ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχηρόν Ιδιόμελον

Ήχος πλ. β'

Ως εξ Ιερουσαλήμ, σού τών θείων εντολών εξερχόμενος, καί πρός τά πάθη τής Ιεριχώ καταντήσας, τή δόξη τής ατιμίας, τών βιωτικών μελημάτων κατασυρείς, λησταίς περιέπεσον τών λογισμών, τής υιοθεσίας τή χάριτι, τόν χιτώνα υπ' αυτών εκδυθείς, καί ταίς πληγαίς, ως άπνους κατάκειμαι. Ιερεύς δέ παρών, καί τό πτώμα κατιδών, ου προσέσχε. Λευϊτης, καί αυτός βδελυξάμενος, αντιπαρήλθέ μοι. Σύ δέ Κύριε, ο εκ Παρθένου αφράστως σαρκωθείς, τή εκχύσει τού σωτηρίου, καί εκουσίως εκ πλευράς σου, εκχυθέντος Αίματος καί ύδατος, ως έλαιον επιστάξας Χριστέ ο Θεός, τάς ουλάς τών τραυμάτων μου, τή μοτώσει περίσφιγξον, καί πρός ουράνιον συγκαταρίθμησον χώρον, ως εύσπλαγχνος. (Δίς)

Μαρτυρικόν

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, ουκ ηρνήσαντό σε, ουκ απέστησαν από τών εντολών σου, ταίς αυτών πρεσβείαις ελέησον ημάς.

Στιχηρά Προσόμοια τής Θεοτόκου τά παρόντα γ', ποιούντες αυτά επτά

Ήχος πλ. β'

Όλην αποθέμενοι

Βουλήν προαιώνιον, αποκαλύπτων σοι Κόρη, Γαβριήλ εφέστηκε, σέ κατασπαζόμενος, καί φθεγγόμενος. Χαίρε γή άσπορε, χαίρε βάτε άφλεκτε, χαίρε βάθος δυσθεώρητον, χαίρε η γέφυρα, πρός τούς ουρανούς η μετάγουσα, καί κλίμαξ η μετάρσιος, ήν ο Ιακώβ εθεάσατο, χαίρε θεία στάμνε, τού μάννα, χαίρε λύσις τής αράς, χαίρε Αδάμ η ανάκλησις, μετά σού ο Κύριος.

Φαίνη μοι ως άνθρωπος, φησίν η άφθορος Κόρη, πρός τόν Αρχιστράτηγον, καί πώς φθέγγη ρήματα υπερ άνθρωπον; μετ' εμού έφης γάρ, τόν Θεόν έσεσθαι, καί σκηνώσειν έν τή μήτρα μου, καί πώς γενήσομαι, λέγε μοι, χωρίον ευρύχωρον, καί τόπος αγιάσματος, τού τοίς Χερουβίμ επιβαίνοντος; Μή με δελεάσης απάτη, ου γάρ έγνων ηδονήν, γάμου υπάρχω αμύητος, πώς ούν παίδα τέξομαι;

Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, φησίν ο Ασώματος, καί τά υπέρ άνθρωπον διαπράττεται, τοίς εμοίς πίστευε, αληθέσι ρήμασι, Παναγία υπεράμωμε. Η δέ εβόησε. Γένοιτό μοι νύν ως τό ρήμά σου, καί τέξομαι τόν άσαρκον, σάρκα εξ εμού δανεισάμενον, όπως αναγάγη, τόν άνθρωπον ως μόνος δυνατός, εις τό αρχαίον αξίωμα, διά τής συγκράσεως.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Θεοφάνους

Τό απ' αιώνος μυστήριον, ανακαλύπτεται σήμερον, καί ο Υιός τού Θεού, Υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα τού χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι τού βελτίονος, εψεύσθη πάλαι Αδάμ, καί Θεός επιθυμήσας ου γέγονεν, άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τόν Αδάμ απεργάσηται. Ευφραινέσθω η Κτίσις, χορευέτω η φύσις, ότι Αρχάγγελος Παρθένω, μετά δέους παρίσταται, καί τό Χαίρε κομίζει, τής λύπης αντίθετον, ο διά σπλάγχνα ελέους ενανθρωπήσας, Θεός ημών δόξα σοι.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ρβ'

Οικτίρμων καί ελεήμων ο Κύριος.

Στίχ. Ευλόγει, η ψυχή μου, τόν Κύριον.

Γενέσεως τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΚΒ', 1–18)

Εγένετο μετά τά ρήματα ταύτα, ο Θεός επείραζε τόν Αβραάμ, καί είπεν αυτώ Αβραάμ, Αβραάμ, καί είπεν. Ιδού εγώ. Καί είπε. Λάβε τόν υιόν σου τόν αγαπητόν, όν ηγάπησας, τόν Ισαάκ, καί πορεύθητι εις τήν γήν τήν υψηλήν, καί ανένεγκε αυτόν εκεί εις ολοκάρπωσιν, επί έν τών ορέων, ών άν σοι είπω. Αναστάς δέ Αβραάμ τό πρωϊ, επέσαξε τόν όνον αυτού, παρέλαβε δέ μεθ' εαυτού δύο παίδας, καί Ισαάκ τόν υιόν αυτού, καί σχίσας ξύλα εις ολοκάρπωσιν, αναστάς επορεύθη, καί ήλθεν εις τόν τόπον, όν είπεν αυτώ ο Θεός, τή ημέρα τή τρίτη. Καί αναβλέψας Αβραάμ τοίς οφθαλμοίς αυτού, είδε τόν τόπον μακρόθεν, καί είπεν Αβραάμ τοίς παισίν αυτού. Καθίσατε αυτού μετά τής όνου, εγώ δέ καί τό παιδάριον, διελευσόμεθα έως ώδε, καί προσκυνήσαντες, αναστρέψομεν πρός υμάς. Έλαβε δέ Αβραάμ τά ξύλα τής ολοκαρπώσεως, καί επέθηκεν Ισαάκ τω υιώ αυτού, έλαβε δέ καί τό πύρ μετά χείρας, καί τήν μάχαιραν, καί επορεύθησαν οι δύο άμα. Είπε δέ Ισαάκ πρός Αβραάμ τόν πατέρα αυτού. Πάτερ, ο δε είπε. Τί εστι τέκνον. Είπε δέ, Ιδού τό πύρ καί τά ξύλα, πού εστι τό πρόβατον τό εις ολοκάρπωσιν; Είπε δέ Αβραάμ, ο Θεός όψεται εαυτώ πρόβατον εις ολοκάρπωσιν, τέκνον. Πορευθέντες δέ αμφότεροι άμα, ήλθον επί τόν τόπον, όν είπεν αυτώ ο Θεός, καί ωκοδόμησεν εκεί Αβραάμ τό θυσιαστήριον, καί επέθηκε τά ξύλα, καί συμποδίσας Ισαάκ τόν υιόν αυτού, επέθηκεν αυτόν επί τό θυσιαστήριον επάνω τών ξύλων, καί εξέτεινεν Αβραάμ τήν χείρα αυτού λαβείν τήν μάχαιραν, σφάξαι τόν υιόν αυτού. Καί εκάλεσε αυτόν Άγγελος Κυρίου εκ τού ουρανού, καί είπεν αυτώ, Αβραάμ, Αβραάμ, ο δέ είπεν. Ιδού εγώ, καί είπε. Μή επιβάλης τήν χείρά σου επί τό παιδάριον, μηδέ ποιήσης αυτώ μηδέν, νύν γάρ έγνων, ότι φοβή σύ τόν Θεόν, καί ουκ εφείσω τού υιού σου τού αγαπητού δι' εμέ. Καί αναβλέψας Αβραάμ τοίς οφθαλμοίς αυτού, είδε, καί ιδού, κριός κατεχόμενος εν φυτώ Σαβέκ τών κεράτων, καί επορεύθη Αβραάμ, καί έλαβε τόν κριόν, καί ανήνεγκεν αυτόν εις ολοκάρπωσιν, αντί Ισαάκ τού υιού, αυτού. Καί εκάλεσεν Αβραάμ τό όνομα τού τοπου εκείνου, Κύριος είδεν, ίνα είπωσι σήμερον, εν τώ όρει Κύριος ώφθη. Καί εκάλεσεν Άγγελος Κυρίου τόν Αβραάμ δεύτερον εκ τού Ουρανού, λέγων. Κατ' εμαυτού ώμοσα, λέγει Κύριος, ού ένεκεν εποίησας τό ρήμα τούτο, καί ουκ εφείσω τού υιού σου τού αγαπητού δι' εμέ, ή μήν ευλογών ευλογήσω σε, καί πληθύνων πληθυνώ τό σπέρμα σου, ως τούς αστέρας τού ουρανού, καί ως τήν άμμον, τήν παρά τό χείλος τής θαλάσσης, καί κληρονομήσει τό σπέρμα σου τάς πόλεις τών υπεναντίων, καί ενευλογηθήσονται εν τώ σπέρματί σου πάντα τά έθνη τής γής, ανθ' ών υπήκουσας τής εμής φωνής.

Προκείμενον Ήχος δ' Ψαλμός ργ'

Ως εμεγαλύνθη τά έργα σου, Κύριε!

Στίχ. Ευλόγει, η ψυχή μου, τόν Κύριον.

Παροιμιών τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. ΙΖ', 17 – ΙΗ' 5)

Αδελφοί εν ανάγκαις χρήσιμοι έστωσαν, τούτου γάρ χάριν γεννώνται. Ανήρ άφρων επικροτεί καί επιχαίρει εαυτώ, ως καί ο εγγυώμενος εγγύη τόν εαυτού φίλον, επί δέ τών εαυτού χειλέων πύρ θησαυρίζει. Φιλαμαρτήμων χαίρει μάχαις, υψών δέ θύραν αυτού, ζητεί συντριβήν, ο δέ σκληροκάρδιος ου συναντά αγαθοίς. Ανήρ ευμετάβολος γλώσση, εμπεσείται εις κακά, καρδία δέ άφρονος, οδύνη τώ κεκτημένω αυτήν, ουκ ευφραίνεται πατήρ εφ' υιώ απαιδεύτω, υιός δέ φρόνιμος ευφραίνει μητέρα αυτού. Καρδία ευφραινομένη ευεκτείν ποιεί, ανδρός δέ λυπηρού ξηραίνεται οστά. Λαμβάνοντος δώρα αδίκως εν κόλποις, ου κατευοδούνται αι οδοί, ασεβής δέ εκκλίνει οδούς δικαιοσύνης. Πρόσωπον συνετόν, ανδρός σοφού, οι δέ οφθαλμοί τού άφρονος επ' άκρα γής. Οργή πατρί υιός άφρων, καί οδύνη τή τεκούση αυτόν. Ζημιούν άνδρα δίκαιον ου καλόν, ουδέ όσιον επιβουλεύειν δυνάσταις δικαίοις. Ός φείδεται ρήμα προέσθαι σκληρόν, επιγνώμων, μακρόθυμος δέ ανήρ, φρόνιμος. Ανοήτω επερωτήσαντι σοφίαν, σοφία λογισθήσεται, εννεόν δέ τις εαυτόν ποιήσας, δόξει φρόνιμος είναι. Προφάσεις ζητεί ανήρ βουλόμενος χωρίζεσθαι από φίλων, εν παντί δέ καιρώ επονείδιστος έσται. Ου χρείαν έχει σοφίας ενδεής φρενών, μάλλον γάρ άγεται αφροσύνη. Όταν έλθη ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί, επέρχεται δέ αυτώ ατιμία καί όνειδος. Ύδωρ βαθύ λόγος εν καρδία ανδρός, ποταμός δέ αναπηδών, καί πηγή ζωής, θαυμά σαι πρόσωπον ασεβούς ου καλόν, ουδέ όσιον εκκλίνειν τό δίκαιον εν κρίσει.

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΨΑΛΛΟΜΕΝ ΤΗΝ ΙΚΕΤΗΡΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟΝ ΥΜΝΟΝ

ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Τή Παρασκευή εσπέρας, περί ώραν δ' τής νυκτός σημαίνει Συναχθέντες δέ εν τή Εκκλησία, ευλογήσαντος τού Ιερέως, μετά τόν Εξάψαλμον, ψάλλομεν αργώς καί μετά μέλους εις Ήχον πλ. δ' τό,

Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν... (εκ γ')

Είθ ούτω τό παρόν Τροπάριον αυτόμελον, καί αυτό εκ γ' καί μετά μέλους.

Ήχος πλ. δ'

Τό προσταχθέν μυστικώς, λαβών εν γνώσει, εν τή σκηνή τού Ιωσήφ, σπουδή επέστη, ο Ασώματος λέγων τή Απειρογάμω, ο κλίνας τή καταβάσει τούς ουρανούς, χωρείται αναλλοιώτως όλος εν σοί. Όν καί βλέπων εν μήτρα σου, λαβόντα δούλου μορφήν, εξίσταμαι κραυγάζειν σοι, χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!

Μετά δέ τήν Στιχολογίαν τού Καθίσματος τού Ψαλτηρίου, τού, Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου, ψάλλομεν ευθύς, αργώς πάλιν καί μετά μέλους, δίχορον τό παρόν.

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Είτα ο Ιερεύς αναγινώσκει μεγαλοφώνως τούς εικοσιτέσσαρας κατ' αλφάβητον Οίκους, ημείς δέ εις τήν τούτων Ανάγνωσιν ιστάμεθα.

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τή Θεοτόκω τό Χαίρε (γ') καί σύν τή ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρών Κύριε, εξίστατο καί ίστατο, κραυγάζων πρός αυτήν τοιαύτα.

Χαίρε, δι' ής η χαρά εκλάμψει,

χαίρε, δι' ής η αρά εκλείψει.

Χαίρε, τού πεσόντος , Αδάμ η ανάκλησις,

χαίρε τών δακρύων τής Εύας η λύτρωσις.

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,

χαίρε, βάθος δυσθεώρητον καί Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,

χαίρε, ότι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τόν Ήλιον,

χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι' ής νεουργείται η κτίσις,

χαίρε, δι' ής βρεφουργείται Κτίστης.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν εν αγνεία, φησί τώ Γαβριήλ θαρσαλέως. Τό παράδοξόν σου τής φωνής, δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται, ασπόρου γάρ συλλήψεως τήν κύησιν πώς λέγεις; κράζων, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Γνώσιν άγνωστον γνώναι, η Παρθένος ζητούσα, εβόησε πρός τόν λειτουργούντα: Εκ λαγόνων αγνών, Υιόν πώς εστι τεχθήναι δυνατόν, λέξον μοι. Πρός ήν εκείνος έφησεν εν φόβω , πλήν κραυγάζων ούτω,

Χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις,

χαίρε, σιγής δεομένων πίστις.

Χαίρε, τών θαυμάτων Χριστού τό προοίμιον,

χαίρε, τών δογμάτων αυτού τό κεφάλαιον.

Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι ' ής κατέβη ο Θεός,

χαίρε γέφυρα μετάγουσα τούς εκ γής πρός ουρανόν,

Χαίρε, τό τών Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα,

χαίρε, τό τών δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα,

Χαίρε, τό Φώς αρρήτως γεννήσασα,

χαίρε, τό πώς μηδένα διδάξασα.

Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν.

χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας.

Χαίρε, Ν ύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Δύναμις τού Υψίστου, επεσκίασε τότε, πρός σύλληψιν τή Απειρογάμω. καί τήν εύκαρπον ταύτης νηδύν, ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι, τοίς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τώ ψάλλειν ούτως. Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Έχουσα θεοδόχον, η Παρθένος τήν μήτραν, ανέδραμε πρός τήν Ελισάβετ, τό δέ βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τόν ταύτης ασπασμόν, έχαιρε! καί άλμασιν ως άσμασιν, εβόα πρός τήν Θεοτόκον.

Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα,

χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα,

Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον,

χαίρε, φυτουργόν τής ζωής ημών φύουσα.

Χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν, οικτιρμών,

χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών.

Χαίρε, ότι λειμώνα τής τρυφής αναθάλλεις,

χαίρε, ότι λιμένα τών ψυχών ετοιμάζεις.

Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα,

χαίρε, παντός τού κόσμου εξίλασμα.

Χαίρε, Θεού πρός θνητούς ευδοκία,

χαίρε, θνητών πρός Θεόν παρρησία.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ζάλην ένδοθεν έχων, λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, πρός τήν άγαμόν σε θεωρών, καί κλεψίγαμον υπονοών Άμεμπτε, μαθών δέ σου τήν σύλληψιν εκ Πνεύματος αγίου, έφη. Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Είθ ούτω τό ειρημένον Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Λόγου τού Μετά ταύτα, αναγινώσκομεν εκ του εις τόν Ακάθιστον Ύμνον δόσιν μίαν, καί στιχολογούμεν τόν Άμωμον μεθ' όν λέγομεν πάλιν,

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ήκουσαν οι ποιμένες των Αγγέλων υμνούντων την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν, και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσι τούτον ως αμνόν άμωμον, εν τη γατρί Μαρίας Βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον,

Χαίρε, αμνού και ποιμένος μήτηρ,

χαίρε, αυλή λογικών προβάτων.

Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον,

χαίρε, Παραδείσου θυρών ανοικτήριον.

Χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη,

χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς.

Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα,

χαίρε, των αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος.

Χαίρε, στερρόν της πίστεως έρεισμα,

χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.

Χαίρε, δι' ης εγυμνώθη ο Άδης,

χαίρε, δι' ης ενεδύθημεν δόξαν.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Θεοδρόμον αστέρα θεωρήσαντες Μάγοι, τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη, και ως λύχνον κρατούντες αυτόν, δι' αυτού ηρεύνων κραταιόν άνακτα, και φθάσαντες τον άφθαστον, εχάρησαν Αυτώ βοώντες, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Ίδον παίδες Χαλδαίων, εν χερσί της Παρθένου, τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους, και Δεσπότην νοούντες αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι και βοήσαι τη Ευλογημένη,

Χαίρε, αστέρος αδύτου Μήτηρ,

χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας.

Χαίρε, της απάτης την κάμινον σβέσασα,

χαίρε, της τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.

Χαίρε, τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής,

χαίρε, Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν.

Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας,

χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων.

Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα,

χαίρε, φλογός παθών απαλλάτουσα.

Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης,

χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι γεγονόντες οι Μάγοι, υπέστρεψαν εις την Βαβυλώνα, εκτελέσαντές σου τον χρησμόν και κηρύξαντές σε τον Χριστόν άπασιν, αφέντες τον Ηρώδην ως ληρώδη, μη ειδότα ψάλλειν. Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Λάμψας εν τη Αιγύπτω φωτισμόν αληθείας, εδίωξας του ψεύδους το σκότος, τα γαρ είδωλα ταύτης, Σωτήρ, μη ενέγκαντά σου την ισχύν πέπτωκεν, οι τούτων δε ρυσθέντες εβόων προς την Θεοτόκον,

Χαίρε, ανόρθωσις των ανθρώπων,

χαίρε, κατάπωσις των δαιμόνων.

Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα,

χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα.

Χαίρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τον νοήτον,

χαίρε, πέτρα η ποτίσασα τους διψώντας την ζωήν.

Χαίρε, πύρινε στύλε, οδηγών τους εν σκότει,

χαίρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.

Χαίρε, τροφή του μάννα διάδοχε,

χαίρε, τρυφής αγίας διάκονε.

Χαίρε, η Γη της επαγγελίας,

χαίρε, εξ ης ρέει μέλι και γάλα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος μεθίστασθαι του απατεώνος, επεδόθης ως βρέφος αυτώ, αλλ' εγνώσθης τούτω και Θεός τέλειος, διόπερ εξεπλάγη σου την άρρητον σοφίαν, κράζων, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Είτα αναγινώσκομεν τόν λοιπόν Λόγον τού Ακαθίστου καί μετά τούτον, ο Ν', καί οι Κανόνες τού Αγίου τής Μονής εις δ', καί τής θεοτόκου εις ς', μετά τών Τετραωδίων εις τήν τάξιν

αυτών.

Κανών τής Θεοτόκου,

ού η ακροστιχίς, άνευ τών Ειρμών

Χαράς δοχείον, σοί πρέπει χαίρειν μόνη, Ιωσήφ.

Ποίημα Ιωσήφ τού Υμνογράφου

Ωδή α' Ήχος δ' Ο Ειρμός

Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα (δίς).

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Χριστού βίβλον έμψυχον, εσφραγισμένην σε Πνεύματι, ο μέγας Αρχάγγελος, Αγνή θεώμενος, επεφώνει σοι, Χαίρε χαράς δοχείον, δι' ής τής Προμήτορος αρά λυθήσεται.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Αδάμ επανόρθωσις, χαίρε Παρθένε Θεόνυμφε, τού Άδου η Ανέκρωσις, χαίρε πανάμωμε, τό παλάτιον, τού μόνου Βασιλέως. χαίρε θρόνε πύρινε, τού Παντοκράτορος,

Δόξα...

Ρόδον τό αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσασα, τό μήλον τό εύοσμον, χαίρε η τέξασα, τό οσφράδιον, τού πάντων Βασιλέως, χαίρε απειρόγαμε, κόσμου διάσωσμα.

Καί νύν...

Αγνείας θησαύρισμα, χαίρε δι' ής εκ τού πτώματος, ημών εξανέστημεν, χαίρε ηδύπνοον, κρίνον Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον, θυμίαμα εύοσμον, μύρον πολύτιμον.

Καταβασία

Ανοίξω τό στόμα μου, καί πληρωθήσεται πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.

Ωδή γ' Ο Ειρμός

Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ώς ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί έν θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον (δίς).

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Στάχυν η βλαστήσασα τόν θείον, ως χώρα ανήροτος σαφώς, χαίρε έμψυχε τράπεζα, άρτον ζωής χωρήσασα, χαίρε τού ζώντος ύδατος, πηγή ακένωτος Δέσποινα.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Δάμαλις τόν μόσχον η τεκούσα, τόν άμωμον, χαίρε τοίς πιστοίς, χαίρε αμνάς Κυήσασα, Θεού αμνόν τόν αίροντα, κόσμου παντός τά πταίσματα, χαίρε θερμόν ιλαστήριον.

Δόξα...

Όρθρος φαεινός χαίρε η μόνη, τόν Ήλιον φέρουσα Χριστόν, φωτός κατοικητήριον, χαίρε τό σκότος λύσασα, καί τούς ζοφώδεις δαίμονας, ολοτελώς εκμειώσασα.

Καί νύν...

Χαίρε πύλη μόνη ήν ο Λόγος, διώδευσε μόνος η μοχλούς, καί πύλας Άδου Δέσποινα, τώ τόκω σου συντρίψασα, χαίρε η θεία είσοδος, τών σωζομένων πανύμνητε.

Καταβασία

Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ώς ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί έν θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.

Είτα, Αίτησις μικρά, καί μετά τήν Εκφώνησιν, τό Κοντάκιον.

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Νέαν έδειξε κτίσιν, εμπανίσας ο Κτίστης, υμίν τοις υπ' αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην, ώσπερ ην, άφθορον, ίνα το θαύμα βλέποντες, υμνήσωμεν αυτήν, βοώντες:

Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας,

χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.

Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα,

χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.

Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τέφονται πιστοί,

χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ' ου σκέπτοναι πολλοί.

Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις,

χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.

Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις,

χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.

Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας,

χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες, διά τούτο γαρ ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άντρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος τους Αυτώ βοώντας: Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Όλος ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος; συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε; και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου ακουούσης ταύτα:

Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα;

χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.

Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα;

χαίρε, των πιστών αναμφίβολον καύχημα.

Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ;

χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.

Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα;

χαίρε, η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα.

Χαίρε, δι' ης ελύθη παράβασις;

χαίρε, δι' ης ηνοίχθη Παράδεισος.

Χαίρε, η κλεις της Χριστού βασιλείας;

χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Πάσα φύσις Αγγέλων κατεπλάγη το μέγα της σης ενανθρωπήσεως έργον, τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως; Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους ορώμεν επί σοι, Θεοτόκε; απορούσι γαρ λέγειν το πως και Παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας; ημείς δε το Μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν:

Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον,

χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.

Χαίρε, φιλοσόφρους ασόφους δεικνύουσα;

χαίρε, τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.

Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί;

χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.

Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα;

χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.

Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα;

χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.

Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι;

χαίρε, λιμήν του βίου πλωτήρων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Σώσαι θέλων τον κόσμον ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε, και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι' ημάς εφάνη καθ' ημάς άνθρωπος; ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει; Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Κάθισμα Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Ο μέγας Στρατηγός, τών αϋλων Αγγέλων εις πόλιν Ναζαρέτ, επιστάς Βασιλέα, μηνύει σοι Αχραντε, τών αΙώνων καί Κύριον, Χαίρε λέγων σοι, ευλογημένη Μαρία, ακατάληπτον, καί ανερμήνευτον βάθος, βροτών η ανάκλησις.

Δόξα... τό τέλος τού αυτού Καθίσματος.

Καί νύν... τό αυτό πάλιν όλον.

Γίνεται δέ καί αύθις Ανάγνωσις Είτα εξακολουθούμεν ψάλλοντες τόν Κανόνα.

Ωδή δ' Ο Ειρμός

Ό καθήμενος εν δόξη επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη, καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ, τή δυνάμει σου.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Εν φωναίς ασμάτων πίστει, σοί βοώμεν Πανύμνητε, Χαίρε πίον όρος, καί τετυρωμένον εν Πνεύματι, χαίρε λυχνία καί στάμνε, Μάννα φέρουσα, τό γλυκαίνον, τά τών ευσεβών αισθητήρια.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ιλαστήριον τού κόσμου, χαίρε άχραντε Δέσποινα, χαίρε κλίμαξ γήθεν, πάντας ανυψώσασα χάριτι, χαίρε η γέφυρα όντως, η μετάγουσα, εκ θανάτου πάντας, πρός ζωήν τούς υμνούντάς σε.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ουρανών υψηλοτέρα, χαίρε γής τό θεμέλιον, εν τή σή νηδύϊ, Άχραντε ακόπως βαστάσασα, χαίρε κογχύλη πορφύραν θείαν βάψασα, εξ αιμάτων σου, τώ Βασιλεί τών Δυνάμεων.

Δόξα...

Νομοθέτην η τεκούσα, αληθώς χαίρε Δέσποινα, τόν τάς ανομίας, πάντων δωρεάν εξαλείφοντα, ακατανόητον βάθος, ύψος άρρητον, απειρόγαμε, δι' ής ημείς εθεώθημεν.

Καί νύν...

Σέ τήν πλέξασαν τώ κόσμω, αχειρόπλοκον στέφανον, ανυμνολογούμεν, Χαίρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τό φυλακτήριον πάντων καί χαράκωμα, καί κραταίωμα, καί ιερόν καταφύγιον.

Καταβασία

Ό καθήμενος εν δόξη επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη, καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας. Δόξα Χριστέ, τή δυνάμει σου.

Ωδή ε' Ο Ειρμός

Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ, απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Οδόν η κυήσασα, ζωής χαίρε Πανάμωμε, η κατακλυσμού τής αμαρτίας, σώσασα κόσμον, χαίρε Θεόνυμφε, άκουσμα καί λάλημα φρικτόν, χαίρε ενδιαίτημα, τού Δεσπότου τής κτίσεως.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ισχύς καί οχύρωμα, ανθρώπων χαίρε Άχραντε, τόπε αγιάσματος τής δόξης, νέκρωσις Άδου, νυμφών ολόφωτε, χαίρε τών Αγγέλων χαρμονή, χαίρε η βοήθεια, τών πιστώς δεομένων σου.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Πυρίμορφον όχημα, τού Λόγου χαίρε Δέσποινα, έμψυχε Παράδεισε τό ξύλον, εν μέσω έχων ζωής τόν Κύριον, ού ο γλυκασμός ζωοποιεί, πίστει τούς μετέχοντας, καί φθορά υποκύψαντας.

Δόξα...

Ρωννύμενοι σθένει σου, πιστώς αναβοώμέν σοι, Χαίρε πόλις τού Παμβασιλέως, δεδοξασμένα, καί αξιάκουστα, περί ής λελάληνται σαφώς, όρος αλατόμητον, χαίρε βάθος αμέτρητον.

Καί νύν...

Ευρύχωρον σκήνωμα, τού Λόγου χαίρε Άχραντε, κόχλος η τόν, θείον μαργαρίτην, προαγαγούσα, χαίρε πανθαύμαστε, πάντων πρός Θεόν καταλλαγή τών μακαριζόντων σε, Θεοτόκε εκάστοτε.

Καταβασία

Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ, απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.

Ωδή ς' Ο Ειρμός

Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα, Θεόν δοξάζοντες (δίς).

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Παστάς τού Λόγου αμόλυντε, αιτία τής τών πάντων θεώσεως, χαίρε Πανάχραντε, τών Προφητών περιήχημα, χαίρε τών Αποστόλων, τό εγκαλλώπισμα.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Εκ σού η δρόσος απέσταξε, φλογμόν πολυθεϊας η λύσασα, όθεν βοώμέν σοι, Χαίρε, ο πόκος ο ένδροσος, όν Γεδεών Παρθένε, προεθεάσατο.

Δόξα...

Ιδού σοι Χαίρε κραυγάζομεν, λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι καί Ορμητήριον, εν τώ πελάγει τών θλίψεων, καί τών σκανδάλων πάντων, τού πολεμήτορος.

Καί νύν...

Χαράς αιτία χαρίτωσον, ημών τόν λογισμόν τού κραυγάζειν σοι, Χαίρε η άφλεκτος βάτος νεφέλη Ολόφωτε, η τούς πιστούς απαύστως, επισκιάζουσα.

Είτα τό Τετραώδιον

Ποίημα τού αυτού Ιωσήφ, ού ή ακροστιχίς

Αύτη η ωδή τού Ιωσήφ.

Ήχος πλ. β'

Τού βίου τήν θάλασσαν

Άγιοι τού Θεού, πρεσβεύσατε υπέρ ημών

Αθλούντες οι Μάρτυρες, καί ως λίθοι έκλεκτοί, επί γής κυλιόμενοι, οικοδομίαν άπασαν τού εχθρού, τελείως κατέστρεψαν, καί ναοί Θεού εχρημάτισαν.

Υμάς ικετεύομεν, τούς τόν δρόμον τόν καλόν, τετελεκότας Μάρτυρες. Τόν τής Νηστείας δρόμον τρέχειν ημάς, καλώς ενισχύσατε, αρετών τελειώσει διαλάμποντας.

Νεκρώσιμον

Τούς δούλους σου Δέσποτα, μεταστάντας από γής, πρός σέ τόν υπεράγαθον, σής Βασιλείας ποίησον κοινωνούς, τών θείων Μαρτύρων σου, ιεραίς μεσιτείαις πολυέλεε.

Θεοτοκίον

Η μόνη πανύμνητος, τοίς υμνούσί σε πιστώς, αμαρτημάτων άφεσιν, καί χαρισμάτων θείων διανομήν, δοθήναι ικέτευε, τόν πανάγιον Λόγον Μητροπάρθενε.

Έτερον Ποίημα Θεοδώρου τού Στουδίτου

Ήχος πλ. α' Τού κήτους τόν Προφήτην

Τήν μνήμην εκτελούντες τών Μαρτύρων, Κυρίω αναπέμψωμεν τούς ύμνους, σήμερον, ενθέως ευφραινόμενοι.

Τά ξίφη καί τό πύρ μή πτοηθέντες, θαρρούντες εν τή πίστει Αθλοφόροι, τυράννους εν τούτω κατεπλήξατε.

Δόξα...

Τριάδα τοίς προσώποις ανυμνώ σε, Μονάδα κατ' ουσίαν προσκυνώ σε, Πάτερ, Υιέ, καί Πνεύμα άγιον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Αγγέλων καί ανθρώπων ευφημία υπάρχεις ότι έτεκες Παρθένε, Χριστόν τόν Σωτήρα τών ψυχών ημών.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις αυτού.

Θανάτω τήν ζωήν αντιλαβόντες, σκιρτάτε τά ουράνια οικούντες Αθλοφόροι, ένδοξοι Χριστού τού Θεού.

Στίχ. Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται.

Θανάτου καί ζωής ο κυριεύων, τούς πίστει μεταστάντας εκ τού βίου, Χριστέ, σύν Αγίοις σου ανάπαυσον.

Ο Ειρμός

Τού κήτους τόν Προφήτην ελυτρώσω, εμέ δέ εκ βυθού αμαρτημάτων, ανάγαγε, Κύριε καί σώσόν με.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Τείχος εί τών Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί πάντων τών εις σέ προστρεχόντων, ο γάρ τού ουρανού καί τής γής, κατεσκεύασέ σε Ποιητής Άχραντε, οικήσας εν τή μήτρα σου, καί πάντας σοι προσφωνείν διδάξας.

Χαίρε, η στήλη τής παρθενίας.

χαίρε, η πύλη τής σωτηρίας.

Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως.

χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος.

Χαίρε, σύ γάρ ανεγέννησας τούς συλληφθέντας αισχρώς.

χαίρε, σύ γάρ ενουθέτησας τούς συληθέντας τόν νούν,

Χαίρε, η τόν φθορέα τών φρενών καταργούσα.

χαίρε, η τόν σπορέα τής αγνείας τεκούσα.

Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως.

χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα,

Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων.

χαίρε, ψυχών νυμφοστόλε αγίων,

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ύμνος άπας, ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τώ πλήθει τών πολλών οικτιρμών σου, ισαρίθμους γάρ τή ψάμμω ωδάς, άν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοίς σοί βοώσιν, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοίς εν σκότει φανείσαν, ορώμεν τήν αγίαν Παρθένον, τό γάρ άϋλον άπτουσα φώς, οδηγεί πρός γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τόν νούν φωτίζουσα, κραυγή δέ τιμωμένη ταύτα.

Χαίρε, ακτίς νοητού Ηλίου,

χαίρε, βολίς τού αδύτου φέγγους.

Χαίρε, αστραπή τάς ψυχάς καταλάμπουσα,

χαίρε, ώς βροντή τούς εχθρούς καταπλήττουσα,

Χαίρε, ότι τόν πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν,

χαίρε, ότι τόν πολύρρητον, αναβλύζεις ποταμόν.

Χαίρε, τής κολυμβήθρας ζωγραφούσα τόν τύπον,

χαίρε, τής αμαρτίας αναιρούσα τόν ρύπον,

Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν,

χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.

Χαίρε, οσμή τής Χριστού ευωδίας.

χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας,

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι' εαυτού, πρός τούς αποδήμους τής αυτού χάριτος, καί σχίσας τό χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Ψάλλοντές σου τόν τόκον, ανυμνούμέν σε πάντες, ώς έμψυχον ναόν, Θεοτόκε, εν τή σή γάρ οικήσας γαστρί, ο συνέχων πάντα τή χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας.

Χαίρε, σκηνή τού Θεού καί Λόγου.

χαίρε, Αγία Αγίων μείζων,

Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τώ Πνεύματι.

χαίρε, θησαυρέ τής ζωής αδαπάνητε,

Χαίρε, τίμιον διάδημα, βασιλέων ευσεβών.

χαίρε, καύχημα σεβάσμιον, Ιερέων ευλαβών,

Χαίρε τής Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος.

χαίρε, τής βασιλείας τό απόρθητον τείχος.

Χαίρε, δι' ής εγείρονται τρόπαια.

χαίρε, δι' ής εχθροί καταπίπτουσι.

Χαίρε, χρωτός τού εμού θεραπεία,

χαίρε, ψυχής τής εμής σωτηρία.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Ώ πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τόν πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον (γ'), δεξαμένη τήν νύν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας, καί τής μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τούς σοί βοώντας, Αλληλούϊα.

Αλληλούϊα.

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τή Θεοτόκω τό Χαίρε (γ') καί σύν τή ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρών Κύριε, εξίστατο καί ίστατο, κραυγάζων πρός αυτήν τοιαύτα.

Χαίρε, δι' ής η χαρά εκλάμψει,

χαίρε, δι' ής η αρά εκλείψει.

Χαίρε, τού πεσόντος, Αδάμ η ανάκλησις,

χαίρε τών δακρύων τής Εύας η λύτρωσις.

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,

χαίρε, βάθος δυσθεώρητον καί Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,

χαίρε, ότι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τόν Ήλιον,

χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι' ής νεουργείται η κτίσις,

χαίρε, δι' ής βρεφουργείται Κτίστης.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Κοντάκιον

Ήχος πλ. δ' Αυτόμελον

Τή υπερμάχω στρατηγώ τά νικητήρια, ως λυτρωθείσα τών δεινών, ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε, αλλ' ώς έχουσα τό κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Σαββάτω τής πέμπτης Εβδομάδος τών Νηστειών, εορτάζομεν τόν Ακάθιστον Ύμνον τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, καί Αειπαρθένου Μαρίας.

Στίχοι

· Υμνοις αϋπναις ευχαρίστως η Πόλις,

· Τήν εν μάχαις άγρυπνον ύμνεί Προστάτιν.

Ταίς τής σής υπερμάχου τε καί απροσμάχου Μητρός πρεσβίαις, Χριστέ ο Θεός τών περικειμένων καί ημάς απάλλαξον συμφορών, καί ελέησον ημάς, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Ωδή ζ' Ο Ειρμός

Ουκ ελάτρευσαν, τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν κτίσαντα αλλά πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, Ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ανυμνούμέν σε, βοώντες Χαίρε όχημα, Ηλίου τού νοητού, άμπελος αληθινή, τόν βότρυν τόν πέπειρον, η γεωργήσασα, οίνον στάζρντα, τόν τάς ψυχάς ευφραίνοντα, τών πιστώς σε δοξαζόντων.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ιατήρα, τών ανθρώπων η κυήσασα χαίρε Θεόνυμφε, ή ράβδος η μυστική, άνθος τό αμάραντον, η εξανθήσασα, χαίρε Δέσποινα, δι' ής χαράς πληρούμεθα, καί ζωήν κληρονομούμεν.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ρητορεύουσα, ου σθένει γλώσσα Δέσποινα, υμνολογήσαί σε, υπέρ γάρ τά Σεραφείμ, υψώθης κυήσασα, τόν Βασιλέα Χριστόν, όν ικέτευε, πάσης νύν βλάβης ρύσασθαι, τούς πιστώς σε προσκυνούντας.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ευφημεί σε, μακαρίζοντα τά πέρατα, καί ανακράζει σοι. Χαίρε ο τόμος εν ώ, δακτύλω εγγέγραπται, Πατρός ο Λόγος Αγνή, όν ικέτευε, βίβλω ζωής τους δούλους σου, καταγράψαι Θεοτόκε.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ικετεύομεν, οι δούλοί σου καί κλίνομεν, γόνυ καρδίας ημών, Κλίνον τό ούς σου, Αγνή, καί σώσον τούς θλίψεσι, βυθιζομένους ημάς, καί συντήρησον, πάσης εχθρών αλώσεως, τήν σήν Πολίν Θεοτόκε.

Τού Τετραωδίου

Ειρμός άλλος

Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Η υπέρφωτος ομήγυρις τών θείων σου, Μαρτύρων Πολυέλεε, εν τώ φωτί σου τώ αδύτω νύν περιπολεί, αυτών ικεσίαις φωτισμόν, αμαρτιών τε ιλασμόν, παράσχου πάσι Χριστέ.

Ως ωραίος ο καιρός όν ημίν δέδωκας, τής εγκρατείας Κύριε! εν ώ οίκτειρον τάς ψυχάς ημών ως αγαθός, ευχαίς τών αγίων Αθλητών, τών τά ωραία καί σεπτά, στερξάντων Πάθη σου.

Νεκρώσιμον

Διελθόντας πολυώδυνον κλυδώνιον, τού βίου τούς ικέτας σου, εγκαθόρμισον, εις λιμένα Δέσποτα ζωής, βοάν μετά πάντων εκλεκτών. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Η τού νόμου τόν δοτήρα Αειπάρθενε, κυήσασα ικέτευε, τάς ανομίας υπεξάραι πάσας εν καιρώ, τώ νύν ενεστώτι τοίς καλώς, προαιρουμένοις εξασκείν, θείας Νηστείας σπουδήν.

Έτερος Ειρμός

Ευλογητός εί ο Θεός

Ευλογητός εί ο Θεός, ο δείξας γενναίους, υπέρ σού αθλούντας τούς Μάρτυρας, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Ευλογητός εί ο Θεός, ο τούς Αθλοφόρους, πρέσβεις ημίν εις σέ παρασχόμενος, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Δόξα...

Ευλογητός εί ο Θεός, ο είς μέν τή φύσει, προσώποις δε τρισί γνωριζόμενος, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ευλογητός εί ο Θεός, ο τεχθείς ασπόρως, καί τήν Τεκούσαν δείξας αγνεύουσαν, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Στίχ. Τοίς Αγίοις τοίς εν τή γή αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Ευλογητός εί ο Θεός, ο θήρας φιμώσας, καί σβέσας πύρ εις δόξαν τών Αγίων σου, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Στίχ. Μακάριοι, ούς εξελέξω καί προσελάβου Κύριε.

Ευλογητός εί ο Θεός, ο από θανάτου, εις άπειρον ζωήν μεταθέμενος, τούς πίστει σοι εν βίω λειτουργήσαντας.

Ο Ειρμός

Ευλογητός εί ο Θεός, ο βλέπων αβύσσους, ο καθήμενος επί τών Χερουβίμ, ο υπερύμνητος καί υπερένδοξος.

Ωδή η' Ο Ειρμός

Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος. νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν, τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Νηδύϊ τόν Λόγον υπεδέξω, τόν πάντα βαστάζοντα εβάστασας, γάλακτι εξέθρεψας, νεύματι τόν τρέφοντα, τήν οικουμένην άπασαν, Αγνή ώ ψάλλομεν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Μωσής κατενόησεν εν βάτω, τό μέγα μυστήριον τού τόκου σου. Παίδες προεικόνισαν, τούτο εμφανέστατα μέσον πυρός ιστάμενοι, καί μή φλεγόμενοι, ακήρατε αγία Παρθένε, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Οι πρώην απάτη γυμνωθέντες, στολήν αφθαρσίας ενεδύθημεν, τή κυοφορία σου, καί οι καθεζόμενοι, εν σκότει παραπτώσεων, φώς κατωπτεύσαμεν, φωτός κατοικητήριον, Κόρη, όθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Νεκροί διά σού ζωοποιούνται, ζωήν γάρ τήν ενυπόστατον εκύησας, εύλαλοι οι άλαλοι, πρώην χρηματίζοντες, λεπροί αποκαθαίρονται, νόσοι διώκονται, πνευμάτων αερίων τά πλήθη, ήττηνται Παρθένε, βροτώνη σωτηρία.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Η κόσμω τεκούσα σωτηρίαν, δι' ής από γής εις ύψος ήρθημεν, χαίροις παντευλόγητε, σκέπη καί κραταίωμα, τείχος καί οχύρωμα, τών μελωδούντων Αγνή. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Τού Τετραωδίου

Ειρμός άλλος

Εκ φλογός τοίς οσίοις

Τών αγίων Μαρτύρων τά κατορθώματα, επουράνιοι Νόες υπερεθαύμασαν, τούτων προσευχαίς, τά ελέη σου Δέσποτα, εν ημίν πλουσίως, θαυμάστωσον οικτίρμον.

Οι τό πύρ θεία δρόσω καταπατήσαντες, Αθληταί τού Κυρίου αξιοθαύμαστοι, ρύσατε ημάς, τού πυρός τού κολάζοντος, ταίς πρός τόν Δεσπότην, θερμαίς υμών πρεσβείαις.

Νεκρώσιμον

Υπεράγαθε Λόγε τούς εκδημήσαντας, εξ ημών Ορθοδόξους ζωής αξίωσον, τής εν ουρανώ, καί αγίας λαμπρότητος, ταίς τών καλλινίκων, Μαρτύρων ικεσίαις.

Θεοτοκίον

Ικεσίαις Οικτίρμον τής κυησάσης σε, καί αγίων Μαρτύρων καί Αποστόλων σου, φώτισον ημών, τάς ψυχάς τού δοξάζειν σε, εν αγαλλιάσει, ψυχής εις τούς αιώνας.

Ειρμός έτερος

Τήν ποιητήν τής Κτίσεως

Χοροί Μαρτύρων άγιοι, μνήσθητε τών πόθω ανυμνούντων υμάς, καί υπερυψούντων, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Ξίφει τυμπανιζόμενοι, έχαιρον οι Μάρτυρες, υμνούντες Χριστόν, καί υπερυψούντες, εις πάντας τούς αιώνας.

Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, καί άγιον Πνεύμα

Ξενοπρεπώς μερίζεται, η Τριάς, καί μένει αμερής ως Θεός, ήν υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Παρθένος βρέφος τέτοκε, Θεός γάρ εκ ταύτης ενηνθρώπησε. Πάσα σάρξ υμνείτω, αυτόν εις τούς αιώνας.

Στίχ. Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις αυτού.

Στήλαι ανδρείας ώφθησαν, πτώσιν διαβόλου θριαμβεύοντες, οι Μάρτυρες υμνούντες, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Στίχ. Αι ψυχαί αυτών εν αγαθοίς αυλισθήσονται.

Τόν Αβραάμ κολπώσασθαι, αξίωσον Κύριε τούς δούλους σου, πίστει μεταστάντας, πρός σέ καί τή ελπίδι.

Αινούμεν, ευλογούμεν, καί προσκυνούμεν τόν Κύριον

Ο Ειρμός

Τόν Ποιητήν τής Κτίσεως, όν φρίττουσιν Άγγελοι, υμνείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εΙς πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Ο Ειρμός

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αϋλων Νόων, φύσις γεραίρουσα, τήν ιεράν πανήγυριν, τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή, αειπάρθενε.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ίνα σοι πιστοί, τό Χαίρε κραυγάζωμεν, οι διά σού τής χαράς, μέτοχοι γενόμενοι, τής αϊδίου, ρύσαι ημάς πειρασμού, βαρβαρικής αλώσεως, καί πάσης άλλης πληγής, διά πλήθος, Κόρη παραπτώσεων, επιούσης βροτοίς αμαρτάνουσιν.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ώφθης φωτισμός, ημών καί βεβαίωσις, όθεν βοώμέν σοι. Χαίρε άστρον άδυτον, εισάγον κόσμω, τόν μέγαν Ήλιον, χαίρε Εδέμ ανοίξασα, τήν κεκλεισμένην Αγνή, χαίρε στύλε, πύρινε εισάγουσα, εις τήν άνω ζωήν τό ανθρώπινον.

· Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Στώμεν ευλαβώς, εν οίκω Θεού ημών, καί εκβοήσωμεν. Χαίρε κόσμου Δέσποινα, χαίρε Μαρία, Κυρία πάντων ημών, χαίρε ή μόνη άμωμος, εν γυναιξί καί καλή, χαίρε σκεύος, μύρον τό ακένωτον, επί σέ κενωθέν εισδεξάμενον.

Δόξα...

Η περιστερά, η τόν ελεήμονα αποκυήσασα, χαίρε αειπάρθενε Οσίων πάντων, χαίρε τό καύχημα, τών Αθλητών στεφάνωμα, χαίρε απάντων τε, τών Δικαίων, θείον εγκαλλώπισμα, καί ημών τών πιστών τό διάσωσμα.

Καί νύν...

Φείσαι ο Θεός, τής κληρονομίας σου, τάς αμαρτίας ημών, πάσας παραβλέπων νύν, εις τούτο έχων, εκδυσωπούσάν σε, τήν επί γής ασπόρως σε, κυοφορήσασαν, διά μέγα έλεος θελήσαντα, μορφωθήναι Χριστέ, τό αλλότριον.

Τού Τετραωδίου

Ειρμός άλλος

Θεόν ανθρώποις

Ως φώς ως ήλιος ανατείλαντες, πάσαν τήν γήν ακτίσιν ευσεβείας οι Μάρτυρες, καί λαμπάσι θαυμάτων εφώτισαν, καί τής πολυθεϊας σκότος ηφάνισαν, ών ταίς ικεσίαις ο Θεός, ημάς ελέησον.

Στρατός Μαρτύρων ακαταγώνιστος, πάντας ημάς ενίσχυσον καλώς αγωνίσασθαι, καί τελέσαι Νηστείας τό στάδιον, όπως ενθέου βίου, έργα τελέσαντες, μέτοχοι γενώμεθα ζωής, αγαλλιώμενοι.

Νεκρώσιμον

Ησή φθασάτω χρηστότης Κύριε, τούς εξ ημών φρικώδει μεταστάντας κελεύσει σου, κυκλωσάτω αυτούς σού τό έλεος, καί καθοδηγησάτω, πρός τά σκηνώματα, τά καταυγαζόμενα φωτί, τώ τού προσώπου σου.

Θεοτοκίον

Φωνή Αγγέλου βουλής τόν Άγγελον, τής τού Πατρός αρρήτως Θεοτόκε εκύησας. Τάς φωνάς ούν τών δούλων σου πρόσδεξαι, άς εν τώ τής Νηστείας χρόνω προσάγομεν, καί ταύτας προσάγαγε Θεώ ώσπερ θυμίαμα.

Ειρμός έτερος

Ησαϊα χόρευε

Τελούντες πανήγυριν, Μαρτυρικήν, σήμερον λαοί, σκιρτήσωμεν εν ωδαίς, μέλποντες Χριστώ, τώ αθλοθετήσαντι, καί τάς νίκας, κατά τών εχθρών, τούτοις παρέχοντι, όν εν ύμνοις μεγαλύνομεν.

Όνυξι ξεόμενοι, καί τμηθέντες, ξίφει μεληδόν, συνήφθητε τώ Χριστώ, αγαπητικώς, πανεύφημοι Μάρτυρες, διό καί νύν, εν τοίς Ουρανοίς, αγαλλιώμενοι, υπέρ πάντων ικετεύσατε.

Δόξα...

Ομοουσιότητι, ανυμνώ σε, άναρχε Τριάς, σεπτή ζωαρχική, άτμητε Μονάς, Πατήρ ο αγέννητος, καί γεννητέ, Λόγε καί Υιέ, Πνεύμα τό άγιον, ημάς σώσον τούς υμνούντάς σε.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Υπέρ νούν ο τόκος σου, Θεομήτορ, άνευ γάρ ανδρός, η σύλληψις εν σοί, καί παρθενικώς, η κύησις γέγονε, καί γάρ Θεός, εστίν ο τεχθείς, όν μεγαλύνοντες, σέ Παρθένε μακαρίζομεν.

Στίχ. Τοίς Αγίοις τοίς εν τή γή αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Τό γενναίον στράτευμα, τού Ανακτος, πάντων καί Θεού, τούς Μάρτυρας εν ωδαίς, στέψωμεν λαοί, αυτοί γάρ ενίκησαν, δαιμονικάς φάλαγγας σαφώς, ούς αναμέλποντες, τόν Δεσπότην μεγαλύνομεν.

Στίχ. Μακάριοι, ούς εξελέξω καί προσελάβου, Κύριε.

Ότε πάν τό πλάσμα σου, αναστήσης κρίνεσθαι Χριστέ, ούς προσελάβου καί νύν, δούλους σου πιστούς, ελέησον σύγγνωθι, τά εν βίω, πταίσματα αυτών, καί σύν Αγίοις σου, αναπαύων εις αιώνας αυτούς.

Ο Ειρμός

Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν, τόν Εμμανουήλ, Θεόν τε, καί άνθρωπον. Ανατολή, όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, σε Παρθένε μακαρίζομεν.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τό απ' αιώνος σήμερον, γνωρίζεται μυστήριον, ο τού Θεού Θεός Λόγος, Υιός Παρθένου Μαρίας, δι' ευσπλαγχνίαν γίνεται, καί χαράς ευαγγέλια, ο Γαβριήλ προσφθέγγεται, μεθ' ού βοήσωμεν πάντες. Χαίρε η Μήτηρ Κυρίου.

Εις τούς Αίνους ιστώμεν Στίχους δ', καί ψάλλομεν τά παρόντα Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Κεκρυμμένον μυστήριον, καί Αγγέλοις αγνώριστον, Γαβριήλ πιστεύεται ο Αρχάγγελος, καί επί σέ νύν ελεύσεται, τήν μόνην ακήρατον, καί καλήν περιστεράν, καί τού γένους ανάκλησιν, καί βοήσει σοι, Παναγία, τό, Χαίρε, ετοιμάζου, διά λόγου Θεόν Λόγον, σού ταίς λαγόσιν εισδέξασθαι. (Δίς)

Φωτοφόρον παλάτιον, ητοιμάσθη σοι Δέσποτα, η νηδύς η άχραντος τής θεόπαιδος, δεύρο πρός τούτο κατάβηθι, οικτείρας τό πλάσμα σου, φθονερώς πολεμηθέν, καί δουλεία κρατούμενον, τού αλάστορος, καί τό κάλλος τό πρώην απολέσαν, καί τήν σήν σωτηριώδη, προσαναμένον κατάβασιν.

Γαβριήλ ο Αρχάγγελος, επί σε Παναμώμητε, εμφανώς ελεύσεται, καί βοήσει σοι, Χαίρε κατάρας λυτήριον, πεσόντων ανόρθωσις, χαίρε μόνη εκλεκτή, τώ Θεώ χρηματίσασα, χαίρε έμψυχε, τού ηλίου νεφέλη, υποδέχου, τόν Ασώματον εν μήτρα, τή σή οικήσαι θελήσαντα.

Δόξα... Καί νύν...

Ιδιόμελον Ήχος δ'

Γλώσσαν ήν ουκ έγνω, ήκουσεν η Θεοτόκος, ελάλει γάρ πρός αυτήν ο Αρχάγγελος, τού ευαγγελισμού τά ρήματα, όθεν πιστώς δεξαμένη τόν ασπασμόν, συνέλαβέ σε τόν προαιώνιον Θεόν, διό καί ημείς αγαλλόμενοι βοώμέν σοι, ο εξ αυτής σαρκωθείς ατρέπτως Θεός, ειρήνην τώ Κόσμω δώρησαι, καί ταίς ψυχαίς ημών τό μέγα έλεος.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά καί εν τοίς Μακαρισμοίς, εκ τού Κανόνος τής Θεοτόκου η γ' Ωδή, καί τού Τετραωδίου η ς'.

Προκείμενον Ήχος γ'

Ωδή τής Θεοτόκου

Μεγαλύνει η ψυχή μου, τόν Κύριον.

Στίχ. Ότι επέβλεψεν επί τήν ταπείνωσιν τής δούλης αυτού.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. Θ', 24–28)

Αδελφοί, ουκ εις χειροποίητα άγια εισήλθεν ο Χριστός, αντίτυπα τών αληθινών, αλλ' εις αυτόν τόν ουρανόν, νύν εμφανισθήναι τώ προσώπω τού Θεού υπέρ ημών, ουδ' ίνα πολλάκις προσφέρη εαυτόν, ώσπερ ο Αρχιερεύς εισέρχεται εις τά Άγια κατ' ενιαυτόν εν αίματι αλλοτρίω επεί έδει αυτόν πολλάκις παθείν από καταβολής κόσμου, νύν δέ άπαξ επί συντελεία τών αιώνων, εις αθέτησιν αμαρτίας, διά τής θυσίας αυτού πεφανέρωται. Καί καθόσον απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δέ τούτο κρίσις, ούτως ο Χριστός άπαξ προσενεχθείς, εις τό πολλών ανενεγκείν αμαρτίας, εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεται τοίς αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν.

Καί τής Θεοτόκου

Εκ τής αυτής Επιστολής

(Κεφ. Θ', 1–7)

Είχε μέν ούν καί η πρώτη σκηνή, Αδελφοί, δικαιώματα λατρείας, τό τε άγιον κοσμικόν. Σκηνή γάρ κατεσκευάσθη η πρώτη, εν ή ή τε λυχνία, καί η τράπεζα, καί η πρόθεσις τών άρτων, ήτις λέγεται Άγια. Μετά δέ τό δεύτερον καταπέτασμα, σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων, χρυσούν έχουσα θυμιατήριον, καί τήν κιβωτόν τής Διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίω, εν ή στάμνος χρυσή έχουσα τό μάννα, καί η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, καί αι πλάκες τής διαθήκης. Υπεράνω δέ αυτής Χερουβίμ δόξης, κατασκιάζοντα τό ιλαστήριον, περί ών ουκ έτι νύν λέγειν κατά μέρος. Τούτων δέ ούτω κατεσκευασμένων, εις μέν τήν πρώτην σκηνήν διαπαντός εισίασιν οι Ιερείς, τάς λατρείας επιτελούντες, εις δέ τήν δευτέραν άπαξ τού ενιαυτού μόνος ο Αρχιερεύς, ου χωρίς αίματος, ο προσφέρει υπέρ εαυτού, καί τών τού λαού αγνοημάτων.

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Ανάστηθι Κύριε, εις τήν ανάπαυσίν σου.

Στίχ. Μνήσθητι, Κύριε, τού Δαυϊδ, καί πάσης τής πραότητος αυτού.

Κοινωνικόν

Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι, καί τό όνομα Κυρίου επικαλέσομαι. Αλληλούϊα.

ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ

ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τόν Προοιμιακόν, καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ι', καί ψάλλομεν Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου ς', καί τά παρόντα Προσόμοια τής Οσίας δ', δευτερούντες τό α'.

Ήχος πλ. β' Όλην αποθέμενοι

Σέ μέν διεκώλυε, τής τών σεπτών εποπτίας, μολυσμών τών πρότερον, τό επισυρόμενον μιαντήριον, η δέ σή αίσθησις, καί τών σοί θεόφρον, πεπραγμένων, η συνείδησις, τήν πρός τά κρείττονα, σοί επιστροφήν ενειργάσατο, Εικόνι γάρ προσβλέψασα, τής ευλογημένης θεόπαιδος, πάντων καταγνούσα, πταισμάτων σου πανεύφημε τών πρίν, εν παρρησία τό τίμιον, Ξύλον προσεκύνησας.

Τόπους προσκυνήσασα, περιχαρώς τούς αγίους, αρετής εφόδιον, σωτηριωδέστατον, ένθεν γέγονας, καί σφοδρώς έδραμες τήν καλήν πορείαν, καί τό ρείθρον εκπεράσασα, τό Ιορδάνειον, τό τού Βαπτιστού ενδιαίτημα, προθύμως κατεσκήνωσας, καί τήν τών παθών αγριότητα, διά πολιτείας, ημαύρωσας λεπτύνασα σαρκός, εν παρρησία αείμνηστε, Μήτερ τά οιδήματα.

Έρημον οικήσασα, τών σών παθών τάς εικόνας, εκ ψυχής απήλειψας, τό θεοειδέστατον εξεικόνισμα, εν ψυχή γράψασα, αρετών ιδέας, καί τοσούτον υπερέλαμψας, ως καί τοίς ύδασι κούφως υπερβαίνειν μακάριε, καί γήθεν υπεραίρεσθαι, εν ταίς πρός Θεόν σου εντεύξεσι, καί νύν εν παρρησία, πανένδοξε Μαρία τώ Χριστώ, παρισταμένη δυσώπησον, υπέρ τών ψυχών ημών.

Δόξα... Ήχος δ'

Εθαυματούργησε Χριστέ, τού Σταυρού σου η δύναμις, ότι καί η πρώην Πόρνη ασκητικόν αγώνα ηγωνίσατο, όθεν καί τό ασθενές απορριψαμένη, γενναίως αντέστη κατά τού διαβόλου, διό καί τό βραβείον τής νίκης κομισαμένη, πρεσβεύει υπέρ τών ψυχών ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον, τό τής Οκτωήχου

Απόστιχα, τά Κατ' Αλφάβητον Αναστάσιμα.

Δόξα... Ιδιόμελον τής Οσίας Ήχος β'

Τά τής ψυχής θηρεύματα, καί τά πάθη τής σαρκός, τώ ξίφει τής εγκρατείας έταμες, τά τής εννοίας εγκλήματα, τή σιγή τής ασκήσεως απέπνιξας, καί ρείθροις τών δακρύων σου, τήν έρημον άπασαν κατήρδευσας, καί εβλάστησας ημίν τής μετανοίας καρπούς, διό σου τήν μνήμην Οσία εορτάζομεν.

Καί νύν... Θεοτοκίον Ήχος ο αυτός

Ώ θαύματος και νού, πάντων τών πάλαι θαυμάτων! τίς γάρ έγνω μητέρα άνευ ανδρός τετοκυίαν καί εν αγκάλαις φέρουσαν, τόν άπασαν τήν Κτίσιν περιέχοντα; Θεού εστι βουλή τό κυη θέν, όν ως βρέφος Πάναγνε, σαίς ωλέναις βαστάσασα, καί μητρικήν παρρησίαν πρός αυτόν κεκτημένη, μή παύση δυσωπούσα, υπέρ τών σέ τιμώντων, τού οικτειρήσαι, καί σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον Αναστάσιμον

Τής Οσίας Ήχος πλ. δ'

Εν σοί Μήτερ ακριβώς διεσώθη τό κατ' εικόνα, λαβούσα γάρ τόν Σταυρόν, ηκολούθησας τώ Χριστώ, καί πράττουσα εδίδασκες υπεροράν μέν σαρκός παρέρχεται γάρ, επιμελείσθαι δέ ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό καί μετά Αγγέλων συναγάλλεται Οσία Μαρία τό πνεύμά σου.

Θεοτοκίον

Ο δι' ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας αγαθέ, ο θανάτω τόν θάνατον σκυλεύσας, καί Έγερσιν δείξας ως Θεός, μή παρίδης ούς έπλασας τή χειρί σου, δείξον τήν φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι τήν τεκούσάν σε Θεοτόκον πρεσβεύουσαν υπέρ ημών καί σώσον Σωτήρ ημών, λαόν απεγνωσμένον.

ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τόν Εξάψαλμον καί τήν συνήθη Στιχολογίαν, τό ενδιάτακτον Εωθινόν Ευαγγέλιον. Είτα, Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, καί μετά τόν Ν' ψάλλομεν τά Ιδιόμελα ταύτα.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τής μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ορθρίζει γάρ τό πνεύμά μου πρός Ναόν τόν άγιόν σου ναόν φέρον τού σώματος όλον εσπιλωμένον, Αλλ' ως Οικτίρμων κάθαρον, ευσπλάγχνω σου ελέει.

Καί νύν... Όμοιον

Τής σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους Θεοτόκε, αισχραίς γάρ κατερρύπωσα τήν ψυχήν αμαρτίαις, ως ραθύμως τόν βίον μου όλον εκδαπανή σας, ταίς σαίς πρεσβείαις ρύσαί με, πάσης ακαθαρσίας.

Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός...

Ήχος πλ. β'

Τά πλήθη τών πεπραγμένων μοι δεινών εννοών ο τάλας, τρέμω τήν φοβεράν ημέραν τής κρίσεως, αλλά θαρρών εις τό έλεος τής ευσπλαγχνίας σου ως ο Δαυϊδ βοώ σοι, Ελέησόν με ο Θεός, κατά τό μέγα σου έλεος.

Οι Κανόνες. Ο Αναστάσιμος, μετά τής Θεοτόκου εις ς', τού Τριωδίου εις δ', καί τής Οσίας εις δ'.

Κανών τού Τριωδίου

Εις τόν Πλούσιον καί εις τόν πτωχόν Λάζαρον

Ωδή α' Ήχος πλ. δ'

Υγράν διοδεύσας

Παρείκάς με πλούτω τών ηδονών τώ ευφραινομένω καθ' ημέραν εν τή τρυφή, Πλουσίω, διό σε ικετεύω, Σώτερ πυρός με ως Λάζαρον λύτρωσαι.

Ημφίεσμαι Σώτερ ταίς ηδοναίς ώσπερ ο τήν βύσσον, περιθέμενος καί χρυσόν, χρυσήν τε εσθήτα, αλλά μή με εν τώ πυρί ως εκείνον εκπέμψειας.

Ευφραίνετο πλούτω καί τή τρυφή ο Πλούσιος πάλαι εν τώ βίω τώ φθαρτικώ, διό περ βασάνοις κατεκρίθη, ο δέ πτωχός εδροσίζετο Λάζαρος.

Θεοτοκίον

Τάξεις σε Αγγέλων καί τών βροτών ανύμφευτε Μήτερ ευφημούσιν ανελλιπώς, τόν Κτίστην γάρ τούτων ώσπερ βρέφος, εν ταίς αγκάλαις σου εβάστασας.

Έτερος Κανών τής Οσίας Μαρίας

Ήχος πλ. β' Κύματι θαλάσσης

Πόθω τήν φωσφόρον, καί θείαν σου μνήμην πανηγυρίζοντι, φώς μοι κατάπεμψον, παρισταμένη Οσία τώ φωτί τώ απροσίτω Χριστώ πειρασμών παντοίων με τού βίου διασώζουσα.

Ο τοίς Αιγυπτίοις, σαρκί ενδημήσας, ο απερίγραπτος καί προαιώνιος, ολοφαή σε αστέρα εξ Αιγύπτου αναδείκνυσιν, ο γινώσκων Κύριος τά πάντα πρίν γενέσεως.

Θείων ενταλμάτων σεμνή αγνοούσα θείον εικόνισμα, Θεού ερρύπωσας, θεία προνοία δε πάλιν απεκάθηρας πανεύφημε, θεωθείσα πράξεσιν, Οσία ταίς ενθέοις σου.

Θεοτοκίον

Ώ τής σής Θεέ μου, πολλής ευσπλαγχνίας καί τής αφάτου σου, συγκαταβάσεως! όπως τήν πρότερον Πόρνην, ταίς Μητρός σου παρακλήσεσιν ως αγνήν καί άμωμον Αγγέλοις καθωμοίωσας.

Ωδή γ' Σύ εί τό στερέωμα

Λάζαρον ως έσωσας, εκ τής φλογός Χριστέ, ούτω με εκ τού πυρός, ρύσαι τής γεέννης τόν ανάξιον δούλόν σου.

Πλούσιος τοίς πάθεσι καί ηδοναίς ειμι Κύριε, Λάζαρος δέ πένης τή στερήσει αρετών, αλλά σώσόν με.

Κόκκινον καί βύσσινον ενεδιδύσκετο Πλούσιος, ταίς ηδοναίς καί ταίς αμαρτίαις, διά τούτο φλογίζεται.

Θεοτοκίον

Δός ημίν βοήθειαν ταίς ικεσίαις σου Πάναγνε τάς προσβολάς αποκρουομένη τών δεινών περιστάσεων.

Άλλος, Σέ τόν επί υδάτων

Πύλαις τής απωλείας εγγισάση πράξεσι ταίς ατόποις πύλας ο πρίν τού Άδου συντρίψας σθένει θεότητος πύλας τής μετανοίας σοι ανοίγει Πάνσεμνε, πύλη τής ζωής υπάρχων αυτός.

Όπλον τής αμαρτίας μακρόθυμε τήν πρίν γεγενημένην όπλω Σταυρού τού θείου, τή προσκυνήσει ανέδειξας όπλα δαιμόνων άπαντα καί πανουργεύματα όλως τροπουμένην εύσπλαγχνε.

Λύτρον υπέρ απάντων τό ίδιον ο πρίν εκχέας Αίμα λουτρώ τώ τών δακρύων σέ καθαράν απεργάζεται λέπραν δεινήν νοσήσασαν κακίστης πράξεως, όλως ο τό είναι πάσι διδούς.

Θεοτοκίον

Λόγου παντός υπάρχει, ανώτερον τό επί σοί Παρθένε, Λόγος Πατρός εν σοί γάρ θεοπρεπώς κατεσκήνωσε, λύσιν πταισμάτων άπασι τοίς αμαρτάνουσι λόγω μόνω παρεχόμενος.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τά σκιρτήματα πάντα τά τής σαρκός, χαλινώσασα πόνοις ασκητικοίς ανδρείον απέδειξας, τής ψυχής σου τό φρόνημα, τόν γάρ Σταυρόν ποθήσασα Κυρίου θεάσασθαι ιερώς αοίδιμε τώ Κόσμω εσταύρωσαι, όθεν καί πρός ζήλον, αγγελικής πολιτείας προθύμως διήγειρας σεαυτήν παμμακάριστε, Διά τούτο γεραίρομεν τήν μνήμην σου Μαρία πιστώς τών πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι τού δωρηθήναι πλουσίως υμίν ταίς πρεσβείαις σου,

Θεοτοκίον Όμοιον

Εις ιλύν ενεπάγην αμαρτιών, καί ουκ έστιν υπόστασις εν εμοί, δεινώς γάρ κατεπόντισε, καταιγίς τών πταισμάτων με, αλλ' η τεκούσα Λόγον, τόν μόνον φιλάνθρωπον επ' εμέ επίβλεψον, Παρθένε καί ρύσαί με πάσης αμαρτίας καί παθών ψυχοφθόρων καί πάσης κακώσεως τού δεινού πολεμήτορος ίνα ψάλλω γηθόμενος, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι τοίς καταφεύγουσι πίστει τή σκέπη σου Άχραντε.

Ωδή δ' Εισακήκοα Κύριε

Κατετρύφα ο Πλούσιος βρώσει καί ενδύμασι ευφραινόμενος, ο δέ Λάζαρος χορτάζεσθαι επεθύμει τούτου τών τραπέζης ψιχίων,

Οι μέν κύνες απέλειχον γλώττη τού πτωχού Λαζάρου τούς μώλωπας συμπαθέστεροι γινόμενοι τής Πλουσίου γνώμης εις τόν πένητα,

Τώ πυλώνι εβέβλητο πάλαι τού Πλουσίου Σώτερ ο Λάζαρος τιμωρούμενος ταίς μάστιξι τής πενίας, όθεν νύν δοξάζεται.

Θεοτοκιον

Όν εκύησας Άχραντε, πρέσβευε σωθή ναι τούς ανυμνούντάς σε εκ δουλείας τού αλάστορος ότι μόνη πέλεις προστασία ημών.

Άλλος, Τήν εν Σταυρώ σου θείαν κένωσιν

Ως πλαστουργός βροτείας φύσεως ως ελέους πηγή καί ευσπλαγχνίας πλούτος ωκτείρησας φιλάνθρωπε πρόσφυγα τήν σήν, καί αφήρπασας ταύτην τού ολεθρίου θηρός.

Σταυρόν ιδέσθαι επισπεύδουσα σταυρικώ φωτισμώ Μαρία κατηυγάσθης Σταυρώ τού ομιλήσαντος, νεύσει θεϊκή σταυρωθείσα τώ Κόσμω αξιοθαύμαστε.

Η τών κακών αιτία πρότερον ηδονή πονηρά πολλοίς γεγενημένη ηλίου δίκην λάμψασα πάσιν οδηγός η Οσία εδείχθη τοίς αμαρτάνουσι.

Θεοτοκίον

Νούν υπερέβης καί ουράνιον νοητέ ουρανέ τού πάντων Βασιλέως, νομίμων γάρ τής φύσεως άνευθεν Αγνή νομοδότην καί Κτίστην πάντων εκύησας.

Ωδή ε' Ίνα τί με απώσω

Αβραάμ εν τοίς κόλποις Λάζαρον ο Πλούσιος ως εθεάσατο, εν φωτί καί δόξη ευφραινόμενον Πάτερ, εκραύγαζεν, Αβραάμ ελέησόν με τόν εν πυρί κατακριθέντα καί τήν γλώτταν δεινώς φλογιζόμενον.

Κατετρύφησας πλούτω, βίου ευφραινόμενος Αβραάμ έφησε, τώ Πλουσίω, όθεν, τετιμώρησαι ώδε αιώνια, εν πυρί υπάρχων, Ο δέ πτωχός εν ευφροσύνη, τή αλήκτω αγάλλεται Λάζαρος.

Τή τού βίου απάτη, πλούσιος γεγένημαι ώσπερ ο Πλούσιος ο τόν βίον όλον ηδοναίς δαπανήσας Φιλάνθρωπε, αλλά δέομαί σου, τών οικτιρμών τού λυτρωθήναι, τού πυρός ώσπερ σέσωσται Λάζαρος.

Θεοτοκίον

Μητρικήν παρρησίαν, τήν πρός τόν Υιόν σου κεκτημένη Πάναγνε συγγενούς προνοίας τής ημών μή παρίδης δεόμεθα ότι σέ καί μόνην, Χριστιανοί πρός τόν Δεσπότην ιλασμόν ευμενή προβαλλόμεθα.

Άλλος, Θεοφανείας σου Χριστέ

Μωσής δεδόξασταί ποτε, εν τώ Σινά Θεού τά οπίσθια, μυστικώς θεώμενος Ο ένδοξος υπογράφων ξένον μυστήριον, μανναδόχον δέ στάμνον νύν, Εικόνα άχραντον, θερμώς προσπεσούσα Μαρία Αγγελικόν βίον κομίζεται.

Ναού ευπρέπειαν τού σού επιποθούσα, ψαλμικώς θεάσασθαι, νοερόν τε σκήνωμα τής δόξης σου η τόν σόν ναόν βεβηλώσασα νοεραίς πρεσβείαις Χριστέ τής απειράνδρου σου ναού γενομένης ναόν με τού παντουργού, ποίησον Πνεύματος.

Η τώ αγκίστρω τής σαρκός, δι' οφθαλμών τούς πολλούς ζωγρήσασα ηδονή βραχεία τε κατάβρωμα διαβόλου τούτους ποιήσασα, ηγκιστρεύθη, παναληθώς τή θεία χάριτι Σταυρού τού τιμίου ηδύτατον τώ Χριστώ όψον υπάρξασα.

Θεοτοκίον

Μεμυημένος ο χορός, τών Προφητών, τό εν σοί μυστήριον, μυστικαίς θεηγορίαις Άχραντε σέ ποικιλοτρόπως προέλεγε, μανναδόχου στάμνου ιδέ νύν Εικόνα άχραντον αυτή προσπεσούσα Μαρία, η εγγυήτρια, αμαρτωλών πρός Θεόν.

Ωδή ς' Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ο πλούσιος εαυτόν φλογί πυρός κατεδίκασε, τή ενηδόνω ζωή, ο πένης δέ Λάζαρος, πτωχείαν ελόμενος, εν τώδε τώ βίω, ηξιώθη τής αλήκτου χαράς.

Εν κόλποις τού Αβραάμ ο Λάζαρος κατηξίωται, τής αιωνίου ζωής, Χριστέ εμφορούμενος, πυρί δέ ο Πλούσιος, καί ψυχήν καί σώμα, κατεκρίθη τιμωρούμενος.

Κατεδικάσθη εις πύρ, ο Πλούσιος διά Λάζαρον, μή κατακρίνης εμέ, τόν δείλαιον δέομαι φιλάνθρωπε Κύριε αλλ' ως Λάζαρόν με, τού φωτός σου καταξίωσον.

Θεοτοκίον

Ρυσθείημεν τών δεινών, πταισμάτων ταίς ικεσίαις σου, Θεοκυήτορ αγνή, καί τύχοιμεν πάναγνε, τής θείας ελλάμψεως, τού εκ σού αφράστως σαρκωθέντος Υιού τού Θεού.

Άλλος, Άβυσσος εσχάτη

Χαίρουσι Μαρία τά τών Αγγέλων στρατεύματα, τόν εφάμιλλον Οσία βίον, τόν εν σοί καθορώντες καί δόξαν τώ, Κυρίω κραυγαζοντες.

Φρίττουσι Δαιμόνων τών ζοφερών τά συστήματα τό τής σής καρτερικόν ισχύος, ότι γυνή παραδόξως καί γυμνή, καί μόνη τούτους ήσχυνας.

Έλαμψας ηλίου δίκην Μαρία πανεύφημε, καί τήν έρημον ταίς φρυκτωρίαις πάσαν εφώτισας, όθεν καμέ τώ σώ φωτί καταλάμπρυνον.

Θεοτοκίον

Άγγελοι περιλαμφθέντες, τή δόξη τού τόκου σου εν τή γή ειρήνην πάσιν ημίν, καί ευδοκίαν ανθρώποις, Παρθένε κεκράγασιν.

Κοντάκιον Ήχος γ'

Η Παρθένος σήμερον

Η πορνείαις πρότερον, μεμεστωμένη παντοίαις Χριστού Νύμφη σήμερον τή μετανοία εδείχθης, Αγγέλων, τήν πολιτείαν επιποθούσα, δαίμονας Σταυρού τώ όπλω καταπατούσα, διά τούτο βασιλείας εφάνης νύμφη Μαρία ένδοξε.

Ο Οίκος

Τήν αμνάδα Χριστού καί θυγατέρα, άσμασιν ευφημούμέν σε νύν, Μαρία παναοίδιμε τήν τών Αιγυπτίων αναφανείσαν θρέμμα τήν πλάνην δέ τούτων πάσαν φυγούσαν, καί καλώς προσενεχθείσαν τή Εκκλησία βλάστημα τίμιον δι' εγκρατείας καί δεήσεως, ασκήσασαν υπέρ μέτρον τής ανθρωπίνης φύσεως, διό καί υψώθης εν Χριστώ, διά βίου καί πράξεως, Βασιλείας Ουρανού φανείσα νύμφη Μαρία πάνσεμνε.

Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή πέμπτη τών Νηστειών, διετάχθημεν μνήμην ποιείσθαι τής Οσίας Μητρός ημών Μαρίας τής Αιγυπτίας.

Στίχοι

· Απήρε πνεύμα, σάρξ απερρύη πάλαι.

· Τόν όστινον, γή, κρύπτε νεκρόν Μαρίας.

Ταίς αυτής πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον, καί σώσον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ' Οι εκ τής Ιουδαίας

Ιώβ καθάπερ πάλαι εν σαπρία σκωλήκων καί εν κοπρία εστώς υπήρξε πρό πυλώνος ο Λάζαρος ωσαύτως, τού Πλουσίου εκάθευδεν, ο τών πατέρων βοών Θεός ευλογητός εί.

Βεβλημένος πυλώσι τού ασπλάγχνου Πλουσίου πάλαι ο Λάζαρος ψιχίων επεθύμει αυτού τών τής τραπέζης αλλ' ουδείς επεδίδου αυτώ, αλλ' αντί τούτων εύρε τού Αβραάμ τούς κόλπους.

Τού ασπλάγχνου Πλουσίου τής μερίδος Χριστέ μου ρύσαί με δέομαι καί πένητι Λαζάρω συντάξας με βοάν σοι ευχαρίστως αξίωσον, ο τών πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Θεοτοκίον

Παρθενικής εκ νηδύος, σαρκωθείς επεφάνης, εις σωτηρίαν ημών, διό σου τήν Μητέρα, ειδότες Θεοτόκον, ευχαρίστως κραυγάζομεν, ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Άλλος, Οι Παίδες εν Βαβυλώνι

Ο μέγιστος εν πατράσι, περιπολεύων τήν έρημον, Ζωσιμάς ο σοφός, τήν Οσίαν ιδείν κατηξίωται, Ευλογητός εί κράζει δέ, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Τί Πάτερ ξένον απάσης, ιδείν ελήλυθας γύναιον, αρετής πρακτικής; η Οσία εβόα τώ γέροντι, Ευλογητός εί κράζει δέ, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Νεκρώσασα Μακαρία, τά τών παθών σου σκιρτήματα, απαθείας νυνί προσωρμίσθης, λιμένι κραυγάζουσα, Ευλογητός εί Κύριε, ο Θεός τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες απορρήτως, παρθένος μείνασα Άχραντε, καί εκύησας Κόσμω τήν σωτηρίαν Χριστόν, τόν Θεόν ημών, διό σε πάντες άσμασιν οι πιστοί μεγαλύνομεν.

Ωδή η' Επταπλασίως κάμινον

Στολήν κοκκίνην βύσσον τε καί πορφύραν ο Πλούσιος πάλαι ενεδύετο λαμπρώς ο δείλαιος, ο πένης δέ Λάζαρος, εν τώ πυλώνι τούτου δεινώς, έκειτο ψιχίων, τών πιπτόντων τραπέζης εθέλων κορεσθήναι καί ουδείς επεδίδου, αυτώ, διό εν δόξη, Χριστώ συμβασιλεύει.

Εν τώ πυλώνι έκει το τού Πλουσίου Ο Λάζαρος σεσηπώς τώ σώματι πληγαίς καί ήθελε, κορέννυσθαι βρώσεως καί ουκ εδίδου τούτω ουδείς, αλλά καί οι κύνες συμπαθώς εν τή γλώττη, απέλειχον τά έλκη καί τούς μώλωπας τούτου, διό εν Παραδείσω τρυφής κατηξιώθη.

Εν ηδοναίς επλούτησα ώσπερ πάλαι ο Πλούσιος ο ενδεδυμένος, καθ' ημέραν κόκκινον, καγώ Πολυέλεε, εν τή τού βίου τούτου τρυφή εμαυτόν κατακρίνω ταις τρυφαίς καί απάταις, διό σε ικετεύω εκ πυρός τού ρυσθήναι Χριστέ τού αιωνίου εις πάντας τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Τρισσοφαή θεότητα ενιαίαν εκλάμπουσαν αίγλην εκ μιάς τρισυποστάτου φύσεως Γεννήτορα άναρχον Ομοφυά τε Λόγον Πατρός καί συμβασιλεύον ομοούσιον Πνεύμα, οι Παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Άλλος, Έκστηθι φρίττων ουρανέ

Βάθη καρδίας ερευνών, Ο πρό γενέσεως προγινώσκων τά ημών, βιαίας βιοτής αφήρπασας, τήν προσφυγούσάν σοι Σωτήρ, βεβαίως τή σή φιλανθρωπία, βοώσαν ασιγήτως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ώ αλλοιώσεως σεπτής, τής πρός τό κρείττόν σου, μεταθέσεως σεμνή! ώ πόθου θεϊκού μισήσαντος, τάς σαρκικάς ηδονάς! ώ πίστεως ζεούσης καί θείας! πανεύφημε Μαρία, ήν πιστώς ευφημούμεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Εύρες τών πόνων αμοιβήν, καί τών καμάτων σου τήν αντίδοσιν σεμνή, Μαρία, δι' ών καταβέβληκας, τόν παλαμναίον εχθρόν, καί νύν σύν τοίς, Αγγέλοις κραυγάζεις, τόν ύμνον ασιγήτως βοώσα, καί υπερυψούσα, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Όλον ανέπλασεν εμέ δι αγαθότητα, εν τή μήτρα σου Αγνή, ου φθείρας εκατέρας φύσεως τά ιδιώματα, ώς πάντων τών αιώνων Δεσπότης, όθεν σε ως αιτίαν, τής ημών σωτηρίας άσμασιν υμνούμεν εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ' Σέ τήν απειρόγαμον

Πένητά με Λάζαρον, Χριστέ αιτούμαι απεργάζου, τάς τών ηδονών ορέξεις μου, εξορίζων ως φύσει Θεός, ταίς δέ αρεταίς με, ως τόν Πλούσιον, ποίησον ίνα πίστει, εν υμνωδίαις μεγαλύνω σε.

Πλούσιος καί άσπλαγχνος, τόν νούν παρέβλεψά μου πίστει σού τών εντολών Φιλάνθρωπε, πρό πυλών ερριμμένον δεινώς, αλλ' ως συμπαθής καί φιλοικτίρμων ανάστησον ώσπερ συμπαθής πάλαι, τόν τεταρταίον φίλον Λάζαρον.

Πάντες μεμαθήκαμεν παραβολήν τήν τού Δεσπότου, πάντες ούν πιστοί μισήσωμεν τού Πλουσίου τό άσπλαγχνον, ίνα τής κολάσεως εκφύγωμεν καί εν κόλποις τού Αβραώμ αεί χορεύσωμεν

Θεοτοκίον

Σέ τήν τόν αόρατον Θεόν βαστάσασαν αγκάλαις, τόν εν ουρανοίς υμνούμενον υπό, διώ σού ημίν δωρούμενον πάσης τής Κτίσεως και πάντοτε σωτηρίαν, έν πίστει μεγαλύνομεν.

Άλλος, Μή εποδύρου μου Μήτερ

Ράον υπέφερες Μήτερ τής ερήμου τόν πόνον ρυθμιζομένη κραταιά δυνάμει τού Χριστού, ρυπαρούς λογισμούς, επερχομένους καί γάρ, ρείθροις θείων δακρύων εσβέννυες σεμνή, Ασκητών η ακρότης Οσίων καύχημα.

Φαεινοτάταις ακτίσι, καταυγάζει σε μόνη, η φώς τεκούσα τόν Χριστόν, Παρθένος καί αγνή, φοβερόν τοίς εχθροίς σέ καθιστώσα σεμνή, φανεράν δέ τοίς πάσι Μαρία δεικνύει σε, Ασκητών ωραιότης, Οσίων έρεισμα.

Καταλιπούσα εμφρόνως, τά επίγεια πάντα, κατοικητήριον σεπτόν τού Πνεύματος ώφθης, κοσμικών ούν δεινών απολυτρώσασθαι, καθικέτευε μόνον Χριστόν τόν λυτρωτήν, τούς πιστώς εκτελούντας, τήν θείαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Νόμους τής φύσεως Κόρη υπέρ φύσιν λαθούσα, νέον, Παιδίον επί γής, εκύησας αγνή νομοδότην όντα καί παλαιόν ημερών νοητέ Ουρανέ, τού τών πάντων Ποιητού, διό πίστει καί πόθω, σέ μακαρίζομεν.

Εξαποστειλάριον

Τό Εωθινόν Αναστάσιμον

Τής Οσίας τό παρόν

Ο ουρανόν τοίς άστροις

Υπόδειγμα μετανοίας σέ έχοντες πανοσία Μαρία Χριστόν δυσώπει, εν τώ καιρώ τής Νηστείας, τούτο ημίν δωρηθήναι, όπως εν πίστει καί πόθω, σέ άσμασιν ευφημώμεν.

Θεοτοκίον Όμοιον

Ο γλυκασμός τών Αγγέλων, τών θλιβομένων η χαρά Χριστιανών η προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου καί ρύσαι, τών αιωνίων βασάνων.

Εις τούς Αίνους

Ψάλλομεν τά Αναστάσιμα Στιχηρώ τής Οκτωήχου

Δόξα... Ήχος α' Ιδιόμελον

Ουκ έστιν η Βασιλεία τού Θεού βρώσις καί πόσις αλλά δικαιοσύνη καί άσκησις, σύν αγιασμώ, όθεν ουδέ πλούσιοι εισελεύσονται εν αυτή, αλλ' όσοι τούς θησαυρούς αυτών εν χερσί πενήτων αποτίθενται. Ταύτα καί Δαυϊδ ο Προφήτης διδάσκει λέγων. Δίκαιος ανήρ ο ελεών όλην τήν ημέραν, ο κατατρυφών τού Κυρίου καί τώ φωτί περιπατών ός ου μή προσκόψη, ταύτα δέ πάντα, πρός νουθεσίαν ημών γέγραπται όπως νηστεύοντες, χρηστότητα ποιήσωμεν, καί δώη ημίν Κύριος αντί τών επιγείων τά επουράνια.

Καί νύν...

Υπερευλογημένη υπάρχεις, Θεοτόκε Παρθένε, διά γάρ τού εκ σού σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα εζωοποιήθημεν, διό ανυμνούντες βοώμεν, Ευλογητός Χριστός ο Θεός ημών, ο ούτως ευδοκήσας, δόξα σοι.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

Εις τήν Λιτήν

Τό Εωθινόν Ιδιόμελον κτλ.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Τά Τυπικά οι Μακαρισμοί τής Οκτωήχου καί εκ τού Κανόνος τού Τριωδίου η ς' Ωδή.

Ο Α π ό σ τ ο λ ο ς

Προκείμενον Ήχος πλ. δ'

Εύξασθε καί απόδοτε Κυρίω τώ Θεώ.

Στίχ. Γνωστός εν τή Ιουδαία ο Θεός.

Πρός Εβραίους Επιστολής Παύλου τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. θ', 11–14)

Αδελφοί Χριστός παραγενόμενος Αρχιερεύς τών μελλόντων αγαθών, διά τής μείζονος καί τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου τουτέστιν ου ταύτης τής κτίσεως, ουδέ δι αίματος τράγων καί μόσχων, διά δέ τού ιδίου Αίματος εισήλθεν εφ' άπαξ εις τά Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. Εί γάρ τό Αίμα ταύρων καί τράγων, καί σποδός δαμάλεως ραντίζουσα τούς κεκοινωμένους, αγιάζει πρός τήν τής σαρκός καθαρότητα, πόσω μάλλον τό Αίμα τού Χριστού, ός διά Πνεύματος αιωνίου, εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τώ Θεώ, καθαριεί τήν συνείδησιν ημών από νεκρών έργων, εις τό λατρεύειν Θεώ ζώντι;

Αλληλούϊα Ήχος πλ. δ'

Δεύτε αγαλλιασώμεθα τώ Κυρίω.

Ευαγγέλιον κατά Μάρκον

Τώ καιρώ εκείνω παραλαμβάνει ο Ιησούς...

Κοινωνικόν

Αινείτε τόν Κύριον εκ τών ουρανών. Αλληλούϊα.