Προλογος

Ὑπηρετώντας ἀηό τό 1974 στίς τάξεις τοῦ τιμημένου Ἐλληνικοῦ Στρατοῦ, ζοῦσα ὅπως πολλοί συνάδελφοί μου μή ἔχοντας ἰδιαίτερη σχέση μέ τήν Ἐκκλησία¹.

Σε κάποια ἐπίσκεψή μου στό Ἅγιον Ὄρος, γνώρισα τόν μακαριστό Γέροντα Ἰσαάκ, πού ἄλλαξε τή ζωή μου καί ὅσα μοῦ εἶπε τότε ἐπαληθεύτηκαν ἀκριβῶς. Ὁ Γέροντας Ἰσαάκ, ὄντας πνευματικό τέκνο τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου, μοῦ μιλοῦσε συχνά γι’ αὐτόν, γιά τήν ἁγία του ζωή καί γιά τά θαύματά του πρίν καί μετά τήν κοίμησή του (12/7/1994).

Ἡ γνωριμία μου μέ αὐτούς τούς Ἁγίους Πατέρες, ἦταν γιά μένα μεγάλη εὐλογία, πού ὁριοθέτησε καί σηματοδότησε τή ζωή μου. Εἶδα πλέον τά πράγματα ἀπό «ἄλλη σκοπιά», πιό βαθειά καί πιό εἰλικρινά. Κατάλαβα τό πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς.

Ὅλη αὐτή ἡ ἐμπειρία ἀπέβη γιά μένα οὐσιαστική, γιατί γέμισε τή ζωή μου μέ τήν μόνη Ἀλήθεια, μέ τόν χριστό, μέ τήν πραγματική χαρά. Εἶδα ποῦ ἔγκειται ἡ «ποιότητα ζωῆς», πού ἐπιδιώκει ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἀλλά δέν ἐπιτυγχάνει καί τήν εἶδα βιωμένη στά πρόσωπα αὐτῶν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Θέλοντας νά κάνω συμμετόχους καί ἄλλους συναδέλφους πού τυχόν δέν γνώρισαν αὐτούς τούς Γέροντες, ἄλλά καί ὡς ἐλάχιστο μνημόσυνο στή μνήμη τῶν Γερόντων αὐτῶν, προσφέρεται τό παρόν πού εἶναι συλλογή ἀποσπασμάτῶν ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γέροντος Ἰσαάκ «Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου» πού ἀναφέρεται στόν ἄγιο αὐτόν ἄνδρα πού εἶναι πανελληνίως, ἀλλά καί πανορθοδόξως πλέον γνωστός.

Ἡ ζωή ἑνός Ἁγίου μέ τήν αὐταπάρνηση καί τήν ἀγάπη πού τόν χαρακτηρίζουν, μπορεῖ νά ἀποτελέση τροχοπέδη στήν ἀτομοκεντρική καί φίλαυτη κοινωνία μας, ὁδοδείκτη γιά ὅλους μας καί ἁπλανή χειραγωγό στήν Ἀλήθεια.

Ἐξάλλου ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε ὑπηρετήσει στόν Ἑλληνικό Στρατό καί εἶχε πολεμήσει γιά τήν Πατρίδα. Ταλαιπωρήθηκε ἀφάνταστα ἀπό τό χιόνι, τό κρύο, τήν πείνα, τήν δίψα καί πολλές φορές κινδύνευσε νά σκοτωθῆ καί ἄλλοτε νά αἰχμαλωτισθῆ.

Πονοῦσε γιά τήν Πατρίδα κί ἔδειχνε ἰδιαίτερη ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον στούς Ἕλληνες ἀξιωματικούς καί ὑπαξιωματικούς. Ἤξερε καί πίστευε ὅτι ὁ Ἑλληνικός Στρατός ὑπηρετεῖ ἀνώτερα ἰδανικά καί ὅτι πατρίς-θρησκεία-οἰκογένεια εἶναι ἕνα ἀδιάσπαστο τρίπτυχο κι ὅποιος πιστεύει ς’ ἕνα τά ’χει ὅλα, κι ὅποιος ἀρνεῖται τό ἕνα τά χάνει ὅλα. Μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του δέν ἔπαυσε νά προσεύχεται καί νά μεριμνᾶ μέ κάθε τρόπο γιά τό καλό τῆς Πατρίδος καί πάντα, ἀκόμα καί ὅταν ἦταν βαριά ἀσθενής, δεχόταν τούς Ἕλληνες ἀξιωματικούς, συμβούλευε, νουθετοῦσε, παρηγοροῦσε, ἔδινε ἐλπίδες καί τόνωνε τό ἠθικό. Ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ συνάδελφοι, μηδενός ἐξαιρουμένου, ἔχουν κάποια προσωπική ἐμπειρία νά διηγηθοῦν, ἢ κάποιο θαυμαστό γεγονός.

Τώρα πλέον πρεσβεύει ἀπό τόν οὐρανό γιά ὅλον τόν κόσμο. Ταπεινά εὐχόμαστε νά πρεσβεύη καί γιά ὅλους τούς συναδέλφους.

Εὐχαριστῶ θερμά ὅσους συναδέλφους κοπίασαν καί μερίμνησαν νά πάρη τό πόνημα αὐτό ἀρτιότερη μορφή.

Λάρισα, Ἀπρίλιος 2005 Καραΐσκος Δημήτριος Συνταγματάρχης Τεθωρακισμένων