ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Στιχηρά Αναστάσιμα τής Οκτωήχου

Νίκην έχων Χριστέ, τήν κατά τού Άδου, εν τώ Σταυρώ ανήλθες, ίνα τούς εν σκοτει θανάτου καθημένους, συναναστήσης σεαυτώ, ο εν νεκροίς ελεύθερος, ο πηγάζων ζωήν εξ οικείου φωτός, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς. (Δίς)

Σήμερον ο Χριστός, θάνατον πατήσας, καθώς είπεν ανέστη, καί τήν αγαλλίασιν τώ κόσμω εδωρήσατο, ίνα πάντες κραυγάζοντες τόν ύμνον ούτως είπωμεν. Η πηγή τής ζωής, τό απρόσιτον φώς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Σέ Κύριε τόν όντα εν πάση τή κτίσει, αμαρτωλοί πού φύγωμεν; εν τώ ουρανώ; αυτός κατοικείς, εν τώ Άδη; επάτησας θάνατον, εις τά βάθη τα τής θαλάσσης; εκεί η χείρ σου Δέσποτα. Πρός σέ καταφεύγομεν, σοί προσπίπτοντες ικετεύομεν. Ο αναστάς εκ τών νεκρών, ελέησον ημάς.

Δόξα... καί νύν... Θεοτοκίον Δογματικόν

Ήχος πλ. β'

Αξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον, τήν σήν γάρ άχραντον υποδύς γαστέρα, ο πάντων Δημιουργός, εγένετο σάρξ, ου τραπείς τήν φύσιν, ουδέ φαντάσας τήν οικονομίαν, αλλά τή εκ σού ληφθείση λογικώς εμψυχωμένη σαρκί, καί εν αυτώ τό είναι λαβούση, ενωθείς καθ' υπόστασιν, όθεν ευσεβώς εν δύο φύσεσιν επιδηλουμέναις, τήν διαφοράν ποιούμεθα. Αυτόν ικέτευε, σεμνή Παναγία, καταπέμψαι ημίν ειρήνην, καί μέγα έλεος.

Απόστιχα Προσόμοια τής Θεοτόκου

Όλην αποθέμενοι

Στίχ. Μνησθήσομαι τού ονόματός σου εν πάση γενεά καί γενεά.

Όρκω ως υπέσχετο, τώ σώ προπάτορι πάλαι, Θεός υπερχρόνιος, επ' εσχάτων τών χρόνων τετελείωκε, προελθών Άχραντε, εκ γαστρός σου θείας, καί γάρ όντως εξανέτειλεν, εκ σού ο Κύριος, ο δρακί συνέχων τά πέρατα, όνπερ καμοί ευϊλατον, ποίησον εν ώρα τής κρίσεως, Παρθένε Μαρία, αυτού τής Βασιλείας με τυχείν, δι' αρετών ανυψώσεως, καί παθών νεκρώσεως.

Στιχ. Άκουσον, θύγατερ, καί ίδε, καί κλίνον τό ούς σου, καί επιλάθου τού λαού σου καί τού οίκου τού Πατρός σου.

Νοός καθαρότητι, ο Ησαϊας Παρθένε, πόρρωθεν προέφησε, ποιητήν τής κτίσεως τεξομένην σε, ώ σεμνή Πάναγνε, σύ γάρ ώφθης μόνη, εξ αιώνος παναμώμητος, διό σου δέομαι, τήν μεμολυσμένην καρδίαν μου, καθάρισον καί λάμψεως, θείας κοινωνόν με ανάδειξον, Κόρη τού Υιού σου, καί στάσεως αυτού τής δεξιάς, οταν καθίση ως γέγραπται, κρίναι κόσμον άπαντα.

Στιχ. Τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οι πλούσιοι τού λαού.

Θανάτου κατάλυσις, διά τού τόκου σου ώφθη, σύ γάρ Κόρη πέφηκας, τής ζωής αφθάρτου ενδιαίτημα, διό σου δέομαι, εν πυθμένι τού Άδου, τών παθών μου κατακείμενον, σύ εξανάστησον, καί πρός ευφροσύνην καί ζώωσιν, Παρθένε χειραγώγησον, πρός τήν μακαρίαν αντίδοσιν, καί τής ανωλέθρου, καί θείας καταξίωσον χαράς, ένθα τρυφή η αϊδιος, ένθα φώς ανέσπερον.

Δόξα... καί νύν... Θεοτοκίον Δογματικόν

Ήχος πλ. β'

Δεύτε πάντα τά έθνη, εν φωνή αγαλλιάσεως, τήν Παναγίαν Παρθένον, καί Θεοτόκον ανευφημήσωμεν, τής ανθρωπίνης ουσίας τό χωνευτήριον, τών απορρήτων θαυμάτων τό εργαστήριον, εν αυτή γάρ γέγονε καινά, ο Άναρχος άρχεται, ο Λόγος παχύνεται, ο Θεός άνθρωπος γίνεται, ίνα Θεόν τόν άνθρωπον απεργάσηται, ου τροπή τών φύσεων, αλλ' ενώσει τή καθ' υπόστασιν, προέρχεται γάρ είς εκ δύο τών εναντίων, εν δυσί τελείαις ταίς φύσεσιν, αδιαιρέτως γνωριζόμενος, θεληματικώς τε καί ενεργητικώς, καθ' εκατέραν ουσίαν, ο αυτός τό αληθές πιστούμενος, τής σωτηρίου οικονομίας, Χριστός ο Θεός ημών, ο παρέχων τώ κόσμω ιλασμόν, ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. β’

Αγγελικαί Δυνάμεις επί τό μνήμά σου, καί οι φυλάσσοντες απενεκρώθησαν, καλί ίστατο οι Μαρία εν τώ τάφω, ζητούσα τό άχραντόν σου σώμα. Εσκύλευσας τόν Άδην, μή πειρασθείς υπ' αυτού, υπήντησας τη Παρθένω, δωρούμενος τήν ζωήν, ο αναστάς εκ των νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Ο τήν ευλογημένην καλέσας σου Μητέρα ήλθες επί τό πάθος εκουσία βουλή, λάμψας εν τώ Σταυρώ, αναζητήσαι θέλων τόν Αδάμ, λέγων τοίς Αγγέλοις. Συγχάρητέ μοι, ότι ευρέθη η απολομένη δραχμή, ο πάντα σοφώς οικονομήσας, δόξα σοι.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ

Στιχηρά Ήχος πλ. β'

Νίκην έχων Χριστέ, τήν κατά τού Άδου, εν τώ Σταυρώ ανήλθες, ίνα τούς εν σκοτει θανάτου καθημένους, συναναστήσης σεαυτώ, ο εν νεκροίς ελεύθερος, ο πηγάζων ζωήν εξ οικείου φωτός, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

εμέ υπομενούσι δίκαιοι, έως ου ανταποδώς μοι.

Σήμερον ο Χριστός, θάνατον πατήσας, καθώς είπεν ανέστη, καί τήν αγαλλίασιν τώ κόσμω εδωρήσατο, ίνα πάντες κραυγάζοντες τόν ύμνον ούτως είπωμεν. Η πηγή τής ζωής, τό απρόσιτον φώς, παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

εκ βαθέων εκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε εισάκουσον τής φωνής μου.

Σέ Κύριε τόν όντα εν πάση τή κτίσει, αμαρτωλοί πού φύγωμεν; εν τώ ουρανώ; αυτός κατοικείς, εν τώ Άδη; επάτησας θάνατον, εις τά βάθη τα τής θαλάσσης; εκεί η χείρ σου Δέσποτα. Πρός σέ καταφεύγομεν, σοί προσπίπτοντες ικετεύομεν. Ο αναστάς εκ τών νεκρών, ελέησον ημάς.

γενηθήτω τά ώτά σου προσέχοντα εις τήν φωνήν τής δεήσεώς μου.

Εν τώ Σταυρώ σου Χριστέ καυχώμεθα, καί τήν Ανάστασίν σου, υμνούμεν καί δοξάζομεν, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

εάν ανομίας παρατηρήσης, Κύριε, Κύριε τίς υποστήσεται; ότι παρά σοί ο ιλασμός εστιν.

Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν Ανάστασιν αυτού, σταυρόν γάρ υπομείνας, θανάτω θάνατον ώλεσε.

ένεκεν τού ονόματός σου υπέμεινά σε, Κύριε, υπέμεινεν η ψυχή μου εις τόν λόγον σου, ήλπισεν η ψυχή μου επί τόν Κύριον.

Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε, ότι κατήργησας τόν τό κράτος έχοντα τού θάνατου, ανεκαίνισας ημάς διά τού Σταυρού σου, δωρούμενος ημίν ζωήν καί αφθαρσίαν.

από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, από φυλακής πρωίας, ελπισάτω Ισραηλ επί τόν Κύριον.

Η ταφή σου Κύριε, τά δεσμά τού Άδου συντρίψασα διέρρηξεν, η εκ νεκρών ανάστασις τόν κόσμον εφώτισε. Κύριε δόξα σοι.

ότι παρά τώ Κυρίω τό έλεος καί πολλή παρ' αυτώ λύτρωσις' καί αυτός λυτρώσεται τόν Ισραηλ εκ πασών τών ανομιών αυτού.

αινείτε τόν κύριον πάντα τά έθνη επαινέσατε αυτόν πάντες οι λαοί.

ότι εκραταιώθη τό έλεος αυτού εφ' ημάς, καί η αλήθεια τού κυρίου μένει εις τόν αιώνα.

Θεοτοκίον

Τίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον; ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος. Αυτόν ικέτευε, σεμνή Παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απόστικα Ήχος πλ. β'

Τήν Ανάστασίν σου Χριστέ Σωτήρ, Άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς, καί ημάς τούς επί γής καταξίωσον, εν καθαρά καρδία σέ δοξάζειν.

Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο, ενεδύσατο Κύριος δύναμιν καί περιεζώσατο.

Πύλας συντρίψας χαλκάς, καί μοχλούς τού Άδου συνθλάσας, ως Θεός παντοδύναμος, γένος ανθρώπων πεπτωκός ανέστησας. Διά τούτο καί ημείς συμφώνως βοώμεν. Ο αναστάς εκ τών νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

καί γάρ εστερέωσεν τήν οικουμένην, ήτις ου σαλευθήσεται.

Ρεύσεως ημάς τής πάλαι Χριστός επανορθώσαι θέλων, σταυρώ προσπήγνυται καί τάφω τέθειται, όν Μυροφόροι Γυναίκες, μετά δακρύων ζητούσαι, θρηνούσαι έλεγον. Οίμοι Σωτήρ τών απάντων , πώς κατεδέξω τάφω οικήσαι; οικήσας δέ θέλων, πώς εκλάπης; πώς μετετέθης; ποίος δέ τόπος τό σόν ζωηφόρον κατέκρυψε σώμα; Αλλά Δέσποτα, ως υπέσχου, ημίν εμφάνηθι, καί παύσον αφ' ημών, τόν οδυρμόν τών δακρύων, θρηνούσαις δέ αυταίς, Άγγελος πρός αυτάς απεβόησε. Τόν θρήνον παυσάμεναι, τοίς Αποστόλοις είπατε, Ότι ανέστη ο Κύριος, τώ κόσμω δωρούμενος ιλασμόν, καί τό μέγα έλεος.

τώ οίκω σου πρέπει αγίασμα, Κύριε εις μακρότητα ημερών.

Σταυρωθείς ως ηβουλήθης Χριστέ, καί τόν θάνατον τή ταφή σου σκυλεύσας, τριήμερος ανέστης, ως Θεός μετά δόξης, τώ κόσμω δωρούμενος ατελεύτητον ζωήν, καί τό μέγα έλεος.

Θεοτοκίον

Ο ποιητής καί λυτρωτής μου Πάναγνε, Χριστός ο Κύριος, εκ τής σής νηδύος προελθών, εμέ ενδυσάμενος, τής πρώην κατάρας, τόν Αδάμ ηλευθέρωσε, διό σοι Πάναγνε, ως τού Θεού Μητρί τε καί Παρθένω αληθώς, βοώμεν ασιγήτως, τό Χαίρε τού Αγγέλου. Χαίρε Δέσποινα, προστασία καί σκέπη, καί σωτηρία τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον Ήχος πλ. β’

Αγγελικαί Δυνάμεις επί τό μνήμά σου, καί οι φυλάσσοντες απενεκρώθησαν, καλί ίστατο οι Μαρία εν τώ τάφω, ζητούσα τό άχραντόν σου σώμα. Εσκύλευσας τόν Άδην, μή πειρασθείς υπ' αυτού, υπήντησας τη Παρθένω, δωρούμενος τήν ζωήν, ο αναστάς εκ των νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Ο τήν ευλογημένην καλέσας σου Μητέρα ήλθες επί τό πάθος εκουσία βουλή, λάμψας εν τώ Σταυρώ, αναζητήσαι θέλων τόν Αδάμ, λέγων τοίς Αγγέλοις. Συγχάρητέ μοι, ότι ευρέθη η απολομένη δραχμή, ο πάντα σοφώς οικονομήσας, δόξα σοι.

ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ

Κανών Τριαδικός, ού η Ακροστιχίς.

Τόν έκτον ύμνον προσφέρω σοι, θειότης.

Ωδή α' Ήχος πλ. β' Ο Ειρμός

Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ

Τρείς υποστάσεις υμνούμεν θεαρχικάς, ενιαίας φύσεως, απαράλλακτον μορφήν, αγαθόν φιλανθρωπον Θεόν, τών πταισμάτων ιλασμόν ημίν δωρούμενον.

Ουπερούσιος μόνος καί τριλαμπής, χαρακτήρσι Κύριος, εν θεότητι μιά, πεφυκώς συνέτισον ημάς, καί αξίωσον τής σής θείας ελλάμψεως.

Νυμφοστολήσας ο Παύλος τήν εξ εθνών, Εκκλησίαν ένα σε, τρισυπόστατον Θεόν, προσκυνείν εδίδαξεν, εξ ού καί δι' ού περ, καί εν ώ τά πάντα γέγονεν.

Θεοτοκίον

Εκ τής γαστρός σου προήλθεν ο νοητός, Θεοτόκε Ηλιος, καί κατηύγασεν ημάς, τριφαούς θεότητος αυγαίς, όν υμνούντες ευσεβώς σε μακαρίζομεν.

Ωδή γ' Ουκ έστιν άγιος

Κοσμήσας τρίφωτε Θεέ, Τάξεις τάς ουρανίους, κατεσκεύασας μέλπειν, τρισαγίαις σε φωναίg, δέξαι μεθ' ών καί ημάς, ανυμνούντάς σου τήν αγαθότητα.

Τήν μόνην άτρεπτον τριττήν, σύμμορφον ενιαίαν, θεαρχίαν υμνούντες, λιτάζομέν σε θερμώς, αμαρτημάτων πολλών, καταπέμψαι νύν ημίν συγχώρησιν.

Ο Νούς ο άναρχος Πατήρ, σύμμορφε Θεού Λόγε, καί τό Πνεύμα τό θείον, τό αγαθόν καί ευθές, τούς ανυμνούντας πιστώς, τό σόν κράτος φρούρησον ως εύσπλαγχνος.

Θεοτοκίον

Νομήν ανέστειλε φθοράς, άνθρωπος κατ' ουσίαν, γεγονώς ο Θεός μου, εν τή μήτρα σου Αγνή, καί τούς γενάρχας τής πρίν, καταδίκης μόνος ηλευθέρωσε.

Κάθισμα Τήν υπέρ ημών

Δέσποτα Θεέ, επίβλεψον ουρανόθεν, ίδε τήν ημών ταπείνωσιν ως οικτίρμων, καί σπλαγχνίσθητι φιλάνθρωπε πανάγαθε, ουδαμόθεν γάρ ελπίζομεν, συγχωρήσεως τεύξασθαι, τών κακών ών ημάρτομεν, διό γενού μεθ' ημών, καί ουδείς καθ' ημών.

Δόξα... καί νύν... Θεοτοκίον όμοιον

Δέσποινα αγνή, επίβλεψον ουρανόθεν, ίδε τών ημών τραυμάτων τάς αλγηδόνας, καί σπλαγχνίσθητι πανάχραντε, καί ίασαι τού συνειδότος τόν καύσωνα, τώ σώ ελέει δροσίζουσα, καί βοώσα τοίς δούλοις σου. Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Ωδή δ' Χριστός μου δύναμις

Υψού διάνοιαν, Μονάς η τρίφωτος, καί ψυχήν καί καρδίαν σών υμνητών, θάττον αναβίβασον, καί τής ελλάμψεως τής σής, καί λαμπρότητος αξίωσον.

Μετασχημάτισον, καί μεταμόρφωσον, εκ κακίας με πάσης πρός αρετήν, μόνη ασχημάτιστε, καί αναλλοίωτε Τριάς, ταίς σαίς αίγλαις καταλάμπρυνον.

Νοήσας πρότερον, σοφώς υπέστησας, τών Αγγέλων τάς τάξεις λειτουργικάς, σού τής αγαθότητος, η τρισυπόστατος Μονάς, μεθ' ών δέξαι μου τήν αίνεσιν.

Θεοτοκίον

Οφύσει άκτιστος, Θεός αϊδιος, τήν κτιστήν τών ανθρώπων προσειληφως, φύσιν ανεμόρφωσεν, εν τή αγία σου γαστρί, Θεοτόκε αειπάρθενε.

Ωδή ε' Τώ θείω φέγγει σου

Νοούντες φύσιν θεαρχικήν, προνοητικήν καί σωστικήν, πάντων υπάρχουσαν Δέσποτα, τρίφωτόν τε μίαν πρός σέ ορθρίζομεν, συγχώρησιν αιτούντες τών παραπτώσεων.

Πατήρ ο άναρχος καί Θεός, καί ο συναϊδιος Υιός, Πνεύμα τό άγιον στήριξον, μοναρχικωτάτη Τριάς, τούς σούς υμνητάς, καί πάσης επηρείας ρύσαι καί θλίψεως.

Ρυθμίζων λάμψεσι θεουργοίς, καί πρός ευαρέστησιν τής σής, τρισυποστάτου θεότητος, Ήλιε τής δόξης καθοδηγών με αεί, τής άνω Βασιλείας μέτοχον ποίησον.

Θεοτοκίον

Ο πάντα φέρων καί συντηρών, τή παντοδυνάμω σου χειρί, Λόγε Θεού αναλλοίωτε, φρούρει, καί συντήρει, τούς σέ δοξάζοντας, πρεσβείαις τής τεκούσης σε Θεομήτορος.

Ωδή ς' Τού βίου τήν θάλασσαν

Σοφίαν καί σύνεσιν, θεαρχία τριφαής, τοίς υμνηταίς σου δώρησαι, καί τού κάλλους ακτίσι τού φωτουργού, τής σής αγαθότητος, καταλάμπεσθαι πάντας καταξίωσον.

Φώς τό αδιαίρετον, κατ' ουσίαν τριλαμπές, παντοκρατές απρόσιτον, τάς καρδίας καταύγασον τών πιστώς, αινούντων τό κράτος σου, καί πρός θείαν αγάπην αναπτέρωσον.

Θεοτοκίον

Εν σοί κατεσκήνωσεν, Αειπάρθενε σαφώς, ο συνοχεύς καί Κύριος, τών απάντων, καί μίαν τρισσολαμπή, μορφήν τής θεότητος, προσκυνείν τούς ανθρώπους εισηγήσατο.

Κάθισμα Τήν υπέρ ημών

Πάτερ καί Υιέ, σύν Πνεύματι τώ αγίω, βλέψον εις ημάς, τούς πίστει σε προσκυνούντας, καί δοξάζοντας τό κράτος σου Εύσπλαγχνε, σύν τοίς πυρίνοις οι πήλινοι, άλλον γάρ πλήν σου ουκ οίδαμεν, καί βόησον τοίς υμνούσί σε. Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Δόξα... καί νύν... Θεοτοκίον όμοιον

Βλέψον εις ημάς, πανύμνητε Θεοτόκε, λάμψον φωτισμόν, καρδίαις εσκοτισμέναις, καί καταύγασον τήν ποίμνην σου Πανάχραντε, όσα γάρ θέλεις καί δύνασαι, ως Μήτηρ ούσα τού κτίστου σου, καί βόησον τοίς αιτούσί σε. Εγώ ειμι μεθ' υμών, καί ουδείς καθ' υμών.

Ωδή ζ' Δροσοβόλον μέν τήν κάμινον

Ρωμαλέαν μοι διάνοιαν πρυτάνευσον, τρίφωτε χαρακτήρσι Μονάς, τού φυλάττειν σου, καί τηρείν τάς θείας εντολάς, καί πάντοτε ψάλλειν σοι πιστώς. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ως ταυτότητι τής φύσεως υμνούμενος, αφράστως ενιαίος Θεός, τοίς προσώποις δέ, τής τριάδος φέρων αριθμόν, συντήρησον άπαντας ημάς, από ποικίλων πειρασμών, καί περιστάσεων.

Συμφυή καί συναϊδιον δοξάζομεν, ένα σε κατ' ουσίαν Θεόν, ιδιότησιν ασυγχύτως υποστατικαίς, Τριάς τό διάφορον απλώς, προβαλλομένη εν μορφή, απαραλλάκτω σαφώς.

Θεοτοκίον

Ο Θεός ο υπερούσιος προσείληφεν, Άχραντε, εκ γαστρός σου αγνής, τό ημέτερον φιλανθρώπως, φύραμα σαφώς, καί πάντας εδίδαξε βοάν. Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ωδή η' Εκ φλογός τοίς οσίοις

Ιλασμόν τών πταισμάτων θάττον παράσχου μοι, καί παθών πολυτρόπων τήν απολύτρωσιν, σύμμορφε Τριάς, καί Μονάς τρισυπόστατε, ίνα σε δοξάζω, εις πάντας τούς αιώνας.

Θελητής τού ελέους καταγγελλόμενος, ως Θεός ελεήμων πάντας ελέησον, τρίφωτε Μονάς, καί Τριάς ομοούσιε, τούς δοξολογούντας, τήν σήν μεγαλωσύνην.

Εκ φωτός αϊδίου, φώς συναϊδιον, τού Πατρός γεννηθέντα Λόγον σύν Πνεύματι, τώ εκπορευτώ φωτί πίστει δοξάζομεν, καί υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Ιατρόν τοίς ανθρώποις Άχραντε τέτοκας, παντοδύναμον Λόγον Χριστόν τόν Κύριον, τής προγονικής πληγής, πάντας ιώμενον, τούς υπερυψούντας, αυτόν εις τούς αιώνας.

Ωδή θ' Θεός ανθρώποις ιδείν

Οράν αι τάξεις Χερουβείμ Δέσποτα, κάλλους τού σού την δόξαν ου δυνάμεναι πτέρυξι, κατακαλυπτόμεναι, απαύστως τριττόν, ύμνον αναβοώσι, τό τρισυπόστατον, τής σής θεαρχίας ενικής κράτος δοξάζουσι.

Τάς σάς ελλάμψεις άδυτε Ήλιε, σών οικετών παράσχου ταίς καρδίαις, καί φώτισον τάς ψυχάς, καί λύτρωσαι πταισμάτων πολλών, μόνε παντελεήμον, καί τρισυπόστατε, καί τής ακηράτου σου ζωής, ημάς αξίωσον.

Η φώς ομότιμον καί τρισήλιον, καί φωτουργόν θεότης πεφυκυία καταύγασον, τούς πιστώς σε μέλποντας, καί τής ζοφεράς, ρύσαι κακοπραγίας, καταξίωσον, τών φωτεινοτάτων σου σκηνών, ως υπεράγαθος.

Θεοτοκίον

Σοφώς τόν άνθρωπον πρίν διέπλασεν, ο σός Υιός Παρθένε, καί φθαρέντα ανέπλασε, διά σού Πανυμνητε, καί θείου φωτός, αίγλης τής ανεσπέρου, πάντας επλήρωσε, τούς σέ Θεοτόκον αληθή, αεί δοξάζοντας.

Η Υπακοή Ήχος πλ. β'

Τώ εκουσίω καί ζωοποιώ σου θανάτω Χριστέ, πύλας τού Άδου συντρίψας ως Θεός, ήνοιξας ημίν τόν πάλαι Παράδεισον, καί αναστάς εκ τών νεκρών, ερρύσω εκ φθοράς τήν ζωήν ημών.

ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ

Απολυτίκιον Ήχος πλ. β’

Αγγελικαί Δυνάμεις επί τό μνήμά σου, καί οι φυλάσσοντες απενεκρώθησαν, καλί ίστατο οι Μαρία εν τώ τάφω, ζητούσα τό άχραντόν σου σώμα. Εσκύλευσας τόν Άδην, μή πειρασθείς υπ' αυτού, υπήντησας τη Παρθένω, δωρούμενος τήν ζωήν, ο αναστάς εκ των νεκρών, Κύριε δόξα σοι.

Ο τήν ευλογημένην καλέσας σου Μητέρα ήλθες επί τό πάθος εκουσία βουλή, λάμψας εν τώ Σταυρώ, αναζητήσαι θέλων τόν Αδάμ, λέγων τοίς Αγγέλοις. Συγχάρητέ μοι, ότι ευρέθη η απολομένη δραχμή, ο πάντα σοφώς οικονομήσας, δόξα σοι.

Καθίσματα Ήχος πλ. β'

Τού τάφου ανεωγμένου, τού Άδου οδυρομένου, η Μαρία εβόα πρός τούς κεκρυμμένους Αποστόλους. Εξέλθετε οι τού αμπελώνος εργάται, κηρύξατε τόν τής Αναστάσεως λόγον. Ανέστη ο Κύριος, παρέχων τώ κόσμω τό μέγα έλεος.

Δόξα...

Κύριε, παρίστατο τώ τάφω σου Μαρία η Μαγδαληνή, καί έκλαιε βοώσα, καί κηπουρόν σε νομίζουσα έλεγε. Πού έκρυψας τήν αιώνιον Ζωήν; πού έθηκας τόν επί θρόνου Χερουβίμ; οι γάρ τούτον φυλάσσοντες, από τού φόβου απενεκρώθησαν, ή τόν Κύριόν μου δότε μοι, ή σύν εμοί κραυγάσατε, ο εν νεκροίς καί τούς νεκρούς αναστήσας δόξα σοι.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Προϊστορεί ο Γεδεών τήν σύλληψιν, καί ερμηνεύει ο Δαυϊδ τόν τόκον σου Θεοτόκε, κατέβη γάρ ως υετός επί πόκον, ο Λόγος εν τή γαστρί σου, καί εβλάστησας άνευ σποράς Γή αγία, τού κόσμου τήν σωτηρίαν, Χριστόν τόν Θεόν ημών η Κεχαριτωμένη.

Η Ζωή, εν τώ τάφω ανέκειτο, καί σφραγίς εν τώ λίθω επέκειτο, ως Βασιλέα υπνούντα, στρατιώται εφύλαττον Χριστόν, καί τούς εχθρούς αυτού αορασία πατάξας, ανέστη ο Κύριος.

Δόξα…

Προϊστορεί ο Ιωνάς τόν τάφον σου, καί ερμηνεύει Συμεών τήν Έγερσιν τήν ένθεον, αθάνατε Κύριε, κατέβης γάρ ωσεί νεκρός εν τώ τάφω, ο λύσας Άδου τάς πύλας, ανέστης δέ άνευ φθοράς ως Δεσπότης, τού κόσμου είς σωτηρίαν, Χριστέ ο Θεός ημών, φωτίσας τούς εν σκότει.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε Παρθένε, ικέτευε τόν Υιόν σου, τόν εκουσίως προσπαγέντα εν σταυρώ, καί αναστάντα εκ νεκρών, Χριστόν τόν Θεόν ημών, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Η Υπακοή Ήχος πλ. β'

Τώ εκουσίω καί ζωοποιώ σου θανάτω Χριστέ, πύλας τού Άδου συντρίψας ως Θεός, ήνοιξας ημίν τόν πάλαι Παράδεισον, καί αναστάς εκ τών νεκρών, ερρύσω εκ φθοράς τήν ζωήν ημών.