Πρὸς Κύριλλον τὸν πατριάρχην Ἱεροσολύμων 9 ἰουλίου 1851

Καὶ μὲ τὸ ἀνῆκον σέβας εἰδοποιῶ, ὅτι τὴν ἀπὸ τὴν 19 μαΐου σταλεῖσαν περιπόθητον αὐτῆς ἐπιστολὴν ἔλαβον τῇ 3 ἰουνίου.’Εγὼ εἶπον περιπόθητον, καθότι ἀρεστὸν ἐστὶ καὶ γλυκὺ τὸ νὰ ἀκούῃ συνδιαλέξεις τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, τοῦ ὁποίου αἱ πολυχρόνιαι ἡμέραι ἐκτείνονται κατὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τὴν ὄντως ἀληθῶς πατρικὴν ὑμετέραν γνώμην καὶ ἀγαθὴν διάθεσιν πρὸς τὴν ἐμὴν ἀναξιότητα, τὴν διὰ τοῦ γράμματός της ἐκφραζομένην, ἐγὼ ἐταμίευσα καὶ ἐνετύπωσα εἰς τὴν καρδίαν μου· εἶδον καὶ τοῦτο τὸ πόσον δύσκολόν ἐστι δι’ ὑμᾶς ἡ μερεμέτησις τῶν εἰς τὴν μονὴν τῶν Ἀρχαγγέλων φωλεῶν μας, ἐσκέφθην καὶ τὴν προθεσίν της (τουτέστι) εἰς τὸ νὰ μετοικήσω εἰς τὴν προσκαίρως διωρισμένην προξενικὴν οἰκίαν, καὶ κατὰ τὴν ὥριμον σκέψιν εἰς τὴν τοιαύτην πρόθεσιν ἐγὼ δὲν δύναμαι νὰ συμφωνήσω εἰς τοῦτο. Ἡ μήτηρ τῶν ὑπουρανίων μελισσῶν δὲν χωρίζει ἑαυτὴν ἀπὸ αὐτάς, ὁ ἀετὸς δὲν κατοικεῖ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τοὺς νεοσσοὺς αὐτοῦ. Δύναμαι τάχα ἐγὼ νὰ μένω εὐψύχως καὶ ἡσύχως εἰς τὰς πλέον ὡραίας αὐλάς, ὅτε οἱ συνοικειανοί μου μέλλουσι νὰ πάσχουν εἰς τὰ ὑγρὰ καὶ δυσώδη κατοικήματα αὐτῶν. Ὑμεῖς ἐντεύξατε εἰς τὴν αἴσθησιν τῆς καρδίας μου καὶ θέλετε εἶναι σύμφωνοι μὲ ἐμέ. Λοιπὸν ἀπερρίψατε τὴν περὶ ἀνασκευὴν ξυλίνου προξενικοῦ οἴκου ἰδέαν, καὶ ἐὰν ἐστι δυνατὸν μερεμετήσατε τὴν μονὴν τὼν Ἀρχαγγέλων, ὡς πρότερον ἔγραψα πρὸς ὑμᾶς.

Εἰς τὴν ἕκτην τοῦ παρελθόντος ἰουνίου μὲ συνέβη δυστυχία. Εἰς τὴν ὁδὸν τὴν ἄγουσαν εἰς Ἐμμαοὺς ὁ ἵππος σκοντάψας καὶ ῥίψας λίθον τινα μὲ ἔβλαψε τὸν ἀριστερὸν πόδα τόσον, ὥστε καὶ μέχρι τοῦδε δὲν δύναμαι να περιπατῶ ἐλευθέρως. Ὅμως ἐλπίζω ὅτι τῇ δυνάμει τῶν αὐτῆς εὐχῶν ἡ ἁσθένειά μου θέλει διαλυθῆ.