάς εκκαθάρθητε, καί τού καύσωνος, τών παθών αναψύξατε, μήτις αποστερήσοιτο, τής πόσεως άνθρωποι, θείαν γάρ χάριν δωρούμαι, τής αθανάτου καί κρείττονος, καί τής βασιλείας, συμμεθέξει μοι τώ κτίστη, καί δοξασθήσεται.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής πρό τού Πάθους, καί τής ενδόξου Αναστάσεώς σου Κύριε, ής διδάσκων αγαθέ, εν τώ ιερώ τούς απειθούντας Ιουδαίους, καί Φαρισαίους, καί Γραμματείς, καί βοών πρός αυτούς, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο πιστεύων εις εμέ, ύδατος ζωής Πνεύματος θείου, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού, Ώ τής αρρήτου σοφίας τής σής συνέσεως! ο τά πάντα πληρών, Θεός ημών δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ ανεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Κατανυκτικόν

Ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι, τών εμών πταισμάτων Κύριε τό χειρόγραφον, καί τό υπόλοιπον τής ζωής μου, διά μετανοίας ευαρεστήσαί σοι, αλλ' ο εχθρός απατά με καί πολεμεί τήν ψυχήν μου, Κύριε, πρίν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ο ενδοξαζόμενος, εν ταίς μνείαις τών Αγίων σου, Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τής εορτής μεσούσης, τής σής Χριστέ Αναστάσεως, καί θείας παρουσιας τού αγίου σου Πνεύματος, συνελθόντες, τών θαυμάτων σου, ανυμνούμεν τά μυστήρια, εν ή κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Αναβλέψασαι τού τάφου τήν είσοδον, καί τήν φλόγα τού Αγγέλου μή φέρουσαι, αι Μυροφόροι σύν τρόμω εξίσταντο, λέγουσαι, Άρα εκλάπη ο τώ Ληστή ανοίξας Παράδεισον; άρα ηγέρθη, ο καί πρό Πάθους κηρύξας τήν Έγερσιν, Αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός τοίς εν Άδη παρέχων ζωήν καί ανάστασιν.

Κατανυκτικόν

Τήν ταπεινήν μου ψυχήν επίσκεψαι Κύριε, τήν εν αμαρτίαις τόν βίον όλον δαπανήσασαν, όν τρόπον τήν Πόρνην, δέξαι καμέ καί σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Σήμερον τά τών Αγγέλων στρατεύματα, εν τή μνήμη τών Αθλοφόρων παραγέγονε, τάς τών πιστών διανοίας φωτίσαι, καί τήν οικουμένην τή χάριτι φαιδρύναι δι' αυτών ο Θεός δυσωπούμενος, δώρησαι ημίν, τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Τείχος ακαταμάχητον ημών τών Χριστιανών, υπάρχεις Θεοτόκε Παρθένε, πρός σέ γάρ καταφεύγοντες, άτρωτοι διαμένομεν, καί πάλιν αμαρτάνοντες, βοώμέν σοι, Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Η Σοφία ο Λόγος ο τού Πατρός, ο καί δούς Αποστόλοις ρήμα Θεού, κηρύξαι τοίς πέρασι, τήν εν γή αυτού έλευσιν υπό πλάνων Εβραίων, μανία υβρίζετο, δαιμονών καί πλάνος, φρικτώς λοιδορούμενος, όν ανεξικάκως, πρός αυτούς ανεβόα, Μή κρίνετε άκριτον, κατ' εμού κρίσιν άνομοι, Πρός αυτόν ούν βοήσωμεν, Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν κατάπεμψον, τοίς ανυμνούσιν εν πίστει, τήν ανείκαστον δόξαν σου. (Δίς)

Εις τούς Α ί ν ο υ ς

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Ο Σταυρόν υπομείνας καί θάνατον καί αναστάς εκ τών νεκρών, παντοδύναμε Κύριε, δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Πρόβατον ειμί τής λογικής σου ποίμνης, καί πρός σέ καταφεύγω τόν ποιμένα τόν καλόν, ζήτησόν με τόν, πλανηθέντα ο Θεός, καί ελέησόν με.

Μαρτυρικόν

Τίς ουκ εξίσταται ορών, άγιοι Μάρτυρες τόν αγώνα τόν καλόν, όν ηγωνίσασθε; πώς εν σώματι όντες, τόν ασώματον εχθρόν ενικήσατε, Χριστόν ομολογήσαντες, καί Σταυρώ οπλισάμενοι, όθεν επαξίως ανεδείχθητε, δαιμόνων φυγαδευταί, καί βαρβάρων πολέμιοι, Απαύστως πρεσβεύσατε, σωθήναι τάς ψυχάς υμών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής τού Πάσχα, εν τώ ναώ ανήλθες τού Ιερού ο Σωτήρ ημών, καί στάς εν μέσω τού όχλου, εδίδασκες αυτούς παρρησία καί έλεγες, Εγώ ειμι τό φώς τού κόσμου, ακολουθών ο εμοι, ου μή περιπατήσει εν τή σκοτία, αλλ' έξει τό φώς τής αθανάτου ζωής.

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος β' Οίκος τού Εφραθά

Κλίνας τούς ουρανούς, κατήλθες ο Σωτήρ μου, καί σάρκα εκ Παρθένου, δίχα τροπής υπέδυς πηγάζων μοι τήν άφεσιν.

Στίχ, Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών...

Όλος εν τώ Θεώ, ο λόγος σύ υπάρχων, ολλύμενόν με θέλων, εξάραι τών πταισμάτων ενούσαί μοι φιλάνθρωπε.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Σύ εί Παμβασιλεύ, σοφία η μεγάλη, δι' ού Πατήρ τόν κόσμον, εποίησε πανσόφως, σύν τώ αγίω Πνεύματι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Καθαρθώμεν εννοιών τούς κευθμώνας, καί ψυχικάς λαμπηδόνας διαυγάσωμεν, καί τήν ζωήν κατίδωμεν Χριστόν, εν Ιερώ αφικόμενον, υπερβολή αγαθότητος, ίνα τόν εχθρόν θριαμβεύση, καί σώση τό γένος ημών, διά Πάθους Σταυρού καί τής Αναστάσεως, πρός όν βοήσωμεν, Ακατάληπτε Κύριε, δόξα σοι.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος α' Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο ποιητής τών απάντων, καί τής ζωής χορηγός, ο τώ Πατρί τώ θείω συναϊδιος Λόγος, εκών εκ τής Παρθένου, σάρκα λαβών, καί γενόμενος άνθρωπος, τά τής αρρήτου σοφίας ως αγαθός, πάσιν εβλυσε διδάγματα.

Τής εορτής μεσαζούσης, τών Ιουδαίων Χριστέ, τώ ιερώ επέστης, ο τού νόμου Δεσπότης, διδάσκων εξουσία, καί Γραμματείς διελέγχων ως γέγραπται, καί καταπλήττων σοφία λόγων τών σών, θαυμάτων επιδείξεσιν.

Ο χορηγός τής σοφίας καί τών καλών παροχεύς ο χέων θεία ρείθρα εκ πηγής αενάου, Δεύτε πρός με κράζει, ύδωρ ζωής, οι διψώντες αρύσασθε καί ποταμοί εκ κοιλίας υμών, φησί, χαρισμάτων θείων ρεύσουσι.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ότε παρεγένου εν Ιερώ Χριστέ ο Θεός, μεσούσης τής εορτής, τότε τοίς λαοίς εδίδασκες βοών, ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη, ζήσεται, οι δέ Ιουδαίοι διεπρίοντο, μετά τών Φαρισαίων, καί Σαδδουκαίων, καί Γραμματέων, λέγοντες, Τίς εστιν ούτος, ός λαλεί βλασφημίας; μή λογιζόμενοι, ότι σύ υπάρχεις, ο πρό πάντων αιώνων, σύν Πατρί καί Πνεύματι δοξαζόμενος, Θεός ημών, Δόξα σοι.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος β' Αναστάσιμον

Τού ξύλου τής παρακοής, τό επιτίμιον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού, εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά ως Θεός διέρρηξας.

διό προσκυνούμεν τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε δόξα σοι.

Κατανυκτικόν

Τίς χειμαζόμενος καί προστρέχων, τώ λιμένι τούτω ου διασώζεται; ή τίς οδυνώμενος καί προσπίπτων, τώ Ιατρείω τούτω, ου θεραπεύεται; Δημιουργε τών απάντων, καί ιατρέ τών νοσούντων, Κύριε, πρίν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με.

Μαρτυρικόν

Ο τών αγίων Μαρτύρων δεξάμενος τήν υπομονήν καί παρ ημών δέχου τήν υμνωδίαν φιλάνθρωπε, δωρούμενος ημίν, ταίς αυτών ικεσίαις τό έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Μεσούσης τής εορτής, δοξάζομεν τόν εν μέσω τής γής, σωτηρίας εργασάμενον, μέσον γάρ δύο ληστών η ζωή εν ξύλω εκρέματο, καί τώ μέν βλασφημούντι εσιώπα, τώ δέ πιστεύοντι εβόα, Σήμερον μετ' εμού έση εν τώ Παραδείσω, Κατήλθεν εν τάφω, εσκύλευσε τόν Άδην, καί ανέστη τριήμερος, σώ ζωντάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Εκουσία σου βουλή, Σταυρόν υπέμεινας Σωτήρ, καί εν μνήματι καινώ άνθρωποι έθεντο θνητοί, τόν διά λόγου τά πέρατα συστησάμενον, όθεν δεσμευθείς, ο αλλότριος, θάνατος δεινώς εσκυλεύετο, καί οι εν Άδη άπαντες εκραύγαζον, τή ζωηφόρω Εγέρσει σου, Χριστός ανέστη, ο Ζωοδότης, μένων εις τούς αιώνας.

Κατανυκτικόν

Αναλόγισαι ψυχή, πώς παραστώμεν τώ κριτή, επί βήματος φρικτού, τίθενται θρόνοι φοβεροί καί τών ανθρώπων αι πράξεις διελέγχονται, Τότε ο κριτής αδυσώπητος, Εκεί τό πύρ δεινώς συμπαρίσταται ώσπερ αγρία θάλασσα, σύν ήχω κατακαλύψαι τούς πταίσαντας, Αναλογίζου, ταύτα ψυχή μου, καί τά έργα σου εύθυνον.

Μαρτυρικόν

Τών εν όλω τώ κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν καί βύσσον τά αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός, Τώ λαώ σου τούς οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τή πολιτεία σου δώρησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Φοβερόν τό μυστήριον καί τό θαύμα παράδοξον! πώς η Παρθένος σέ τόν Κτίστην τών απάντων εβάστασε, καί μετά τόκον πάλιν σώα καί Παρθένος διέμεινεν; ο τεχθείς εξ αυτής, τήν πίστιν στήριξον, τά έθνη πράϋνον, καί τόν κόσμον ειρήνευσον, ως φιλάνθρωπος.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος πλ. δ' Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τής σοφίας τό ύδωρ καί τής ζωής, αναβλύζων τώ κόσμω πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τά νάματα, τόν γάρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, τής πλάνης τους άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου ληξει, τού κόρου σου Δέσποτα, Βασιλεύ επουράνιε, διά τούτο δοξάζομεν τό κράτος σου Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοίς δούλοις σου. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα, Διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τά πάντα επλήρωσας, Διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι. (Δίς)

Κατανυκτικόν

Πλύνόν με, τοίς δάκρυσί μου Σωτήρ, ότι ρερύπωμαι εν πολλαίς αμαρτίαις, διό καί προσπίπτω σοι, ελεήμον, Ήμαρτον, ελέησόν με ο Θεός.

Μαρτυρικόν

Αγγέλων συμμέτοχοι γεγόνατε, άγιοι Μάρτυρες, εν σταδίω τόν Χριστόν ανδρείως κηρύξαντες, πάντα γάρ τά εν κόσμω κατελίπετε τερπνά, ως ανύπαρκτα, τήν πίστιν δέ, ως άγκυραν ασφαλή εκρατήσατε, όθεν καί τήν πλάνην απελάσαντες, πηγάζετε τοίς πιστοίς ιαμάτων χαρίσματα, απαύστως πρεσβεύοντες, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Κύριε, πρό τού αχράντου σου Σταυρού, τής εορτής μεσούσης, εν τώ Ιερώ ανήλθες, Ιουδαίους παρρησία διδάσκων τά Μωσέως, καί εν νόμω διά σού νομοθετηθέντα, εκπληττόμενοι δέ Χριστέ, τής σής σοφίας τό άφραστον μυστήριον, τήν κατά σού σκευωρίαν εν εαυτοίς φθόνω εμελέτων, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες σέ τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στιχηρά Προσόμοια τής Μεσοπεντηκοστής

Ήχος β'

Τέλος ών καί αρχή, μεσότης τε εν μέσω, τής εορτής επέστης, τώ ιερώ Χριστέ μου, πηγάζων μοι τήν άφεσιν.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου...

Ήκουσεν η Σιών τής, Αναστάσεώς σου, τό θείον κράτος Λόγε, καί χαίρει σύν τοίς τέκνοις, υμνούσά σε τόν εύσπλαγχνον.

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών...

Σέλας τό εκ Πατρός, εξέλαμψας ο Λόγος, αλλ' επ' εσχάτων χρόνων, εφάνης ως βροτός μοι, πταισμάτων νέμων άφεσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής τού Πάσχα, εν τώ ναώ ανήλθες τού ιερού, ο Σωτήρ ημών, καί στάς εν μέσω τού όχλου, εδίδασκες αυτούς παρρησία, καί έλεγες, Εγώ ειμι τό φώς τού κόσμου, ο εμοί ακολουθών, ου μή περιπατήση εν τή σκοτία, αλλ' έξει τό φώς τής αθανάτου ζωής.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Τρία Προσόμοια, δευτερούντες αυτά

Ήχος δ' Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ

Πάρεστιν η μεσότης ημερών, των εκ σωτηρίου αρχομένων Εγέρσεως, Πεντηκοστή δέ τή θεία σφραγιζομένων, καί λάμπει τάς λαμπρότητας, αμφοτέρωθεν έχουσα, καί ενούσα τάς δύο, καί παρείναι τήν δόξαν προφαίνουσα, τής δεσποτικής, Αναλήψεως σεμνύνεται.

Ήκουσε καί ευφράνθη η Σιών, ευαγγελισθείσης τής Χριστού Αναστάσεως, οι δέ πιστοί αυτής γόνοι ηγαλλιάσαντο, τούτον θεασάμενοι, καί εκπλύνοντα Πνεύματι ρύπον χριστοκτονίας, ευτρεπίζεται πανηγυρίζουσα, τήν τών εκατέρων ευφρόσυνον μεσότητα.

Ήγγικεν η τού θείου δαψιλής, χύσις επί πάντας, ώσπερ γέγραπται, Πνεύματος η προθεσμία κηρύττει, ημισευθείσα, τής μετά Χριστού θάνατον, καί ταφήν καί ανάστασιν, παρ αυτού δεδομένης, αψευδούς μαθηταίς υποσχέσεως, τήν τού Παρακλήτου δηλούσης επιφάνειαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τής εορτής μεσούσης, τής σής Χριστέ Αναστάσεως, καί θείας παρουσίας τού αγίου σου Πνεύματος, συνελθόντες τών θαυμάτων σου, ανυμνούμεν τά μυστήρια, εν ή κατάπεμψον ημίν τό μέγα έλεος.

Στιχηρά ιδιόμελα

Ήχος α'

Ιωάννου Μοναχού

Πεντηκοστής εφέστηκεν η τών ημερών μεσότης, εν ή Χριστός, παραγυμνώσας αμυδρώς θεϊκήν δυναστείαν, Παράλυτον συνέσφιγξε, λόγω αυτόν τής κλίνης εξαναστήσας καί θεοπρεπώς θαυματουργών εν οστρακίνω σώματι, τοίς ανθρώποις εδωρήσατο τήν αιώνιον ζωήν, καί τό μέγα έλεος.

Στίχ. Μνήσθητι τής συναγωγής σου, ής εκτήσω απ' αρχής.

Εν τώ ιερώ επέστης η σοφία τού Θεού, μεσούσης τής εορτής, διδάσκων καί ελέγχων τούς απειθείς Ιουδαίους, τούς Φαρισαίους, καί Γραμματείς, καί βοών παρρησία πρός αυτούς, ο διψών, ερχέσθω πρός με, καί πινέτω ύδωρ ζωηρόν, καί ου μή διψήση εις τόν αιώνα, ο πιστεύων τή εμή χρηστότητι ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού ζωής αιωνίου, Ώ τής αγαθότητος, καί τής ευσπλαγχνίας σου, Χριστέ ο Θεός ημών, Δόξα σοι.

Ήχος β'

Στίχ. Ο δέ Θεός Βασιλεύς ημών, πρό αιώνων ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής.

Ότε τό μέσον τής εορτής επέστη, ανέβη ο Ιησούς επί τό ιερόν, καί εδίδασκε λέγων τούς απειθείς Ιουδαίους, ο διψών ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ύδωρ ζωηρόν αιώνιον, καί ου μή διψήση εις τόν αιώνα, ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί ρεύσουσιν εκ τής κοιλίας αυτού, καί έξει τό φώς τής ζωής.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής, διδάσκοντός σου Σωτήρ, έλεγον οι ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ ει η σοφία, η κατασκευάσασα τόν κόσμον, Δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ'

Μεσούσης τής εορτής, διψώσάν μου τήν ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας, ο διψών, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, Η πηγή τής ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

Ο πάντων επιστάμενος, τών καρδιών λογισμούς εν μέσω ανέκραζε τού ιερού εστηκώς, τοίς ψεύσταις λέγων αλήθειαν, Τί ζητείτε πιάσαι, εμέ τόν ζωοδότην, εορτής μεσαζούσης, εκβοών παρρησία, Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε παράνομοι. (Δίς)

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Δεσπότης τών όλων εν τώ ναώ εστηκώς, εορτής μεσαζούσης, Πεντηκοστής τής σεπτής, τοίς Εβραίοις προσλαλών, διελέγχει τρανώς, εν παρρησία πολλή, ως Βασιλεύς ών καί Θεός, τήν τύραννον αυτών τόλμαν, ημίν δε πάσι δωρείται, δι' ευσπλαγχνίαν τό μέγα έλεος. (Δίς)

Ο Κανών τού Ήχου δ'

Ού η ακροστιχίς

Μέσην εορτών τών μεγίστων αινέσω,

Ποίημα Θεοφάνους

Ωδή α' Ο ειρμός

Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο.

Μεγάλαι τής υπέρ νούν σου Δέσποτα, θείας σαρκώσεως, ευεργεσίαι λάμπουσιν ημίν, δωρεαί τε καί χάριτες, καί θεϊκαί λαμπρότητες, αγαθοδότως αναβρύουσαι.

Επέστης μαρμαρυγάς θεότητος, εξαποστέλλων Χριστέ, τής εορτής εν μέσω προφανώς, εορτή γάρ χαρμόσυνος, τών σωζομένων πέφυκας, καί σωτηρίας ημίν πρόξενος.

Σοφία, δικαιοσύνη, Κύριε, καί απολύτρωσις, παρά Θεού σύ γέγονας ημίν, από γής πρός ουράνιον, διαβιβάζων ύψωμα, καί Πνεύμα θείον χαριζόμενος.

Θεοτοκίον

Η σάρξ σου διαφθοράν εν μνήματι, ουκ είδε Δέσποτα, αλλ' ως συνέστη άνευθεν σποράς, τήν φθοράν ουκ εδέξατο, ακολουθία φύσεως υπερουσίως μή δουλεύσασα.

Ο Κανών τού Ήχου πλ. δ'

Ποίημα Ανδρέου Κρήτης

Ωδή α' Θάλασσαν έπηξας

Έθνη κροτήσατε, Εβραίοι θρηνήσατε, ο ζωοδότης γάρ Χριστός, τά δεσμά διέρρηξε τού Άδου καί νεκρούς ανέστησε, καί νόσους εθεράπευσε τώ λόγω, Ούτος εστίν ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν εν τώ ονόματι αυτού.

Θαύμα παρέδειξας, τό ύδωρ εις οίνον μετελθών, ο εν Αιγύπτω ποταμούς, μετατρέψας Δέσποτα εις αίμα, καί νεκρούς ανέστησας, σημείον τούτο δεύτερον τελέσας, Δόξα Σωτήρ τή αφάτω σου βουλή, δόξα τή κενώσει σου, δι' ής εκαίνισας ημάς.

Ρείθρον αέναον, υπάρχων Κύριε, ζωής αληθινής, σύ εί η ανάστασις ημών, θέλων εκοπίασας Σωτήρ μου, καί εκών εδίψησας, τοίς νόμοις τής φύσεως υπείκων, καί εις Σιχάρ αφικόμενος σαρκί, τό ύδωρ εζήτησας, τή Σαμαρείτιδι πιείν.

Άρτους ευλογήσας, ιχθύας επλήθυνας, ο ακατάληπτος Θεός, καί λαούς εχόρτασας αφθόνως, καί πηγήν αέναον σοφίας, τοίς διψώσιν επηγγείλω, Σύ εί, Σωτήρ, ο Θεός ημών, ο δούς ζωήν τοίς πιστεύουσιν εν τώ ονόματι τώ σώ.

Δόξα...

Τρία συνάναρχα δοξάζω καί σύνθρονα, Πατέρα άναρχον Θεόν, καί Υιόν συνάναρχον, καί Πνεύμα συναϊδιον Υιώ, τήν μίαν τρισυπόστατον ουσίαν, μίαν αρχήν υπεράρχιον υμνών, ανάρχου θεότητος καί ουσιότητος τιμώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μόνη εχώρησας τόν κτίστην τόν ίδιον, Θεογεννήτορ εν γαστρί, καί σαρκί εκύησας αφράστως, καί Παρθένος έμεινας, μηδέν τής παρθενίας λυμανθείσης, τούτον αγνή, ως Υιόν σου καί Θεόν, απαύστως ικέτευε υπέρ τής ποίμνης σου αεί.

Καταβασία

Θάλασσαν έπηξας, βυθίσας σύν άρμασι τόν αλαζόνα Φαραώ και λαόν διέσωσας αβρόχως Κύριε, καί εισήγαγες αυτούς εις όρος αγιάσματος, βοώντας, Άσωμέν σοι τώ Θεώ ημών, ωδήν επινίκιον, τώ εν πολέμοις κραταιώ.

Ωδή γ' Ο ειρμός

Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα.

Ναμάτων ζωοποιών, τή Εκκλησία τάς πηγάς ήνοιξας, Εί τις διψά, πρόθυμος, ίτω καί πινέτω, βοών Αγαθέ.

Εκ γής μέν πρός ουρανόν, ανυψωθήναι προφανώς έλεγες, εξ ουρανού Πνεύμα δέ, πέμπειν επηγγείλω τό άγιον.

Θεοτοκίον

Ο φύσει ζωοποιός, καί εκ Παρθένου γεννηθείς Κύριος, πάσι πιστοίς δεδώρηται, τήν αθανασίαν ως εύσπλαγχνος, Αλλος, Εστερεώθη η καρδία μου.

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, διδάσκων έλεγεν ο Δεσπότης, ως επέστη τώ ιερώ, καθώς γέγραπται, μεσούσης τής νομικής εορτής.

Μή τήν κατ' όψιν κρίσιν κρίνετε Ιουδαίοι, Χριστός γάρ ήλθεν, όν περ εκάλουν οι Προφήται, εκ Σιών ελευσόμενον, καί κόσμον ανακαλούμενον.

Ει καί τοίς λόγοις ου πιστεύετε Ιουδαίοι, τοίς έργοις πείσθητε τού Δεσπότου, τί πλανάσθε αθετούντες τόν άγιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής;

Ει τόν Μεσσίαν πάντως δεί ελθείν Ιουδαίοι, Χριστός δέ ήλθε ο νύν Μεσσίας, τί πλανάσθε αθετούντες τόν Δίκαιον, όν έγραψεν εν τώ νόμω Μωσής.

Δόξα...

Σέ προσκυνούμεν Πάτερ άναρχε τή ουσία, υμνούμεν άναρχον τόν Υιόν σου, καί τό Πνεύμα ευσεβώς τό πανάγιον, ως ένα τά Τρία φύσει Θεόν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εις τής Τριάδος ών, γενόμενος σάρξ ωράθης, ου τρέψας Κύριε τήν ουσίαν, ουδέ φλέξας τής τεκούσης τήν άφθορον γαστέρα, Θεός ών όλος καί πύρ.

Καταβασία

Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν Θεώ μου, επλατύνθη επ' εχθρούς μου τό στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου.

Καθίσματα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εστηκώς εν τώ μέσω τού ιερού, μεσαζούσης ενθέως τής εορτής, ο διψών, ανέκραζες, ερχέσθω πρός με καί πινέτω, ο γάρ πίνων εκ τούτου, τού θείου νάματος, ποταμούς εκ κοιλίας, εκρεύσει δογμάτων μου, όστις δέ πιστεύει, εις εμέ τόν σταλέντα, εκ θείου Γεννήτορος, μετ' εμού δοξασθήσεται, Διά τούτο βοώμέν σοι, Δόξα σοι, Χριστέ ο Θεός, ότι πλουσίως εξέχεας τά νάματα, τής σής φιλανθρωπίας τοίς δούλοις σου.

Δόξα... Καί νύν...

Τής σοφίας τό ύδωρ καί τής ζωής αναβρύζων τώ κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τά νάματα, τόν γάρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, τής πλάνης τούς άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήψει, τού κόρου σου Δέσποτα βασιλεύ επουράνιε, Διά τούτο δοξάζομεν, τό κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοίς δούλοις σου.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ηλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ρήξας θανάτου τάς πύλας τή σή δυνάμει, οδού ζωής εγνώρισας τής αθανασίας, πύλας δέ διήνοιξας, τοίς πίστει κραυγάζουσι, Δόξα τή δυνάμει σου, Κύριε.

Τήν μεσότητα τών όλων, καί τέλος έχων, καί τής αρχής ως άναρχος περιδεδραγμένος, έστης εν τώ μέσω, βοών, Τών θείων θεόφρονες, δεύτε δωρεών απολαύσατε.

Ως Θεός καί πάντων έχων τήν εξουσίαν, ως δυνατός τό κράτος καθελών τού θανάτου πέμπειν επηγγείλω Χριστέ, τό Πνεύμα τό άγιον, τό εκ Πατρός προερχόμενον.

Θεοτοκίον

Νέμεις πλουσίως τήν χάριν, τοίς σέ υμνούσι, καί τόν εκ σού τεχθέντα προαιωνιον Λόγον, Μήτερ απειρόγαμε, πταισμάτων τήν άφεσιν, τούτοις αιτουμένη πανάχραντε.

Άλλος

Ο Προφήτης Αββακούμ

Ει Μεσσίαν δεί ελθείν, ο δέ Μεσσίας Χριστός εστι, παράνομοι; τί απιστείτε αυτώ; ιδού παραγέγονε, καί μαρτυρεί ά αυτός ποιεί, τό ύδωρ οίνον εποί ησε, Παράλυτον λόγω συνέσφιγξεν.

Μή συνιέντες τάς Γραφάς, πλανάσθε πάντες υμείς Εβραίοι άνομοι, όντως γάρ ήλθε Χριστός, καί πάντας εφώτισε, καί εν υμίν έδειξε πολλά σημεία καί τεράστια, καί μάτην αρνείσθε τήν όντως ζωήν.

Εν έργον έδειξα ημίν, καί πάντες ήδη θαυμάζετε, ανέκραζε τοίς Ιουδαίοις Χριστός, υμείς περιτέμνετε, καί εν Σαββάτω άνθρωπον, φησίν, εμοί δέ τί εγκαλείτε λοιπόν, εγείραντι λόγω Παράλυτον.

Έργα εποίησα πολλά, καί διά ποίον έργον λιθάζετέ με; τοίς Ιουδαίοις Χριστός, ελέγχων ανέκραζεν, ότι άνθρωπον υγιή όλον λόγω εποίησα; μή κρίνετε κατ' όψιν άνθρωποι.

Εν Αποστόλοις ενεργών, καί εν Προφήταις αυτός επαναπαυόμενος, μετά τού Πνεύματος, τό άχραντον γέννημα, τής πατρικής φύσεως Χριστέ, τά έθνη πρός σήν επίγνωσιν, ανήγες τών σημείων σου.

Δόξα...

Τριάς αμέριστε μονάς, άναρχε Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα άγιον η εν μονάδι Τριάς, ομότιμε, σύνθρονε ζωοποιέ, άκτιστε Θεέ, σώζε τούς ανυμνούντάς σε, καί ρύσαι κινδύνων καί θλίψεων.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Η εν γαστρί σου τόν Θεόν, απεριγράπτως χωρήσασα Θεόνυμφε, Παρθενομήτορ αγνή μή παύση πρεσβεύουσα υπέρ ημών, όπως διά σού ρυσθώμεν τών περιστάσεων, πρός σέ γάρ αεί καταφεύγομεν.

Καταβασία

Ο Προφήτης Αββακούμ, τοίς νοεροίς οφθαλμοίς προεώρα Κύριε, τήν παρουσίαν σου, διό καί ανέκραζεν, Από θαιμάν ήξει ο Θεός, Δόξα τή δόξη σου Χριστέ, δόξα τή συγκαταβάσει σου.

Ωδή ε' Ο ειρμός

Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφων, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε.

Τών θείων εορτών, τήν μεσότητα φθάσαντες, τό τέλειον τής ενθέου, αρετής εξασκήσαι, σπουδάσωμεν θεόφρονες.

Ως όντως ιερά η παρούσα πανήγυρις, μεσότητα τών μεγίστων, εορτών γάρ ορίζει, καί λάμπει αμφοτέρωθεν.

Θεοτοκίον

Νούς αρχαγγελικός ουκ ισχύει νοήσαί σου, τόν άφραστον εκ Παρθένου, καί πανάχραντον τόκον, Σωτήρ μου πολυέλεε.

Άλλος

Κύριε, ο Θεός ημών

Θαύμασι κατεκόσμησας, τούς, Αποστόλους σου, τέρασιν εμεγάλυνας τούς Μαθητάς εν παντί τώ κόσμω, δοξάσας Σωτήρ ημών, καί δούς αυτοίς τήν βασιλείαν σου.

Άπαντα κατεφώτισαν, τής γής τά πέρατα θαύματι καί διδάγμασιν οι Μαθηταί, καί ποικίλοις τρόποις, τόν λόγον κηρύξαντες, Χριστέ Σωτήρ τής βασιλείας σου.

Αίνεσιν αναπέμπομεν τή βασιλεία σου, ύμνον σοι δε προσάγομεν, τώ δι' ημάς επί γης οφθέντι, καί κόσμον φωτίσαντι καί τόν Αδάμ ανακαλέσαντι.

Δόξα...

Δόξα σοι Πάτερ άγιε, Θεέ αγέννητε, δόξα σοι Λόγε άχρονε μονογενές, δόξα σοι τό Πνεύμα, τό θείον καί σύνθρονον, καί Ομοούσιον Πατρί καί Υιώ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Γέγονεν η κοιλία σου αγία τράπεζα, έχουσα τόν ουράνιον άρτον, εξ ού πάς ο τρώγων, ου θνήσκει, ως έφησεν, ο τού παντός Θεογεννήτορ τροφεύς.

Καταβασία

Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δός ημίν, Κύριε ο Θεός ημών, κτήσαι ημάς, Κύριε, εκτός σού άλλον ουκ οίδαμεν τό όνομά σου ονομάζομεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι.

Μεσίτης, Πεντηκοστής, εφέστηκε σήμερον, ένθεν τού θείου μέν Πάσχα, θειοτάτω φέγγει καταυγασθείσα, εκείθεν δέ, τού Παρακλήτου λάμπουσα χάριτι.

Ελάλεις, εν τώ ναώ Χριστέ παριστάμενος, τών Ιουδαίων τοίς δήμοις, τήν οικείαν δόξαν αποκαλύπτων, καί προφαίνων, τήν συμφυϊαν πρός τόν γεννήτορα.

Θεοτοκίον

Γενού μου, προστασία καί τείχος ακράδαντον, τών κοσμικών με σκανδάλων, λυτρουμένη μόνη Θεογεννήτορ, καί ταίς θείαις, φωτοχυσίαις καταλαμπρύνουσα.

Άλλος

Ως ύδατα θαλάσσης

Ο πάντα περιέπων τά πέρατα ανήλθες Ιησού, καί εδίδασκες, εν τώ ιερώ τούς όχλους, τόν λόγον τής αληθείας, τής εορτής μεσούσης, ως Ιωάννης βοά.

Ανέπτυξας τά χείλη σου Δέσποτα, εκήρυξας τώ κόσμω, τόν άχρονον Πατέρα καί τό πανάγιον Πνεύμα, τό συγγενές αμφοτέρων, φυλάττων, καί μετά σάρκωσιν.

Τό έργον τού Πατρός ετελείωσας, τοίς έργοις επιστώσω τούς λόγους σου ιάσεις τελών Σωτήρ καί σημεία, Παράλυτον ανορθών, λεπρούς καθαίρων, καί τούς νεκρούς ανιστών.

Ο άναρχος Υιός, αρχή γέγονε, λαβών τό καθ' ημάς, ενηνθρώπησε, καί μέσον τής εορτής εδίδασκε λέγων, Προσδράμετε τή πηγή τή αενάω, ζωήν αρύσασθαι.

Δόξα...

Τήν μίαν εν Τριάδι θεότητα, ουσίαν τρισυπόστατον άκτιστον, αμέριστον πάντες δοξολογούμεν, Πατέρα, καί τόν Υιόν, καί τό άγιον Πνεύμα, ως τρία ούσαν καί έν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Παρθένον καί Μητέρα δοξάζομεν, σε μόνην αγνή Θεόνυμφε Κόρη, εκ σού γάρ όντως Θεός εσαρκώθη, ζωοποιήσας ημάς.

Καταβασία

Ως ύδατα θαλάσσης φιλάνθρωπε, τά κύματα τού βίου χειμάζει με, διό, ως Ιωνάς, σοί κραυγάζω Λόγε, Ανάγαγε εκ φθοράς τήν ζωήν μου, ευ σπλαγχνε Κύριε.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τής εορτής τής νομικής μεσαζούσης, ο τών απάντων Ποιητής καί Δεσπότης, πρός τούς παρόντας έλεγες, Χριστέ ο Θεός, Δεύτε καί αρύσασθε, ύδωρ αθανασίας, όθεν σοι προσπίπτομεν, καί πιστώς εκβοώμεν, Τούς οικτιρμούς σου δώρησαι ημίν, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Ο Οίκος

Τήν χερσωθείσάν μου ψυχήν, πταισμάτων ανομίαις, ροαίς τών σών αιμάτων κατάρδευσον, καί δείξον καρποφόρων αρεταίς, σύ γάρ έφης πάσι, τού προσέρχεσθαι πρός σέ Λόγε Θεού πανάγιε, καί ύδωρ αφθαρσίας αρύεσθαι, ζών τε καί καθαίρον αμαρτίας, τών υμνούντων τήν ένδοξον καί θείαν σου Έγερσιν παρέχων αγαθέ, τήν από τού ύψους ενεχθείσαν αληθώς τοίς Μαθηταίς σου, Πνεύματος ισχύν, τοίς σέ Θεόν γινώσκουσι, σύ γάρ υπάρχεις πηγή τής ζωής ημών.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι Παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον, ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Έυλογημένος ει εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Ισχύϊ Σώτερ τήν τού θανάτου λύσας δύναμιν τρίβον τής ζωής εγνώρισας τοίς θνητοίς, ευχαρίστως σοι κραυγάζουσιν, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Σάρκα φορούντα, τεθεαμένοι ουκ επέγνωσαν, δήμοι τών Εβραίων Λόγε σε τού Θεού, αλλ' ημείς σοι αναμέλπομεν, Ευλογημένος εί εν τώ ναώ τής δόξης σου, Κύριε.

Θεοτοκίον

Τό τού υψίστου, ηγιασμένον θείον σκήνωμα, χαίρε, διά σού γάρ δέδοται η χαρά, Θεοτόκε τοίς κραυγάζουσιν, Ευλογημένη συ εν γυναιξίν, υπάρχεις πανάμωμε Δέσποινα.

Άλλος

Τών Χαλδαίων η κάμινος

Σαρκικώς εκοπίασας, η ανάπαυσις πάντων, εκουσίως εδίψησας, η πηγή τών θαυμάτων, τό ύδωρ εζήτησας, ύδωρ τό ζών Ιησού επαγγειλάμενος.

Σαμαρείτιδι Κύριε, γυναικί προσωμίλεις, διαλέγων τήν άνοιαν, τών ανόμων Εβραίων, η μέν γάρ επίστευσεν, Υιόν σε είναι Θεού, οι δέ ηρνήσαντο.

Ύδωρ ζών τό αλλόμενον, ύδωρ αθανασίας, η πηγή η αείζωος, παρέχει ν επηγγείλω, τοίς πίστει τό Πνεύμά σου, προσδεχομένοις Σωτήρ τό προϊόν εκ Πατρός.

Πέντε άρτοις εξέθρεψας, χιλιάδας πεινώντων, καί τού κόρου τά λείψανα εις άλλας μυριάδας, Σωτήρ επερίσσευσας, δεικνύς τήν δόξαν σου τοίς ιεροίς Μαθηταίς.

Ο εσθίων τόν άρτον σου, ζήσεται αιωνίως, καί ο πίνων τό αίμά σου, εν σοί μένει Σωτήρ μου, καί σύ εν αυτώ μένεις, καί αναστήσεις αυτόν, εν τή εσχάτη ροπή.

Εθαυμάστωσας Δέσποτα, τήν σήν οικονομίαν, πιστωσάμενος θαύμασι τήν θείαν εξουσίαν, τάς νόσους απήλασας, νεκρούς ανέστησας, τυφλούς εφώτισας ως Θεός.

Τούς λεπρούς εκαθάρισας, τούς χωλούς ανωρθώσω, παραλύτους συνέσφιγξας Αιμόρρουν θεραπεύσας, επέζευσας πέλαγος δεικνύς τήν δόξαν σου τοίς Ιεροίς Μαθηταίς.

Δόξα...

Προσκυνούμέν σου Κύριε τόν άχρονον Πατέρα, καί τήν χάριν τού Πνεύματος, ήν τοίς σοίς Αποστόλοις Θεός ήν διένειμας, εξαποστέλλων αυτούς επί τό κήρυγμα.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν γαστρί σου εχώρησας τόν αχώρητον Λόγον, εκ μαζών σου εθήλασας, τού κόσμου τόν τροφέα, αγκάλαις εβάστασας, τόν παροχέα ημών, Θεογεννήτορ αγνή.

Καταβασία

Τών Χαλδαίων η κάμινος, πυρί φλογιζομένη, εδροσίζετο πνεύματι, Θεού επιστασία, οι Παίδες υπέψαλλον, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ωραίος εκ τάφου αναστάς, τή τής θεότητος δόξη κοσμούμενος, τοίς, Αποστόλοις σου Κύριε, επεφάνης, τήν τού Πνεύματος, επαγγελλόμενος αυτοίς, πέμπειν ενέργειαν, τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Νεκρώσας τόν Άδην ως Θεός, ζωαρχικώτατε, πάσιν επήγασας ζωήν αιώνιον, ήν περ νύν, εικονίζουσι φανότατα, τών λαμπροφόρων ημερών τούτων αι χάριτες, τοίς βοώσι, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Ακτίνας ως ήλιος Χριστέ, δικαιοσύνης φανείς, κόσμω απέστειλας, τούς Αποστόλους σου φέροντας, σέ τό φώς τό ακατάληπτον, καί τής αγνοίας τήν αχλύν αποδιώκοντας, καί βοώντας, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ιδού νύν εξέλιπε σαφώς, εκ τής Ιούδα φυλής άρχων ηγούμενος, σύ γάρ πανάμωμε τέτοκας, τά αυτώ πρίν αποκείμενα, τήν προσδοκίαν τών εθνών, Χριστόν ώ ψάλλομεν, Ευλογείτε πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Άλλος

Άγγελοι καί πυρανοί

Δεύτε ίδετε λαοί, τόν επί θρόνου δόξης ανυμνούμενον υπό λαών ανόμων βλασφημού εν Προφήταις μενον, καί ιδόντες υμνείτε, τον Μεσσίαν προρρηθέντα.

Σύ εί όντως ο Χριστός, ο εις τόν κόσμον τούτον προερχόμενος, εξ ού η σωτηρία, καί η άφεσις, τών πατρώων σφαλμάτων, σύ η όντως ζωή τών σοί πεπιστευκότων.

Η σοφία τού Θεού, τής εορτής μεσούσης, καθώς γέγραπται, τώ ιερώ επέστη καί εδίδασκεν, ότι όντως αυτός ήν, ο Μεσσίας Χριστός, δι' ού η σωτηρία.

Εν τοίς Σάββασι Χριστός, καί εν ημέραις όλαις επεδείκνυτο, τά τών σημείων έργα εξιωμενος, τούς εν νόσοις ποικίλαις, αλλ' ο πλάνος λαός, θυμώ ενεκοτείτο.

Τόν Παράλυτον φησί, τόν δε χρόνοις πλείστοις κατακείμενον, εν τώ Σαββάτω ούτος εθεράπευσε, καί παρέβη τόν νόμον, Ιουδαίοι Χριστώ, πικρώς ελοιδορούντο.

Ου Μωσής, υμίν φησί, τόν νόμον δούς κελεύει περιτέμνεσθαι; καί εν Σαββάτω άνδρα περιετέμνετο, ίνα μήπως ο νόμος τών πατέρων λυθή, Χριστός τοίς Ιουδαίοις.

Οι αγνώμονες παντί, οι εν ερήμω πάλαι παροικήσαντες, τόν ευεργέτην φθόνω, κατενέσκηπτον βλασφημούντες, κι νούντες, τάς αδίκους γλώσσας, κενά προσμελετώντες.

Δόξα...

Είς Θεός ούν η Τριάς, ου τού Πατρός εκστάντος εις Υιότητα, ουδε Υιού τραπέντος εις εκπόρευσιν, αλλ' ιδία καί άμφω, φώς Θεόν τά τρία, δοξάζω, εις αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς εγέννησας ειπέ, τόν εκ Πατρός αχρόνως προεκλάψαντα, καί σύν αγίω Πνεύματι υμνούμενον, ή ως οίδεν ο μόνος ευδοκήσας εκ σού τεχθήναι Θεοτόκε.

Καταβασία

Άγγελοι καί ουρανοί τόν επί θρόνου δόξης εποχούμενον, καί ως Θεόν απαύστως δοξαζομενον, ευλογείτε, υμνείτε, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Η Τιμιωτέρα ου στιχολογείται

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Νέαν καί καινήν πολιτείαν, παρά Χριστού μεμαθηκότες ταύτην μέχρι τέλους φυλάττειν διαφερόντως πάντες, σπουδάσωμεν, όπως αγίου Πνεύματος, τήν παρουσίαν απολαύσωμεν.

Σύ μου τό θνητόν Ζωοδότα, περιβολήν αθανασίας, καί τής αφθαρσίας τήν χάριν, ενδύσας Σώτερ συνεξανέστησας, καί τώ Πατρί προσήγαγες τόν χρόνιόν μου λύσας πόλεμον.

Εις τήν επουράνιον πάλιν, διαγωγήν ανακληθέντες, τή τής μεσιτείας δυνάμει, τού κενωθέντος μέχρι καί δούλου μορφής καί ημάς ανυψώσαντος, τούτον αξίως μεγαλύνωμεν.

Θεοτοκίον

Ως ρίζαν, πηγήν καί αιτίαν, τής αφθαρσίας σε Παρθένε πάντες οι πιστοί πεπεισμένοι, ταίς ευφημίαις καταγεραίρομεν, σύ γάρ τήν ενυπόστατον, αθανασίαν ημίν έβλυσας.

Άλλος

Αλλότριον τών μητέρων

Τής εορτής μεσαζούσης τών Ιουδαίων, ανήλθες ο Σωτήρ μου επί τό ιερόν σου, καί εδίδασκες πάντας, εθαύμαζον δέ Ιουδαίοι, καί πόθεν ούτος οίδε γράμματα, μή μεμαθηκώς; έλεγον.

Ιάματα χαρισμάτων ο λυτρωτής μου πηγάζων επετέλει τέρατα καί σημεία, φυγαδεύων τάς νόσους, ιώμενος τούς ασθενούντας, αλλ' Ιουδαίοι εξεμαίνοντο, τώ πλήθει τών θαυμάτων αυτού.

Τούς απειθείς Ιουδαίους ο λυτρωτής μου, ελέγχων ανεβόα, Μή κρίνετε κατ' όψιν, αλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνετε, καί γάρ ο νόμος καί εν Σαββάτω περιτέμνεσθαι, κελεύει πάντα άνθρωπον.

Τά μείζονα τών θαυμάτων τοίς Μαθηταίς σου, Σωτήρ ως επηγγείλω, παρέσχες, αποστείλας, εις τά έθνη κηρύξαι τήν δόξαν σου, οι δέ τώ κόσμω, εκήρυττόν σου τήν Ανάστασιν, τήν χάριν καί τήν σάρκωσιν.

Ει άνθρωπον περιτέμνετε εν Σαββάτω, μήπως λυθή ο νόμος, νύν εμοί τί χολάτε, ότι άνθρωπον όλον εποίησα υγιή λόγω; κατά τήν σάρκα υμείς κρίνετε φησί τοίς Ιουδαίοις Χριστός!

Ο τήν ξηράν θεραπεύσας χείρα τώ λόγω, τήν ξηρανθείσαν πάλαι γήν τής εμής καρδίας, ιασάμενος Λόγε, ανάδειξόν με καρποφόρον, ίνα εργάσωμαι καγώ Σωτήρ, καρπούς εν μετανοία θερμή.

Λεπρώσάν μου τήν καρδίαν αποκαθάρας, καί τής ψυχής μου Λόγε τά όμματα φωτίσας, επί κλίνης οδύνης μου, κείμενον ανόρθωσόν με, ως τόν παράλυτον ανέστησας, εν κλίνη κατακείμενον.

Δόξα...

Αλλότριον τοίς ανόμοις εστί τό σέβειν, τήν άναρχον Τριάδα Πατέρα καί Υιόν τε, καί τό άγιον Πνεύμα, τήν άκτιστον παντοκρατορίαν, δι' ής ο σύμπας κόσμος ήδρασται, τώ κράτει τής ισχύος αυτής.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εχώρησας έν γαστρί σου Παρθενομήτορ, τόν ένα τής Τριάδος, Χριστόν τόν Ζωοδότην όν υμνεί πάσα κτίσις, καί τρέμουσιν οι άνωθρόνοι, Αυτόν δυσώπει παμμακάριστε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καταβασία

Αλλότριον τών μητέρων η παρθενία, καί ξένον ταίς παρθένοις η παιδοποιϊα, επί σοί Θεοτόκε, αμφότερα ωκονομήθη, διό σε πάσαι αι φυλαί τής γής απαύστως μακαρίζομεν.

Εξαποστειλάριον

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Ο τόν κρατήρα έχων, τών ακενώτων δωρεών, δός μοι αρύσασθαι ύδωρ, εις άφεσιν αμαρτιών, ότι συνέχομαι δίψη, εύσπλαγχνε μόνε οικτίρμον. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν τά παρόντα Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Η σοφία καί δύναμις, τού Πατρός τό απαύγασμα, Λόγος ο αϊδιος, καί Υιός τού Θεού, εν ιερώ παρεγένετο, σαρκί καί εδίδασκεν Ιουδαί αγνώμονας, καί ων τούς λαούς, τούς δεινούς καί εθαύμαζον, τής σοφίας τόν πλούτον εκβοώντες, Πόθεν γράμματα γινώσκει παρ' ουδενός μή μεμαθηκώς; (Δίς)

Γραμματείς επεστόμιζεν, Ιουδαίους διήλεγχεν, ο Μεσσίας Κύριος, εκβοών αυτοίς, Μή τήν κατ' όψιν παράνομοι, ως άδικοι κρίνετε, εν Σαββάτω γάρ εγώ, τόν Παράλυτον ήγειρα, όθεν Κύριος, τού Σαββάτου υπάρχω, καί τού νόμου, τί ζητείτέ με φονεύσαι, τόν τούς θανόντας εγείραντα;

Μωϋσέα ελίθασαν οι δεινοί καί παράνομοι, Ιουδαίων σύστημα τό αχάριστον, τόν Ησαϊαν δέ έπρισαν, ξυλίνω εν πρίονι, εν βορβόρω τόν σοφόν, Ιερεμίαν ενέβαλον, τόν δέ Κύριον, εν Σταυρώ ανυψούντες, επεβόων, Τόν ναόν ο καταλύων, σώσον σαυτόν καί πιστεύσομεν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος δ'

Ανατολίου

Φωτισθέντες αδελφοί, τή Αναστάσει τού Σωτήρ ς Χριστού, καί φθάσαντες τό μέσον τής εορτής τής δεσποτικής, γνησίως φυλάξωμεν τάς εντολάς τού Θεού, ίνα άξιοι γενώμεθα, καί τήν Ανάληψιν εορτάσαι, καί τής παρουσίας τυχείν τού αγίου Πνεύματος.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά καί εκ τού Κανόνος τής Εορτής, Ωδή γ' καί ς'.

Κοινωνικόν

Ο τρώγων μου τήν Σάρκα, καί πίνων μου τό Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ, είπεν ο Κύριος.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Σαμαρείτιδος γ'

Ήχος δ' Ο εξ υψίστου κληθείς

Παρά τό φρέαρ Χριστός τήν Σαμαρείτιν, ευρών εξητήσατο, ύδωρ πιείν εξ αυτής, διψών τήν ταύτης διόρθωσιν, καί σωτηρίαν, ό καί εγνώσθη έργοις πληρούμενον, ταύτην γάρ άνέλκουσαν πόμα τού ύδατος, αυτός ανέλκει, καί πόματος, πληροί τού ζώντος, τοίς συμπολίταις διαγορεύουσαν, ιδού ο πάλαι, εν τώ νόμω ρηθείς Μεσσίας Χριστός, επεφάνη ως άνθρωπος, εννοιών κεκρυμμένων, εκκαλύπτων τά απόρρητα.

Ιδού Μεσσίας Χριστός τοίς εν τή πόλει, εν γή πεφανέρωται, η Σαμαρείτις φησίν, ο γεγραμμένος ελεύσεσθαι, εν νόμω πάλαι, Προφήτης μέγας, Θεός καί άνθρωπος, ός καί τά πρακτέα μοι επεξηγήσατο, καί τά εν βάθει καρδίας μου, εγκεκρυμμένα, πάντα μοι είπεν ως επετέλεσα, Όθεν η πόλις συνδραμούσα ορά, τούς λόγους αυτής κατά πάν αληθεύοντας, καί τό πράγμα θαυμάζει, καί πιστούται τώ θεάματι.

Σέ τόν εν έκτη τή ώρα ως Δεσπότην ποτέ πρός Παράδεισον περιπατούντα Θεόν, η τής Προμήτορος έβλεψε θυγάτηρ πάλιν, εν ώρα έκτη ούτω καθήμενον, ένθα πηγή ύδατος, καί φρέαρ ώρυκτο, καί εξ αυτής εξαιτούμενον, πιείν ως ύδωρ, αυτήν ποτίσης ζωής αλλόμενον ό καί επράχθη καί τού ύδατος, ζωηφόρου τού σού εκροφήσασα, τοίς εν πόλει κηρύττει, τήν τού νάματος δαψίλειαν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος α'

Επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών θαυμάτων, εν τή έκτη ώρα τής Εύας ζωγρήσαι καρπόν, η γάρ Εύα εν ταύτη εξελήλυθεν εκ τού Παραδείσου, απάτη τού όφεως, Ήγγικεν ούν η Σαμαρείτις αντλήσαι ύδωρ, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν καγώ ύδατος αλλομένου εμπλήσω σε, καί εις τήν πόλιν δραμούσα η σώφρων, τοίς όχλοις ανήγγειλεν ευθύς, Δεύτε, ίδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ηχος δ' Αναστάσιμον

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δέ τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Άποστολικόν

Στίχ. Εις πάσαν τήν γήν εξήλθεν ο φθόγγος αυτών καί εις τά πέρατα τής οικουμένης τά ρήματα αυτών.

Τών Αποστόλων τόν χορόν, Πνεύματι αγίω εφώτισας Χριστέ, καί ημών τόν ρύπον τής αμαρτίας, δι' αυτών απόπλυνον ο Θεός, καί ελέησον ημάς.

Μαρτυρικόν

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού ο Θεός Ισραήλ αυτός δώσει δύναμιν καί κραραίωσιν τώ λαώ αυτού ευλογητός ο Θεός.

Έχοντες παρρησίαν πρός τόν Σωτήρα Άγιοι, πρεσβεύσατε απαύστως, υπέρ ημών τών αμαρτωλών, άφεσιν πταισμάτων αιτούμενοι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Επί τό φρέαρ ως ήλθεν ο Κύριος, η Σαμαρείτις ηρώτα τόν εύσπλαγχνον, Παράσχου μοι τό ύδωρ τής πίστεως, καί λήψομαι τής κολυμβήθρας τά νάματα, αγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα Κύριε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Ήχος δ’ Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Αναστάσιμον Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Ο σταυρωθείς υπέρ ημών εκουσίως, καί λογισθείς εν τοίς νεκροίς Ζωοδότα, καί αναστάς τριήμερος Χριστέ ο Θεός έθραυσας δυνάμει σου, τού θανάτου τό κράτος, πάντας τή Εγέρσει σου, τούς εν Άδη ζωώσας, καί ανυμνούντες σέβομεν τήν σήν, Έγερσιν πάντες, αθάνατε Κύριε.

Αποστολικόν

Ταχύ προκατάλαβε

Φωστήρας εις τά πέρατα, τούς Μαθητάς σου Σωτήρ, ανέδειξας εκλάμποντας, εν τώ κηρύγματι, ψυχάς καταυγάζοντας, πλάνην τήν τών ειδώλων, δι' αυτών αμαυρώσας, δόγμασιν ευσεβείας καταλάμψας τώ κόσμω, Αυτών ταίς ικεσίαις, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν

Σταυρώ οπλισάμενοι οι Αθλοφόροι σου, τήν πλάνην ενίκησαν τού αρχεκάκου εχθρού, Χριστέ ο Θεός ημών, έλαμψαν ως φωστήρες, τούς βροτούς οδηγούντες, νέμουσι τάς ιάσεις, τοίς εν πίστει Αιτούσιν, Αυτών ταίς ικεσίαις, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον

Παρθένε πανάμωμε τόν υπεράγαθον, Θεόν η κυήσασα, σύν Αποστόλοις αυτόν, απαύστως ικέτευε, άφεσιν τών πταισμάτων, καί διόρθωσιν βίου δούναι ημίν πρό τέλους, τοίς εν πίστει καί πόθω, υμνούσί σε κατά χρέος μόνη πανύμνητε.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Σαμαρείτιδος

Ήχος πλ. β'

Ως τή πιστή Σαμαρείτιδι Κύριε, τής θεότητος τής σής τήν πηγήν ηνέωξας, καί εβλυσας θεογνωσίαν επ' αυτήν, αρδεύων πόμα θεόληπτον, καί νύν πάσιν ημίν κατάπεμψον, πταισμάτων ιλασμόν υπεράγαθε. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Αναστάσιμον

Τών πατρικών σου κόλπων μή χωρισθείς μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί Σταυρόν καί θάνατον υπέμει νας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών, αθανασίαν παρέσχες τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος. (Δίς)

Αποστολικόν

Τούς αγραμμάτους Μαθητάς, τό Πνεύμά σου τό άγιον, παιδευτάς ανέδειξε Χριστέ ο Θεός καί τή πολυφθόγγω αρμονία τών γλωσσών, τήν πλάνην κατήργησεν, ως παντοδύναμος.

Μαρτυρικόν

Πώς υμών θαυμάσωμεν τούς αγώνας, άγιοι Μάρτυρες, ότι σώμα θνητόν περικείμενοι, τούς ασωμάτους εχθρούς ετροπώσασθε, ουκ εφόβησαν ημάς τών τυράννων αι απειλαί, ου κατέπτηξαν ημάς τών βασάνων αί προσβολαί, όντως αξίως παρά Χριστού εδοξάσθητε, καί ταίς ψυχαίς ημών αιτείσθε τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Ο συνάναρχος καί συναϊδιος Υιός καί Λόγος τού Πατρός, επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών ιαμάτων, καί γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ παραγέγονεν, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καί απελθούσα φώνησόν σου τόν άνδρα, Η δέ, ως ανθρώπω διαλεγομένη, καί ου Θεώ, λαθείν σπουδάζουσα έλεγεν, ουκ έχω άνδρα, Καί ο Διδάσκαλος πρός αυτήν, Αληθώς είπας, Ουκ έχω άνδρα, πέντε γάρ έσχες, καί νύν όν έχεις ουκ έστι σου ανήρ, Η δέ, επί τώ ρήματι εκπλαγείσα, καί εις τήν πόλιν δραμούσα, τοίς όχλοις επεβόα λέγουσα, Δεύτε ίδετε Χριστόν, ός δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Στιχηρά Προσόμοια τής Σαμαρείτιδος

Ήχος δ' Ως γενναίον εν μάρτυσιν

Σύ πηγή αγαθότητος, καθυπάρχων καί πέλαγος, τής ζωής ταμίας τε, μόνε εύσπλαγχνε, πώς γυναικί Σαμαρείτιδι, ομιλών εφώνησας, δός μοι ύδωρ τού πιείν, όπως λάβης τήν άφεσιν, Ανυμνούμέν σου, τήν πολλήν ευσπλαγχνίαν, δι' ής σώζεις, τών βροτών άπαν τό γένος, διά πολλήν αγαθότητα.

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού καί βασίλευε...

Δεύτε ίδετε άνθρωπον, ός εξείπέ μοι σήμερον τή πηγή καθήμενος, τί εποίησα, Προφήτης γάρ αληθέστατος, υπάρχει καί μέγιστος, τά κρυπτά καί φανερά, επιστάμενος άπαντα, αλλά δώρησαι, ύδωρ ζών, ο παρέχεις τοίς διψώσιν, ίνα μή διψήσω πάλιν εις τόν αιώνα φιλάνθρωπε.

Στίχ. Ήγάπησας δικαιοσύνην...

Η πηγή η αέναος, η ζωή η αθάνατος, ρείθρον τό ακένωτόν τε καί άφθαρτον, οδοιπορήσας εκάθητο, πλησίον τού φρέατος, τούς οικείους Μαθητάς, αποστείλας πρός βρώματα, προσωμίλει δέ, γυναικί απαντλούση, ταύτην θέλων, τού θηρεύσαι καί φωτίσαι, τά τής ψυχής αυτής όμματα.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος γ'

Αγαλλιάσθω σήμερον φαιδρώς, ο ουρανός καί η γή, ότι Χριστός πεφανέρωται, σαρκούμενος ως άνθρωπος, ίνα τόν Αδάμ εξάρη εκ κατάρας παγγενή, καί θαυμαστούται θαύμασιν, εν Σαμαρεία προσαφικόμενος, γυναικί δε παρέστη, ύδωρ ζητών, ο νεφέλης ύδασι περιβαλλόμενος, διό πάντες οι πιστοί προσκυνήσωμεν, τόν δι' ημάς εκουσίως πτωχεύσαντα, ευσπλάγχνω βουλή.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής γ'

Ήχος δ' Κύριε ανελθών εν τώ Σταυρώ

Ίδετε όν προέγραψε Μωσής, Ιησούν Μεσσίαν εν τώ νόμω ελεύσεσθαι, επί τής γής θεαθέντα, δι' ευσπλαγχνίαν καμοί προσομιλήσαντα ως βροτόν εν τώ φρέατι, όντως ούτος υπάρχει ο Χριστός, ο εν κόσμω ερχόμενος, τοίς εν τή Σιχάρ Σαμαρείτις ώφθη λέγουσα.

Στόματος εξ ηδέος γυναικός, ύδατος ποσίμου γλυκερού αναβλύζοντος, οι εν τή πόλει πιόντες, καί πρός τό φρέαρ τό ρέον τήν δαψίλειαν, τήν τού νάματος, έσπευδον αναχθήναι τό τάχος, καί πηγήν κατιδείν τήν αέναον, τήν τάς εκτακείσας ψυχάς επαναψύχουσαν.

Σύμμορφον κατιδόντες τήν πηγήν καί ομοειδή τής τών ανθρώπων συστάσεως, τή γυναικί επεβόων, οι εν τή πόλει, ουκ έτι διά σήν ημείς, λαλιάν πεπιστεύκαμεν, αληθώς επιγνόντες, ότι ούτος υπάρχει η λύτρωσις, καί η σωτηρία τού κόσμου η αιώνιος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα αιτεί ύδωρ παρ αυτής, ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν, Ώ τού θαύματος! ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδατι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού, καί ποτίσασθαι ύδωρ ζών, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήμασι δεινώς ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Σταυρώσιμον

Πάντοτε έχοντες Χριστέ, τόν Σταυρόν σου εις τήν βοήθειαν τάς παγίδας τού εχθρού ευχερώς καταπατούμεν.

Κύριε, ανελθών εν τώ Σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας καί κατελθών εν τώ Άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίας δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες, δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

Μαρτυρικόν

Ιερεία έμψυχα ολοκαυτώματα λογικά, Μάρτυρες Κυρίου, θύματα τέλεια Θεού, Θεόν γινώσκοντα καί Θεώ γινωσκόμενα, πρόβατα ών η μάνδρα λύκοις ανεπίβατος, πρεσβεύσατε καί ημάς συμποιμανθήναι υμίν, επί ύδατος αναπαύσεως.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. β'

Τάδε λέγει Κύριος τή Σαμαρείτιδι, Εί ήδεις τήν δωρεάν τού Θεού καί τίς εστιν ο λέγων σοι, Δός μοι ύδωρ πιείν, σύ άν ήτησας αυτόν, καί έδωκέ σοι πιείν, ίνα μή διψήσης εις τόν αιώνα, λέγει Κύριος.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Ήχος δ’ Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Ταχύ προκατάλαβε

Σταυρώσιμον

Σταυρώ σε προσήλωσαν, οι Ιουδαίοι Σωτήρ δι' ού εκ τών εθνών ημάς ανεκαλέσω στοργή, Χριστέ ο Θεός ημών, ήπλωσας τάς παλάμας, εν αυτώ σή βουλήσει, λόγχη δέ τήν πλευράν σου, κατεδέξω νυγήναι, Τώ πλήθει τών οικτιρμών σου, δόξα φιλάνθρωπε.

Αποστολικόν

Ανέστης ως αθάνατος, από τού τάφου Σωτήρ, συνήγειρας τόν κόσμον σου, τή δυναστεία τή σή, Χριστέ ο Θεός ημών, έθραυσας εν ισχύϊ, τού θανάτου τό κράτος, έδειξας ελεήμον, τήν ανάστασιν πάσι, διό σε καί δοξάζομεν, μόνε φιλάνθρωπε.

Μαρτυρικόν

Οι Μάρτυρές σου, Κύριε εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο, τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων τά ανίσχυρα θράση, Αυτών ταίς ικεσίαις Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Σταυροθεοτοκίον

Σταυρώ σε υψούμενον, ως εθεάσατο, η άχραντος Μήτηρ σου, Λόγε Θεού μητρικώς, θρηνούσα εφθέγγετο, Τί τό καινόν καί ξένον, τούτο θαύμα Υιέ μου; πώς η ζωή τών όλων, ομιλείς τώ θανάτω; Ζωώσαι τούς θανόντας, θέλων ως εύσπλαγχνος.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ' Ταχύ προκατάλαβε

Εκ φρέατος νάματα, τού γεηρού καί φθαρτού, ελθούσα ως σύνηθες, η Σαμαρείτις αντλείν, τό ζών ύδωρ ήντλησεν, ούτως εφευρηκυία, τήν πηγήν καθημένην, ένθα πηγή καί φρέαρ, Ιακώβ διωρύχθη, κόσμου τούς φλογοτρόφους, δροσίζουσαν καύσωνας.

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά τής Οκτωήχου

Ήχος δ' Σταυρώσιμον

Έδωκας σημείωσιν, τοίς φοβουμένοις σε Κύριε, τόν Σταυρόν σου τόν τίμιον, εν ώ εθριάμβευσας, τάς αρχάς τού σκότους, καί τάς εξουσίας, καί επανήγαγες ημάς, εις τήν αρχαίαν μακαριότητα, διό σου τήν φιλάνθρωπον, οικονομίαν δοξάζομεν, Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών. (Δίς)

Αποστολικόν

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, Οδήγησον ημάς επί τήν αλήθειάν σου, καί ρύσαι ημάς τών παγίδων τού εχθρού, ο αναστάς εκ τών νεκρών ανάστησον ημάς, πεσόντας τή αμαρτία, εκτείνας τήν χείρά σου, φιλάνθρωπε Κύριε, τή πρεσβεία τών Αγίων σου.

Μαρτυρικόν

Τίμιος ο θάνατος, τών Αγίων σου Κύριε, ξίφεσι γάρ καί πυρί καί ψύχει συντετριμμένοι, εξέχεαν τό αίμα αυτών, ελπίδα έχοντες εις σέ, απολαβείν τού καμάτου τόν μισθόν, υπέμειναν καί έλαβον, παρά σού Σώτερ τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Η πηγή τής ζωαρχίας, Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί τήν πηγήν επιστάς τού Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος, Τής δέ τό ακοινώνητον τών Ιουδαίων προσειπούσης, ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν, ταίς γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον πρός αίτησιν τού αϊδίου ύδατος, ό καί λαβούσα, τοίς πάσιν εκήρυξεν ειπούσα, Δεύτε, ίδετε τών κρυπτών γνώστην καί Θεόν, παραγενόμενον σαρκί, διά τό σώσαι τόν άνθρωπον.

Στιχηρά Προσόμοια

Ήχος δ' Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Μεθ' υδρίας αρδεύσασθαι, απελθούσα καί φρέατι, τήν υδρίαν άνυδρον καταλείψασα μόνη πρός πόλιν επέδραμε, πηγήν τήν ζωήρρυτον, εκβοώσα εφευρείν, Σαμαρείτις τήν άφθονον, όθεν ήρδευσε τό σωτήριον νάμα, καί τήν ταύτης, επανέψυξε καρδίαν, τήν εκτακείσαν τοίς πάθεσιν.

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού...

Αληθώς είπας, είρηκεν, ο Σωτήρ Σαμαρείτιδι, ως ουκ έχεις σήμερον, άνδρα νόμιμον, πέντε γάρ έσχες τό πρότερον, καί νύν, όν περ κέκτησαι, ουχ υπάρχει σου ανήρ, αλλά νόμω αλλότριος, ή καί σπεύσασα, τοίς εν πόλει εβόα. Είδον άνδρα, ός εξείπέ μοι τά πάντα, όσα κρυφίως εποίησα.

Στίχ. Ηγάπησας δικαιοσύνην...

Ρείθρον άλλο ζωήρρυτον, ουρανίου εκ φρέατος, Σαμαρείτις ήντλησεν επί φρέατος, τούτο ευρούσα χεόμενον, εξ ού τό επίκηρον, είχε σύνηθες αντλείν, ύδωρ άλλο τό χθόνιον, ο αλλόμενον εν τή ταύτης καρδία ανεδείχθη, ως πηγή τις άλλη νέα, παθών δροσίζουσα καύσωνας.

Δόξα... Καί νυν... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης εν σαρκί, Χριστέ ο Θεός δι' άφατον οικονομίαν ακούσασα η Σαμαρείτις, τού λόγου σου τού φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε, ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Ε Σ Π Ε Ρ Α Σ

Στιχηρά τής Σαμαρείτιδος γ'

Ήχος α'

Επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών θαυμάτων, εν τή έκτη ώρα, τής Εύας ζωγρήσαι καρπόν, η γάρ Εύα εν ταύτη εξελήλυθεν εκ τού Παραδείσου, απάτη τού όφεως, Ήγγικεν ούν η Σαμαρείτις αντλήσαι ύδωρ, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καγώ ύδατος αλλομένου εμπλήσω σε, καί εις τήν πόλιν δραμούσα η σώφρων, τοίς όχλοις ανήγγειλεν ευθύς, Δεύτε, ίδετε Χριστόν τόν Κύριον, τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Επί τό φρέαρ ως ήλθεν ο Κύριος, η Σαμαρείτις ηρώτα τόν εύσπλαγχνον, Παράσχου μοι τό ύδωρ τής πίστεως, καί λήψομαι τής κολυμβήθρας τά νάματα, αγαλλίασιν καί λύτρωσιν, Ζωοδότα Κύριε, δόξα σοι.

Ο συνάναρχος καί συναϊδιος Υιός καί Λόγος τού Πατρός, επί τήν πηγήν επέστη, η πηγή τών ιαμάτων, καί γυνή εκ τής Σαμαρείας αντλήσαι ύδωρ παραγέγονεν, ήν ιδών έφη ο Σωτήρ, Δός μοι ύδωρ πιείν, καί απελθούσα, φώνησόν σου τόν άνδρα, Η δέ, ως ανθρώπω διαλεγομένη καί ου Θεώ, λαθείν σπουδάζουσα ελεγεν, ουκ έχω άνδρα, Καί ο Διδάσκαλος πρός αυτήν, Αληθώς είπας, ουκ έχω άνδρα, πέντε γάρ έσχες, καί νύν όν έχεις, ουκ έστι σου ανήρ, Η δέ, επί τώ ρήματι εκπλαγείσα, καί εις τήν πόλιν δραμούσα, τοίς όχλοις επεβόα λέγουσα, Δεύτε, ίδετε Χριστόν, ός δωρείται τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα...

Ήχος πλ. β'

Παρά τό φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς τήν Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής, ο νέφεσι καλύπτων τήν γήν, Ώ τού θαύματος! ο τοίς Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς καί λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, τήν θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού καί ποτίσασθαι ύδωρ ζών, τήν φλεγομένην εν τοίς ατοπήμασι δεινώς, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Καί νύν... Ήχος δ'

Ο διά σέ θεοπάτωρ Προφήτης Δαυϊδ, μελωδικώς περί σού προανεφώνησε, τώ μεγαλείά σοι ποιήσαντι, Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου, σέ γάρ Μητέρα πρόξενον ζωής ανέδειξεν, ο απάτωρ εκ σού ενανθρωπήσαι ευδοκήσας Θεός, ινα τήν εαυτού αναπλάση εικόνα, φθαρείσαν τοίς πάθεσι, καί τό πλανηθέν ορειάλωτον ευρών πρόβατον, τοίς ώμοις αναλαβών, τώ Πατρί προσαγάγη, καί τώ ιδίω θελήματι, ταίς ουρανίαις συνάψη δυνάμεσι, καί σώση Θεοτόκε τόν κόσμον, Χριστός, ο έχων τό μέγα καί πλούσιον έλεος.

Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Ήχος δ'

Τόν ζωοποιόν σου Σταυρόν, απαύστως προσκυνούντες Χριστέ ο Θεός, τήν τριήμερόν σου Ανάστασιν δοξάζομεν, δι' αυτής γάρ άνεκαίνισας, τήν καταφθαρείσαν τών ανθρώπων φύσιν παντοδύναμε, καί τήν εις ουρανούς άνοδον καθυπέδειξας ημίν, ως μόνος αγαθός καί φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ο Κύριος εβασίλευσεν...

Τού ξύλου της παρακοής, τό επιτίμιον έλυσας Σωτήρ, τώ ξύλω τού Σταυρού εκουσίως προσηλωθείς, καί εις Άδου κατελθών δυνατέ, τού θανάτου τά δεσμά ως Θεός διέρρηξας, διό προσκυνούμεν τήν εκ νεκρών σου Ανάστασιν, εν αγαλλιάσει βοώντες, Παντοδύναμε Κύριε, δόξα σοι.

Στίχ. Καί γάρ εστερέωσε τήν οικουμένην...

Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, καί τώ σώ θανάτω, τού θανάτου τό βασίλειον έλυσας, γένος δε τό ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν, καί αφθαρσίαν τώ κόσμω δωρησάμενος, καί τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα...

Κύριε ανελθών εν τώ Σταυρώ, τήν προγονικήν ημών κατάραν εξήλειψας, καί κατελθών εν τώ Άδη, τούς απ' αιώνος δεσμίους ηλευθέρωσας, αφθαρσίαν δωρούμενος τών ανθρώπων τώ γένει, διά τούτο υμνούντες δοξάζομεν, τήν ζωοποιόν καί σωτήριόν σου Έγερσιν.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Ως ώφθης εν σαρκί, Χριστέ ο Θεός, δι' άφατον οικονομίαν, ακούσασα η Σαμαρείτις τού λόγου σου τού φιλανθρώπου, κατέλιπε τό άντλημα επί τό φρέαρ, καί έδραμε λέγουσα τοίς εν τή πόλει, Δεύτε ίδετε καρδιογνώστην, μήτι ούτος υπάρχει ο προσδοκώμενος Χριστός, ο έχων τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Ήχος δ'

Τό φαιδρόν τής Αναστάσεως κήρυγμα, τού Αγγέλου μαθούσαι αι τού Κυρίου Μαθήτριαι, καί τήν προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι, τοίς Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον, Εσκύλευται ο θάνατος, ηγέρθη Χριστός ο Θεός, δωρούμενος τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Ήχος δ’ Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον, καί αγγέλοις άγνωστον Μυστύριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι’ ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Π Ρ Ω Ϊ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Αναστάσιμα

Ήχος δ'

Αναβλέψασαι τού τάφου τήν είσοδον, καί τήν φλόγα τού Αγγέλου μή φέρουσαι, αι Μυροφόροι σύν τρόμω έξίσταντο, λέγουσαι, Άρα εκλάπη, ο τώ Ληστή ανοίξας Παράδεισον; Άρα ηγέρθη, ο καί πρό Πάθους κηρύξας τήν Έγερσιν, Αληθώς ανέστη Χριστός ο Θεός, τοίς εν Άδη παρέχων ζωήν καί ανάστασιν.

Δόξα...

Ταχύ προκατάλαβε

Ανέστης ως αθάνατος, από τού τάφου Σωτήρ, συνήγειρας τόν κόσμον σου, τή δυναστεία τή σή, Χριστέ ο Θεός ημών, έθραυσας εν ισχύϊ τού θανάτου τό κράτος, έδειξας ελεήμον, τήν ανάστασιν πάσι, διό σε καί δοξάζομεν, μόνε φιλάνθρωπε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό απ' αιώνος απόκρυφον καί Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε, τοίς έπί γης πεφανέρωται, Θεός εν ασυγχύτω ενώσει σαρκούμενος, καί Σταυρόν εκουσίως υ πέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ού αναστήσας τόν Πρωτόπλαστον έσωσεν έκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ' Ο υψωθείς έν τώ Σταυρώ

Αγαλλιάσθω ουρανός ευφραι νέσθω, τά επί γής, ότι Χριστός εκ Παρθένου επιφανείς ως άνθρωπος έρρύσατο φθοράς, άπαν τό ανθρώπινον τώ ιδίω θανάτω, θαύμασιν εκλάμψας δέ γυναικί Σαμαρείτιδι, ύδωρ αιτών παρέχει τήν πηγήν, τών ιαμάτων, ως μόνος αθάνατος. (Δίς)

Εις τούς Αίνους

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος δ

Ο σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, καί αναστάς έκ τών νεκρών παντοδύναμε Κύριε, δοξάζομέν σου τήν Ανάστασιν.

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ, τής αρχαίας κατάρας, ηλευθέρωσας ημάς, καί εν τώ θανάτω σου, τόν τήν φύσιν ημών τυραννήσαντα, Διάβολον κατήργησας, εν δέ τή Εγέρσει σου, χαράς τά πάντα επλήρωσας, διό βοώμέν σοι, ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε, δόξα σοι.

Τώ σώ Σταυρώ Χριστέ Σωτήρ, Οδήγησον ημάς επί τήν αλήθειάν σου, καί ρύσαι ημάς τών παγίδων τού εχθρού, ο αναστάς εκ τών νεκρών, ανάστησον ημάς πεσόντας τή αμαρτία, εκτείνας τήν χείρά σου, φιλάνθρωπε Κύριε τή πρεσβεία τών Αγίων σου.

Τών πατρικών σου κόλπων μή χωρισθείς, μονογενές Λόγε τού Θεού, ήλθες επί γής διά φιλανθρωπίαν, άνθρωπος γενόμενος ατρέπτως, καί Σταυρόν καί θάνατον υπέμεινας σαρκί, ο απαθής τή θεότητι, αναστάς δέ εκ νεκρών, αθανασίαν παρέσχες, τώ γένει τών ανθρώπων, ως μόνος παντοδύναμος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Η πηγή τής ζωαρχίας Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί τήν πηγήν επιστάς τού Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος, Τής δέ τό ακοινώνητον τών Ιουδαίων προσειπούσης ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν ταίς γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον πρός αίτησιν τού αϊδίου ύδατος, ό καί λαβούσα, τοίς πάσιν εκήρυξεν, ειπούσα, Δεύτε, ίδετε τών κρυπτών γνώστην καί Θεόν, παραγενόμενον σαρκί διά τό σώσαι τόν άνθρωπον.

Στιχηρά τής Εορτής

Ήχος δ' Ως γενναίον έν μάρτυσιν

Τήν πηγήν εν τώ φρέατι κατιδών τήν αέναον καθημένην γύναιον, φέρον καύσωνας, πλείστων παθών ακεσώδυνον, λαβείν επεζήτησεν, ύδωρ ζών τό εξ αυτής, κρουνηδόν εκχεόμενον, ό καί έλαβε, δωρεάν εκ τού λόγου, καί ουκέτι πρός τό φρέαρ επισπεύδει τό γεηρόν καί έπίκηρον.

Στίχ. Έντεινε καί κατευοδού...

Ιουδαίων τά έθιμα, τού γυναίου διώκοντος, καί τό σφών προβάλλοντος ακοινώνητον, τή μεταλήψει τού ύδατος, Χριστός μετωχέτευσεν, ο σοφός δημιουργός, τοίς ηδέσι προσφθέγμασιν, εξαιτήσασθαι, τό ζωήρρυτον πόμα, θείον ύδωρ, ού πιούσα πρός τήν πόλιν, μετοχετεύει τά νάματα.

Στίχ. Ηγάπησας δικαιοσύνην...

Ούτε άντλημα κέκτησαι, καί τό φρέαρ βαθύτατον, πόθεν ούν καί δώσεις μοι ύδωρ άφθαρτον, η Σαμαρείτις εβόα σοι, Χριστέ σε ως άνθρωπον, οιομένη ου Θεόν, καί τούς λόγους θαυμάζουσα, ήν προσρήμασι, γλυκυτάτοις αρδεύσας σέ Θεόν τε, καί Σωτήρα τών απάντων, ομολογείν παρεσκεύασας.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. β'

Τάδε λέγει Κύριος τή Σαμαρείτιδι, ει ήδεις τήν δωρεάν τού Θεού, καί τίς εστιν ο λέγων σοι, Δός μοι ύδωρ πιείν, σύ άν ήτησας αυτόν καί έδωκέ σοι πιείν, ίνα μή διψήσης εις τόν αιώνα, λέγει Κύριος.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους δ' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα.

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

Ο τήν Ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων, ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, ανακαλύπτεσθε.

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων Κτίστης, διά φιλανθρωπίαν σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος. Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία εκ πλάνης ρυσθέντες, εν τρισίν υποστάσεσιν, ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν σοι τώ ανεσπέρω Φωτί, τώ επί τέλει τών αιώνων ως εν εσόπτρω διά σαρκός, λάμψαντι τώ κόσμω, καί μέχρις Άδου κατελθόντι, και τό εκεισε σκότος λύσαντι, καί τό φώς τής Αναστάσεως τοίς έθνεσι δείξαντι, φωτοδότα Κύριε δόξα σοι.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Κύριε, παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε, λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ, νιψάμενος, υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τό Δογματικόν Ήχος ο αυτός

Τήν θεοπρεπή καί σεβάσμιον Κόρην τιμήσωμεν, τήν υπέρτιμον τών Χερουβίμ, ο γάρ δημιουργός τών όλων ενανθρωπήσαι βουληθείς, εν αυτή ώκησεν αφράστως, Ω ξένων πραγμάτων, καί παραδόξων μυστηρίων! τίς ουκ εκπλαγή, τούτο ακουτισθείς; ότι Θεός άνθρωπος γέγονε, καί τροπή εν αυτώ ουχ υπήρξε, καί τής παρθενίας πύλας δι' ήλθε, καί μείωσις εν αυτή ουχ υπελείφθη, καθώς ο Προφήτης λέγει, Ανθρωπος ταύτην ου διοδεύσει ποτέ, ειμή μόνος Κύριος, ο Θεός Ισραήλ, ο έχων τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, τό Αναστάσιμον Στιχηρόν.

Ήχος πλ. α'

Σέ τόν Σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι σταυρόν καί θάνατον κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας, τριήμερος ανέστης, σώζων τας ψυχάς ημών.

Είτα, τά παρόντα τής Θεοτόκου.

Ήχος πλ. α' Χαίροις ασκητικών

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Χαίροις, τών Προφητών η σφραγίς, τών θεηγόρων Αποστόλων τό κήρυγμα, Θεόν γάρ τόν όντως όντα, σεσαρκωμένον ημίν, υπέρ νούν καί λόγον απεκύησας, δι' ού τήν αρχαίαν, απολαβόντες ευγένειαν, καί Παραδείσου, τής τρυφής απολαύοντες σέ τήν πρόξενον, τής τοιαύτης λαμπρότητος, ύμνοις καταγεραίρομεν, και πρέσβιν ευπρόσδεκτον, σέ Παναγία πλουτούντες, τής αϊδίου εντεύξεως, ζωής τού Υιού σου, διανέμοντος πλουσίως τό μέγα έλεος.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου, καί τού οίκου τού πατρός σου, καί επιθυμήσει ο Βασιλεύς τού κάλλους σου.

Χαίροις ο λογικός ουρανός, εν ώ Θεός σωματωθείς κατεσκήνωσεν, η στάμνος τού θείου μάννα, η τού Ηλίου λαμπάς, τού Θεού τό όρος τό κατάσκιον, παστάς θεοχώρητος, ζωοπάροχε τράπεζα, χρυσή λυχνία, φωτοφόρε Παράδεισε, βάτε άφλεκτε, κιβωτέ αγιάσματος, κλίμαξ η επουράνιος, νεφέλη η έμψυχος, ράβδος εκ ρίζης Παρθένε, τού ιεσσαί η βλαστήσασα, Χριστόν εκδυσώπει ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι τό μέγα έλεος.

Στίχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού τής γής.

Χαίροις η τόν Υιόν τού Θεού, ανερμηνεύτως συλλαβούσα πανάμωμε, καί τούτον τεκούσα, σάρκα, τήν καθημάς αληθώς, εκ τών σών αιμάτων προσλαβόμενον, ψυχήν νοεράν τε, καί αυτεξούσιον έχοντα, ανελλιπώς γάρ, τόν Αδάμ ενδυσάμενος, διεσώσατο, αναπλάσας τόν άνθρωπον, όθεν εν δύο φύσεσιν, ημίν καταγγέλλεται τών εκατέρων δεικνύων, εν εαυτώ τήν ενέργειαν, Χριστός, όν δυσώπει, τοίς υμνούσί σε δοθήναι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ άμφω καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος, η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Μετά τό, Χριστός ανέστη... κτλ. εις τό, Κύριε εκέκραξα... ιστώμεν Στίχους ι' καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα ζ' καί τά δύο Ιδιόμελα τού Τυφλού, δευτερούντες τό πρώτον.

Στιχηρά Αναστάσιμα

Ήχος πλ. α'

Διά τού τιμίου σου Σταυρού Χριστέ, διάβολον ήσχυνας, καί διά τής Αναστάσεώς σου, τό κέντρον τής αμαρτίας ήμβλυνας, καί έσωσας ημάς, εκ τών πυλών τού θανάτου, δοξάζομέν σε Μονογενές.

Ο τήν Ανάστασιν διδούς τώ γένει τών ανθρώπων, ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, έφριξαν τούτον οι άρχοντες τού Άδου, καί επήρθησαν πύλαι οδυνηραί, εισελήλυθε γάρ ο Βασιλεύς τής δόξης Χριστός, λέγων τοίς εν δεσμοίς, Εξέλθετε, καί τοίς εν τώ σκότει, ανακαλύπτεσθε.

Μέγα θαύμα! ο τών αοράτων Κτίστης, διά φιλανθρωπίαν σαρκί παθών, ανέστη ο αθάνατος. Δεύτε πατριαί τών εθνών, τούτον προσκυνήσωμεν, τή γάρ αυτού ευσπλαγχνία εκ πλάνης ρυσθέντες, εν τρισίν υποστάσεσιν, ένα Θεόν υμνείν μεμαθήκαμεν.

Στιχηρά Ανατολικά

Εσπερινήν προσκύνησιν προσφέρομέν σοι τώ ανεσπέρω Φωτί, τώ επί τέλει τών αιώνων ως εν εσόπτρω διά σαρκός, λάμψαντι τώ κόσμω, καί μέχρις Άδου κατελθόντι, και τό εκεισε σκότος λύσαντι, καί τό φώς τής Αναστάσεως τοίς έθνεσι δείξαντι, φωτοδότα Κύριε δόξα σοι.

Τόν αρχηγόν τής σωτηρίας ημών, Χριστόν δοξολογήσωμεν, αυτού γάρ εκ νεκρών αναστάντος, κόσμος εκ πλάνης σέσωσται, χαίρει χορός Αγγέλων, φεύγει δαιμόνων πλάνη, Αδάμ πεσών ανίσταται, διάβολος κατήργηται.

Οι τής κουστωδίας ενηχούντο υπό τών παρανόμων. Καλύψατε Χριστού τήν Έγερσιν, καί λάβετε αργύρια, καί είπατε, ότι ημών κοιμωμένων, εκτού μνημείου εσυλήθη ο νεκρός, Τίς είδε, τίς ήκουσε νεκρόν κλαπέντα ποτέ, μάλιστα εσμυρνισμένον καί γυμνόν, καταλιπόντα καί εν τώ τάφω τά εντάφια αυτού. Μή πλανάσθε Ιουδαίοι, μάθετε τάς ρήσεις τών Προφητών, καί γνώτε, ότι αυτός εστιν αληθώς, ο Λυτρωτής τού κόσμου καί Παντοδύναμος.

Κύριε ο τόν Άδην σκυλεύσας, καί τόν θάνατον πατήσας, Σωτήρ ημών, ο φωτίσας τόν κόσμον τώ Σταυρώ τώ τιμίω, ελέησον ημάς.

Στιχηρά Ιδιόμελα τού Τυφλού

Ήχος β'

Ο Τυφλός γεννηθείς, εν τώ ιδίω λογισμώ έλεγεν, Άρα εγώ, δι' αμαρτίας γονέων εγεννήθην αόμματος; Άρα εγώ, δι' απιστίαν εθνών εγεννήθην εις ένδειξιν, ουχ ικανώ τού ερωτάν, πότε νύξ, πότε ημέρα, ουκ ευτονούσί μου οι πόδες τά τών λίθων προσκρούσματα, ου γάρ είδον τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τόν εμέ πλαστουργήσαντα, αλλά δέομαί σου, Χριστέ ο Θεός, Επίβλεψον επ εμέ, καί ελέησόν με. (Δίς)

Ήχος ο αυτός

Παράγων ο Ιησούς εκ τού ιερού, εύρεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί σπλαγχνισθείς, επέθηκε πηλόν επί τούς οφθαλμούς αυτού, καί είπε πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί νιψάμενος ανέβλεψε, δόξαν αναπέμπων Θεώ, οι δέ αγχισταί αυτού, έλεγον αυτώ, Τίς σου τάς κόρας διήνοιξεν, άς ουδείς τών βλεπόντων ιάσαι ίσχυσεν, ο δέ φησί βοήσας, Άνθρωπος, Ιησούς λεγόμενος, εκείνός μοι έφη, Νίψαι εις τού Σιλωάμ, καί ανέβλεψα, Αυτός εστιν αληθώς, όν έφη Μωσής εν τώ νόμω, Χριστόν Μεσσίαν, αυτός εστιν ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος πλ. α'

Κύριε, παράγων εν τή οδώ, εύρες άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής, καί έκθαμβοι γεγονότες οι Μαθηταί, επηρώτων σε, λέγοντες, Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος, ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Σύ δέ Σωτήρ μου εβόας αυτοίς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τά έργα τού Θεού εν αυτώ, εμέ δεί εργάζεσθαι τά έργα τού πέμψαντός με, ά ουδείς δύναται εργάζεσθαι, Καί ταύτα ειπών, πτύσας χαμαί, καί πηλόν ποιήσας, επέχρισας τούς οφθαλμούς αυτού, λέξας πρός αυτόν, Ύπαγε, νίψαι εις τού Σιλωάμ τήν κολυμβήθραν, ο δέ, νιψάμενος, υγιής εγένετο, καί εβόα πρός σέ, Πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησέ σοι, Διό βοώμεν καί ημείς, Ελέησον ημάς.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ο αυτός

Εν τή Ερυθρά θαλάσση, τής απειρογάμου νύμφης, εικών διεγράφη ποτέ, Εκεί, Μωϋσής διαιρέτης τού ύδατος, ενθάδε, Γαβριήλ υπηρέτης τού θαύματος, Τότε, τόν βυθόν επέζευσεν αβρόχως Ισραήλ, νύν δέ, τόν Χριστόν εγέννησεν ασπόρως η Παρθένος, Η θάλασσα, μετά τήν πάροδον τού Ισραήλ, έμεινεν άβατος, η άμεμπτος, μετά τήν κύησιν τού Εμμανουήλ, έμεινεν άφθορος, ο ών, καί προών, καί φανείς ως άνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς.

Εις τήν Λιτήν

Τό Στιχηρόν του Αγίου τής Μονής

Δόξα... Ήχος δ'

Όλον τόν βίον ο Τυφλός, νύκτα λογιζόμενος, εβόησε πρός σέ Κύριε, Ανοιξόν μου τάς κόρας, Υιέ Δαυϊδ, ο Σωτήρ ημών, ίνα μετά πάντων καγώ, υμνήσω σου τήν δύναμιν.

Καί νύν... Θεοτοκίον ο αυτός

Νεύσον παρακλήσεσι, σών οικετών πανάμωμε, παύουσα δεινών ημών επαναστάσεις, πάσης θλίψεως ημάς απαλλάττουσα, σέ γάρ μόνην ασφαλή, καί βεβαίαν άγκυραν έχομεν, καί τήν σήν προστασίαν κεκτήμεθα, μή αισχυνθώμεν Δέσποινα, σέ προσκαλούμενοι, σπεύσον εις ικεσίαν τών σοί πιστώς βοώντων, Χαίρε Δέσποινα, η πάντων βοήθεια, χαρά καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρόν Αναστάσιμον

Ήχος πλ. α'

Σέ τόν σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστόν, καί τών ουρανών μή χωρισθέντα, εν φωναίς ασμάτων μεγαλύνομεν, ότι Σταυρόν καί θάνατον κατεδέξω, διά τό γένος ημών, ως φιλάνθρωπος Κύριος, σκυλεύσας Άδου πύλας, τριήμερος ανέστης, σώζων τάς ψυχάς ημών.

Ήχος πλ. α'

Στίχ. Αναστήτω ο Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, καί φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα τών πιστών, Πάσχα, τό πύλας ημίν τού Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Στιχ. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.

Δεύτε από θέας Γυναίκες ευαγγελίστριαι, καί τή Σιών είπατε, Δέχου παρ ημών χαράς ευαγγέλια, τής Αναστάσεως Χριστού, τέρπου, χόρευε, καί αγάλλου Ιερουσαλήμ, τόν Βασιλέα Χριστόν, θεασαμένη εκ τού μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.

Στίχ. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου τού Θεού, καί οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.

Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι πρός τό μνήμα τού Ζωοδότου, εύρον Άγγελον, επί τόν λίθον καθήμενον, καί αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε, Τί ζητείτε τόν ζώντα μετά τών νεκρών, τί θρηνείτε τόν άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοίς αυτού Μαθηταίς.

Στίχ. Αύτη η ημέρα, ήν εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα καί ευφρανθώμεν εν αυτή.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ώ Πάσχα λύτρον λύπης, καί γάρ εκ τάφου σήμερον ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τά Γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τόν εκ μήτρας τού φωτός εστερημένον, διά τής σής αχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ άμφω καί ημών τά όμματα, τών ψυχών αυγάσας, υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμέν σοι, Πολλή σου καί άφατος, η εις ημάς ευσπλαγχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Καί νύν...

Αναστάσεως ημέρα, καί λαμπρυνθώμεν τή πανηγύρει, καί αλλήλους περιπτυξώμεθα, Είπωμεν αδελφοί, καί τοίς μισούσιν ημάς, Συγχωρήσωμεν πάντα τή Αναστάσει, καί ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοίς εν τοίς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον Πατρί καί Πνεύματι, τόν εκ Παρθένου τεχθέντα εις σωτηρίαν ημών, ανυμνήσωμεν πιστοί καί προσκυνήσωμεν, ότι ηυδόκησε σαρκί, ανελθείν εν τώ σταυρώ, καί θάνατον υπομείναι, καί εγείραι τούς τεθνεώτας, εν τή ενδόξω Αναστάσει αυτού.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε πύλη Κυρίου η αδιόδευτος, χαίρε τείχος καί σκέπη τών προστρεχόντων εις σέ, χαίρε αχείμαστε λιμήν καί Απειρόγαμε, η τεκούσα εν σαρκί τόν Ποιητήν σου καί Θεόν, πρεσβεύουσα μή ελλείπης, υπέρ τών ανυμνούντων, καί προσκυνούντων τόν Τόκον σου.

Εκτενής, καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ

Ψάλλεται Κανών Τριαδικός. Ού η ακροστιχίς.

Κανών ο πέμπτος φωτί τώ τρισηλίω.

Ωδή α' Ήχος πλ. α'

Ίππον καί αναβάτην

Κράτος τής ενιαίας, καί τρισηλίου μορφής, ανυμνούντες βοώμεν, Τόν νούν ημών καταύγασον, Θεέ παντοδύναμε, καί πρός τήν σήν Δέσποτα, μετεώρισον δόξαν άφραστον.

Άνω σε τών Αγγέλων, διάκοσμοι νοεροί, ασι γήτως υμνούσιν, εν τρισαγίοις άσμασι, μονάδα τρισάριθμον, καί Τριάδα σύμμορφον, υπερούσιον παντοδύναμον.

Νέκταρ τής σής αγάπης, γλυκύτατον φωτουργόν, τή ψυχή μου παράσχου, Τριάς μονάς αρχίφωτε, καί θείαν κατάνυξιν, καθαρτικήν Δέσποτα, πολυέλεε πάσης κτίσεως.

Θεοτοκίον

Ώσπερ επί τόν πόκον, κατήλθεν αψοφητί, ουρανόθεν Παρθένε, ο υετός εν μήτρα σου, ο θείος καί έσωσε, ξηρανθείσαν άπασαν, τών ανθρώπων τήν φύσιν άχραντε.

Ωδή γ'

Ο πήξας επ' ουδενός

Νοήσας τάς νοεράς ουσίας υπέστησας, υμνωδούς απαύστους τής σής θεότητος, τρίφωτε Θεέ καί παντουργέ, αλλά καί τών πηλίνων καί γηγενών, δέξαι τήν αίνεσιν, καί τήν ικεσίαν ως εύσπλαγχνος.

Ο πάσης κατά φύσιν τροπής απαράδεκτος, τοίς αλλοιουμένοις ημίν καί μέλπουσι, τήν ανεξιχνίαστον πηγήν, τής σής αγαθωσύνης, πλημμελημάτων δός συγχώρησιν, καί τήν σωτηρίαν ως εύσπλαγχνος.

Πατέρα καί τόν Υιόν καί Πνεύμα δοξάζομεν, εν απαραλλάκτω μορφή θεότητος, σέ τόν ενικόν καί τριλαμπή, Κύριον τών απάντων, ως οι Προφήται καί Απόστολοι, παρά σού σαφώς εδιδάχθησαν.

Θεοτοκίον

Εφάνης τώ Μωϋσή εν βάτω, ως άγγελος, βουλής τής μεγάλης τού Παντοκράτορος, σού τήν εκ Παρθένου προδηλών, σάρκωσι ν Θεού Λόγε, δι' ής ημάς μετεστοιχείωσας, καί πρός ουρανούς ανεβίβασας.

Καθίσματα

Τόν συνάναρχον Λόγον

Ελεήμων υπάρχεις, Τριάς αμέριστε, ελεείς γάρ τούς πάντας, ως παντοδύναμος, καί πανοικτίρμων συμπαθής καί πολυέλεος, διό προσφεύγομεν πρός σέ, οι αμαρτήμασι πολλοίς, βαρούμενοι κεκραγότες, ιλάσθητι τοίς σοίς δούλοις, καί ρύσαι πάντας πάσης κολάσεως.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε, ημάς ελέησον, τούς προσφεύγοντας πίστει, πρός σέ τήν εύσπλαγχνον, καί αιτουμένους τήν θερμήν σου νύν αντίληψιν, δύνασαι γάρ ως αγαθή, τούς πάντας σώζειν, ως ούσα, Μήτηρ Θεού τού υψίστου, ταίς μητρικαίς σου πρεσβείαις, αεί χρωμένη θεοχαρίτωτε.

Ωδή δ'

Τήν θείαν εννοήσας σου

Μυείται τής μιάς κυριότητος, τό τριφαές ο Δανιήλ, Χριστόν κριτήν θεασάμενος, πρός τόν Πατέρα ιόντα, καί Πνεύμα τό προφαίνον τήν όρασιν. (Δίς)

Πηλίνοις τούς υμνούντάς σε στόμασι, τόν υπερούσιον Θεόν, τριαδικόν υποστάσεσι, μοναδικόν δέ τή φύσει, τής δόξης τών Αγγέλων αξίωσον.

Θεοτοκίον

Τό όρος τό δασύ καί κατάσκιον, ό είδε πρίν ο Αββακούμ, εξ ού προήλθεν ο Άγιος τόν δυσθεώρητον τόκον, εδήλου σής Παρθένε συλλήψεως.

Ωδή ε'

Ο αναβαλλόμενος

Ο δι' αγαθότητα κτίσας τόν άνθρωπον, κατεικόνα τήν σήν ποιήσας, εν εμοί κατοίκησον τρίφωτε Θεέ μου, ως αγαθός καί εύσπλαγχνος.

Σύ με καθοδήγησον μονάς τρισήλιε, πρός τρίβους θείας τής σωτηρίας, καί τής σής ελλάμψεως, πλήρωσον ως φύσει, Θεός απειροδύναμος.

Φώς τό αδιαίρετον τής μιάς φύσεως, μεμερισμένον, τοίς χαρακτήρσι, τριλαμπές ανέσπερον, τήν εμήν καρδίαν, ταίς αίγλαις σου καταύγασον.

Θεοτοκίον

Ως κατείδε πάλαι σε, Αγνή πανάχραντε, ο Υποφήτης βλέπουσαν πύλην, πρός τό φώς τό άδυτον, ευθύς σε επέγνω, Θεού κατοικητήριον.

Ωδή ς'

Μαι νομένην κλύδωνι

Τριφαής υπάρχουσα, θεαρχία υποστατικώς, ενιαία πέφυκας ως σύμμορφος, καί ισουργός, καί κατ' ουσίαν καί βούλησιν. (Δίς)

Ικανώς εδήλωσεν, ο Προφήτης άδων τώ Πατρί. Σώ φωτί, τώ Πνεύματι, οψόμεθα, φώς τόν Υιόν, ένα Θεόν τόν τρισήλιον.

Θεοτοκίον

Τών πταισμάτων λύτρωσιν, καί κινδύνων εύσπλαγχνε Θεέ, ενικέ καί τρίφωτε κατάπεμψον, σοίς υμνηταίς, πρεσβείαις τής θεομήτορος.

Καθίσματα

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τό τρισήλιον σέλας δοξολογήσωμεν, καί απλήν τήν Τριάδα νύν προσκυνήσωμεν, ότι εφώτισεν ημάς καί ηλέησε, καί ερρύσατο φθοράς, τό γένος άπαν τών βροτών, λυτρώσασα εκ τής πλάνης, ειδώλων πάντα τόν κόσμον, καί βασιλείαν ημίν παρέσχετο.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Απορήσας εκ πάντων, πρός σέ κατέφυγον, τήν ελπίδα απάντων, καί τό προσφύγιον, αμαρτωλών καί ταπεινών, κράζων τό, Ήμαρτον, αλλ' επιμένω τοίς κακοίς, αναισθητών ο άθλιος, Ελέησόν με πρό τέλους, επίστρεψόν με καί ρύσαι πάσης κολάσεως τόν ανάξιον.

Ωδή ζ'

Ο υπερυψούμενος

Ως ελέους άβυσσον, κεκτημένος Κύριε, καί πέλαγος άπειρον, οικτίρμον ελέησον, τούς ένα σε υμνούντας, τριλαμπή Θεόν τών όλων. (Δίς)

Τόν απερινόητον, ενικόν καί τρίφωτον, Θεόν σε καί Κύριον, υμνούντες βοώμέν σοι, Παράσχου τοίς σοίς δούλοις, ιλασμόν αμαρτημάτων.

Θεοτοκίον.

Ράδαμνον εβλάστησας, τού Πατρός συνάναρχον, άνθος τής θεότητος, βλαστόν συναϊδιον, Παρθένε τόν διδόντα, τήν ζωήν πάσιν ανθρώποις.

Ωδή η'

Σοί τώ παντουργώ

Ίνα τής μιάς, ανακαλύψης πάλαι, σαφώς κυριότητος τριττήν υπόστασιν, ώφθης Θεέ μου, εν σχήματι ανθρώπων, Αβραάμ υμνούντι, σόν κράτος ενιαίον. (Δίς)

Σύ με πρός τάς σάς, θεουργικάς ακτίνας, δέρκειν καταξίωσον, φώς τό απρόσιτον, Πάτερ οικτίρμον, καί Λόγε καί τό Πνεύμα, τού ευαρεστείν σοι, αεί Κύριε πάντων.

Θεοτοκίον

Ήστραψας ημίν, τής τρισηλίου δόξης, τόν ένα Πανύμνητε, Χριστόν τόν Κύριον, πάντας μυούντα, τήν μίαν θεαρχίαν, εν τρισί προσώποις, υμνείν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Ησαϊα χόρευε

Λαλιαί σε βρότειαι, κατ' αξίαν άναρχε μονάς, ου σθένουσιν υμνείν, πλήν ως εφικτόν, τολμώντες εκ πίστεως, θεαρχική σύνθρονε Τριάς, δόξαν προσφέρομεν, τώ σώ κράτει καί τήν αίνεσιν. (Δίς)

Ισορρόπω δόξη σε, τόν μονάρχην τρίφωτον Θεόν, υμνούσι τά Χερουβίμ, καί τά Σεραφίμ, αχράντοις εν στόμασι, μεθ' ών ημάς τούς αμαρτωλούς, πρόσδεξαι Κύριε, τό σόν κράτος μεγαλύνοντας.

Θεοτοκίον

Ως αγνή καί άμωμος, καί Παρθένος τέτοκας Υιόν, λυτρούμενον ημάς από πειρασμών, Θεόν αναλλοίωτον, αλλά καί νύν άφεσιν ημίν, τών παραπτώσεων, τούτον δούναι καθικέτευε.

Τό, Αξιον εστίν..., καί τά λοιπά, ως σύνηθες

καί Απόλυσις

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Καθίσματα Ήχος πλ. α'

Τόν συνάναρχον Λόγον

Τόν Σταυρόν τού Κυρίου εγκωμιάσωμεν, τήν ταφήν τήν αγίαν ύμνοις τιμήσωμεν, καί τήν Ανάστασιν αυτού υπερδοξάσωμεν, ότι συνήγειρε νεκρούς, εκ τών μνημάτων ως Θεός, σκυλεύσας κράτος θανάτου, καί ισχύν διαβόλου, καί τοίς εν άδη φώς ανέτειλε.

Δόξα...

Κύριε, νεκρός προσηγορεύθης, ο νεκρώσας τόν θάνατον, εν μνήματι ετέθης, ο κιενώσας τά μνήματα, άνω στρατιώται τόν τάφον εφύλαττον, κάτω τούς απ' αιώνος νεκρούς εξανέστησας, Παντοδύναμε καί ακατάληπτε, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε άγιον όρος καί θεοβάδιστον, χαίρε έμψυχε βάτε καί ακατάφλεκτε, χαίρε η μόνη πρός Θεόν κόσμου γέφυρα, η μετάγουσα θνητούς, πρός τήν αιώνιον ζωήν, χαίρε ακήρατε Κόρη, η απειράνδρως τεκούσα, τήν σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθίσματα

Ήχος πλ. α'

Κύριε, εν μέσω σε προσήλωσαν, οι παράνομοι τών καταδίκων, καί λόγχη τήν πλευράν σου εξεκέντησαν, ώ Ελεήμον, ταφήν δέ κατεδέξω, ο λύσας άδου τάς πύλας, καί ανέστης τριήμερος, έδραμον Γυναύκες ιδείν σε, καί απήγγειλαν Αποστόλοις τήν Έγερσιν. Υπερυψούμενε Σωτήρ, όν υμνούσιν Άγγελοι, ευλογημένε Κύριε δόξα σοι.

Δόξα...

Τό ξένον σου Σωτήρ μου μυστήριον, τώ κόσμω σωτηρία γεγένηται, αναστάς γάρ εκ τάφου θεοπρεπώς, τούς φθαρέντας συνήγειρας ως Θεός, η πάντων ζωή, Κύριε δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Απειρόγαμε Νύμφη θεογεννήτρια, η τής Εύας τήν λύπην χαραποιήσασα, ανυμνούμεν οι πιστοί καί προσκυνούμέν σε, ότι ανήγαγες ημάς εκ τής αρχαίας αράς, καί νύν δυσώπει απαύστως, πανύμνητε Παναγία, εις τό σωθήναι ημας.

Είτα ο Άμωμος τά Ευλογητάρια.

Η Υπακοή Ήχος πλ. α'

Αγγελική οράσει τόν νούν εκθαμβούμεναι, καί θεϊκή Εγέρσει τήν ψυχήν φωτιζόμεναι, αι Μυροφόροι τοίς Αποστόλοις ευηγγελίζοντο. Αναγγείλατε εν τοίς έθνεσι, τήν Ανάστασιν τού Κυρίου, συνεργούντος τοίς θαύμασι, καί παρέχοντος ημίν μέγα έλεος.

Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'

· Εν τώ θλίβεσθαί με Δαυϊτικώς, άδω σοι Σωτήρ μου. Ρύσαί μου τήν ψυχήν εκ γλώσσης δολίας.

· Τοίς ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, περικρατείται πάντα τά ορατά τε σύν τοίς αοράτοις, αυτοκρατές γάρ όν, τής Τριάδος έν εστιν αψεύστως.

Αντίφωνον Β'

· Εις τά όρη ψυχή αρθώμεν, δεύρο εκείσε, όθεν βοήθεια ήκει.

· Δεξιά σου χείρ καμέ, Χριστέ ιπταμένη, σκαιωρίας πάσης περιφυλαξάτω.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, θεολογούντες φώμεν, Συ εί Θεός, ζωή, έρως, φώς, νούς, σύ χρηστότης, σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας.

Αντίφωνον Γ'

· Επί τοίς ειρηκόσι μοι. Εις τάς αυλάς προσβώμεν Κυρίου, χαράς πολλής πλησθείς ευχάς αναπέμπω.

· Επί οίκον Δαυϊδ, τά φοβερά τελεσιουργείται, πύρ γάρ εκεί φλέγον, άπαντα αισχρόν νούν.

Δόξα... καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, ζωαρχική αξία, εξ ού πάν ζώον εμψυχούται, ως εν Πατρί, άμα τε καί Λόγω.

Προκείμενον

Ανάστηθι Κύριε ο Θεός μου, ότι σύ βασιλεύεις εις τούς αιώνας.

Στίχ. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία μου.

Τό, Πάσα πνοή... Ευαγγέλιον Εωθινόν Η' καί τά λοιπά.

Οι Κανόνες τού Πάσχα μετά τού τής Θεοτόκου εις η' καί τού Τυφλού εις ς'.

Κανών τού Πάσχα Ήχος α'

Ωδή α' Ο Ειρμός

Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα τώ απροσίτω φωτί τής Αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες.

Ουρανοί μέν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γή δέ αγαλλιάσθω, εορταζέτω δέ κόσμος, ορατός τε άπας καί αόρατος, Χριστός γάρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος.

Κανών τής Θεοτόκου

Ήχος α'

Ού η ακροστιχίς εν τοίς πρώτοις Τροπαρίοις. Θεοφάνους.

Ωδή α' Ειρμός ο αυτός

Θανατώσεως τόν όρον ανεμόχλευσας, τήν αιωνίαν ζωήν, κυοφορήσασα Χριστόν, τόν έκ τάφου αναλάμψαντα σήμερον, Παρθένε πανάμωμε, καί τόν κόσμον φωτίσαντα.

Αναστάντα κατιδούσα σόν Υιόν καί Θεόν, χαίροις σύν Αποστόλοις, θεοχαρίτωτε αγνή, καί τό Χαίρε πρωτουργώς, ως πάντων χαράς, αιτία εισδέδεξαι, Θεομήτορ πανάμωμε.

Κανών τού Τυφλού

Εχων ακροστιχίδα εν τή θ' Ωδή.

Ι ω σ ή φ.

Ποίημα Ιωσήφ τού Θεσσαλονίκης.

Ωδή α' Ήχος πλ. α' Ο Ειρμός

Γήν εφ' ήν ουκ έλαμψεν, ουκ είδεν ήλιος ην, ποτέ, άβυσσον, ήν ουχ εώρακε γυμνήν, τό κύτος ουρανού, Ισραήλ διώδευσεν αβρόχως, Κύριε, καί εισήγαγες αυτόν εις όρος αγιάσματός σου, άδοντα, ψάλλοντα, επι νίκιον ωδήν.

Σταύρωσιν εκούσιον, καταδεξάμενος σαρκί, επήγασας ευλογίαν, καί ζωήν τώ κόσμω Δέσποτα, μόνε παντευλόγητε, καί τού παντός δημιουργέ, όθεν ευλογούμέν σε, υμνούμεν καί δοξάζομεν, άδοντες, ψάλλοντες, επι νίκιον ωδήν.

Λάκκω κατωτάτω σε, νεκρόν γενόμενον Χριστέ, έθετο ο ευσχήμων Ιωσήφ, καί προσεκύλισε λίθον τή θύρα τού μνήματος, μακρόθυμε, αλλ' ανέστης εν δόξη, καί κόσμον συνανέστησας, άδοντα, ψάλλοντα, επι νίκιον ωδήν.

Μύρα τί κομίζετε, μετά δακρύων υμείς; έλεγε ταίς τιμίαις Γυναιξίν, ο Άγγελος φανείς, Ο Χριστός εγήγερται, δραμούσαι είπατε, τοίς θεόπταις Μαθηταίς, πενθούσί τε καί κλαίουσιν, όπως σκιρτήσωσι, καί χορεύσωσι φαιδρώς.

Θαύματα παράδοξα, επιτελών ο λυτρωτής, ιάσατο καί Τυφλόν εκ γενετής, πηλόν επι χρίσας, καί ειπών, Πορεύθητι καί νίψαι εν τώ Σιλωάμ, όπως γνώση με Θεόν, επί γής βαδίζοντα, σάρκα φορέσαντα, διά σπλάγχνα οικτιρμών.

Δόξα...

Μίαν τρισυπόστατον, ουσίαν σέβοντες πιστοί, δοξάσωμεν τόν Πατέρα καί Υιόν, καί Πνεύμα τό ευθές, ποιητήν, καί Κύριον, καί λυτρωτήν τού παντός, ένα άκτιστον Θεόν, σύν ασωμάτοις κράζοντες, Άγιος, Άγιος, Άγιος εί Βασιλεύ.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μήτραν απειρόγαμον, τήν σήν κατώκησεν Αγνή, Κύριος διά σπλάγχνα οικτιρμών, σώσαι βουλόμενος, τόν φθαρέντα άνθρωπον, ταίς μεθοδείαις τού εχθρού, αυτόνούν ικέτευε, τήν πόλιν ταύτην σώζεσθαι, πάσης αλώσεως, καί εχθρών επιδρομής.

Καταβασία

Τώ Σωτήρι Θεώ, τώ εν θαλάσση λαόν, ποσίν αβρόχοις οδηγήσαντι, καί Φαραώ πανστρατιά καταποντίσαντι, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δε δόξασται.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ' αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ώ στερεούμεθα.

Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται.

Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθές, αυτός με συνδόξασον Σωτήρ, εν τή βασιλεία σου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Επί τήν ακήρατον ζωήν, επανέρχομαι σήμερον αγαθότητι, τού γεννηθέντος εκ σού, καί πάσι τοίς πέρασιν Αγνή, τό φέγγος αστράψαντος.

Θεόν όν εκύησας σαρκί, εκ νεκρών καθώς είπεν εξεγειρόμενον, θεασαμένη Αγνή, χόρευε, καί τούτον, ως Θεόν, άχραντε μεγάλυνε.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Σαλευομένην τήν καρδίαν μου, Κύριε, τοίς, κύμασι, τού βίου στερέωσον, εις λιμένα εύδιον καθοδηγών, ως Θεός.

Σαλευομένων τάς καρδίας εστήριξας, τήν γήν πάσαν σαλεύσας μακρόθυμε, τή σεπτή Σταυρώσει σου, ήν καθυπέστης σαρκί.

Καινώ μνημείω, Ιωσήφ τε κατέθετο, οικτίρμον ο ευσχήμων, ανέστης δέ εκ νεκρών τριήμερος, καινοποιήσας ημάς.

Τί ως νεκρόν επιζητείτε τόν Κύριον, ανέστη καθώς είπεν, ο Άγγελος γυναιξίν εφθέγγετο, αστράπτων θεία μορφή.

Τυφλόν ποτε εκ γενετής, προσελθόντα σοι ιάσω, πανοικτίρμον, δοξάζοντα τήν οικονομίαν σου, καί τά θαυμάσια.

Δόξα...

Θεόν Πατέρα προσκυνούμεν, προάναρχον, Υιόν καί Πνεύμα θείον, τρισάκτιστον φύσιν τρισυπόστατον, ένα Θεόν τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθενικής από γαστρός απεκύησας, Θεόν σεσαρκωμένον, όν αίτησαι, Παναγία Δέσποινα, κατοικτειρήσαι ημάς.

Καταβασία

Δυνάμει τού Σταυρού σου Χριστέ, στερέωσόν μου τήν διάνοιαν, εις τό υμνείν, καί δοξάζειν σου τήν σωτήριον Ανάληψιν.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ο τών όλων Δεσπότης καί ποιητής, παρερχόμενος εύρεν εν τή οδώ, Τυφλόν καθεζόμενον, θρηνωδούντα καί λέγοντα, ου κατείδον εν βίω, τόν ήλιον λάμποντα, ουδέ τήν σελήνην, τό φέγγος αυγάζουσαν, όθεν εκβοώ σοι, ο τεχθείς εκ Παρθένου, φωτίσαι τά σύμπαντα, φώτισόν με ως εύσπλαγχνος, ίνα κράζω προσπίπτων σοι, Δέσποτα Χριστέ ο Θεός, τών πταισμάτων άφεσίν μοι δώρησαι, διά πλήθος ελέους, μόνε φιλάνθρωπε. (Δίς)

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Επί τής θείας φυλακής, ο θεηγόρος Αββακούμ, στήτω μεθ' ημών καί δεικνύτω, φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα, Σήμερον σωτηρία τώ κόσμω, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Άρσεν μέν ως διανοίξαν, τήν παρθενεύουσαν νηδύν, πέφηνε Χριστός, ως βροτός δέ, αμνός προσηγόρευται, άμωμος δέ, ως άγευστος κηλίδος, τό ημέτερον Πάσχα, καί ως Θεός αληθής, τέλειος λέλεκται.

Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογούμενος ημίν, στέφανος Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον, καί αύθις εκ τού τάφου ωραίος, δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος.

Ο θεοπάτωρ μέν Δαυϊδ, πρό τής σκιώδους κιβωτού, ήλατο σκιρτών, ο λαός δέ τού Θεού ο άγιος, τήν τών συμβόλων έκβασιν, ορώντες, ευφρανθώμεν ενθέως, ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ο διαπλάσας τον Αδάμ, τόν σόν προπάτορα Αγνή, πλάττεται εκ σού, καί θανάτω, τώ οικείω έλυσε, τόν δι' εκείνου θάνατον σήμερον, καί κατηύγασε πάντας, ταίς θεϊκαίς αστραπαίς τής Αναστάσεως.

Όν απεκύησας Χριστόν, ωραιοτάτως εκ νεκρών, λάμψαντα Αγνή καθορώσα, η καλή καί άμωμος, εν γυναιξίν ωραία τε, σήμερον εις πάντων σωτηρίαν, σύν Αποστόλοις αυτόν χαίρουσα, δόξαζε.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Ακήκοα Κύριε, τήν ακοήν σου καί εφοβήθην, κατενόησα τήν οικονομίαν σου, καί εδόξασά σε, μόνε φιλάνθρωπε.

Τεθνήξαντα ξύλω με, τεθείς εν ξύλω, ζωή υπάρχων, ανεζώωσας διά μέγα έλεος, διά τούτο Λόγε δοξάζω σε.

Τοίς Μύσταις σου Κύριε, συναυλιζόμενος παραδόξως, τούτοις έλεγες, Άπιτε, κηρύξατε, πανταχού τήν εμήν Ανάστασιν.

Πιστούμενος Κύριε, τήν Εγερσίν σου τήν εκ τού τάφου, τοίς φιλούσί σε Χριστέ, εν ημέραις πλείοσι, συνηυλίζου χαροποιών αυτούς.

Ωμμάτωσας Κύριε, Τυφλόν εκ μήτρας γεγεννημένον, ειπών, άπελθε, νίψαι καί ανάβλεψον, τήν εμήν δοξάζων θεότητα.

Δόξα...

Ομότιμε άναρχε, Τριάς αμέριστε τή ουσία, μεριστή ταίς υποστάσεσι, σώζε πάντας, τους πιστώς σε φόβω δοξάζοντας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τόν τόκον σου Άχραντε, τόν υπέρ φύσιν δοξολογούμεν, μακαρίζοντες πίστει σε πανάμωμε, ως Θεού τών όλων λοχεύτριαν.

Καταβασία

Εισακήκοα τήν ακοήν, τής δυναστείας τού Σταυρού σου, ως Παράδεισος ηνοίγη δι' αυτού, καί εβόησα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος, καί αντί μύρου τόν ύμνον προσοίσομεν τώ Δεσπότη, καί Χριστόν οψόμεθα, δικαιοσύνης ήλιον, πάσι ζωήν ανατέλλοντα.

Τήν άμετρόν σου ευσπλαγχνίαν, οι ταίς τού Αδου σειραίς, συνεχόμενοι, δεδορκότες, πρός τό φώς ηπείγοντο Χριστέ, αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον.

Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τώ προϊόντι Χριστώ εκ τού μνήματος, ως νυμφίω, καί συνεορτάσωμεν, ταίς φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού τό σωτήριον.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Φωτίζεται θείαις ακτίσι, καί ζωηφόροις ταίς τής Αναστάσεως τού Υιού σου, Θεομήτορ άχραντε, καί χαρμονής εμπίπλαται, τών ευσεβών η Ομήγυρις.

Ουκ ήνοιξας πύλας Παρθένου, εν τώ σαρκούσθαι μνήματος ουκ έλυσας τάς σφραγίδας, Βασιλεύ τής κτίσεως, όθεν εξαναστάντα σε, θεασαμένη ηγάλλετο.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Τήν τάλαιναν ψυχήν μου, νυκτομαχούσαν τώ σκότει τών παθών, προφθάσας οίκτειρον, καί λάμψον νοητέ Ήλιε, ημεροφαείς ακτίνας, εν εμοί, τού διαυγάσαι τήν νύκτα εις φώς.

Υψώθης επί ξύλου, καί συνανύψωσας πάντας τούς βροτούς, καί τόν πολέμιον οικτίρμον, όφιν εθανάτωσας, καί εζώωσας τό πλάσμα τών χειρών τών σών, ως μόνος Θεός τού παντός.

Ετέθης εν μνημείω, ο εκουσίως γενόμενος νεκρός, καί τά βασίλεια τού Άδου, Βασιλεύ αθάνατε, άπαντα εκένωσας, νεκρούς τή Αναστάσει εγείρας τή σή.

Θαυμάσια μεγάλα, εκτελών Λόγε επί γής, λαός σε απέκτει νεν ανόμων, αλλ' αυτός Κύριε, μόνος δυνατός υπάρχων, εκ νεκρών καθώς προείπας, ανέστης Χριστέ.

Τά όμματα ανοίξας, τού μή ιδόντος τό φώς τό αισθητόν, ψυχής εφώτισας τάς κόρας, καί δοξάζειν έπεισας, τούτον επιγνόντα σε ποιητήν, δι' ευσπλαγχνίαν οφθέντα βροτόν.

Δόξα...

Τριάδα εν μονάδι, καί εν Τριάδι μονάδα, οι πιστοί δοξολογήσωμεν, Πατέρα καί Υιόν άπαντες, Πνεύμα τό ευθές, ένα Θεόν, δημιουργόν τού παντός αληθώς.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Πώς τέτοκας μή γνούσα, Παρθενομήτορ αγνή, πείραν ανδρός θεοχαρίτωτε; Πώς τρέφεις τόν τήν κτίσιν τρέφοντα; μόνος ως επίσταται αυτός, ο τού παντός ποιητής καί Θεός.

Καταβασία

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Κατήλθες εν τοίς κατωτάτοις τής γής, καί συνέτριψας μοχλούς αιωνίους, κατόχους πεπεδημένων Χριστέ, καί τριήμερος, ως εκ κήτους Ιωνάς, εξανέστης τού τάφου.

Φυλάξας τά σήμαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθης τού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου μή λυμηνάμενος, εν τώ τόκω σου, καί ανέωξας ημίν, Παραδείσου τάς πύλας.

Σώτέρ μου τό ζών τε καί άθυτον, ιερείον ως Θεός, σεαυτόν εκουσίως, προσαγαγών τώ Πατρί, συνανέστησας, παγγενή τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ανήκται τό πάλαι κρατούμενον, τώ θανάτω καί φθορά, διά τού σαρκωθέντος, εκ σής αχράντου γαστρός πρός τήν άφθαρτον, καί αϊδιον ζωήν, Θεοτόκε Παρθένε.

Κατήλθεν εν τοίς κατωτάτοις τής γής ο λαγόσι σου Αγνή, κατελθών καί οικήσας, καί σαρκωθείς υπέρ νούν καί συνήγειρεν, εαυτώ τόν Αδάμ, αναστάς εκ τού τάφου.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Ως τόν Προφήτην τού θηρός, ερρύσω Κύριε, καμέ τού βυθού τών ακαθέκτων παθών, ανάγαγε δέομαι, ίνα προσθήσω τού επιβλέψαι με, πρός ναόν τόν άγιόν σου.

Ο σταυρωθείς μετά ληστών, ερρύσω Δέσποτα, ληστών πονηρών, καί ψυχοφθόρων παθών, φιλάνθρωπε Κύριε πάντας τούς υμνούντάς σου τήν Σταύρωσιν, καί τήν Έγερσιν συμφώνως.

Έθεντο άπνουν σε νεκρόν, Χριστέ εν μνήματι, τόν πάσι νεκροίς εμπνέοντα τήν ζωήν, ανέστης δέ Κύριε, πάντα κενώσας Λόγε τά μνήματα, θεϊκή σου δυναστεία.

Μετά τήν Έγερσιν Χριστέ, τοίς φίλοις έλεγες, Καθίσατε δή εν τή Ιερουσαλήμ, έως άν ενδύσησθε, σθένος εξ ύψους αήττητον, καί βεβαίαν συμμαχίαν.

Πηλόν ποιήσας οφθαλμούς, Τυφλού επέχρισας, τού εκ γενετής, καί εχαρίσω αυτώ τό βλέπειν, υμνούντί σου Λόγε, τήν άχραντον δύναμιν, δι' ής έσωσας τόν κόσμον.

Δόξα...

Η τρισυπόστατος μονάς, Πάτερ αγέννητε, Υιέ γεννητέ, καί Πνεύμα εκπορευτόν, τρισάγιε Κύριε, μία ουσία καί δύναμις, σώζε πάντα τόν λαόν σου.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τά μεγαλείά σου Αγνή, τίς διηγήσεται; Θεόν γάρ εν σαρκί, έτεκες υπερφυώς, κόσμον διά σού ρυόμενον, Παρθένε πανάμωμε, από πάσης αμαρτίας.

Κάταβασία

Εκύκλωσέ με άβυσσος, ταφή μοι τό κήτος εγένετο, εγώ δέ εβόησα, πρός σέ τόν φιλάνθρωπον, καί έσωσέ με η δεξιά σου Κύριε.

Κοντάκιον Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Τής ψυχής τά όμματα πεπηρωμένος, σοί Χριστέ προσέρχομαι, ως ο Τυφλός εκ γενετής, εν μετανοία κραυγάζων σοι, Σύ τών εν σκότει, τό φώς τό υπέρλαμπρον.

Ο Οίκος

Ρείθρόν μοι δώρησαι Χριστέ, σοφίας τής αρρήτου, καί γνώσεως τής άνω, τό φώς τών εν τώ σκότει, καί πλανωμένων Οδηγέ, ίνα διηγήσωμαι, άπερ η θεία βίβλος εδίδαξε τού Ευαγγελίου τής ειρήνης, δηλονότι, τήν τού Τυφλού θαυματοποιϊαν, ότι εκ γενετής τυφλός υπάρχων, οφθαλμούς τούς αισθητούς απολαμβάνει, καί τούς τής ψυχής, εν πίστει ανακραυγάζων, Σύ τών εν σκότει, τό φώς τό υπέρλαμπρον.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή έκτη από τού Πάσχα, τό εις τόν εκ γενετής Τυφλόν εορτάζομεν, τού Κυρίου καί Θεού και Σωτήρος ημών, Ιησού Χριστού, θαύμα.

Στίχοι

· Φωτός χορηγός, εκ φάους πλέον φάος,

· Τόν εκ γενετής ομματοίς Τυφλόν, Λόγε.

Τώ απείρω ελέει σου, φωτοδότα Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Παίδας εκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος άνθρωπος, πάσχει ως θνητός, καί διά Πάθους τό θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν, ο μόνος ευλογητός τών Πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, οπίσω σου έδραμον, όν δέ ως θνητόν, μετά δακρύων εζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζώντα Θεόν, καί Πάσχα τό μυστικόν, σοίς Χριστέ Μαθηταίς ευηγγελίσαντο.

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου απαρχήν, καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν τών Πατέρων, Θεόν καί υπερένδοξον.

Ως όντως ιερά καί πανέορτος, αύτη η σωτήριος, νύξ καί φωταυγής, τής λαμπροφόρου ημέρας τής εγέρσεως, ούσα προάγγελος, εν ή τό άχρονον φώς, εκ τάφου σωματικώς, πάσιν επέλαμψεν.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Νεκρώσας ο Υιός σου τόν θάνατον, Πανάμωμε σήμερον, πάσι τοίς θνητοίς, τήν διαμενουσαν ζωήν, εις αιώνας αιώνων δεδώρηται, ο μόνος ευλογητός τών πατέρων, Θεός καί υπερένδοξος.

Ο πάσης βασιλεύων τής κτίσεως, γενόμενος άνθρωπος, ώκησε τήν σήν, θεοχαρίτωτε νηδύν, καί σταυρόν υπομείνας καί θάνατον, ανέστη θεοπρεπώς, συνεγείρας ημάς, ως παντοδύναμος.

Τού Τυφλού Ο Ειρμός

Πυρός σβεστήριον τών Παίδων η προσευχή, δροσίζουσα κάμινος, κήρυξ τού θαύματος, μή φλογίζουσα, μηδέ συγκαίουσα, τούς υμνολόγους Θεού τών Πατέρων ημών.

Αναρτηθέντος σου επί τού ξύλου Σωτήρ, εσβέσθη ο ήλιος, γή εκυμαίνετο, εσαλεύετο η κτίσις, άπασα, καί εκ τών τάφων νεκροί εξηγείροντο.

Εξεγερθέντος σου εκ τών νεκρών Βασιλεύ, ψυχαί συνηγέρθησαν, εκεί καθεύδουσαι, καί δοξάζουσαι τήν δυναστείαν σου, δι' ής θανάτου δεσμά διελύθησαν.

Όρθρου μυρίσαι σε γυναίων ήλθε χορός, μαθούσαι δέ Κύριε εξεγερθέντα σε, συνέχαιρον τοίς ιεροίς Μαθηταίς, δι' ών παράσχου ημίν ιλασμόν τών κακών.

Πηλόν επέχρισας τούς οφθαλμούς τού Τυφλού, καί τούτω προσέταξας πρός Σιλωάμ απελθείν, νιψάμενος δέ ανέβλεψεν, υμνολογών σε Χριστέ, Βασιλεύ τού παντός.

Δόξα...

Πατέρα άναρχον, συνάναρχόν τε Υιόν, καί πνεύμα πανάγιον υμνολογήσωμεν Άγιος, Άγιος, Άγιος εί ο Θεός, Βασιλεύ τού παντός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μετά τήν κύησιν, παρθένος ώφθης Αγνή, Θεόν γάρ εγέννησας, καινοτομήσαντα φύσεις άχραντε, τή δυνάμει αυτού, όν εκδυσώπει αεί, τού σωθήναι ημάς.

Καταβασία

Ο εν καμίνω πυρός, τούς υμνολόγους σώσας Παίδας, ευλογητός ο Θεός, ο τών πατέρων ημών.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Αύτη η κλητή καί αγία ημέρα, η μία τών Σαββάτων, η βασιλίς καί κυρία, εορτών εορτή, καί πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Δεύτε τού καινού τής αμπέλου γεννήματος, τής θείας ευφροσύνης, εν τή ευσήμω ημέρα τής Εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν, ως Θεόν εις τούς αιώνας.

Άρον κύκλω τούς οφθαλμούς σου Σιών, καί ίδε, ιδού γάρ ήκασί σοι, θεοφεγγείς ως φωστήρες, εκ δυσμών, βορρα, καί καί θαλάσσης, καί εώας τά τέκνα σου, εν σοί ευλογούντα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Πάτερ παντοκράτορ, καί Λόγε, καί Πνεύμα, τρισίν ενιζομένη, εν υποστάσεσι φύσις, υπερούσιε, καί υπέρθεε εις σέ βεβαπτίσμεθα, καί σε ευλογούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Τής Θεοτόκου

Ο αυτός

Ήλθε διά σού εις τόν κόσμον ο κτίστης, Παρθένε Θεοτόκε, καί τήν γαστέρα τού Άδου διαρρήξας θνητοίς, τήν Ανάστασιν ημίν εδωρήσατο, διό ευλογούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Όλον καθελών τού θανάτου τό κράτος, ο Υιός σου Παρθένε, εν τή αυτού Αναστάσει, ως Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ημάς, καί εθέωσε, διό ανυμνούμεν αυτόν εις τούς αιώνας.

Τού Τυφλού ο Ειρμός

Αγγέλων σύστημα, ανθρώπων σύλλογος, τόν Βασιλέα καί κτίστην τού παντός, ιερείς υμνείτε, ευλογείτε λευίται, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Αγγέλων τάγματα, Σταυρώ κρεμάμενον, σέ κατιδόντα, Χριστέ παμβασιλεύ, καί τήν κτίσιν πάσαν, αλλοιούντα τώ φόβω, εξέστησαν υμνούντα, τήν σήν φιλανθρωπίαν.

Ο Άδης κάτω σε, ιδών εστέναξε, καί απεδίδου σπουδαίως τούς νεκρούς, τούς εκ τού αιώνος εκείσε φρουρουμένους, Χριστέ υμνολογούντας, τήν σήν φιλανθρωπίαν.

Τελών τεράστια, Χριστέ εξαίσια, εθελουσίως υψώθης εν σταυρώ, καί νεκροίς συνήφθης, ο νεκρώσας τόν Άδην, καί πάντας εν ανδρεία, απέλυσας δεσμίους.

Τυφλόν ωμμάτωσας, σοί προσελθόντα Χριστέ, τούτω προστάξας πηγή τού Σιλωάμ, νίψασθαι καί βλέψαι, καί Θεόν σε κηρύξαι, σαρκί επιφανέντα, εις κόσμου σωτηρίαν.

Δόξα...

Τριάς αμέριστε, μονάς ασύγχυτε, Θεέ τών όλων καί κτίστα τού παντός, τούς υμνολογούντας, καί πιστώς προσκυνούντας, τό κράτος σου παντοίων, πειρατηρίων σώζε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένε άχραντε, θεοχαρίτωτε, τόν σόν δυσώπει Υιόν διαπαντός, μή με καταισχύναι εν ημέρα τής δίκης, αλλά συναριθμήσαι, τοίς εκλεκτοίς προβάτοις.

Καταβασία

Τόν εκ Πατρός πρό αιώνων, γεννηθέντα Υιόν καί Θεόν, καί επ' εσχάτων τών χρόνων, σαρκωθέντα, εκ Παρθένου Μητρός, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Φωτίζου, φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γάρ δόξα Κυρίου, επί σέ ανέτειλε, Χόρευε νύν, καί αγάλλου Σιών, σύ δέ αγνή, τέρπου Θεοτόκε, εν τή εγέρσει τού τόκου σου.

Ώ θείας! ώ φίλης! ώ γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ' ημών αψευδώς γάρ, επηγγείλω, έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ήν οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος, κατέχοντες αγαλλόμεθα.

Ώ Πάσχα τό μέγα, καί ιερώτατον Χριστέ, ώ σοφία καί Λόγε, τού Θεού καί δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σού μετασχείν, εν τή ανεσπέρω, ημέρα τής βασιλείας σου.